Voor de zoveelste keer is er een discussie ingezet over het verband tussen psychologie en kanker. Irma Verdonck, die in april van dit jaar aantrad als hoogleraar ‘Leven met kanker’, was eerder deze week weliswaar zo verstandig om te erkennen dat ‘optimistisch’ of ‘positief’ zijn niets uitmaakt voor iemands overlevingskansen. Maar omgekeerd hield ze een fikse slag om de arm. Er waren duidelijke aanwijzingen, zei ze, dat depressief zijn je overlevingskansen met kanker nadelig beïnvloedt.
Ik word altijd erg verdrietig van zulke theorietjes. Dus dank u wel mevrouw Verdonck, u heeft mijn kans dat die borstkanker me ooit nog te pakken krijgt, helaas vergroot…
Hoe groot iemands kans is om kanker te overleven, zit ‘m voor pakweg negentig procent in twee dingen: wat voor kanker het is, en: in welk stadium die wordt gevonden. De vooruitzichten bij borstkanker zijn bijvoorbeeld beter dan bij longkanker. Maar ook redelijk behandelbare kankersoorten zijn fataal als ze pas in een laat stadium worden gevonden. Heb je eenmaal uitzaaiingen, dan staat de uitkomst eigenlijk wel vast en valt er niet veel meer te doen dan rekken en de resterende tijd zo aangenaam mogelijk te maken.
Iemands overlevingskans wordt bepaald door de vraag welke behandelingen er zijn, hoe goed je die verdraagt, en hoe lang je ze kunt volhouden. Je instelling of humeur heeft daar bitter weinig mee te maken.
Dan gaan zitten hameren op een heel subtiel en niet verklaard verband tussen geestesgesteldheid en overlevingskans vind ik persoonlijk nogal, eh, ziek. Wie een goed geneesbare kanker heeft ontspringt de dans, niksniet verhalen over het belang van zijn eigen psychologie, en wie toch al de pech heeft met een slecht geneesbare kanker te kampen, wordt ineens wel met de neus op zijn eigen aandeel gewreven.
Dat legt naar mijn smaak een onacceptabel grote druk op de patiënt. Het gaat bovendien uit van de verkeerde gedachte dat je iemands psychologie kunt ‘inzetten’ als wondermiddel. Ineens wordt genezing of sterven voorgesteld als was ’t het resultaat van een persoonlijke keus, van iemands mentaliteit. En daarmee wordt de strijd tegen kanker verlegd van het medische domein naar het psychologische. Als de artsen met lege handen staan, krijgt u ineens een groot deel van de verantwoordelijkheid toegeschoven en moet u doen wat zij niet kunnen.
Aangeslagen raken en depressief worden als je een ernstige ziekte hebt, acht ik een volkomen normale, ja zelfs gezonde reactie. Moeten horen dat dat ‘dus’ niet bevorderlijk is voor je genezing, komt me voor als iemand die het toch al erg moeilijk heeft, een venijnige trap na geven.
Daarnaast vergeet Verdonck dat al jaren geleden bekend werd dat depressie juist een neveneffect kan zijn van een lichaam in strijd. Als je lichaam permanent overuren maakt, gaat het hoofd soms op nul – je wordt vlak, mat, moe, kortom: depressief. Simpelweg omdat alle beschikbare energie wordt ingezet voor dat ene doel: de boel intern, fysiek, weer op orde te krijgen. Depressie is in dat geval het teken dat er intern hard wordt gewerkt, het is in zekere zin een neveneffect van kanker. Zeggen dat depressie ‘niet goed ‘ voor iemand zou zijn, is dan klinkklare onzin.
Verder zit het hele jargon me niet lekker. Praten in termen van ‘kanker overwinnen’ ontkent dat kanker hebben en daarvoor behandeld worden, vooral heel veel afwachten betekent, proberen de behandelingen zo goed en zo kwaad als kan te doorstaan. Van kanker genezen betekent vooral: lijdzaamheid betrachten.
Bovendien, als we het hebben over kanker overwinnen, in plaats van het meer bescheiden en, naar mijn smaak, meer gepaste genezen van kanker, hoe noemen we dan de mensen die het níet haalden? Losers?
Auw, scherpe laatste alinea. En terecht.
Ik vraag me dan ook af hoe ze zoiets onderbouwt.
Opmerken dat depressie mensen met of zonder kanker een grote kans te sterven hebben, dat zou ik ook wel kunnen. Het uitleggen als een consequent verband tussen depressie en kanker, dat dan weer niet.
Het leven loslaten omdat je de moed hebt opgegeven, of dat kan, daar ben ik nog niet over uit. Ik kende ernstig zieken die de moed of wil niet meer hadden, de ene stierf vlug, bij de ander duurde het tergend lang voordat het lichaam er mee ophield.
