Wat doe je wanneer je hartsvriendin een doodsvonnis krijgt? Paroolcolumniste Karin Spaink nam een tegendraads besluit en trouwde met Christiane Hardy. Verslag van 173 dagen huwelijk. [Foto: Reinoud van Leeuwen.]
Honderden gelukwensen kreeg ik toen ik op Facebook mijn verloving bekendmaakte. Mijn naaste vrienden onthielden zich verbaasd van commentaar, zij wisten dat ik wars was van het huwelijk. Bovendien had ik al jaren geen relatie, zelfs geen affaire. Dus hoezo ging ik trouwen? En met wie dan wel?
Twee weken eerder had mijn hartsvriendin Christiane gebeld: “Spaink, het is foute boel. Kanker. Ik ga dood.” “Ik ben zo bij je,” zei ik.
Chris had al maanden diarree en was bijna twintig kilo afgevallen. Na eindeloos medisch modderen gaf een CT-scan uitsluitsel: alvleesklierkanker, inoperabel, dodelijk. Ze had naar schatting nog een half jaar.
We huilden uit, maakten lijstjes van wat Chris nog wilde doen, wat ze allemaal moest regelen en wat ik daarvan kon overnemen. Waar ze het meest tegenop zag, was haar vrienden inlichten. Ze had er veel, heel veel, en vreesde hun emotionele reacties. Misschien kon ik een brief sturen, opperde ik. Maar dat zou het probleem niet echt oplossen, want dan wilden ze vast allemaal alsnog langskomen.
Krap vijf jaar eerder hadden we een groot feest gegeven ter ere van onze 25-jarige vriendschap. We vonden het maar raar dat terwijl huwelijksjubilea normaal zijn, niemand een langdurige vriendschap viert. “Misschien kunnen we een tweede vriendschapsfeest geven?” stelde Chris nu voor. “Dan informeren we de hele meute in één klap en hoef ik niet al die mensen thuis te ontvangen.”
Terwijl we doornamen wat er allemaal aan papierwerk moest worden georganiseerd – testament, euthanasieverklaring, volmachten – zei ik in een opwelling dat we wellicht beter konden trouwen. Dat zou alles in één klap regelen. Chris giechelde. Anderhalve dag later sms’te ze dat ze dat eigenlijk dolgraag wilde.
Dus toen waren we verloofd.
Dat Chris via een huwelijk op een wettelijke beschermengel hoopte, begreep ik. Dat ze de voorkeur gaf aan een groot feest in plaats van talloze individuele, pijnlijke afscheidssessies, snapte ik ook. Wat ik pas later doorkreeg, was dat Chris juist nu heftig behoefte had aan iemand die haar beloofde dat ze naast haar zou staan, no matter what. Iemand die niet zou wijken. Die een buffer wilde zijn tussen haar en haar ziekte, tussen haar en de heftige emoties van haar vrienden; tussen haar en haar eigen angsten.
Met het huwelijk beloofde ik dat allemaal onomstotelijk. Wonderlijk – maar dat bedacht ik weken later pas – hoe gemakkelijk je serieuze principes overboord gooit als de situatie dat vergt. Of, beter, als andere principes de overhand nemen. Met een lief zou ik nooit trouwen, maar nu Chris dat vroeg, aarzelde ik geen seconde.
Vijf weken later traden we in het huwelijk.
Ik heb niet eerder een bruiloft meegemaakt waar zoveel mensen, de trouwambtenaar incluis, zeiden dat ze eigenlijk tegen het huwelijk waren, maar in dit éne geval van ganser harte een uitzondering maakten. En dat gold ook voor ons, de bruiden. Trouwen was ineens een prachtige combinatie van legale mogelijkheden naar onze hand zetten, verdriet & verlies compenseren met een openlijk ritueel, en laten zien dat Chris niet alleen hoefde te sterven. Plus dat wij beiden, politieke dieren die we zijn, natuurlijk pervers veel lol hadden in dit tegendraadse trouwen.
Maar gaandeweg sloop er meer in.
Het begon bij de trouwringen. Chris wilde echte, en had ons naar de juwelier gedirigeerd. Ik droeg nooit ringen, mijn hand voelde sinds ons huwelijk onwennig zwaar. “Je mag de ringen later gerust aan een ketting doen, hoor,” zei Chris, “of ze helemaal niet dragen.” Maar ik wist met grote zekerheid: ik doe ’m nooit meer af. Even stellig wist ik hoe ik het na Chris’ dood zou doen: eerst haar ring aan mijn vinger en dan die van mij er overheen. Zo zou ik haar voor altijd omhelzen.
Ook op andere manieren kreeg onze vriendschap de contouren van een relatie, simpelweg omdat we ons lot hadden verbonden. Chris kon ineens half verliefd naar me kijken; ik pakte te pas en te onpas haar hand en hield haar vaker vast dan tevoren.
Chris merkte al snel dat zich leren verhouden tot haar naderende dood akelig veel inspanning kostte. De energie die overbleef, besteedde ze liefst aan vertier en aan alles even vergeten. Liever bekommerde ze zich om de prangende vraag waar ze passende zakken kon vinden voor haar oude stofzuiger dan alwéér een zwaar gesprek te moeten voeren over haar aanstaande dood.
Tijdens het trouwfeest had zich de eerste vriendin aangediend die alsnog een persoonlijke afspraak wilde maken. “Kom maar naar Saarein, Chris’ stamcafé,” interrumpeerde ik. “Daar zitten we elke vrijdagmiddag.” Chris knikte opgelucht.
We stuurden een brief aan alle vrienden: wie Chris wilde zien, kon naar Saarein komen – verzoeken voor een afspraak bij haar thuis dienden via mij te lopen. En het werkte. “Ze luisteren naar je!” zei Chris opgetogen. “Je bent waarlijk mijn echtgenote en mijn sluiswachter geworden!” Zelf was ik nog niet overtuigd van die status. Dat haar vrienden gevolg gaven aan haar wensen leek me een kwestie van doodnormale beschaving. Ik was toch hooguit het doorgeefluik?
Pas toen vrienden hun zorgen bij mij neerlegden – “Wat denk jij?” of: “Zeg dat maar niet tegen Chris, tenzij jij denkt dat ze ’t graag wil weten” – begon het me te dagen: ook voor de buitenwereld, zelfs de nabije, was ik nu oprecht haar echtgenote.
Ons huwelijksbrevet bleek daarbij reuze handig. Eind september kreeg Chris een maagbloeding. Godlof sliep haar zus die nacht bij haar en samen waren ze ’s morgens vroeg naar de Eerste Hulp gereden.
Toen ik hoteldebotel in het ziekenhuis aankwam en Chris daar buiten westen aantrof, schoot ik een verpleegkundige aan: “Kunt u mij vertellen hoe het met Christiane Hardy is gesteld?”
“Welke relatie heeft u tot de patiënt?” vroeg ze geroutineerd. Onwennig antwoordde ik: “Ik ben haar echtgenote.” En ik greep al in mijn tas naar de papieren die ik inderhaast bijeen had gegraaid: mijn paspoort, haar paspoort, ons trouwboekje – alles om te bewijzen dat ik recht van spreken had.
Het was nergens voor nodig. Die ene frase – ik ben haar echtgenote – volstond. Subiet kreeg ik alle beschikbare informatie opgelepeld. En daarna mocht ik alles: buiten bezoekuren op visite komen, afspraken over uitslagen buiten Chris’ medeweten om verzetten, zodat ze die niet alleen hoefde aan te horen, maar altijd met haar zus en mij erbij.
