Toen ik een maand of vier geleden ’s morgens mijn lenzen wou inzetten, vond ik in het linkervakje van de container maar een halve lens. De overgebleven helft zag er raar uit, alsof-ie wreed doormidden was gescheurd. Nu kunnen lenzen inderdaad kapot gaan en zelfs scheuren, maar wat mij toen vooral verbaasde was waar die andere helft was gebleven.
Had ik de lens de vorige avond maar half in het doosje gedaan en hem doormidden gesneden toen ik de dop alsnog stevig vast draaide? Zou kunnen… Maar dan kon de andere helft van die lens niet ver zijn, en toch kon ik die nergens vinden. Hij plakte niet aan de buitenkant van het lezendoosje, lag nergens op de glazen schraag en ook in de wastafel zag ik geen spoor van een halve lens.
Vreemd. Hij zou toch niet nog in mijn oog zitten? Ik voelde niks maar onderwierp mijn linkeroog toch aan een grondige inspectie. Nee, dacht ik al: niks te zien. Ik pakte een nieuwe linkerlens en zette die in. Klaar.
In de maanden daarna had ik soms last van een tranend oog. Soms leek het of er een korreltje onder mijn ooglid zat. Ook ’s nachts en ’s morgens, wanneer ik geen lenzen droeg, voelde ik dat korreltje soms schuren, en wanneer ik mijn lenzen inzette ging dat oog vaak tranen.
Het korreltje irriteerde me dusdanig dat ik overwoog naar de huisarts te gaan, of desnoods naar de opticien: er zat iets in mijn oog dat me hinderde, maar wat ik zelf niet kon zien.
Op een ochtend inspecteerde ik mijn linkerlens. Er zat een raar wit bobbeltje op: een kleine verdikking, juist op de plek waar ik steeds dat korreltje had gevoeld. Schoonwrijven van de lens had geen enkel effect: de verdikking zat in de lens ingebouwd. Ik pakte een verse linkerlens en had sindsdien nergens meer last van. Hoera! Probleem opgelost.
Een week later – het was al middag, ik hoefde die dag nergens naartoe en had me nog niet aangekleed en had mijn bril op in plaats van lenzen in – kriebelde er iets in mijn linkeroog. Een uur lang wreef ik af en toe wat, maar toen dat niet hielp pakte ik een spiegeltje en liep naar het raam om beter zicht te krijgen op het euvel.
Over mijn oogwit zag ik dun een streepje lopen. ‘Ah, een kattenhaar,’ dacht ik, wat helemaal geen rare gedachte was. Er wonen hier immers twee katten en hun haren zitten overal. Ook in mijn neus of mond, dus waarom niet in mijn oog? ‘Da’s Max,’ oordeelde ik, want de haar in mijn oog was grijzig of wit, en Michael is zwart als de nacht.
Het spiegeltje lag op de vensterbank. Met mijn linkerhand trok ik mijn bovenooglid stevig omhoog, terwijl ik mijn rechterwijsvinger over mijn oogwit haalde om die verdomde kattenhaar eruit te vissen. Dat lukte. Meteen voelde mijn oog opgelucht aan: weg irritatie – eindelijk rust. Nog even knipperen om de laatste kriebel uit mijn oog te krijgen.
Toen ik de boosdoener wou bekijken, bleek mijn vinger leeg – geen kattenhaar te bekennen. Wel zag ik iets glimmen aan mijn wimper. Voorzichtig viste ik de glimmer eruit. Huh? Een halve contactlens? Nou ja! Het was de ontbrekende helft van die kapotte lens van vier maanden eerder.
Is dat niet raar? Ik heb vier maanden lang met een halve lens, inclusief afgescheurde en dus rafelige rand, in mijn oog rondgelopen zonder dat te merken. Ik heb er zeker zestien weken mee geslapen. Ik heb zeker zestien weken een héle lens over die kapotte lens in mijn oogbol gedragen, en ik heb al die tijd niks gemerkt. Nou ja, behalve dan dat ik sinds een maand of twee een ergerlijk korreltje in mijn oog voelde, maar dat kwam doordat er in de vervangende lens ook werkelijk een korreltje zat.
Zodat ik me – opnieuw – verwonder over de veerkracht van lichamen. Maandenlang een vreemd, aan één kant ruw geschubt voorwerp in je oog dragen en toch niks merken; maandenlang een kapotte lens in je oog hebben, zonder dat je daar een blijvende beschadiging aan overhoudt; maandenlang vagelijk iets raars voelen en de dag nadat je het vreemde voorwerp eruit hebt gevist, niks geen tranend oog meer hebben. Business as usual. Alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Lichamen zijn verdomd veerkrachtig.
De enige vraag waarover ik nog pieker, is deze. Hoe kan zo’n lens in hemelsnaam in je oog scheuren, zodat maar de helft eruit komt terwijl de andere helft koppig blijft plakken?
