Zojuist hebben we Wim begraven.
Ik leerde hem in de zomer van 1994 kennen, hij sprak me aan tijdens een concert – voor zover dat mogelijk was tenminste, want het was een optreden van Entombed en Napalm Death, gewoonlijk kun je daar niet veel bij praten. Wim had cadeautjes voor me meegenomen: tekeningen van mij en teepjes van zijn eigen muziek. We zijn nadien altijd blijven corresponderen. We zagen elkaar geregeld op straat – hij woonde twee hoeken verderop – en altijd bij Neubauten. (Op alle live-albums van Neubauten in Amsterdam hoor je Wim wel een keer brullen.)
Uit een stukje dat ik over onze eerste ontmoeting schreef:
Hij was uiterst openhartig. Na tien minuten wist ik al dat hij schizofreen was, dat hij getrouwd was geweest en zijn ex momenteel in een Duitse kliniek verbleef, dat hij vorig jaar in Santpoort had gezeten en daardoor helaas het optreden van Neubauten in Paradiso had gemist, dat hij afgelopen Pasen in de cel had gezeten omdat zijn bovenbuurvrouw de politie had gewaarschuwd in plaats van hem te vragen of het allemaal wel ging met hem toen hij zo moest gillen, dat hij meer van Blixa hield dan van Cave en dat Blixa, zie je wel, hetzelfde sterrebeeld had als hij: ze waren alletwee bom. ‘Bom?’ vroeg ik. ‘Ja. Augustus. Hiroshima,’ zei hij.Wijn wilde hij niet, liever spa, zijn arts had hem alle alcohol verboden en in combinatie met zijn medicijnen was wijn inderdaad niet aan te bevelen wist hij inmiddels. Die tekening van mij was van toen ik bij Ischa was. Of ik een vuurtje had. Hij werkte aan een Duitse vertaling van Hans Fallada en de eerste grap in dit boek van duizendnogwat pagina’s stond op bladzijde honderddrieeëndertig. Hij schreef verhalen, altijd dezelfde zei hij lachend, alleen werd de eerste zin gaandeweg beter.
Zijn conversatie was verrassend. ‘Word jij ‘s morgens ook wel eens schreeuwend wakker?’ vroeg hij, en vertelde daarna dat in zijn dromen altijd alle dieren dood gingen. Hij rekende niet in jaren maar in mensen: toen ik hem beloofde een kaartje te sturen om te vertellen wat ik van zijn bandjes vond, vroeg hij hoe oud ik was: was ik van Blixa of van Cave? Met vereende krachten kwamen we erachter dat ik ouder was dan Blixa en jonger dan Cave. Dat deed hem deugd; dan zou hij namelijk voor het eerst een brief krijgen van iemand die ouder was dan hijzelf.
– Uit Cadeautje, juni 1994
Wim was al ruim vier jaar niet meer opgenomen geweest, dat was een persoonlijk record. Hij wilde zijn medicijnen afbouwen: hij werd er gedempt van en ze maakten hem moe en mat. Het deed hem goed, dat stoppen: hij schreef me dat-ie voor het eerst in zeven jaar had gehuild, en dat hij zich fitter en vrolijker voelde. Het deed hem slecht, dat stoppen: hij geloofde dat op 7 augustus, zijn verjaardag, de keizer van Japan twee minuten in het journaal te zien zou zijn om te vertellen over het bombardement van Nagasaki. Kort daarna werd Wim opgenomen en vorige week werd hij dood aangetroffen in de isoleercel.
Wim hield zich, ondanks de schizofrenie, meestal heel goed staande. Hij was een curieuze maar buitengewoon innemende man: buitengewoon slim, met een verstand dat soms op hol sloeg; een goth, maar dan in felle tinten gehuld (altijd met een turquoise, roze of gouden legging); hij was groot en had lang rossig haar; hij praatte altijd iets net te hard, te toonloos en te snel, stond altijd wat te dichtbij, en als-ie me begroette kreeg ik altijd een ferme natte zoen op mijn mond. Hij was een goed go-speler en zat altijd in bandjes. Hij tekende en schreef. Zijn enthousiasme was aanstekelijk en zijn hart groot. Wim was een soort opgetogen herdershond in zomerkleuren.
Bij de ceremonie vanmorgen werd een toepasselijk nummer gedraaid: Dead friends (around the corner), van Einstürzende Neubauten. Prachtig. Al bij de eerste klanken sprongen de tranen me in de ogen.
Ik weet niet of het de bedoeling van de GGZ is geweest, maar over een ding kunnen we zeker zijn. Hij is in eenzaamheid gestorven. Veroordeeld voor een misdaad die niet gepleegd is.
