‘Hoe gaat het nu met je?’ vragen vrienden de laatste weken geregeld. Ze weten immers dat mijn beste vriendin net is overleden, dat ik met haar was getrouwd en zodoende haar weduwe ben geworden. Da’s allemaal niet heel goed voor een mens.
De vraag hoe het met me gaat is daarom terecht, prangend, en vooral: immens lief. Alleen: ik had er geen antwoord op. Ik wíst niet hoe ik me voelde – vooral niet omdat ik teveel dingen tegelijk voelde.
Er was opluchting, omdat Christianes aftakeling eindelijk was opgehouden. Er was voldaanheid, omdat haar einde precies zo verliep als ze had gehoopt – met de mensen die haar liefhadden om haar heen, en op het moment dat zíj koos. Er was uitputting, omdat ik inmiddels zelf op mijn laatste benen liep. Er was opluchting – alweer, maar dan van een andere orde – omdat ik nu eindelijk mijn eigen leven en werk weer kon opnemen. Er waren zorgen, omdat er nog zoveel moest worden geregeld: de erfenis, het uitruimen van haar huis. Er was verlatenheid, en afgesneden zijn: zij die nu al meer dan dertig jaar mijn hartsvriendin was, was er niet meer; voorgoed niet meer.
En dat alles dan dwars door elkaar heen, zo in de war dat je er geen chocola meer van kunt maken. Ik sliep nachten aaneen niet, ik schoot van hectisch naar lethargisch, trok alles dat goed was gegaan af van alles dat ik beter had kunnen doen, en bleef met lege handen achter. ‘Hoe gaat het nu met jou,’ vroeg iemand dan goedbedoelend, en ik zocht naarstig naar een antwoord, half beschaamd dat ik niet wist te zeggen hoe het nu eigenlijk met me was gesteld.
Een goede vriend sleurde me mee naar zijn huis in Zuid-Frankrijk. We hebben vier dagen doorgebracht met het gezamenlijk staren naar de zee, turen naar de sterren, kijken naar de wolken die zich boven de baai samenbalden, of zich daar juist verspreidden. We hebben langs het strand gelopen, soms bij zon, soms met regen.
Met blote voeten en opgerolde broekspijpen liep ik langs de waterlijn. Een golf zwol onverwacht op en bracht me finaal uit mijn evenwicht, ik viel bijna om maar bleef ternauwernood staande. De vriend in kwestie stond klaar om in te grijpen. Toen dacht ik: ‘Zo is het. Dit is precies hoe ik me voel: de speelbal van krachten die te groot zijn om me ertegen te kunnen verzetten, maar er zijn godlof goede vrienden in de buurt die me willen oprapen wanneer ik val.’
Die avond staarden we naar de sterren en stelden we ons vragen over waarom we hier op aarde zijn, en waartoe. En ineens wist ik heel zeker: we zijn niet op de wereld met een doel. We zijn niks dan een kosmisch ongeluk. Maar nu we er tóch zijn, is het beste dat we kunnen doen, precies dit ene: elkaars leed verzachten.
Heel erg mooi !
We zijn een schitterend kosmisch ongeluk.
waarom toch altijd die lelijke en verkeerde vertaling “schitterend ongeluk”?
Indertijd door Wim Kayzer gebruikt in zijn populaire tv-serie met die naam, en tegenwoordig terugkerend in een boek van Intelligent Designer Cees Dekker)
bedoeld is hier: “accident”, wat betekent “toeval”, of “toevallige samenloop van omstandigheden” in dit verband, niet “ongeluk”.
geeft toch heel andere associaties lijkt me!
mooie column trouwens,
Heel mooi beschreven en fijn dat je de zee nog hebt kunnen voelen.
