Dat was schrikken: het Openbaar Ministerie meldde vorige week dat het strafrechtelijk onderzoek heeft ingesteld naar mogelijk strafbare gevallen van euthanasie door een arts – in maar liefst vier zaken, nota bene. Dat is nogal wat: de laatste keer dat het OM die stap nam, was in 2002.
In totaal hadden de Regionale Toetsingscommissies Euthanasie in 2017 twaalf gevallen van euthanasie als ‘onzorgvuldig’ bestempeld en doorgestuurd naar het OM, en in vier daarvan besloot het OM tot die zo gevreesde stap: strafrechtelijk onderzoek. Ik sloeg de vier zaken erop na. Toen schrok ik helemaal.
Zaak 2 draait om een vrouw van 84. Het OM: ‘De vrouw ervoer haar leven als uitzichtloos door verschillende lichamelijke aandoeningen. De toetsingscommissie oordeelde onder meer dat de arts niet tot de overtuiging heeft kunnen komen dat andere oplossingen om het lijden weg te nemen, ontbraken.’
Ook zaak 4 betreft een vrouw van 84. Het OM: ‘Zij was zeer beperkt in haar bewegingsvrijheid door longemfyseem. De vrouw beschikte over een euthanasieverklaring en had duidelijk de wens uitgesproken niet meer verder te willen leven. Aanvullend onderzoek of behandelingen wilde ze niet meer. Een van de conclusies van de toetsingscommissie was dat de arts te lichtvaardig heeft geoordeeld dat het lijden van zijn patiënt uitzichtloos was.’
De RTE’s en het OM meenden in beide gevallen kennelijk dat ‘andere oplossingen’ en ‘aanvullende behandelingen’ mogelijk waren. Maar die wilden beide vrouwen nu juist niet meer: ze waren oud, ernstig ziek, er was geen kans op herstel, alleen nog op rekken – ze wilden bijgevolg liever dood.
Impliciet lijken zowel de Toetsingscommissies als het OM nu te stellen dat euthanasie alleen is toegestaan indien de medische stand collectief met de handen in het haar zit en iemand formeel het stempel ‘uitbehandeld’ heeft opgeplakt, maar echt: dat behoort niet tot de wettelijke criteria. De wet toetst of er sprake is van uitzichtloos lijden en een duidelijke doodswens van de kant van de zieke, plus zorgvuldig handelen door de arts en een second opinion van een vakgenoot.
Dat is zorgwekkend. De onderliggende suggestie is immers dat wie afziet van verdere behandeling, daarmee de optie van euthanasie heeft verkwanseld. ‘Er is nog een chemo denkbaar die uw leven wat rekt. Die mag u gerust weigeren, maar ja, dan zien wij uw situatie helaas niet langer als uitzichtloos. Sorry hoor, maar als u dan voor euthanasie kiest, zullen wij uw arts straks vervolgen.’
Het allerwrangste is wel dit. De behoefte aan euthanasie is het gevolg van het feit dat we zoveel ziektes zo lang hebben kunnen rekken, dat verder doorleven schier ondraaglijk is geworden – al kan dat wel. Euthanasie is een antwoord op ons medisch vernuft om het logisch eindpunt van dodelijke ziektes tergend lang te rekken.
En het OM gaat daar nu dwars tegenin. Eerst uitbehandeld zijn, pas dan mag je sterven.
Karin, hierover denk ik heel anders dan jij. Ik hoop hier later op terug te komen, want nu geen tijd.
Helemaal mee eens Karin. Krachtig verwoord. Dank.
Beste Karin,
Te moeilijk voor mij om genoeg genuanceerd op te antwoorden.
Er is zoveel onduidelijk in deze laatste levens-fase en er staat zoveel druk op:
Persoonlijk en Maatschappelijk.
Ik heb alleen nog maar vragen? ( net als hulp bij zelfdoding)
– wat is geweldloze communicatie
– help je de ander, of jezelf, of de omgeving
– wanneer is pijn ondraaglijk Geestelijk en/of fysiek
– wie oordeelt er uiteindelijk over, de behandelend arts, de verzorgend verpleegster of ikzelf? Een geestelijk leider?
