Zaterdagavond gaven Rop en Carla een Koninginnedagfeestje, of Koninginnenachtfeestje, of nu ja. In elk geval had ik op dat moment eigenlijk niet veel zin in wat voor feestje dan ook, ik had al een paar dagen een kutbui en een humeur om op te schieten. Totdat ik om elf uur ‘s avonds ineens dacht: ‘Verdomme kind, dit is voorlopig de laatste keer dat je nog in flying colours acte de présence kunt geven, grijp die kans, straks ben je kaal, nu kan het nog en fuck all!’
Zodat ik vanachter de computer opstond en in mijn kledingkast ging zoeken naar iets leuks. Ik zag een half vergeten jurkje dat ik al een paar jaar niet had gedragen, zwart met glitters, a-symmetrisch, met een opengewerkte naad rechts. Het jurkje heeft maar één ophanging en hij was wat lastig te dragen omdat die andere kant soms wat afzakte, en steeds je jurk over je borsten sjorren is niet echt charmant. De goden waren met mij en de blote kant zat waar nu mijn borst mist. Ik hees me in de jurk, dofte me op, deed lenzen in en tada. De wat beurse plek naast mijn oksel is het restant van een e-nor-me bloeduitstorting en het litteken piepte steeds boven de jurk uit but who cares.
Links staat Yella, rechts Stephanie. De foto is wat uit de hoogte genomen want Niels, de fotograaf, is ruim twee meter lang en ziet de wereld altijd vanuit een eenzaam standpunt.