Sinds onze bruiloft hield Chris wekelijks audiëntie in Saarein: iedereen die haar wilde zien, was daar op vrijdagmiddag welkom. En dat bleek een gouden greep.
Saarein maakte het mogelijk dat Chris veel mensen kon zien, terwijl ze haar eigen agenda ontzag. Het was er altijd feestelijk en zelden zwaar. Werd een gesprek Chris te ernstig, dan kon ze gemakkelijk naar de wc vluchten en later elders neerstrijken. Sowieso voorkwam de publieke setting al te emotionele scènes, wat Chris goed uitkwam. Daar hield ze namelijk niet van, decorum boven alles!
Ze zat er als een koningin die hof houdt. Maand in, maand uit was op vrijdagmiddag de bovenverdieping van Saarein haar domein. Soms kwamen er wel dertig mensen. Ze was intens gevleid met al die aandacht en fleurde er enorm van op. De vrijdagmiddagen gaven haar kracht.
Waar we niet bij hadden stilgestaan toen we die audiënties verzonnen: door elkaar daar elke week te zien, werd ons aller reactie op haar aanstaande dood – ons eigen gedoe met verdriet en verlies – minder eenzaam, minder particulier. Wij stamgasten konden onderling uitspreken hoe bezorgd we waren. We konden anekdotes uitwisselen, troost & steun bij elkaar zoeken. En als je niet wist wat je voor Chris zélf kon doen, kon je altijd nog een rondje drank voor haar vrienden bestellen.
Saarein veranderde het aanstaande verlies van Chris van een individueel, eenzaam avontuur in een gedeelde ervaring. Omdat we elkaar konden steunen, hoefden we Chris minder met ons eigen leed te belasten.
In Saarein vonden we ook nieuwe manieren uit om afscheid te nemen en aan haar aangekondigde dood te wennen. We leerden er niet weg te kijken wanneer Chris er beroerd uitzag; we leerden te blijven komen, ook al was niet zeker of zij zelf zou opdagen. We leerden dat kleine gebaren, hoe futiel die onszelf ook toeschenen, veel verlichting kunnen geven.
De eerste keer dat Chris zelf niet aanwezig kon zijn en ik haar honneurs waarnam, schreef ik de namen van alle aanwezigen voor haar op een bierviltje op. De week erna schreef iedereen zelf z’n naam op een viltje en zette daar soms een korte groet bij. Voor we het doorhadden, ontwikkelde dat zich tot een nieuw ritueel, want de week erna schreef iedereen vanzelfsprekend een allereigenst bierviltje voor Chris vol. Die avond verliet ik Saarein met acht centimeter aan op karton opgetaste goede wensen.
We wisten heus wel dat het verder niks hielp: de kanker trok immers zijn eigen plan. Maar samen bierviltjes schrijven maakte ons minder hulpeloos, en minder eenzaam in ons verdriet.
Vorige maand is Chris overleden. Zonder die kanker waren we nu nog ‘gewoon’ hartsvriendinnen geweest. Maar aangezien ze moest sterven, ben ik wezenloos vereerd dat ik nu haar weduwe mag zijn.
Update, 19 augustus 2013, een jaar na ons trouwen:
Vanavond heb ik samen met Tanja – een van mijn getuigen bij ons huwelijk; mijn moeder was mijn andere getuige – de laatste fles Cava soldaat gemaakt die over was van het huwelijksfeest. Het werd een mooie avond. En gaandeweg zakken het verdriet en het verlies naar de achtergrond, en komt die mooie, dappere meid die Chris altijd was, meer naar voren. En daarmee ook de trots op deze grandioze move van ons twee: dit prachtige, tegendraadse huwelijk.
Wat een goed idee om die vrijdagmiddag in te lassen. Mijn lieve vriendin is heel erg ziek en heeft iedere dag haar huis vol met mensen die haar nog willen zien. Te veel, te druk en geen privacy. Nooit een moment samen, ook niet voor diegenen die dat even nodig hebben. Ik hoop dat jij Karin met veel liefde en ondanks alles, met een goed gevoel op het afgelopen jaar terug kunt kijken. Dank voor het delen van je gevoelens.
Helene, misschien kan ze ook zo iets doen? Misschien niet in een café, maar bij haar thuis? (En dan de gasten de hapjes en drank mee laten nemen, en na twee uur allemaal weer oprotten.)
potverdomme wat een vreselijk en goed gebeuren. En ontzettend goed opgeschreven. Dank je wel, dank jullie allemaal wel. Ik ken je niet, ik ken Chris niet, de vrienden niet, maar dat dondert niet. Ik zou het ook zo willen kunnen en willen kunnen doen als het.. Jezus mens.
Prachtig en wat mooi dat je zo op terug kunt kijken,
In één adem………diep respect.
Liefde.
Met kippenvel schrijf ik mijn reactie. Maar wat te zeggen?
Mooie volzinnen bedenken om duidelijk te maken dat ik het wonderschoon vind. Een stem in mijn hoofd dat ‘zoiets’ niet wonderschoon is maar te pijnlijk voor woorden. Ik kan uiteindelijk maar op één woord komen: LIEFDE!!!!
Kracht en Liefs
Corina Bloem
amen. zo mooi
Karin, je had al mijn respect als schrijfster en onrechtbevechtster. Nu denk ik dat ik ook een beetje van je hou.
Dank voor het delen!
Ongelooflijk! Wat een super vriendschap. Daar kan ik alleen maar jaloers op zijn! Dat is onvoorwaardelijk houden van.
Prachtig verwoord, met diepe bewondering en respect gelezen.
Lieve,
Natuurlijk vind ik je verhaal ontroerend en tevens kordaat, maar je laatste woorden…mag zijn… hebben me getroffen.
Veel geluk en liefde.
Dank je wel.
Wat een prachtig verhaal en een geweldig voorbeeld. Op zo n manier is dood en leven op de meest acceptabele manier met elkaar verwerven. Bedankt en sterkte. Saskia
Hoe verdrietig en hoe mooi. Dank voor het delen en veel sterkte.
Kende je alleen van naam.
Diep respect over deze keuze en deze manier, voor jullie allebei.
En het beeld van Saarein onthoudt ik en zal ik als dat reden voor is overnemen, op een eigen wijze.
Heel veel sterkte bij het verder leven, dank voor je delen.
wat een geweldig ontroerend verhaal fijn dat je een lief mens een grote vriendin zo geweldig afscheid van het leven hebt kunnen geven.
Ik kan niet anders dan heel stil worden hier van. Ik mag al 5 jaar weduwnaar zijn, maar je bent voor eeuwig samen
Dank je voor je verhaal Karin. Ik houd niet van het woord, ik zie mezelf als behoorlijk nuchter, en toch… zo ontroerd. Dit raakt alle dingen die ik zelf meemaakte – anders, hetzelfde…
Jij sterkte, en goede herinneringen.
Fantastisch verhaal!
Zeker die oplossing van die kroeg spreekt mij aan!
Diep respect voor wat je voor Chris hebt gedaan en hoe je het hebt opgeschreven. Wát een indrukwekkend verhaal over liefde in de meest pure vorm.
wat een verhaal en wat ontzettend goed en mooi aangepakt!
