Voor Follow the Money schreef ik gisteren een stuk naar aanleiding van het nieuws dat veel wetenschappers in rooftijdschrijften publiceren of verleid worden stukken te leveren voor flutconferenties. Sinds de invoering van de citatieindex en de bijbehorende publicatiedwang gaat er steeds meer mis met wetenschappelijke artikelen:
Vanochtend pakte de Volkskrant groot uit met nieuws over wetenschappelijke rooftijdschriften: bladen die tegen betaling en zonder enige kwaliteitscheck academische artikelen publiceren. Maar dat is niet het enige probleem waar de wetenschap mee kampt.De publicatiedwang die al sinds eind vorige eeuw in de wetenschappelijke wereld heerst, is fnuikend. Wie niet publiceert, zakt op de citatieindex. En wie daarop zakt, krijgt minder (of geen) onderzoeksgeld en is zijn of haar baan niet altijd zeker.
Het fenomeen staat bekend als publish or perish: publiceer of verdwijn. Een van de akelige nevenverschijnselen ervan is een enorme wildgroei aan ogenschijnlijk nette wetenschappelijke tijdschriften, waar echter elke academische basis aan ontbreekt: auteurs betalen voor publicatie, er wordt geen peer review uitgevoerd, iedereen kan zijn brakke ei er tegen betaling in kwijt. Ook is een heel circuit ontstaan van schimmige ‘wetenschappelijke’ conferenties. Sommige wetenschappers doen naar hartenlust mee aan dit circus, anderen waarschuwen hun collega’s er juist voor.
Tja, dat was te verwachten. Toen ik afstudeerde begon men geldstromen te sturen op “maatschappelijke relevantie” van het onderzoek, dus moest er in elk onderzoeks voorstel naar iets interessants nog gauw even bijverzonnen worden waarom dat maatschappelijk relevant was. Het kon verder haast niemand wat schelen maar het was nu eenmaal nodig om verder te kunnen werken.
Dat zie je hier ook. Veel mensen hebben blijkbaar iets tegen elektronische publicaties zoals op https://arxiv.org/ , veelal met als argument dat daar weinig tot geen peer review is, en dus worden er maar papieren tijdschriften uit de grond gestampt waar je veel goedkoper in kunt publiceren dan in de gerenomeerde en waar de review een aanfluiting is. En die waarschijnlijk ook niet zo zeuren over het auteursrecht op de artikelen als sommige bekendere uitgevers (die doen vaak al moeilijk als een auteur z’n eigen artikel als pdf verspreid of uitdeelt op conferenties).
Het is moeilijk te voorstellen dat ze zoiets in staat zijn om valse nieuws te publiceren via orginele en landelijke kranten, want ze zijn toch zover bekende journalisten die je vaker tegenkomt, en hun artikelen leest.
Het is toch zoiets orgineels, via papierkranten, ook zover bekend die electronisch kranten evengoed. Daarnaast valt me wel op dat veelal nepnieuws steeds meer toeneemt, dat je gewoonweg liever niet leest, wegkijkt.
Hoe maak je het waar dat ze niet nepnieuws zijn? Herken je hun nieuws die er niet zijn? Strafbaar geven? Wetenschappelijke onderzoekers of onderzoekjournalisten via papierkranten zijn betrouwbaar omdat het orgineels gedrukt zijn, soort zwart op wit papier. Via internet is heel wat minder. Je kunt merken hoe je scrollt hier en boven en links en rechts, die je warboel maakt die je niet rustig kan nadenken. Dat is werkelijk nepnieuws. Misschien is het wel goed om orginele herkenbare stempellogo van bekende tijdschriften waar geen valse wetenschappers zijn, soort tegen betaling van logostempel of je werkelijk wetenschapper, je certificaat laat zien aan de tijdschriften, electronisch ook. Soort achtergrond van elke blad met orginele waterdichte logostempel aan welke kant, dat is ook kostbare stempel dat je echte journalist of wetenschapper bent helaas tegen betalingen komt je er dan wel binnen. Geef aan internet, maatschappelijke internet van google bijv…. Dat is maar een ideetje van me….