Je zult er maar moeten wonen. Te weinig deskundig personeel, zoveel achterstallig onderhoud aan de panden dat de woonomgeving onveilig is geworden, te veel reorganisaties, verouderde zorgplannen, stijgende werkdruk, overwerkt personeel, ongelukkige bewoners, grote financiële problemen. De zorg wordt er nauwkeurig uitgemeten: voor het opmaken van een bed staat 1:45 minuut, voor het helpen bij toiletbezoek 2:15 minuut. Het personeel voert zulke klusjes uit met de stopwatch in de hand.
Dat is de stand van zaken in de zevenentwintig tehuizen voor ouderen en lichamelijk gehandicapten die onder Osira Amstelring vallen. Personeel en bewoners hebben elk vertrouwen in het bestuur verloren. De Inspectie spreekt inmiddels van ‘een zeer zorgelijk beeld’ en heeft Osira de komende zes maanden onder verscherpt toezicht geplaatst.
Osira maakte het bijzonder bont, maar het probleem is helaas breder. Doordat de overheid meent dat schaalvergroting in de zorg tot meer efficiency zal leiden, klonteren instanties door fusies aaneen tot grote instellingen. Daar wordt vervolgens een dikke laag beheerslaag overheen gesmeerd: goedbetaalde bestuurders die weliswaar veel papier , protocollen en procedures produceren, maar geen zorg. De afstand tussen beleid en praktijk wordt dan vanzelf groter.
De overheid heeft meer boter op haar hoofd. Om door het rijk bekostigd te worden, moeten zorgtehuizen tot in detail bijhouden worden welke handelingen er worden verricht en is aan veel handelingen een tijdlimiet gesteld; een ontwikkeling die begon bij de verfoeilijke minutenregistratie in de thuiszorg. Steunkous aantrekken: 5 minuten. Wassen van een vrouwelijke patiënt: 17 minuten; wassen van een mannelijke patiënt: 15 minuten. Alle verrichte handelingen moeten worden geadministreerd, soms meermalen.
Het resultaat van al dat maximeren en registreren? De focus verschuift van zorg geven naar geïsoleerde handelingen verrichten; die handelingen worden vervolgens worden verprotocold en gestroomlijnd, alsof de zorg niets anders is dan semi-industrieel lopendebandwerk. Omdat alles minutieus moet worden vastgelegd – de zorg moet immers ‘transparant’ en ‘toetsbaar’ worden gemaakt – gaat een deel van de schaarse tijd van het personeel bovendien op aan het eindeloos registreren van hun eigen handelingen en andere administrativa.
Ook het onderwijs zucht onder al dat verplichte papier. Twee weken geleden riep een schoolbestuurder op tot burgerlijke ongehoorzaamheid: hij wou ‘stoppen met het voldoen aan allerlei bureaucratische kwaliteitscontroles en het invullen van checklisten.’
Een goed plan. De enorme administratieve mallemolen die we hebben ontworpen, leidt niet tot betere zorg of beter onderwijs. Hij leidt vooral voor meer drukte, meer protocollen, meer controles en meer wantrouwen.
tijdlimiet, brrrr.
“Ja, we weten dat u zorg behoeft, maar deze zorginstelling is alleen voor gezonde mensen. Beter voor de stats.”
Zorg is niet quantificeerbaar. (Brood bakken óók niet, maar dat is gek genoeg nóg moeilijker uit te leggen.)
Papierwinkeltje spelen is niet alleeen een hobby van regimes op hysterisch-materialistische grondslag of de GeStaPo maar van eenieder wie van werk geen verstand heeft.
Die flitsende managers vergeten “that they cannot manage the problem” en verhullen hun onkunde in wollig taalgebruik, vervat in vuistdikke rapporten waarin de hamvraag zich laat vertalen als: “hoeveel precies is het quotiënt van ‘blauw’ en ‘Woensdag’ als het niet ‘ontbijtkoek’ bedraagt?” en ze geloven werkelijk dat zulks zinvol is.
quote Spaink: (De focus verschuift van zorg geven naar … lopendebandwerk.)
En naar het delegerenen van administratie door die vervloekte pennelikkers naar juist mensen dewelke daarvoor niet opgeleid zijn, niet aangenomen ook, niet betaald worden (niet zo goed als de apparatsjiks zelf, tenminste) en bovendien daardoor in hun eigenlijke taakvervulling hinderlijk gestoord worden.
