Sinds ik weet dat ik borstkanker heb, lees ik veel en geregeld op www.de-amazones.nl. Aanvankelijk vooral om antwoorden te zoeken op mijn vragen, later ook om zelf vragen te stellen, en nu vooral om de verhalen van andere vrouwen te lezen.
Vanavond las ik over Lautje, een vrouw van 37 bij wie in februari 2005 een tumor links werd geconstateerd. Operatie, bestraling, chemo, de hele meuk. Een maand geleden bleek dat ze uitzaaingen heeft: in longen, lever en botten. Lautje heeft twee dochters en een schat van een man en ze gaat onherroepelijk dood, ze weet niet hoe lang ze nog heeft.
Ik las over Misha, die zijn Suzan nog geen drie maanden geleden heeft moeten begraven en die eergisteren haar verjaardag zonder haar moest vieren. Over Alain, die zijn Marga probeert te steunen. Na de derde of vierde chemo werd Marga psychotisch van alle stress; Marga weegt nu nog maar 44 kilo. Over Jeske, bij wie de kanker nu ook in de botten, lever en longen zit. Er zijn zo godsallemachtig veel mensen die met borstkanker en met de gevolgen ervan tobben dat ik er soms naar van word. Al die verhalen grijpen me aan, ik kan niet stoppen met lezen.
Alain schreef iets prachtigs:
Natuurlijk komt het allemaal wel goed, natuurlijk is die zware chemo en radiotherapie een ‘voorzorgmaatregel’. Natuurlijk.. Maar godverdomme, dat de mensen, kennissen, ‘vrienden’ en familieleden nou een keer stoppen met hun ‘positivisme-omdat-ze-eigenlijk-te-stom-zijn-om-wat-anders-te-verzinnen’ gedoe. Het liefst zou ik nu iets van ‘het-zal-niet-gemakkelijk-worden-hoor-tijdens-jou-behandeling-maar-ik-wens-je-sterkte’ willen horen.
Dat heb ik ook wel eens gedacht maar hij zegt het beter. Iemand sterkte wensen is zo nodig, want het gaat te vaak heel erg fout met borstkanker. Daar overlijden meer vrouwen aan dan aan longkanker, om maar eens wat te noemen.
Nou, ik wil je graag sterkte wensen hoor! Mijn schoonzusje in Australie gaat door hetzelfde als jij, ik geloof dat ze een of twee weken op je achter loopt. Ze heeft ook een kort kapsel genomen. Een pruik gekocht en haar eigen haar precies zo laten knippen, zodat het niet op zal vallen als ze kaal wordt.
Hoi Karin,
ook ik ben een amazone.. en gelukkig loopt het heel vaak ook goed af hoor! Dat neemt natuurlijk niet weg, dat de weg naar herstel soms erg zwaar is. Ik ben zelf nu 2,5 jaar na de diagnose en het gaat met mij gelukkig erg goed.
Ik volg je log met bewondering en ik hoop dat jij over een paar jaar ook weer over een vrolijker onderwerp je stukjes kunt schrijven!
Groetjes,
Doinja
Hoi Karin,
Hier nog een Amazone.
Ik wil even benadrukken dat de waarde van lotgenoten contact (en het lezen van de verhalen van anderen). Vooral ligt in de steun die je ondervindt aan de herkenning. En ook de erkenning. Wij weten als geen ander wat je doormaakt om de simpele reden dat we dezelfde weg hebben bewandeld.
Toen ik een jaar geleden mijn eerste echte Amazone vriendin moest begraven heb ik de conclusie getrokken dat de mooie kant van de medaille velen malen groter is als de donkere kant.
Ik hoop net als jij dat Lautje nog zo lang mogelijk bij ons blijft en blijf tegelijk haar, Misha, Alain en Marga steunen. Gewoon omdat we samen sterker zijn.
Jij komt er wel en je weet ons te vinden. Ik jou wel in ieder geval.
Veel sterkte met nummer 2
Hier is nog een amazone.