Iedereen heeft iemand nodig om onvoorwaardelijk op terug te kunnen vallen en dat heb je bewezen!! nog gecondoleerd met je hartsvriendin/echtgenote! wat zal iedereen maar vooral Chris hier een steun aan gehad hebben. mijn bewondering en respect hiervoor!
Sinds een week of drie getrouwd lig ik nu in het ziekenhuis jouw bruidsverslag te lezen. Met ogen die wat waterig zijn, want van de week hoorden we definitief dat in mijn linkerlong een kwaadaardige plek zit, juist ter hoogte van mijn hart. Het hart dat er verleden week maandag bijna de brui aan gaf door een akelige ritmestoornissen. Toen we eind 2012 onze bij elkaar 7 kinderen, kleinkinderen, broers en zusters én mijn exgenote vertelden dat we voortaan officieel getrouwd door het leven zouden gaan, was er helemaal niets nog aan de hand, behoudens mijn hoesten zo af en toe. Toen jij, Karin, Chris trouwde (en andersom) vond ik dat prachtig, het hele verhaal er achter is me met stukjes en beetjes helder geworden, helemaal na je post van vandaag.
Er is hoop op herstel maar wat ik zeker weet is dat liefde heel mooie bruggen bouwen kan, dat leerde jouw epos mij. Dank
Cees, ik wens je een lang en gelukkig huwelijk! :)
wat immens waardevol
en mooi
ondanks het grote verdriet nu
Hoi Karin,
Ik kende Cris als “die vriendin van het feest” en ik wist natuurlijk wel dat jullie hartsvriendinnen waren. Toch vond ik het eerst wel vreemd toen je je verloving bekend maakte.
Als ik nu je verhaal lees dan lees ik ware liefde.
Dikke knuffel
Fion
Fion, dikke zoen terug, en jij veel sterkte…!
Heel mooi en heel menselijk. Heel begrijpelijk ook en heel lief.
Geeft weer wat extra hoop in het diertje dat mens heet.
stil is van post @Cees*
Leven en dood kan zó dicht bij elkaar zijn. Je hebt de dood helemaal ontvangen. Daardoor kan Chris nu in jou doorleven. Mooi!
Wat lief en ontroerend. Heel veel sterkte met het verlies van je hartsvriendin.
Wat ontzettend mooi!
Karin. In mijn hart. Omdat mensen zo vaak zo kloterig tegen elkaar doen, en soms niet, soms precies het juiste, goeie, liefdevolle ding doen – dank je X
Helemaal goed. Prachtig. Maar curieus dat je nog steeds in ziekenhuizen moet toelichten dat je wettelijk aan iemand verbonden bent om haar/hem in de ergste momenten te mogen bijstaan. Daar moet ook nog iets aan gebeuren, vind ik.
Prachtig verhaal. Geen woorden voor! Toppunt van liefde en vriendschap. Zou het verhaal graag ooit in boek-vorm lezen en dan inclusief verfilming!
Stil en mooi.
Respect en bedankt voor het delen.
Sterkte
Mens wat een mensen mens bij jij. Respect
✨
Beste Karin, hartelijk bedankt voor het prachtige en openhartige verhaal, en voor het goede voorbeeld dat je steeds weer geeft door jouw leven. Veel sterkte met het verlies van je vriendin en echtgenote. Ik vind het waanzinnig slim dat jullie dit zo gedaan hebben.
Wauwwwww !!
Hier word ik even heel stil van.
Je bent een kanjer.
Karin, al ken ik slechts je naam ………………
wat een prachtig verhaal en een aanmoedigend voorbeeld, dank,
Indrukwekkend. Mooi dat je zo iedereen de kans geeft om afscheid te kunnen nemen in een ” ontspannen” omgeving. Ook voor beiden om zo zelf je bezoek kunnen bepalen. Is minder vermoeiend als thuis, en bespaart je een hoop rompslomp
Wat een mooi verhaal, en een goede manier om het bekend te maken, zelf is bij mij darmkanker met uitzaaiingen naar de lever geconstateerd, 2 operaties heb ik achter de rug en een leveroperatie volgt. Ik heb ervoor gekozen om het via facebook te delen met mijn vrienden en kennissen, het is voor mijn afschrijven en ik merk dat je veel makkelijker te benaderen bent.
Gelukkig is het bij mij nog allemaal te behandelen
Stil van ontroering. Het klinkt zo gewoon en is zo bijzonder. Verder geen woorden. Thxxxxx!
prachtig beschreven en wat een waardevolle vriendschap. Heel veel sterkte zonder je vriendin/vrouw.
Respect.
Ben geroerd door dit verhaal, wat een diepe Liefde spreekt hier uit.
Wat een schitterend verdrietig verhaal over vriendschap.
Het is zondagochtend, stil in mijn huis, prettig stil, ook in mijn hart nu ik je geschiedenis heb gelezen. Dank je wel.
met tranen in mijn ogen gelezen,
kan alleen maar zeggen, mooi
heel mooi
tranen in de ogen…heb “voorlopig” de kanker onder controle, maar herken de angsten, de pijn. Maar vooral de onvoorwaardelijke liefde voor een ander doet me wenen.. van blijdschap dat dit nog kan…:>
Veel sterkte met het verlies van je echtgenote en hartsvriendin xxx
Ik ben er stil van. Zelden heb ik een stuk gelezen met zoveel emotie. Wat jij beschrijft is de ware definitie van vriendschap. Een schitterend voorbeeld. Dank je.
Wat ontzettend bijzonder
Dank voor het delen van dit verhaal
Gecondoleerd
Beste Karin,
Een prachtig verhaal.
Onder de indruk. Daar word ik stil van. Erg mooi onder woorden gebracht hoe jullie een situatie waarin veel mensen terecht komen maar die altijd moeilijk is. Voor henzelf en voor mensen om hen heen. Een balans vinden tussen contact met vrienden, bekenden, en rust voor jezelf.
Ik wens je veel sterkte in de komende tijd, gecondoleerd. Een dierbare verliezen is zwaar. Mijn gedachten zijn bij je.
Slik…….wat mooi!
P R A C H T I G ! ! !
Wat een liefde en respect in dit verhaal…
Ik kan alleen zeggen,heel mooi!
Fijne Zondag nog!
Ines uit Andalucia.
Lieve Karin, zo mooi….
Mooi gedaan en mooi geschreven
Om nooit meer te verliezen
Wow…
Ik ben tot tranen geroerd, zo mooi…
Karin, ik “ken” je van een lotgenotenforum, evenals Fion, waar ik onder mijn eigen naam geregistreerd ben.
Ik ben enorm ontroerd door je verhaal en wat moet het voor je vrouw een geweldige steun geweest zijn dat jij er met je hele wezen tot op het laatst voor haar was.
Zelf heb ik uitzaaiingen en ben ongeneeslijk ziek en kan alleen maar hopen dat mijn laatste tijd, hoe kort/lang die ook mag zijn, net zo warm en liefdevol verloopt als bij jullie.
Prachtig!!!! En zo herkenbaar voor mij helaas
Prachtig beschreven.. prachtig
Prachtig beschreven hoe het ongrijpbare van echte vriendschap vorm neemt in praktische hulp door te trouwen en leidt tot de mogelijkheid echt iets voor elkaar te betekenen. Hulde. Liefde.
