Michael was al een tijd niet in orde. Circa een jaar geleden voelde ik een dikke plak linksonder op zijn buik: alsof er een onderhuidse kipfilet zat. ‘Kanker,’ dacht ik, en besloot niet naar de dierenarts te gaan.
Immers: wat moet je met een kat met kanker? De dierenarts zou willen opereren, en dan kon het diertje wekenlang niet goed lopen; een buikoperatie is zwaar. Laat staan dat-ie inde weken erna in de boom kon klimmen, wat-ie toch moest doen om vanuit mijn tuintje op het grote kattenterras buiten te komen. En als de plak op je buik al zo groot is, helpt een operatie niks meer: dan ga je hoe dan ook dood aan die kanker.
Tegenwoordig geven ze dieren ook wel chemo, maar dat vind ik mishandeling. Je maakt zo’n dier wekenlang moedwillig ziek, in de hoop dat-ie daardoor later langer kan leven. Maar omdat je hem dat perspectief niet kunt uitleggen, is zijn nu niks dan ellende. En dat wilde ik hem niet aandoen.
Michael hield het wonderbaarlijk lang vol met zijn kanker. Langer dan mijn echtgenote, tenminste.
Langzaam werden zijn achterpoten zwakker; Hij klom niet meer zo vlot in de boom, hij ging trager lopen. Omdat hij intussen steeds dikker werd, ging zijn beweging steeds meer op waggelen lijken: een dik lijfje, met dunne spichtige pootjes daaronder.
Begin dit jaar werd hij zo dik dat hij niet makkelijk door het kattenluikje kon. Zich met zijn achterpoten door het gat duwen hielp niet zo: in huis ligt linoleum, en de keukenmat waarop hij zich poogde af te zetten, gleed steeds onder zijn spartelende pootjes weg. Hij begon te mauwen op de mat, hopend dat ik de keukendeur voor hem zou opendoen. (Binnen komen kon hij nog wel zelfstandig: op de ruwe tegels buiten hadden zijn schterpootnagels meer grip.)
Omdat mijn echtgenote ook kanker had, was ik nogal uithuizig, wat Michael overleverde aan die pesterig wegglibberende mat. Hij herstelde de kattenbak in eer. Het ding – geïntroduceerd toen MeisjeMax hier drie jaar geleden kwam wonen – had jarenlang werkloos in de badkamer gestaan: beide katten deden hun ding liever op de kattenweide buiten. Maar nu koos Michael grit voor zijn geld.
Sinds een maand of twee vermoedde ik dat-ie ook suikerziekte had ontwikkeld. Hij dronk zich werkelijk een slag in de rondte – hij stond minstens eens per kwartier op om buiten uit het vijvertje of binnenshuis uit een waterbakje te lebberen – en piste vervolgens bak na bak vol.
Hij werd haveloos. Hij verzorgde zichzelf al maanden niet meer. Er zaten grote klissen in zijn vacht, die ik niet voor hem mocht uitkammen. Tussen zijn poten zat aldoor aarde – hij plaste inmiddels liever in mijn tuintje dan op de kattenweide, waar kiezels liggen – en liet overal forse sporen van zand achter: op de vloer, op de tafel, op mijn bed.
Vorige week nog dacht ik dat ik misschien bij de dierenarts langs moest om te vragen of het wellicht tijd werd voor een spuitje. Ik aarzelde: zolang Michael te eten kreeg en af en toe aangehaald werd, leek-ie alles nog steeds prima te vinden. Tenminste: als ik maar vaak, héél vaak, de keukendeur voor hem open deed.
Afgelopen week heb ik mijn boekenkasten – het zijn er tien, allen kamerhoog – gereorganiseerd. Alle boeken eruit en hun hoofden gestofzuigd, de planken schoongemaakt, onzinboeken gesplitst van het betere werk, en vooral: ruimte maken, overzicht scheppen.
MeisjeMax werd er doodnerveus van. De vloer lag vol met boeken en het kastenlandschap veranderde dagelijks: elke dag nieuwe planken waar je op kon of waar je pad juist werd belemmerd, je zou er dol van worden. En vooral: steeds weer die stofzuiger die aan ging…!
Michael trok zich nergens iets van aan. Zolang ik de keukendeur maar geregeld voor hem opendeed, héél vaak opendeed, vond hij alles best.
Wel ging hij raar plassen. Op een stapel papier die ik tijdelijk op de grond had geparkeerd bijvoorbeeld, maar vooral: zittend in de kattenbak, na uitgebreid geschraap in het grit, royaal over de rand heen piesend. Alsof-ie een beetje dement werd.
Gisteravond laat was ik eindelijk klaar met de boekenkasten. Ik zeeg voldaan neer op de bank en nam de gedane arbeid in ogenschouw. God wat een rust in de kamer, nu. Geen opdringerige planken meer, niks dat uitpuilde. Pais en vree in huis!
Er klonk een rauwe kreet. Nog een, en nog een. Michael lag op de mat bij de keukendeur en blèrde. Al bij zijn eerste schreeuw wist ik dat het mis was: dit was niet zijn gewone dwingende miauw. Pijn was het ook niet, dit was rauwe paniek. Ik snelde naar hem toe, bekeek hem aandachtig – was er iets bijzonders te zien? Nee – en aaide hem voorzichtig. Hij begon meteen te snorren. Kort daarna slaakte hij dezelfde kreet, opnieuw een paar keer achter elkaar.
Het was paniek. Hij voelde iets dat hij niet kende en dat hem enorme schrik aanjoeg. Niet alleen hem: ook MeisjeMax had door dat er iets bijzonders aan de hand was. Ze schrok zich lam bij Michaels eerste kreet. Ze hield daarna eerbiedig afstand, maar stelde zich in zijn buurt op, en keek beurtelings angstig naar hem en naar mij.
De paniek beving hem elk kwartier opnieuw, en dan aaide ik hem tot hij rustig werd. Hij werd rusteloos. Hij liep naar de kattenbak en probeerde daarin te slapen. Vijf minuten later kroop hij eruit en vleide zich uitgeteld op de badkamervloer. Dat ging urenlang zo door – en MeisjeMax en ik steeds maar toekijken.
Om drie uur ’s nachts besloot ik dat we maar moesten gaan slapen: morgenochtend vroeg zou ik de dierenarts bellen. Ik tilde Michael op bed. Hij spartelde niet tegen, hoewel hij het gewoonlijk haat wanneer ik hem oppak. MeisjeMax kwam bedeesd aan hem snuffelen en nestelde zich aan mijn andere kant.
Het werd een onrustige nacht. Michael blèrde geregeld, wat me wakker maakte en hem deed strelen. Ergens in de nacht vloog hij, in een plotselinge opwelling, van het bed af en ging op de grond ernaast liggen. Ik schoof een handdoek onder zijn kopje en viel weer in slaap. Pas een uur later – na de zoveelste schreeuwpartij – ontdekte ik dat het bed nat was: hij had erop geplast.
De wekker ging. Ik stond op, aaide Michael, die flauwtjes reageerde, en belde de dierenarts. ‘Ik denk dat mijn kat aan het doodgaan is. Kan er misschien iemand langskomen om naar hem te kijken, en hem zo nodig een spuitje geven?’
De assistente was lief maar gedecideerd. ‘De arts is net aan de afspraken begonnen, hij kan niet weg. Kunt u misschien hier naartoe komen?’
Ik dacht aan de afmetingen van de kattenkooi, en vooral: van het deurtje ervan, en aan Michaels huidige omvang. Zou ik hem daar nog wel doorheen krijgen? Dat werd proppen…
‘Ja natuurlijk,’ zei ik, ‘als het niet anders kan, kom ik zelf wel. Ik ben er over tien minuten.’ Inderhaast trok ik kleren aan, viste de kattenkooi uit de berging, legde mijn huis- en autosleutels klaar – een bezoek met Michael aan de dierenarts vergde altijd veel planning: alles moest klaarstaan, zodat de verrassing in mijn voordeel werkte en hij pas kon protesteren (en vechten voor zijn vrijheid) wanneer hij al goed en wel was ingepakt – en liep terug naar de slaapkamer.
Michael lag nog steeds op dezelfde plaats. Hij gaf geen krimp toen ik hem oppakte. Sterker: hij voelde akelig slap. Verhip. Hij zou toch niet…? Vijf minuten geleden had hij voor het laatst geblèrd en had ik, pogend hem te kalmeren, hem met mijn linkerhand uitgebreid geaaid terwijl ik met rechts mijn telefoon vasthield voor het gesprek met de dierenkliniek.
De rare gedachten die opsprongen. Misschien is hij niet dood, maar alleen bewusteloos, of comateus. Ik wil hem niet begraven in de bekisting van die boom vlakbij mijn tuin op de kattenweide; op drie hoeken daarvan liggen eerder overleden katten van me, en ik wil de vierde plaats graag bewaren voor MeisjeMax, van wie ik veel meer houd dan van Michael. Waar moet ik zijn lijkje laten, als-ie inderdaad dood is? Ik kan hem toch moeilijk in de vuilniszak stoppen? Daarbij: weet ik wel zeker dat-ie dood is? Stel je voor dat hij alsnog bijkomt, en dan in die afvalzak zit, die inmiddels vast al buiten staat…
Ik tilde de kat op en schoof hem, door het luikje, zo goed als ik kon, de kattenkooi in. Michael gaf geen mauw of krimp. Een derde van de kat stak nog uit. Ik duwde wat, en toen was de hele kat godlof binnen. Deurtje dicht, kooi oppakken, huisdeur dicht, kooi in de Canta tillen – god wat is dat diertje zwaar –, rijden, dierenarts.
