Dat de muziekindustrie in de war is door internet, is inmiddels geen nieuws meer. De tyconen van de oude platenlabels raken in de war nu de oude distributiekanalen niet meer werken als vanouds. Hun reactie is om de regels aan te trekken en rechtszaken te voeren, maar steeds meer artiesten raken zelf ook uitgekeken op het oude model: het werkt niet meer voor ze, de platenmaatschappijen verdienen teveel en ontnemen de artiesten te veel rechten, artiesten willen meer artistieke vrijheid.
Er zijn deze week een paar interessante stukken over de kwestie verschenen. Dat nota bene MTV zegt dat de muziekindustrie as-we-know-it op zijn laatste benen loopt, lijkt me daarbij eigenlijk een relevanter observatie dan dat Wired een pleidooi houdt voor meer onafhankelijkheid van de industrie :)
- David Byrne legt in Wired uit welke andere modellen voorhanden zijn, en maakt een matrix waarin controle en artistieke vrijheid worden afgezet tegen inkomsten.
- MTV publiceert een overzicht van opmerkelijke gebeurtenissen in 2007: The year the industry broke. Het stuk is een aaneenschakeling van tegenvallende verkopen via de oude kanalen, van topomzetten via andere distributiesystemen, van grote artiesten die zich afkeren van hun oude labels, en van PR-blunders van labeldirecteuren.
- MTV publiceert een artikel waarin wordt gewezen op de discrepantie tussen cd-verkoop en sterrenstatus: dat laatste heeft tegenwoordig nog maar amper verband met het eerste. Muziekale beroemdheid hangt tegenwoordig nauw samen met internet: van Myspace tot peer-to-peer downloaden. Oftewel: met het gratis verspreiden van clips en mp3’tjes.
Vreemd genoeg heeft niemand het ooit over de ‘schrijfindustrie’, de ‘schilderindustrie’ of de ‘beeldhouwindustrie’.
Wat de muziekindustrie betreft: als er geen muzikale equivalenten zijn van bestseller schrijfster Joanne Rowling, is dat natuurlijk heel vervelend. Met andere woorden: breng eens een goede CD uit! Want net als eerder met de muziekcasette: mp3’tjes zijn leuk, maar als je gek bent van een band, dan koop je die CD.
Voor muzikanten: je wilt in de eerste plaats dat je muziek gehoord wordt. En als een volstrekt onbekend bandje in drie maanden tijd meer dan duizend mensen naar haar liedjes kan laten luisteren op Myspace, schiet dat meer op dan lopen leuren bij onwillige platenmaatschappijen.
Lang leve internet!!
Nils: welzeker hebben mensen het over ‘de schrijfindustrie’, en dan heet het auteursrechtinbreuk, of kranten die de rechten van freelancers terzijde schuiven, of ‘internet’, het nieuwe medium dat maakt dat we niet meer afhankelijk zijn van wat meer gevestigde media verkiezen te publliceren :)
Jezus, wat een lang verhaal..
De ‘schrijfindustrie’ bestaat wel, maar niemand noemt dat zo, bedoelde ik.
De beste platendeal die ik van dichtbij heb meegemaakt, is gemaakt door een bevriende band begin jaren ’80, die op kosten van de muziekuitgever de studio inkonden!! Moesten ze wel afstand doen van hun liedjes… Bij de release bleek, dat de uitgever het credo had dat duizend geperste lp’s best wel verkocht konden worden in zo’n tien, twintig jaar tijd.
Vrij vertaald: je krijgt als schrijver een PC om aan te werken cadeau. En zo’n vijfhonderd uur werk aan columns (terugvertaald: de tijd die je hebt gebruikt om 12 liedjes te schrijven en eindeloos door te oefenen) moet je dan gratis inleveren, en de rechten op dat werk ook. De distributie wordt dan ook nog slecht geregeld, want het levert op den lange duur zijn geld wel op…
De muziekindustrie is de enige tak van kunst, voor zover ik begrepen heb, waar je pas (veel) later uitbetaald krijgt, na behaalde successen.
Four times strikes out: de muziekuitgeverijen hebben zich kunnen hergroeperen nadat bladmuziek uit de mode raakte (jaren 40/50/60 vorige eeuw), na de inpact van de Beatles en de British invasion en daarna na de opkomst van de Punk*. Op het fenomeen internet heeft de muziekindustrie geen antwoord. (Het verbaasd mij dan wel dat Sony Music niet Myspace opkoopt, zoals bijvoorbeeld Shell wel flink investeert in concurrent waterstoftechnologie).
Als ‘beginnend’ muzikant kan je nu tenminste wel alles wat je maakt wereldkundig maken, zonder al die flauwekul. Geld verdienen, dat doe je dan pas met (veel) optreden, als je daar al zin in hebt. Dat geldt (als band) ook voor de Stones en Pink Floyd, trouwens.
Als publicist gaat het leven natuurlijk ook niet over rozen. Vier procent toelage voor afstand van je werk is één ding. Je baan kwijtraken als je het daar niet mee eens bent is dan weer heel wat anders. Knap fout.
Samenvattend: je werkt altijd voor een baas.. Hhmm…
(Ik zit de laatste uren naar aanleiding van je tv-portret van vandaag je site te bekijken en columns te lezen, en ik denk dat áls dit een discussie wordt, ik die op feitenkennis, uitdrukkingsvaardigheid (scrabblewoord) en inzicht ga verliezen.. :-)
————
*Joy Division, dat is geen punk, dat is….: Joy Division!! (Geweldige muziek, dat wel!) ’70 punk is bijvoorbeeld de Ramones en de Buzzcocks! En ook vandaag de dag is op Myspace het nodige te genieten: bijvoorbeeld de Riplets en de Quotes, allemaal takkeherrie voor een goed humeur!