Waaw, waaw, waaw! ….. Van dit verhaal ben ik echt stil en kan geen woorden vinden om te beschrijven hoe je verhaal me raakt. Volgens mij is dit gewoon liefde tussen mensen en waar het in het leven om draait, het met elkaar zo aangenaam mogelijk maken, in wat voor vorm dan ook. Dank voor je prachtig verwoorde verhaal.
Mooi geschreven en vrijdagmiddagborrels in Saarein is de mooiste oplossing die ik ooit heb gehoord voor het ontmoeten van vrienden en kennissen tijdens lijden aan een ongeneeslijke ziekte. Als het niet zo boud zou klinken zou ik zeggen: navolgenswaard.
Wat een mooi verhaal en wat een respect heb ik voor deze vrouwen.
Met tranen over mijn wangen je verhaal over weduwe worden gelezen. Verschilende onderdelen roeren me. De originaliteit van hoe jullie het hebben aangepakt: trouwen, de vrijdagmiddag in Saarein, de bierviltjes. Maar vooral ook het onderdeel samen delen waar je zieke vriendin niet bij was deed me volschieten. Twee jaar geleden ben ik mijn zus aan alvleesklierkanker verloren. Moeilijk was het voor familie en vrienden om met haar over de aanstaande dood te praten. Pas tijdens de begrafenis hebben wij de steun bij elkaar gevonden waar iedereen zoveel eerder al behoefte aan had. Een hopelijk nooit te gebeuren volgende keer, zal ik een stamkroeg voorstellen. Ik ben je dankbaar voor je ideeen en het delen daarvan. Chapeau ook voor Het Parool!
DIEP DIEP RESPECT
HEEL VEEL KRACHT MAAR BOVENAL LIEFDE
Dank je dat je dit met ons gedeeld hebt, Karin. Het heeft me diep ontroerd…zo liefde-en respectvol! <3
Liefde en vriendschap wordt nooit vergeten , sterkte voor een hele sterke vrouw
Petje af voor je liefdevolle willen delen van energie, tijd en bovenal liefde!
Dat meer mensen iets willen delen na het lezen van jouw verhaal…:-))
Prachtig verhaal!!!
De aankondiging van je huwelijk op facebook verwarde me. Karin Spaink en een huwelijk? En met wie dan? Nieuwsgierig volgde ik je blog en facebook. Verloofd, ringen gekocht en vervolgens de foto’s en het verslag van een liefdevol feest. Mooier dan dit zal het niet gaan…
Bijzonder was het, dat was duidelijk voor mij. Het verhaal erachter niet. Daarna een column rond kerst over de plotselinge dood van Jeroen Willemsen en een verwijzing naar een dierbare van jou, bij wie de dood zich had aangekondigd, maar die nog bij je was. Uiteindelijk het bericht over het overlijden van je echtgenote. Een paar dagen later schreef je over jullie huwelijk. Voor mij als belangstellende lezer en volger werd inzichtelijk wat zich had afgespeeld. Een prachtig verhaal over liefde…
Ben niet zo een voorstander van het huwelijk. Het zegt niets over de kwaliteit van de relatie, terwijl het wel een hoge maatschappelijke status heeft. Maar een tegendraads huwelijk als dat van jullie
Van wat een intense schoonheid, dit verhaal. Als dochter van een kanker overleden moeder en als pas gescheiden jonge moeder raakt het me diep. Niet alleen is dit een prachtige getuigenis van vriendschap en steun tijdens zo’n periode van ziekte en sterven, het belichaamt alles wat het huwelijk zóu moeten zijn (if anything). Daar kan geen ‘gewone’ relatie tegen op, dit IS echte liefde. En blijkbaar bestaat het gewoon. Bedankt voor het delen, heeft geeft een mens hoop.
Wat een mooie vriendschap en wat een ontroerend afscheid. Sterkte Karin!
Sorry was al verstuurd.
Een tegendraads huwelijk als dat van jullie, dat zo vol liefde is, wie kan daar tegen zijn?
Wat een bijzonder verhaal. Niet willen trouwen en dat dan nu juist zo graag doen en daardoor een eenzaam afscheid omzetten in een warm en hartelijk gebeuren. Sterkte met het verlies en ook, geniet van je mooie herinneringen.
wauw, mooi en ook veel sterkte gewenst bij het verdriet van het verlies.
Mooi en sterkte!
RuthY
Indrukwekkend geschreven, heel veel sterkte met het verlies.
I hope someone will translate this beautiful story so we can share this message with more people.
Dank je wel voor je wakkerheid en prettige tegendraadsheid die het mogelijk maakte om voor je hartsvriendin een echtgenote te zijn.
ik moet erom huilen. (en nu komt mijn verhaal) want het is in zo’n groots denkbare tegenstelling met de zus van mijn partner (ik kan haar geen schoonzus noemen) die tegen helemaal niemand, ook haar man niet, zei dat ze kanker had. de koninging van de verdringing. En toen het niet meer ging en haar man zei, nu ga ik mee in de artsspreekkamer, bleek ze nog maar 4 dagen te leven. ZE bleef zeggen, nee joh ik knap op. Terwijl ze doodziek was.
Oh ja ze woonde ook zo’n 2000 kilometer bij ons vandaan..
Je kan dat een offer noemen, maar ik voel met mijn partner, zijn andere zussen, tantes, de verbijstering. Wat is hier gebeurd!
Daarom dank je wek voor jouw getuigenis, er is weer een tegenover de verbijstering.
Er komen hier zoveel antwoorden voorbij die ik zou willen liken!!! Jammer dat dat niet kan. Karin wat heb je veel mensen geraakt!!!!
Kanker maakt een mens ook wel klein, des te mooier ook dit verhaal.
–
Ben diep ontroerd door dit liefdesverhaal pur sang! Wow, wat mooi en zo respectvol geschreven! Bedankt voor ‘t delen van deze inspirerende vorm van liefde: het zijn van sluiswachter voor je zieke hartsvriendin en, hoe heerlijk tegendraads, echtgenote! Dat jullie liefde, via de ringen verbonden, maar altijd mag blijven!
Wow! Bedankt.
Zo maakt een mens het verschil. De wereld met andere ogen bekijken, kan zo wonderbaarlijk zijn. Ik heb hier diep respect voor. En ben geraakt.
Och wat mooi, ik zou het voorbeeld zo volgen als het nodig mocht zijn. Dit is waar liefde om gaat en alles overstijgt. Prachtig!
Wat byzonder prachtig!
Prachtig!! Ik krijg er kippenvel van!! Zo zou vriendschap altijd moeten zijn!!
Veel sterkte met jou grote verlies.
Karin, dank je voor het delen van deze beleving
Dank je wel voor dit prachtige stuk.
Gecondoleerd mevrouw Spaink. En dank u wel.
Van gepaste afstand: dank voor wie je bent, Karin!
Ga ik nu even mijn scherm schoonmaken, is zomaar ineens een beetje wazig.
Zeer bedankt voor je mooie en liefdevolle verhaal.
Wat een mooi en liefdevol verhaal! Dat je je gesterkt mag voelen door al je herinneringen.
wat een kado heb je haar én jezelf gegeven. een daad van onvoorwaardelijke liefde.
Wat een mooi verhaal over zo’n moeilijke periode. Jullie oplossing straalt heel veel warmte uit. Sterkte met het verlies een plek te geven.
MOOI RESPECT meer kan ik niet zeggen.