Kanker is een fysiek, aantoonbaar gebeuren. Een kankercel en al haar onderdelen is tastbaar – het is geen toverdoos. Bij whatever groeisel van kanker de dood bij iemand veroorzaakt moet dat ook zo zijn. Bij whatever fysiek verschijnsel dat kanker tegen zou gaan wegens het niet-hebben van een depressie zou dat dan ook zo moeten zijn.
Wat voor verklaring heeft ze voor bevindingen en/of conclusie?
dat moet zijn:
…dat met een depressie, mensen, met of zonder kanker, een groteRE kans…
pardonnez le typos
Geweldig. Het is zo goed dat er een tegenstroom is tegen de – en daar is een term van jou Karin die ik destijds al zo ongelooflijk goed vond – orenmaffia.
Ik luister altijd met plezier naar je columns. Het is heel gevaarlijk dat mensen zelf uiteindelijk schuldig worden geacht omdat ze “niet vechten”. Ik hoorde eens een interview waarbij familie echt met de beschuldigende vinger naar de vader wezen omdat hij niet wilde vechten en zich neerlegde bij zijn ziekte. Heel pijnlijk. Heb je eindelijk zelf je ziekte geaccepteerd, moet je van je familie gaan vechten en allerhande boeken gaan lezen om het te overwinnen!
Ik heb in de Dr. Daniel den Hoed Kliniek gewerkt. Overal waar het ter sprake komt wil ik altijd zeggen dat we op moeten passen om mensen niet zelf verantwoordelijk te laten zijn voor het genezen van kanker door de juiste vechtlust of hoe je het maar noemt. Dank voor deze column.
Sylvia
quote:
“Als je lichaam permanent overuren maakt, gaat het hoofd soms op nul – je wordt vlak, mat, moe, kortom: depressief. Simpelweg omdat alle beschikbare energie wordt ingezet voor dat ene doel: de boel intern, fysiek, weer op orde te krijgen.”
Karin, wat een waarheid ! En nu word het zaak om ook de dames en heren psychiaters daar van te doordringen. Die vormen op hun geheel eigen wijze een orenmaffia.
Als je kanker hebt en je ziet desondanks kans niet depressief te worden (voorzover je dat al in de hand hebt) zijn je laatste maanden misschien wat draaglijker. Maar die woekerende cellen krijg je er niet mee in toom.
Of je het nu leuk vindt of niet, het is aangetoond dat “positief denken” of “willen genezen” niet helpt bij genezingen.
En dat is niet enkel in een enkele studie aangetoond maar in heel wat studies, waaronder ook studies die eigenlijk net het tegendeel wilden bewijzen.
WEL zijn de studies het erover eens dat “positief denken” en “willen genezen” en “geloven in het genezen” het lijden verzachten, door een hogere aanmaak van dopamines of endorfines, al naargelang de situatie.
Dopamines en endorfines zijn lichaamseigen pijnstillers.
Maar je leven verlengen gebeurt niet.
Viel ik vanmiddag zomaar op de radio in je column ;) Was weer een goeie!
Weer een mooi strijdbaar stuk en oh zo waar!
Ik heb wel eens gezegd tegen van die mensen die me voorhielden dat ik positief moest denken, dat ik mijn eierstokkanker op de vlucht heb gejaagd met depressie en zwartgalligheid. Ook niet waar, maar wel leuk om te zeggen.
Hoe heet ze nu, Verdonck of Verdonk? Een Google search suggereert de ck versie. Ik snap dat in het huidige politieke klimaat de laatste naam gauw getypt is…
VerdonCK. Dank voor de tip, ik zal de fout meteen repareren. En sorry voor de verwarring…
Ik mag mezelf ervaringsdeskundige noemen: uitgezaaide kanker plus zwalkend tussen optimistisch/zeer positief en depressief. Hoe langer ik overleef, hoe spitser de toppen, hoe gemener de valkuilen. In mijn zwarte tijden stoot ik mensen af, dus eenzaam; op mijn roze wolken ben ik geliefd en een geweldig mens. Als ik ‘t voor ‘t kiezen had…
Heb altijd bestreden dat ik bezig ben kanker te overwinnen, omdat zo’n uitspraak pure kul is. (Technisch gezien voor mij onmogelijk trouwens, maar als je er ‘goed uitziet’ en je normaal beweegt is er toch niks aan ‘t handje?) Het legt idd een te zware claim op de ‘losers’; het is onrechtvaardig! Ik ben te grazen genomen door de ziekte, maar heb mazzel omdat tot nu toe behandelingen aanslaan.
Ik voel me soms een winnaar, als ik in de roze modus zit en redelijk prettig leef, ondanks de beperkingen en de pijn. Vandaag – niet kunnen slapen sinds half drie – zit ik in het putje en tuur omhoog, zoekend naar een sprankje licht. En vraag me af of ik het kan opbrengen om naar de sportschool te gaan, de loopband op, hopend op dopamine en kerosine :-)
Spaink… ik vraag u uzelf af te vragen… positief denken, negatief, analytisch, logisch, mystiek, intuïtief, primair, secundair, magisch.. en noem alle [nonsens] vormen van denken maar op… WAAROM HEBBEN MENSEN ER VOORNAMELIJK EEN PROBLEEM VAN GEMAAKT?
