Rop Gonggrijp

Nadat afgelopen weekend bekend werd dat de Amerikaanse overheid de Twittergegevens van Rop Gonggrijp heeft gevorderd – alsof iemand Twitter ooit zou gebruiken voor geheim overleg – pakte De Telegraaf afgelopen maandag flink uit met een smerig, snerend en smadelijk stuk over hem. De Telegraaf noemde Rop daarin onder meer een ‘terreuractivist’.

Maarten Reijnders schreef gisteren terecht een vernietigende column over dat artikel, en mat daarin breed uit hoe hypocriet De Telegraaf was: anderhalf jaar geleden maakte dezelfde krant zich immers schreeuwend boos omdat Justitie achter een van haar journalisten aanzat, omdat die…. staatsgeheimen zou hebben geopenbaard. ‘Schande, AIVD!’ kopte de krant toen paginabreed.

De bron waarop De Telegraaf zich verliet, was Peter Siebelt. PVV-kamerlid Hero Brinkman noemde Siebelt diezelfde avond nog een ‘uitstekend onderzoeksjournalist’, maar Brinkman neemt het kennelijk even weinig nauw met de waarheid als Siebelt zelf. Siebelts verhalen hangen van complottheorieën en onjuistheden aan elkaar, en bovendien bauwt-ie andere leugenaars na; mooie onderzoeksjournalistiek.

Ik voorspel dan ook dat binnenkort een oud, verzonnen verhaal weer komt bovendrijven: Hack-Tic zou rond de Eerste Golfoorlog het Pentagon hebben gehackt, daarbij informatie over de Patriots hebben gestolen en hebben getracht die aan Irak te verkopen. Niet alleen Peter Siebelt dist dat verhaal geregeld op, ook Peter Mante doet dat. Daarbij praten ze elkaar na (of desnoods hun aliassen), wat ze vervolgens over en weer gebruiken als ‘extern bewijs’ van hun verhaal.

Afgelopen zomer heb ik dit verhaal tot in detail onderzocht – dit vanwege het geschiedenisboek over Hack-Tic en XS4all dat ik schrijf – en het is niet waar. Er is wel gehackt, maar het waren geen mensen van of zelfs maar ‘rond Hack-Tic’; deze hackers hebben geen bijzondere informatie gevonden; niemand heeft geprobeerd iets aan Irak (of enig ander land) te verkopen. Mijn conclusies baseer ik onder meer op informatie rechtstreeks van de betrokken systeembeheerders. U kunt dit verhaal derhalve als afgeserveerd beschouwen. De koe in die sloot is niet dood: die koe heeft nooit bestaan.

De Groene Amsterdammer besteedde deze week een hoofdredactioneel aan de kwestie, en wees fijntjes op de akelige ironie van de situatie waarin Rop zich nu bevindt:


Een rechtbank in de Verenigde Staten heeft nu bij Twitter om allerlei gegevens van ‘medewerkers’ van WikiLeaks gevraagd. Twitter is zo netjes geweest dit verzoek door te spelen aan Gonggrijp en de anderen. Maar dikke kans dat de VS ook verzocht hebben om gegevens bij providers, hosting bedrijven, Facebook, banken, enzovoorts. Breed schieten in de hoop iets te raken – ironisch genoeg exact het soort ‘data-mining’ waar Gonggrijp altijd voor waarschuwt.

De VS is bereid ver te gaan. De principes – rechtsstaat, vrijheid van meningsuiting – worden even ondergeschikt gemaakt aan het eigenbelang: WikiLeaks stoppen door geldstromen te blokkeren, druk uit te oefenen op internetproviders en ‘medewerkers’ te vervolgen. Het is een effectief middel: bedrijven kiezen eieren voor hun geld, burgers doen liever even niet mee uit angst vervolgd te worden.