-WIE HEEFT HET LAATSTE WOORD
– wie wordt er echt gehoord
– is er tijd en aandacht genoeg
– is er wel iemand In de nabijheid , die dit echt kan weten?
En naar wie wordt er dan geluisterd.?en wat weet ie dan op dat moment..?
HET IS ZO MOEILIJK.
WAT IS EEN ANTWOORD VANUIT ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE.
Weet jij het ( als algemene regel/wet)? Ik weet het niet.
Soms moet een mens “vanuit onvoorwaardelijke liefde “wetten overtreden….
Goed voorwoord. Ik heb overigens medelijden met de volgende generaties die straks met gemak 110 jaar oud worden….
Als het niets niets anders kan, dat het potverdorie verbod op euthanasie zou komen, en ik , nou als ik merk dat ik aan het vergeten ben, eerder mezelf kant maakt op nette manier. Maar hoe? Zoals die film van Still Alice van goedgespeelde Julianne Moore ( ook één van mijn favouriete actrices ) die vooraf voorbereidde om via internet Butterlfy te filmen zodat ze zelf niet zou doen omdat ze niet helemaal vergeetachtigs is, maar later zeker wel, dan komt ze inderdaad later zelf aan die laptop, die picto Butterfly aanklikte , bingooooooo, ze komt er zo bijna ver…tot…..nou vertel ik niet, jullie moeten die film echt zien !!! Ontroerend film. Dat zou ik het zelf ook doen, maar ik zelf in eigen vergeetachtige persoon kom naar mijn laptop terug kijken??? is ook de vraag. Dan moet je heel goed verzinnen op je eigen manier, en wel op nette manier. Ik zou nooit voor de trein willen springen, of van brug afspringen of balkon af, gek.
Daarnaast heb ik heel veel , in echte ogen, gezien, met mijn 45 jaar lang ervaringen: Mijn Opa in jaren 70 kon er niks mee, alleen zittend pijpen en zakhorloge vasthouden en steeds weer in zijn vestzakje in, dezelfde stoel, en slapen. Dat was de enige die ik hem kende, nooit praten. Hij was net een plant tot zijn dood. Tante Marie, zus van mijn moeder, was al vrij ver van Alzheimer, ik was haar ook ene van lievelingsnichten. OP 50 jarige huwelijksfeest van mijn andere tante en oom bij Zwaantjes in Mook had ik heel erg gehoopt, misschien heel erg gemeen van mij, dat Marie mij zou herkennen…nee hoor, pas na het feestelijke maaltijden, stond ze opeens en liep naar mij: Heee Judith, jij hier, haar handen op mijn gezicht en ik vroeg haar: Heee Tante Marie, hoe is het ? Ze haalde haar schouders op en zei schuddend: Nou nee, nou ja…weg was ze. Haar ogen herken je ook niet meer als van oudse levendig vakantiegekke avontuurmens zie je haar nooit meer terug, tot 2 jaar geleden zei ze laatst op bed : Nou, ik ben echt zoooo mooooeeee, kan niet meer. wil slapen. dan is ze klaar met leven. Heel simpel snel in “slaap” vallen na 20 jaar lang lijdensweg. Zo kon je niet meer aan. En dan weer andere broer van me moeder ook altijd nog Alzheimer, altijd meelopend met zijn vrouw, anders nooit. uit liefde wilde ze hem altijd hebben in plaats van lijdensweg verlossen. Jezus, ik kon het ook niet meer aanzien. Zo gaat het alsmaar door. Mijn moeder wilt per se en wel direct snel afhandelen, als ze echt alzheimer heeft, geen langzame lijdensweg meer, weg ermee met de plant leven! Euthanasie plegen, klaar! Anders word ik boos, zo praat ze boos, nog altijd boos kijkend. Pffff. Daarom dacht ik : Als het mij overkomt, bedenk ik het wel.
