Tijdens mijn vakantie hoorde ik dat Peter Steele, front man van Type O Negative, is overleden – vermoedelijk aan een hartstilstand. Hij is 48 geworden. (Op de foto hiernaast is-e de derde van links.)
Ik was altijd nogal dol op Type O Negative en vond dat ze het imago dat hen begin jaren negentig werd toebedeeld, niet verdienden. Waar anderen fascistoïde teksten hoorden, hoorde ik een band die spotte met politieke correctheid; waar anderen racisme zagen, zag ik een band die vals geestig was. Ik heb verschillende stukken over ze geschreven:
- Brooklyn’s ambassadors of love, een recensie van hun eerste optreden in Nederland, voor Het Parool: 12 oktober 1994;
- Your roots are showing, en overzichtsartikel voor de Groene Amsterdammer: 19 oktober 1994;
- Type O Negative en de pijn van het zijn, overzichtsartikel voor de Watt festivalgids voor Dynamo, juni 1995.
Na dat eerste optreden in Nederland kon ik als een van de weinigen met Peter Steele spreken. Ze meden indertijd iedereen van de pers na alle oppervlakkige, opruiende stukken die over hen waren verschenen, maar ik kende iemand van hun platenmaatschappij RoadRunner die me de kleedkamer van de Melkweg inloodste. Steele torende hoog boven me uit: de man is ruim twee meter lang en ik zat in mijn rolstoel. Hij was buitengewoon argwanend, zijn hele pose was defensief: handen in de zij, schouders breed, bokkig naar mij in de diepte turend. Na twee vragen ontdooide hij volkomen. En ineens knielde die immens grote man, die door iedereen voor een klootzak en een seksist werd versleten, en ging op zijn hurken naast me zitten. Het was een beetje of een eik zich boog.
En nu is-ie geveld. Wat jammer.
erg jammer…..een pracht kerel…we gaan hem missen…
Wat heb je dat mooi geschreven Karin. De ene keer dat ik deze levende Action Man heb ontmoet kwam hij op mij over als buitengewoon verlegen en schutterig, kortom, charmant! Gelukkig hebben we de muziek nog, maar het blijft zuur.
Ik was ook enorm fan van Type O Negative. Correctie: ben het nog steeds; de cd’s waren wat in de vergetelheid geraakt en mijn liefde voor de Green Man was nogal bekoeld in de loop der jaren. Toen kwam in 2005 het bericht dat Peter overleden was, dat bleek een publiciteitsstunt en toen dus vorige week en verdomd: dat was waar.
Ik vernam dat het juist wat beter met hem ging, psychisch gezien; en ach ja: was hij ook nog een ‘born again christian’. Nou ja… Het is natuurlijk veel te jong, maar er valt verder weinig aan te veranderen. Ik heb hem gelukkig eens in het echt mogen ontmoeten wat op foto is vastgelegd en met de herinneringen en de muziek die blijft, draait de wereld gewoon door.