Dat is de tweede ironie: precies om die reden besloot Gonggrijp na april 2010 juist níet verder met WikiLeaks samen te werken; hij had geen zin permanent op de vlucht te zijn voor de Amerikaanse justitie. Maar nu moet hij alsnog advocaten inhuren om te voorkomen dat hij onderdeel wordt van een strafrechtelijk onderzoek naar de vermeend criminele organisatie WikiLeaks, en loopt hij serieus risico uitgeleverd te worden naar de Verenigde Staten.

Nieuw

*probeert of de comment notification werkt*

Yup, het lijkt te werken! Mooi. Dat betekent dat je je vanaf nu kunt abonneren op de reacties op de diverse artikelen hier: zodra er op zo’n artikel een nieuwe reactie wordt gepost, krijg je een e-mail thuisbezorgd. (Je kunt je ook abonneren op een artikel zonder zelf te hoeven reageren.) Verder kun je, via een persoonlijke pagina, je abonnementen beheren (zodat je ook weer makkelijk van die meldingen af kunt komen.) De link voor abonnementen staat op elke pagina, helemaal onderaan, na het reactieveld.

Yummie. Zulke instrumenten helpen om de discussies hier levendig te houden, dus ik ben er blij mee. Enneh, als er dingen verkeerd gaan of onduidelijk zijn, schroom vooral niet om me dat te melden – want anders verkeer ik in onnozele onwetendheid. En bedenk: een abonnement is per artikel.

(Overigens kon een en ander al langer per RSS feed, maar dat gebruikt niet iedereen.)

Stuk

Ergens afgelopen nacht klapte mijn website eruit. De oorzaak: de server was helemaal dood, vermoedelijk is de voeding doorgebrand. Da’s een probleem dat niet op afstand valt op te lossen: er moet dan iemand naar het datacentrum.

‘t Was een ongelukkige samenloop van omstandigheden, want mijn hosting provider was juist de dag ervoor op vakantie gegaan. Mischa had ‘t goed geregeld: Fenrir stond paraat in het geval van calamiteiten. Maar ongelukken komen nooit alleeen, en dus bleek Fenrir ziek. Niettemin is-ie een paar uur later alsnog naar het datacentrum getogen, heeft daar de hardware vervangen en de websites overgezet naar de nieuwe server, terwijl Mischa vanaf zijn vakantieadres een oogje in het zeil hield. Alles doet het nu weer. Dank, Fenrir en Mischa!

En ik werd subiet gemist (nou ja, mijn site dan). In de loop van de ochtend en middag waarschuwden maar liefst vijf mensen me dat ze de website en het forum niet konden bereiken. Ik heb trouwe bezoekers, naar blijkt :)

Mode

Jaren geleden waren veel mensen bezorgd over de manier waarop modefotografen hun modellen neerzetten: te dun, te verlopen. Men sprak over ‘heroine chic’ – modellen werden neergezet als waren ze hele of halve junkies. Het bezwaar: verslaafd zijn werd gepresenteerd als sexy. Kinky, oh zeker, maar toch: sexy.

Recent hebben veel mensen zich uitgesproken tegen ‘photoshop chique’. Modellen worden links en rechts bijgewerkt, tailles zijn onmogelijk dun en benen onmogelijk lang gemaakt, en die beelden worden vervolgens gepresenteerd als een nieuw (en haalbaar) ideaal. Alsof iemand dat computerbewerkte beeld ooit daadwerkelijk kan belichamen… En toch: gaandeweg is het supermodel niet langer het ideaal, maar de CGI-mevrouw,

Recent heeft ‘pedo chique’ haar entree gemaakt: haute couture gepresenteerd door kleutermodellen in vol (volwasssen) ornaat. Van ‘sexy’ pose tot zorgvuldige opmaak, van spannend jurkje tot ‘do you wanna bump’-blik – ze hebben het allemaal in huis, en ze willen kennelijk niks liever dan ‘to give it all’. Alleen zijn deze babes letterlijk nog maar pukkies. Op de foto: een zesjarig meisje, door de Franse Vogue neergezet als volwaardige seksbom.