Michael en ik mochten meteen doorlopen. We werden een zijkamertje ingeloodst, de assistente tilde Michael uit de kooi en bekeek hem.
‘Volgens mij is hij al dood,’ zei ze.
‘Dat denk ik ook,’ zei ik.
Bij wijze van test legde ze haar vinger voorzichtig op Michaels open oog. Geen enkele reflex: geen geknipper, geen terugtrekkend kopje, geen protesterende pootjes. Ze riep de dierenarts erbij, die met een stethoscoop naar zijn hartje luisterde.
We waren unaniem. Michael was dood.
Ik liet zijn lijkje bij de dierenarts achter, tegen betaling van een verwijderingsbijdrage ad 32,50, en dacht nog: ‘Die voorjaarsopruiming thuis, dat had ik toch iets anders bedoeld.’ En pal daarna: Michael is de eerste van mijn vijf katten die uit zichzelf dood is gegaan (Kim, Tweety en Dropje hebben euthanasie aan huis gehad, en MeisjeMax leeft godlof nog), maar hij is gelukkig wél thuis dood gegaan – al wordt hij niet thuis begraven.
Een halfuur later was ik alweer terug van de dierenarts, met achterlating van Michael.
Mijn schoonmaakhulp meldde zich kort daarna, en terwijl hij de ramen van binnen en van buiten zeemde, deed ik de vitrage in de was en streek die nadien droog. MeisjeMax keek verschrikt om de hoek van de woonkamer: ‘Is al die onrust hier in huis nu godsamme nóg niet voorbij?’
De boeken in de woonkamer zijn geordend, er ligt niks meer op de grond, de vitrage hangt blinkend wit te zijn. Michael mauwt niet bij de keukendeur, en MeisjeMax ligt tevreden op de bank te slapen.
Wanneer ik binnenkom, knijpt ze genietend haar ogen halfdicht en lispelt me zachtjes toe: ‘Wat vind je, is het hier niet héérlijk rustig…? Eindelijk!’
Max is Michael allang vergeten.
Michael is bij de regenboog brug. Daar heeft hij het goed.
In ons vorig leven zijn wij allen katten geweest,
en in ons volgend leven zullen wij allen katten worden.
‘\~_~/’
Zo is het nu eenmaal.
ach Michael,
wat heeft ie nog allemaal mee gemaakt
kan me voorstellen dat je de voorjaar opruiming niet zo gezien had
gelukkig is meisje max nog bij je
heel veel sterkte
liefs thian
Schokkend en gruwelijk relaas!
Krijg je deze (nog voor mij) onbegrijpelijke handelswijze als je o.a. pertinent en hardnekkig tegen preventieve geneeskunde bent…?
Citaat:
“Immers: wat moet je met een kat met kanker? De dierenarts zou willen opereren, en dan kon het diertje wekenlang niet goed lopen; een buikoperatie is zwaar. Laat staan dat-ie inde weken erna in de boom kon klimmen, wat-ie toch moest doen om vanuit mijn tuintje op het grote kattenterras buiten te komen. En als de plak op je buik al zo groot is, helpt een operatie niks meer: dan ga je hoe dan ook dood aan die kanker”.
Vermoedens en een conclusie van een leek…
Immers, slechts en alleen een dierenarts kan een juiste diagnose stellen en voorkomen dat er onnodig en/of zelfs gruwelijk lijden ontstaat!
Zelf een diagnose stellen terwijl je daartoe niet bekwaam bent, levert meestal altijd (later) een overmachtsituatie op en vaak onnodig (ernstig) lijden…
Citaat:
“Maar hij is gelukkig wél thuis dood gegaan – al wordt hij niet thuis begraven”.
Ongelooflijke zin… Uiterst naïef of speelt er nog iets anders?!
Door niet naar de dierenarts te gaan heeft Spaink (bewust?) een risico genomen dat Michael onnodig (lang) heeft geleden…
Als je een huisdier hebt en/of daar voor zorgt, neem dan je verantwoordelijkheid en ga bij een zichtbare/voelbare aandoening altijd naar een dierenarts als je vermoedt dat er wat mis is.
Een dierenarts wil helemaal niet alleen opereren; maar heeft als het goed is alleen het welzijn van het (huis)dier in gedachte!
Financieel en/of logistiek valt er altijd wat te regelen als een eigenaar van een ziek huisdier geen geld heeft of geen geld wenst uit te geven aan het huisdier!
Hulde …het beestje heeft op natuurlijke wijze zijn leventje mogen afronden.
ik ben ook tegen het opereren van zulke duidelijke gezwellen bij dieren
heb het gezien bij onze hond, keer op keer bortskanker
5 keer geopereert het arme beest dat zo zielig nauwelijks weer herstelde van
de operatie,s en zo ziek niet wetend wat er was in zijn mand lag
ging er bij liggen, naast de mand op de vloer
al mocht dat niet, laat dat beest met rust! werd er geschreeuwd
het likte mijn hand zo van ik weet het ook niet meer
wilde dat ze haar eerder lieten inslapen maar ze was jong
en ze hadden het geld er niet uit…
So no more Prima Donna performances, out of the blue, in the middle of the night…
He had a nice life, for sure.
Strangely, I feel terribly sad about him going.
X
Ongelooflijk. Je reinste dierenmishandeling om een dier willens en wetend medische zorg te onthouden omdat je zelf even snel een diagnose hebt gesteld. Waar komt die overschatting van je medische kennis vandaan? En als je dan al besluit niet te opereren is dat tot daaraan toe, maar wel eens van pijnverlichting gehoord? Wat moet dat dier een rot einde gehad hebben.
u noemt zich echt met droge ogen een kattenliefhebber?????
Wat een verschrikkelijk verhaal! En wie zegt dat hij kanker had? De DA heeft hier een opleiding voor gehad, niet de kattenbezitster. Wat vreselijk dat dit beestje onnodig heeft moeten lijden, omdat de bezitster niet naar de DA ging. Echt ongeloofelijk!
Een beschamend verhaal. Als je een kat niet mag, geef hem dan aan iemand die hem wel de zorg wil geven die hij verdient. Zoveel signalen van ziekte zo lang negeren is pure dierenmishandeling. Gelukkig hebben veel katten een baasje dat verdachte signalen wel ‘leest’ en bij twijfel het dier niet met een smoesje (uit luiheid en desinteresse?) de broodnodige zorg onthoudt. Bah! Mijn tip: als ook de kat van wie je wel houdt tzt overlijdt, svp geen nieuwe meer nemen. Daar is trouwens in de tuin ook geen plek meer voor, toch?
Een liefhebbende kattenmoeder uit Soest
Sommige reacties hierboven zijn nogal overdreven. Maar dat krijg je altijd als het over (huis)dieren gaat. Voor mishandelde asielzoekers of mensen die in een ver buitenland worden onderdrukt krijgt je niemand de straat op. Maar o wee als je misschien op een wat onconventionele wijze met de ziekte van je huisdier omgaat. Waarschijnlijk allemaal van die sentimentele PvdD-stemmers. Bah.
Ik ben het er helemaal mee eens dat je niet teveel moet dokteren aan dieren. Dat heb je heel goed uitgelegd: dieren begrijpen de bedoeling niet van al die behandelingen dus ze ondergaan het allemaal maar. Een snelle ingreep waar het beestje snel van herstelt is daarom nog wel te rechtvaardigen. Dat is dan even onprettig, maar daarna weer snel vergeten. Maar een ingrijpende en langdurige behandeling tegen kanker kan m.i. absoluut niet. Nooit.
En dat heeft niets met de kosten voor behandeling te maken. Misschien paradoxaal: een gebrek aan geld voor behandeling leidt bij sommige huisdierenbezitters juist sneller tot het nemen van de enige juiste beslissing: euthanasie. Het zou naar mijn mening bij àlle mogelijke ziekten en aandoeningen door de dierenarts als allereerste keuze moeten worden voorgesteld.
Toch zou ik zelf bij een vermoeden van een tumor waarschijnlijk wel een diagnose bij de dierenarts gehaald hebben. Want dan weet je tenminste waarop je je kan voorbereiden. De beslissing om het dier een zachte dood te geven had je dan misschien ook wel iets eerder genomen. Maar uiteindelijk is dat een persoonlijke keuze. Het is jouw kat en de manier waarop je daarmee om wil gaan is jouw zaak.
@Olav, dieren- en mensenmishandeling liggen in elkaars verlengde, blijkt uit criminologisch onderzoek, niks sentimenteels aan.