Ik doel hier mede op de semantiek of semasiologie; d.i. de betekenisverschijnselen. 98% Van de wereldbevolking weet immers niet waarover ze het hebben.
Tegen depressieven heb ik absoluut geen bezwaar en iedereen heeft recht op zijn haars absoluut en geheel en al vrije keuze. Maar we kunnen de maatschappij en de wereld alleen maar in stand houden en opbouwen met positief ingestelde optimisten. Die zijn namelijk als enige bereid en in staat, om wat ook maar, te doen.
Als zich dus negativisten en depressieven (die daartegen niet behandeld willen worden) manifesteren in de gezondheidszorg,
dan moet hun de uitkering en de vergoedingen die hun krachtens de maatschappij worden toegemeten, worden ingetrokken.
En zo ver zal ‘t dus weldra komen ook, volgens Ab Klink en enkele professoren van de UM Maastricht.
Voorheen deed ik soortgelijke voorspellingen.
Ze zijn alle uitgekomen en ik zal ze binnenkort eens plaatsen ten bewijze,
met headers en al op mijn eigen site.
Depressiviteit leidt tot niets en men dient er zo spoedig mogelijk met hulp van psychologen en psychiaters vanaf te zien. Anders gaat het centen kosten.
Dat wil en kan de maatschappij anno 2010 tot 2025 zich niet meer permitteren.
Het enige dat telt,
is het geld.
Onno Rüding heeft gisteravond al voor de televisie (NOVA) gezegd, dat er van de 18 miljard 3 miljard in de gezondheidszorg moet en zal worden bezuinigd.
Alsof je ‘n emmer leeggooit.
Juzo, post 14 zei:
“Als zich dus negativisten en depressieven (die daartegen niet behandeld willen worden) manifesteren in de gezondheidszorg, dan moet hun de uitkering en de vergoedingen die hun krachtens de maatschappij worden toegemeten, worden ingetrokken”.
Ik weet dat Juzo niet van commentaar houdt, maar wat moet er b.v. gebeuren met stevige rokers en drinkers? Eigen schuld?
Dus GEEN uitkering en GEEN vergoedingen die hun krachtens de maatschappij worden toegemeten?
En als deze mensen wel premies hebben betaald?
Waar leg je de grens? Bij de roker? Bij de (mannelijke!) automobilist die veel te hard rijdt, een ongeluk veroorzaakt en daardoor zichzelf invalide maakt?
Ook geen uitkering(en) en geen vergoedingen?
Binnenkort zullen PVV, VVD en CDA hun zeer schokkende sloopplannen bekend maken; Juzo zal dan op zijn wenken worden bediend.
P.S.
De plannen zijn nu al bijgesteld… er moet niet 18 maar 20 miljard worden bezuinigd…
Zo is het maar net, en niet alleen juzo, maar de overgrote meerderheid. Die heeft het nog altijd voor het zeggen. Hier in dit land. Het zou te gek zijn, als het anders was.
Als je dus iets wil veranderen, zal je dat dus met de grote meerderheid moeten doen, en dat is alleen voor specialisten weggelegd.
Rüding zei om precies te zijn “twintig, komma twee, miljard.”
Zo’n emmertje, dat je leeggooit, kan er gemakkelijk bij. We hebben tóch genoeg.
Jozo,
Zoals gewoonlijk… Nog steeds geen antwoord op mijn vragen…
Off Topic
P.S.
Ik hoop dat ALLE uitkeringen worden afgeschaft; de domme VVD’er zal er dan snel achter komen wat er met de VVD stemmende middenstand gebeurt.
Karin schreef:”Als de artsen met lege handen staan, krijgt u ineens een groot deel van de verantwoordelijkheid toegeschoven en moet u doen wat zij niet kunnen.”
Zo gaat dat bij kanker en bij andere ziektes, zoals bij Lyme.
Naar Lyme wordt nog weinig onderzoek gedaan. Artsen in Nederland werken volgens een richtlijn uit het jaar nul. Diagnostisering en behandeling van chronische Lyme zijn ernstig onder de maat.
Als patiënt mocht ik het doen met behandeling door een psychosomatische fysiotherapeut, een psycholoog en een psychiater. En ik ben niet enige die dit is overkomen.
Ik denk dat de geneeskunde iets anders is, iets anders werkt, dan door de bank genomen, gemiddeld, hier in dit blog onder leiding van de aanvoerster menen te moeten denken en menen te moeten schrijven.
Geneeskunde is nog altijd niet ‘n automaat, waar je ‘n dubbeltje ingooit, en dan komt er zomaar ineens ‘n pasklare hapklare injecteerbare oplossing uit, die altijd werkt, en waar je niks voor hoeft te doen.