En dan verbazen we ons dat volwassen mannen kinderen als seksobject zien… Ik ben het met Boingboing eens: zulke foto’s verbieden slaat de plank mis. Maar onsmakelijk zijn ze wel. Erg onsmakelijk zelfs.

Update: hier is een link naar de volledige fotoserie.

Three One strikes

De Franse ‘Three strikes’ wetgeving – wanneer een rechtenorganisatie zegt dat je hun auteursrecht schendt, krijg je een formele waarschuwing van je ISP en na drie waarschuwingen wordt je internetverbinding voor een jaar afgesloten – is sterk omstreden. Afgelopen jaar hebben al 100.000 Franse internetters zo’n waarschuwing gekregen. ISPam meldt nu dat de Franse ISPs de procedure zo kostbaar vinden, dat ze voor alle DSL-abonnees de prijs willen verhogen.

Bits of Freedom meldt vandaag dat Ziggo, en mogelijk ook andere Nederlandse providers, via een achterdeur een ‘one strike’ regeling hebben binnengehaald. DIsney en Warner hebben namelijk bedongen dat ISPs die films van hen via video on demand willen uitzenden, gebruikers die naar hun mening hun rechten schenden, meteen afsluit:


If the Customer does not respond satisfactorily to the warning letter and, in addition, does not immediately take down the content that infringes Warner Intellectual Property, the Licensee shall suspend the Customer’s ISP account until such time as the Licensee has received confirmation from Customer that Customer is no longer infringing or facilitating the infringement of Warner Intellectual Property.

Wachtwoord

Robert M., verdacht van grootschalig kindermisbruik en van het maken en downloaden van kinderporno, bleek zijn computerbestanden te hebben versleuteld. De reacties bestreken een voorspelbaar scala. Van het goedbedoelde maar naïeve ‘Zo’n wachtwoord kun je toch kraken?’, via het stoere ‘Laat mij maar even een uurtje alleen met die gast…’ tot het botte, maar evenzeer naïeve ‘We moeten encryptie voortaan verbieden!’

Een wachtwoord kraak je niet zomaar. Voor elk teken zijn er 96 opties. Met een wachtwoord van slechts acht tekens heb je al 7,2 biljard varianten. M. pochte in 2003 dat zijn wachtwoord 23 tekens lang was: bijna 4*1045 mogelijkheden (een 4 met 45 nullen erachter). Dat schiet niet op. Zelfs als half internet meewerkt om dat wachtwoord te kraken, zijn we eeuwen zoet. Exit rekenoptie.

Het voorstel de man met geweld aan de praat te krijgen, ondermijnt alles wat we zeggen hoog te willen houden. Verdachten hebben rechten, dat is nu juist het principe van de rechtstaat: niemand hoeft mee te werken aan zijn eigen veroordeling, marteling is uit den boze, verdenkingen dienen terdege te worden bewezen, en straffen uitmeten doen we op grond van de wet en pas ná een veroordeling door de rechter.

Wie tegenwerpt dat M. door zijn eigen daden elk recht op een nette behandeling is ontvallen, doet de rechtstaat au fond af als franje. De rechtstaat geldt principieel voor iedereen, zonder aanziens des persoons, en juist wanneer er veel op het spel staat, dient hij strikt te worden nageleefd. Principes die je alleen in acht neemt zolang je dat geen moeite kost of ze je handig uitkomen, zijn geen principes – dat zijn gelegenheidsargumenten. Grondrechten zijn geen luxeartikelen; niemand hoeft ze eerst te ‘verdienen’ , noch kunnen ze iemand zomaar worden afgenomen. Exit marteloptie.

