Als kind en tiener is Nathalie ernstig misbruikt. Indertijd heeft ze zich daar doorheen geslagen door haar hoofd uit te zetten. Niet meer denken, niet meer voelen; er niet meer zijn. Dat proces heeft haar lang beschermd, maar nu sloeg het op hol. Ze kon ineens verstijven, niet meer in staat een woord uit te brengen. Of ze was zomaar kwijt wat er de afgelopen uren was gebeurd en wist niet waar ze was. Ze kraste in haar armen en benen, ze kon geen aanraking van anderen velen, ze had paniekaanvallen en wou dood.
Ze belandde in de ziektewet en er werd een diagnose gesteld. Er vielen zware termen: vroege en chronische traumatisering, dissociatie, borderline, persoonlijkheidsstoornis. Er moest hulp komen, dat was duidelijk.
En die hulp kwam. En vergaderde. Met haar, maar vooral met elkaar. Er kwam soms een hulpverlener bij of er ging er een weg; er kwamen tussendoor nog twee nieuwe hulpverleners bij. Een deel van de hulp werd wegens een reorganisatie overgedaan aan een andere instantie. Haar ‘geval’ bleek na anderhalf jaar zo complex te zijn dat de hulpverleners zich genoodzaakt zagen de hulp in te roepen van weer andere hulpverleners. Er werd een coördinator aangesteld die met iedereen ging overleggen. Er kwam iemand die ze te allen tijde mocht bellen, maar die ging met vakantie. Of misschien werd die overgeplaatst – inmiddels ben ik namelijk de draad ook allang kwijt.
Ondertussen worden zelfs de meest elementaire zaken niet geregeld. Nathalie kan niet met het openbaar vervoer (ze raakt geregeld weg en weet dan niet waar ze is of moet zijn). Dus kwam er een taxivergoeding om haar naar de therapeut een half uur verderop te brengen. De taxi kwam vaak te laat of vergat haar soms helemaal, zodat ze zelf steeds het bedrijf achter de vodden moest zitten. De aanvraag voor de vergoeding bleek niet te kloppen; de taxiregeling werd ingetrokken, aangehouden, ging weer door, verviel en herstartte.
Nathalie kreeg hulp in de huishouding. Er kwamen steeds andere mensen over de vloer, of ze kwamen niet opdagen. Sommige huishoudelijke hulpen kletsten urenlang tegen haar aan, wat Nathalie zo uitputte dat ze de rest van de dag van de kaart was. Of de hulp kwam ’s middags, op tijden dat ze volgens afspraak de psychiatrische dagopvang in de buurt zou bezoeken.
Nathalie heeft erge kiespijn. De hulpverleners zijn bezig haar bij een tandarts te krijgen. Eerst dachten de hulpverleners dat ze verzekerd was bij A, en toen alles net rond was, bleek Nathalie verzekerd te zijn bij B. Er zou een hulpverlener meegaan naar de tandarts, maar die zei af. Nathalies kiespijn duurt nu al drie maanden.
Haar therapeuten zeggen dat praten over haar verleden te riskant is, dat kan Nathalie niet aan vrezen ze, het zou teveel oprakelen. Nathalie wil het er wél over hebben, zij het in stukjes en beetjes, maar daar is geen plaats voor in de therapie. De instantie die haar geld beheert, keert vaak te laat of te weinig uit, en dan moet ze daar weer achteraan.
Het is een verbazingwekkend spektakel. Alles en iedereen draait in een kringetje rond. Er gebeurt intussen vrijwel niks. Nathalie heeft de hoop opgegeven dat haar taxivergoeding in orde komt en weet niet hoe ze voortaan bij haar therapeut moet komen. Ze verwacht niet dat ze de komende maanden naar de tandarts kan. En er is nog steeds niemand die met haar wil praten, heel voorzichtigjes, over wat er vroeger nou allemaal is gebeurd.
Er zijn veel Nathalies gevangen in de mallemolen van ambulante hulp en de AWBZ. Een goede bezuinigingsmaatregel, denk ik wel ‘s, zou zijn om slechts twee mensen aan te stellen: één therapeut en één iemand die schoonmaakt en autorijdt, en geld, medicijnen, paperassen en afspraken regelt. Dat scheelt een klap aan overhead, en wellicht dat er dan ’s iets gebeurt. Dat zou goed zijn voor Nathalie.
Krijg er koude rillingen van. Het is helaas maar al te waar. Goed voorstel, die bezuinigingsmaatregel.
Ik heb één case manager welke mijn aanspreekpunt is voor de GGZ. Een vorige case manager is bij een verhuizing helemaal met mij mee naar mijn nieuwe woonplaats geweest. Klasse.