Zo werkt geneeskunde niet.
Het zou goed zijn, als iedereen hier, eens naar de arts en specialist ging luisteren.
Voor de eerste keer van zijn of haar leven.
Dat zal wel nooit meer mogelijk zijn.
Hier in deze surround.
Als je naar de arts of specialist gaat, dan is er ‘n ——- KÁNS……………………………………………,
dat er iets gebeurt.
Dat is alles.
Méér, heeft de geneeskunde niet te bieden, en ánders, dan over de gebaande paden, met het minste risico,
mag zij niet gaan.
Maar dat weten we natuurlijk allemaal al heel heel erg lang.
Het is natuurlijk ook volkomen overbodig dat ik dit zeg.
Dat weet ik ook wel.
@ Agnes
Agnes zei:
“Artsen in Nederland werken volgens een richtlijn uit het jaar nul”.
Was dan alleen maar het geval.
Nederlandse artsen weten het altijd net even iets beter, hoeven niet te luisteren naar buitenlandse collega’s en doen wetenschappelijk bewezen onderzoek gewoon nog een keer opnieuw: Resultaat patiënten lijden en wachten onnodig lang…
Het gaat in Nederland 9 van de 10 keer gewoon keihard om de centen!
Zie ook mijn post, 11 Tartarus ≡ 31 Jul 2010 ≡ 3:52 pm
http://www.spaink.net/2010/07/30/geloof-in-genezing/
Lyme is inderdaad WEER een “mooi” voorbeeld hoe Nederlandse betweterige artsen Lyme-patiënten jarenlang gewoon het bos in hebben gestuurd.
@ Juzo,
Uit uw tekst kan ik opmaken dat Juzo weinig Nederlandse artsen heeft ontmoet.
Als ik de meeste reacties lees ben ik blij dat er bijzondere hoogleraren worden gefinancierd uit middelen die door gerichte activiteiten worden gegenereerd. Leven met kanker valt niet mee, zeker als het ‘t zoveelste stokpaardje wordt om een non-discussie te starten. Je zou bijna denken “krijg de …”
Maar dat weten we natuurlijk allemaal al heel heel erg lang.
Het is natuurlijk ook volkomen overbodig dat ik dit zeg.
Dat weet ik ook wel.
Ben zelf hooguit wat depressief door een beetje kanker en prijs me gelukkig.
Strijden tegen kanker
De Praktijk, 6 augustus 2010
Beste Mevrouw Spaink,
Wat mij betreft heeft u gelijk betreffende uw idee omtrent het genezen van kanker. Zelf heb ik vele jaren geleden door een foute diagnose van een vervangende huisarts een jaar met een tumor rondgelopen. Mede doordat ik zelf het een en ander van deze materie afweet ging ik toch nog maar eens naar de huisarts. Dit keer was het mijn ‘echte’ huisarts. Ik werd met spoed naar het AMC verwezen en binnen een week was ik geopereerd en was er een bestralingsplan gemaakt. Doordat ik al een jaar met deze tumor had rondgelopen was ik er min of meer van overtuigd, dat er uitzaaiingen waren. Ik dacht dat ik dood zou gaan aan deze ziekte. Ik heb dus absoluut niet ‘gevochten’ tegen deze kanker. Er waren geen uitzaaiingen. Ik ben wel genezen. Door het klakkeloos ondergaan van de mij voorgeschreven behandeling. Niet meer en niet minder.
Ik waardeer uw commentaar op allerhande zaken. U bent absoluut iemand, die niet alles zo maar gelooft, ook niet als uw mening niet met die van zekere autoriteiten strookt. Verfrissend.
Mer vriendelijke groet, Kees Hoeben
@ Kees Hoeben,
U bent niet de enige die een foute diagnose krijgt:
Nederlandse huisartsen zijn echte Poortwachters geworden…
Laatst weer een patiënt ontmoet die door de huisarts niet serieus werd genomen, maar bij nader onderzoek vol zat met RIP’s… Tumoren ter grote van tennisballen…
Volgens de Poortwachter, euh, huisarts was er sprake van een niet acuut “chronisch longprobleem” door tabaksgebruik.
(Patiënt bleek later op dat moment nog een levensverwachting van hoogstens 1 week te hebben).
In reactie hierop:
Daarnaast vergeet Verdonck dat al jaren geleden bekend werd dat depressie juist een neveneffect kan zijn van een lichaam in strijd. [etc.]
– deze link: http://en.wikipedia.org/wiki/Sickness_behavior
Tartarus schreef in 24: “Lyme is inderdaad WEER een “mooi” voorbeeld hoe Nederlandse betweterige artsen Lyme-patiënten jarenlang gewoon het bos in hebben gestuurd.”
De beeldspraak ontlokt me een lach, vanwege het bos, waar je nou juist, maar daar niet alleen, kans loopt een tekenbeet op te lopen.
