Category: XL

AL IN GEEN maanden is er een baanbrekend artikel gepubliceerd waarin een wetenschapper harde noten kraakt over de hormonale basis van homoseksualiteit. U weet wel, van die stukken waarin wordt uitgelegd dat de suprachiasmatische kern in de hersenen van homosuelen abnormaal vergroot is en dat het daarmee te maken heeft, of waarin wordt aangetoond dat er een verband bestaat tussen linkshandigheid en lesbisch (wordt het trouwens geen tijd dat het COC zich laat sponsoren door fabrikanten van omgekeerde scharen en producenten van linksdraaiend melkzuur?), of over moeders die tijdens de zwangerschap schizofreen waren en tevens aan kalkgebrek leden waardoor de telg in aanbouw via mamma’s bloedbaan dingen binnenkreeg tijdens die zo cruciale fase en vandaar.

Jammer vind ik dat. Ik houd erg van zulke stukken, ik spaar ze. In de hoop zulke publicaties te bevorderen heb ik zelfs nog een keer meegedaan aan een experiment dat uitgevoerd werd door het lab van Swaab himself, waarbij men mijn biologische klok en de pieken en dalen daarin poogde te meten. Daartoe had men een metalen kastje, formaat gezinsverpakking lucifersdoos, aan mijn pols bevestigd teneinde het aantal en de intensiteit van mijn armbewegingen (‘doe maar om mijn linkerpols’, riep ik natuurlijk meteen) te kunnen registreren. Het was eigenlijk een onderzoek naar klokken en ziektes, hoewel ik stoer rondbazuinde dat men vast stiekem probeerde mijn homoseksualiteit te meten, maar helaas. Er bleek geen verband te bestaan tussen MS en seksuele preferentie. Of klokken.

Wat ik zo zonde vind is altijd die ouderwets aandoende schrik bij dergelijke onderzoeken. Hoe meer, hoe liever wat mij betreft – ik zie ze als het wenkend perspectief dat het luilekkerland van de homobeweging dichterbij kan brengen. We zijn er inmiddels toch al geheel van overtuigd geraakt dat het lichaam klei is, basismateriaal dat wijzelf of artsen geheel naar believen kunnen omkneden tot een model naar eigen wens; dit lijkt me een logische volgende stap.

Een fijn afgetraind lichaam kunnen we nog eigenhandig boetseren, desnoods met behulp van de apparaten van het fitness-centrum om de hoek. Wat betreft het kleien voor gevorderen hebben we inmiddels de beschikking over een leger van cosmetisch chirurgen: met wat extra siliconen hier, een liposuctie daar, een bredere kaak zus en een smallere neus zo, met los vel gelift en haarimplant verlaagd kunnen we weer jaren mee in een nieuw eigentijds modelletje. En ook het leven zelf blijkt maakbaar op manieren die vorige generaties niet voor mogelijk hadden gehouden: van ZI tot KI, van reageerbuis tot klonen, binnenkort zelfs met gemodificeerd DNA. En dat dan in de aanbieding bij Dirk van den Broek: Nu! Nieuw! Babies Met Ingebouwd Super-Ultra-XL! Zolang De Voorraad Strekt! Lever De Kortingsbon SNEL In!

En dan dus mogelijk die homosuele hormonen. Wellicht overschrijden wij dan eindelijk een volgende grens: het modelleren van het seksuele verlangen. Het spijt me elke keer zo mateloos dat de homobeweging boos wordt van biologisch onderzoek naar de eventuele basis van onheteroseksueel gedrag – een typisch voorbeeld van denken vanuit de verdediging, dunkt me. Vier feest, hang de vlag uit: eindelijk kunnen ook verstokte hetero’s via een hormoonkuurtje verlost worden van hun beperkte opties, eindelijk ligt de ware vrijheid binnen handbereik, kunnen pubers gelijk met hun beroepskeuze ook hun seksuele keuze maken en zal de aanstaande ouder verplicht moeten nadenken over de vraag die elke arts zo rond de eeuwwisseling tweeds op het lijstje heeft prijken, meteen na die of ze een jongetje of een meisje willen: ‘had U een homo- of een heterokindje gewild?’ Amerikaanse papa’s zullen verrast worden door dochters die bij het behalen hunner diploma’s ditmaal geen borstcorrectie wensen doch die pil die hun verlangen op een lesbische vakantie stuurt. Ik zie zelfs subversieve acties in het verschiet liggen waarbij de fluoridering van het drinkwater peanuts zal blijken te zijn.

