Zelden in de geschiedenis van de tv werd er zo reikhalzend uitgekeken naar het slot van een serie als afgelopen weekend. Na vijf jaar zou Breaking Bad tot een einde komen. Al maandenlang hadden wij fans daarover collectief de kriebels.
We wilden eigenlijk niet dat de serie zou stoppen. Al wie Breaking Bad had gevolgd, was immers totaal verslingerd geraakt. Maar we wisten ook dat het verhaal tegen de keer in oprekken erger zou zijn. Andere recente series die geniaal waren begonnen, hadden zichzelf intussen allang de vernieling ingedraaid, zuiver omdat ze geen punt achter hun eigen verhaal durfden te zetten. Denk maar aan Dexter, of aan Mad Men.
Dat Breaking Bad moest ophouden, accepteerden we daarom. Wij fans waren zelfs openlijk trots dat de makers van deze serie het wél aandurfden om er een wrange streep onder te zetten, in plaats van hun succes eindeloos uit te melken.
Maar dan toch: hoe zou de serie aflopen? Werd er alsnog een zoet einde aan gebreid, of ging de destructie – die al in de eerste aflevering was ingezet – als vanouds genadeloos en onbeheersbaar door?
Wees gerust. Breaking Bad eindigde snoeihard en onverzoenlijk, en slaagde er tegelijkertijd in om alle losse eindjes prachtig aan elkaar te knopen. Op IMDB kan de slotaflevering van de serie momenteel bogen op een ongehoord hoge score: gemiddeld 9,9. Hoger kun je haast niet komen.
Maar Breaking Bad staat niet op zichzelf.
Er is iets aan het veranderen. Voorheen was de film het geprivilegieerde medium. De bioscoop was bij uitstek de plek waar experimenten werden uitgevoerd en waar het ‘betere’ verhaal centraal stond. De tv hadden we allang afgeschreven. TV stond symbool voor kort en oppervlakkig vermaak.
Inmiddels lijken de rollen finaal te zijn omgekeerd. In een film heb je anderhalf, hooguit twee uur tijd om een verhaal te vertellen. In een goede serie heb je daarvoor echter minstens tien uur tot je beschikking– en met wat mazzel, bovendien meerdere seizoenen. Film wordt zodoende steeds meer het medium voor een kort verhaal, terwijl tv-series tegenwoordig een heuse – en complexe – roman mogen neerzetten.
Ook in gesprekken klinkt die verandering door. In mijn kennissenkring worden aanbevelingen voor films nog steeds hartelijk uitgewisseld. Maar de vraag ‘Welke tv-series volg jij momenteel nou? Heb je misschien nog een goede tip voor me?’ hoor ik tegenwoordig eigenlijk veel aker.
Vijf jaar geleden vroeg niemand je zoiets. TV-series bevonden zich onder de radar, ze waren hooguit een heimelijk genoegen. Maar tegenwoordig zijn tv-series hot: er is ineens een overvloed aan goed gemaakte, complexe en doordachte verhalen. Betere dan wat de cinema kan bieden.
(Mijn tips? House of Cards, Orange is the New Black, en vooral: Orphan Black.)
Kijk tv. Geef lange verhalen de ruimte, want dat kan nu weer.