OV-Taxi’s zijn een ramp. Iig in Noord-Holland bij Connexxion een paar jaar geleden. Het is iid bidden dat ze komen en nog meer bidden dat ze op de afgespoken tijd komen.
Nathalie blijkt onderwijl van ziektekostenverzekeraar gewisseld te zijn (zelf weet ze van niks). Er moet nu opnieuw een aanvraag gedaan worden voor behandeling door haar huidige therapeut, en ze krijgt aanmaningen van haar oude zorgverzekeraar. De zooi wordt met de week groter.
Dank je Karin, dat je deze misstanden zo treffend aan de kaak stelt !
Woonde ze op ‘n dorp, of in België, dan werd ‘t allemaal prima geregeld: via burenhulp, & naastenplicht.
Juzo: woonde ze op een dorp, dan werd ze uitgestoten, niet geaccepteerd, want iemand die in haar eigen armen krast, die verdwaast over straat loopt, bevriest, en wegraakt in het openbaar vervoer en daardoor niet kan reizen is ‘gek’ en wordt door zulke hechte gemeenschappen genadeloos uitgespuugd.
Ik vind dit een heel goede column. ‘t Is me iets te na aan het hart om nu op begrijpelijke manier m’n gedachten uit m’n vingers te kunnen krijgen.
in dit column, zo ontzettend veel overeenkomsten met de paar jaar dat mijn zoon -geestelijk zwaar in de knoop- onder de paraplu van jeugdzorg zat!!!
uiteindelijk hebben ze hem helemaal niet geholpen. hij heeft zichzelf er doorheen gesleept, met mijn hulp. gelukkig maar, het is bij hem goed afgelopen. tien jaar later, en ik kan alleen maar hoofdschuddend terugkijken. ik heb moeten vragen, pleiten, dreigen, de rechter erbij halen, maar concrete hulp kwam er niet.
de team met hulpverleners zijn waarschijnlijk nog steeds aan het vergaderen over hoe ze het alles moeten aanpakken en welk voor behandeling hij nu moet ontvangen…
Het ligt veel ook al doet het in het verhaal voorkomen of het niet zo zou zijn, aan de stoornis van zo iemand met zekere kenmerken ook.
Buitendat moet de zorg goed zijn geregeld dat staat buiten kijf.
De situatie niet kennende begrijp ik dan ook in het geheel niet dat deze dame niet in goede therapie zit ZEKER met de diagnose die dan als een ervan althans genoemd wordt in het verhaal ook.
Of is het zo wellicht dat de dame in kwestie erin en eruit is gelopen zelf. Dat komt veelvuldig voor zoals bekend.
Dat kan men dan alleen voorkomen met behandelplan, en wel verplicht.
Op vrijwillige basis gaat dat evenals vele vele anderen niet werken.
Een PGB kan zo worden aangevraagd ook en ook dat wordt niet in verhaal genoemd.
Is dat al gebeurd die aanvrage?
En ja dan moet worden geïndiceerd. Dat geldt dan voor de zogenaamde begeleiding. Voor de rest lijkt het me noodzakelijk afgaande op de verhandeling dat gewoonweg omstanders en ook huisarts moeten “aandringen” op goede behandeling in een daarvoor gespecialiseerde instelling.
En ja de meest elementaire zaken dienen geregeld te worden of zijn.
De voorbeelden van miscommunicatie vliegen je om de oren en gevolg is dat niemand iets doet in dit land straks.
De dame in kwestie houdt zich werkelijk voorbeeldig aan afspraken, voor haar geldt: ‘als ik iets beloof dan doe ik het ook’. Het is de hulpverlening die het hier laat afweten: teveel mensen die allemaal een partje doen en die nalaten wat ze moeten doen. En tussendoor reorganisaties, instanties die niet doen wat ze beloven, mensen die weggaan en de boel niet of slecht overdragen, een centrum dat dicht gaat, en meer ellende. Eindeloze ellende.
Kunnen we hier niet een paar verhitte debatten in de Kamer over laten voeren ??? Net zoals de bedoeling met Vel over probleem 2, de docu die deze week werd uitgezonden. Maar dan alle misstanden die mensen met meerdere etikketten ondergaan. Moet toch te regelen zijn, Karin. Heb wel een contact bij IKON / LUX die “ons” een stap verder zou willen helpen….
Juspol, je stelt de zaken wel erg eenzijdig voor. Ook al heb je een (verplicht) behandelplan, wil dat nog niet zeggen dat je de juiste hulp krijgt of dat die hulp goed is geregeld. Dat is nou de grootste denkfout van Nederland. Zodra iemand eenmaal in therapie zit dan komt het wel goed, worden ze geholpen. Echt niet ! Okay, ook een gekleurd antwoord, maar wel van iemand die zowel hulpverlener als hulpvrager in de GGZ is en dus weet hoe het klappen van de zweep werkt. En een PGB administratief op orde houden is voor clienten met een complexe problematiek niet te doen.