Dan nog: ik heb nog nooit zo’n ‘nine-to-five’-schaal-39kwadraat potloodslijpert om vier uur ‘s nachts in ‘t weekeinde iemand z’n reet zien wassen en de luier (én beddegoed) verwisselen. Twenty-four-seven is voor de werkvloer (die, dat ligt voor de hand, daarvoor slecht betaald wordt).
Burgerlijke ongehoorzaamheid? Ammehoela! Er is vóór ieder gemeentehuis plaats zat om minstens ‘n schandblok en ‘n guillotine op te richten. Terug naar de normen en waarden van weleer.
Het kan altijd erger:
http://www.frontaalnaakt.nl/archives/stevig-ouderschap.html
Ik noem ze altijd spreadsheetfundamentalisten
http://www.frontaalnaakt.nl/archives/spreadsheet-fundamentalisme.html
bekijk in dit kader ook eens de docu Paviljoen 7, over de moeilijkste afdeling van het PPC te Amsterdam, beter bekend als de Bijlmer bajes.
gisteren uitgezonden bij NCRV’s Dokument. vandaag te vinden bij uitzending gemist, http://beta.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1085787.
Akelig correcte analyse van de problematiek in de “zorg”. Met dank hiervoor.
Dit artikel brengt heel veel emotie bij mij los. Ben 24 werkzaam als begeleider in de zorgsector (geestelijk gehandicaptenzorg) en heb de evolutie meegemaakt: de overheids-bemoeienissen, het invoeren van “bedrijfsmatig werken” in de sector, en vooral: bezuiniging!!, heeft de echte zorg/begeleiding vermoord.
Daar waar nu alle papieren kloppen, er (verplicht) dikke ‘kwaliteitsboeken’ uitgeschreven zijn met dure woorden als ‘zorg op maat’, ‘kwaliteitsvol werken’, ‘zinvolle dagbesteding’ enz enz; handelingsplannen (verplicht)op papier volledig en grondig zijn uitgewerkt…..blijkt er echter steeds minder tijd en ruimte voor warme zorg en begeleiding.
De zorg is bio-industrie geworden. En als het kan (wordt zorgvuldig ‘gemeten‘ vb. sinds enkele maanden moeten we per minuut optekenen wat we doen) wordt de band wat harder gezet. Als het niet kan ook. Steeds minder begeleiders op de werkvloer. Steeds meer managers, uiteraard. Begeleiders redden wat er te redden valt; helaas vaak ten koste van zichzelf, hun motivatie, hun idealisme.
Wie als begeleider de problemen aankaart, bespreekt, niet meer mee kan, of niet meer mee ‘wil’, omdat ie nog echte ‘zorg’ en ‘begeleiding’ wil bieden, wordt gezien als lastpak, “burn out” , of wordt er (al dan niet op vriendelijke wijze) op gewezen dat men ook kan ophoepelen. Wat evenwel moeilijk tot onmogelijk is, want begeleiders met een zekere anciënniteit zijn veel te duur en hebben te veel verlof. Hun ervaring en blijvende inzet en idealisme zijn van geen tel. Te duur = liefst maar zo vlug mogelijk wegwezen.
Waar vroeger invoelingsvermogen, opbouwen van een band met de bewoners en een warme sociale houding voorop stond , geven managers nu vooral voorkeur aan “efficiëntie”, flexibiliteit, enne “vooral niet zeuren” bij hun personeel. Er worden zo goed als geen vaste contracten meer gegeven. Tijdelijke contracten, zodat men de begeleiders als pionnen kan inzetten in verschillende leefgroepen en hen alert en braaf houdt. Geen aardig personeelsbeleid.
Voor het beleid tellen enkel de “zichtbare” zaken: correct ingevulde formulieren en dossiers/op tijd en stond ‘klaar’ zijn met je werk (6 bewoners wassen in een half uur, middagmaal een half uur)/praktische en materiele zaken. Of je je begeleiding nog met warmte, liefde en idealisme doet, doet niks ter zake. Personeel ongelukkig, veel ziekte, afwezigheid….Maar men lijkt het niet te vatten.
En de bewoners: ondanks alle nu duidelijk uitgewerkte plannen en doelen….lachen ze minder, krijgen ze minder aandacht, vertonen meer storend gedrag, zijn duidelijk ongelukkiger.