Het enige wat ik betreur aan zulke onderzoeken is dat de categorieën waarop de dames en heren wetenschappers hun testen loslaten bepaald niet vastomlijnd zijn, zodat ik soms vrees dat ze mijn panseksueel SF-perspectief nooit naar behoren zullen kunnen bewaarheiden. Wat in biologische termen een man en wat een vrouw is, lijkt met wat natte-vinger-werk en enige cultuurdwang nog wel vast te stellen, hoewel we daartoe degenen die als tussenwezens worden geboren fysiek moeten aanpassen. Qua identiteit is het alweer stukken ingewikkelder: de ene restcategorie na de andere wordt benoemd en geëtiketteerd, en nog lijkt er geen eind aan de subculturele mogelijkheden – transseksuelen en travestieten, butch bottoms en drag-style leernichten, manwijven en zachte eitjes, fag hags en daddy-lovers, ad infinitum.

Maar nog niemand heeft sluitend kunnen omschrijven wie of wat een homoseksueel is. Iemand die als zodanig bekend staat? Of ook de keurig getrouwde hetero met geheime wensen en wellicht stiekeme avonturen? De heteroseksueel die in de brugklas inmiddels geheel vergeten kalverliefdes koesterde voor seksegenoten? En de keurige, door het COC-lidmaatschap gewaarmerkte lesbo of flikker dan, die het ook wel eens heteroseksueel doet of wenst? En de bi’s, de genderbenders en de hutspotten; waar die thuis horen snapt al helemaal niemand.

Drinkwater. Ik wil meer drinkwater. Panta rhei!

‘MANNELIJK IS CONCENTRATIE, aandacht op één punt. In de wetenschap en de kunst komt dat tot uitdrukking, maar ook in de geslachtsdaad. Vrouwelijk is expansie, spreiding, boodschappen doen, kinderen opvoeden, zwanger zijn, allemaal expansie.’ Zou autowassen dan een kwestie van concentratie zijn, en vaatwassen van expansie? Naar de maan reizen concentrerend, en naar de supermarkt eerder expansief? En dan was kinderen trainen natuurlijk expansief gedrag, maar een voetbalelftal op peil houden juist meer concentrerend gedrag! Zo had ik de zaak nog nooit bekeken. Nee maar, deze mevrouw heeft werkelijk een prettig-overzichtelijke kijk op de wereld. Gauw verder lezen.

‘Men kijkt bij mannen meestal naar het concentrerend deel. Mannen gaan naar hun werk en zeggen: ik ben technicus. Maar als je ze goed observeert blijkt dat ze op vergaderingen oeverloos praten, van tuinieren houden en met belangstelling luisteren naar de problemen van anderen. Expansief gedag dus.’ Tsss! Het is me wat – dat mannen, indien men ze aandachtig gade slaat in hun natuurlijke omgeving, en dus niet in kooitjes opgesloten waarbij ze in doolhoven moeten rondrennen om aan stroomstoten te ontkomeen of juist om hun dagelijkse graankorrels te bekomen enzo, ook wel eens geheel vanzelf vrouwendingen gaan doen. Absoluut verbazend: mannen die vrouwendingen doen, ik kan er niet over uit. En wellicht dan misschien mogelijk eventueel ook veevee? Dat vrouwen heus mannendingen…?

Ja warempel. Volgens ingenieur Anna Backerra, die hier aan het woord is (zie haar redevoering in het NRC Handelsblad van 10 november 1992), is elk mens tot verschillende gedragingen in staat. Ze kwam tot deze wonderbaarlijke en wereldschokkende conclusie door zichzelf uitgebreid te observeren en analyseren. Er was namelijk iets met haar, vond ze: ze heeft natuurkunde gestudeerd, maar heeft desalniettemin kinderen gekregen. Dat vond ze toch wel wat vreemd. (Nou en of. Iedereen weet dat baarmoeders vrouwen naar het hoofd stijgen indien zij studeren, dat is alom bekend; en dan nog wel natuurkunde, zo’n heus exact – om niet te zeggen: mannelijk – vak. Dan baar je, indien een beetje vrouw zijnde, natuurlijk hooguit nog cyborgs, of robotten. Wat mij overigens erg handig lijkt, zo’n kant-en-klaar kind, want die hoef je niet zindelijk te maken. Exit potjestraining.)