[Foto: de weergevonden tweede helft.]
Waarschijnlijk heb je ergens in je leven een metaalsplinter ofzo in je oog gekregen. Je oog heeft het ding letterlijk ‘een plekje gegeven’, en nu zit er achter je oog een soort zaagmesje. Dat stilletjes heel gemeen lenzen in tweeen snijdt.
Ja, dat lijkt me het meest waarschijnlijk.
(M.a.w.: wonderlijk gebeuren, wat mij betreft onverklaarbaar en bizar.)
(Oh, en bij lezendoosje ontbreekt een n. Maar dat terzijde)
Als je naar de oogarts gaat, zal die je vertellen dat er relatief weinig pijn-zenuw-einden zitten in en om het oog. Dat is nu eenmaal zo. Daarom kan er van alles met je oog inwendig en uitwendig gebeuren zonder dat je er pijn van hebt, hoogstens irritatie, of een zwak licht-alarm-signaal.
Ik zou zeggen, ga eens naar de oogarts.
Die legt het haarfijn uit, want ze hebben er ‘n hele grote tekening voor.
Ik ben aan beide ogen geopereerd in moeilijke afwijkingen, wat prima gelukt is, en ik weet er alles van.
Een ongelofelijk verhaal, met gelukkig een goede afloop! Dat het menselijk lichaam een wonderlijk en vreselijk sterk iets is, heb ik zelf ook ervaren, en ook met een oog!
In 1982, dus 30 jaar geleden, kreeg ik een ontstoken rechteroog. In eerste instantie dacht ik dat het een zogeheten ‘strontje’ was, en dacht dat het wel over zou gaan. Het werd steeds roder, pijnlijker, en ook lichtgevoelig. Gespoeld met boorwater, een oudewijvenremedie, wat achteraf juist de boel verergerd bleek te hebben (ik raad ook iedereen aan om dit dus NIET te doen, ga altijd naar je huisarts bij oogproblemen!).
Toen ik na enkele weken (!) bij de oogarts in het ziekenhuis kwam, bleek ik een ontstoken hoornvlies te hebben, en was de schade al gedaan. Ik liep rond met een enorme grote witte vlek op mijn oog, half over de lens en half over de iris. Een heel eng gezicht, mensen hadden moeite met mij in de ogen (aan)kijken en dachten dat ik een blind oog had. Dat was ook min of meer zo, want het zicht in dat oog was bijna helemaal weg. Ik zag niets meer van rechts aankomen, en mijn dieptezicht was helemaal verdwenen. Dus tegen dingen aanlopen, misgrijpen, ernaast schenken, enz. Heel gevaarlijk in het verkeer. Ik trof toen ongelukkigerwijs ook nog eens een heel botte specialist, die duidelijk liet blijken dat hij het behandelen van mij eigenlijk zinloos vond door mijn (toenmalige) manier van leven. Onbehoorlijk uiteraard en een enorm vóóroordeel. Ze zijn er helaas wel, dat soort artsen, ondanks de afgelegde eed, dat zij iedereen zullen helpen waar nodig. Een patiënt van tevoren afschrijven (ondanks de aanwezige wil tot behandeling) omdat jij als arts anders leeft/denkt, is een kwalijke zaak.
De ontsteking kwam tot rust, maar ik hield een litteken op het oog over, dat duidelijk zichtbaar was, een kleinere witte vlek, die weliswaar niet meer zo groot was als eerst, maar evengoed zo opvallend dat iedereen het gelijk zag. Ook mijn zicht was slecht. De oplossing zou een behoorlijke operatie zijn: een hoornvliestransplantatie en een kunstlens. Daar wilde ik toch goed over nadenken, en niet zomaar aan beginnen. Buiten dat zou mijn lichamelijke conditie een stuk beter moeten zijn als dat deze toen was, dus de operatie werd voorlopig op de lange baan geschoven. De eerste jaren was mijn oog lichtgevoelig, dus droeg ik met fel licht altijd een zonnebril. Ik had gauw een ontstoken oog bij harde wind, of vermoeidheid, maar langzaamaan verdwenen dit soort symptomen.
Achteraf was ik heel erg blij dat ik niet gekozen heb voor een operatie. Het heeft héél lang geduurd, maar de stelling dat het litteken nóóit meer zou verdwijnen en mijn zicht nóóit meer terug zou komen, zijn onwaar gebleken. Na 20 jaar (het heeft wél lang geduurd, en het ging héél langzaam), was het litteken niet of nauwelijks meer zichtbaar. Alleen met een bepaalde lichtval kon je het zien als je gericht en goed keek. En het zicht werd dan wel geen 100% meer, maar met beide ogen kon/kan ik heel goed zien, soms zelfs beter dan anderen. Als ik met dat ene oog keek, dan was het net alsof er een lichte waas over alles heen lag. En door anders te gaan kijken (eerst opzij, inschatting maken enz.) ving ik het gemis van mijn dieptezicht op. Dus een menselijk lichaam kan heel erg veel, tegen de verwachting van artsen in. Dit maakte ook dat ik weliswaar goed naar artsen luister, ze ook (vaak) geloof, maar tevens voor mijzelf heel goed weet dat er nog mogelijkheden zijn waar artsen die niet zien, of misschien zelfs ontkennen….