Encryptie afschaffen dan maar? Nee. Er zijn buitengewoon goede, legitieme en verstandige redenen om encryptie te gebruiken, en dat iemand een nuttig ding misbruikt, betekent niet dat we dat ding dan meteen maar moeten afschaffen. (Met die redenering kunnen het schrift, de fotografie, de kerken, de telefonie en de banken ook beter de vuilnisbak in.) Bedrijven gebruiken encryptie, internet zou instorten zonder encryptie, het betalingsverkeer drijft erop. Mensenrechtenorganisaties gebruiken het, verstandige journalisten, en mensen die hun lijstjes met wachtwoorden niet onbeschermd willen laten rondslingeren.

Bovendien is encryptie verbieden zinloos: dat is gestolde, gebruiksklaar gemaakte kennis willen verbieden. Iedereen kan zich de levende variant van die kennis eigen maken, en zelfs al worden alle versleutelingsprogramma’s verboden of van achterdeurtjes voor overheden voorzien, dan kan elke slimmerik zo een nieuw programma in elkaar zetten. Of een nieuwe taal ontwerpen. Wie encryptie wil verbieden, wil feitelijk dat alle communicatie altijd en overal transparant moet worden opgeslagen, terwijl iedereen tevens permanent wordt gecontroleerd of-ie wel met iedereen transparant communiceert. (Trouwens, hoe weet u nu ooit zeker wat ik écht met ‘aardbeienjam’ bedoel?) Exit verbodsoptie.

De grote oplossing bestaat niet: recht doen is hard werken. Door goed speurwerk zijn er foto’s bovengekomen waarop de man zijn wandaden heeft vastgelegd, kon M. worden getraceerd. Zonder supercomputers, zonder marteling, een verbod op encryptie of enige andere uitholling van de rechtstaat is er degelijk bewijs gevonden en kan M. worden veroordeeld. Principieel, en met recht. Daar had M. zelfs bij kunnen blijven zwijgen.

Misbruik en technologie

[Voor het tijdschrift Lover, aflevering 2011-01. (Deze column verschijnt pas eind maart in druk, maar omdat-ie toch wel erg actueel is, zet ik hem nu alvast op mijn blog.)]

Eind vorig jaar werd bekend dat een medewerker van een Amsterdamse crèche een flink deel van de kinderen die onder zijn hoede waren, geregeld had uitgekleed en hen dan uitgebreid fotografeerde. Daarnaast had hij een aantal kinderen – sommigen nog maar peuters – daadwerkelijk misbruikt. Ook daarvan had hij foto’s en filmpjes gemaakt. In totaal ging het om ruim vijftig kinderen.

De politie kwam de man op het spoor nadat in Amerika iemand was gepakt die ruim tienduizend afbeeldingen van kinderporno had verzameld. Onderdeel van diens collectie was een serie waarop was te zien hoe een tweejarige peuter misbruikt werd. Een opvallende knuffel die in deze serie werd gespot, een Nijntjepop, leidde uiteindelijk naar Nederland.

De productie en verspreiding van kinderporno is ingrijpend veranderd door moderne technologie. Vroeger zat er gewoonlijk een organisatie achter de productie van zulke afbeeldingen. De foto’s en filmpjes moesten in eigen beheer werden ontwikkeld, afgedrukt en verveelvoudigd; met zulk materiaal stap je immers niet naar de fotoservice van de Hema. Tegenwoordig hoeven foto’s en films niet meer te worden ontwikkeld, kost een goede videocamera slechts een paar honderd euro, en kan de vermenigvuldiging en verspreiding via internet lopen. Elke lamlul kan nu in principe zijn eigen toko opzetten.

Akelig genoeg heeft ook de jacht op kinderporno een escalerend effect gehad. Vroeger bestond er een vrij helder onderscheid tussen producenten en consumenten van kinderporno, en kon je nog hopen dat het kijken naar zulk beeldmateriaal iemand van erger weerhield. Ook de, eh, liefhebber van het genre kon zichzelf voorhouden dat hij dicht bij de gevarenzone zat, maar godlof nog nét aan de veilige kant ervan. Hij keek dan weliswaar naar illegaal spul, maar hij deed tenminste niks. Hij bevredigde zijn lust door een verzameling op te bouwen van wat anderen hadden misdaan. Zelf een kind misbruiken wilde hij niet, of durfde hij niet. Dat ging ook hem een stap te ver. Bovendien, met wat moeite was er voldoende materiaal te vinden. Dus dat volstond.