Bovendien bleek de weledelgeleerde ingenieuze na enige oefening viool te kunnen spelen, en wist voorts nog een roman te schrijven ook. Dat gaf de doorslag. Nu wist ze het zeker. Als zij mannendingen kan én vrouwendingen, kunnen mannen natuurlijk vrouwendingen en mannendingen doen! Het ei van Columbus, net wat U zegt. Luister en huiver: ‘De mens is tot twee karakters in staat: concentratie óf expansie, of: m = e + c. Dat is de Wet van het Dualisme. In mijn model zijn de expanderende en concentrerende karakters losgekoppeld van mannen en vrouwen.’

Vervolgens besloot ze dat het hoog tijd was om de wereld in te lichten over haar opmerkelijke bevindingen. Wie weet zou haar Wet van het Dualisme voor anderen nog heel wat onthullende inzichten opleveren, en hun benevens een mooi streven voor het leven kunnen ingeven. Bijvoorbeeld dat E-mensen hun C zouden kunnen gaan zoeken, en de C-mensen natuurlijk hun E. Want dat kan, zegt ze. Immers, ‘zelf heb ik na een periode van expansie weer teruggegrepen op mijn concentrerende vermogens. De laatste jaren is het mij gelukt beide karakters aan de praat te houden.’ Beide karakters aan de praat houden – de emancipatie per dialogue intérieur. Nee echt, deze vrouw is geniaal. Veel in onszelf praten moeten we, en benevens mét, en dan komt alles binnen de kortste keren goed tussen de dames en de heren, en hun soms wat moeizame collectieve onderlinge verhouding.

En ze heeft nog een handig dingetje ontworpen ook, om ons te helpen bij het gesprek. Een cirkel. De Twin Disc, die wij dienen in te vullen door te bepalen over hoeveel E en C wij thans beschikken. ‘De cirkel staat voor de mens. De ene helft is gevuld met hokjes: concentrerende activiteiten. In de andere helft staan stippen, dat zijn de expanderende activiteiten.’ Opdat wij niet alleen kunnen zien of wijzelve nog enigszins in evenwicht zijn, qua stippen en hokjes, maar ook of degene die we ons hart hebben geschonken, bij ons past. Dan moeten we namelijk beider schijven over elkaar heen leggen, en kijken of het klopt. Qua puntjes en stippen.

Een hart schenken – zou dat nou expansief gedrag zijn of juist concentrerend? Ik heb deze prachtige theorie nog niet helemaal in de vingers, geloof ik.

De komende maanden ga ik hard studeren.

OP DE FEMINISTISCHE Boekenbeurs was nog een akelige rel. Iets met radicalesbo’s die begonnen te schelden op heterodames in het algemeen en mannen van beiderlei kunne in het bijzonder, en dat hetero enigszins vies was en lesbo witter waste en het programma van de beurs te bont was. U kent ze wel, dat soort discussies, vrees ik.

Er werd gescholden; er werd geschreeuwd. Er werd uiteindelijk zelfs gepord, getrokken en geduwd. Een vriendin van mij, Z, die die dag medeverantwoordelijk was voor het reilen en zeilen des beurs en die nogal bedreven was in het omgaan met hinderlijke types, liet zich niet intimideren en greep in. Waarop een van de radicalezzies begon te krijsen dat zij zich er al helemaal buiten diende te houden aangezien ze overduidelijk deel uitmaakte van het vijandelijk kamp: ze was hartstikke hetero, dat zag je zo, met die laknagels van d’r, en Z had derhalve sowieso geen recht van spreken. Bek houden, oprotten, weg met hetero, dat was het devies. Z, ook niet op haar mond gevallen, liep dreigend op de schreeuwlelijk af en voegde haar toe: ‘Wacht maar, straks pak ik je.’ De radicalesbo verbleekte en bond in.

MEVROUW W, DIE ALOM bekend stond als lesbisch, was iets erg moois aan het beleven met mevrouw X, een dame die voor heteroseksueel versleten werd. Je hoefde ze maar samen te zien om te weten wat er gaande was: ze waren vreselijk verliefd, het spatte hun ogen uit.

‘Hoe zit dat nu toch, met jou en X,’ vroeg een door de wol geverfde exclusieflesbo aan mevrouw W. ‘Is ze nu wel echt zo?’ Mevrouw W dacht aan haar mevrouw X; een lach van minnen en houden van en vertederd en verliefd zijn krulde zich om haar lippen. Ze zei niets; ze smolt alleen maar. ‘Ja maar hoe zi­t dat nu?’ drong de vragenstelster aan. ‘Ze is toch niet lesbisch?’ Mevrouw W dacht aan hun kozen en kussen en aan haar in de war geslapen bed en zei niets. Haar glimlach verdiepte zich nog. ‘Maar haar nagels dan?’ hield de vragenstelster aan.