Ben 2 maand geleden uitbehandeld en kan nu pas ‘verwerken’. Ook ik kan niet stoppen met lezen, zoeken, kijken op t.v. en probeer nu om te gaan met een ‘niet goed’ voorgevoel. Een voorgevoel wat waarschijnlijk voortkomt uit de prognose (46 % kans op overleving binnen 10 jaar) en de onzekerheid over mijn lijf. Nu pas heb ik de rust en mogelijkheid om alles goed tot me door te laten dringen wat er het afgelopen half jaar gebeurd is. De behandeling (amputatie, lymfklieren weggehaald vanwege uitzaaiingen in 10 van de 23, 5 chemokuren en 25 bestralingen) was zwaar, maar duidelijk. Er was geen twijfel mogelijk, ik had geen keus en daarom kon ik het. Nu met het hervinden van een balans: emotioneel en fysiek heb ik het moeilijk. Door het vele zoeken, vind ik ook herkenning en ik spreek me steeds makkelijker uit over wat me bezig houdt tegenover anderen. Het helpt me.
Ik wens jou Karin heel veel sterkte en kracht. Ook jij kunt het!
Hoi Karin,
Ja, het gaat veel te vaak heel erg fout met borstkanker. Maar in veruit de meeste gevallen gaat het goed. Daar heb ik me al die tijd aan vastgehouden. Natuurlijk is er geen garantie, die is er nooit (dat weet jij beter dan wie ook). Maar alle 14 vrouwen uit mijn lotgenotengroepje bijvoorbeeld (waarvan 13 met borstkanker) genieten nu weer volop van het leven. Ik ook!
Laat je niet kisten door al die nare verhalen met slechte afloop. Ik ben er mee gestopt ze te lezen, ik werd er alleen maar beroerder van.
Karin, ik heb veel bewondering voor je, hoe jij tot nu toe met die kutkanker omgaat. En ik kan me heel goed voorstellen, hoe ellendig je je nu soms voelt. Maar aan die behandeling komt ooit een einde. Dan breekt voor jou ook weer een andere tijd aan.
En tot slot dat ene woordje, dat o zo nodig is:
Sterkte! Zet ‘m op.
Groetjes van Ietje
Ook ik las je stukje en ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Zelf ben ik niet zo actief met posten bij de amazones ben meer een lezer.
Maar net als jij heb ik in het begin alle informatie verslonden. Ik raakte niet uitgelezen. Daarna werd ik geconfronteerd met het overlijden van die allereerste amazone waar goudblok over schreef. Het raakte me zo ik zat nog midden in alles en net als jij nu wist ik toen nog niet wat me allemaal te wachten stond en hoe het me zou raken.
Inmiddels ben ik klaar met de behandelingen en ja ik had heel wat sterktewensen nodig.
Ook jou wens ik enorm veel sterkte, kracht en wijsheid om de komende periode zo goed mogelijk door te rollen. En blijf vooral schrijven al is het maar voor jezelf. Als ik de stukken nalees van wat ik toen (echt enkel voor mezelf) opschreef is dat een enorme steun geweest en ook dat helpt me wat dingen te verwerken.
Ik ga je verder volgen bij de amazones en hier.
Lieve groetjes Tara
Bij deze – voor de zoveelste keer – véééééél sterkte!
En ik realiseer me steeds meer, ondanks al het meeleven, dat je het toch zelf moet doen. Dan voel ik me soms erg eenzaam, waar zelfs een maatje niet tegenop kan. En dan heb ik (nog) niet de sores waar jij mee kampt, hoewel de vooruitzichten bij ingrijpen desastreus zouden zijn. Ik vind het knap hoe je er over schrijft en hoe je ermee omgaat. Je komt op mij over als een sterke vrouw, met pit, die weet wat ze wil, en vooral: die ook haar twijfels durft te laten zien. Ik herken veel ik jou.
Goh, dan heb je nu toch een typering…….
Ook ik lees nu de vele verhalen over mensen met kanker, die het hebben, het overwinnen, of sterven. Mijn hart wordt koud als ik merk dat de site ‘verouderd’ is en de persoon ‘vergeten’ lijkt te zijn.
Dag Karin, ook ik ben een mede-amazone, sinds 8 mei ook in uiterlijk.. als sinds een tijdje houd ik ook een eigen site bij, maar de eenzaamheid van de ziekte is voor mij van tijd tot tijd het best bestreden door de amazones-site. Vaak kijk en praat ik mee en kan veel vragen stellen, en ik hoop dat ik soms anderen tot steun kan zijn.. en inderdaad, soms is het vreselijk andere nare verhalen te lezen, het voelt heel kwetsbaar, maar de vreugde van het niet alleen zijn en het er – op deze manier – niet alléén voor je kanker staan is toch groter.
En nog iets anders: ik leer door de moed van de amazones waar ik over lees, trots te zijn ondanks alles. Ondanks de kutziekte.
hoi ,ik ben er vandaag , na een jaar ook ik
wie wil me bellen?