@Olav, van een zin als “Het is jouw kat en de manier waarop je daarmee om wil gaan is jouw zaak.” moet ik bijna braken, bah
ik lees er duidelijk uit dat er goed op gelet is dat Michael geen pijn had
en er weldegelijk goed voor hem gezorgd werd!
Coen, heb je ook PvdD gestemd?
Thian, ik lees dat ook zo.
Maar sommige mensen willen alleen maar (ver)oordelen, dus die lezen sowieso maar slecht. Ze zoeken alleen maar naar stukken waarmee ze het oneens kunnen zijn.
Tartarus @ 7:Sel je niet zo aan… Michael had evident een gezwel, maar geen pijn. Denk je nu heus dat ik hem een jaar lang met pijn zou hebben laten rondlopen? Hij liep langzamerhand slechter, maar hij was inmiddels ook een flink bejaarde kat, dus daar was niks raars aan. Michael heeft niet geleden, het afgelopen jaar. Als ik hem had laten opereren, had-ie wel geleden, en had het niks veranderd aan zijn perspectief.
Zelfs de nacht voordat hij doodging, had hij geen pijn. Het was paniek. Mensen sterven al niet zonder angst of schrik, waarom meen je dat katten dat per definitie wel zouden moeten kunnen?
Ik zit hier qua standpunt tussenin.
Ik vind dat Karin – of wie dan ook in zo’n situatie – wél naar de dierenarts had moeten gaan toen ze die plek constateerde. Je weet dan béter wat er aan de hand is, je kan dan béter op de situatie inspelen en je kan dan bétere beslisisngen nemen.
Uit Karin’s relaas maak ik op dat Michael geen pijn heeft gehad, behalve de laatste dag toen hij zo ging schreewen, en dat Karin toen dan ook naar de dierenarts wilde gaan (en is gegaan). Maar helaas – of juist gelukkig – was het met Michael al afgelopen.
Wat ik mooi vind is dat Karin er ronduit voor uit komt dat ze meer van MeisjeMax houdt/hield dan van Michael. Dat is eerlijk. Hoeveel mensen zouden dat – hypocriet als velen zijn – verwzijgen en doen alsof ze van beide katten evenveel hielden.
J.
@Tartarus en andere hoogst verontwaardigde reaguurders: ik stel voor dat jullie zsm aangifte doen van dierenmishandeling, opdat deze zaak tot de bódem kan worden uitgezocht! Mocht het tot vervolging komen, dan zal ik overigens graag voor de kattenofficier getuigen dat Michael bij Karin een pretty nice kattenleven heeft geleefd, juist óók omdat hij nooit in die kooi naar de dierenarts hoefde. Voor een voormalige zwerfkat levert dat immers nog een veel grotere bak stress op dan voor huiskatten-van-geboorte.
goedzo Karin en theevogel
niet elke kat is hetzelfde
een van de mijne is maanden van streek na een bezoek aan dee dieren arts
euhhh en de dierensrts ook want hij gaat door alle slaapmiddelen heen en
euhhh bloos; hij valt echt aan! met grote klauwen
hij is al van slag als er een huishoudelijke hulp komt
je kan hem niet zomaar even oppakken om even te knuffelen
dan heb je een andere band als met mijn andere knuffelkat
niet beter of slechter want ik doe hem er geen plezier mee
meer met iets lekkers
Onder andere omstandigheden zou ik graag gereageerd hebben op wat anderen menen te kunnen schrijven gebaseerd op onkunde en/of onwetendheid.
‘k Zou iedereen die aan Karin’s handelen ‘conclusies’ meent te kunnen verbinden in ieder geval aanraden om te lezen wat ze op dit blog heeft geschreven over haar favoriete huisdier…
En Karin, sterkte en bedankt voor een mooi en goed doordacht afscheidsverhaal. Hij was dan weliswaar niet je favoriete reisgenoot, maar ik weet zeker dat ook de herinneringen aan Michael levend zullen blijven. Hij verdient minstens een hoofdstuk in het boek dat je over je katten gaat schrijven…
Ik hoop het ooit nog te kunnen lezen…
Met vriendelijke groet en wellicht tot schrijfs,
Henk.
@ Spaink, post 18,
U zei:
“Michael had evident een gezwel, maar geen pijn. Denk je nu heus dat ik hem een jaar lang met pijn zou hebben laten rondlopen? Hij liep langzamerhand slechter, maar hij was inmiddels ook een flink bejaarde kat, dus daar was niks raars aan. Michael heeft niet geleden, het afgelopen jaar”.
U trekt conclusies en stelt een diagnose, gebaseerd op wat?! U bent toch geen dierenarts?
U heeft Michael niet laten onderzoeken, u weet niet wat voor een gezwel het was en wat het allemaal veroorzaakte.
U zei:
“Als ik hem had laten opereren, had-ie wel geleden, en had het niks veranderd aan zijn perspectief”.
Dat is heel goed mogelijk, maar dat kan alleen een dierenarts bepalen na medisch onderzoek.
Nogmaals, een goede dierenarts zal -als het goed is- altijd het welzijn van het dier laten prevaleren boven onnodig medisch ingrijpen.
Voor mensen die een medische diagnose stellen zonder daartoe bevoegd/opgeleid te zijn, hebben wij als maatschappij gezamenlijk een naam bedacht: Kwakzalver…
U zei:
“Zelfs de nacht voordat hij doodging, had hij geen pijn. Het was paniek”.
Geen pijn?! Waar baseert u dat op?
Dan nog: Alsof (ernstige) (doods)paniek minder is dan pijn…
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt heel wat anders: Grote paniek kan zwaar geestelijk lijden veroorzaken, wat je gewoon kunt vergelijken met zware lichamelijke pijn, ook bij dieren is dit geconstateerd.
U zei:
“Mensen sterven al niet zonder angst of schrik, waarom meen je dat katten dat per definitie wel zouden moeten kunnen?”.
Waarom zou je het leven van een terminale kat nodeloos rekken, zodat de kat de allerlaatste fase van totale aftakeling en de natuurlijke dood, al dan niet met angst of schrik bewust hoeft mee te maken, terwijl dit voor huisdieren helemaal niet nodig is?
U heeft geen dierenarts geconsulteerd waardoor geen diagnose kon worden gesteld…
Daarmee nam u o.a. het risico dat het onbehandelde gezwel kon openbreken (ik neem Sylvia Millecam even als “mooi” voorbeeld) waardoor er wel overduidelijk gruwelijk en onnodig lijden ontstaat.
Ik ga heel even mee in uw gedachtegang dat Michael niet heeft geleden:
U schrijft een column en heeft daardoor een zekere mate van maatschappelijke verantwoordelijkheid.
Mensen kunnen uw handelswijze als een goed en verantwoord voorbeeld gaan zien, niet naar een dierenarts gaan als duidelijk blijkt dat het huisdier/kat wat ernstigs mankeert, waardoor dieren wel ondraaglijke en onnodig kunnen gaan lijden; dat kan uw bedoeling toch niet zijn als kattenliefhebber?
Herstel:
zin:
Daarmee nam u o.a. het risico dat het onbehandelde gezwel kon openbreken (ik neem Sylvia Millecam even als “mooi” voorbeeld) waardoor er wel overduidelijk gruwelijk en onnodig lijden ontstaat.
moet zijn:
Daarmee nam u o.a. het risico dat het gezwel b.v. kon openbreken (ik neem Sylvia Millecam even als “mooi” voorbeeld) waardoor er wel overduidelijk gruwelijk en onnodig lijden ontstond.
Tartarus, Michael ging middenin de nacht schreeuwen, en ‘s morgens belde ik in alle vroegte de dierenarts. Veel meer kon ik niet voor hem doen op dat moment. En ik heb het afgelopen jaar geen ziekigheid in hem gezien, anders was ik uiteraard subiet naar de dierenarts gegaan.
jeetje tartarus kon, als en maar
maak het niet groter als het is
rot genoeg
@ Spaink, post 25,
Voor de zekerheid en duidelijkheid: Voor u en de andere lezers:
Mijn schrijven heeft nooit en te nimmer als doel een schuldige te zoeken, over iemand te oordelen of zelfs te veroordelen!
Mijn enige hoogmoedige doel is altijd mensen (proberen) aan het denken te krijgen; wat zij daar vervolgens mee doen -of niet doen- is geheel aan hen.
U zei:
“Tartarus, Michael ging middenin de nacht schreeuwen, en ‘s morgens belde ik in alle vroegte de dierenarts. Veel meer kon ik niet voor hem doen op dat moment”.
U zult goede redenen hebben gehad waardoor u zo heeft gehandeld en ik respecteer dit, maar voordat Michael midden in de nacht ging schreeuwen is er het een en ander aan vooraf gegaan.
Ik rakel dit niet op om u “iets in te peperen” of u te beschuldigen van het maken van vergissingen; sterker ik maak constant vergissingen, dus ben de allerlaatste om u daarop te wijzen.
U heeft in het verleden immers duidelijk laten zien dat u begaan was met het lot van zwerfkat Michael.
Ik analyseer slechts de situatie en hoop dat de dood van Michael kan zorgen dat andere katten/huisdieren deze weg niet hoeven af te leggen.