NAGELS. DAAR IS IETS mee – het is de laatste grens die ingezet wordt om he van ho te kunnen onderscheiden, qua dames. Lippenstift mag weer, korte rokken en lingerie zien wij alom en zelfs hakken zijn tegenwoordig toegestaan, maar lange nagels en dan ook nog gelakt – nee, daar haakt men af. Dat kan niet. Dan is men Niet Echt Lesbisch.

Daartoe geprest wil iemand nog wel eens een poging doen de lange nagel ideologisch te kloven. Dan volgt er een uitleg in het genre dat zulke nagels pijn kunnen doen en tot verwondingen kunnen leiden wanneer men elkaar vasthoudt en kust en koost. Dat lange nagels gevaarlijk zijn, krassen achterlaten en naar aanvoelen.

Nog daargelaten dat eelt en ruwe nagelriemen volgens mij veel erger zijn, en esthetisch minder aangenaam: men overdrijft. Men overdrijft schromelijk. Dat het in werkelijkheid niet om de lengte der nagels gaat en deszelfder kleur, maar dat wij feitelijk spreken over de korte nagel als teken, als middel ter herkenning van De Damessectie Van De Familie, begon mij te dagen toen ik eens een vriendin had die per definitie kloeg over de lengte van de mijne. Hoe kort ik ze ook knipte, het was nooit kort genoeg. Zelfs wanneer ik mij in het vlees knipte en vijlde kloeg zij mij dat mijn nagels te lang waren en haar leed berokkenden. Ik vijlde en knipte; zij kloeg. Het ging ook helemaal niet om mijn nagels. Het ging eigenlijk over mijn lippenstift en mijn kleren en mijn lange haren, met krullen bovendien. Het ging erover dat ik te damesachtig was, niet zo genoeg.

Nu ben ik inderdaad niet zo genoeg, en meneren daar kan ik vreselijk veel en ook innig oprecht van houden, maar dat doet er even niet toe. Het ging erom dat alle onwennigheid over kleding en haar en lippenstift werd uitgevochten op de vierkante millimeters van mijn nagels. Kleren en haar en lippenstift zijn tegenwoordig namelijk politiek oké, ze mogen weer, of liever gezegd: ze moeten weer mogen. En de dames die daar nog over dubben grijpen de nagels aan als laatste verdedigingslinie. Opdat Men elkaar Onderling dan namelijk toch nog érgens aan kan herkennen. Dat er een teken dient te zijn dat he van ho scheidt, en twijfelgevallen en overgangszônes markeert.

Z DEUGT. OF Z lange of korte nagels heeft is haar zaak en desnoods die van haar geliefde, maar zegt absoluut niets over haar betrouwbaarheid in politieke discussies.

W en X zijn razend verliefd en vreselijk aan elkaar gewaagd. Of X pas bekeerd is indien zij haar nagels trimt en in de aceton doopt, betwijfel ik. Of X überhaupt bekeerd en tot Officieel Lid der Familie bestempeld moet worden, betwijfel ik al evenzeer. Belangrijker is dat W en X razend verliefd zijn en vreselijk aan elkaar gewaagd; met etiketten en Familie heeft dat niet veel uit te staan.

Ik wil niemand ooit meer iets horen zeggen over nagels. Nog één woord en ik sla ze uit.

OVERAL IN DE STAD hingen affiches met daarop een meneer in een glimpak met ouderwetse punten aan z’n kraag, met zoveel open knoopjes aan z’n overhemd dat het gemiddelde damesdecolletée daarbij in het niet zonk, en een nepgouden kettinkje om z’n hals. Nu zie je dergelijke types wel vaker, maar deze had een schedel in zijn handen en een ster in zijn voorhoofd, wat hem alweer een stuk ongewoner maakte. Rasti Rostelli, met magie en telepathie en de fascinatie van het ontastbare, zo prees het affiche aan.

Bij Cannon lagen vrijkaarten. Ik grabbelde er twee van de toonbank en reserveerde. De vrijkaart beloofde nogal wat. Telepathie, telekinese, esoterische krachten, spontaan brekende glazen (als ik mijn banden maar heel hou, dacht ik nog), iedereen van het roken en het nagelbijten af en zeven kilo vermageren in veertien dagen. Met recht een wonder, die Rasti Rostelli.

