Soms ben ik wat traag van begrip. Pas vandaag realiseerde ik me dat ik met man en macht probeer te doen alsof er eigenlijk niks aan de hand is, of die kanker een niesbuitje is dat zo weer over zal zijn en waarvan ik me niks mag aantrekken. Zo mag ik bijvoorbeeld van mezelf geen kutbui hebben, en die heb ik wel, dus heb ik a) een kutbui en ben ik b) boos op mezelf omdat ik een kutbui heb.
Ik krijg een onderhuids infuus geïmplanteerd. Die operatie is aanstaande maandag. Dinsdag zou ik lesgeven op de Hogeschool Amsterdam. Wegens het hele gedoe is er haast niks terechtgekomen van mijn vier lessen daar; de eerste keer was ik net uit het ziekenhuis, twee weken gelden lukte het voor het eerst, afgelopen dinsdag hadden ze vakantie en komende week staat de laatste les gepland.
Dat haal ik net, dinsdag, dacht ik, da’s een dag voor de chemo begint. Totdat tot me doordrong dat het misschien wat overdreven is – zo niet misplaatst – om een dag nadat ik onder volledige narcose ben geweest, een lezing van een uur te geven met twee uur discussie na. Ik moest dinsdag gewoon maar eens wat ziek zijn en krachten opdoen voor woensdag.
Ziek-zijn is een hele kunst; we vergeten dat soms. ik vind dat je het machtig doet: je bent nog steeds bezig geweest wat afleiding geeft en je ‘dus’ goed doet. Ik ben zelf van mening dat toegeven geen vorm van zwak-zijn is maar juist van kracht, nodig om het verwerken en het een plaats te geven. In feite een nieuw begin. Dus: ja, wees maar even ziek, het zal je goed doen. Vooral als je verwend gaat worden! Sterkte!
je kúnt het best, al was het maar dat je volkomen high voor de klas staat.
kom op niet zeuren -K- ;-)
afijn een *v* van vrij in je agenda opnoteren maar, toch?;-)
nog in de zon gezeten vandaag?
tjuus suus
Wees in godsnaam niet te streng voor jezelf. Een kutbui mag af en toe best en zeker in het geval van die kutkanker. Veel sterkte woensdag!