Sinds kort weet ik wat het was/is. Het Herpes Simplex Virus I, dat van de koortslip, is de boosdoener geweest (HSV 2 is genitale herpes, weer iets anders, n.b. er zijn wel meer dan 100 verschillende herpesvirussen!). Koortslip had ik inderdaad van kinds af aan al last van. Dat virus is en blijft altijd latent (slapend) in je lichaam aanwezig. Alleen de plek waar het gaat slapen (in de zenuwknopen) bepaalt wáár het het zich openbaart bij eventuele activering. Ik had dus de pech dat mijn virus niet alleen laag in de zenuwknoop ging slapen, maar op een gegeven moment ook omhoog was gekropen en vandaar dus een ernstige oogontsteking bracht bij een toendertijd verminderde weerstand.
Nu komt dit virus altijd terug. Hoe langer het wegblijft, hoe groter de kans dát het terug gaat komen. Dat heb ik nooit geweten. Ik dacht dat ik er definitief vanaf was. Ik was zo trots op mijn lijf, dat mijn lichaam de artsen versteld had laten staan, dat het niet meer zichtbaar was, dat litteken, en mijn zicht grotendeels terug….
Afgelopen mei, na een zware periode in mijn leven, met veel stress en zorg, had ik van de ene op de andere dag weer last van mijn oog. Toen ik in de spiegel keek was het net alsof ik 30 jaar teruggegooid werd in de tijd…, er zat opnieuw, binnen een tijdspanne van 24 uur, een grote witte vlek op mijn oog!
Ik ben direct door de huisarts doorverwezen naar de oogarts. Deze kon in eerste instantie niet geloven dat dit eerder was gebeurd, want de mate van genezing die ik had ervaren bleek ontzettend zeldzaam. In 1 week tijd ben ik 3 keer bij hem geweest, en toen na het eerste consult de oogdruppels niet gelijk werkten, op een andere, agressievere soort gezet, 4 x daags, en ook 1 x daags oogdruppels tegen de (vreselijke) oogdruk. Een herhalingsrecept voor 1 jaar (!) 4 x daags Zovirax-pillen, om het virus te bestrijden. Binnen anderhalve week waren de ergste symptomen weg, en op dit moment, twee maanden later, zie je het bijna niet meer. Als ik geluk heb, dan kan het net zo mooi genezen als de vorige keer, maar daar gaat opnieuw weer veel tijd overheen, zei de arts. De enige complicatie is het oude litteken, die kan het wellicht saboteren.
Maar als ik nu in de spiegel kijk, dan zie ik dat het goed gaat. Veel mensen zien het op dit moment niet eens meer gelijk, dus het is duidelijk aan het wegtrekken. Ik zorg goed voor mijzelf, eet gezond, heb fysiotherapie, en een positieve instelling. Meer kan ik niet doen. Ja, medicatietrouw, wat druppelen betreft en pillen slikken. Misschien nog wel heel lang. Maar je ogen zijn belangrijk, en ik wil nog heel veel zien in deze wereld….
Een lang verhaal over een oog, maar de bedoeling van mijn verhaal mag duidelijk zijn: het menselijk lichaam kan veel, en vaak veel meer dan mensen/dokters denken/vaststellen. Het is sowieso een wonderlijk geheel, dat heel efficiënt functioneert, met door de evolutie ontwikkelde safeguards, etc. Als je er goed over na gaat denken, dan is het een onbegrijpelijk mooi, wonderlijk, en zeer zeker te respecteren, ‘apparaat’. Ik heb in ieder geval ontzettend veel respect voor het menselijk lichaam. Heel veel weten we nog niet eens, zoals de werking van de hersenen, het ontstaan van bepaalde ziekten en/of genezing daarvan, er is nog zoveel te ontdekken en leren.
En dat was dan enkel nog het verhaal van mijn oog. Er is in een mensenleven (zeer zeker het mijne) soms zoveel gebeurd met een lichaam, dat het onbegrijpelijk is dat een lijf zoveel kan doorstaan, kan hebben/krijgen, en toch stug ‘doorwerkt’. Wat dat betreft kan ik nog wel een paar andere verhalen vertellen, maar laat ik het bij “het oog”, omdat het daar in eerste instantie om ging in Karin’s column.