Lijkt wel een verslag van een burocratische derde wereld of voormalig oostblok situatie. Voor iedere handeling één persoon om iedereen maar aan het werk te houden en vooral niets te snel te doen of af te krijgen.
Wat me weer doet denken aan een verhaal over de PTT van vroeger, waarin een tijdelijke kracht eventjes apart aangesproken werd door vaste krachten op zijn te snelle werken. ‘Dat doe je niet, dan moeten we allemaal zo snel als jij werken.’ Het treurige is dat achter de zich opstapelende papiermassa een mens schuil gaat die de dupe wordt van al die incompetentie. Jakkes!
@ Judith van Praag, post 13
Beste Judith,
U zei:
“Wat me weer doet denken aan een verhaal over de PTT van vroeger, waarin een tijdelijke kracht eventjes apart aangesproken werd door vaste krachten op zijn te snelle werken”.
AAAGGGGHHH, helemaal NIETS geleerd!!!
Vergeet heel even niet dat als je als vaste werknemer NOOIT het tempo aankan van een onwetende enthousiaste tiener die dit als een tijdelijk bijbaantje ziet!
Ga zelf maar eens (jarenlang!) dit soort teringwerk doen! EN ga dit maar eens onder een grote werkdruk verrichten…
Ik weet ZEKER dat u GEEN baan heeft op dit (betreurenswaardige) niveau!
Bekijk deze uitzending eens:
http://omroep.vara.nl/De-Onrendabelen.5741.0.html
Groet,
Eindeloos vol erger snak ik weer naar adem. Eindeloos, want het blijft zo hopeloos en is er de reden van dat ik altijd al gezegd heb dat de politiek gefaald heeft. Dit hand in hand met godsdienst, maar ook terzijde.
Mevrouw [arts] Sickesz schreef jaren geleden al: ‘De psychologie, zoals die in het Westen bedreven wordt, mist inzicht in de algehele structuur; de geestelijke anatomie van de mens. Zij kijkt louter van buitenaf tegen de mens aan.”
Is u bekend dat de Nederlandse psycholoog [Westers georiënteerde psychologie] slechts 12% van de cliënten weet te helpen; en dat dit inclusief kans op terugval is, omdat ze de mens louter als chemisch proces schouwen c.q. diagnosticeren?
Weet u dat men spreekt van/over “leren omgaan met…”, en “onderdrukking” en dat van ‘genezing’ niet tot uiterst zelden sprake is? Instellingen als de Nederlandse Hyperventilatie Stichting [NHS], spreken genezing zelfs tegen!!!
Weet u dat men zich zó beschermd voelt, dat men zelfs naar geen enkel positief bedoelt commentaar luisteren wil?
Weet u dat erin Nederland net zoveel psychologen zijn als meningen, die eigen inzichten zijn? En dat dit betekent dat je aan de goden overgeleverd bent! Dat het een kwestie van ‘treffen’ is!
Weet u dat erin Nederland tweemaal zoveel psychologen met zelfdoding wensen/neigingen rondlopen dan zij cliënten hebben? [Piet Vroon?!].
Schrijnend, maar niemand die wil leren, want niemand die wil luisteren. Daar heb ik zelf onafgebroken acht jaar lang allerlei instanties, de politiek en goed bedoelde stichtingen voor aangeschreven. Resultaat nul. Gestopt dus… omwille van bureaucratie.
En om dit af te ronden en af te sluiten, het volgende.
De geestelijk leraar, en bij vele universiteiten als uiterst intelligent filosoof aangeschreven Jiddu Krishnamurti, hield zeventig jaar lang zijn ‘Talks” over de hele wereld, maar zei één jaar voor zijn dood [90ste]: “Ik heb niet de indruk ertoe gedaan te hebben.”
M.a.w. beste mensen… wat het is, is het. Hardleersheid? Gewenning? Vastgeroeste onwetendheid? Er verandert niets!
Misschien kunnen/mogen we het vergelijken met het onomstotelijke feit dat mensen niet leren van het [ons aller geschiedkundig] verleden.
Ik weet het niet. Ik heb het opgegeven vanuit de overtuiging dat men zich niet[s] leren láát door…???
Er werd gezegd.
“Het is een verbazingwekkend spektakel. Alles en iedereen draait in een kringetje rond”.
Verbazingwekkend?! Nee, gewoon voorspelbaar! Lekker geld verdienen met elkaar (vergader)werk toeschuiven.
Meer privatiseren en meer bezuinigen!!! Dan gaat ALLES VEEL beter!
