Eerder meldde ik dat ik mieren in huis had. Ze marcheerden langs -of misschien wel gewoon dwars dóór- de tuindeur zo mijn slaapkamer in, begerig naar de zoetgeurende nectar van de hoya die daar voor het raam bloeit. Verschillende mensen wilden weten hoe het momenteel met de beestjes stond. Bij deze een update.
*
Met de mieren gaat het belazerd, of beter gezegd: veel te goed naar mijn zin. Alle kieren heb ik inmiddels gedicht, maar wat al binnen zat, kan nu dus niet meer naar buiten. Wat erger is: ze blijken allang een kolonie gesticht te hebben in de bloempot waarin de hoya huist, hun grote verleider. Ik kan de plant niet zomaar buiten zetten om te wachten tot de karavaan vertrokken is. De hoya is onderdeel van een groot plantenvenster en groeit daar al vijftien jaar naar hartelust. Alles is onderling verstrengeld geraakt: de meterslange uitlopers van de hoya hebben zich onder de gordijnrails gewerkt en zijn nauw vergroeid met andere planten.
Elke middag tussen twee en vijf kruipen er verse mierenjongen uit de pot van de hoya. Ze wandelen via tak en twijg zo hoog mogelijk, en vliegen dan onhandig – ze zijn nog niet zo bedreven met hun vleugels – naar het slaapkamerraam, waar ze verdwaasd blijven rondscharrelen. Ze willen naar buiten, maar dat kan niet: het is een vast raam. Elke middag beklim ik om het uur een krukje, de stofzuiger gepositioneerd op de keukentrap naast me, en zuig ik in de loop der dag zo’n honderd jonge mieren op. Sommige ervan zijn echt joekels: zeker een centimeter lang, en erg dik. Wanneer ik klaar ben met zuigen, schuif ik een plastic zakje over de stofzuigerslang en sluit dat strak af met een elastiekje. Immers, wie weet of ze anders niet gewoon weer uit de stofzuiger terug naar de plantenbak marcheren?
Het uitvliegen duurt nu al twee weken, bij elkaar heb ik zeker 1500 jonge mieren weggezogen. En die komen allemaal uit die ene bloempot van pakweg twintig centimeter doorsnee… Ik vrees het moment dat de kolonie van de hooghangende hoya besluit te verhuizen naar de plantenbak zelf, want die meet 40cm bij 150cm. Ook heb ik geen idee of de kolonie inmiddels niet alle wortels van de hoya heeft doorgebeten, teneide hun eigen leefruimte te vergroten. Tot nu toe zie ik weinig geelwordend blad, dat is een goed teken.
Hopelijk sterft de kolonie uit wanneer de hoya niet meer bloeit: de gestage stroom nectar houdt dan op. Maar inmiddels weet ik dat sommige mierensoorten ook gerust kaal groen blad eten, dus wellicht kunnen ze ook best zonder bloeiende hoya en zit ik voortaan voorgoed opgescheept met een mierenkolonie in mijn slaapkamer.
De plantenbak ontmantelen is dan de enige oplossing. Maar ja: mijn aradijsvogelbloem (Strelitzia) staat erin, diepgeworteld, net als mijn twintigjarige Asparagus. Dus dan wordt het kiezen: mijn planten, of de mieren.
Ontmantelen, ja.
Gordijnrail losschroeven, palletwagen onder die plantenbak en het zaakje naar buiten rollen. Alle potgrond rond de wortels voorzichtig wegspoelen.
(dat er later weder potgrond om de wortels moet komen, weet je wel, toch?)
Slaapkamer grondig inspecteren. Plantjes terug naar binnen verhuizen.
‘k Zou ‘r niet in m’n eentje aan beginnen.
Of toch maar vergif proberen?
lieve Karin
voorgoed een mieren colonie
mischien toch eens zo iemand bellen die er verstand van heeft
verdelger oid voor raad
want als ze niet naar buiten kunnen zelf
heb je een probleem
en het is een prachtige planten bak!
heel veel succes
liefs thian
Q: “Immers, wie weet of ze anders niet gewoon weer uit de stofzuiger terug naar de plantenbak marcheren?”
Dat doen ze geheid. Dus je moet je stofzuiger steeds buiten zetten en dan slang eraf en open. En bij regen onder een tafeltje ofzo. :)
Geen vergif, dat kan je je ook je plant(en) kosten.
