Gierzwaluwen buitelden door de lucht en de zon wou nog lang niet onder. De rij voor de controle groeide. Fotograferen of opnames maken was tot doodzonde bestempeld; geen mobieltje mocht de zaal in. De stemming bleef uitgelaten en feestelijk. En het was kosmopolitisch wachten: om me heen hoorde ik een mengelmoes van Engels, Nederlands en Arabisch. Honderden mensen waren speciaal hiervoor uit Haifa, Parijs, Qatar of zelfs uit Almelo naar Amsterdam gereisd. Fairuz trad immers op!
Het orkest trad drie kwartier te laat aan – pas toen waren we allemaal binnen – en vijf minuten later kwam ze eindelijk op. Het applaus was meteen al ovationeel: iedereen stond op om haar te begroeten en te eren. Ik kneep de meneer uit Almelo (hij had Fairuz bij me geïntroduceerd, ik was vijftien en hij mijn vader) wel drie keer hard in zijn arm: dat we haar nu heus live gingen horen…! Jarenlang hoopten hij en ik op een Europees optreden. Had ze die avond in Londen of Berlijn gestaan, dan hadden ook wij subiet het vliegtuig genomen.
Ze bleek een waarlijke diva. Ongenaakbaar en afstandelijk in gedrag; warm en lokkend met haar stem, die de zaal met fluweel deed vollopen. Haar status bleek ook uit de beschrijvingen na afloop: wat ze ook deed, alles werd als koninklijk geïnterpreteerd. Haar stramme lopen – ze is ver in de zeventig – werd omgekat tot ‘schrijden’, haar stokstijve stilstaan tot ‘statigheid’.
Ze verdiende het. De ijl omhoogklimmende noten die vroeger haar oeuvre lardeerden haalt ze niet meer, maar haar stem is nog steeds loepzuiver en wendbaar, en bovenal rond, vol, en dragend. Het orkest vloog mee met de kracht van die stem, buitelend, als een gierzwaluw.
Telkens wanneer ze zich even terugtrok en orkest plus koor de vrije hand kregen, barstte ook de zaal los. Dan riskeerde ons geklap immers niet haar zang te overstemmen en konden we ons enthousiasme luidruchtig betuigen; dan kolkte de zaal. Overal stonden mensen op om te dansen.
Na afloop applaudisseerden we onze handen rood en scandeerden haar naam: ‘Fai – RUZ!,’ klap klap, ‘Fai – RUZ!!’ klap! klap!
De nacht was warm en zoel. Niemand wou weg want pas als je vertrok was het concert echt over. Voor de deur van Carré stond een groep mensen met de armen over elkaars schouders geslagen haar liedjes te zingen, vals maar o zo ontroerend.
De diva had ons allen geraakt. Ze had ons verbonden.
Definitely een recensente, in de krant met dit stuk! Je zou daar makkelijk een eigen item met recensies van eigen keus voorstellingen kunnen vullen. Prachtig, ik mocht even meegenieten van een fluwelen stem en de sfeer, en dat door een verzameling letters.
Wat me eigenlijk verbaasde, – al die jaren lang -, ik heb haar niet gezien, is dat dergelijke diva’s, en dat zijn ze allemaal, het altijd zonder ook maar de geringste vorm van aan sex-apellerende gebaren en bewegingen doen.
Hoe smakeloos ordinair laagstaand en onbeschaafd puur dierlijk erotisch de westese maatschappij in zijn uitmonstering ook is, oosterse diva’s kunstenaressen zangeressen en actrices doen het altijd even hoogstaand, fijnbesnaard, fijngevoelig en hoogbegaafd.
Sexloos.
Uit liefde voor het gehéle lichaam.
–
Overigens een goed geschreven stuk.
Fairuz trad op in Amsterdam!?!?! Ik mis altijd de beste dingen.
En, nu ik haar eens even op YouTube bekeken en beluisterd heb, inderdaad.
Alper: ja, haar optreden vormde de afsluiting van het Holland Festival. De kaartjes waren echter al dik en breed op: die waren indertijd binnen een paar uur uitverkocht.
Hee, ik dacht heel even een fotootje te zien van Jomanda (!). Oeps!
Toch kunnen die zangers en artiesten er ook wat van: met een ernstig gezicht zichzelf en het moment heilig verklaren, en de hele zaal hypnotiseren. Maar hier is het gelukkig alleen maar (echt!) heilzaam…
(sorry voor dit spelbreken)
Jomanda? In de verste verte niet. Jomanda is een plompe, laag bij de grondse bijna dierlijk platvloerse vrouw en deze is ‘n hoogbegaafde, fijnbesnaarde, uiterst gevoelige intens levenswijze zangeres actrice ik vind haar af en toe in de verte en met de ogen dicht iets van Esther Ofarim hebben daar was ik in mijn jeugd helemaal totaal dood versleten overroeld platgewalst en finaal buiten westen van. Ze moesten me geleiden. Als een blinde met de armen naar haar uitgestrekt en dat drie maanden lang. Als ik haar ook maar één keer gehoord had gezien meebeleefd meegespeeld en doodgedrukt. Aan m’n jonge jongenshart.