Wij werden eerst vergast op een wervelende show van Erik’s & André’s International Magic, twee heren die illusoire grappen uithaalden op een slanke blondine met een Jordaankapsel en een Albert-Cuyppakje. En daar – tromgeroffel, boem paukeslag, en ook nog rookwolken toe – daar kwam Rasti Rostelli himself. Live leek hij Prince op leeftijd. Mijn BodyGuard en ik knepen elkaar, van spanning en eng en zou hij nu heus? Dat wij straks spontaan vlam zouden vatten, of mijn banden gingen knallen wegens esoterische krachten? O jee o nee? We staken snel nog een sigaret op, het kon onze laatste zijn. Dun waren we al.

De show opende met afgeraffelde verhaaltjes in krom Nederlands. «Hoe vaak gebeurt het dat je aan een persoon denkt en plotseling gaat de telefoon en deze zelfde persoon belt je op? Voorgevoelens die je hebt gebeuren plotseling, een droom die je hebt gehad wordt werkelijkheid… In iedereen sluimert esoterische krachten», orakelde Rasti, en lardeerde dat met overbekende trucjes.

Pas na een uur ging hij serieus aan het werk. Iedereen die wilde ophouden met nagelbijten, roken, snoepen, drinken of andere verderfelijke gewoonten werd gesommeerd zich op het podium te melden. BodyGuard en ik bleven stoer zitten. Maar ons voorgevoel gebeurde niettemin, het werd zelfs overtroffen: bijna de helft van de zaal bestormde het podium. De kandidaten werden in slagorde neergezet en Rasti begon ze collectief te hypnotiseren. «Je valt dieper en dieper in slaap, en dieper en dieper onder hypnosis. Je hoort alleen nog mijn stem. Mijn verlangens zijn jouw verlangens. Je hoort alleen nog mijn stem… Als ik in je ogen blaas word je wakker, als ik klip en klak met mijn vingers val je dieper en dieper in slaap en dieper en dieper onder hypnosis.»

Na een kwartier – BodyGuard en ik begonnen juist aan onze vijfde Mars Icecream Bar en onze tiende sigaret – testte Rostelli voorzichtig zijn kandidaten en stuurde iedereen die niet voldoende onder zijn invloed bleek van het podium af. Na nog een kwartier had hij negen slachtoffers over, mensen die in opperste voldoening een citroen hadden gegeten in de volle overtuiging met een zoete sappige perzik van doen te hebben. Wie zuur keek mocht niet meer meedoen.

Hypnose werkt. Het was bijzonder een juffrouw tot tien te horen tellen nadat Rostelli haar bezworen dat het getal zeven niet meer bestond. «1, 2, 3, 4, 5, 6…» hier aarzelde ze, ergens klopte iets niet… wat kwam nu ook weer na zes? Ze fronste haar brauwen. «6… 8, 9 10!» voltooide ze triomfantelijk. Rostelli vroeg haar haar vingers te tellen. Elf, meldde ze na inspectie, en fronste wederom haar brauwen. Ergens klopte iets niet. Een andere juffrouw kreeg elke keer de kriebels als ze haar naam moest uitspreken. Twee andere mensen («Als ik in je ogen blaas word je wakker en doe je je mond sperwijd open») poogden met open mond een conversatie te plegen, en moesten vooral lachen om elkaar. Dat ze zelf ook wat moeilijk spraken viel hen niet op.

BodyGuard en ik raakten zowaar opgetogen. Zou je mensen zo ook de liefde voor het betere boek kunnen bijbrengen, of henzelf de kriebels laten krijgen van stopwoordjes en modieuze uitdrukkingen? Zodat wij niet meer de enigen waren die daar zo allergisch voor waren, en iedereen permanent ons gevoel voor goede smaak bruskeerde? Of laten ophouden met vieze pattatten eten in openbare ruimtes of knisperen met popcornzakjes in de bioscoop?