wat fijn dat die vrienden er zijn
dat gun ik je zo
kan me voorstellen dat je niet weet wat je allemaal gebeurt
zoveel in zo,n korte tijd
heel veel sterkte
Prachtig verwoord en heel voelbaar,hoewel ik Karin niet persoonlijk ken ,maar wel FB vriend,en haar volg ,en zelf de ervaring heb meegemaakt ,hoe het is om iemand te verliezen,dat brengt je helemaal uit je evenwicht,en is het fijn om vrienden ,om je heen te hebben die je kunnen steunen,hoewel je het allemaal zelf moet doen, krijgt het een plek om door te gaan.In ieder geval leef ik mee toch wel ver weg,en hoop dat het het niet alleen het leed verzacht maar ook dat je weer de kracht kunt vinden om te genieten van alle mooie dingen die er ook zijn.
Wat mooi beschreven. Je overspoeld voelen door allerlei soms tegenstrijdige gevoelens, laat zich niet zomaar in één woord omschrijven. Langzaam moet de orde zich gaan herstellen, of liever gezegd; er moet een nieuwe orde komen. Sterkte en succes!
Frank @ 3: De frase ‘kosmisch ongeluk’ koos ik bewust, en niet omwille van enige referentie aan Wim Kayzer. ‘Ongeluk’ verwijst naar ‘een ongelukje’ en ‘per ongeluk’, iets dat gebeurt maar niet bedoeld was.
Top geschreven!!
Respect
lieverd, ik heb geen woorden, je ontroert me.
hi karin,
ik begrijp wat je bedoelde met “schitterend ongeluk”, maar wilde aangeven dat je dit ook positiever kunt verwoorden. we zeggen toch ook “door een gelukkig toeval” bijvoorbeeld? Dat geeft aan ons bestaan een andere kleur: van ongeluk naar geluk, en het duidt op hetzelfde: er is geen vooropgezet doel in de kosmos. (wat niet wegneemt dat er hele bijzonder dingen, zoals het ontstaan van leven, bewustzijn en cultuur, mogelijk zijn.)
Frank, ik had het niet over een ‘schitterend ongeluk’ maar over een ‘kosmisch ongeluk’.
klopt, maar een “kosmisch ongeluk” of een kosmische toevalligheid of bijkomstigheid (accidenteel heet dat in de filosofie), klinkt toch anders. Laten we het houden op een geluk bij een ongeluk dan… of iets onverwachts.
Frank Visser!Stop eens met dat mierengeneuk van je,hier maak je alleen jezelf blij mee!!
Nu ik mijn man verlies aan dementie begrijp ik een beetje wat je voelt, ik ben ook dagelijks bezig met afscheid nemen.
Fijn dat jij het zo goed kunt verwoorden
Frank Visser: ophouden alsjeblieft – dit is geen stuk van ‘we’ – dit is van Karin en hoe het is geschreven, is het geschreven!
Karin: smak -X-
Dat is een kostbaar goed, vrienden die je opvangen en jouw leed willen en hopelijk kunnen verzachten (en terug).
dank je wel. bijna een jaar kom ik niet op fb en vanmorgen kreeg ik de notificatie , heb die geopend en kreeg zomaar ineens jouw schrijven. als het lukt ga ik hem copieeren en nog heel dikwijls doorlezen.
ter verduidelijking 2de paasdag overleed mijn man en mocht hem gister begraven.
en dan zegt men toeval bestaat niet!!!!!!!!!
Renée @ 17: ik wens je sterkte, en veel vrienden….
Lieve Karin,
Dank je voor jouw mooie vehaal. Gisteren nam ik afscheid van mijn vriendin. Zij heeft me gevraagd om iets over ons te vertellen op haar komende uitvaart. We hadden lijstjes van dingen die ons opvielen, veel alledaagsheid. We hadden ook ons lijstje met ‘ toevalligheden, toevallige gebeurtenissen of noem het toevallige samenloop van omstandigheden. Ons lijstje wordt door mijn vriendin niet meer aangevuld. Wel zal ik jouw column noemen in mijn afscheidsverhaal.
Groet,
Ton.
Prachtig Karin, dank je wel.