Vanmiddag heb ik in Amsterdam-Noord een kitten opgehaald. Boris Max is een donker cypers katje: dikke zwarte strepen met bruingrijs, witte teentjes voor, witte kousen achter, een streepje wit over zijn neus, een wit befje en een onweerstaanbaar wit buikje met zwart-grijze vlekken. Hij is zeveneneenhalve week oud.
Onderweg zat-ie in een mandje en hij vond het maar niets. Toen we thuis waren, heb ik hem laten zien waar zijn brokjes, water en bak staan en heb hem toen laten begaan. Boris Max ging meteen op onderzoek uit, eerst nog erg langs de muren en onder dingen door lopend: rugdekking is belangrijk voor een kat in een vreemd pakhuis. Al snel vond-ie een zachte fleecedeken onder een bijzettafeltje en daar is-ie op gaan liggen. Ik installeerde me met boek en fototoestel op de bank, vlak naast hem, en praatte geregeld wat met ‘m.
Wennen aan een stem is belangrijk, weet ik van Tweety: aldoor je aanwezigheid kenbaar maken zodat het diertje zich niet overrompelt voelt. Ik nam me voor hem met rust te laten: alles hier is nieuw voor hem, ineens nergens een moeder of zusje te bekennen (Boris heeft drie zusjes), en alles ruikt en klinkt hier natuurlijk anders. Maar soms kon ik me niet bedwingen en pakte hem even op en zette ‘m op mijn schoot. Dan ging-ie weliswaar meteen snorren – een goed teken – maar hij stapte ook meteen weer van mijn schoot af.
Inmiddels heeft-ie nog twee uitgebreide verkenningstochten door het huis gemaakt en een tijdje op de bank liggen slapen. Ik was inmiddels naar de computer verhuisd om ‘m rust te gunnen. Zojuist werd-ie wakker en liep eerst wat rond – soms in een drafje dwars door de kamer – en kwam toen piepend naar me toe. Hij klom onhandig in een broekspijp en ik heb ‘m opgepakt. Nu ligt-ie op mijn schoot te slapen, zijn kopje aandoenlijk op mijn bovenbeen gevleid.
‘t Is een snoepje. Hij heeft een heel zacht neusje en grote oren, hij staat nog wat wankel op zijn pootjes – soms valt-ie zomaar bijna om – en als-ie draaft gaat-ie wat schuin lopen, en alletwee de achterpootjes gaan dan gelijktijdig de lucht in. Hij heeft nog niks gegeten of gedronken, maar dat komt nog wel.
Volgens mij worden wij een goed stel, Boris Max en ik.
Het is mij vaak opgevallen dat katten geheel en al totaal het karakter en alle eigenschappen, maar dan ook alle,
geen enkele uitgezonderd,
van de bezitter/eigenaar/verzorger overnemen,
en omgekeerd.
Dus vooral ook: en omgekeerd.
Dat was met de mijne ook zo (geheel zwart en 19 jaar geworden).
Ik wens je veel plezier en succes.
Dat ik een beetje raar loop is waar, maar je maakt mij niet wijs dat Boris die eigenschap al binnen een paar uur heeft overgenomen :)
Boris lijkt mij een uitermate lieve kater. Of is het een kat? Het maakt ook niet uit, houd je hem nog wel een dag of vier vijf binnen?
‘t Is een katertje. Ik hoop hem minstens de eerste twee maanden binnen te houden, of hooguit aan een lijntje in de tuin te laten. Achter de tuin zit namelijk een dakterras (ter camouflage van een parkeergarage) en daar lopen nogal wat buurtkatten rond die allemaal minstens tien keer zo groot zijn als Boris. Bovendien kun je via via de straat op, en daar vind ik ‘m nog veel te klein voor.
Hij is verbazend klein, hij weegt haast niks. Morgen zet ik ‘m op de kookweegschaal en het zou me verrassen als-ie meer dan een pond weegt.
Je moet ‘n zachte handveger naast hem in z’n mand leggen. Toen die van mij zo klein was, deed ik dat ook. Hij zoekt de eerste maanden nog steun van z’n moeder. “Hè gelukkig. M’n moeder is er nog. Om steun voor als ik bang ben”. Hij ging er met z’n pootjes tegenaan liggen. En er veel mee praten, op vragende toon, en korte woordjes. Dan krijg je precies dezelde “woordjes” terug. Zo reageren alle kleine katten. Dat is nodig voor hun zelfbevestiging, en snelle geestelijke karaktervorming en handhavingsdrang. Soms wel 100 x hetzelfde woordje achter elkaar.
Latent, maar heel latent, heeft ‘ie dezelfde eigenschap, om later net zo te gaan lopen als jij. Die van mij springt met alle vier de pootjes los van de grond van vreugde het balkon op, als ik daar koffie zit te drinken. Ik vervul dan de moederrol. “Mag ik de wijde wereld in?” vraagt hij onmiddellijk na ‘t ontbijt als komt aanrennen. Ik moet hem dan even keuren zoals z’n moeder deed. (Langs bekje strijken) en dan maakt ‘ie meteen in de kamer een totale ravage door alles van de vensterbank af te gooien. Van een marmeren plaat is al een hele grote scherf af doordat via zijn poot een koperen vaasje op viel. Rekening kat en geen Sheba.
Rustig blijven zitten op ‘t balkon. Koffie drinken en geestelijk de sterkste zijn.
Veel plezier.
Cute tuttietat en remember Pratchett’s boekwerkje The unadulterated Cat !
Vannacht heeft Boris naast me geslapen, in een zelf gevonden holletje tussen mijn hoofd en het tweede kussen. Maar eerst heeft-ie een uur uitgeprobeerd hoe leuk het is om te trampolinespringen op een donzen dekbed.