Rostelli dacht daar heel anders over. Hoezo literair, hoezo beschaving, hoezo elementair fatsoen? Het publiek diende geamuseerd, en hoe amuseert men het volk? Met brood neemt niemand tegenwoordig meer genoegen, spelen accoord, maar dan met seks erbij. De volgende die wakker werd kreeg de influistering dat de hele zaal naakt was. De mevrouw in kwestie deed haar ogen open nadat Rostelli wat had geblazen, en deed ze vervolgens sperwijd open. Rostelli gebaarde een meneer uit de zaal om op te staan. «Wat vind je van deze?» Ze bloosde. De zaal lag plat. De volgende hypnosant die gewekt werd was een jongeman met heavy-metal krullen. «Tjézus!» zei hij bij het aanschouwen van het publiek. «Ben je hier alleen gekomen?» vroeg Rostelli vals. «Ik ben hier met mijn vriendin,» antwoorde de jongeman trouwhartig. Rostelli gebaarde al naar de zaal en de vriendin stond gezagsgetrouw op. «Ja Jézus, meid trek wat aan! Ben je gek geworden?» viel de gehypnotiseerde jongen uit. De zaal lag plat.

De volgende truc. «Als ik in je ogen blaas, is de zaal weer aangekleed. Nu ben jij naakt», commandeerde Rostelli. En koos als eerste slachtoffer een dikkige jongen, leuk, di­k, altijd goed voor cynisch gelach. Rostelli blies, de jongen opende zijn ogen en verbleekte, de zaal deed cat-calls, de jongen probeerde zich met een rooie kop achter Rostelli te verschuilen; Rostelli ontweek hem behendig. De jongen op het podium stierf duizend doden, de zaal bleef erin. Geen vreselijker leed dan leedvermaak. Haha, kijk toch eens, die jongen schaamt zich!!! Wat stom!!!

Als slotstuk liet Rostelli een assistente met een pop opdraven en vertelde zijn hypnosantjes dat ze alles zouden voelen wat de pop onderging. Slachtoffer één was een meisje, die door Rostelli bij verstek in haar billen werd geknepen en dieper en dieper werd gekust. Daarna werd de heavy-metal kandidaat wakker geblazen, en de assistente gaf de pop een innige zoen en kriebelde de pop omstandig in zijn kruis. Een diepere en diepere blos verspreidde zich over het gezicht van de jongen. Hij wist zich geen raad met deze opwinding ten overstaan van een joelend publiek.

Voodoo-seks onder hypnosis. Dieper en dieper. Rasti Rostell. Lager en lager. De zaal. Platter en platter.

DE NAAM BELOOFDE niet veel goeds, vonden we: Ero 92, de vakbeurs voor erotiek. Kon het platter? Een beetje meer fantasie had de dames en heren organisatoren bepaald niet misstaan. En dat iedereen die een informatiekraampje wilde neerzetten dat gratis mocht doen, suggereerde bepaald dat ze zaten te springen om inhoudelijke bijdragen. Maar aangezien we met een bizar en ongewoon boek over seks aan de slag zijn besloten mijn uitgeefster en ik dat wij maar naar Den Haag moesten afreizen, ter lering en vermaak.

Bij de ingang ging het al fout. Twee mannen, gehuld in wat mijn uitgeefster netvliesverblindende pakken noemde, verlieten het beursgebouw in gezelschap van een te blonde juffrouw in een te strak pakje die bovendien te veel giechelde. Binnen was het tragisch stil. Het aantal kraampjes in de Houtrusthallen overtrof het aantal bezoekers op waarlijk dramatische wijze.

We liepen de kraampjes langs, koutten wat met twee vriendelijke dames van de NVSH die ons enthousiast condooms overhandigden, keken naar wat zondagsschilderijtjes («erotische kunst van gerenommeerde artiesten»), wierpen een blik op drie azalea’s, een conifeer, een nepvijver en twee versies van De Venus van Milo («de erotische beeldentuin») en storten ons toen maar op de pakjes en behaatjes. Teveel kant, teveel bloemetjes, meer het genre van Tante Truus die haar vent van achter de voetbalbuis probeert weg te lokken.

Christine Le Duc bleek van de weeromstuit onze favoriete stand. Ik snuffelde wat tussen de speeltjes, Carly dook beroepshalve de bladenrekken in. Op kosten van de uitgeverij mocht ik mij iets aangenaams aanschaffen om mijn derde druk te vieren. Ik aarzelde bij een voorbinddildo – alleen al het idee om bij voorkomende gelegenheden achteloos te kunnen zeggen: «Ach ja, die heb ik nog van mijn uitgever gekregen», trok me mateloos aan – maar het kreng was zoals gewoonlijk weer te hard en riep eerder associaties op met een stormram dan met plezierig geplaag en gewroet. Iets van leer, misschien?