Zouden positief denken, een blij gevoel en afwezigheid van depressie helpen om ook Lyme te genezen? In dat geval kan er letterlijk in de nieuwe richtlijn (die in de maak is) worden opgenomen dat artsen kunnen volstaan met alle lymepatiënten het bos in te sturen. We schieten dan allemaal in de lach, en ons probleem is opgelost.
Karin, dank voor je niet aflatende strijd tegen de terreur van het positieve denken bij kanker. Ook Maarten vd Weyden verwoordde zijn bezwaar hiertegen heel goed in de reportage.
Hoewel ik zelf, behandeld voor borstkanker, gelukkig niet veel van zulke onzin in mijn directe omgeving hoor, doet het me toch pijn als ik dergelijke uitlatingen in de media zie of hoor. Dan ben ik blij als er mensen als jullie zijn die het rustig en toch scherp kunnen zeggen. Ik moet nu zelf ook nog eea kwijt.
Wat ik mis in dit soort discussies zijn betere definities. Wat wordt precies bedoeld met optimisme? Met ‘vechten’? Is vechten hetzelfde als weerbaarheid of voor jezelf opkomen? Een goed gebekt en weerbaar type heeft misschien iets meer overlevingskans omdat hij eerder een onderzoek of verwijzing eist bij een terughoudende/onwillige huisarts?
En positieve mensen, wat zijn dat? Van die types die er altijd van uitgaan dat alles goedkomt. (“everything’s gonna be allright” zoals het in al die amerikaanse films heet). Omdat ze zeker weten dat God het met hun ietsje beter voorheeft dan met de anderen? Of, die mensen die dat roepen (ook tegen anderen), zijn juist bang? Maar dat zou dan weer negatief op hun prognose moeten werken…
Zelf ben ik van nature niet zo’n positief ingesteld mens maar toen ik een deuk in mijn borst kreeg, dacht ik, ach dat zal wel niks zijn. Optimistisch he? Dus ging ik pas heel laat en verkleinde ik daarmee statistisch gezien mijn 10-jaarsoverleving. Eenmaal in de medische molen heb ik, assertief als ik ben, overal second opinions gevraagd en betere afspraken bedongen, dat heeft me vast een half jaartje opgeleverd.
Nu, 2 jaar na diagnose, 1 jaar na afsluiten behandeling ben ik, juíst omdat ik in het begin een plank voor mijn kop had, doodsbang bij elk klein dingetje dat ik voel. Moet mijn prognose nu bijgesteld worden?
En depressie? Hebben we het over heel verdrietig zijn of over klinische depressie? Over mensen die altijd al depressief waren of dat na de diagnose/behandeling/terugkeer vd kanker pas werden? Zitten er zelfmoordcijfers in dat onderzoek (je weet maar niet)?. Het werd al eerder gezegd, depressie is tot op zekere hoogte een gezonde reactie van het lichaam. Ook dieren worden lusteloos als ze ziek zijn.
Een therapeute bij het Helen Dowling Instituut zei dat de positieve werking van een ‘vechtersmentaliteit’ op de overlevingskans nooit bewezen was. Het enige waar vlgs haar aanwijzingen voor waren, had betrekking op mensen die reeds terminaal waren. De mensen die nog van alles uit het leven probeerden te halen leken het iets langer vol te houden dan degenen – met vergelijkbare prognose – die er gelijk bij in bed gingen liggen. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, maar de rest is flauwekul.
Het valt me tegen van een prof. dr. (is zij med. of psych.?) dat zij bij haar uitlatingen geen duidelijke definities hanteert en bv geen onderscheid maakt tussen terminale en niet-terminale patiënten, in elke geval is mij dat uit de media niet bekend – de oratie heb ik niet gelezen. Op de vumc-site, bij de aankondiging van haar oratie, heeft men het over psychische problemen, hier als gevolg van de ziekte, zoals angst en depressie.
Nu is angst volgens mij geen psychisch probleem maar een normaal biologisch gegeven, een hulpmiddel van het lichaam, bedoeld om je te vertellen dat er iets mis is en dat je daar wat aan moet doen om te overleven (het bekende adrenaline>vluchten/vechten-verhaal). Men bedoelt natuurlijk een angststoórnis, maar dat is denk ik juist het gevolg van het ontkennen van angst en andere emoties die door de positiviteitsfundamentalisten als negatief worden bestempeld.
Alsof het hert dat bang is voor de tijger negatief bezig is. Zijn wij dan zo anders? Waar is ons lymbisch systeem (‘zoogdierenbrein’) dan goed voor? Ondanks cortex hebben we dat nog steeds en dat is maar goed ook.
Nee dat kunnen we niet wegdenken. Sinds de jaren 70 zijn hele volksstammen op zoek naar positieve innerlijke kracht, verlichting, enz. en daardoor gezondheid, sinds de jaren 90 coacht de ene helft van nederland de andere helft en toch komt er steeds meer kanker voor..?!