Ik begrijp dat 3 uur ‘s nachts een onaangenaam tijdstip is, maar ‘s avonds, ‘s nachts en in het weekend is er wel meestal altijd een dierenarts en dierenambulance beschikbaar.
Ook als mensen b.v. financieel niet draagkrachtig zijn of niet willen betalen, valt er altijd iets te regelen.
Ik heb alleen maar gehoopt dat op het moment dat u constateerde dat er een gezwel waarneembaar was, u naar de dierenarts zou zijn gegaan.
Niet alleen voor het welzijn van Michael, maar ook voor uw eigen welzijn; een doodstrijd meemaken is nooit prettig.
Ik vermoed dat de dierenarts -zoals u ook al opmerkte- geen goed bericht zou hebben gehad.
Gezien de hoge leeftijd van Michael en de grootte van het (uitgezaaide?) gezwel denk ik dat de dierenarts niet tot behandeling was overgegaan, maar euthanasie had toegepast.
Ik denk dat afscheid nemen van Michael terwijl hij nog redelijk vitaal was, waarschijnlijk voor zowel u als Michael humaner zou zijn geweest.
@ Thian, post 26,
U zei:
“Jeetje tartarus kon, als en maar
maak het niet groter als het is
rot genoeg”.
Dat is mijn doel helemaal niet; zie uitleg in post 27.
Lees , en neem waar wat geschreven is door Mw. Spaink.
Oordeel echter niet .
Anne.
pffff….
Ben eigenlijk wel benieuwd wat De Dikke Deur van alle deze opwinding gevonden zou hebben.
Denk dat-ie subiet ‘t kattendak op gevlucht zou zijn.
RIP Michael.
Wees maar blij dat je niet lezen kan ;)
Vind het een goudeerlijk, mooi verhaal waaruit blijkt dat Michael juist in zijn waarde gelaten is tot zijn overlijden. Katten gaan sowieso beter om met ziekte en dood dan veel mensen kunnen (inclusief mijzelf).
Jammer dat sommige mensen het gevoel hebben over dit verhaal te moeten stampen.
@ CiNNeR, post 31,
U zei:
“Vind het een goudeerlijk, mooi verhaal waaruit blijkt dat Michael juist in zijn waarde gelaten is tot zijn overlijden”.
In zijn waarde is gelaten is een waardeoordeel wat u niet kunt stellen, immers u bent (naar mijn weten) geen dierenarts en u heeft de betreffende kat niet medisch onderzocht.
U zei:
“Katten gaan sowieso beter om met ziekte en dood dan veel mensen kunnen (inclusief mijzelf)”.
Waarschijnlijk omdat katten hun visie/lijden niet goed aan ons mensapen kenbaar kunnen maken.
Langzaam “natuurlijk” sterven is meestal nooit fijn en stript een stervende meestal van al zijn waarde; ga b.v. eens langs wat (Christelijke) verpleeghuizen en observeer…
U zei:
“Jammer dat sommige mensen het gevoel hebben over dit verhaal te moeten stampen”.
Jammer dat u als u commentaar op iemand heeft, niet gewoon de naam van diegene noemt.
U zit veilig achter uw eigen beeldscherm, dus wat weerhoudt u?!
@ Theevogel, post 20 en 30,
U bent reageren op GeenStijl zat geworden en bent nu hier beland.
Tartarus hou eens op alsjeblieft
@ Marci Eijsermans post 34,
Niet zolang mensen dingen beweren die onbewezen zijn en/of twijfelachtig handelen.
Tartarus @ 33: Nu is het genoeg. Ik ga je berichten weghalen, als je zo doorgaat.
volgens mij is iedereen hier welkom die bij Karin welkom is
wat me raakte is dat die onafhankelijke kater
de laaste nacht bij je doorbracht, eerst op bed
euh jammer van het plassen, weet er alles van
en daarna naast het bed, toch steun bij je zoeken
zo,n vertrouwen toch
heel veel sterkte
@Karin, @Thian heeft wel een mooi puntje hier :)
.. Er is weer het zoveelste levende wezen aan deze ziekte overleden….
( behandeld dan wel onbehandeld) .
Wil het humanengeroezemoes dan NU stil zijn.
Anne.
Thian @ 37 en Theevogel @ 38: Ja, dat is waar… Michael schreeuwde die nacht, maar kalmeerde subiet zodra ik hem aaide en begon dan zelfs te spinnen.
Michael had a fine life.
As far as I was there, he was never the preferred cat in the house, by far, but he was loved, and cared for, and even lovingly tolerated whenever he had a burst of the off-time drama-queen moments.
And the drama-queen moments could be seriously… long and hard, for lack of a better term.
Michael was ok. In fact, I wouldn’t mind to live like Michael, any fucking time.
Just for the record.
And for the stupidity, maybe.
Also… good night, Michael.
X
Lucia @ 41: Oww, that’s sweet.
Al dat ach&wee van “dierenliefde & Co.” stemt mij treurig & makes me wonder: wel eens ‘n kattebak verschoond of ‘n stal uitgemest? . ? Hoeft niet hoor; zaniken mag altijd. Michael draait zich deswege heus niet om in zijn graf.
kattebees hep un goeth leve gehad
punt
doe het met liefde kattebakken verschonen
K @ 42… well, you know I always had a sweet spot for him, somehow.
And… I’m still not a cat person anyway, but Michael was ok.
Funnily enough, Michael was the one who brought me to the “cat-appreciating realm”, if you like.
Precisely because he wasn’t that present.
Precisely because he was just passing by, on all counts :-)
Btw, thanks for this.
And good night Michael, again. Had he been around, he might have competed with the fucking tweet-shit bird on the tree next door.
I’d like to think he would have overpowered him, and kicked him out.
I’d like to think he would have walked in triumphant, as he used to.
And sing an improvised aria.
:-)
Ook ik wordt droevig van dit verhaal. Kanker, niet behandelen? Een dierenarts kan natuurlijk nooit een behandeling afdwingen.
Maar een kat die op allerlei plekken gaat plassen? Daar gaan bij mij dus echt de alarmbellen van af. Want dat kan een blaasontsteking zijn en die zijn dus wèl pijnlijk. En levensgevaarlijk. Ik heb genoeg ervaring met katten om zodra een kat niet meer zindelijk is meteen langs de dierenarts te gaan. En in alle gevallen was het blaasontsteking. Mijn katten zijn ook allemaal uit het asiel gekomen en vanuit gesprekken met medewerkers daar weet ik dat het standaard is om een kat die vanwege zindelijkheidsproblemen wordt afgestaan een urineonderzoek af te nemen en dat was eigenlijk altijd bingo.
Dat een kat geen pijn heeft kun je dus ook echt aan de buitenkant niet zien, want katten zijn meesters in het doen alsof er niets aan de hand is.
Katten en pijn is zowieso een hele lastige. Ik hèb me schuldig gevoeld toen ik ontdekte dat een van mijn katten een ver ingegroeide nagel had. De dierenarts wist me gerust te stellen, dit kwam veel vaker voor, omdat katten nou eenmaal zo goed tegen pijn kunnen en – net zoals de mijne – er gewoon alles mee doen.
Dus nee, Karin, ik hoop van harte dat je een volgende keer als je kat ziek is wel naar de dierenarts gaat. Je kunt een behandeling altijd weigeren, en een beetje dierenarts vindt dat prima.
Oh, voor de duidelijkheid, ik bedoel een behandeling weigeren die voor het welzijn van de mens en niet voor die van het dier is.
@ Gerry post 47 en 48,
Relevant opmerkingen die o.a. niet beledigend of onfatsoenlijk zijn, maar wel ongewenst worden op dit forum niet (meer) getolereerd…
Ook al valt sterkt te betwijfelen of Spaink niet direct in strijd heeft gehandeld met artikel 37 van de Gezondheids- en welzijnswet voor dieren…
U zei:
“Dat een kat geen pijn heeft kun je dus ook echt aan de buitenkant niet zien, want katten zijn meesters in het doen alsof er niets aan de hand is”.
Dat is bij de meeste dieren het geval; immers, als een dier pijn heeft/gewond is, is het potentieel een prooidier geworden en/of krijgt het meteen een lagere sociale status.
Beste Tartarus (49 en eerder) Gerry (48 en eerder) en anderen die dit aangaat,
In beginsel deel ik jullie kritiek op Karin dat ze met Michael naar de dierenarts had moeten gaan enz. (Zie mijn post 19.) En je kunt er zelfs de wet bij halen, ook terecht in zekere zin.
Maar ik denk toch dat je je moet afvragen of het leven van Michael verlengd zou zijn, als Karin met hem naar de dierenarts gegaan zou zijn. Ik denk eerlijk gezegd van niet. Ook dát is uiteraard een subjectieve lekenmening, maar ik denk dat iedereen eenzelfde inschatting zou maken aan de hand van Karin’s verhaal. Ik heb althans niet gelezen dat de kritici een andere inschatting gemaakt hebben.