Zo. Van jou hebben we voorlopig geen last meer.
Het vervelende van Boras is (zo heet die van mij) dat hij terwijl ik televisie zit te kijken de hele tijd oneindig veel (miljoenen) rondjes gaat draaien en trappelen op mijn beide bovenbenen, waarbij de hele tijd met iedere omwenteling zijn zwarte omhooggestrekte staart door het beeldscherm vliegt. “Ga nou toch eens eindelijk liggen.” Dan ligt hij voor twee seconden, en dan “nee ik lig toch eigenlijk niet zo lekker” volgen er weer twee miljoen trappelende rondjes, en dertig miljard schuddende zwarte staarten door het beeldscherm. Wanneer hij eindelijk goed ligt, ik weet het niet. Ik ben dan al lang voor het “brandende” televisiescherm in slaap gevallen. Daar word je namelijk echt goed crazy van. Ergens anders liggen wil hij niet. Het is daarvan, dat ik zo volmaakt en doorlopend gek geworden ben. Vóór zijn tijd, was ik nog normaal en dat hangt jou ook boven ‘t hoofd.
Heb daar maar veel plezier van.
Ik. . . . . . . . . heb ‘t ‘r graag voor over.
HIJ, heeft ‘t immers, voor ‘t zeggen. In alles.
Waar maak JIJ je nou in ‘s hemels godsnaam druk om. Kijkt hij ‘s morgens.
Dat dédain op z’n kats. Daar heeft hij wel gelijk in.
Hij maakt veel goed, door met zijn poot op het glas van het televisietoestel naar het witte balletje te grijpen, als er voetballen op is.
Ieeiiiiiiiiiii, hoor je dan, want z’n poot glijdt af, en hij kijkt: “o nee…….., toch niet….. , ik kan er niet bij… Wat raar, Hoe Zou Dat Nou Toch Komen….”
Lachen. Zeg ik dan. Lachen.
En zo houden we elkaar precies in evenwicht.
Niets is mooier dan Het Leven.
De laatste, en dan hou ik er over op: nu hij nog klein is, moet je een stukje vuilniszakken-afbind-draad pakken, en hem daarnaar eerst heel laag laten springen. Als je steeds iets hoger gaat, komt hij tot ver boven je schouders.
Kijk.
Daar zijn wij mensen een beetje armetierig in. In die hoedanigheid.
Veel LoL & GeiN.
Laat af & toe nog &s wat weten.
Het geheugen van een kat.
Hoewel voor velen niet interessant, heb ik daar onderzoek naar gedaan.
Het geheugen van een kat ziet eruit als dat van een computer, en bestaat voor het eerste, vrij klein gedeelte uit een ROM geheugen, en daarnaast uit een veel groter RAM geheugen.
Het ROM geheugen is een aantal vakjes, met nummer, waarboven als “flag” een rood of een groen lampje brandt.
Na het wakker worden ‘s morgens moeten al die rode lampjes van het ROM geheugen eerst door de kat zelf op groen worden gezet. Hij loopt daarmee een hele opstartprocedure af (eten en drinken, inspectie door de kamers, wassen, enz.)
Onmiddellijk daarna begint hij aan het RAM, en dat zijn heel veel vakjes, met een rood, een groen en een geel lampje. Ze staan allemaal op geel. Het RAM geheugen gebruikt hij bij “ontdekkingstochten”, patrouilles en “experiences”.
Afhankelijk van de ervaringen en wederwaardigheden, worden de lampjes van geel op rood of groen gezet, en hij vergeet dat nimmer mee.
Als hij dus op de rand van het balkon over een finaal ronde stalen buis loopt, die speklad is van de regen, en het ravijn van elf etages naar beneden op een halve centimeter afstand begint, kun je het beste maar naar binnen gaan, om niet te kijken hoe het afloopt, met dit vakje van het RAM geheugen.
Niet alleen hiervan, maar van het al, is de kat heer en meester.
Er bestaan dan ook geen computers. Er bestaan alleen katten.
Van mijn zusje weet ik dat katten nogal computerslopers kunnen zijn.
Zo spelen ze met cd’s die eerst nog op de tafel lagen, duwen ze tegen printers en tft schermen als ze er langs willen. En de bende die ik vorig jaar in hun computer vond (zwartige drab die sterk naar katten rook)… de heatsink op de processor heb ik een half uur schoon zitten maken met alcohol en wattenstaafjes! Mijn flat stonk nog een week daarna naar katten! De voeding heeft dit alles niet overleefd, maar de CPU kon ik nog net op tijd redden van een hittedood in de zomer die kwam.
Ze heeft nu ook een Macbook. En melde trots dat die niet stuk ging als de kater eroverheen liep of erop ging liggen (is nogal een groot formaat kat namelijk met iets overgewicht).
Succes met je nieuwe aanwinst. Zo te lezen ben je al behoorlijk verkocht ;-)
Jullie boffen maar met elkaar! Hoe spreek je dat eigenlijk uit Boris Max?
gefeliciteert met je o zo lieve aanwinst,
wat een mooi beestje,
fijn dat het gelukt is
nou maar genieten,
jullie zijn vast een goed duo
liefs thian
Oh en mijn kleine koninginnetje,
ligt graag boven op de printer, zit boven op het beeldscherm (vooral als ik er naar kijk) of gebruikt het als doorstap het zelfde geld voor de televisie
en soms kan ze zelfs een stukje typen door haar gedanst op het toetsenbord, niet dat het leesbaar is.
Sjaakie heel te veel gewicht en hopudt het bij banken en stoelen en af en toe de tafel