Vliegen blijft een gênante vertoning. Daar sta je dan met je eerder zo keurig ingepakte koffertje, waar je inderhaast alles waar mogelijk elektronica in zit, uit hebt geplukt opdat ’t apart door de scanner kan. Je jas moet uit. Je colbertje ook. Je schoenen. Zelfs je broekriem moet af. Mijn kruk moet ook altijd de door scanner heen, en van de zenuwen ga ik dan extra slecht lopen, zodat ik steun zoek bij poortjes. Die gaan juist daardoor subiet loeien.
Welkom bij het theater van de beveiliging.
‘Mogen wij uw tas wat beter bekijken?’ vraagt zo’n meneer dan, en aangezien weigeren niet kan knik je zo vriendelijk mogelijk van ja. Op kousevoeten doe je rits na rits open, onderwijl piekerend wat ditmaal zal sneuvelen. Heb je wellicht 10cc teveel shampoo bij je? Hoeveel milliliter dampvloeistof vindt de beveiliging acceptabel? Snappen ze daar dat mijn roestvrij stalen tubes-met-verwisselbare-batterijen heus geen pijpbommen zijn, maar het gezondere alternatief voor tabak?
Afgelopen week moest ik op Schiphol voor het eerst door de bodyscan. Aangezien ik weet wat voor absurd gedetailleerde blootbeelden dat ding aan de beveiligers voorschotelt – de befaamde nepreclames over röntgenbrillen uit de jaren zestig zijn nu alsnog bewaarheid geworden – voelde ik me buitengewoon naakt. Je handen voor je borsten en je kruis slaan om nog íets van je waardigheid te behouden, is helaas streng verboden.
Het wrange was: terwijl de naaktscanner een effectiever controle had beloofd, moest iedereen die er doorheen was gegaan, daarna alsnog worden gefouilleerd, en bovendien uitgebreider dan ooit tevoren. Er ontstonden immens lange rijen.
Toen het mijn beurt was, vroeg ik de mevrouw die mij overal betaste hoe dat nou zat. Ze wees naar het gekuiste plaatje van mijn naakte zelf dat ze voor zich had: overal op mijn lichaam waren plekken geel opgelicht, en die moest ze stuk voor stuk nader onderzoeken. In de gauwigheid identificeerde ik de rits van mijn spijkerbroek, de gesp van mijn laarzen, het montuur van mijn bril. Ik geloof dat mijn trouwring en de vullingen in mijn kiezen plots ook zowat in de gevarenzone vielen.
Wat heb je aan geavanceerde apparatuur wanneer die godbetere een rits als potentieel terroristisch wapen aanmerkt? Levert het überhaupt ooit extra veiligheid op wanneer je doodnormale dingen steeds intensiever gaat screenen? Aan hoeveel uiterst gênante controles mag je onschuldige burgers standaard onderwerpen, in de hoop zo ooit eens een snoodaard te vangen?
Ineens zag ik de overeenkomst met die andere ‘preventieve’ controle, die ziekte en sterfte niet voorkomt, maar alleen extra angst veroorzaakt; de controle die allerlei normale processen als ‘verdacht’ bestempelt en die hoofdzakelijk leidt tot overbodig, verminkend ingrijpen: de tweejaarlijkse borstkankercontrole.
Allebei zinloos, en allebei een theater van valse veiligheid.
Meest hilarische van dit theater: de bekende risicogroepen wat betreft veiligheid zijn vrijgesteld van deze vertoning ivm religieuze gevoeligheden. Het is dus allemaal nog zo goed als zinloos ook.
Inderdaad, het geeft inderdaad een vals gevoel van veiligheid voor de grote massa. Ik heb te vaak gezien dat bijvoorbeeld, complete laptops, bij haast voorbij de security gaan en gauw afgegeven worden. Omdat anders het vliegtuig kans op vertraging. Aan de andere kant van de security trekt iedereen zijn schoenen dan aan, want die zijn wel gecontroleerd.
Mooi stukje. Ik denk dat iedereen wel dergelijke verhalen heeft. Zo werd ik ooit eens in het buitenland apart genomen door een zeer strenge dame. Mijn tas moest open, mijn handkoffer moest open alles moest eruit. Dat moest ik doen. Toen ik vroeg of ze me dan tenminste wilde vertellen waar ze naar op zoek was, wat ze had gezien op de röntgen, kreeg ik een snauw. Dan laat je dat wel verder uit je hoofd in een onbekend buitenland. Na lang zoeken en veel frustraties kwam er uit mijn make-uptasje een kartonnen nagelvijltje. LEVENSGEVAARLIJK!!! Die moest ik inleveren. En daarna kon ik alles weer op de grond inpakken. Waren wij even blij dat we inchecken ruim in de tijd had genomen.