De isoleer is geen prettige plaats om in te leven. Of in dood te gaan. Vooral niet als je zwaar psychotisch bent en overal complotten denkt te zien.
Drie weken in de isoleer! F*^*%^%$% K@#$%^#$@^%!
Wim heeft gelukkig geen drie weken in de isoleer gezeten – dat was pas de laatste dagen van zijn verblijf. Ik begreep dat-ie aanvankelijk leek op te knappen en toen ineens de diepte in zakte. Dat de isoleercel geen prettige plaats is, ben ik met je eens – hoewel ik ook mensen ken die blij waren dat ze tijdens een psychose daar zaten en niet ergens anders.
In het begin houd je je sterk Karin. Ik brak toen een paar dagen later mijn familie voor het eerst op bezoek kwam. Ik wilde gelijk met hen vertrekken en heb me toen zo gedragen dat ik de isoleer in moest.
In de isoleer was ik al na een of twee dagen gebroken. Toen heb ik om een spuit anti-psychoticum gevraagd, wat ze maar al te gretig waren om aan mij te geven. Als een krom oud mannetje dat niet meer kom praten mocht ik toen de isoleer uit kruipen.
Punt is, als je echt ver heen bent dan vraag je niet om een spuit. En zolang je niet ‘accoord’ gaat hiermee blijf je er ook in zitten. Ik spreek over vijf jaar geleden nu. Zonder ‘ingesteld’ te zijn op medicatie kom je zo-wie-zo niet uit een inrichting in Nederland volgens mij.
Tranen terwijl ik je stukje lees. Dank dat je naast hem ging staan, en niet boven, zoals in de hulpverlening maar wat vaak gebeurt.
In elk vak ontwikkelen mensen zich, waarom wordt de psychiatrie niet steeds aantoonbaar beter, en in rap tempo? In vredesnaam!
Hersenen kun je helaas niet betasten en er wat aan doen valt al helemaal niet mee.
Qua vadis psychiatrie? Maar ook dat is waarschijnlijk een dooddoener.
Wat ik me altijd realiseer, bij deze “incidenten’, ‘events’, hoe je ze ook noemt: ook deze mij onbekende persoon (zoals zovelen, zoals zo vaak), deze mens, niet alleen geschapen “naar Gods evenbeeld”, zoals dat zo mooi heet (!), is ooit klein geweest, geboren geworden, als baby kwamen zijn ouders en familieleden om hem heen staan, ze volgden hem toen hij klein was, opgroeide, en zeiden keer op keer, veelbelovend, vol verwachting: (woorden van gelijke strekking) “we hopen dat ‘t maar ‘n fijne mens wordt, dat hij succes, plezier, kracht, een mooi goed leven, geluk en alles wat hij wil en kan krijgt, heeft, verdient, beheerst. We hopen maar, dat alles goed gaat met hem”.
Vaak denk je dan, en nu? Wat is er overgebleven? Wat heeft hij meegemaakt, aan continue diepe ellende, of het ultra minimale kleine beetje aan goeds, succes, plezier, en waarom?
We kunnen zeggen, hij heeft pech gehad. Hij heeft doodgewone altijddurende tegenslag gehad, en nooit eens reconvalescentie, nooit eens overwinning. Nooit eens de mogelijkheden. Maar waarom? Daar is geen antwoord op.
Psychiaters zijn net als alle andere soorten gewone en speciale dokters alleen maar heel bescheiden hulpkrachten. Die maar een heel erg minimaal klein beetje kunnen doen, aanwijzen, adviseren. Iets anders, en als ‘t erop aankomt, kunnen zij niet. Doen ze ook niet.
Genezen, herstel, reconvalescentie, het méér waard worden, doe je alleen maar zelf en helemaal alleen. Zonder ook maar in de verste verte iemand anders.
Maar je moet daarvoor dan wel de juiste “tools” hebben.
Ik vraag me altijd af waarom sommigen, velen, bijna allen, nooit de juiste, nooit toereikende of voldoende tools meekrijgen.
En waarom, het dan al vanaf begin af aan, volmaakt onmogelijk is, te voldoen.
Hoe meer vragen, des te minder antwoorden.
Dat is geen goed gevoel.
‘°_°/’
@Sjaak
Verschil is wel dat je er in de psychiatrie oud mee kan worden. Mits alle instanties een beetje meewerken want ik zie het toch echt niet zitten als ik weer (voor het eerst) aan het werk moet. Ik heb een fragiel evenwicht met mijn psychiatrische aandoening en net zoals stoppen met pillen niet goed is, is een stressvolle baan onder je niveau ook funest voor je psychische gezondheid volgens mij. Niet dat ik dat niet zo lang mogelijk zal uitstellen als het zover komt in Nederland met Donner en Co.