Voor Karin ben ik blij dat de lens er helemaal uit is, en zo zie je maar, een vreemd voorwerp wordt dus door het lichaam zelf uitgestoten, op den duur. Gelukkig dat er geen schade is ontstaan/gebleven. Ogen zijn kostbaar…. Het had ook heel anders kunnen aflopen, dat snapt iedereen! Jouw lichaam heeft ook al heel veel doorstaan en bevochten. En sommige gevechten gewonnen, al is de oorlog in zijn geheel nog niet voorbij, om het zo dan te mogen zeggen. Ook jij zal respect hebben voor je lichaam, en op andere momenten zul je het verfoeien. Maar sterk is het, dat zul je niet kunnen ontkennen.
Ik denk dat mensen die geen ervaring hebben met verwoestende ziektes (bij zichzelf en/of in hun omgeving) zich niet altijd even goed realiseren wat een lichaam vermag, en dat het respect verdient. En dat je moet genieten van elke dag, volop en voluit, want je weet nooit wat morgen brengt. Ziektes krijg je gratis en voor niets, maar het kost je heel veel om er vanaf te komen, als dat al kan…..
Karin,
Ik denk dat ik je grotelijks moet feliciteren! Het had heel anders af kunnen lopen.
Op je slotvraag heb ik geen antwoord, want ik heb nooit lenzen gebruikt. Juist omdat ik dat gepruts in je oog link vind. Maar ik heb wel vermoedens.
C: “Ik heb zeker zestien weken een héle lens over die kapotte lens in mijn oogbol gedragen, en ik heb al die tijd niks gemerkt.”
Om te beginnen heb je wel wat gemerkt: je oog traande, zoals je schreef en dat is maar goed ook, want dat is de manier van ogen om vuil of ander ongeregeld naar buiten te werken.
Verder lijkt het me in eerste instantie onwaarschijnlijk dat je je vervanglens óver die kapotte helft hebt gedragen. Wat mij logischer lijkt is dat die halve, in je oog achter gebleven helft tijdens je slaap verder naar boven of onder over de oogbal je oog in is gegleden onder je ooglid of verder. Je oog is al die tijd bezig geweest om die helft er weer uit te spoelen.
Ik weet niet hoe jij het doet, maar ik heb mensen wel eens bezig gezien met het eruit halen van die lenzen. Ze deden dat dan met duim en vinger, waardoor de lens in geringe mate dubbel werd gevouwen. Het kan zijn dat een lens dan breekt, kan ik me zo voorstellen. Als je dat niet in de gaten hebt – veel kracht zal dat niet kosten – dan berg je het waarschijnlijk grootste deel routinematig op, zonder iets te merken en ga je rustig slapen.
Als tijdens je slaap dát deel dat in je oog is achtergebleven dan naar boven of onder glijdt – de half-schotelvorm houdt hem niet meer op zijn plaats, laat hem juist makkelijker wegglijden, denk ik – dan kan je de volgende dag dus zoals gebruikelijk een nieuwe lens inbrengen. Je hebt je oog immers ook nog grondig geïnspecteerd en niks gevonden, voordat je de vervangende lens inbracht? Die nieuwe zal dus vrijwel zeker niet over dat halve stuk heen gezeten hebben.
Ik denk dat er zoiets is gebeurd. Maar een opticiën zal het wel beter weten dan ik. Ben je daar al geweest om een verklaring te vragen? Het lijkt me het beste om bij een volgende gelegenheid meteen naar opticiën of oogarts te gaan als je zo’n ontbrekende helft nergens kan vinden, want dan zit hij waarschijnlijk in je oog.
Volgens mij is er een soort point of no return in je oog en als iets daar voorbij is weggezakt (of gestegen) dan kan dat heel wat vervelender gevolgen hebben dan je nu hebt meegemaakt. Jouw ogen zijn naast je handen bovendien je gereedschappen waar jij je geld mee verdient…..
Groet, Janus.
