Oh, die kortzichtige bezuinigers: ze staan voor een raadsel. In de zorg voor chronische patiënten voltrekt zich een dramatische verschuiving van lichte naar zware indicaties. Aanvragen voor lichte zorg zijn afgenomen, die voor duurdere vormen – zoals plaatsing in een verzorgings- of verpleegtehuis – gingen met de helft omhoog. Resultaat: een kostenstijging van bijna veertig procent.
Waar komen die zware gevallen ineens vandaan?
De overheid heeft geen idee. Deskundigen vermoeden dat goedbedoelende zorgverleners hun patiënten hebben ‘doorgeschoven’ naar een hogere indicatie, waardoor ze voor plaatsing in een tehuis in aanmerking komen.
Luister naar gezondheidseconoom Guus Schrijvers; hij spreekt meewarig over ‘lieve hulpverleners die proberen het voor de patiënt zo gunstig mogelijk te maken’. Mij lijkt dat de kerntaak van zorgverleners, maar enfin. Schrijvers vindt zo’n taakopvatting problematisch, economisch bezien.
Het klinkt of we een nieuwe vorm van fraude op het spoor zijn. Lieve, maar onnadenkende hulpverleners schalen hun patiënten ‘ten onrechte’ te hoog in, waardoor die valselijk aanspraak maken op een dure categorie van zorg. Strenger indelen is het devies, en vooral: minder lief zijn!
Dat klinkt ferm en stoer. Behalve dan dat lievigheid niet de oorzaak is van de huidige verschuiving van lichtere naar zware zorg. Wat wel? Eerdere bezuinigingen in de zorg.
Er is zoveel vermeende franje weggeknipt en zoveel noodzakelijke zorg uit de begroting gemasseerd, alles onder aanroeping van mantra’s als zelfredzaamheid, mantelzorg en (de nieuwste loot aan de boom) ‘eigen kracht’, dat veel chronisch zieke mensen het thuis simpelweg niet meer redden. Ze krijgen minder officiële hulp, moeten steeds meer zelf oplossen en opvangen.
Uit bittere ervaring weet ik dat intensief zorgen voor een geliefde slopend is. Natuurlijk doe je het; dat spreekt voor zich. Maar het is een fulltime baan, en haast niemand kan zich permitteren om zijn eigen werk (en dus: inkomen) voor geruime tijd op te schorten. Hoe langer iemand ziek is, en hoe minder praktische hulp je krijgt, hoe korter je het als mantelzorger volhoudt.
Op zeker moment stort alles in. Gezin en vrienden raken overspannen, de buren nemen de telefoon niet meer op. Reguliere zorg inroepen kan niet: die had zich vanwege de bezuinigingen immers teruggetrokken, en vertrouwde erop dat jouw private systeem hun geforceerd neergelegde werk kon opvangen.
Niemand wil naar een verpleeg- of verzorgingstehuis. Dat tegenwoordig de helft meer mensen dan drie jaar geleden daar toch om vraagt, betekent dat hun thuissituatie onhoudbaar is geworden. Veel van wat hun verzorging thuis mogelijk maakte, is inmiddels wegbezuinigd.
De ‘lieve’ hulpverleners van Schrijvers frauderen niet: ze zien geen andere optie voor hun patiënten, omdat inmiddels alleen opname in een tehuis nog de zorg biedt die ze nodig hebben.
Bezuinigen komt je soms duur te staan.
OH Karin.
Ik zit in de gemeenteraad en heb vanavond de commissie Maatschappelijke Zaken. Centraal vanavond staat de notitie Visie op het Sociaal Domein. Hoe moeten we als gemeente omgaan met die drie transities in het sociale domein. Ik had het stuk al 1 keer gelezen en zat aan het eind van de 22 pagina’s nog steeds te wachten op die visie. Dus nog maar weer een keer begonnen, het ligt vast aan een gebrek aan eigen kracht mijnerzijds dat ik het niet snap.
En toen las ik weer die twee woorden zelfredzaamheid en eigen kracht. In ruim twee jaar raadslidmaatschap heb ik deze woorden leren kennen als synoniem voor bezuinigen en nee-verkopen. En ik heb altijd wel geweten dat er ergens iets niet klopt met die twee woorden, of kanteling, zoals ze dat in gemeentejargon zo mooi zeggen. Mijn vader en moeder (85 en 80) hebben echt niet opeens veel minder hulp nodig wanneer het systeem niet meer uitgaat van wat ze niet meer maar van wat ze wel nog kunnen. Dat is niet veel meer, maar ze wonen wel nog zelfstandig en de uren mantelzorg zijn onbetaalbaar.