@Karin
“…Na tien minuten wist ik al dat hij schizofreen was…”
Na 10 minuten wist je dat hij Wim was en dat hij Schizofrenie hád.
Hij was mens, man, en aan je ode te lezen uniek, one of a kind en daarnaast had hij schizofrenie.
Ik geloof zeker dat zijn ziekte levensbeheersend was en dat dat uiteindelijk ook zijn dood geworden is.
Maar ik vind het altijd zo hokjes-achtig en over-een-kam-scherend klinken, als iemand z’n ziekte uitgesproken wordt als zijnde zijn persoonsomschrijving.
En dát vind ik nou net niet bij jou passen.
al kan ik me voorstellen dat je het niet zo bedoeld hebt hoor…
Snap je ‘m?
groet,
Lynn
Lynn, ja, ik snap ‘m. Maar dat is hoe Wim zich toen aan me voorstelde, en naast die informatie kreeg ik nog een hele ketting van allemaal kleine kraaltjes die allemaal stukjes Wim waren. Maar dat schizofrene kraaltje, dat was ook Wim, en het was een belangrijk gespreksonderwerp voor hem. Ik hoop van harte niet dat ik hem er ooit tot heb gereduceerd.
@Thomas
Knap zelfinzicht. En dat Donner-en-Co-gevoel snap ik ook. Als je die man gisteravond ook weer hoort over ontslagvergoeding, wordt je ook gewoon niet goed. Een brede zienswijze kan ik er ook niet aan ontdekken.
@JUZO
Zelfs JUZO heeft hier nu de beste bijdrage ooit.
@Karin
In een cirsis kan een patient erg ver weg zijn volgens mij. Lijkt mij heel goed mogelijk dat als je iemand minder goed kent en hem/ haar dan in een crisissituatie ziet, je toch eerder het ziektebeeld ziet dan de persoonlijkheid. Dat laatste kan ver heen zijn.
Ik weet niet of ik nu zwaar off-topic ga, maar ben je homo, homofiel of homosexueel?
Misschien is dat een wat meer vertrouwd terrein voor je Karin. Ik heb van een heel vriendelijk persoon gehoord dat hij homosexueel was, maar kwam later iemand tegen die absoluut over de rooie ging over dat woord. Hij was ‘homofiel’ (hij hield van mannen).
Over schitzofrenie, ik zie het als dat ik iets extra heb wat anderen niet hebben. Ik neem dingen waar buiten wat mensen normaal waarnemen. Ik zie het als een gave, maar ja, het is soms ook heel lastig omdat je dingen meent te weten als zekerheid waarvan anderen zeggen dat ik ze verzin en dat het niet waar is/bestaat.
In de volksmond is het zeker ‘hij is schitzo’. In de GGZ wordt toch meer gesproken over ‘hij heeft de diagnose schizofrenie’.
wat tragisch. Vooral om met Pasen in de politiecel te moeten zitten. Terwijl het vier jaar relatief goed met hem ging. Daarin hoort een patient niet thuis. Dat doet iets met een mens, die ziek is en er toch het beste van tracht te maken. Hartverscheurend voor deze Wim, akelig ook voor de (meeste van de) agenten, die dat moeten aanzien. En een aanklacht tegen de inrichting van onze maatschappij, waarin een mensbeeld domineert, dat niet wordt geconcipieerd door liefde en mededogen.
Zo ook wordt een isoleercel, die idealiter op strikt medische indicatie wordt aangewend met een medisch geindiceerde duur, verward met een politiecel, die disciplinerend en als strafmaatregel wordt ingezet. Althans in de beleving van de patient, en dat is behalve onwaardig en krenkend en vernederend, ook slecht voor de mogelijkheden van een medische benadering van de patient. De sterke arm, namens ons allen, verschrikkelijk.
Wat een droevige levensgeschiedenis.
Alle gesloten afdelingen van de GGZ in Nederland hebben volgens mij een of meerdere isoleercellen in gebruik.
Dat ziet er ongeveer uit als dit:
http://home.tiscali.nl/antiisosite/flyerfrontside.jpg
Geen WC, geen fonteintje, geen tandenborstel, geen zeep, etc.
Ik vroeg aan mijn psychiater enkele weken terug, krijg je geen diarree als je na het ‘naar de wc gaan’ je handen niet wast en dan gaat eten? Hij zij van niet omdat het je eigen bacteriën zijn die je eet. Lekker smakelijk, ik weet het, maar je zal er maar toe veroordeeld worden door het verpleegkundigen team van je afdeling. Ik bedoel maar!