ik weet niet hoe slecht je ogen zijn! Misschien heb je die lenzen of bril eenvoudig niet nodig. Zien heeft met ontspanning en knipperen met de ogen te maken. Staren is taboe! Wij willen altijd scherp willen zien. En dat is ook een fabeltje. Al heb je haviksogen dan is zicht de ene keer beeter dan de andere keer. Je gemoedstoesstand, of je goed hebt uitgeslapen, druk die je vanuit je omgeving ervaart. Wij in onze world of make believe kijken steeds slechter! Net alsof je wereldje voor je ogen steeds kleiner worden! We lezen veel, we kijken veel naar tv en pc. Wij zijn niet meer gewend in verte te kijken en worden bijziend(dus van dichtbij goed kijken en in de verte geen klap). Ik zou zeggen zet die bril of lenzen bij tijd en wijle af en ontspan je en kijk eens zonder hulpmiddel naar die mooie wereld. In het begin voel je een zekere angst en grijpt verslaafd als je bent naar die bril. Als je vaker doet ervaar je die waas als een vriend of vriendin. Zien is niet alleen scherp zien, zien is ook kleuren zien, snelheid zien, diepte, afstand schatten. ‘Totaal beter’ zien geef je ook meer ‘zelfvertrouwen’. Zelfvertrouwen krijg je stapsgewijs terug en met geduld. Laat je ogen dansen dus niet naar één punt staren om scherp te zien. Vooral niet moeite willen doen om scherp te willen zien want dat werkt averechts. Maar altijd ontspannend kijken naar de wereld om je heen. En wereld gaat voor je open. Juist in de verte kijken liefst zo ver mogelijk niet gericht op een punt maar uw ogen moeten voortdurend in beweging zijn maar blijft relax. Meer heb ik niet te zeggen, maar blijft u oogarts trouw! Hij zal mijn ervaring tegenspreken daarom ben je ook zijn klant! Vind u mijn misplaats even goede vrienden.
Waarom af en toe je bril afzetten maar nooit recht in zon kijken. Is de opname van vitamine D. Juist wordt door je lichaam optimaal vitamine D aangemaakt als huid en ogen aan zonlicht wordt blootgesteld. En die zonnebril en zonnebrandmiddelen dat is iets van onze maakbare wereld en als de wetenschap zegt dat moet je vooral doen dan zeg ik tegen je als het echt zou helpen tegen kanker een zonnebril en zonnebrandcrèmes, waarom moeten daarvoor betalen? Ik zeg als je al die rotzooi op je huid smeert blokkeer je de zon op je huid te schijnen. En weet wat voor chemische reacties op je huid afspelen door zonnenstralen en die chemische crèmes! Veroorzaak dat juist geen huidkanker? Vooral mij niet geloven. Ook hier heb je recht om mijn uitspraak als bullshit af te doen! Ik zeg je nogmaals wij allen leven in eentijd waar veel openbaar wordt gemaakt. Niets kan nog verborgen gehouden worden. Zoekt en gij zult vinden (o.a. op internet). De kaf moet je altijd van het koren scheiden. Bezint eer u begint.
Groetjes Karin!
ps wat je niet leest (of weet) en helpt eenvoudig niet.
Zit hier nu werkelijk iemand te beweren dat een bij- of verziende mens beter af is zonder bril of lenzen? Dat het – oh foei – tussen de oren zit?
Olav, we dwalen weer af, maar ik heb wel eens gelezen dat iemand onder hypnose goed kon zien zonder bril – terwijl daar de sessie niet eens over ging – en na de sessie z’n bril weer nodig had. Het valt iig niet uit te sluiten dat de psyche invloed heeft op je kwaliteit van zien. J.
Janus, het lijkt me inderdaad mogelijk dat iemand onder hypnose denkt goed te kunnen zien zonder bril.
nou ik zie ver weg geen klap zonder bril en
dichtbij geen klap met dat laatste sinds een tijdje
heb een hele tijd geen bril op gedaan in de hoop dat mijn ogen beter zouden
worden, nou echt niet, gingen alleen achteruit, en hoofdpijn!
ik weet wel dat we wel eens ons rot hebben gezocht
naar een contactlens van mijn opa, zo van niemand bewegen,
nergens gaan staan, zodat je er niet op kan trappen,
en die achter zijn oog zat
en hij toevallig na een paar uur naar voren knipperde
gelukkig dat het niets beschadigd heeft karin
en ook niet is gaan ontsteken
Olav (8), dat was geen kwestie van dénken. Het ging om het lezen van tekst, die anders nooit zonder bril had gekund. J.
Janus, nu heb je me overtuigd hoor. Dit verhaal moet wel echt waar zijn, want wie verzint nu zoiets.
Nu begrijp ik ook eindelijk de reden dat hypnotiseurs zoveel meer succes hebben dan opticiens bij het behandelen van veelvoorkomende oogafwijkingen. Hans Anders, Specsavers en al die anderen kunnen dus wel inpakken, die gaan binnenkort gewoon failliet.
(zucht)
Ik geef toe, je moet wel enig lef hebben om met dit soort fabeltjes aan te komen op de website van La Spaink, de dame die hoogstpersoonlijk de begrippen “orenmaffia” en “kwakdenken” aan de Nederlandse woordenschat heeft toegevoegd.
Natúúrlijk kan de scherpte van je zicht (in beperkte mate) variëren onder invloed van allerlei factoren. Van die factoren is gewone vermoeidheid waarschijnlijk de bekendste. Maar zomaar effe je bril weghypnotiseren lukt echt niet hoor.