Dan rijst ook de vraag of Karin verwijtbaar gedrag is aan te wrijven. In beginsel ‘Ja’, waar het gaat om het niet naar de dierenarts gaan, dat zou (ook volgens mij) beter zijn geweest. Maar naar mijn idee een stellig ‘Nee’, waar het gaat om het leven van Michael. Ik geloof absoluut niet dat Karin iets te verwijten is wat betreft de dood van haar kat in deze situatie. Zoals ze het heeft verteld had daar (volgens mij) geen lieve moeder nog iets aan kunnen doen, dus ook geen dierenarts.
Per saldo vind ik het jammer dat in deze draad een discussie is ontstaan die naar die praktisch-principiële kant is gaan overhellen, hoe terecht die opmerkingen ook mogen zijn. En dat terwijl het in feite een mooi tragisch verhaal is over een kat aan het eind van zijn leven. Een eind van een leven dat toch, hoe je het ook wendt of keert, onder een liefdevolle begeleiding heeft plaats gevonden.
Overigens met waarderende groet, Janus.
Hallo Janus,
Voor de zekerheid en duidelijkheid!:
Ik wil Spaink helemaal niets verwijten/aanwrijven, maar wil wel een aantal opmerkingen plaatsen over hoe het is verlopen en hoe waarschijnlijk het einde van Michael diervriendelijker had kunnen zijn.
Voor Michael is het uiteraard te laat, maar niet voor andere huisdieren die in eenzelfde situatie terechtkomen.
Spaink heeft overduidelijk haar grote “kattenhart” laten spreken door liefdevol de (intensieve) zorg voor zwerfkat Michael jarenlang op zich te nemen!
U zei:
“Maar ik denk toch dat je je moet afvragen of het leven van Michael verlengd zou zijn, als Karin met hem naar de dierenarts gegaan zou zijn. Ik denk eerlijk gezegd van niet. Ook dát is uiteraard een subjectieve lekenmening, maar ik denk dat iedereen eenzelfde inschatting zou maken aan de hand van Karin’s verhaal”.
Ook met mijn subjectieve lekenmening denk ik niet dat het leven van Michael verlengd zou zijn/er medisch zou zijn ingegrepen; maar dat is mijn punt ook niet.
Als een huisdier duidelijk iets ernstigst medisch mankeert dien je een dierenarts te raadplegen; de wetgeving is daar ook duidelijk over.
De dierenarts kan dan een diagnose stellen en opties bespreken.
Of en hoe(veel) er behandeld wordt is geheel aan de eigenaar van het huisdier.
Gezien de omschrijving van Spaink: “Een dikke plak linksonder op zijn buik: alsof er een onderhuidse kipfilet zat”, had het mij niet verbaasd als de dierenarts had gezegd dat euthanasie -ook gezien de hoge leeftijd van Michael- de beste/diervriendelijkste optie was.
Een natuurlijke dood is zelden diervriendelijk/aangenaam; niet voor het dier en ook niet voor de eigenaar.
Als Spaink bij constatering van het gezwel naar de dierenarts was gegaan en Michael was geëuthanaseerd was het afscheid diervriendelijker en humaner verlopen.
Als ik dit lees: “Het werd een onrustige nacht. Michael blèrde geregeld, wat me wakker maakte en hem deed strelen. Ergens in de nacht vloog hij, in een plotselinge opwelling, van het bed af en ging op de grond ernaast liggen. Ik schoof een handdoek onder zijn kopje en viel weer in slaap. Pas een uur later – na de zoveelste schreeuwpartij – ontdekte ik dat het bed nat was: hij had erop geplast”.
Wil ik het volgende zeggen: Door als leek niet naar de dierenarts te gaan begeeft je je op onbekend terrein en bestaat de mogelijkheid dat het dier onnodig gaat lijden en/of dat jezelf in een nare overmacht situatie terecht komt.
Als je er vervolgens een column in een landelijk dagblad over schrijft, kunnen andere mensen ook gaan denken om maar niet naar de dierenarts te gaan omdat het toch zinloos is als zij iets constateren bij hun huisdier…
Wat Gerry al zei in post 47 over het veelvuldig plassen, en wat Spaink zelf schreef: “Hij werd haveloos. Hij verzorgde zichzelf al maanden niet meer. Er zaten grote klissen in zijn vacht, die ik niet voor hem mocht uitkammen”.
Als een kat o.a. haveloos gedrag vertoont, zijn vacht niet meer goed verzorgt en veelvuldig plast is er meer aan de hand en kun je als leek helaas niet meer stellen dat er geen sprake is van (onnodig) lijden.
Herstel: ernstigst = ernstigs
Beste Tartarus,
Allereerst moet ik je corrigeren – iets wat een unicum genoemd mag worden ;) – waar je schrijft dat Karin dit stuk in een landelijk dagblad heeft gepubliceerd. Dat is niet het geval, het is een blog, gepubliceerd onder ‘Blogjes’, desalniettemin gepubliceerd.
Wat je standpunt betreft – zoals altijd goed onderbouwd – denk ik dat daar weinig op af te dingen is, maar voor mij ligt daar niet het zwaartepunt van het verhaal over Michael. Voor mij is dat vooral een verhaal over leven en sterven. Een verhaal dat ik, ondanks de kanttekeningen die gemaakt kunnen worden, met een glimlach lees. Een soort weemoedige glimlach.
Inderdaad zou de dierenarts al in een veel eerder stadium waarschijnlijk geadviseerd hebben om tot euthanasie over te gaan. En ja dat zou mogelijk ‘humaner’ geweest zijn. Maar in een stervensproces zit naar mijn idee toch ook een bepaalde waarde en dat maakt het denken over euthanasie zo dubbel. Vraag is alleen of we zo’n ‘bewustwordend’ stervensproces dan ook aan onze huisdieren mogen opdringen of aan wie dan ook.
We leven in een door onzelf gecreëerde beschermde leefomgeving. Dat heeft ook tot gevolg dat we veel langer leven dan onder natuurlijke omstandigheden het geval zou zijn geweest. Ook onze huisdieren delen in dat genoegen. Maar het is de vraag of dat zo’n onverdeeld genoegen is. Dat langere leven is lang niet altijd zo prettig als we het ons zouden wensen.
Daarbij rijst ook de vraag of al die oeverloze pogingen tot genezen waar wij ons mee bezig houden, niet veel te ver gaan, en dan heb ik het zeer beslist niet over de kosten, wat weer een andere discussie is.
Ook vind ik het vreemd dat we bij (huis)dieren veel eerder tot euthansie over gaan dan bij mensen. Waarom is dat toch? Zijn we humaner voor onze huisdieren dan voor onzelf? Of vinden we huisdieren minder waard?
In nog veel bredere zin zou dit verhaal over Michael kunnen leiden tot een gesprek over de ethiek van leven en sterven in het algemeen en de rol die lijden daarbij speelt.
Al deze nu door mij aangehaalde dingen zouden tot een spinoff-discussie kunnen leiden, maar dat is niet mijn bedoeling. Ik zie dit toch vooral als de draad van Michael en denk dat we dat verder zo zouden moeten houden. Ook jouw standpunt en dat van de andere kritici is inmiddels duidelijk, lijkt mij. Ik heb de punten van mij die ik hier nog toe heb gevoegd, alleen maar genoemd om aan te geven vanuit welk perspectief ik dit verhaal van Karin over Michael lees.
Daarbij heb ik vaak gehoord dat katten, als het moment van sterven daar is, dan een stil plekje opzoeken om daar te sterven. Dat heeft Michael niet gedaan. ‘Waarom?’ kan dan de vraag zijn. Wij weten het niet.
Als ik mij tot slot even in Michael mag verplaatsen dan denk ik dat hij al dit gepraat van ons maar een boel gemauw zou vinden. Hij zit allang in de kattenhemel alweer achter de poesjes aan. En nee, hij hoeft niet meer op muizenjacht, want hij krijgt vast elke dag een lekker goudbruin gebraden muisje opgediend met wat gebakken kattenaardappeltjes en een passend kattenslaatje erbij. (Waarmee meteen duidelijk is dat de kattenhemel nou niet bepaald ook de muizenhemel is.) Hoe dan ook, over Michael hoeven we ons, denk ik, geen zorgen meer te maken.
En droogvoer? Neehee, o nee, dat komt in de kattenhemel niet voor. Stel je voor, DROOGVOER! :)
Met waarderende groet, Janus.
Hey Janus,
U hebt helemaal gelijk!
Het valt mij helaas nu pas op dat het betreffende artikel gepubliceerd is onder ‘Blogjes’ en niet in een column is beland.
Mag ik u hartelijk danken voor het opmerkzaam maken van deze vergissing!
Tevens bied ik hierbij mijn verontschuldiging aan aan Spaink voor deze vergissing.
U zei:
“Inderdaad zou de dierenarts al in een veel eerder stadium waarschijnlijk geadviseerd hebben om tot euthanasie over te gaan. En ja dat zou mogelijk ‘humaner’ geweest zijn. Maar in een stervensproces zit naar mijn idee toch ook een bepaalde waarde en dat maakt het denken over euthanasie zo dubbel. Vraag is alleen of we zo’n ‘bewustwordend’ stervensproces dan ook aan onze huisdieren mogen opdringen of aan wie dan ook”.