Dat kanker iets met het immuunsysteem te maken zou hebben is naar mijn weten ook nog nooit aangetoond. Was kanker niet lichaamseigen – het zijn je eigen cellen die door een reproduktiefoutje gaan woekeren – en als zodanig niet herkenbaar voor ons afweersysteem? Is kanker trouwens wel een ziekte? Of een degeneratieverschijnsel? Ook planten en dieren krijgen tumoren. Worden die ook bij dit soort onderzoeken betrokken?
Ik zei al dat ik weinig last heb van mensen in mijn omgeving die mij tot vechten aansporen om meer overlevingskans te hebben. Ze zagen mij juist als een vechter toen ik tijdens de chemo’s zo veel mogelijk bleef doen. ‘Wat ben jij een bikkel zeg’ heette het dan, of: ‘ik bewonder jou zo’ (en wat heb ik daaraan dacht ik dan). Maar na de behandeling was het niet veel meer, en als ik gedeprimeerd was werd er overheen gepraat.
Ik dacht dat je in 2010 over je gevoelens kon praten en ook dat iedereen nu wel voldoende wist over kanker en de emotionele gevolgen, maar tot mijn verbijstering was dat niet zo. Juist de mensen die in de zorg werkzaam zijn, én de mensen die altijd met zelfrealisatie en dat soort positivo-sektarisch gedoe bezig zijn, blijken slecht aanspreekbaar en weinig empathisch.
Vlgs mij heeft dit niet met kanker om kunnen gaan/het uit de weg gaan dezelfde oorzaak als het gefocus erop en het leggen van verbanden tussen karakter/instelling en kanker.
Dat alles tegen de achtergrond van het bijna geromantiseerde beeld van kanker en het ‘strijden’ tegen kanker in de media. Pink ribbon gala met gedecolleteerde beroemdheden en met helden die kanker overwonnen hebben. (Waarom gaat dit vechtverhaal altijd over kanker? Nooit hoor je bv. Jarenlang heeft die-en-die tegen astma gestreden en dankzij die vechtersmentaliteit heeft hij de ziekte overwonnen!)
Het is allemaal angst. Net als 100 jaar geleden, 500 jaar geleden, 10.000 jaar geleden. Maar God bestaat niet meer (voor iedereen), dus ben je zelf verantwoordelijk, je moet gelukkig zijn, positief zijn. Als je dat niet bent word je ziek en dat ligt dan aan jezelf. En dat is dan weer een nieuwe religie.
Ik denk wel eens, jongens, wordt toch gewoon weer allemaal christelijk, KOST NIKS!
Dank voor het lezen,
Catalina
@ Agnes, Post 29.
Dit is typisch Nederlands…
Het is nog erger:
Ongeveer 15 jaar geleden werd gewoon voorspeld dat er een tekenprobleem zou gaan ontstaan in Nederland.
Het was vrij simpel om dit te voorkomen, maar de zuinige Nederlanders vonden dit niet nodig…
Nu zitten wij met bossen en zelfs stadstuinen vol met teken waarvan ongeveer 25% is besmet met Borrelia; uit recent onderzoek blijkt Borrelia in ongunstige geval OOK verspreid te kunnen worden door de “gewone” mug…
Ik hoef u waarschijnlijk niet te vertellen hoe moeilijk de Borrelia bacterie is te bestrijden als je eenmaal (iets langer) bent besmet…
Om weer terug te komen op het oorspronkelijke artikel, “Strijden tegen kanker”; het is zeker belangrijk dat dit onder de aandacht wordt gebracht.
Maar misschien kan er ook aandacht worden besteed aan de vuilnismaffia die ouderwetse en/of ondeugdelijke afvalverbrandingsovens in Nederland bouwt en exploiteert, waardoor op termijn de kans op kanker explosief zal stijgen.
Wetenschappelijk is dit gewoon overduidelijk bewezen, maar blijkbaar vinden weinig mensen dit interessant…
Tja, daar gaat de hooggestapelde discussie “psychologie en kanker” weer.
Vraag mij af wanneer mensen met/ na kanker nu eens weer enigszins in hun waarde gelaten worden (dat vooral). Kanker is uitzonderlijk moeilijk.
Bij mijzelf was het genetisch inderdaad zo dat een verkeerd (kanker-) eiwit een stevige negatieve invloed op hersenfuctie had. Kan vertellen dat dat geen vrolijk zelfbeeld gaf (heel moeilijk). Belangrijk is in zo´n situatie (of je nu overleefd of niet) dat je je voorsteld/ herinnert wie je was en dat je mogelijk ook zo weer wordt. Ik was als een vogel (ik was aan bed gekluistert als een baby) die overal heenvloog waar ik meestal geweest was. Als je dat niet meer hebt wordt het natuurlijk een absoluut diep gat als je daar zo ligt.