Kinderporno is inmiddels effectief de krochten van het internet ingejaagd. Door nieuwsgroepen nauwgezet uit te pluizen kon je eind jaren negentig nog een aardige verzameling opbouwen, maar tegenwoordig is kinderporno buitengewoon lastig te vinden. Je komt het nooit ‘zomaar’ tegen. (Reden waarom het leuren met verplichte kinderpornofilters voor iedereen, zoals de politiek steeds doet, baarlijke nonsens is.)

Wie nu kinderporno op internet wil vinden, dient zich een weg te banen langs steeds duister wordende paden. Rondhangen op rare fora, soms een hint geven, meedoen met de kliek, af en toe een privéberichtje sturen naar iemand die meer lijkt te weten. Na enige tijd is het prijs: een uitnodiging voor een besloten – maar verhoudingsgewijs onschuldige – site is zijn deel. Door daar vervolgens een goede reputatie op te bouwen, kan iemand zich omhoog werken en toegang verdienen tot een nog geheimer genootschap. Waarbij als regel geldt: hoe geheimer, hoe ernstiger.

Wie zich eenmaal ergens heeft binnengewerkt, downloadt subiet alles wat daar te vinden is: pakken wat je pakken kunt, while you can. (Dat verklaart tevens de kolossale hoeveelheden kinderporno die nu vaak worden aangetroffen indien iemand gepakt wordt.) Voor een ‘promotie’ naar een betere site is echter entreegeld nodig, in de vorm van nieuw materiaal. Eerder gedownload spul voldoet daartoe zelden. Iedereen heeft immers alles al, want iedereen heeft een vergelijkbaar traject afgelegd.

Waar eerder alleen de volkomen gedepriveerden daadwerkelijk kinderporno maakten, is er nu een systeem ontstaan dat bevordert dat kijkers uiteindelijk daders worden. ‘Alleen maar kijken’ is geen uitlaatklep meer – voor zover dat ooit opging – die erger kan voorkomen; wie wil kijken, wordt aangezet om mee te doen. De deelnemers medeplichtig maken is bovendien een slimme strategie van de beheerders van zulke geheime plekken: wie medeplichtig is, houdt immers beter zijn mond.

‘Internet maakt van consumenten producenten,’ was de opgetogen leus van Web 2.0. Helaas geldt dat ook voor domeinen waar je überhaupt geen producenten wilt hebben.

EenVandaag: encryptie

De nieuwsrubriek EenVandaag wijdt vanavond (18:15, Ned. 1) een item aan kinderporno en encryptie, waarin ik word geïnterviewd. (De uitzending staat inmiddels hier online.) Van hun website:


Het kan nog jaren duren voordat de computer van Robert M. gekraakt is. Het wachtwoord, bestaande uit 23 tekens is tot nu toe nog niet achterhaald door cryptologen van het NFI (Nederlands Forensisch Instituut). De computer van M. is waarschijnlijk beveiligd met behulp van het gratis te downloaden programma TrueCrypt. De computer was voor M. eenvoudig te beveiligen, maar voor crypotologen des te moeilijker om te kraken. Vanavond in EenVandaag een gesprek met computerdeskundige Karin Spaink. Hoe moeilijk is het om een beveiligde computer te ontsleutelen?

Door de hoeveelheid aan tekens en mogelijkheden, kleine letters, hoofdletters, cijfers en tekens, is er een groot aantal combinaties mogelijk. Programma’s die gemaakt zijn om codes te kraken kunnen over het ontsleutelen van deze combinatie jaren doen.

Bepaalde beveiligingsniveaus van de computer zijn intussen wel doorbroken, maar ze zijn nog lang niet allemaal gekraakt. De politie liet eerder al weten dat er op de computer beelden staan waarop sprake is van ernstig misbruik van kinderen.

