Wielrenner Lance Armstrong vindt zichzelf een winnaar in de sport en een winnaar in zijn strijd tegen kanker. Langeafstandszwemmer en ex-kankerpatiënt Maarten van der Weijden zegt: “Niks overwinning, de enigen die me hebben geholpen toen ik kanker had, waren de artsen en was het lot.” Twee totaal verschillende verhalen van mensen die patiënt werden en die op televisie en in boeken daarover vertellen.
Vandaag wijdde het radioprogramma De Praktijk een uur aan de patiënt in de media. Welk beeld van patiënten schetsten de media en hoe waarheidsgetrouw is dat beeld? Wat hebben patiënten aan media en andersom?
Gesprekspartners: Maarten van der Weijden; Alex van Zijl, directeur van het bedrijf dat aan de wieg stond van ‘medische tv’ met het programma Vinger aan de pols; publiciste (en vaste columnist van het programma) Karin Spaink; en ten slotte cabaretier Mike Boddé die Pil schreef: een boek over zijn ernstige depressie.
Armstrong suggereert hiermee dat mensen die het verliezen van de kanker niet hard genoeg gevochten hebben. Ik zie meer in de visie van Van der Weijden.
wiidde of wijdde ??
Natuurlijk heeft van der Weyden (meer) gelijk. Maar wie weer “opstaat” van kanker kan inderdaad (beter) veel doen. Dat laatste is natuurlijk heel erg individueel. Zelf denk ik dat na therapie zo breed mogelijk veel doen verstandig is. Bij krijgen van kanker en bij kankertherapie krijgen hersenen veelal een behoorlijke dreun te verduren: daar kun je naderhand inderdaad veel aan doen om dat allemaal weer enigzins te compenseren.
Dat bij krijgen van kanker hersenfunctie een duw kan krijgen is gestaaft door nieuwere studies naar o.a. RUNX1- en RUNX3- genen. Dat chemo- en radiotherapie een duw kunnen geven aan hersenfunctie is natuurlijk duidelijk.
Elmo, dank voor de correctie: ik heb ‘t aangepast.
Het is voor veel mensen onverdraagelijk dat er heftige dingen zijn waar ze geen invloed op hebben. Daarom bidden ze of denken ze dat het aan henzelf ligt als ze kanker overwonnen hebben. Iemand die bij bijvoorbeeld een verkrachtingspoging heeft teruggevochten kan het vaak veel beter verwerken dan iemand die door een ander is gered.
Lance Armstrong schreef in zijn boek dat hij zelf in korte tijd heel veel las en leerde over zijn soort kanker en dat hij daardoor de beste artsen en de optimale behandeling uit vinden. Daar geloof ik wel in. Een goed geinformeerde, kritische, rijke patient heeft natuurlijk veel meer overlevingskans. Armstrong heeft niet alleen een sterk lichaam maar is ook een goede manager en dat heeft hem ver gebracht, zowel wat sportprestaties als ook wat door het oog van de naald kruipen op kankergebied betreft. Extreme controle.
Kennelijk heeft dit onderwerp niet zo veel belangstelling qua reacties.
Het verhaal/ de ziekte van Armstrong en van van der Weyden heeft echter ook heel gewoon zijn genetische basis in combinatie met chemotherapie.
In Amerika is kanker bovendien zowiezo een behoorlijke hype in publieke opinie. Hier doen wij er wat meer “gewoon” over.
Blijft natuurlijk de vaststelling dat wie jong kanker oploopt en door therapie heen komt, je dan nog wel aan jaren veel te doen hebt.
Veel doen is dan wél verstandig: wie terugkijkt heeft een dijk van een niet zo vrolijke herinnering.
–
Sjaak zei: “Kennelijk heeft dit onderwerp niet zo veel belangstelling qua reacties.”
Ik kan niet voor anderen spreken, maar ik heb persoonlijk weinig belangstelling voor bekende mensen die iets over een ziekte te zeggen hebben tenzij het ook inhoudelijk spul inzichtelijk maakt.
Karin is bekend, maar wat ze geschreven heeft over het gebroken lichaam, kanker, etc. gáát ook nog daadwerkelijk ergens over – wat ik dus ook met alle liefde gelezen heb.
Een bekende wielrenner die toevallig kanker overleeft en lijkt te denken dat het zijn eigen verdienste is, nee, dat boeit me niet.
Hoe veerkrachtig iemand na overleven weer de levensvreugde terug weet te vinden (of tijdens het overleven, als het iets chronisch is), dat lijkt me wel deels een kwestie van karakter (en deels: hoe veel pech de persoon heeft). Maar karakter is nou ook niet bepaald volledig iemand’s eigen verdienste.
Maurice: wat ik mij vooral zo herinner en mij eigenlijk nog steeds zo doet verbazen is het feit/ vaststelling van de ongelooflijke kracht van kanker en de evenzeer ongelooflijke kracht/ klap van chemotherapie. Daar lees je maar niets over. Niet bij Armstrong, niet bij van der Weyden en ook niet bij Karin.
De gevolgen van kanker en de beleving van chemotherapie zijn gewoon nog steeds nergens beschreven. Mijn eigen concept- boek staat al 18 jaar in de kast: ik durf misschien niet goed. Het probleem steekt hem misschien ook in het feit dat maatschappelijk bezien nog steeds een taboe rust op genetisch verandert zijn nog.
Dat laatste spreken de Armstrongs en de van der Weydens partout niet aan.
Sjaak, nou, taboes kunnen een boek een stuk interessanter / waardevoller maken. De bekende weg vertellen is saai, da’s meer van het kaliber: twitter.