Maarten heeft natuurlijk gelijk als hij zegt dat werking van chemo de bepalende factor is. Daar heb jezelf werkelijk helemaal geen invloed op. Hoogstens je vermogen om het van seconde tot seconde psychisch uit/ vol te houden (ook al heel moeilijk).
Belangrijk aan de pschologische discussie vind ik wel dat bij overleven ná ziekenhuisperiode dan wel weer echt genieten leert/ doet. Dát lijkt mij wel heel belangrijk (en ook zinvol om daar aandacht aan te geven). Maar feit is wel dat je misschien daar ook zelf weinig invloed op hebt. Bij mijzelf verdween door chemo dat rare kankereiwit volledig en kon daardoor de remming van hersenfuctie zich van nature ook weer herstellen (en dat geeft dan weer makkelijk een dijk van een vreselijke herinnering overigens, waa je ook weer mee om moet leren gaan).
Feit is verder dat mij lijkt dat niemand vrolijk wordt van het hebben of hebben gehad van kanker (ik vind het in totaliteit een stevige kluif). Begrijp ook Maarten als hij het heeft over Rob en Bob. Het was uiteindelijk vreselijk geweest met/ voor mijn medepatienten. Maar je moet daarbij ook de goede dagen/ dingen van hen blijven zien. Families hebben ook veelal hun geliefden een tijdje teruggehad in thuissituatie (dat kon 30 jaar geleden niet of nauwelijks met leukemische ziekten).
Praten over psychologie en kanker heb ik op zich niets tegen. Maar dat moet dan wel een (individuele) menselijke dicussie blijven.
.
Misschien heeft deze nieuw opgelaaide discussie ook wel weer zijn eigen gronden.
Opnieuw een stevige oprisping van onmacht van maatschappij? Illustratief is ook het gestegen aantal euthenasiegevallen. Vreemd is ook dat psychologie en kanker toch laatste tijd steeds wel weer aandacht vind en men het bijvoorbeeld niet heeft over het (mogelijk) gaan sequenteren van het DNA van kankerpatienten. Psychologische praatjes zijn relatief goedkoop, maar niet het laatstgenoemde.
Psychologische praatjes dienen welhaast als maatschappelijk “Ersatz” van nieuwe technieken en methoden die er door aangekondigde bezuinigingen vooreerst niet zullen komen? Ik bedoel men kan er ook wat van hè om het zó te brengen, toch?
–
Ik ben vandaag eens verder gaan kijken dan mijn neus lang is en mijn conclusie is: GVD! Ik ben -GVD- depressief omdat ik misschien -GVD- nog wel 5 jaar door moet leven terwijl ik al minstens 2 jaar dood had moeten zijn, ik -GVD- gelukkig een leeftijd heb dat ik -GVD- nog makkelijk 15 jaar qua betaald werk aan de bak kan maar ik -GVD- nevernooit werk zal vinden omdat ik -GVD- k**kanker heb in uitgezaaide vorm waardoor ik in een schemerwereld ben beland, wat door allerlei randfiguren bestreden wordt, want… Ik heb -GVD- net twee (2!) psychologen getroffen die zich (voor mij achteraf) gespecialiseerd hebben in ‘korte behandelingen’ waardoor ik me – als langdurig lijder – in gebreke voelde omdat ik niet snel tot ‘het stellen van doelen’ kwam. Whatthefuck! En dan lees ik dat Karin Spaink, redelijk genezen verklaard, geroemd en gelauwerd, die andere mevrouw Verdonck (met ceekaa) bij voorbaat al van een brevet van onvermogen voorziet. Die mevrouw Verdonck heeft -GVD- ook bk (met bewust kleine letters, want laten we het vooral niet groter maken dan het is) gehad en mag als ervaringsdeskundige aangemerkt worden. Naar mijn bescheiden mening. Net als mevrouw Spaink.
Van kanker word je depressief, mits het tegendeel wordt bewezen. Zou dat nou eens geen aardige stelling zijn?
…enne, na (her)lezing van mijn reactie schiet mij nóg iets binnen: GVD!
Naar mijn mening mag je godverdomme voluit uit spreken! Sterkte!
Oké, dank L.: Godverdegodverdegodverdedomme! (ik heb gezegd)
W: je hebt bovendien fucking gelijk :)
@34W: De GGZ werkt met ‘indicaties’. Voor elke behandeling moet dus een indicatie stelling worden aangevraagd en hier staat een vaste behandeling voor.
Verder heb je kortdurende en langdurende psychiatrie. Ik zit in de langdurende een vanwege schizo-affectieve stoornis, maar ik mag niet eens een psychiater zien! Terwijl ik wel pillen heb die door een psychiater zijn voorgeschreven.
Er is een soort hulpsint waar ik mijn verhaal kan doen, maar dat vertik ik dus, want die man is daar niet voor opgeleid.