Erg mooi en ontroerend. Dit zegt alles.
Wat een schitterend mooi verhaal.
Wat een ongelooflijk mooi ontroerend verhaal, wat een vriendschap
Beste Karin,
Naar aanleiding van onze uitwisseling op Twitter (niet het aangewezen communicatiemiddel voor dit moeilijke onderwerp) wil ik voor alle duidelijkheid even terugkomen op mijn reactie.
In de eerste plaats wil ik niet je diepe, langdurige vriendschappelijke gevoelens in twijfel trekken. Het gaat niet om de beoordeling van een vriendschappelijke (of andere) relatie maar over de vraag of een vriendschap in de gegeven context aanleiding mag zijn om een huwelijk aan te gaan met een vriendin wanneer primair niet aan de doelstellingen van deze samenlevingsvorm wordt voldaan.
Je geeft zelf toe dat je niet echt een voorstander was (eufemisme, wars) van het huwelijk en dat je niet van gedachten veranderd was op grond van gevoelens (die bleven immers even sterk) maar om jouw vriendin vooral meer zekerheid te bieden in het uiterst tragische perspectief van een terminale ziekte.
(Waarom claimen mensen die op grond van hun (filosofische) overtuigingen vaak niet grote voorstanders zijn van het huwelijk onder normale omstandigheden, deze vorm van samenleving wanneer het tij keert? Zou het toch te maken kunnen hebben met een stukje onzekerheid als gevolg van een ontkenning/miskenning van een bepaalde waarde, in voorkomend geval het huwelijk?).
Anders gezegd: je zou nooit met haar getrouwd zijn geweest als zij niet ziek was geworden. Is dat niet een uiterst conditionele overweging voor deze “duurzame” samenlevingsvorm?
In jouw geval was er gelet op de omstandigheden eerder sprake van een flexcontract.
Inhoudelijk beantwoordde jullie relatie in deze fase ook niet aan wat normatief is voor een huwelijk.
Daarom heb ik ook het woord misbruik genoemd.
De vraag is: mag je een kader gebruiken waarvoor het niet bedoeld is, wanneer dit beantwoordt aan een persoonlijk gevoel of een persoonlijke behoefte?
Waarom zou je uit medelijden niet met een asielzoeker gaan trouwen om hem/haar een betere toekomst te bieden?
Ik denk dat je de beweegredenen om een huwelijk aan te gaan in deze zin oneindig kunt vermenigvuldigen, maar ik ben van mening dat de vlag de lading dan niet langer dekt.
Het is niet omdat onze maatschappij een egocentrische, excentrieke persoonlijke ontplooiing voorstaat, waarvoor bijna alles letterlijk moet wijken, dat deze “excessen” blindelings moeten worden goedgekeurd.
Ik zou daar ten slotte aan toe willen voegen dat ik vanuit mijn geloofsbeleving de mening ben toegedaan dat het huwelijk aan een nog hoger doel beantwoordt dan wat populistisch wordt voorgestaan. Maar dat is wel een heel persoonlijke noot.
Als ik je gekwetst heb bied ik je daarvoor mijn excuses aan. Ik ben zelf gelukkig getrouwd en heb een waardevolle vriend die ik al langer dan 35 jaar ken en waarmee ik veel kan delen.
Ik weet dus wat vriendschap is maar maak bewust onderscheid tussen een vriendschappelijke relatie en een liefdesrelatie die weliswaar bepaalde raakvlakken hebben maar toch zeer verschillend zijn.
Ik wens je veel sterkte om het verdriet van deze waardevolle vriendin te verwerken!
een prachtig, zuiver, gevoelsmatig GOED gebaar als laatste wens voor een stervende. voor twee hartsvriendinnen ook een – blijkbaar – logische beslissing op die verschrikkelijke onheilsboodschap. ieder doet het anders, zij deden het ZO. prima. daar is helemaal niks mis mee. ik wens de nabestaanden heeeeel, veeeeel sterkte.
Lieve Karin,
Ik kan je niet maar wat spreekt hier een oprechte liefde!
Zo mooi dat je dit heb gedaan voor een vriend, Hier zie ik een echte vriendschap tot de dood elkaar scheid.Ware liefde zoals God bedoeld heeft.
Ik wens jw dan ook veel sterkte en liefde toe om dit verlies te dragen.Ik wil alleen nog 1 ding kwijt Karin als jij ook dood gaat kom je je vriendin weer tegen en ben je weer samen voor altijd!!
Onvoorwaardelijke vriendschap, dat is het mooiste wat iemand kan overkomen.
Zo’n lieve, sterke en dappere vriendin als jij bent!!!
Liefde, liefde, liefde
Wat mooi!!!
Wat een prachtig verhaal. Als je zo creatief met het leven en vriendschap kan zijn moet je een heel gelukkig mens zijn. Ik groet met een diepe buiging.
Uit dit mooie verhaal blijkt naar mijn idee wel dat er niet zo veel mis is met trouwen. Het helpt immers om liefde vorm te geven. Dat blijkt ook uit het feit dat je er in nood je toevlucht toe zoekt en steun in kunt vinden. Vanwaar dan die aanvankelijke afwijzing?
(zelf nooit getrouwd geweest overigens)
Dankjewel voor het delen. Weduwe met ere.
Wat een ontroerend verhaal over wezenlijke liefde die geen enkele voorwaarde heeft. Een krachtige vrouw die dit draagt.
Wat een prachtverhaal over hartsvriendinnen. Ik vind het geweldig wat je hebt gedaan. Dat is ook Liefde. En natuurlijk is dat mogelijk ook al heb je geen liefdesrelatie. Ik zou er nooit aan gedacht hebben maar wat een prachtige oplossing. Ik ben diep onder de indruk. Diep respect. Je bent een kanjer.
Bijzonder verhaal, prachtig idee van jullie samen!
Wat een bijzonder verhaal, Karin! Ik wens je veel troost nu jouw vrouw is dood gegaan!
Wat een bijzondere en prachtige daad om er op deze manier voor een vriend(in) te zijn! De drukte en het geven zal veranderen in leegte en gemis… Sterkte!
Lieve Karin, Je verhaal maakt me stil, maar des te meer indruk. Bedankt!
@14. Letitia Korompis
Weinig meer aan toe te voegen. Zomin als aan de zowat honderd anderen die binnen ‘n etmaal… . .
Mooi, verhaal, maar ook vreemd.
Ik denk dat de schrijfster een heel romantisch beeld had (en heeft) van het huwelijk. Waarom zou je er anders principieel tegen zijn?
Volgens mij heeft het huwelijk altijd al de functie gehad zoals hierboven omschreven is: n.l. dat je wettelijk verantwoording voor elkaar en eventuele kinderen neemt. Het is een kant-en-klaar samenlevingscontract.
Beide doe je niet met de eerste de beste.
Witte jurken, rijst, receptie, spannende lingerie etc. zijn afgeleidde, maar niet noodzakelijke rituelen om deze stap te vieren met familie en vrienden die ook verbonden worden.
Ook het kerkelijke huwelijk was oorspronkelijk bedoeld om beide ouders verantwoordelijk te maken voor de kinderen en om een eventuele nalatenschap te regelen.