Heb je op school bij natuurkunde nooit geleerd hoe een optische lens werkt? De hele verklaring van waarom iemand bij- of verziend is, is vrij eenvoudig uit te tekenen en in getallen uit te drukken. Daar past een corrigerend hulpmiddel bij dat ook gewoon uitgerekend kan worden. Er komt geen “psyche” of andere voodoo aan te pas.
Olav (11),
Ik had/heb niet de behoefte je te overtuigen en gezien je reactie in 11 lijkt me dat ook onbegonnen werk. Ik heb verteld – wás al off topic – over één (Zegge 1) verhaal dat ik een keer gelezen heb. Jij bestempelt dat, zonder dat je (kennelijk) kennis van zaken hebt en zonder dat je de bron van dat verhaal kent, als een verzinsel en een fabeltje.
Vervolgens trek je dat ene verhaal door naar het hele gebied van slechtziendheid en dat raakt kant nog wal, want ik heb zeker niet gesteld dat hypnose zaligmakend is bij slechtziendheid. Als dat al zo was, dan zou dat zeker al de algemeen aanvaarde remedie zijn.
Overigens heb je geen lef nodig om op La Spaink’s blog te schrijven, maar een computer.
Groet, J.
Ha. Ik heb kennelijk geen kennis van zaken. Maar ik word wel geacht een verhaaltje te geloven dat iemand ooit ergens gelezen zegt te hebben, waarvoor heel toevallig geen link kan worden gegeven.
In de circa twintig jaar dat ik al discussieer met kwakdenkers (ik noem ze zelf meestal zweefkezen) is dit waar het altijd weer op neerkomt: gelóóf het nu maar, dan komt het “bewijs” vanzelf wel.
Nee, dank u. Onbegonnen werk inderdaad. Mijn geest staat open maar niet voor onzin.
Olav,
Je hoeft van mij helemaal niks aan te nemen en zeker niet te geloven. Een ieder stelt immers zijn eigen geloof samen. Jij ook, zo blijkt.
Maar wat mij tegen staat is je manier van discussiëren. Je schoof mij iets in de schoenen wat ik niet gezegd had – ik had alleen maar over dat verhaal verteld, maar jij blies dat op – en vervolgens ging je mij daarop aan vallen.
Helaas kan ik er geen link bij geven of het boek noemen, het is te lang geleden dat ik dat gelezen heb. En dan nog vrees ik dat ik jou daarmee niet had kunnen overtuigen (als ik dat al gewild had).
En wat mij ook tegen staat is het zwart-wit denken waar jij en de jouwen blijk van geven. Jij, als gelovige, gedraagt je net als een Islamiet, die alle andere gelovigen heidenen noemt (met alle henzelf toegeëigende rechten daaraan verbonden….). Mijn geloof laat tenminste ruimte voor anders denkenden, zoals jij. Mijn zegen heb je.
Groet, Janus.
@ Esther van den Bergh, post 3,
U ben niet de enige die besmet is met een of ander Herpes Simplex Virus; voorzichtige schattingen verwachten dat meer dan 85% van de Nederlandse bevolking besmet is…
Na de primaire infectie verplaatst het Herpes Simplex Virus zich naar een ganglion om buiten het bereik te blijven van het immuunsysteem en wacht geduldig op een “meting” dat het immuunsysteem verzwakt is.
U weet inmiddels dat stress HSV kan doen opleven, er is nog een andere (mogelijke) oorzaak.
Uit onderzoek blijkt dat het HSV op de viruseiwitmantel glucosesensoren heeft en o.a. daardoor kan “meten” wanneer het glucosegehalte in bloed/lichaamsvocht laag is; dit duidt meestal op een verzwakt immuunsysteem en dan kan het HSV zichzelf activeren.
U kunt sterke schommelingen in het glucosegehalte in uw bloed tegengaan door zo min mogelijk suiker en/of glucose te gebruiken.
Suiker en/of glucose veroorzaakt een sterke piek in het bloedsuikergehalte, gevolgd door een snelle en diepe daling, waardoor eventueel het HSV geactiveerd kan worden.
U zei:
“Nu komt dit virus altijd terug. Hoe langer het wegblijft, hoe groter de kans dát het terug gaat komen”.
Graag een bronvermelding; Ik heb (nog) geen (wetenschappelijke) bron gevonden die dit bevestigt?
U zei:
“Ja, medicatietrouw, wat druppelen betreft en (Zovirax-pillen) pillen slikken”.
en:
“Een herhalingsrecept voor 1 jaar”.
Deze lange tijdsduur begrijp ik niet zo goed; tenzij u een andere (latente) infectie heeft en/of een “verzwakt” immuunsysteem.
Zodra het HSV zich in een ganglion bevindt is het buiten bereik van de werking van de Zovirax.