De oplossing van JPaul lijkt me de enige.
Je kan ook experimenteren met hoogfrequent geluid, maar ook dat kan je plant(en) aantasten, ‘ik zou ‘t nie wete. Bovendien zullen ze dan, als dat werkt, geheel verstoord overal en nergens naartoe rennen, dus dan wordt de ellende nog groter.
Je kan ook dat raam er tijdelijk uit halen, maar ja, dat is een exercitie die om en nabij even veel werk kost als JPaul’s optie.
Sterkte ermee, J.
Mierenlokdoos, misschien? Is wel vergif, maar heel selectief.
Of de liefde voor planten omzetten naar een liefde voor mieren.
Helemaal geen saaie beestjes om je mee bezig te houden!
DeRaaf (6),
Goed plan. Alleen luisteren ze zo slecht. :) Of een combi maken van beide liefdes.
J.
JPaul @ 1: Die plantenbak is loodzwaar en niet te verplaatsen: er zit 180 liter aarde in. Maar verder is het een leuk plan :)
jjge @ 5: Mierenlokdozen halen niet veel uit. Bovendien zijn die bedoeld om mierenpaadjes te verstoren, terwijl ik tob met een mierenkraamkamer.
DeRaaf & Janus: Grapjassen. Moet ik van die mieren gaan houden, terwijl ze de wortels van mijn jarenlang gekoesterde en zorgvuldig opgekweekte planten opvreten om ruimte te maken voor hun broedkamers? Ik blijf liever zuigen :)
@8.Kaatje – palletwagen -> goed voor twee ton
Vraag iemand die nog voor Van Gend & Loos heeft gereden.
(en die mieren kruipen niet terug de stofzuiger uit – net zo min als spinnen 2x zo groot weer uit de gootsteen omhoog komen)
JPaul @ 9: De grote vraag is hoe je die enorme bak op een palletwagen krijgt, zonder dat-ie ondertussen uit elkaar valt. De bodem is op een paar plaatsen al wat doorgezakt (ondanks de plastic bekleding erin), daar heb ik in de loop der jaren stenen onder geschoven. Je hebt een palletwagen nodig die minstens hetzelfde formaat heeft als de bak zelf, plus een paar heel sterke mensen die hem er met veel beleid op weten te schuiven.
Vervolgens zou je de hele plantenzooi eruit moeten tillen, anders kun je de wortels niet schoonspoelen. Dat kan immers niet als ze nog in de bak zitten…
Kortom, ik heb daar een zeer hard hoofd in.
@ 8, 9, 10.
“Ik blijf liever zuigen”. Wat je dan tot Sint Juttemis kan blijven doen.
Of mieren weer uit een stofzuiger kruipen, weet ik niet, ik verwacht van wel; motten doen dat zeker. (Ik heb ‘s motten opgezogen en die kwamen er rustig weer uit, vliegen ook, geloof ik.)
Je kan een deel van de aarde er van te voren al uit zuigen. (Al het zand moet sowieso weg ivm de eitjes van de mieren.) Dan plank eronder en twee potige verhuizers het ding buiten laten zetten en er (met een milde straal) het zand uit spoelen. Wat gedeeltelijk zal lukken, maar hoe dan ook: de plant komt los en die kan je er dan makkelijker uit halen.
Ennehh, wat is er mis met lief zijn voor de diertjes? Jij wilt toch ook dat er lief gezijnd wordt voor jou? :)
En dan nog maar een oplossing uit de alternatieve hoek: Je kan ook met de geest van de mieren gaan praten en (lief) vragen of ze weer naar buiten willen gaan en dat je ze daar zal tolereren, ehh, lief voor ze zal zijn. Wel weer tijdelijk de kieren open maken, zodat ze eruit kunnen, want ook mieren kunnen geen ijzer (of siliconen in dit geval) met handen breken.
J.
Anders is er nog de biologische bestrijding. Zijn miereneters eigenlijk als huisdier te houden, of zijn er andere natuurlijke vijanden/parasieten/ziekten waar mieren gevoelig voor zijn?
Jouw miertjes houden zich gelukkig alleen maar bezig met het leeg eten van je Hoya. In mijn tuin bezigen ze zich ook graag aan het melken van bladluizen.
Als bestrijding van je miertjes niet helpt, ook niet met onderstaande link.
http://www.wikihow.com/Get-Rid-of-Ants-Naturally
Blijft er maar 1 optie over. Het eten weghalen. Je zult alle bloemen uit je Hoya dienen te verwijderen. Geen bloemen = geen eten.