Ik heb helaas flink wat sterfgevallen gezien…
O.a. de totale aftakeling, de ontreddering, de wanhoop, de (doods)nood en de vaak ernstige pijn; daarbij vaak ook nog een “sociale” omgeving die op zijn zachts gezegd onbehouwen reageert…
De waarde daarvan… Ik heb het nog niet mogen ontdekken…
Ik denk dat door de medische vooruitgang én financiële motieven vaak veel te lang wordt/werd doorgegaan met behandelen:
Als voorbeeld: Je ziet nu dat financiële motieven veel meer een rol gaan spelen en mag “opeens” wel euthanasie worden toegepast op baby’s die totaal niet levensvatbaar zijn, terwijl enige tijd terug het euthanaseren van een niet levensvatbare baby werd gezien als moord…
U zei:
“Ook vind ik het vreemd dat we bij (huis)dieren veel eerder tot euthanasie over gaan dan bij mensen. Waarom is dat toch? Zijn we humaner voor onze huisdieren dan voor onszelf? Of vinden we huisdieren minder waard?”.
Ik denk dat dit voornamelijk te maken heeft met de regelrechte duivelse invloed van het geloof.
Onwetende mensen die geloven en hun geloof en leefwijze (vaak) op willen leggen aan andere mensen; terwijl als de doodsnood er acuut is (bijna) niemand om een geestelijke zal roepen maar om een arts.
Groet,
T
P.S.
Ik denk (voorlopig) dat er zijn meer wetenschappelijke en/of historische argumenten te bedenken zijn waarom een hemel niet bestaat.
Onze onwetende apensoort heeft een leiband, troost en een angstbeeld voor na de dood nodig, opdat wij niet vervallen tot de wrede beesten die wij zijn als de sociale structuur/beschaving wegvalt…
Beste Tartarus,
Alhoewel het u niet schijnt te deren, zal ik u beleefdheidshalve niet meer tutoyeren, u doet het mij ook niet. :)
Ik ben blij – graag gedaan dus – dat ik u op uw vergissing aangaande de publicatiestatus van deze blog heb gewezen. Uw misvatting verklaart meteen voor een heel groot deel waarom u op de kwestie van wel of geen dierenarts met een, ehh, tamelijk groot fanatisme bent ingegaan.
In antwoord op de vraagstukken die ik in mijn post 53 heb genoemd, stipt u er ook een aantal aan – vele zelfs – die het op zich allemaal rechtvaardigen om daar een verdere discussie over te voeren. Maar ik ga slechts op één punt in. U schreef:
“Ik heb helaas flink wat sterfgevallen gezien…
O.a. de totale aftakeling, de ontreddering, de wanhoop, de (doods)nood en de vaak ernstige pijn; daarbij vaak ook nog een “sociale” omgeving die op zijn zachts gezegd onbehouwen reageert…
De waarde daarvan… Ik heb het nog niet mogen ontdekken…”
De waarde daarvan zit ‘m waarschijnlijk in een punt dat u niet noemt en dat is de aanvaarding op een gegeven moment, waardoor iemand vrede kan krijgen of hebben met zijn sterven. Wat ook kan gelden voor zijn naasten. Ik noem dit punt nu, omdat het me relevant lijkt ivm het sterven van Michael.
Wat ik al schreef: Ik vind dit toch vooral de draad van Michael en een verder gesprek over de door ons beiden genoemde punten vind ik – vooral gevoelsmatig – te ver afwijken van het verhaal over zijn sterven. Anders gezegd: het wordt te off-topic, denk ik.
Wat ook jammer zou zijn, want derden zullen nooit in een blog met de tag ‘Katten’ naar discussies over de door ons genoemde vraagstukken zoeken. Ik vermoed dat Karin wel weer eens met een onderwerp komt waarbij die discussie meer op z’n plaats is en dan kunnen we alsnog losbranden. :)
Ook de vraag of Michael dan wel of niet in de kattenhemel is aangeland, laat ik hier maar verder rusten. Maar ik denk, stél dat er een kattenhemel is, dat er daar zeer beslist geen droogvoer wordt geserveerd of het moeten kattensnoepjes zijn. :)
Met waarderende groet, Janus.
Hey Janus!,
Heftigheid… Ik probeer altijd feiten en fictie te onderscheiden en stel gericht vragen, dat kan heftig overkomen.
Ik heb nooit en te nimmer de intentie om mensen te beledigen en of zelfs te beschadigen; ik wil slechts en alleen informatie deduceren en reduceren.
De meeste mensen zijn (erg) beledigd als blijkt dat ze (achteraf) ongelijk hebben en dan kun je maar beter voor de zekerheid heel beleefd zijn en de u-vorm gebruiken, want voor je het weet wordt je beschuldigd van karaktermoord en/of ben je erg onbeleefd of vervelend…
Bij u -ik bedoel eigenlijk je- heb ik dit overigens gelukkig nog niet gemerkt! :)
Mensen mogen uiteraard een andere mening hebben over een onderwerp.
1 vraag naar aanleiding van uw post 55.
Hoe kan je tot (totale) aanvaarding komen van de dood als je niet zeker weet wat er na je dood gebeurt?
Volgens mij is het hoogst bereikbare de berusting dat je dood gaat.
Ook ik prefereer de gedachte/het geloof van een kattenhemel met smakelijke kattensnoepjes.
Groet,
T
Herstel: wordt = word
Beste Tartarus,
Om te beginnen: laten wij dan maar met dat u ophouden. :)
Over heftigheid.
Wat je zegt klopt, maar dingen kunnen ook heftig over komen alleen al door de omvang of de degelijkheid van de tekst en/of door de tijd die er (dus) kennelijk aan is besteed. En ook door (veel) argumenten en ook door vetgedrukte woorden. Ik heb dat zelf ook wel eens ervaren en heb dat ook van iemand anders gehoord die vroeger op het forum schreef en die dat probleem ook wel eens had. Het is toch iets om tot op zekere hoogte rekening mee te houden, denk ik.
De door jou genoemde problemen die daaruit kunnen voort vloeien, ervaren wij onderling niet, want wij hebben in grote lijnen eenzelfde benadering.
Om meer terug te komen op het onderwerp van deze draad: Je schreef nav mijn post 55:
“Hoe kan je tot (totale) aanvaarding komen van de dood als je niet zeker weet wat er na je dood gebeurt?
Volgens mij is het hoogst bereikbare de berusting dat je dood gaat.”
Ik had bij het schrijven daarover ook het woord ‘berusting’ in gedachten, maar dat heeft iets negatiefs, iig niet iets opgewekts, eerder iets depressiefs, ook al brengt het een soort rust, wat het woord al zegt. ‘Aanvaarding’ vind ik neutraler en dat kan op vele manieren.
Aanvaarding kán afhangen van het kennen van de toekomst. En hoe mooier dat perspectief wordt hoe makkelijker het aanvaarden ervan wordt. Vandaar al die fraaie voorspiegelingen – bijvoorbeeld als je 77 maagden in het vooruitzicht wordt gesteld :) – maar op die manier is het eigenlijk geen kunst. (Die voorspiegelingen zijn eigenlijk alleen maar bedoeld om angst te beteugelen en zijn zelden reëel.)
Naar mijn idee gaat het ‘m juist ook om het aanvaarden van het ónbekende en mogelijk meer nog: het aanvaarden van onze ónmacht het onbekende te kunnen kennen. Dat is een hele kunst. En dan komt er eigenlijk nog een mooier woord om de hoek kijken: Overgave. Voor mensen die sterk rationeel zijn ingesteld – ik reken jou daarbij, maar ook mezelf – kan dat soms heel moeilijk zijn.
Ik denk dat dieren dat probleem niet hebben, die zijn volgens mij veel beter in overgave dan wij. Vandaar ook dat ik een zekere jalousie heb tav Michael.
Tot slot begrijp ik dat wij beiden Michael een smakelijk eten wensen. :)
Hartelijke groet, Janus.
Tartarus @ 56 – Je schrijft:”Hoe kan je tot (totale) aanvaarding komen van de dood als je niet zeker weet wat er na je dood gebeurt?”
Met die vraag zijn we bepaald voorbij de kattenkwestie gekomen. Wanneer Michael een vlieg, vlinder of muis ving en die vervolgens triomfantelijk opvrat, dacht-ie niet aan vergankelijkheid of aan de dood. Hooguit dacht-ie: ‘Gotcha!’, of misschien: ‘Uhm, toch minder lekker dan ik hoopte, na al die moeite die ik deed om je te vangen….’
In zijn jaren hier heeft Michael drie dode soortgenoten gezien. Eerst Kim, mijn oudste kat, later Tweety, en toen Dropje. Al die dode katten hebben een paar uur op mijn bed gelegen. Aan Kim hebben zowel Michael en Tweety na haar dood nog eventjes geroken, maar de enige die aandacht besteedde aan de andere dode katten was ik. Ook zieke huisgenoten boeiden ze niet: geen angst, geen genegenhed. Wel werden al mijn katten in hun laatste maanden ineens gepest door de rest. De zwakheid van de ene kat is de winst van de andere.
Katten hebben geen enkel ontzag voor andermans dood.