Aciclovir (bekend onder de merknaam Zovirax) heeft 1 vervelend nadeel; als je het te lang slikt zonder dat je symptomen hebt, bestaat de kans dat het HSV (langzaam) resistent wordt tegen Aciclovir…
Waarschijnlijk weet u dit al: Het makkelijk (o.a. via de handen) besmettelijke HSV kan uitgescheiden worden terwijl u geen enkele symptomen hebt; besmetting van het ene naar het andere oog is dus mogelijk…
Ook alle plaatsen waar slijmvliezen zijn, zijn kwetsbaar voor besmetting met het HSV.
Tartarus,
Bedankt voor 15. Ik heb dat HSV ook en nu kan ik me – behorend bij die 85% – eindelijk ook eens tot de massa rekenen. :)
Alle gekheid op een stokje: deze info van jou zal ik mij ook ter harte nemen.
Groet, Janus.
Tartarus,
Dankjewel voor 15. Van het slapen in de ganglion wist ik, maar dat van de glucosespiegel absoluut niet. Had wel van de ‘superfoods’ theorie gehoord. Maar gezond eten doe ik tegenwoordig sowieso. De informatie over de recidivekans is te vinden via deze link, onderaan bij het kopje “kans op recidief”.
http://www.oogartsen.nl/oogartsen/hoornvlies_slijmvlies/herpes_simplex_infectie/
Ik heb inderdaad een probleem met mijn immuumsysteem in die zin dat ik door COPD Gold klasse 4 extreem gevoelig ben voor infecties, en inmiddels afhankelijk ben van zuurstof, 24/7, 3 liter p/u.
De longproblematiek is ontstaan na een Hepatitis C behandeling 4 jaren terug. Deze behandeling duurde in totaal 1 jaar. Hierdoor is licht longemfyseem extreem verergerd, na in dit jaar vele malen longontstekingen/bronchitis/pcp te hebben gehad. De Hep C is mogelijk opgelopen bij tandartsbezoek in het buitenland in de jaren ’80. Herstel van de behandeling kostte mij dik 2 jaar, en dan laat ik de longproblematiek nog buiten beschouwing, zulk een aanslag was het op mijn lichaam. Vergelijkbaar resultaat als met chemotherapie, zoiets dus, om uit te leggen wat het gevolg was. De behandeling is wel ‘geslaagd’, al zou dat nooit met 100% zekerheid gezegd kunnen worden, is mij verteld.
Heb voor de longen en de constant op de loer liggende ontstekingen ook een dagelijkse antibioticadosis Azitromycine 250 mg I dd 1 tablet. En natuurlijk de nodige ‘pufjes’ Seretide, Berodual, Spiriva respimat.
Bedankt voor de informatie over de glucose, ik zal daar eens aandacht aan besteden!
@ Esther, post 17,
Hey Esther,
Bedankt voor die link, wist nog niet dat tijdsduur bij het hoornvlies een rol speelde.
Ik ben nu wel benieuwd wat er zou gebeuren als men het eetpatroon aanpast en zo min mogelijk voedingstoffen gebruikt die hoge pieken en dalen veroorzaken in de bloedglucosespiegel; zou tijdsduur dan nog iets uitmaken…
(Er kwamen wat vragen bij mij op; vanzelfsprekend hoeft u hier helemaal niets over te zeggen, het is geheel aan u wat u hiermee doet).
Ik probeer altijd te kijken naar oorzaak en gevolg:
U zei: “Licht longemfyseem”.
Is deze lichte longemfyseem ontstaan door alleen tabak roken en rookt u nu nog? Nooit een oordeel, ik stel slechts altijd alleen vragen!
U zei:
“Na in dit jaar vele malen longontstekingen/bronchitis/pcp te hebben gehad”.
Is de herkomst van deze longontstekingen/bronchitis/pcp te herleiden:
B.v. heeft u een waterkraan met draaiknoppen, heeft u centrale verwarming en/of balansventilatie en zijn er in uw woning schimmels te zien, b.v. (lichte) zwarte/verkleurende aanslag op wanden/plafonds van douche en/of keuken en andere ruimtes.
Heeft u huisdieren?
Heeft u onder- of overgewicht?
Gebruikt u melk(producten)?
Uit wetenschappelijke publicaties/empirisch onderzoek is overduidelijk gebleken dat Omega 3-vetzuren (sterke) anti-inflammatoire eigenschappen hebben op o.a. het (long)bloedvatstelsel; zie o.a. deze link:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Omega_3-vetzuren
Bronnen voor Omega 3-vetzuren die hoogstwaarschijnlijk het minst vervuild en het goedkoopst zijn, zijn: Lijnzaadolie.
Misschien is het eens mogelijk om drie keer, verdeeld over de dag 3 eetlepels van deze Lijnzaadolie te gebruiken; binnen ongeveer 1 -2 maanden zouden er kleine veranderingen moeten plaatsvinden; de Lijnzaadolie moet wel onverhit zijn geperst; bij de meeste reformwinkels te koop.