Carly hielp uitzoeken. We vonden een prachtig corseletje met jarretels en een brede riem annex jarretel, alletwee met eindeloos lange veters die vastgeregen dienden te worden. Bij dat soort kleding zouden ze eigenlijk een geliefde moeten meeleveren besloten we, wegens het aantrekgemak. We pasten beide kledingstukken. Gaandeweg deze operatie verzamelden zich meer heren om ons heen.

Wij blikten noch bloosden en regen vlijtig voort. «Doet U dat vaker?» vroeg een meneer belangstellend aan Carly, «houdt U daarvan?» Carly wierp hem een netvliesverblindende glimlach toe. Hij verslikte zich, en wende om zijn ogen te sparen zijn blik op mij. «Ken ik U niet ergens van? U komt me zo bekend voor.» Opeens wist hij het. Die meid van de orenmaffia…? Ik bekende. «Ik was nog erg tegen U», stribbelde hij halfhartig tegen, maar smolt zijns ondanks wegens al dat leer waarin ik inmiddels gehuld ging. Je zag hem denken: zo streng, de zweep had ze over de orenmaffia gehaald, en nu dat leer… In zijn gedachten werd ik acuut omgevormd tot droommeesteres, vrees ik.

Na deze geslaagde aankopen trokken we naar het terrasje tegenover de beeldentuin. Plots zag ik aan de overkant een bekend logo. Ja verdomd, de Academie voor Body en Soul, ik struikel toch werkelijk overal over mafiosi. De meneer achter het kraampje herkende mij ook en zond acuut slechte vibraties uit, wat niet hielp. Carly en ik bekeken belangstellend de stand. Veel boeken over Tantra-seks, waarbij de kunst is uren te vrijen zonder klaar te komen. Sadomasochisme op meditatief niveau, zal ik maar zeggen. En natuurkleien dildo’s. Ach ja…

Wij kochten een ero-cocktail (grapefruit-, mango-, sinaasappel- en nog veel meer sap, flink opgeklopt, net als de beurs) bij een vriendelijke meneer. Op tafel lag een folder die we belangstellend doornamen. «De nieuwe sensatie: handleiding onthoeker», schreeuwde het ons tegemoet rond een afbeelding van een onmogelijk ogende vibrator. Onthoeker? Carly en ik, toch van veel markten thuis, keken elkaar niet-begrijpend aan. Een onthoeker – dat klonk alsof de loodgieter er aan te pas moest komen.

Het bleek een vibrator met een bocht erin, bedoeld ter meerdere eer en glorie van de G-plek, u weet wel, die verstandsknobbel vlak na de ingang. Dames, riep de folder, hiermee kan een orgasme worden bereikt dat zijn weerga niet kent! En vanaf vandaag hoort ook ú tot de mensen die deze kans niet voorbij laten gaan… Voor slechts F34,50! Dit orgasme voelt warmer, tintelt door tot in de buik, is veel heviger en meerdere malen achter elkaar te bereiken, ook de folder wist van geen ophouden en stapelde superlatief op superlatief.

Wij duwden ons rietje uit de ero-cocktail in een bocht en zogen onze bekers leeg. Uit mijn ooghoek zag ik de meneer van de Academie voor Body & Soul naar zijn overburen, de SM-club Doma, slenteren. Daar draaiden non-stop video’s. Maar dat was interessant… De Body & Soul-meneer duwde zijn handen diep in zijn broekzakken en bleef minstens een kwartier staan kijken.

Het leven is soms leuker dan de leer.

DE NIEUWE NAAM voor het COC-blad mag dan onbegrijpelijk lijken, hij brengt een mens desalniettemin op vreemde doch intrigerende gedachten. Zie ik een auto passeren die de lettercombinatie XL op het nummerbord heeft, dan moet ik tegenwoordig stilletjes lachen. Grijpt een dame bij de supermarkt bij mij om de hoek in een bak goedkope t-shirts, op zoek naar een nog grotere maat, dan bekijk ik haar soms met hernieuwde belangstelling, ook al hul ik me zelf gewoonlijk in bescheidener afmetingen. De familie lijkt met een klap fors uitgebreid.