Nu moeten ze op zoek naar ander eten en passeren ze vast wel wat lokvoer of een lokdoos.
Ha Geert! Goeie site.
Ik blijf erbij: habitat (=bloembak) de tuin in transporteren en tsjekken of die zich niet naar buiten die bak alreeds binnenshuis uitgebreid heeft. Veel werk.
Idd veel te veel :) Werk JPaul. Wel beste oplossing, rigoreus ausradieren die mieren. Al het andere blijft toch maar behelpen.
Jammer dat de Hoya geen binnenpot heeft, anders kon je ze nog dompelen in een emmer water. Wil ook nog wel eens helpen.
Of wat dacht je van een instant hole.. https://www.youtube.com/watch?v=t7aKgR7hcpE
Maar dat kan dus ook verkeerd uitpakken.
Ausramieren dus? :) Ikzelf zou toch naar vriendleijker maatregelen zoeken.
Dompelen kan eventueel in een teil, zou ik zeggen, mits de pot daarin past. Je kan de drijvende mieren eruit scheppen en bij hun vriendjes zetten.
J.
@16.Janus
Ausramieren is een prachtwoord. Applauß daar ook voor.
Met vers geperste en /of geplette daarna (10-a-12 minuten) enigzins afwachtend de magisch-chemische reactie knoflook in hoge concentratie irrigeren en zien wat er van komt. (mag niet van de VoedselEnWarenAutoriteit – want géén E-nummer)
‘Zomaar’
https://www.youtube.com/watch?v=4B2a6l6wM2k
Waarde @18.HenK
zelfs IK ben te oud voor dze meziek [sic!] – en U dan?
Te der kompunsaatsie eentje in zo goed (mede dankzij de opnamequaliteit) als onverstaanbaar (kwartiertje fietsen van hier) streektaal gebonden “Wiedergutmachung” meinerzijds; omdat ik toch een halve mof (Pruus – in mijn dialect) ben.
https://www.youtube.com/watch?v=owTXUKWok0w
of het origineel; de enige single die ik na “InTheGhetto” van Elvis gekocht heb.
https://www.youtube.com/watch?v=2GDsf2eNRjw
draaien op windkracht achttien of zevenendertig (ondanks dat méér NIET beter is)
(de “klap” op ‘t end is wat ‘t ém doet)
deze is (in alle commotie)
https://www.youtube.com/watch?v=ls0iCw3ZFo4
verloren gegaan.
Hersteld, bij dezen. Hoop ik.
Net zo als het OXI van de Grieken, hoop ik. (oh, wat ben ik blij met mijn Luxemburgische shag (dewelke ik desnoods uit Belgiëland betrek))
lang leve Europa (en Zeus wie haar ontvoerde)
(drie maal nagezien op fouten en nog denk ik: “joh, je mot minder zuipen”)
‘t Komp dus neer op: “Naturträne” – “Kristallnaach” en van Rowwen Heze “Henk”
En dan nog, wauw. Wat is ‘t koud he?, hiero. Nu.
Ja, hiero ook, de ijspegels hangen aan mijn armen, van het zweet.
Bedankt voor je reactie, ‘JPaul’. Bij m’n muziekkeuze probeerde ik een beetje on-topic te blijven (Adam and the ANTS) uit mijn jonge(re) jaren.
Om BAP te verstaan moet je uit Keulen komen… wel ‘lekkere’ muziek trouwens en dit nummer van Rowwen Heze kende ik niet (volgens mijn omgeving gaat het niet over mij).
Maar, nu we toch even off-topic muziek laten horen… vandaag viert deze zanger zijn 72ste verjaardag en dit nummer staat (muziek en tekst) in mijn persoonlijke top-10!
https://www.youtube.com/watch?v=qk42DmGeNkI
Magnifico… tot en met de gitaarsolo tegen het einde… ;-)
Karin heeft een vooruitziende blik.
Die plantenbak is onze cultuur(beschaving, maatschappij, matrix) in het klein. De mier vertegenwoordigt de natuur.
Het is de eeuwige strijd tussen natuur vs cultuur. Karins plantenbakcultuur (als het nog te redden is) bereikt de houdsbaarheidstermijn van hooguit 20 jaar. Als je de houdsbaarheid-stermijn van onze cultuur in acht neemt is dat gemiddeld zo’n 2000 jaar. Op dat kantelpunt zijn we aangekomen.