Het leven met een diagnose is een worsteling tussen pillen wel/niet en gezien worden om wie je bent, niet wat je hebt.
Al jaren worstel ik zo door het leven en bij het lezen van je ode aan Wim rollen ook bij mij de tranen over de wangen. Het is zo jammer dat in een ontwikkelde maatschappij als deze mensen wegglippen als water wat uit de kraan de goot in loopt.
De hulpverlening is tegenwoordig zo bezig in haar eigen straatjes waardoor jij als te behandelen persoon bezig blijft de boodschap van de ene naar de andere instantie over te zetten en dat dit voor jezelf funest is ziet niemand, dat beleef je in eenzaamheid.
Gelukkig heb ik nooit een isoleer van dichtbij gezien, dat kan ik voorkomen, ik weet niet of ik dat ooit ook zou overleven.
Goed van je Karin, dat je in Wim geloofde, zo ben ik ook blij met de mensen die in mij geloven en me zien als een persoon.
En denk ook aan de hoeveelheid pillen Jogy! Ik heb een psychiater gehad die pillen voorschreef (niet alleen bij mij) tot de bijwerkingen onaanvaardbaar waren, en dan ging hij er een half pilletje onder zitten.
Vervolgens vertelde hij ons dat patiënten (cliënten in het GGZ jargon) vroeger veel hogere dosis kregen en dat we dus blij moesten zijn dat dit niet meer zo was.
Uit onderzoek was immers gebleken dat zulke hoge dosis niet meer effectief waren als wat hij nu deed. 2002!
Dat is gelukkig tegenwoordig wat beter, in ieder geval wat ik nu tegenkom. Ze proberen bij mij nu zo laag mogelijk te zitten.
Momenteel bouw ik Efexor af, omdat de bijwerkingen niet in verhouding staat tot het voordeel. Dan kan ik binnkort weer bij een psychiater langs om te zien of toch de ADD of PTSS als eerste behandeld moeten worden, maar zelf ik het liefst dat de depressie behandeld wordt. Efexor maakt van mij een ADHD-er ipv een ADD-er en dat is het niet.
Dat is ook een van de redenen waarom ik terug gegaan ben naar de eerstelijns behandeling. Daar is pillen voorschrijven een tweetraps proces en dat voorkomt heel wat ongelukken.
Ik ging met een manie en een psychose in de isoleer. En mijn psychiater dacht dat ik er met hetzelfde plus een PTSS uit ben gekomen. Wat hij nu denkt weet ik niet. Die man is nogal vaag.
Laatste keer mailde hij dat hij en ik het niet eens waren over wat en zelfs /of/ mij iets mankeerde. Dat soort dingen daar wordt ik niet erg blij van. Maar mijn CM zegt dat ik het verkeerd heb gelezen. En gelezen heb ik dat mailtje opnieuw en nog eens opnieuw!
Nou ja, ik kan altijd weer een nieuwe psychiater nemen, maar ik was net een beetje aan deze gewend. Ik hoef niet eens lithium te prikken van hem! Dat vind ik heel relaxed (ik heb problemen met binnen 12 uur in slaap vallen en weer opstaan).
Apart, je gaat met 2 dingen de cel in en je komt er met drie uit. Tja, soms vraag ik me wel eens af wie gekker is. Ik heb een tijdje bij de psychiater gelopen toen mijn manische moeder me de deur had uitgeflikkerd en vervolgens de ambulante zorg had gebeld. Staan er op eens vier kerels voor de deur bij een vriendin en gooien haar op en zij en voor ik uberhaupt wakker was zat ik in een dwangbuis. Toen het beeld aan ging zat die duffe vent voor me neus, zei dat ik een psychose en manisch was en dat ik daardoor moest blijven. Ik was dronken, ja dat klopt, lag namelijk net een uur in mijn nest. Uiteindelijke wilde iemand voor me zoeken wie me had aagegeven en na twee uurtjes stond ik op straat. Mijn lieve huisarts had ze verteld dat mijn moeder dit had gedaan en dat er met mij niet zoveel mis was.
Nou daarom moet ik er niet weer aan denken. Die psychi was zo gestoord, zat me aan te staren, zei niets, vond me dan erg onrustig, pilletje? Waarvoor?? Hij eerder dan ik.
Gelukkig is eerstelijns wat makkelijker en ik loop lekker op straat, stuiter heerlijk rond en het enige wat echt lastig is, zijn de babbels die in mijn hoofd rondracen en dat kan ik met een klein pilletje goed op orde krijgen.
Ik werk weer op mijn eigen niveau dat daar ben ik blij mee.