Don’t get me wrong, ik heb zelf geen kanker of gehad, en hopelijk blijft dat ook zo. Naasten wel, met dodelijke afloop.
Genetisch veranderd zijn weet ik niet wat ik op moet zeggen; ik ben vrij breed onderlegd qua wetenschappelijke zaken, maar ik kan niet pretenderen zoveel van genetica te weten dat ik een zinnig antwoord zou hebben.
http://www.trouw.nl/religie-filosofie/nieuws/article3082806.ece/Dankzij_een_vrolijk_vuur_tot_bijna_alles_in_staat_.html
Gatverdamme, Juzo wat paste je nou toch weer.
Ik klik even rond, vind ik dit:
“Twee jaar geleden riep Aad vd Boogaard alle Kanjers op om op een bepaalde dag/moment allemaal positieve energie naar Peter Kapitein te sturen.
En die Kapitein staat nog steeds rechtop!
Pure “kwantumfysica” volgens Lynn McTaggard (van het boek Het Veld) die regelmatig dit soort groepsfocussen houdt.”
– Bron: http://www.opgevenisgeenoptie.nl/blog/gedachtekracht.php
Die onzin hebben we vaker gehoord, van zo’n enge vrouw in blauwe kleding.
Wel: nice find! @ juzo
Eigenaardig toch al die aandacht voor Armstrong die ‘de strijd tegen kanker’ won. Hoe vaak is hij vroeger niet betrapt op doping. Geen idee wat voor troep deze meneer toen allemaal geslikt heeft. Ook in die tijd was hij dagelijks aan het sporten.
Dat sporten zou hem er o.a. bovenop geholpen hebben. Ik ken nog iemand die uitgezaaide teelbalkanker had. Ook die is er weer helemaal bovenop gekomen, nooit gefietst. Wel opvallend dat sindsdien gezegd wordt dat we zelf iets tegen kanker kunnen doen door veel te bewegen.
Natuurlijk moet je wel goed voor je lijf zorgen door gezond te leven, maar je strijdt niet tegen kanker je overleeft het of je overleeft het niet.
Pink Ribbon blijft nog steeds een verschrikkelijke ondoorzichtige club. Bedrijven staan in de rij om mee te doen, want een roze strik in oktober verkoopt. : Gezonde vrouwen zijn niet geïnteresseerd in borstkanker zei dé borstkankerspecialist. Daar heeft hij gelijk in,maar ja,je moet een reden verzinnen om zo’n flutblad aan de vrouw te brengen.
Het KWF heeft geld genoeg, we hebben Pink Ribbon helemaal niet nodig.
“Geen idee wat voor troep..”
In ieder geval doping b.v. in de vorm van steroiden (geslachtshormonen) en/of peptidehormoon (gemaakt door de nieren). Hormonen, DE oorzaak van kanker. Terwijl men hormoon-invloeden blijft zoeken in nano- en picogrammen in voeding en milieu wil men ons doen geloven dat aan het gebruik van b.v. micro- en milligrammen geslachtshormonen in o.m. massaal door vrouwen gebruikte medicijnen, nauwelijks risico’s kleven.
Voor de hoge cijfers vrouwelijke kankersoorten zoals m.n. borstkanker, heeft men geen verklaring.
Geef het volk brood en spelen…..
Voorpagina Limburgse kranten van vandaag:
door Serge Sekhuis
…………………………………………
MAASTRICHT – Voor patienten die na een eerdere ingreep risicogedrag blijven vertonen, moet het recht op zorg beperkt worden. Dit stelt Wim Groot, hoogleraar gezondheidseconomie aan de Universiteit Maastricht en voorzitter van de Provinciale Raad voor de Volksgezondheid in een interview met deze krant. Keihard ingrijpen in het huidige stelsel is volgens hem noodzakelijk om te voorkomen dat de gezondheidszorg afstevent op een infarct.
“We moeten bijvoorbeeld iemand die een nieuwe lever krijgt, maar toch vrolijk doordrinkt het recht durven ontzeggen op een volgende transplantatie.” Groot meent ook dat het eigen risico omhoog moet en er straks betaald moet worden voor elk bezoek aan de huisarts. De AWBZ-premie moet voortaan naar draagkracht worden betaald en mensen in een verpleeg- of verzorgingshuis zouden zelf moeten opdraaien voor de huur en kosten van gas, licht en water.
,,Nu al gaat van de groei van de collectieve uitgaven een kwart naar de zorg. Als we niets doen, zal over vijftien jaar de volledige groei opgaan aan zorgkosten en is er verder geen ruimte voor extra investeringen in onderwijs of veiligheid”, schetst Groot de noodzaak voor het nieuwe kabinet om her huidige zorgstelsel to hervormen.
______________________________________________
Het gehele artikel van 2 volledige krantenpagina’s zal ik volgende week eens inscannen en ter lezing gereedzetten. Groot beweert wat ik al jarenlang beweer.
Ik las vanochtend dit: http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1398663.ece/Vechters_hebben_aantoonbaar_meer_overlevingskans
Naast de vraag of het klopt en wat meneer Honig precies beweert (er staat geen verwijzing naar een onderzoek in het artikel) is de woordkeus heel naar (alsof mensen met een depressie geen vechters kunnen zijn!).
Eva, dat artikel viel me ook al op. Ik ben erg beneiuwd op welke onderzoeken Honig zich baseert.
De tekst van de oratie heb ik inmiddels gevonden, die staat op http://www.psy-is-me.nl/fileadmin/files/psyarchief/Files_2010/oratie_Honig.doc .