Ik zie het niet als eindetijd of doem. Maar dat we met ze allen een andere richting in moeten slaan is wel duidelijk(dat deden ze 2000 jaar geleden ook al). En dan wordt onze huidige cultuur zoals alle andere (kortstondige) culturen(beschavingen) die ooit hebben bestaan ook een mythe.
En daarna wat dan?
Zint eer men (opnieuw hetzelfde in een ander jasje) begint.
Ik zou zeggen: Einfalt zeicht sich der Meister.
Groet.
Wijzij (24),
Ik kan weinig “Einfalt” in jouw betoog ontdekken (en dus nog minder een meester in jou zien).
Ik begrijp eruit dat Karin eerst The Matrix nog ‘s moet gaan bekijken, dan, na een cultuurstudie, een omweg moet gaan maken van 2000 jaar, vervolgens de eeuwige strijd tussen natuur vs cultuur moet afwachten tot er een nieuw epoc intreedt en dan? Dan stel je de vraag: “wat daarna?” Nou, ik zou “daarna” niet afwachten en maar meteen beginnen met die plantenbak.
Sorry voor mijn sarcasme, maar zo kan je wel alles gebruiken om ‘visies’ aan op te hangen.
J.
Ik heb niet over mij zelf Janus. En ook niet over Karin. Ik had het over het huidige tijdsbeeld imo.
Kijk om je heen en ervaar zelf hoe complex ons wereldbeeld in elkaar zit (of eerder is geworden).
In eenvoud kan tegenwoordig niets meer opgelost worden. Iedereen heeft zijn belang in die oplossing en daarom is het juist alles complex. 2000 jaar vooruitgang en cultuur en nog steeds hebben we geen mallemoer begrepen. Dat de omgang(belangenloze liefde en onvoorwaarlijke liefde) met mensen en natuur er wel toe doen maar cultuur en vooruitgang geen ene moer. Dan is die zogenaamde cultuur en vooruitgang die we hoog in vaandel hebben staan gewoon weer een enorme vergissing.
Sacrastisch is helemaal niet erg Janus. Wie heeft ooit gezegd: de wereld gaat aan vlijt ten onder?
Ieder zijn eigen waarheid Janus en die is imo gruwelijk maar dan kan het leven nog steeds prachtig zijn.
@ 26,
Ik denk dat jij langs mij heen denkt, Wijzij.
Ik had wel degelijk begrepen dat je het niet over jezelf of over Karin had – vooral dat laatste was volkomen duidelijk – maar dat is precies het punt: Het gaat in deze draad over Karin en dan over Karin’s probleem met de miertjes en verder gaat het nergens over, maar jij maakt er een wereldbeschouwing van.
En Karin is in dit geval de enige die belang heeft in de oplossing en hoeft dus niet met iedereen rekening te houden, alleen met de miertjes. En daarom is het in dit geval juist niet complex, maar einfach.
Het zwaar tillen is alleen van toepassing op die grote pot waar die plant in zit en verder nergens op. :))
Janus.
Janus wat je zegt over Karin zegt meer over jezelf dan over Karin (Spinoza).
Dat geldt ook voor mijzelf.
Als je de tekst van Karin goed leest heeft ze (allang een oplossing) en voor de planten gekozen al is dat nog een hels(complex) karwei waar ze huizenhoog tegen op ziet. Want het is niet zomaar een plantenbak(zie foto’s) maar gigantisch dat menig botanische tuin toch jaloers op kan worden. Ze heeft genoeg hardenoten gekraakt en met succes. En dit gaat haar lukken en daar heeft ze ons heus niet bij nodig want daar is zij mans genoeg voor….
Maar nog bedankt voor je info. Wat doen we zonder wereldbeeld? Zelfs die reactie van jou of ivan mij zijn uit een wereldbeeld ontstaan.
Groet.
@ 28.
Wijzij, ik constateer dat je weer grotendeels bent teruggekeerd naar de realiteit. Voor het overige: I rest my case.
J.
@8
Karin bekijk “Empire of the Desert Ants” eens (BBC docu). Maar er zijn meer mooie documentaires te vinden.
Eindeloze literaire inspiratie welk ik bij planten nog niet zo snel zie gebeuren (afgezien van een blaadje jonge sla hier en daar)