Ik zou je aanraden iemand te zoeken waar het gevoel goed bij is. Jaren heb ik diverse psychiaters gehad en wat ik deed was zodra ik binnen was vluchten. Nu kies ik zelf, 2 jaar geleden heb ik een aan de kant gezet en zit nu bij iemand die probeert het leven voor mij acceptabel te krijgen en lult me niet iets aan wat ik niet heb en dat is heerlijk in combinatie met haptotherapie. Het gaat om jou, niet om de hulpverlener. Wennen doe je wel weer, zeker al jezelf durft te kiezen ;)
Familie is het ergste dat zorgt dat je opgenomen wordt! Ik ben er ook (bijna) uitgegooid en mocht iig niet terug nadat ze op gesloten klaar met me waren. (Alsof dat geen stress veroorzaakt bij iemand).
Ik heb ook zo’n stille psychiater gehad, maar dan een vrouw. Creepy gewoon. Terug doen is het beste want alles wat je zegt wordt tegen je gebruikt. Hoe onschuldig ook. En je dossier wordt alleen dikker, nooit dunner!
Ik kan alleen maar zeggen, slik je pillen en neem je rust zodat je niet doordraait. Daar zijn wij als ‘cliënten’ toch wat vatbaarder voor als ‘normale’ mensen.
Hapto ken ik niet, maar ik heb een vriendin om mee te knuffen :-)
Fijn voor je, ik heb een leuke man waar ik ook gelukkig lekker mee kan knuffelen, die accepteert dat ik wat “anders” ben en dat helemaal niet vervelend vindt. Dat koester ik ook ;)
Haptotherapie wordt ook wel haptonomie genoemd en het is direct aanraking van je lichaam om je te laten ontspannen en daardoor jezelf los te laten. Dat vergt veel vertrouwen en een goede relatie met je therapeut. Het is me gelukt zo’n iemand te vinden en dat voelt erg prettig en geeft rust en ruimte en laat me praten over de dingen waarvoor ik me schaam, angstig ben en druk om maak. Dat scheelt ook pillen en belast je relatie minder.
Een soort Reiki dus. Ik ken iemand die daar wel eens een cursus in heeft gedaan. Het doet mij niet veel maar niet iedereen is er ook gevoelig voor. Ik geloof wel in energieën tussen mensen; daarom voel ik mij bij boodschappen doen en in restaurants altijd wat ongemakkelijk. Ik weet niet of dat hetzelfde is.
Mijn vriendin en ik respecteren elkaars gekheden en het is heel fijn haar te hebben. Niet dat ik niet zonder zou kunnen, maar met haar is het ook heel goed.
Het is belangrijk dat je elkaar kunt begrijpen en respecteren. Zo heb ik het ook met mijn vriend en dat voelt heel prettig. Hij neemt de paniek bij mij weg en dat is af en toe erg prettig.
Haptotherapie is geen reiki, het heeft er niets mee te maken. Het gaat vooral om ontspanning en daardoor los laten. Het is ook bekend als haptonomie en het is een vervolgstudie op fysiotherapie.
Ik ben wel eens in aanraking geweest met iemand die aan Reiki deed alleen heb ik daar ook niet mee, mij veel te zweverig en niet tastbaar.
Wim vanavond in Nova: http://www.novatv.nl/index.cfm?ln=nl&fuseaction=videoaudio.details&reportage_id=6349
Laten we hopen dat er iets van geleerd wordt want we hebben het hier niet over een junk in een politiecel.
Maar Thomas, ook een junk in een politiecel is een MENS
onderhevig aan zijn/haar verslaving geworden tot een junk, weet je
wat “junk “betekent? Wie heeft ooit dit vreselijke woord bedacht voor een
mens die verslaafd is geraakt?
‘junk “betekent “afval “. Hoe kan een mens “afval ” zijn ?
Is een junk minder waard dan een psychiatrische patient in een isoleercel?
Dat lees ik in jouw reactie en dat bedoel je toch niet zo…………………….?
Dat meen je niet.En Thomas, er is slechts een haarlijn zo dun , tussen
de “gewone man “en de mensen die het (even niet) redden !!
Iedereen doet wel alsof arbeidsongeschikten de samenleving zo veel kosten (bijvoorbeeld schizofrenen, die dan maar hun uitkering moeten verdienen met simplistisch ‘geestdodend’ werk). Maar hebben die zich wel bedacht hoeveel een junk de samenleving kost per dag!
Ik heb geen compassie met junks. Hebben ze ook niet nodig, ze hebben hun drugs. Dat is alles wat ze nodig hebben. En dit maakt ze tevens onmenselijk (mensenhersenen zijn niet voor drugs bedoeld).