Voorspellingen

Eerder vroeg Het Parool haar columnisten eind december om hun voorspelling voor het komende jaar te geven. Dat doet de krant al een tijdje niet meer, maar zulke lijstjes blijven leuk om te maken. (Of anders wel om ze later nog eens terug te lezen…)

Aanvullingen zijn van harte welkom! Schieten voor open doel mag deze keer, dus da’s altijd prijs.

  • De regering komt met domme plannen voor internet. Nu is dat op zich geen nieuws, maar ditmaal zijn de plannen zo knullig dat Bits of Freedom besluit het bij een publiekelijke lachbui te houden. Dat werkt zo aanstekelijk dat het ook parlement de slappe lach krijgt en de plannen schielijk worden gedumpt.
  • De NS koopt nieuwe treinen, waarmee – oh, heel onverwacht hoor! – nieuwe problemen blijken te zijn.
  • Geert Wilders verandert van haarkleur, hij stapt van schreeuwend blond over naar driedelig grijs. Dit om gedistingeerder te lijken.
  • Femke Halsema schrijft een boek over haar leven als politica. Ze onthult daarin een flirt met Rutte en handtastelijkheden van een niet bij naam genoemde CDA’er.
  • Het kabinet Rutte valt kort voor het zomerreces.
  • Beatrix kondigt haar aftreden aan. (Elizabeth daarentegen blijft.)
  • Jomanda blijkt kanker te hebben. Ze wijt dat aan ‘het negativisme’ om haar heen.
  • De blauwvintonijn sterft uit.
  • ACTA wordt niet aangenomen.
  • Powerdressing voor vrouwen komt weer in: jasjes, bloesjes en colberts krijgen fikse schoudervullingen.
  • Er gaan drie Eurolanden failliet, en twee pensioenfondsen vallen om.
  • Een psycholoog legt uit dat we door de crisis onze verwachtingen temperen, en dat we zodoende op de keper beschouwd allemaal gelukkiger zijn geworden.
  • Het wordt een prachtige zomer.
  • Mijn vader wordt tachtig.
  • Het bioscoopbezoek stijgt als nooit tevoren, maar Brein blijft klagen dat downloaders de industrie vernielen. Update: Het aantal verkochte bioscoopkaartjes in Nederland blijkt te zijn gestegen van ruim 27 miljoen in 2009 naar 28 miljoen in 2010.
  • Ik voltooi mijn boek over Hack-Tic, XS4all en de geschiedenis van het publieke internet in Nederland af (en, niet onbelangrijk, ik ben er tevreden over).
  • Ik word verliefd, ik weet alleen nog niet op wie :)

Knetterende katten

Sinds de winter is ingevallen knetteren mijn katten dat het een aard heeft. Als ik ze aanhaal, raakt hun vacht statisch geladen: we krijgen daarna alletwee korte, venijnige tikjes. Ik probeer hun oortjes of neus zo min mogelijk aan te raken, want daar een schokje krijgen lijkt me pijnlijk voor ze. Maar dat lukt niet altijd. En het helpt als ik één hand op hun lijfje houd terwijl ik ze met de andere streel, want dan bouwt die spanning zich niet op. Maar ook dat lukt vaak niet.

Het is weliswaar grappig om te zien hoe Max d’r haren overeind gaan staan als ik met mijn hand in de buurt kom, maar toch… Heeft iemand tips om te voorkomen dat aaien een straf wordt? Hoe zorg ik dat mijn katten niet knetteren?

Update: De lucht in huis bleek te droog te zijn. De tip was bakjes water op de radiator te zetten, maar dat hielp niet veel. De beste en snelste oplossing: leg een kletsnatte handdoek over de radiator. In een paar uur tijd verdamp je dan al snel een liter water. Problem solved! Al binnen een paar uur knetterden de katten niet meer, en ook ik vind de lucht in huis ineens een stuk prettiger ‘aanvoelen’.