Wat Michaels eigen dood betreft: er is geen enkele maatstaf om te bepalen of hij die accepteerde of niet, laat staan of hij ernaar verlangde. Het enige dat ik kan zeggen, is dat hij de nacht voor zijn dood voor het eerst in de vele jaren die hij bij mij sleet, in paniek raakte, en desalniettemin ogenblikkelijk kalmeerde zodra ik zachtjes tegen hem praatte en hem aaide.
Maar om dat nou ‘acceptatie’ te noemen…? Het dier had geen idee wat er met hem gebeurde, en juist dat maakte – denk ik, tenminste – dat-ie in paniek raakte. Want pijn had hij niet. Ik ken mijn katten goed genoeg om dat laatste met zekerheid te kunnen zeggen.
Om bovengenoemde redenen moet ik, wat betreft je oorspronkelijke vraag, alle katten zachtjes doch dringend terzijde schuiven. Mensen vrezen de dood omdat ze pijn en machteloosheid voorzien, omdat ze zich spiegelen aan intimi die eerder zijn overleden, omdat ze bezorgd zijn over het welzijn van hun nabestaanden, of omdat ze – zoals jij impliciet poneert – bang zijn voor wat er na hun dood met ze gebeurt. Dat zijn allemaal argumenten die voor katten niet spelen. Die hebben geen concept van de dood.
Dus laten we ons tot mensen bepalen.
Je vroeg: “Hoe kan je tot (totale) aanvaarding komen van de dood als je niet zeker weet wat er na je dood gebeurt?” Afgaande op wat ik met Christiane, mijn echtgenote – die een volslagen atheïst was, en niet geloofde in enig leven na de dood – heb gezien, kan ik je dit vertellen.
Hoe ziek je ook bent: je wilt liever niet dood, en je maakt je daar zorgen over, omdat je weet dat het einde onafwendbaar is. Misschien ben je een beetje bang om te sterven, misschien helemaal niet; wel ben je boos dat je moet sterven, want dat wou je immers niet. Maar vooral: je bent bezorgd, dodelijk bezorgd, dat jouw overlijden het leven van de mensen van wie je zo immens veel houdt zal ontwrichten. Zodat je het met moeite volhoudt en tegen de klippen op doorleeft, vooral om hen te sparen.
Je verzoent in eerste instantie niet zozeer jezelf met de dood (ook al hoop je oprecht je leven nog wat te kunnen rekken). Je hoopt vooral dat nog wat doorleven ervoor zal zorgen dat je intimi zich makkelijker kunnen verzoenen met je dood.
Pas later – en soms: te laat (hoewel dat bij Chris godlof niet gebeurde) – ontdek je dat al je zorgen over oe je aanstaande nabestaanden met je dood zullen verwerken, absoluut eerlijk & waar zijn, maar tegelijkertijd óók een kutsmoes zijn om niet teveel te hoeven nadenken over het feit dat jij – jij, alleen jij, en niemand anders – binnenkort dood gaat.
Dat is het moment waarop de paniek plotseling kan toeslaan. Al die tijd concentreerde je je op hoe je ‘waardig’ kon sterven, op het bedenken onder welke voorwaarden je dat wilde, en hoe je de regie nog een beetje in eigen hand kon houden. Vooral wilde je sterk zijn voor je intimi, en hoopte je ze nu troost te bereiden voor hun later – hun later zonder jou.
Voor het eerst raak je zelf doordrongen van je eigen aanstaande dood. Je bent soms even in paniek. Je probeert jezelf te handhaven. Je probeert jezelf gerust te stellen dat het nog best wel gaat. Vooral probeer je je intimi gerust te stellen: ‘Ik ben nog láng niet weg!’
Dan breekt, tamelijk onverwacht – wat vreemd en angstig is, want je had je immers terdege voorbereid, toch? – ineens de periode aan dat je zieker raakt dan je eerder hebt meegemaakt. Je hebt meer zorg nodig, je autonomie smelt weg. Je bent blij met alle liefdevolle aandacht, maar bent soms ook bang dat de zorg voor jou je intmi uitput. Je bent bang dat je geliefden je als een last gaan ervaren, wat niet waar is. Maar eigenlijk ben vooral bang dat jijzelf je eigen leven als een last gaat ervaren.
Je trekt jezelf terug, je hebt niet veel energie meer. Je luistert graag naar je geliefden, maar wat ze je vertellen beklijft niet meer. Je krijgt het gevoel dat je zelf steeds meer wegvalt. Je geliefden verzekeren je nogmaals dat ze het heus ook zonder je zullen redden, en terwijl je ze eerder graag wilde geloven, maar daar niet honderd procent op durfde te vertrouwen, voel je langzaam iets in jezelf verschuiven. Bovendien voel je dat je steeds minder keus hebt. Wat eerder aanvoelde als lief bedoelde, maar valse troost, verandert in voorzichtige hoop: misschien redden ze het inderdaad wel zonder jou…? Dat zou heerlijk zijn!
Als je nog zieker wordt, merk je – hoe erg je dat ook vindt – dat je steeds minder nadenkt over het welbevinden van je nabestaanden. Je merkt dat je sowieso minder nadenkt, over alles — dat je steeds meer wegzakt, en stiller wordt van binnen. Er gaat steeds meer volkomen langs je heen. Je ontwaakt soms uit die schemersluimer, en dan voel je je licht schuldig.
Het moment waarop je de dood accepteert – of nee: vreemd genoeg, nu ineens van harte verwelkomt – is pal nadat je voelt dat doorleven je simpelweg teveel moeite kost. Dat besef doet zich aan je voor du moment dat (of misschien zelfs: omdat) je bezorgdheid over je nabestaanden ten lange leste is weggevallen.
Dan rest nog slechts de dood.
Dus je hebt het bij het verkeerde eind, Tartarus. Acceptatie van de dood volgt wanneer je ophoudt je af te vragen wat er na je dood gebeurt.
Dik & levend:
http://media.wtf.nl/m/m1nwg29pxio0_std1024.jpg
J. :)
#60
Gaat het baasje op zijn dier lijken of is het net andersom?
Blijf uit mijn buurt anders krijg je met mij te maken! Een macho of een macha?
Ik kan het niet zien, u wel? Geweldig Janus, zo’n levensgenietertje. Daar kunnen wij met ze allen voorbeeld van nemen.
@ 61:
“Gaat het baasje op zijn dier lijken of is het net andersom?”
Ja, dat vroeg ik me ook al af. En ja, hij – denk ik dan toch maar even – is wel stoer.
J.
@ Karin Spaink, post 59,
Dank u voor het mooie en waardige omschreven relaas van het sterven van uw vrouw.
U zei:
“Katten hebben geen enkel ontzag voor andermans dood”.
Dat weet ik niet; zie o.a. dit filmpje en ik krijg toch een ander idee…
http://www.youtube.com/watch?v=zaP7STV1aFs
U zei:
“Dus je hebt het bij het verkeerde eind, Tartarus. Acceptatie van de dood volgt wanneer je ophoudt je af te vragen wat er na je dood gebeurt”.
Er is een misverstand:
Laten wij, voor het gemak zeggen dat er 2 soorten van sterven bestaan:
Het sterven door een ziekte, die langzaam maar zeker je bewustzijn, je mentale capaciteiten en/of je levenslust aantasten, waardoor je (geleidelijk) uiteindelijk zelfs niet eens meer (bewust) weet dat je nog wel leeft.
En suïcide, waarbij een mens nog volledig bij bewustzijn kan zijn en zelf maatregelen neemt om het leven te beëindigen.
Mensen die een serieuze suïcidepoging hebben overleefd spreken meestal nooit over acceptatie van de dood, maar de laatste gedachten die zij hadden voor de aanstormende dood.
B.v. mensen die van een hoge brug sprongen en het overleefden, verklaarden vaak later dat zij onderweg naar “beneden” inzagen hoe inferieur hun levensbeëindigende gedachten opeens eigenlijk waren en zijn vaak zelfs blij dat zij het (gehavend) hebben overleefd.
Hoe kun je niet angstig zijn als je volledig bij bewustzijn bent vlak voor de (“zelfgekozen”) dood, als je nooit zeker kan weten wat er na je dood gebeurt?
@63.Tartarus
“zie o.a. dit filmpje en ik krijg toch een ander idee… ”
Werkelijk? Dat hele “cat tries to revive dead friend” is anthropomorphe hybris! Ik noch iemand anders (prinses Irene daargelaten) kan in de gedachtewereld van een kat (koe, kanarie, kever, kastanjeboom, keisteen of koolwaterstofketen) treden of er mee communiceren op enig intelligibel niveau.
We (MartinGaus daargelaten) spreken de taal niet.
Derhalve kan ook niet geweten (Daniel C. Dennet daargelaten) zijn of die wezens / entiteiten zich überhaupt de luxe permitteren er enig gevoels- of gedachteleven op na houden. En wat die poes uit ‘t filmpje betreft: die stampt ‘r nestje / kussen / kat aan om erop te gaan liggen. Doen ze vaker.