HARTelijk dank voor het delen..wat mooi…wat liefdevol.
ontroerend, erg mooi en liefdevol
dit is pas ware vriendschap / liefde
tussen mensen
waar vele mensen nog wat van kunnen / mogen leren
Wat mooi vriendschap kan zijn. Je bent niet de enige die dit heeft gedaan maar toch heel bijzonder dat je zo’n einde verhaal samen met je harts vriendin hebt beleefd en gedeeld.
Dankzij de column van Margriet Oostveen in de NRC heb ik het verhaal helemaal kunnen lezen. Als 70-plusser met veel (ook ongewenste, want pijnlijke) levenservaring, heeft het verhaal mij diepgeraakt. Jammer dat Jan Duinstra (=reactie 107) zo anders denkt en – hoe goed bedoeld ook – meent kritiek te moeten hebben om zogenoemde principiële redenen. Als je nog iets dieper graaft en doordenkt kom je wel tot heel andere conclusies…
Karin Spaink heeft iets met ons gedeeld wat uiterst waardevol is en onze wereld weer een beetje mooier maakt.
zo mooi! Had ik ook maar zo een vriendin
Trouwen en rouwen, het is maar 1 letter verschil…
Wat trouwen voor je inhoudt, voor waarde heeft, kan (blijkbaar) zo veranderen met de fase van je leven waar je in zit, met de dingen die je meemaakt. Voor mij had het huwelijk nooit een grote waarde en mijn vriend wilde nooit meer trouwen na een eerste mislukte huwelijk maar toen hij ernstig ziek was voelde het voor mij opeens als een heel dringend iets: als een ‘recht’. We zijn uiteindelijk niet getrouwd, hij overleed in alle opzichten te snel, maar ik voel me wel zijn weduwe (na een relatie van ruim 21 jaar) terwijl ik nooit had gedacht aan die titel te hechten. Ik noem hem nu ook meer dan ooit tevoren ‘mijn man’.
Ik vond het een prachtig artikel, kon helemaal invoelen hoe dat voor jullie moet zijn (geweest) en denk dat het voor Christiane heel prettig is geweest zo’n echtgenote als waakhond naast zich te hebben.
Ik wens je heel veel sterkte in deze verdrietige tijd.
Zeer onder de indruk van dit bijzondere en emotionele verhaal. Bedankt voor het delen. Héél veel sterkte en kracht gewenst!
Er is iets onder mijn naam geplaatst, dat niet van mij is,
er is duidelijk iets fout gegaan. Sorry…
Lieve Karin, wat mij vreselijk ontroert, je laatste zin en de 2 woorden,
mag zijn i.p.v. mocht zijn.
Ik wens je veel liefde en geluk…
Grensverleggend mooi en hartverwarmend omarmend ontroerend… Bedankt voor het delen!
Erg mooi. En helemaal goed!
Lieve Karin, dank voor deze mooie les in afscheid nemen.
Wat heb je dit mooi gedeeld en wat een kracht zullen jij en je vrouw uit dit samenzijn hebben gehaald. Sterkte met het verwerken van dit grote verlies…
Mooi liefde!!!
Allemaal denkbeeldige bierviltjes voor jou …met reacties van ons, toevallige Twitter bezoeker;). Zullen we een feestje voor jou geven in de saarein? Om je te bedanken voor je mooie verhaal en om jou nu een beetje bij te staan? Wat een bijzonder ontroerend verhaal, sterkte met het verwerken van het verlies !
Pioew.. wat mooi.
Karin,
Hoe een gewone (en hier in het Noorden) grauwe door de weekse dag in één klap kan veranderen in een wonderschoon goudomrand moment. Dank Karin, voor je prachtige verhaal en jullie bewonderenswaardige voorbeeld!
Bladerend door de reacties stuit ik op nr. 107 van Jan.
Ik begrijp, Karin dat je al gediscussieerd hebt.
Ik wil hier mijn gedachten nav zijn stuk weergeven.
Volgens mij haalt Jan een aantal dingen door elkaar.
Het burgerlijk huwelijk is ooit ingesteld als zakelijke overeenkomt om ineens de zaken tussen man en vrouw te regelen. De plichten (vrouw) en rechten (man) waren in een klap geregeld en duidelijk voor de buitenwereld.
Of er ook sprake was van liefde?
Pas met de Verlichting is de romantiek erin geslopen. De Liefde…
Dat het burgerlijk huwelijk een zakelijke overeenkomst is blijkt voor mij uit dat nu ook man en man of vrouw en vrouw met elkaar kunnen huwen.
De liefde is een privé aangelegenheid.
Daarom zou ik ook een vluchteling kunnen huwen als ik hem daarmee kan helpen (en nee, ik bied me nu niet aan, ik ben al getrouwd ;) )
Naast het burgerlijke zakelijke huwelijk is er het kerkelijke huwelijk die de zegen geeft aan de zielen verbintenis tussen man en vrouw.
De Liefde zoals die in de Bijbel beschreven wordt.
(nu even geen oordelen of meningen daarover, dat is een ander hoofdstuk)
Ik denk, Jan, dat je deze zaken door elkaar haalt.
Er is niets tegen het huwelijk op zakelijke basis zoals Karin dat met haar hartsvriendin heeft gedaan.
Dat ze daar ook nog een hoop lol aan hebben verbonden is geweldig.
Er klinkt voor mij vooral in door dat in een klap alles geregeld was wat ze georganiseerd wilden hebben als vriendinnen.
En dat daarbij hun vriendinnenliefde groeide had denk ik vooral met de naderende sterven te maken en hun vriendinnenschap.
Het huwelijk organiseerde het alleen maar beter!
Het was een heel andere discussie geworden als ze hun huwelijk hadden willen laten zegenen in een kerk.
Maar dat is hier niet het geval, dus daar hebben we het dan ook niet over.
met diep respect….
je hart volgen…
het verhaal zal me nog lang bezighouden, in positieve zin.
geweldig
mooi….xxx
wow. ben heel ontroerd. pure genegenheid/liefde.
wat een mooi verhaal. zal deze niet licht vergeten.
Diep geroerd door je indrukwekkende verhaal, Karin, dit is het durven “luisteren”, “afstemmen” in liefde voor je vriendin….tot in z,n uiterste consequenties….
wens je heel veel sterkte met het verder gaan zonder je geliefde vriendin Chris, zij kijkt met blijdschap van bovenaf naar al die lieve bierviltjes en heeft de warmte van al die liefdevolle betrokkenheid mee kunnen nemen, dit maakt blij!
Dank dat je dit hebt willen delen!
zelden een zó indringend relaas gelezen , mooi om te lezen hoe mensen met elkaar om kunnen gaan…….
De wereld verandert: verbintenis en zorgen voor elkaar, uit oprechte nabijheid en liefde!
Wat fijn……
Eigenlijk is het een liefdesverhaal. Met liefde lijkt de komst van de dood te verdragen. Sterkte met het verlies van dat leven en sterkte met je nieuwe leven. Ik weet wat het is.
ondanks de trieste gebeurtenis zie ik hier pareltjes van welgemeende betrokkenheid, dit geeft moed en kracht, erg bijzonder hoor
Dank voor het delen van je verhaal, een parel van hoop, geloof en liefde. Karin, ik hoop dat je beide ringen nu draagt en dat ze met de dag lichter worden, steeds terugkerend dagelijks bewijs van liefde in de breedste zin des woord. Na vijf jaar geven mijn twee ringen aan een vinger nog steeds een warm gevoel van bevestiging van wat ooit was en altijd zal blijven.