Er is een eerder moment geweest dat een koppeling tussen kledingmaat en gelijkgeslachtelijke hints me opgevallen is. U moet weten, ik kom met enige regelmaat in een groot warenhuis om daar de lingerie-afdeling af te schuimen. Een mens moet wat, en als je dan toch wat moet kun je beter zorgen dat er enige variatie in zit, qua ondergoed. Tot mijn grote vreugde was in die periode dieprood opeens erg in zwang, een kleur waar ik al lang naar op zoek was doch die helaas zelfs rond de Kerstdagen niet verkrijgbaar bleek. Schreeuwerig neonachtig rood was al wat men kon bieden, en daar paste ik voor; er zijn tenslotte grenzen. Bovendien snap ik niet hoe iemand ooit op het dwaze idee heeft kunnen komen lingerie de kleur van een stoplicht te geven – een contradictio in terminis.

Dat seizoen echter dacht ik in de prijzen te vallen. Helaas: mijn maat bleek uitverkocht. Een prachtige jongedame met lange haren en nog veel langere benen dook uitermate bereidwilig voor mij in tal van voorraadkasten en verborgen magazijnen, maar kwam met lege handen terug. Dat deed aan haar schoonheid overigens geen centimeter af. Ze bleef vreselijk mooi, extra large zal ik maar zeggen. Ik zou nog wel eens terugkomen, zei ik; de volgende zending komt over een week of twee, bood ze aan.

Toen ik na drie weken een tweede poging deed, herkende ze me subiet en wist zelfs mijn maat nog. Ik bloosde. Het setje was niet gearriveerd. Ik reed met een betrapt gevoel en lood in mijn banden weg en had pas na vier weken weer voldoende moed verzameld. Bovendien had ik me bij die gelegenheid voor alle zekerheid gewapend met een vriendin. Ze was er niet. Het setje, ondertussen al lang niet meer zo belangrijk, evenmin. Ik troostte mezelf met een uitverkoopje.

Een paar weken later verzamelde ik ten tweede male al mijn moed. Ik reed wat rond op de lingerie-afdeling, paste quasi-achteloos een paar niemendalletjes, reed wat rond en zag haar toen andere klanten helpen. Zodra ze alleen was reed ik naar haar toe. Ze meldde het ooit zo vurig begeerde kledingstuk opnieuw absent, en ik zei dat dat me niets meer kon bommen, desnoods deed ik het de rest van mijn leven zonder, maar dat ik haar zo mooi vond.

Tot mijn stomme verbazing greep ze mijn hand vast en zei dat zij nu juist hetzelfde van mij had gedacht. «Nou, dan moeten we maar eens wat drinken», zei ik, me opeens een paar matern groter voelend, extra large zal ik maar zeggen, «of een dansje plegen. Dans je wel eens?» «Kun jij dat dan, met die stoel?» vroeg ze. «Ja… doe ik wel vaker», deed ik nonchalant, absoluut niet in voor een begrijpend gesprek over de ins en outs van rolstoelen en dergelijke. «Zal ik je een keer ophalen uit je werk?» «Dat is goed», zei ze, en moest naar een klant.

Geheel verwilderd reed ik naar mijn vriendin, die in de naburige homoboekhandel werkt. Cruisen in de Bijenkorf, had ze dat ooit meegemaakt? Elke vrouw is te verleiden, zegt deze hartsvriendin altijd, dus die keek nergens van op, maar ze moest wel erg lachen.

De weken daarop had ik het razend druk en kwam er niets van ophalen of drinken, laat staan van dansen. Toen ik een paar weken later weer acte de présence op de lingerie-afdeling gaf, was ze er niet. Nu werd ik koppig, het was erop of eronder: zodra ik mijn zinnen echt ergens op zette, gaf de Bijenkorf plotseling niet thuis. Ja, uitverkoopjes zat, maar extra large, ho maar. Stipt een week later was ik er weer. Zij niet.

Met een rood hoofd schoot ik een collega van haar aan, of zij soms wist wanneer die jonge vrouw, die donkere met die lange haren, hier werkte? De collega wist niet wie ik bedoelde. Ze verwees me naar een andere collega. Oh die? Ja dat was een vreemd geval… Ze was opeens niet meer komen opdagen, zomaar, zonder opgaaf van reden, niet eens ziekgemeld ofzo, ze hadden haar inmiddels maar uit het rooster geschreven. Nee, haar naam wist ze niet precies, die was te onnederlands om te kunnen onthouden, en een adres had ze ook niet. Terwijl ik me verbaasde over de vreemde arbeidsverhoudingen in dit bedrijf trok ik me krijsend de haren uit het hoofd.

Laatst hoorde ik via via dat ze weer aan het werk was. Binnenkort ga ik maar weer eens ondergoed kopen. Extra large.