Om eventuele medicijn-interakties uit te sluiten zou ik 1 uur wachten voor en na het innemen van uw reguliere medicijnen.
Verder is het aan te raden om bij de expert op dit gebied, de apotheker te vragen of Lijnzaadolie medicijn-interakties kan veroorzaken.
Ik wil de gehele superfoods-theorie even buiten beschouwing en in zijn waarde laten; ik laat mij uitsluitend leiden door (langdurig) wetenschappelijk onderzoek.
Succes!
P.S.
Weet niet of u dit al gebruikt, maar ongeveer 300 milligram (afhankelijk van uw lichaamsgewicht) Carbasalaatcalcium ‘s morgens per dag innemen is ook aan te raden; wel weer overleggen met uw apotheker of dit geen medicijn-interakties kan veroorzaken.
ik zal maar niemand in het ongerijmde laten en mijn bevindingen doorgeven om het e.e.a op internet terug is te vinden. Zoek op namen : Esther van der Werff, Bates, MacCracken. Donders, Helmholtz.
Olaf ik heb ook natuurkunde op school gehad. Maar dat is de halve waarheid. Zien is niet alleen mechanisch zien dmv lenzen(brillen), om de werking van het oog te verklaren. Theorie is altijd een deeltje van het geheel. Theorie kan nooit rekening met alle variabelen. Daarom is elke theorie altijd halve waarheid. Een theorie begint altijd met een hypothese(=aanname). Waarom geloven wij heilig in die bril omdat wij het met de paplepel hebben ingegoten gekregen dat het zo is. Olaf kijken is niet puur mechanisch. Emotie, stress of je lekker in je vel zit spelen ook een rol in je waarneming. Gebruik van je eigen oogspieren ipv van surrogaat wat bril of lenzen heet maken je ogen luier en juist afhankelijker van die bril! Het oog heeft van nature een sterk aanpassingsvermogen om zich te kunnen herstellen.
Synergie (het geheel is meer dan de som der delen) is geen toverwoord dat bestaat echt. Diverse oogziekten zijn juist ontstaan toen mensen en masse een bril gingen dragen.
Ik wil helemaal geen zieltjes winnen of mensen overtuigen. Maar ook wetenschap verandert voortdurend. Maar als men aan jou geld wil verdienen zullen je nooit de andere helft van de waarheid vertellen. Hopelijk ervaar je dat niet als een schok. Een leuke site om e.e.a. hierover te lezen is : Natuurlijk Zien. Als ik kwakzalver ben dan mag je blij zijn dat ik daarvoor geen geld vraag want dat doen echte kwakzalvers wel. Volgt het geld en je weet wie echt de baas.
Ook in zijn eigen tijd werd Galilei niet geloofd. Dat duurde wel toen 2 eeuwen dat alle mensen weten dat de Aarde om de Zon draait. Wij zijn qua mogelijkheden op wetenschappelijk en medisch gebied veel verder dan menigeen daarover denkt. Maar als de gevestigde orde dat niet wil omdat het economisch veel geld oplevert, blijven we hangen in onze oude manier van denken en doen.
Succes!
Ook bij gezondheid gaat men altijd denken vanuit de theorie calorie(geleverde arbeid). Dat staat ook op veel voedingsprodukten vermeld. Heeft u wel eens van de ‘bovis’ waarde van voedsel gehoord? Dat is ook een andere kijk wat wij werkelijk eten.
bij mij brak de lens elke dag een stukje af en dec derde dag was die doormidden dus het kan niet zijn gebeurd met de lenzen uitdoen maar ik vind het wel eng ik heb net een maand lenzen en dan zijn ze een week te vroeg kapot moet ik dan gewoon de cvolgende in doen of nog een weekje met een lens in lopen?
Q: “moet ik dan gewoon de volgende in doen of nog een weekje met een lens in lopen?”
Ooewwwwwww! Geen van tweeën! Tenminste als die gebroken lens nog in je oog zit. (Het is me niet helemaal duidelijk of je die eruit gehaald hebt.) Onmiddelijk naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis, zou ik doen, en dat kapotte ding eruit laten halen. Je ogen zijn een kostbaar goed.
(‘t Kan zijn dat deze reactie dus niet terzake is, maar ja, beter wel gezegd dan niet.)
Janus.
Soms moet ik Janus gelijk geven. Subiet naar de dokter!
Echter niet naar ziekenhuis-EHBO maar jouw huismedicijnman/vrouw of, bij nacht en ontij of in het weekeinde, buiten kantoortijd, danwel ontstentenis van ‘n eigen lijfarts: naar de HP ofwel huisartsenpost van ‘t ziekenhuis.
Dit in verband met de kosten (eigen risico&zo) van dat bezoek; want een huisarts geldt (zeer ten onrechte – maar dit terzijde) niet als specialist en is goedkoper.