Wat een heftige maar speciale ervaring moet dit voor jou zijn diep respect ik zou hetzelfde gedaan hebben en dan zie je pas dat echte vriendschap een een bepaalde liefde heeft.
Prachtig en ontroerend. Een echte love story.
Wat veel reacties op dit verhaal, ik hoef daar niets aan toe te voegen.
Maar het heeft me wel blijvend veranderd in mijn manier van denken.
Ontroerend mooi geschreven
Zo zie je maar weer dat als je gezond bent je heeeeel rijk bent en als je het niet ziet zitten lees dit verhaal.
Wow en respect!
Ik weet niet wat ik zeggen moet, ben zo érg onder de indruk. Prachtig.
Sterkte Karin
Ik ken je verder niet maar wilde toch even laten weten dat ik je zo’n ongelooflijk sterke vrouw vind.
Je verhaal heeft me erg geraakt.
Ik ben zelf moeder van een ernstig ziek kind en sommige dingen zijn erg herkenbaar.Ik wens je veel kracht en sterkte toe de komende tijd om diit grote verlies een plekje te kunnen geven.
Wat mooi!!
Korte reactie op post 140 van Marjan: Het lijkt me niet gepast hier op je post in te gaan. Dit is geen forum. Ben het (uiteraard) niet eens met je analyse. Als Karin wil corresponderen is ze groot genoeg om dit aan te geven. Groet uit Frankrijk :)
Eigenlijk zijn hier geen woorden voor, maar ik heb er toch nog een paar gevonden. Groots, onzelfzuchtig, liefdevol en het getuigt van een mooie ziel en een groot hart. Respect!
Jullie vriendschap verdient die naam ook.
Het ga je goed, Karin
Dit is precies waar het huwelijk voor is bedoeld!
Naast het openbaar uiting kunnen geven aan de liefde die je voor elkaar ervaart, degene die je liefhebt kunnen steunen met behulp van wettelijke privileges. Ik ben ruim 5 jaar trouwambtenaar maar heb nooit een betere reden om te trouwen gehoord dan deze van jullie! Het belang van de ringen is me nu ook duidelijker dan ooit.
Diep respect Karin wat je doet voor een vriendin ,dit is echte vriendschap liefde
Heel veel sterkte
Groetjes GustA
De tranen staan in mijn ogen bij het lezen van je verhaal. Ik ben op 13/5/2008 mijn hartvriendin verloren aan kanker. Ik heb met haar en haar gezin de lange, emotionele en verdrietige weg gelopen. Zij was mijn alles, ik ging ook dood toen zij weg viel. Ik hield onvoorwaardelijk van haar ondanks dat ik zelf nog getrouwd was met een man sinds 2 weken heb ik van haar man gehoord dat het wederzijds was. Nu ik je verhaal gelezen heb komt het gevoel weer intens terug en het verdriet. Ik heb er geen woorden voor, het is zo mooi wat je hebt gedaan. Heel veel sterkte met het verlies van je echtgenote.
Wat een ontzettend mooi verhaal!!! En wat een mooie vriendschap!
Wat een mooi, stoer verhaal! Wat een mooi, stoere mensen!
reactie op post 158
Jan, ik kan het niet laten te reageren. Inderdaad is het geen forum, maar ik begrijp niet waarom je met deze wetenschap en nadat je al een discussie met Karin hebt gevoerd, nog eens je standpunt moet weergeven op deze reactiepagina. Waarom zou iemand daar dan niet op mogen reageren?
Wat een liefde. Zo warm en intens. Door je verhaal komt het echt binnen in ons hart. Zo hoort het leven, relatie en dus ook het huwelijk te zijn: in goede en in slechte tijden. In welke samenstelling dan ook.
Heel veel sterkte met het verlies van je vriendin/vrouw.
Jan en Marjan, misschien kunnen jullie je een moment afvragen met welk persoonlijk doel je hier met elkaar in discussie blijft en of dat is wat je aan het doen wilt zijn.
Wat je ervan vind, mag je vinden. Wat je hieruit haalt is helemaal aan jou.
Ik haal eruit hoe iets wat eindig lijkt en moeilijk te dealen op een zachte manier aanpakt worden. Dat het samen kan en niet alleen hoeft. En dat afscheid nemen met elkaar mag. Vaak bij een afscheid lijdt iedereen in stilte om niet teveel te belasten.. Ik lees de steun aan elkaar, met elkaar en dat helpt helen. Mooi dat je zo naast haar ging staan en dat zij dat kon accepteren. Bedankt voor het delen. Het is een mooie: Liefde is…
Karin zou je al mijn posts, inclusief deze willen deleten. Mijne eerste post heb je gelezen. Daar ging het mij om. Had geen andere manier om je te bereiken. Sorry voor de polemiek die daaruit dreigt voort te komen, was nooit mijn bedoeling. Sterkte. Ik respecteer je mening en handeling.
Mooi…
respect karin en dank
wij zijn op weg naar een einde.
Karin, dank dat je er met zoveel liefde voor Chris was en dank voor het delen van dit persoonlijke verhaal. Schitterend mooi beschreven.
Ik wens je veel liefde en zachtheid toe.
Liefde heeft vele vormen. Ik ben dankbaar dat we in een land leven waarin je in vrijwel alle gevallen daar zelf vorm aan kan en mag geven
Lieve Spaink, respect voor hoe jullie het hebben geregeld en bewondering voor hoe je het hebt opgeschreven.
Op het feest van 25 jaar vriendschap was jij degene die met kanker (en de naweeën daarvan) moest dealen. Wat heftig dat Christiane vijf jaar later zelf inoperabele kanker bleek te hebben. Ik vind het knap hoe jullie met alles zijn omgegaan, die ‘audiënties’ in Saarein zie ik helemaal voor me. Gecondoleerd met je verlies na dertig jaar vriendschap met Christiane.
Met tranen in mijn ogen heb ik dit gelezen. Heel veel sterkte!
Beauty is truth, truth beauty
That is all (keats)
Ook Chris bedankt
Hoi Karin, ontroerend, dikke kus. Wat fijn dat zoveel mensen hier inspiratie en hoop (voor de mensheid) uit halen. Ben supertrots (op jullie beiden), ik ga je snel zien, ben inmiddels weer terug in Nederland.
Wat een prachtig verhaal. Bijzonder hoe zo’n aparte wending eigenlijk zo vanzelfsprekend klinkt.
wat heb enorm respect voor je je hebt me ontroerd maar dit was echte vriendschap
Wat een mooi verhaal. Dit is echte liefde en heel inspirerend voor hen die helaas in een soort gelijke situatie zitten. Sterkte voor iedereen die jouw “vrouw ” lief had. Bedankt!
Wie weerbarstig en eigenzinnig de weg gaat waarvan je weet dat je niet anders kunt, zal ervaren dat dit levenskunst in optima forma is. Het resultaat is duidelijk: voldoening bij gemis, dankbaarheid bij verdriet, en vooral overgave aan de bron van het leven die LIEFDE heet!
Dat is echte liefde. Liefde is niet alleen voor een liefdes paar bedoelt maar deze liefde is zelfs vele malen intenser dan iemand zich dat kan voorstellen.
prachtig…….geschreven…. stil.
Hoe gaat het nu met JOU Karin???
