De mensen die me op het hart drukten dat het voor je verschijning uiteindelijk weinig uitmaakt, zo’n borst eraf, want dat je uitstraling meer telt, hadden gelijk. Dat de jongeman met wie ik een praatje maakte toen ik voor het eerst aangekleed in het ziekenhuis rondliep, me vroeg waarvoor ik hier eigenlijk was, was al een goed teken. Het helpt natuurlijk dat ik cup A heb en veel zwart draag, maar je ziet het amper. Van de zijkant beschouwd heb ik ineens een spichtig jongenslijfje, maar dun was ik overal al, dus ook dat maakt niet veel uit. Voor de meer flamboyante jurken uit mijn collectie wil ik een mooie nepborst, en voor de rest ga ik experimenteren met halve beha’s. Amazones zijn per slot van rekening dappere vrouwen, daar wil ik wel bijhoren.
Misschien is het nog te vroeg om victorie te kraaien, maar een borst missen is veel makkelijker dan ik dacht. Wat helpt is dat ik een mooi litteken heb: het loopt als een halve V schuin over mijn ribben. Gewoonlijk is de incisie recht, dat oogt abrupt, bonkig, hoekig. Het botst met je natuurlijke lijnen, lichamen hebben immers geen horizontalen. De chirurgen waren direct enthousiast toen ik met een meegebrachte foto wapperde, en nu heb ik een diagonale snee. De foto is op mijn verzoek in het mammacare-archief gestopt, misschien hebben andere vrouwen er straks evenveel aan als ik.
Alles heelt prachtig, en de ms hield zich betrekkelijk koest na de operatie. Mijn okselklieren waren schoon. Geen tweede operatie nodig, geen bestralingen. Allemaal goed nieuws.
Het slechte nieuws is dat het een agressieve kutkanker was, het soort dat graag zwerft en dat zich via het bloed verspreidt.Hij houdt ervan terug te komen in een vorm die slecht behandelbaar is: bot-, lever of longkanker, en doet dat in de helft van de gevallen. Omdat niet te zeggen is of ik in de goede of de slechte helft ga vallen is preventief ruimen geboden. Dat betekent: eerst vier weken aansterken (en een paar keer goed dronken worden) en dan drie maanden aan de chemo, gevolgd door een jaar immuuntherapie.
Dat haar groeit – anders dan die borst – wel weer aan, dus who cares en peanuts. Alleen die chemo zelf, daar zie ik flink tegenop: met pech ben ik drie maanden op en af kotsend ziek (hoewel ik ook lees over dames die zich er netjes doorheen zwijnen, laat ik daar maar op mikken). Bovendien is nog niet duidelijk hoe chemo en ms of immuuntherapie en ms samengaan. Maar bovenal: ik had zo ontzettend gehoopt dat dit het was: radicale therapie kiezen, drie maal diep ademhalen, borst eraf, goed wennen en klaar is Karin. Maar nee. Ik zit nog 16 maanden aan die kutkanker vast. Of zoals Zwep (die zelf meer van kanker afweet dan je een mens toewenst) het formuleerde: misschien ben je allang van die kanker af, alleen nog niet van de behandelingen.
Afgelopen vrijdag, na dit gemengde nieuws – geen uitzaaiingen, wel doorbehandelen – had ik voor het eerst in al die weken een onvervalste jankbui. Maar ook dit nieuws went snel. Wat ik wel weet is dat ik goede moed heb. Want ik heb goede vrienden. En in zulke tijden zijn die twee precies hetzelfde. Ze branden kaarsjes voor me en ik mik mijn kankercellen in de vlammen.
Hoi Karin,
Ken je http://www.lobstar.nl/ al? Zij ontwerpen eigentijdse kleding voor vrouwen met één borst die geen prothese willen dragen.
En zet hem op!
Groetjes Jis
Jezus, Karin, wat een schock! Ik was al een poos niet meer op je site geweest en nu lees ik dat je borstkanker hebt… Kutkanker, zeg dat wel.
Je stoere en sexy amazone houding, inclusief onvervalste jankbuien, is bewonderenswaardig. Keep up the good work!
Ik ben geen type dat kaarsjes brandt, maar hoe dan ook: heel veel sterkte, ik duim voor je.
Marianne
In je column heb je het over ‘nog 16 maanden vastzitten aan die kutkanker’. Ik zou willen dat ik ik nog 16 maanden vast zit aan mijn kutkanker, waarschijnlijk haal ik de 6 maanden niet eens!!! Doe mij jouw 16 maanden…
Thea
Tilburg
Beste Karin, ik zag je net bij Nova,
las vervolgens je log hier. Op zoek naar een manier om je even electronisch een hart onder de riem te steken! Ik heb mijn rechter borst nog, borstbesparend geopereerd, maar heb de chemo’s en bestralingen inmiddels achter de rug. Zoals je al schreef er zijn de nodige dames die zich er netjes door heen zwijnen, ik ben er zo één. Ik was na toediening van de chemo steeds een kleine week erg moe en dan braken de goede tijden weer aan. Voor die misselijkheid hoef je je niet al te veel zorgen te maken. (ik weet natuurlijk niet hoe dat zich tot je ms verhoudt. )Daar heb ik niemand over gehoord en zelf gelukkig geen last van gehad. Sterkte sterke dame! en ik hoopdat je wel die herceptin toegediend mag krijgen! dat schijnt nogal een slok op een borrel te schelen in de overlevingskansen.
Groet van Judith.
Hoi Karin,
Ook ik heb gekeken gisteren naar Nova, fijn dat je zo goed onder de aandacht bracht dat ook jonge vrouwen dit kan overkomen. Je gaat een heftige tijd tegemoed, maar het is te doen. Ik heb zelf een amputatie, okselkliertoilet en chemo achter de rug en zit nu 9 maanden aan de herceptin. Nog 3 maandjes te gaan dus, leek een eeuwigheid toen ik er aan begon maar de tijd is omgevlogen (achteraf gezien!).
Laat je niet gekmaken door de statistieken, zoals iemand eerder zei, je overleeft niet voor 50%, ga voor de 100! Niemand weet wat het leven voor ons in petto heeft dus neem alles stap voor stap en probeer niet te veel te piekeren over wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Zelf geniet ik van al het moois in mijn leven en ga er van uit dat ik dat nog heel lang ga doen. Mocht dat niet zo zijn, dan kan ik altijd mijn plannen dan wel weer bijstellen…
Ik wens je heel veel sterkte!
groeten van Astrid
Het missen van een borst is een peuleschil als je bedenkt wat er gebeurt als je niet amputeert. Voor mij was mijn leven belangrijker dan de borst. En de chemo, daar ben ik ook doorheen gekomen. Maar nu na 2,5 jaar denk ik nog steeds aan die periode. Het blijft bij je. Dus over 16 maanden is het niet weg. Het maakt deel uit van je leven. En mijn motto is: waar ik niet aan doodga, daar word ik sterker van.