Degene die het woord junk heeft bedacht, is trouwens ex-junkie William Burroughs. http://www.amazon.com/Penguin-Modern-Classics-William-Burroughs/dp/0141189827/
Jeetje, wat cru, wat kom je bitter over op mij,…!Bedankt overigens voor de interessante link, dat waardeer ik echt.
Mijn vriend is bi-polair, (48), en zijn depressies zijn vreselijk, hij is nog niet stabiel
te krijgen met medicijnen en in de loop van zijn leven daardoor ook nog
eens (dubbele diagnose) aan de alcohol geraakt, dus alcoholist.
Door intensieve hulp (Jellinek) en eigen inzet is hij er vrijwel vanaf, van de drank,met soms een terugval, veroordeel jij ook mensen met een dubbele diagnose?Hoever verwijderd is een alcoholist van een drugsverslaafde?
Ik ben benieuwd naar je mening, want mijn vriend is inderdaad geen “junk”,
al wordt hij natuurlijk net zo goed gestigmatiseerd .Ben je echt zo hard inzake junks?Waarom is er bij jou geen nuance?Lees je graag weer.
Mijn beste vriend (nu dood, ongerelateerd) was alcohol verslaafd. Een fles goedkope witte vermout per dag als hij het geld had (in combinatie met hoge dosis kalmerende middelen).
Ik vind alcohol geen junk. Ik heb gisteren nog een biertje gedronken, dus dan zou ik hypocriet zijn. Drank hoort gewoon bij de ‘VOC mentaliteit’ ;-)
Wat ik junk noem is crack en dat soort drugs. Die komen regelrecht van de duivel en mensen die er niet van af kunnen komen (met hulp) gaan ook recht naar de duivel volgens mij. Waar ze alle crack krijgen die ze willen. Van crack ga je slechte dingen doen!
Ik hoop dat dit je vraag beantwoord. Alcohol is geen junk. En nicotine en THC ook niet. Kalmerende middelen wel, maar meestal kiest een patiënt daar niet voor omdat leven zonder onmogelijk is op dat moment. Bovendien is er altijd te praten over een afbouwschema met therapieën.
Je bent eerlijk, waardeer ik !Ongerelateerd?is je vriend een andere dood
gestorven. bedoel je dat met ongerelateerd?
want alcohol o.a doet “ons psyche toch dingen doen “, nietwaar.
(en lichamelijk uiteraard, uitputting, ondervoeding etc).
Hee , een biertje of twee , drie , vier maakt ons geen hypocriet, hoor..
Nee, als alcohol je leven bestiert, dat is echt erg, “been there, seen that,
got the t shirt “, ik bedoel , mijn partner dus.Door hel gegaan, het lichaam
laten afkicken, ook wel eens cold turkey, wil ik nooit meer meemaken met hem.Ik dacht dat hij ter plekke zou sterven.
Ik word naarmate ik meer meemaak en ouder word (ik ben nu 45)
gewoon meer begripvol naar andere verslavingen en psych.ziekten,
omdat wie lijdt, nu eenmaal lijdt , ongeacht welke “drug”.
Maar ik respecteer jouw zienswijze wel hoor.Je hebt jouw zienswijze !
Hoe oud ben jij ?is de duivel iets wat bestaat voor jou?
ik ben niet praktizerend maar geloof in vergeving en ruim denken,
ik geloof niet in het bestaan van de duivel, wel geloof ik in het vermijden van mensen die alleen maar negatief willen leven(zelfdestructie)
maar dan nog denk ik dat het komt door psych. problematiek en niet
omdat “mensen nu eenmaal slecht zijn ‘”
Hoe is jouw mensbeeld ? ben weer erg benieuwd !
@mary: Ik voel me niet vrij over hem te vertellen uit respect voor zijn nabestaanden, maar laten we zeggen dat hij een slechte ervaring met de GGZ had en deze niet meer vertrouwde. Sterker nog, als hem iets overkwam (hartaanval ofzo) mocht ik niet 112 bellen van hem. Hij was al eens via de eerste hulp zo in de isoleer gegooid en dat heeft hem geen goed gedaan.
Zijn psychiater vertrouwde hij niet. Hij zei elke keer dat het goed ging met hem, dan lachten ze vriendelijk naar elkaar en was mijn vriend blij dat hij weer voor een tijdje van hem af was.
Wat mijn vriend nodig had was iemand die zich liefdevol over hem ontfermde terwijl hij afkickte van de drank en de medicijnen. Dat heeft hij meerdere malen gezegd. Maar in de reguliere gezondheidszorg kon hij dat niet vinden.