Uitgaan van zelfredzaamheid en eigen kracht, en dat aan de keukentafel bespreken, gaat de zorgvraag echt niet verminderen. Het is alleen een goedkoop excuus om te bezuinigen op hulp voor die groep mensen die door dat ‘vlekje’ al ontzettend veel op hebben moeten geven
Ik zit er aan te denken mijn beoogde bijdrage voor vanavond te verscheuren. Misschien lees ik vanavond voor uit werk van Karin Spaink
“Deskundigen vermoeden dat” – ¿Què? Vermoeden? En dat noemt zich deskundig?
en “De overheid heeft geen idee.” is ook niks nieuws. Verander regelgeving omtrent categorisering en de lichtste gevallen zijn met ‘n pennestreek genezen verklaard. De wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging is er kinderspel bij!
Dè Deskundige op dat gebied verklaarde trouwens: “Wat ge de minsten der Mijnen doet; doet ge aan Mij”
Dat de burger per definitie fraudeert is te ‘s Gravenhage allang Credo. Breng ze in godesnaam niet op ‘t idee dat mensen voor hun plezier botten breken (nou ja; wintersporters wél, natuurlijk) of ‘n ontsteking oplopen; dan is Leiden in last (gelukkig is daar ‘n academisch ziekenhuis).
Oh, en het is crisis: er moeten banken gered worden. (al zie ik persoonlijk liever ‘n bank omvallen; dan mijn bakker of groenteboer – maar da’s ‘n quæstie van smaak)(hoewel? vraag koning Midas eens…)
de thuiszorg is al 6 weken gestopt door de gemeente (Rotterdam)
die het over heeft gedaan naar een andere instelling
tegen goedkoper tarief nl, de instelling krijgt geen personeel
want die willen niet een nuluren contract,
en minder loon, mijn hulp zit nu werkeloos thuis….
en ze moisten allemaal hun vakantie dagen opmaken tegelijk…
vanwege dat de contracten stopten,
dus de oude zorgleverancier kon de laatste 3 weken geen zorg meer leveren
ik ben niet de enige aafje die het moet doen is niet te bereiken
groepen mensen (ook ouderen) zitten zonder hulp, onder andere ik ook dus
met bellen krijg je een bandje dat de lijnen over bezet zijn
er staan dagelijks stukken over in de krant hoor ik maar die lees ik maar niet
en de indicatie die ik kort geleden gehad heb telt niet meer er wordt zomaar
wat zonder te kijken gepland, 3,75 uur wordt zonder dat er iemand bij me geweest is 2,5 uur
oh en ik ben ook nog in een verkeerde groep ingepland, ik moet in gespecialiseerde thuiszorg, hun excuus, hulp nee dat is er zo maar niet
en het huis wordt er niet schoner op….
de dagcentra,s moesten dicht iedereen moest werken
euh de werkeloosheid is fors gestegen
en iemand met een probleem krijgt al helemaal geen baan
dus zit je thuis met meer kans op opnames
want de structuur is moeilijk vol te houden zo
mensen die ouder zijn en zo even het huis uit konden
daar moeten mensen nu hele dagen voor zorgen
daar wordt niemand meer ontlast
Het heeft geen enkele zin, ook economisch niet, om uit te gaan van “zelfredzaamheid en eigen kracht” bij mensen die daar steeds minder van in huis hebben, hetzij door (chronische) ziekte, hetzij door ouderdom. En dat geeft meteen al het op voorhand ingebouwde failliet van dit soort ‘beleid’ aan.
Er is ook zoveel nieuwe franje bijgekomen. In de vorm van dit soort wanstaltige beleidsmakers taal die telkens maar nieuwe vakjes en jargon taal bedenken.
En ook instellingen willen meer omzet draaien, meer inkomen door hogere indicaties, meer management en beleidsfranje. Er gaat heel veel geld naar instellingen dat niet uitgegeven wordt aan zorgverlener salarissen. Ook dat heeft een aanzuigende werking op zorggeld en indicaties.
Instellingen mogen zelf indicaties vaststellen en worden achteraf gecontroleerd. (Als dat al gebeurd.) ik zou wel eens een statistiek van de verhouding tussen aantallen zorgverleners en aantallen zorgbeleid bedenkers en managers willen zien.
Dit is exact het scenario toen mijn lieve bejaarde buuf Truus overleed en haar zieke man alleen achter bleef: “Op zeker moment stort alles in. Gezin en vrienden raken overspannen, de buren nemen de telefoon niet meer op.”
Zorg: misschien moeten we het anders gaan noemen.