Ik hou nu maar even op…
Enkele foutjes in vorige:
* ben 24 jaar werkzaam
* 6 bewoners wassen in een uur (ipv een half-uur)…neen, we mogen niet klagen
Uiteindelijk lijkt er niet zoveel verschil, tussen onze zorginstituten en, laten we zeggen, een intensieve veehouderij met 127.000 kippen. Clienten in de zorg zijn verworden tot nummers. Die geld genereren.
Van dat gegenereerde geld moet de zorg zelf, alsmede het personeel, betaald worden. En dan moet er ook nog winst worden gemaakt. Want in onze zorg sector moest bedrijfsmatig gewerkt worden.
Daarvoor was een uitdijende managers populatie nodig. Die de bedrijfsmatigheid zou invoeren. Die bedong dat ze een bedrijfsmatige looncultuur zou genieten. Er mochten geen discrepanties zijn t.o.v. managers in anderssoortige bedrijven.
Bedrijfsmatig werken houd in, dat er winst moet worden gemaakt. Die winst behaal je uit bezuinigingen op de grootste kostenpost = de zorg aan het bed. En dat daarbij de zorg in het beding komt, is van ondergeschikt belang. Draaide voorheen alles rondom de zorgbehoevenden, nu draait alles om geld en winst.
Het vloeit naar de meest onzinnige dingen, zoals bij die MegaZorgStal waar Elcootje Brinkman in het bestuur zat, ik kan even niet op de naam komen, maar ze gingen voor 60 miljoen de boot in. Geld wat besteed had moeten worden aan Zorg, verdween in de zakken van het kader, bestuur, onroerend goed, beleggingen en andere zeepbellen.
De ontstane financiele problemen werden afgewenteld op de clienten en de loonslaven. Veroorzakers van de ontstane miserie kwamen er straffeloos mee weg.
Ons zorgt goed voor Ons. Dat is een geldende bedrijfscultuur. Snijden doe je niet bij je eigen soort. Je snijd op de plek waar je de minste binding mee hebt, de werkvloer en de zorg behoevenden.
Het verschil tussen onze zorginstituten en laten we zeggen, die megastal met 127000 kippen zijn woorden. De kippen worden beestachtig behandeld. De zorgbehoevenden ook, alleen dan noemen we het ‘menselijk’.
“Het is een tijdelijk probleem…”.
“Het zijn incidenten…”.
“Vorig jaar is er nog een uitgebreid onderzoek geweest, waarbij bleek dat bewoners van de tehuizen hun verblijf en verzorging ruime voldoendes gaven…”
http://uwmeningonzezorg.consumentendezorg.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=156:achter-tevredenheid-van-bewoners-van-verpleeg-en-verzorgingshuizen-nog-veel-knelpunten&catid=1:latest-news&Itemid=69
Wat mij vooral opvalt is, dat er steeds meer luxe verpleeg- en verzorgingshuizen komen voor mensen, die zich ‘iets meer’ kunnen veroorloven en ‘iets minder’ vertrouwen hebben in de praatjes en beloftes van bestuurders en politici.
Wie geld heeft krijgt lekkers, wie arm is… een houtje, om op te bijten.
Tijdens het wachten op eten en drinken, een douchebeurt, een verschoning of medische verzorging…
Tijdelijk en incidenten…
Hoe lang horen we dat al niet ?
Megastallen voor de ouderen, terwijl het kabinet wel geld beschikbaar heeft voor het sturen van F16’s naar verweggistan.
Wordt het niet eens tijd voor een grijze revolutie in Nederland?
Wie was het eigenlijk die bedacht had dat marktwerking in de zorg een goed idee zou zijn?
Even een zijspoortje: de administratie van steeds grotere bedrijven wordt een puinhoop. Elk jaar fusies, afslankingen, personeelsmutaties, etc. etc. Onze ICT bedrijven hebben al geen goede naam, als er iets mis kan gaan dan gaat het ook goed mis. Moet ook hardstikke goedkoop natuurlijk, met weinig personeel. Maar men kan het niet meer bijbenen. Ook ontzettend duur allemaal.
Vandaag kreeg ik een acceptgiro te betalen binnen twee dagen (gedateerd 15 maart!) van mijn verzekeringsboer. Heel vreemd. Meestal krijg ik een stapeltje polisbladen. Ik bel op, blijkt men mijn relatienummer niet te kunnen vinden.
Op hun site staat dat de incassodienst vertraging heeft opgelopen. Nou, hun systeem werkte niet. Daarom moesten ze hals over kop die rare acceptgiro’s opsturen. Bij betaling bleek dat hun banknaam ook veranderd was, ipv Ohra, was het Delta Lloyd.