En hij was sterk, sterk als een beest. En koppig als een muilezel (ref: Iggy Pop). Met de juiste hulp had hij nog geleefd. Daar ben ik van overtuigd.
Over de duivel, ik geloof niet in een hel. Mensen die aan het eind van hun leven niet aan God’s eisen voldoen worden gewoon gewist alsof ze nooit hebben bestaan. Ik geloof niet in een straffende God.
Snap het helemaal over je vriend,zonder meer snap ik dat,ik heb ook al
wat “foutjes”ondervangen in de psych.behandeling van mijn vriend,
als psych.patient ben je uiterst kwetsbaar !!!Ik ben heel scherp in het
noteren wanneer -wat-welke medicijnen en ik heb wat “fouten”van pillenschrijfgrage ps. voorkomen!Eigenlijk triest, ik ben een leek en met zweet in mijn handen zei ik tegen een psych, “eh , hij heeft al een stemmingsstabilisator hoor, al jaren”.Dossier niet gelezen maar wel
hele zooi rommel erin gooien.Maar nu gaat het weer even beter.
Misschien vind je me doordraverig, ik wil heel graag weten wat je bedoelt met “mensen die niet aan Gods eisen voldoen worden gewist”
Wat bedoel je, ik vraag dat omdat ik mij afvraag wat (jouw) God vindt van mensen die zelfmoord plegen ? Of uit welke overtuiging zeg je dit?
Lees je graag weer met name over dat “wissen”, hoe zie je dat?
Als je zelfmoord pleegt, dan zal daar iets tegenover moeten staan. Volgens iemand die ik ken reïncarneer je dan. Niet iets wat iemand die zelfmoord pleegt zal willen. Maar als je buiten je schuld heel erg geleden hebt maakt God volgens mij wel een uitzondering. Kinderen hebben volgens de Bijbel ook zo’n uitzonderingspositie (Laat de kinderen tot mij komen).
En volgens mijn vriend vind je dat de Bijbel een heilig boek is, en dat alles wat er in staat dus waar is. Of je vind dat het geen heilig boek is. Zelf ben ik niet zo strikt en haal ik er uit wat mij bevalt. Ik ben een gevoelsmens en ga af op wat die gevoelens mij zeggen.
En waarom je psychiater je vriend ook zoveel voorschrijft, het is precies wat de pharmaceutische industrie rijk maakt. Voor de industrie maakt de dagelijkse dosis eigenlijk helemaal niet uit. Dan maken ze gewoon kleinere pilletjes. Het is een gevaarlijke en dubieuze industrie. Maar veel patiënten (waar ik ook Wim onder schaar), kunnen helaas niet zonder. Als je stopt met medicatie komt in 80% van de gevallen weer een terugval, en waar ben je dan? In de isoleer als het tegen zit. En dan is medicijnen slikker een beter alternatief.
Thomas, ik word gelukkig steeds kritischer en de schellen vallen van mijn ogen.Beter laat dan nooit.
Wie is nog oprecht betrokken bij een ander??Hoe bitter zijn we?
Anyway, dank voor je bijdragen , ik heb begrepen dat we op een stukje
site zitten van Karin die ze heeft opgedoekt, haha,geinig.
Ik ga je wel een beetje volgen want je schrijft best veel op blogjes.
Ik heb je gegoogled haha.
Ik ben meestal passief daarin.Wens je alle goeds toe !
Enne, het gaat erom hoe je op dingen reageert want, zoals John Lennon
zei : ” life happens while you were making other plans”.
Vooral die “other plans” is zo geweldig pijnlijk waar.
So true !
Mijn geweldige fotogenieke ma (fotomodel bij Erwin Olafs serie MATURE,
mijn ma was CLAUDIA in de serie) is onlangs zelf uit het leven
gestapt, vandaar mijn vraag over het “wissen ” aan jou.
Mijn ma krijgt wel een knipoogje van God,ze was even in de war en het zal haar vergeven worden.Ze was een topwijf en ik mis haar enorm.
Ze had GEEN psychiatrisch verleden, daarom extra moeilijk te snappen.
En dat ze mij niet heeft ingelicht, dat is heel erg, ze deed het gewoon !
Mijn kijk op het leven is voorgoed verandert, het is zo cliche,
maar zoek de lichtpuntjes in elke dag !!Het is wezenlijk.
Je mag het niet zeggen tegenwoordig, en Karin kan erdoor in de problemen komen, maar het is ongelooflijk moedig wat je moeder heeft gedaan. En dan ook nog alleen.
Als je er met iemand over praat (je dochter) en je maakt er evengoed een eind aan, dan is dat extra zwaar voor die dochter. Je hebt haar immers niet van mening kunnen doen veranderen! Je hebt als het ware je eigen lot verstrengeld met het lot van je moeder die je probeerde te helpen!