Of protest tegen verbod Euthanasie !!!!!
Mijn Jim kreeg 9 januari 2017 euthanasie. 63 jaar, COPD Gold IV. Aan ons werden de volgende criteria genoemd, uitbehandeld zijn, geen verlichting meer mogelijk en als derde en laatste ondraaglijk lijden. Met zulke ernstige COPD is er geen behandeling meer mogelijk, zeker geen verlichting. Ondraaglijk lijden is natuurlijk iets persoonlijks. Dat deed hij wel, al dik 4 jaar lang. Bij mensen met zulke hoge leeftijd en ernstige COPD als in jouw stuk is geen euthanasie willen geven in mijn ogen gewoon marteling. En dat mag ik zo zeggen want ik ben zelf ook ernstig COPD patiënt, Gold IV, zuurstof 24/7, dus ik weet wat het is. Ik vond onze huisarts en de SCEN-arts uiterst zorgvuldig. Zal mettertijd zelf hoogstwaarschijnlijk ook om euthanasie vragen, al wens ik het mijn familieleden en vrienden niet toe dat zij dat proces nogmaals moeten doormaken. Zeer heftig en zwaar, tegelijkertijd gaf het ook onvoorzien mooie dingen…
Wat een griezelig verhaal. Voor mij hoeft de wet geen aanpassing op zgnd voltooid leven.
1. Juist vanwege argumenten als van Paul Schnabel: de bestaande wet maakt alles al mogelijk.
2. Vanwege mijn angst dat het bon ton zou worden dat veel lijden niet meer geaccepteerd zou worden door de omgeving.
Maar deze jurisprudentie is dan gevaarlijk. Of klopten de argumenten niet van Paul Schnabel?
Goed gezien.
Dit gaat helemaal grappig worden als zo’n rechtgeaard gristen bij het OM zich over die dossiers gaat buigen.
“Heeft u al gebeden tot onze Lieve Heer voor genezing, mevrouw? Niet? Wonderen kunnen we nooit helemaal uitsluiten weet u. Dus u bent voorlopig nog niet uitbehandeld.”
Ik begrijp van al dit soort redeneringen – zoals i.c. van het OM – helemaal niets. Ik vind dat er maar één ding getoetst hoort te worden: komt de wens om te sterven werkelijk van de persoon zélf (is dus niet ontstaan onder druk van familie, bijvoorbeeld), en is er geen sprake van een impuls die naar redelijke verwachting over zal gaan. En verder begrijp ik niets van alle ethische bezwaren: wie zelf niet wil, wordt niet gedwongen en er is dus geen enkele redenen om anderen in hun vrijheid te beperken.
@9 Els, moeten we volgens jou dan wel of geen rekening houden met (de mogelijkheid van) een depressie? Of andere vormen van ontoerekeningsvatbaarheid?
Het is vandaag 19 Maart, Sint Joseph; patroon van de zalige dood.
“Wie eruit stapt, is niet noodzakelijk aan waanzin ten prooi, is niet eens in alle gevallen ‘gestoord’ of ‘verstoord’. De neiging zich vrijwillig te doen sterven is geen ziekte waarvan men zoals van de mazelen genezen moet worden … De zelfgekozen dood is een privilege van de mens(elijkheid).”
„Wer abspringt, ist nicht unbedingt dem Wahnsinn verfallen, ist nicht einmal unter allen Umständen ‚gestört‘ oder ‚verstört‘. Der Hang zum Freitod ist keine Krankheit, von der man geheilt werden muss wie von den Masern … Der Freitod ist ein Privileg des Humanen.“
Jean Améry -Hand an sich legen. Diskurs über den Freitod.- Stuttgart 1976
Wat geldt voor zelfmoord, geldt ten aanzien van hulp daarbij en voor euthanasie. De mens dient voor vol aangezien te worden en niet “de burger begrijpt het niet zo goed” als iemand voor wie de overheid het nadenken doen moet.
Die overheid staat trouwens ten dienste van het individu; niet andersom!
Maar maak dat machtswellustelingen eens diets.