Verder heb ik zelf veel baat gehad bij anti-depressieva (werkt ook niet bij iedereen), maar die kan een psycholoog niet voorschrijven. Een gewone huisarts weer wel geloof ik. Hier geldt dat je niet te snel moet stoppen ermee. De bijwerkingen vallen daarbij wel weer hard mee.
Mamma Spaink: Ik heb uw verhaal nogmaals gelezen, de reacties ook, en op me in laten werken. In uw laatste alinea valt het woord ‘overwinnen’. Kunnen we het daar over hebben? Eerder schreef ik bij een ander onderwerp al over de Nederlandse [westers georiënteerde] psychologie. Daarbij is louter sprake van onderdrukking en leren omgaan met. Dit geldt ook voor vele goedbedoelde stichtingen, zoals o.a. de NHS = Nederlandse Hyperventilatie Stichting. Voor heet veel kwalen en ziekten bestaan er lotgenotencontactenclubjes, die níets met genezing te maken hebben. Soms wordt vanaf de zijlijn gesproken over het overwinnen van jezelf = je Zelf, maar vraag niet om uitleg!!!
Denkt u niet – met mij – dat DE kwaal het aanleren van ‘moeten overwinnen’ bij nog jonge kinderen onder het vergrootglas genomen dient te worden? We leren kinderen en elkaar aan dat we anderen moeten verslaan, inmaken, vernederen, vertrappen, aftroeven en… daarbij mag dan best beledigd en gekleineerd worden. Anders dienen we wel sneller, slimmer, beter, sterker, sluwer, rijker et cetera te zijn zolang we maar overwinnaar zijn. Dit al om überhaupt mee te [mogen/kunnen] tellen, al gaat dat altijd ten koste van mededogen. Om kort te gaan… de samenleving is helemaal niet gebaseerd op genezing. Begrip, steun, troost, verlichting en bemoediging… dáár gaat men om. Veroorzaakt dàt genezing? Never!.. maar het voelt zo goed aan, terwijl het niets te maken heeft met werkelijke compassie.
Tot slot nog dit. Denkt u niet dat, zouden mensen met aandacht leven, d.w.z. méér dan alleen met de verstandelijke vermogens, niet alleen maar wéten dat we eindig zijn, maar dat we er intens naar leven door eerst al die malle scheidingen – die we zelf aangebracht hebben – weg te halen? Niemand is toch iets beloofd, kunnen we elk moment honderden verschillende, dodelijke ziektes krijgen en zijn we toch allemaal niet meer dan ‘dagjesmensen’? Ook dan is niemand een loser. Het is zoals het [mogelijk] is. Het is er tevens de reden van dat al ons denken de problemen niet opgelost, maar wel veroorzaakt heeft.
Denk samengevat dat de hele discussie psychologie en kanker een stevige non- discussie is.
De vergissing die men maakt is dat kankercellen en hun (foute) genen nu eenmaal makkelijk een negatieve invloed op hersenen kunnen hebben. Daar heb je als patient niet of nauwelijks echte invloed op. Wie eenmaal stevig kanker heeft is dienaangaande afhankelijk van een werkzame kankerbehandeling (die per saldo lichaam èn hersenen de kans moet geven weer te herstellen).
De eerste patient die vrolijk wordt van diagnose en behandeling kanker moet ik nog tegenkomen. Hetzelfde geldt voor leven met een vrij grote onzekerheid – en dat is er vrijwel altijd – ná kankerbehandeling.
Op de keper beschouwt is kanker gewoon een heel moeilijke gebeurtenis.
.
Een feit is een feit,je hebt kanker,in mijn geval borstkanker twee keer in acht jaar.Heb je uitzaaiingen jammer dan dat wordt alleen maar rekken.Dat weet bijna iedere patiënt in deze tijd,geen reden om te ontkennen.We weten genoeg via de media en omgeving.We hopen nog op een klein wonder?In allerlei programma’s zien we Hoe andere lotgenoten hier mee omgaan.Bewonderingswaardig.Maar zien we de echte pijn? Sites die vertellen het is een kado, nou heb wel eens leukere cadeautjes gehad.
Moeten we anders gaan leven? Want je bent wel druk of je rookt een sigaretje of je eet teveel of je lust ook wel een wijntje daar zal het vast aan liggen dat je het krijgt.Hier heb ik wel een beetje genoeg van,moeten wij ons als kanker patiënt gaan verdedigen Hoe we hier aan komen? Volgens mij overkomt je dat en niemand Hoe die ook zijn best doet krijgt het ook dat is een feit,laten we het daar bij. En verder er gewoon voor elkaar zijn.
Ehh, ik zet dit maar hier, het is je laatste column over kanker, althans waar dat als trefwoord in voor komt.
http://www.nu.nl/gezondheid/4478214/salmonella-alarmeert-lichaam-aanwezigheid-tumoren.html
Dit lijkt me een zeer interessante ontwikkeling.
J.