@ JPaul, post 64,
Uiteraard kun je beelden op verschillende (denigrerende) manieren bekijken, ik denk ook niet dat de kat hartmassage staat te geven, maar een bepaalde betrokkenheid/gebondenheid blijkt volgens mij wel uit het filmpje.
Dat de niet gewonde kat de gewonde kat “aanstampt” en alleen gebruikt als kussen/nestje om lekker te gaan slapen/te gaan liggen is uw visie.
Uw uitspraak:
“We (Martin Gaus daargelaten) spreken de taal niet”.
Is wetenschappelijk bewezen niet juist.
Met honden en katten is zelfs goed te communiceren, alleen niet op de manier hoe u denkt.
Dat is het probleem bij veel mensen: hun eigen menselijke (beperkte) gedachten volgen en vaak niet bereid zijn om zich te verdiepen in (wetenschappelijk) onderzoek hoe communicatie tussen dieren verloopt; maar wel een niet onderbouwde (denigrerende) mening hebben.
Martin Gaus (de zelf uitgeroepen honden-expert) is een voorbeeld hoe beperkt men in Nederland nog steeds denkt over communicatie met dieren, in dit geval met honden.
Bekijk eens wat afleveringen van César Millán en zelfs u zult een duidelijke non-verbale “hondentaal” herkennen en zelfs kunnen leren.
Martin Gaus bewijst trouwens wel dat met honden via non-verbale communicatie goed is te “praten”.
Het is wetenschappelijk bewezen dat o.a. honden en katten overduidelijk sterk reageren op non-verbaal menselijk gedrag.
Als je de non-verbale dierentaal beheerst, kun je goed communiceren met honden en katten.
Dat dieren niet om elkaar zouden kunnen geven en een (zeer) beperkt inlevingsvermogen hebben zoals zoals sommige mensen denken, heeft meer te maken met het denkvermogen en leervermogen van die mensen zelf.
Zelfs onze eigen menselijke communicatie bestaat grotendeels uit non-verbale communicatie…
Heeft deze hond slechts trek in een stukje lekker hondenvlees, of probeert hij zijn “vriend” te redden…
http://www.youtube.com/watch?v=chOb5V9Hs5I
Of Prinses Irene zulke gekke ideeën heeft valt nog te bezien; uit b.v. wetenschappelijk onderzoek blijkt nu dat vele planten, bomen, dieren en zelfs mensen met elkaar “communiceren” d.m.v. feromonen.
http://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=3&ved=0CEYQFjAC&url=http%3A%2F%2Fwww.chemischefeitelijkheden.nl%2FUploads%2FMagazines%2FCF-203-feronomen.pdf&ei=odeRUtzKGOiY4gTa-oHgDw&usg=AFQjCNHybBkXdOS9OwuHNvlfIzzS1hn5EQ&sig2=XhGma4mTVaawaHG5WpAd-w&bvm=bv.56988011,d.bGE
ik probeer alle reactie’s te plaatsen…. waarom mag een kat net als ons mensen niet lijden..
ik heb een kat die ik
a. heb laten opereren
b. wist dat het niks uitmaakt.. maand of 3.. dan dood
c. ik spijt heb van de operatie
mijn kat ligt nu te puffen als een machine.. uitgezaaide kankercelken..
had ik dat kat kunnen besparen.. ? ja….. zeker.. daarom veel spijt.
morgen gaat ze de grote slaap doen.. en dan is het goed
Ilsa: Dat klinkt als een verstandige beslissing. Sterkte!
Ik had twee katten, zusjes, van ongeveer zestien jaar oud. Afgelopen oktober is er één plotseling overleden, na een zware epileptische aanval. het halve huis zat onder de kattenpoep, -pis en -kots.
Op mijn verjaardag nota bene, dus alle gasten afgebeld en de hele dag bij de dierenarts gezeten. Maar haar conditie werd steeds slechter en aan het einde van de dag besloten we in overleg met de dierenarts om Ploef te laten inslapen.
Sinds dat moment miauwde Pief de halve nacht, terwijl je haar daarvoor nooit hoorde. Overdag merkte je verder geen enkel verschil. Dit heeft maanden geduurd, de onderbuurvrouw heeft er zelfs een paar keer over geklaagd. In januari zijn we verhuisd naar een huis met een grote tuin, en kon ze voor het eerst in haar leven naar buiten.
Vol enthousiasme jaagt ze nu andere katten uit haar territorium, ondanks haar hoge leeftijd en haar geringe afmetingen (ze weegt nog geen drie kilo). En sinds de verhuizing is het gemiauw ook afgelopen.
ook katten schijnen te rouwen
het is goed het dode zusje neer te leggen zodat ze kan zien wat er met haar gebeurt is en ze niet gaat zoeken
en katten kunnen alleen zijn….
heb ik geleerd op een forum over katten
sterkte lisa
een goede beslissing
thian,
We hebben haar achtergelaten bij de dierenarts, zodat ze kon worden opgehaald door het crematorium. Haar as hebben we uitgestrooid in de nieuwe tuin. Dus we konden haar niet thuis opbaren.
Een jaar of tien geleden kwam ik thuis en ontdekte dat er steigers waren geplaatst achter het huis. Beide katten waren blijkbaar via het balkon de steigers opgeklommen en onvindbaar. Ploef (degene die nu dood is) kwam ‘s avonds weer terug, maar de ander niet. Of ze kon de weg niet meer vinden, of ze vond het te leuk buiten.
Pas maanden later kreeg ik haar terug. In de tussentijd probeerde de ander steeds te ontsnappen als ik thuiskwam, en rende als een gek door het trappenhuis. In de tijd daarvoor en daarna deed ze dat niet.
Op grond van mijn ervaringen denk ik inderdaad dat katten gemis en rouw kunnen voelen. Maar bovenal kunnen ze in het moment leven.
Alle lichamelijke signalen van de kat hier genoemd, wijzen op suikerziekte en nierfalen. Een dodelijke combi die voor een kat zowel mentale als fysieke klachten geeft. Die ‘angstschreeuw’ die wat weg heeft van een huilende wolfskreet, is voor katten het ultieme signaal van intense pijn. Uw niet-handelen heeft een tergend lang en pijnlijk stervensproces veroorzaakt bij de kat ( lees de symptomen van nier en suiker er maar op na). Zou u zo zelf willen sterven? Nee toch zeker?
Jan Maas @ 73: Michael ging middenin de nacht schreeuwen. Zodra de dierenarts bereikbaar was -een paar uur later- heb ik die gebeld, maar voor ik de kat daar naartoe kon brengen, was-ie al dood. Zijn lijden heeft een gelukkig maar paar uur geduurd.
En ja, zo’n dood wil ik best. Lang leven zonder medische interventie, en slechts een paar uur pijn hebben voor je in de armen van je vrouwtje overlijdt. Ik teken ervoor.
Meneer Maas wil even laten zien dat hij enige kennis van diergeneeskunde heeft…
Wanneer hij je wat langer volgde, was zijn ‘toon’ waarschijnlijk anders geweest.
Dat je het weg haalde had ik wel verwacht , zolang je het maar gelezen had. Ik keer hier verder niet terug, ik heb slapeloze nachten door jouw verhaal. Ik ben blij dat het arme dier verlost is van jou, voor mij is elke kat meer waard dan een menselijk wezen, dat heb jij wel weer bewezen.
Geniet maar van je schone opgeruimde huis zonder zieke kat en echtgenote, het is duidelijk dat je opgelucht bent van beiden verlost te zijn!
‘k Zou het dit keer niet verwijderen K., maar laten staan als voorbeeld van wat anoniem tuig meent te mogen plaatsen…
‘Anoniem tuig’, ja, want iets anders ben je niet HAATdierenbeulen. Je laatste regel maakt dat ik je vele, vele slapeloze nachten toewens… met gedachten aan katten, die jij had kunnen redden, wanneer je wat minder egocentrisch was geweest.
HAATdierenbeulen… Dat zou, mede gezien wat je de vorige keer schreef, wel eens zelfhaat kunnen zijn.
@77.HenK – Ja.
‘k Ben ‘t met je eens, wat het niet-wegpoetsen betreft; temeer daar de eerdere reactie van zelfHAATdier (wie ook zonder jouw of mijn persoonlijke inspanning wel aan afdoende slapeloosheid geraakt) bol van innerlijke tegenstrijdigheid stond en een toonbeeld van “troll-en” was. Ook weer, van de andere kant, is het begrijpelijk dat LaKaatje zich als weduwe niet zo gaarne in de kloten laat stampen.
Want dat was ‘t: achterbaks natrappen.
En het is haar huiskamer, waar wij hier binnendringen. (mea culpa. Kaatje)
Don’t feed the trool (en nou doe ik ‘t zelluf ook)
(AdolfH. hield óók méér -of minstens net zo veel- van Blondie dan van Braun)
Ach-gut: het heeft als “liefde voor dieren” en “anti-spaink” ook al gepost.
Chemo is inderdaad goedziekelijk om zoiets de lijfjes van arme lummeltjes af te brokkelen, inderdaad dierenmishandeling!!! Maar wij als mensen hebben ook chemo gehad, is het niet mensenmishandeling dan?