Bij Charles de Gaulle werd ik jaren gelden gefouilleerd door een douanemevrouw, die het rolletje Top Drop uit mijn jaszak viste en snibbig riep: ‘C’est interdit!’. Ik kon alleen maar lachen.
Top drop! Je weet toch wel dat dat in verkeerde keelgaten dodelijk kan zijn! :-D Mais vraiment c’est interdit. :-)
Wij gingen een paar jaar geleden naar Australie. Ingecheckt op Schiphol, uitgebreid gecontroleerd. Overgestapt in Dubai, uitgebreid gecontroleerd. Tussen stop in Singapore, uitgebreid gecontroleerd. Overstap op lokale vlucht in Brisbane, veiligheidsdame blijft iets scannen wat ze niet thuis kan brengen. Blijkt er in het binnenzakje van een rugzak nog een fruitmesje te zitten. Moest dus in de prullenbak, maar waarom het niet eerder opgemerkt was?
mijn hemel een goede reden om nooit te gaan vliegen
red het nog net dat ze mijn steunkousen aan trekken
en uittrekken en daarbij hun lichaam gebruiken
en regelmatig mijn voet tegen een borst aan gedrukt wordt….
Na veel gedelibraha (voor 68 Euro-zoveel krijgt U het nagestuurd) flikkerde ik m’n zakmes in de prullebak. Ik loop door en hoor achter me twee “beveiligers” om wie dat “echte” zwitsers mes krijgt soebatten. .. …
Ik dacht: “krijg het soixante-neuf” en ook “nicht ärgern’, nur wundern’…” – maar niet heus. Niemals wieder. Berlin Schönefeld.
M’n broer bezag het met lede ogen en … ik maakte ruzie met hém. GVD
Nooit nadien meer. (geen ruzie met breurke; noch naar Berlijn)
Ach Karin,
Je bent een beetje slachtoffer geworden van de strijd tussen rijk en arm en dan nog wel op een heel vriendelijk slagveld. Het heeft je hoogstens je shampoo gekost, maar niet je bloed.
Ga ‘s vragen hoe het was op de rijstvelden in Cambodja of om het even welke plek elders.
Zolang deze strijd tussen rijk en arm doorgaat, zullen er ‘onschuldige’ slachtoffers vallen.
J.
*9 waar slaat dit op?
of je elke dag naar cambodja gaat?
en daar bloed vergiet?
Bijna iedereen gaat op kousevoeten door die poortjes. Lekker fris. Er zweeft me dan altijd een beeld voor de geest dat de mensheid ooit ten onder zal gaan aan voetschimmels.
Je mag trouwens weigeren door zo’n scanner te gaan, maar dan krijg je schijnbaar wel ‘100%-controle’, d.w.z. een gehandschoende vinger in je intieme openingen (zie http://www.nrc.nl/nieuws/2014/04/19/bodyscanners-zo-gaat-het-op-schiphol/).
Ik vlieg elk jaar een keer naar Oslo, maar heb gelukkig nog nooit door zo’n scanner gehoeven. Hopelijk blijft die vernedering me in de toekomst ook bespaard..
Thian (10),
Het is een doordenker. :)
J.
Plamoen (11),
Q: “Er zweeft me dan altijd een beeld voor de geest dat de mensheid ooit ten onder zal gaan aan voetschimmels.”
Dus niet aan het terrorisme?
J.
@Janus (13),
nieuwe vorm van biologische oorlogvoering ;-)
@plamoen (14),
Aha, doortrapt. :))
eerder aan de middelen tegen voet schimmel
wat ze me al niet voor geschreven hebben
en wat een troep en het doet niets
en dan was het geen voetschimmel
maar iets dat je normaal om je middel kreeg
nou die medicijnen waren nog meer troep
zwembaden dat is het
daar kweken ze het…
en sauna,s en allemene badplaatsen
en het is niet uit te roeien
en je begeeft het door de middelen er tegen
zelfs mijn kat die gek op middeltjes is moet het niet!
gordelroos
Karin zeur toch niet zo, natuurlijk is het voor de veiligheid om gescreend te worden. Soms gaat het wat ver maar ik ben blij dat die strenge screeningen er zijn. Wees toch blij dat je uberhaupt geld hebt om te reizen. Zoveel mensen hebben nog nooit een vliegtuig van binnen gezien.
Jan @ 18: De reis kostte 50 euro, dus dat zal het probleem amper zijn.
En je mist het punt: zulke controles doen niks tegen terrorisme; ze doen vooral veel tegen rustig reizen.
@19 mevrouw Spaink, u moet zich schamen, want u weet net zo goed als ik dat dit soort reisjes bestemd zijn voor mensen die zich geen dure vakantiereizen kunnen veroorloven… Niet vergeten —> ;-)
En er wordt inderdaad erg veel tijd/aandacht besteed aan het bieden van ‘schijnveiligheid’… en niet alleen op Schiphol.