Evengoed is het ongelooflijk KUT dat ze het heeft gedaan en dat er moed voor nodig is maakt het niet het juiste om te doen. Vooral niet als er nog mensen van je houden en om te geven.
Hee, ja, het leven , wat en waarom leven we?
Life sucks,
but it sucks for everyone ! Is dat troost?
Uiteindelijk voeren we allemaal een persoonlijke strijd !
We zoeken naar doelen, liefde , waardering en als het er niet is,
blijven we er toch naar zoeken, waarom anders zijn we er?
Wat is jouw idee, waarom zijn we er ? Waarom al dit gedoe op aarde???
Bij toeval kwam ik te weten dat Wim – toen 5 weken terug – was overleden. Ik kreeg ook een soort schok als zovelen.
In 1986 kwam hij in de groep van het Derksencentrum waar ik destijds ook ‘therapie’ volgde. Het was een leuke jongen en ook een knappe jongen. We tafeltennisten veel en het ging er bij ons om wie het beste de scores bijhield. Ik ‘viel’ op Wim omdat hij slim was. Die ‘psychoses’, daar geloofde ik helemaal niet zo in. Jammer is het te moeten lezen – nu 22 jaar later – dat het zo ‘erg’ is geworden. Nu denk ik toch: was je maar gebleven.
Later versierde hij mij nog plotseling tijdens speltherapie. Dat was ook wel grappig. Toen gingen we zoenen in de groepskamer maar toen ‘verstijfde’ hij: hij vond dat het niet kon ten opzichte van zijn vriendin. Zij had hem ook bijgestaan in die psychoses verklaarde hij later.
Sindsdien negeerde hij mij en een week of 2 later ging hij ook weg. Het is nog even een soort ‘ruzie’ geweest in die groep zelfs.
Een jaar later kwam ik hem nog een keer tegen in het Vondelpark. Oppervlakkig praatje van ‘hoe gaat het’ – hij had het over ‘Duits’.
Ik heb nu een Herinnering aan een gezonde Wim. Ik denk nu ook heel vaak aan hem. En ik vind het bijzonder kut ook.
Mijn eerste reactie was ook haast: ‘hij is vermoord’.
En dat vind ik in feite nog steeds. Vanwege dat overdreven ‘compartimentaliseren’ in die shit’zorg’ (het wekt zóveel woede op, je kunt er gewoon niet over uit).
Tegelijkertijd neem ik hem toch ook wel dingen kwalijk. Blijven gebruiken van middelen enzo. Voor hem werkte dat als een soort psychidelica volgens mij. En verder had hij mij als vriendin moeten nemen. Ik heb ook zoiets van: WAT een fataliteit zeg. Echt: ik zie hem telkens vóór me en hij had ook een soort gereserveerde humor; heel leuk.
het is nu ook alsof ik vaak contact met hem heb. Alsof ie dan dichtbij is. Alsof je samen dan iets deelt – een gevoel, een zijnstoestand of een inzicht. JUIST omdat het destijds niet is doorgegaan en we elkaar zo lang niet gezien hebben.
dat zorgt ervoor dat ik gewoon een heel goede herinnering heb en tegelijkertijd wat afstand zodat ik best veel kan betekenen voor hem denk ik. Ik zie het zó: Wim is er nog, alleen het uiterlijk is weggevallen. Ik hoor nu een Stem: 12 – 13!
Ik had dat ook, “hij is vermoord!”. Maar het feit is dat niet de verpleging, maar het Nederlandse systeem van isoleercellen hem heeft vermoord.
Maar er komen nu camera’s in, dus alles is weer goed:
http://www.ad.nl/diagnose/2660551/Klink_permanent_cameratoezicht_in_isoleercel.html
Zelf had ik ook camera’s (twee stuks) in mijn isoleer. Nu weet ik dat dat mijn leven heeft gered en niet mijn verzoek over de (werkende) intercom mij vol te spuiten met depot vloeistof (waardoor ik nog bijna in mijn tong stikte ook volgens de verpleging, maar ook daar was een spuitje voor).
Beste Karin,
Wat bijzonder dat jij Wim Maljaars hebt gekend. Ik kwam er pas vorige week acher hoe hij was overleden, via de uitzending van Spraakmakende zaken van Paul Rosemoller.
Wim was een tijdje de vriend van een meisje met wie ik destijds bevriend was. Ik heb via haar ook Luitzen Koetzier ontmoet, over wie Wim in zijn weblog schrijft. Luitzen en mijn vriendin waren destijds erg actief in de anti-psychiatrie.
Hartelijke groet, Ilse