Warme groet
Je bent een inspirerende vrouw…Fijn dat je dit hebt kunnen en mogen doen; hoop dat je de herinnering en de liefde mag blijven koesteren; helemaal…op jouw manier…
prachtig om dit te lezen, ik heb respect voor je.
Fijn dat je lieve vrouw zoveel liefde heeft mogen ontvangen.
Beste Karin,
Je artikel in het AD heb ik niet met drige ogen kunnen lezen.
Wat een verhaal raakt mij tot op het bot.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd en dat het goed met je gaat.
Met warme groet.
Respect!!! Dat noem ik nou ware vriendschap :) heel veel sterkte!
Ik heb er een brok van in mijn keel gekregen zo mooi omschreven. Dit is het waar vriendschap voor staat. RESPECT. sTERKTE TOEGEWENST.
Ik durf te beginnen met Lieve Karin, ook al ken ik je niet.
Wat is liefde mooi en wat een prachtig einde heb je haar gegeven.
Weduwe, ik wens je sterkte, troost en een enorm houvast aan al de herinneringen.. Groetjes koos
Das al weer even geleden dat ik vochtige ogen had.
Wat een prachtig verhaal….doch vind ik het jammer dat ik de ringen niet vervaardigd heb..had ik een hele eer gevonden!
Heel veel sterkte aan Karin en alle verdere dierbare..
Liefs,
Margriet
Wat liefdevol,waardevol en slim gehandeld. Groot respect.
Wat prachtig en ontroerend!
Ik ben een vriend uit haar middelbare schooltijd,
en ik herken Christiane hier heel erg in!
Met hartelijke groeten.
Roeland Dreissen
Heb juist het verhaal gelezen … heel ontroerend , mooi , pakkend …
Prachtig hoe jullie beiden het hebben aangepakt echt diep respect.
Bewijs dat mensen echt goede en mooie dingen kunnen doen met en voor elkaar ….
groetjes Monique
En dan te bedenken dat diezelfde alcohol, die zo rijkelijk vloeide in dat café Saarein, bewezen vaak de oorzaak is van kanker. En al zeker van alvleesklierkanker en borstkanker. Ik neem aan dat iemand die het woord “de orenmaffia” min of meer heeft uitgevonden ook de ogen niet wil sluiten voor wetenschappelijk bewijs.
Pring @ 194: Stel je alsjebieft niet zo aan, met een glas drank op zijn tijd is niks mis. Denk je nu heus dat we avond aan avond laveloos in Saarein hingen?
Je notie dat alcohol de oorzaak van kanker zou zijn, is voorts vals. Bij een aantal kankers lijkt het een factor te zijn, maar alcholgebruik is werkelijk zelden een oorzaak an sich. Dus of je je beschuldigende praatjes voortaan voor je wilt houden: want je suggereert nu zo ongeveer dat Christianes vrienden zichzelf de dood hebben ingedronken door haar daar in Saarein te komen steunen.
ach, Kaatjelief, maak je toch niet zo quaadt! alzeker op zelfbenoemde dominees en pastoors (waarbij de Roomsch-Catholieke variant wegens rijkelijk vloeiend (voor-)vocht nog verre de voorkeur verdient) niet.
een huwelijk (geen spijker, speld, haaknaald of brijpen tussen te peuren) hadden jelui al en de administratieve zowel als practisch daar uit volgende zegeningen die een officiële opname in de annalen van gemeentelijke of rijksannalen te weeg bracht heb je uit en te na beschreven.
zelfs ik wor’d’r moe van, van zo een Pring; derhalve: sterkte en een kNusje
Beste mevrouw Spaink,
Mijn reactie komt op een haast kolderiek moment: 2,5 jaar nadat uw column in Het Parool verscheen en de 200 reacties los kwamen. Toch voel ik op deze zondagochtend de behoefte. Dat komt omdat ik u gisterenmiddag in De Balie aan het woord hoorde en zag, ter gelegenheid van de aanvaarding van de onderscheiding door de vrijdenkersorganisatie en Anton Constandse zaliger.
Waarom deze woorden nu, zo laat? Ik lees Het Parool niet. Dus heb het discours gemist. Maar er is een wonderlijke actualiteit. De laatste week wandelde ik tot tweemaal toe langs Saarein. En dat had ik jaren niet gedaan. De omgeving was te beladen voor me. Ik heb namelijk 19 jaar om de hoek op de Lauriergracht gewerkt. En dat was een van emotie doortrokken periode, als actieevoerder bij de anti-apartheidsbeweging. Nu pas kan ik weer onbevangen door dit stukje Jordaan drentelen. Na deze lange inleiding een anecdote: ooit stond ik ‘s avods voor een dichte deur van Lauriergracht 116. Sleutels vergeten. Maar ik moest een haastklus doen. Dus wilde ik iemand bellen (mobieltjes bestonden nog niet). Ik liep Saarein binnen en pas toen zag ik de alerte, licht-vijandige blikken vanachter de bar. O jee, foute boel, het is een vrouwencafe geworden en daar mag ik uiteraard niet in… Ik stotterde een soort excuus, en voegde er iets over dat dit een noodsituatie was aan toe, en wilde al weer naar buiten gaan. Maar de dame achter de bar riep over haar schouder: “Er is een man binnen, en die wil bellen. Mag dat? ” Er kwam een tweede medewerkster uit de coulissen die mij kort monsterde en zei: “Okay, maar alleen bellen..!” Ik ben ze nog dankbaar, want mijn probleem werd opgelost. En hoe zeer Saarein ‘deugt’ blijkt wel uit uw relaas over de vrijdagmiddag sessies op de bovenverdieping. Zo mooi dat u in al die mysere een veilige publieke omgeving trof!
Ik zal niet gauw meer de drempel van Saarein over durven. Angsthaas als ik ben. Hoewel ik ook wel weet dat vrouwencafe’s niet meer hot zijn dus het risico dat ik loop miniem. Wel zal dit verhaal in een of andere vorm in mijn boek-in-wording opgenomen worden. Daarover kom ik graag bij u terug.
Ik wens u een hele mooie zondag toe, want de zon doet z’n best. En nogmaals gefeliciteerd met uw onderscheiding.
Beste Karin. Ik las uw stuk en het ontroerde me en het gaf me ook een lichtsprongetje in mijn hart. Relaties zijn er in vele kleuren en gedaantes. Hardsvriendschappen beleef je maar een enkele x in je leven. Ze kunnen naast een partnerrelatie zelfs dieper, warmer, trouwer en veiliger aanvoelen als met welke partnerrelatie dan ook. Alleen deel je meestal 1 stuk niet. Maar hoe puur en daadkrachtig is het dan deze stap Samen te nemen. Voor beiden heeft deze periode van getrouwd zijn zoveel gegeven en betekent. Niet alleen Voor de loslatende Cristiane maar zeker ook voor jouw verdere leven Karin. Dit kon alleen “slagen” vanuit liefde, gelijkwaardigheid, trost en elkaar durven loslaten. Zo mooi, zo creatief en origineel. Prachtig, diepe buiging voor jullie samen nog.
Toch bijzonder verhaal van begin tot mooie einde, kan gewoon niet anders op.
Vind ik je alles toch ontroerend en grappig.
Of gouden ring of niet, blijft speciale vriendinschap toch in je hart vast sluiten, laat die mensen toch stommen die niet mee eens waren. Niemand, ik ook niet, weet het beter.
;)
Wat een prachtig verhaal.
Ben er stil van.