Een paar maanden na mijn amputatie heb ik mijn oude bikini uitgeprobeerd. ‘t Ging, maar ‘t was wel wat frommelig met die lege cup. En een bikini tot zeeroverbeha ombouwen gaat me wat ver. Ik heb geen behoefte mijn afwezige borst te verdoezelen, maar ik hoef nou ook weer niet iedereen te shockeren. Dus op naar de winkel voor een badpak
Bij Livera had ik er een paar uitgezocht, modellen die ook passen met maar één borst. Terwijl ik ze aan- en uitdeed, hoorde ik de conversatie in het pashokje naast me.
‘Maar dit staat helemaal niet!’
‘Wat is er dan mis mee, mam?’
‘Nou kijk dan, er zit een deuk!’
‘Ach dat valt best mee, mam, ik zie het helemaal niet.’
‘Ik heb het met alle beha’s, er zijn er nog maar een paar die passen.’
‘Kun je er geen watten indoen, dan?’
Borstkanker is overal. Mams mokte, en dochterlief maakte er een praktisch probleem van (watten) maar ik geloof niet dat ‘t de praktische kant was waar mams mee zat. Ik had erg de neiging iets over de muur van het pashokje heen te roepen.
Uiteindelijk vond ik een zwart badbak met witte lijntjes waar ik de cup makkelijk uit kon slopen. Rechts valt-ie mooi glad, links heb ik een borst. Zonder deuk.
Good for you, dat je hebt kunnen slagen. En wat die mams uit het hokje betreft – gestoord raak je van die types! Te beroerd om zelf ooit met praktische oplossingen te komen om zichzelf onafhankelijk van de wereld op te stellen, en intussen toch maar willen klagen, zeuren, en vooral ‘kankeren’ over alles dat niet naar hun zin is in die wereld.
Het zou mij niets verbazen als het geval dat in dat hokje stond te kankeren zich, toen bij haar voor het eerst kanker werd geconstateerd, verontwaardiging heeft gepermitteerd, en heeft uitgeroepen: “waarom ik?”.
Je schrijft het zelf al: borstkanker is overal. En zo is het maar net. En waar geen borstkanker is, is vaak wel weer andere kanker. En als ik naar mijn directe omgeving kijk dan mag iemand die geen kanker krijgt zich gelukkig prijzen. Helaas leven we in een omgekeerde wereld: mensen die nog nooit van hun leven wat gehad hebben lopen het hardst van allemaal te klagen, terwijl ze gvd in het paradijs wonen.
Huh? Ik las het log toch anders…Two_Spirits.
Het is goed dat je niets geroepen hebt denk ik. Moeders en dochters blijven hun specifieke verhouding houden, ook al is er kanker in het spel. Kanker, een sterfbed, het verandert vaak geen bal aan relaties.
Ik denk dat als buitenstaanders mij en mijn moeder hadden meegemaakt toen zij terminaal was, ze dingen heel anders hadden ingevuld dan wat er feitelijk speelde. Mijn moeder was soms een fobische neurotische trut, ook in haar laatste levensweken. En ik was soms de gekwetste eenzame machteloze dochter, in dezelfde laatste weken. Zoals het altijd al was. Zij heeft nooit over haar gevoel gepraat tijdens die periode, en dat maakte dat die weg voor mij ook afgesloten was. Ik werd niet geacht emotioneel te reageren of dingen te benoemen. Daar word je noodgedwongen akelig praktisch van. Aan de buitenkant.
Ik heb logs geschreven waardoor mensen me schreven dat ik toch wel een heel speciale band van liefde met mijn moeder moet heben gehad om zo over haar sterfbed en haar sterven te kunnen schrijven. En tegelijkertijd belde ik goede vriendinnen om te briesen dat als ze deze week niet de pijp uitging, ik eigenhandig de zuurstofslang dicht zou knijpen. Ik hield van haar en verafschuwde haar tegelijkertijd. Zoals in al die jaren daarvoor.
Wie weet is het de moeder die blijft steken in het opwerpen van praktische barricaden om haar emoties over het borstgemis niet te hoeven uiten, en kent haar dochter dat praktische verhaal ondertussen door en door. En als dochter zeg je dan misschien wel gewoon dat er ook nog zoiets als watten bestaat. We weten niet wat er speelt tussen twee mensen.
Anyway, jij bent klaar voor de zomer. En nu nog zon. Ik zal eens vragen of mijn moeder een goed woordje wil doen daarboven, ik heb per slot van rekening in het openbaar mijn liefde voor haar betuigd. Op moederdag nog wel ;-)
Ise: Goed punt – ik had het nog niet vanuit dat perspectief bezien.
Daarentegen is de band die vaders met zonen hebben nog duizend keer mooier. – ‘\=_=/’ – Als de geslachten maar gelijk zijn.
Hoi Karin,
dat je je kon beheersen! Wel knap, ik kon dat 2 jaar geleden niet, toen er een familie (moeder en 3 dochters) al bijzonder luidruchtig de hele Hunkerbruller voor zich opeisten.. Toen een dochter achteruit de zaak riep: ‘ma heb jij niet 95 C?’ toen kon ik me niet beheersen en zei lachend dat nu de hele zaak wist welke cupmaat moeders had. Vervolgens wilde ik, even later de zaak verlaten, maar werd bijna briesend tegengehouden door MA ‘wat ik tegen haar dochter had’ en of ik me er maar niet mee wilde bemoeien!
Ok, duidelijk, de speciale band van moeders en dochters kan wel heel bijzonder zijn :-)
http://www.vivaladonna.nl/content/179/191
‘\~_~/’