Dat is allemaal het gevolg van privatisering, deregulering en marktwerking. Een puinhoop is het.
Als je toevallig hun hulp nodig hebt, prevel dan eerst een schietgebedje, want met uitbetalen zijn ze nog meer ontregeld.
@ Hetty, post 9, ≡ 30 Mar 2011 ≡ 09:41
De woorden uit mijn mond!!!
Door “landverraders” -vroeger hadden wij daar een mooie naam voor- die een tik van de malle molen hebben gehad en van Links denkend, Rechts steunend zijn geworden, gaan wij b.v. een peperdure en hopeloze gevechtsmissie, euh, oh nee, een politiemissie naar Kunduz sturen.
Terwijl in Nederland politiebureaus worden gesloten uit “geldgebrek”.
Afghanistan heeft ons op dit moment al 5.2 miljard Euro gekost!, maar Mark Rutte en Chihuahua Jolande Sap vinden het een perfect idee om nog meer geld in een bodemloze put te gooien!
Van Rutte is het begrijpelijk; zijn militaire-industriemaatjes willen graag erg veel geld verdienen, maar van Sap… tja… ongelofelijk!
Dankzij de “collaboratie” van Jolande Sap is Links nu meer verdeeld dan ooit en daardoor is de kans levensgroot dat op 23 mei 2011 de Eerste Kamer ook een Rechtse -vingeraflikkende- meerderheid krijgt.
En dan zal een zeer bittere tijd aanbreken; HenK, post 8, verwoorden het mooi, ik pas het iets aan:
Wie geld heeft (gestolen) krijgt lekkers, wie arm is (gemaakt)… een houtje, om op te bijten.
@ Maurice, post 10,
Deze vraag heb jij zelf toch al eens beantwoord?!
Ik wil nog wel een “mooi” voorbeeld geven:
Guusje ter Horst…
Dankzij Salonsocialist Guusje is er zeer actief en niet aflatend gedramd, gelobbyd en omgekocht om b.v. Nuon ten koste van alles te privatiseren zodat Guusje later een vet betaald commissariaat kon krijgen.
(Ook nu bekend als een Camiel Eurlings voorzetje).
Na haar werk in de politiek springt Guusje als een dolle, hongerige sprinkhaan door Nederland heen en verzamelt links en rechts dik betaalde commissariaten en bijbaantjes van geprivatiseerde bedrijven…
Zo doen zij dat dus, als “echte” Socialisten…
Waarschijnlijk heeft zij goed gekeken naar Wim Kok, met als dieptepunt zijn jarenlange commissariaat bij Shell…
En nu vraagt Links zich al jaren af, waarom het Links stemmende volk geleidelijk in de handen wordt gedreven van een asociaal Rechtse Rutte, gesteund door PVV-dictator…
Het begrip ‘markt’ werkt pas in de gezondheidszorg wanneer dat concept ook door een griepvirus (met minimale hersencapaciteit) begrepen kan worden.
In het buitenland staan geen tehuizen.
Daar pakt de burenhulp dat op.
Dat is natuurlijk ‘n heel verschil.
In hun en onze socialiteit.
Ik heb jaren in de zorg gewerkt. Ik vrees dat er weinig is veranderd. Een zorgelijke situatie. Burgerlijke ongehoorzaamheid lijkt mij prima.
Heel goed, maar daar los je niets mee op. De overheid is niet in staat ook maar IETS te veranderen. De tijden worden erger.
Het enige waar je het mee oplost, is burgerlijke meelevendheid en hulpvaardigheid. Alle uitkeringstrekkers in de bejaardenzorg. Werklozen in de mantelzorg. Vervangende dienstplicht in de tehuizen. Anders geen studentenbeurs.
Natuurlijk…., zijn we daar nog niet aan toe. Maar over 25 jaar wel. En zolang wachten we het nog effe. Stilletjes op ‘n stokkie.
En klagen. Om het hardtst want dat lucht op.
Anders komen we de moeilijkheden en complexen niet te boven.
Allerwegen, is daar alle begrip, en zeer sterk medeleven voor.
Allerwegen en ook alom.
Altoos.
Altijds.
juzo, als je vaker schrijft zoals in post 17 hier, zou je een boel kritiek schelen. Je mag best zeggen wat je vindt, zonder bloemige beeldspraak :)
Ik kan de oprechte irritatie die ik uit je post opmaak iig zeker waarderen.
Tiet veur ‘n pafke.