Gisteravond, voor het slapen gaan, voelde mijn middenrif raar. Niet of ik het zuur had, maar licht pijnlijk. Voor het slapen gaan een Kytrilletje erin en dat was dat. Prima geslapen.
Vanmiddag kreeg ik ferme maagpijn, dat duurde anderhalf uur ofzo en week toen weer. Een beetje een kussen tegen mijn maag aanduwen hielp gelukkig. Van de Neulasta die ik vanmiddag van een verpleegkundige leerde injecteren – injectiepen op je bovenbeen zetten, op een knopje duwen en schieten maar, injectiepen in een speciale gifdoos doen die later bij de apotheek moet worden ingeleverd, kind kan de was doen – kreeg ik koppijn, maar een paracetamol ‘s middags en ‘s avonds hielp prima.
Neulasta is goed. Het geeft je aanmaak van witte bloedcellen een boost en verhoogt je weerstand. Zonder Neulasta belandt 30% van de vrouwen op TAC in het ziekenhuis met een infectie, met Neulasta nog maar 5%. Dus ik wil graag Neulasta.
Verder gaat het nog steeds wonderbaarlijk goed. Ik verbrand snel, ondanks de factor 60 werden mijn armen na een half uurtje al rood, dus ik blijf heel netjes in de schaduw. Het eten smaakte goed, alleen het glas wijn dat ik later vanavond dronk was wat zoetig en smakeloos. (Kan dat samengaan? Ja.)
Mams en ik tutten wat. Het voelt als een chemovakantie. Maar maandag wil ik wel weer aan het werk.
Om te wennen aan een kaal hoofd had ik bedacht dat ik mijn haar een week na de eerste chemokuur zou centimeteren, dan is de overgang naar het echte kaal worden niet zo groot. Later bedacht ik dat ik misschien gewoon maar naar de kapper moest voor iets fatsoenlijks tussentijds – ik heb mijn haar nooit heel kort durven knippen uit angst dat het tegenviel, en dan duurt het maanden voordat je jezelf weer toonbaar acht, maar nu maakt het niks uit, ik word toch kaal. Dus hopla.
Eerst fysiologisch zout, toen een spulletje tegen de misselijkheid, daarna de bilorobine ofzo (een oranjerood goedje), weer zout, toen de cyclofosfamide, weer zout, de taxol en daarna weer zout. Bij elkaar is er ruim een liter ingelopen. Ik was soms wat licht in mijn hoofd maar ik denk eerlijk gezegd dat dat het na-effect was van het pimpelen de avond ervoor: met mijn moeder heb ik driekwart fles sambucca soldaat gemaakt. Daar had ik lekker op geslapen – met nachtelijk gepraat en gegiechel, vertelde mijn moeder later, en met Christiane voor het kattenluikje.
Vandaag is het onderhuidse infuus geïmplanteerd, de port-a-cath. Ging allemaal goed: geen probleem met de narcose, geen ingeklapte long of wat voor andere ellende ook. Maar het ding zelf valt me vies tegen.
Zodat ik vanachter de computer opstond en in mijn kledingkast ging zoeken naar iets leuks. Ik zag een half vergeten jurkje dat ik al een paar jaar niet had gedragen, zwart met glitters, a-symmetrisch, met een opengewerkte naad rechts. Het jurkje heeft maar één ophanging en hij was wat lastig te dragen omdat die andere kant soms wat afzakte, en steeds je jurk over je borsten sjorren is niet echt charmant. De goden waren met mij en de blote kant zat waar nu mijn borst mist. Ik hees me in de jurk, dofte me op, deed lenzen in en tada. De wat beurse plek naast mijn oksel is het restant van een e-nor-me bloeduitstorting en het litteken piepte steeds boven de jurk uit but who cares.