Nog mooier lijkt me haar eigen volk mee te maken, dat naar Fairuz kijkt.
Daar moet ik dan maar een keer naartoe sloffen, met m’n ouwe botten.
(@7) Juzo , je bent een poëet! Wanneer komt je eerste boek/bundel uit? Nee echt, dat ga ik lezen en velen met mij, zeker weten.
Nou Nou Nou Nou Nou.
Nou Nou Nou.
Nou Nou.
Nou.
@7
Zo te horen behoor jij zelf tot het ‘eigen volk’ van Fairuz, trouwens.
Zie je dat we gewoon allemaal mensen zijn die overal (mogen) wonen en van alles liefhebben, en op sloffen ergens naar toe willen kunnen.
We komen er wel. Zodra de mens weer wat zeldzamer wordt, komt alles goed.
@ 10 Ik begrijp je wel niet helemaal, maar je bedoelt ‘t goed. En dat is ook wat waard. En bovendien ‘n mens is maar ‘n mens, ‘n hoopje water met ‘n vel d’r omheen, en na vijftien jaar na het heengaan al compleet vergeten en verwaarloosd alsof je er nooit geweest bent, niets gedaan hebt, van geen enkel belang bent geweest. Dat geeft de mens ook ‘t recht te zijn zoals je bent, met alle vrijheid, door niets en niemand geremd, te doen en te laten wat jij wil, en over de gevolgen niet na te denken dat zien we later dan wel weer. De vrijheid ergens helemaal voor te gaan buiten zinnen te raken buiten iedere graad van proportionaliteit, redelijkheid verantwoordelijkheid, die vrijheid heeft de mens en die moet hij ook doen, gebruiken, verkennen er ver en onverantwoordelijk overheen gaan en al dan niet terugkeren op zijn schreden op een zo hobbelig mogelijk pad. Dat is de mens, Als hij, jij, of zij (ksp) dat niet doet, is hij/zij geen knip voor de neus waard en zo, tenslotte aan het eind van dit lange verhaal, ben jij, hij zij, ik. Wat maakt ‘t uit? Niets. Laten we blij zijn.
Fairuz……………., Fairuz………….., Fairuz maakte ik mee toen de kabelexploitant hier nog een apart kanaal had van de Arabische zender ABC die vanuit Londen over Europa werd rondgestrooiseld. ABC was ‘n politieke zenden en daarom haalden ze hem negentiger jaren van de vorige eeuw van de kabel. Helaas. In Heerlen werd hij gedistribueerd omdat er veel Arabieren wonen. Ademloos, zonder te verroeren zaten die ‘s avonds te staren net zoals ik naar de mooie sterren die ABC op het tv-scherm toverde want het waren werkelijk de allermooiste fijnste hoogst verhevene die er in alle Arabische landen te vinden waren en die ZIJN mooi.
Ik maakte er footootjes van vanaf de beeldbuis met m’n eerste digitale pocketje.
Zij zongen, en ze dansten. Arabische koninginnen en prinsessen. ABC gaf alleen maar dat. Daarna kon je niet meer slapen. Gewoon de hele nacht niet. Bij mij aan de overkant zijn twee moskeeën. 2 Nours waar de hele dag het hele jaar honderden islamisten samenkomen. Aardig hartelijk vredelievend vriendelijk en hoogst wellevend hoogstaand volk. Ze staan buiten en kletsen wat met elkaar. Uren en urenlang. Als je langsloopt doen ze vriendelijk nederig bescheiden ‘n stapje terug. Een callcenter hier in de buurt zette 200 door hun gebruikte en te vervangen standalone Compaq computertjes gratis voor mij en m’n buurman wiens dochter er werkte in de aanbieding en in de garage. We haalden ze op en ik zette overal clandestien XP op. Daarna plaatsten we ze zwijgend, morsig en nors kijkend bij al die Arabieren thuis in de huiskamer. Gratis, zonder wat te zeggen en te bedenken. Ze hebben weer ABC en het Internet. En……………………………………………………………………………………………………………………….. ze hebben Fairuz.
We worden meestal van de straat geplukt als we er langs lopen. We verstaan ze niet maar we moeten eten. Na een paar uur kunnen we diep in de nacht weer verder.
Zo is ‘t leven.
Zo zijn wij.
Zo is iedereen.
Het leven is het leven en daar is nou eenmaal niet zo erg veel meer aan te doen.
Voor de echte liefhebbers onder ons wordt vanavond om 00.10 uur op Nederland 2 bij Holland.Doc uitgezonden: “Fairuz, we hielden zoveel van mekaar”.
wat een zeurmuziek en ha ha karin maakt ook nog reclame ook…..zou bijna weer acuut aan de hard drugs gaan als ik deze valse wanklanken hoor…ha ha