Eigen kracht en zelfredzaamheid zijn zeker geen onzin begrippen, maar juist erg belangrijk voor elke patient/client/burger. Het niet respecteren van de eigen kracht en zelfredzaamheid maakt mensen ongelukkig. Mijn moeder vind het onzin dat zij dingen niet meer mag omdat de “poets” ze moet doen, terwijl dingen die ze graag zie gebeuren niet gedaan worden omdat ze niet op het lijstje van de thuiszorg staan. Een ieder hier zou ongelukkig worden als hem of haar zaken uit handen genomen worden die hij/zij nog zelf kan.
Het gaat fout als het bovenstaande wordt ingezet vanuit economische motieven en die de boventoon gaat voeren. En daar gaat nu ook mis. Zorgverleners schalen hoger in omdat zij niet lager in kunnen schalen. Het is alles of niets. Terwijl als ze deze zorgverleners echt de ruimte zouden geven om te doen wat er gedaan zou moeten worden (zonder economisch prikkels), zal er gedaan worden wat nodig is. Dat zou een forse besparing op leveren. Want dan blijkt elke keer weer dat mensen meer kunnen en dat ook doen. Ook voor elkaar. En dan blijkt dat sommige aspecten van de zware zorg ook lichter uitgevoerd kunnen worden op onderdelen en soms hele lichte zorg nodig is, met soms een klein zwaar accent. Maar de eenheidsworst van de huidige zorg, dwingt zorgverleners om het zwaarste stukje als ondergrens te nemen. Zelf ben ik er van overtuigd dat veel van de huidige “verhoogde” indicaties mensen zijn die daar al langer recht op zouden hebben, maar juist door hun eigen kracht en netwerk geen beroep op hebben hoeven doen. Nu moeten ze wel, omdat anders deze mogelijkheid vervalt.
Er heersen in dit land gevaarlijke vormen van Newspeak. Zelfredzaamheid, eigen verantwoordelijk, het zijn woorden bedoeld om het asociale, de onverantwoordelijkheid van onze bestuurders te maskeren. Er moet eens een woordenboek Newspeak komen. Ten behoeve van onze media.
Eigen keuze = zoekt het zelf maar uit
individualiteit = weg met het sociale
Als op zorg de zelfredzaamheidfactor en eigen kracht wordt losgelaten ontstaat er in veel gevallen een apathie omdat je het echt niet meer kan en vanuit eigen kracht dat niet meer op kan brengen.Dus vereenzamen mensen , versloebert hun huis en de sociale contacten zijn toch al moeilijk vol te houden , zeker als je onaangenaam ruikt omdat je je al een week niet meer goed hebt kunnen wassen. De buurvrouw wil of kan je het niet vragen en je kinderen , als je die al hebt , wonen te ver weg. Chronisch ziek of minder valide zijn is niet iets waar je zelf om gevraagd hebt, een beetje compassie vanuit de maatschappij vergoedt veel en geeft een meer menswaardig bestaan. We zijn toch op de wereld om elkaar , om elkaar, te helpen nietwaar!
Werd niet altijd beweert dat de zorg banen oplevert? Crisis of niet, dat lijkt mij niet zo moeilijk met zo veel werklozen.
–
Ik was zo iemand zoals de huidige beleidsmakers willen dat we weer allemaal zijn. Ik was 8 jaar mantelzorger voor mijn oma, vroeg geen vergoeding of pgb aan, we konden het wel op eigen kracht en macht. En ondertussen werd ik door iedereen (behalve btw door allochtonen, die het normaal vonden) voor gek verklaard: Waarom offerde ik mezelf en mijn carriere op? Waarom was mijn oma zo ‘egoistisch’ om niet in een tehuis te willen? Enz. Maar wij waren (ze had een huis en ruimte, ik ben freelancer) in de positie dat het kon. Maar idd, aan het eind van de rit kom ik niet in aanmerking voor (relevante) omscholing, want mijn carrieregat heb ik zelf veroorzaakt, en de zorg die ik verleend heb is geen relavante ervaring. Daar sta je dan met je goeie gedraag… de maatschappij is niet ingericht op wat men wil…
Natasha @ 11: Je raakt precies aan de zere punten. Natuurlijk zorgen we allemaal graag voor onze geliefden, maar
a) die zorg kost onszelf een boel, waarvan wijzelf nog jaren later de gevolgen voelen, en
b) de individualisering van de zorg, die als doel heeft om de maatschappij / economie te ontzien, heeft zelf *ook* ingrijpende maatschappelijke kosten.
Maar over die twee punten schijnen we het tegenwoordig niet te mogen hebben…