De nieuwe bezuinigingen op de AWBZ komen er nu al aan!
Dit krijg je als je onnadenkend gaat privatiseren en bezuinigen!!!
Zie ook de “problemen” met het spoornet… dat “moest” ook worden geprivatiseerd en winst maken…
Overheidsdiensten zijn in het verleden niet voor niets ontstaan!
Blijkbaar zijn wij dat vergeten en wij zullen dan ook in de toekomst de steeds grotere rekening moeten betalen…
Wie niet horen wil, moet maar (keihard) voelen.
@ Andreas Sokrates Leno
U zei:
“Weet u dat erin Nederland tweemaal zoveel psychologen met zelfdoding wensen/neigingen rondlopen dan zij cliënten hebben? [Piet Vroon?!]”.
Wat je (totaal) niet begrijp ga je studeren…?!
Nederlandse psychologen worden niet afgerekend op resultaten…
Het “snijgedrag” van patiënten… Help!, daar weten de meeste Nederlandse psychologen geen raad mee… Stoppen met snijden dan krijg je pas therapie krijgen patiënten nog vaak te horen
In Amerika zijn er talloze therapieën die snel en goed werken; maar nee de Nederlandse psycholoog is superieur en hoeft helemaal niets (bij) te leren.
Beste Tartarus. Ligt beslist aan mij, maar ik volg u deels.
U spreekt de waarheid wanneer u zegt dat psychologen niet afgerekend worden op resultaten. Ze worden wel betaalt naar geen-resultaat.
Ik geloof echter niet in wat men ziet als ‘therapie’.
Voor mij, en als filosofisch-taalpsycholoog, heet therapie een methode, een systeem, een theorie en dat mensen anders zouden moeten leren denken en handelen.
Daarmee iets nieuws leren?
Alsof het denken het probleem oplost? Onzin. Je reinste nonsens.
Men leert immers niet[s] te begrijpen [wat er nu aan scheelt].
Bij en voor de Westers georiënteerde psycholoog zijn de eerste drie á vier consulten dan ook niet alleen voor hem/haar zelf, ten einde te weten te komen in welk hokje de cliënt in te delen, hij/zij zegt na vijftig minuten doodleuk “uw tijd zit er op.”
En met welk gevolg? De cliënt loopt rond met: [in afwachting van het volgende consult], wat heeft hij ook alweer gezegd?, want de cliënt meent [ten onrechte] zelf ook dat hij iets nieuws/anders moet leren. Hij dient evenwel iets af te leren.
Wat echter blijft, en dáár heeft mevrouw Spaink het over, is de bureaucratie, de mallemolen.
Juspol, het ligt niet aan de problematiek van een cliënt dat er soms volgens het pappen-en-nat-houden idee gewerkt wordt. Er zijn heel veel mensen die als cliënt of diens belangenbehartiger zich simpelweg niet kunnen verdedigen tegen fouten van mensen en organisaties die de indruk van onfeilbare expertise wekken. Je moet maar net slim genoeg, koppig genoeg, volhardend genoeg, brutaal genoeg en boos genoeg zijn om ook maar enige schijn van kans te hebben om effectief van je af te bijten. Dat is onder ideale omstandigheden al moeilijk, laat staan als je als naastbetrokkene meer dingen aan je hoofd hebt, of als je als cliënt met de issues zelf eigenlijk al de handen vol hebt.
Er zijn organisaties, die niet toevalligerwijs ‘voorzieningen financieren’, die de schaal van incompetentie verergeren door de onrealistische wijze waarop ze resultaten verlangen. Cijfermatige resultaten / misvattingen die voor criteria door moeten gaan leiden ertoe dat onnodig veel hulpverleners zich door procedureel geneuzel aan de resultaateisen laten voldoen, in plaats van goede zorg te leveren.
Dat er in de hulpverlening (net als overal) een percentage prutsers bestaat is niet te voorkomen, maar de lat mag wel wat hoger gelegd worden, en de macht van ondeskundige instanties ingeperkt (zorgverzekeraars, overheidsorganen die doen alsof ziekte een bijbaantje is, etc.)
De reclame die de Gouden Loekie won, met de oude vrouw die zich uitkleedde om de paradox van langdurige zorgverlening duidelijk te maken, die doet me voor de zoveelste keer aan de vergelijkbare situatie in de GGZ denken.
Smoke ’em if you got ’em! *steekt shagje op*
@ Andreas Sokrates Leno
U zei:
“Ze worden wel betaalt naar geen-resultaat”.
Exact!!!
Veel erger nog!, de Nederlandse psychologen hebben er helemaal geen baat bij om patiënten snel psychisch weer op de been te helpen, want dan stoppen de inkomsten!
Wat ik al zei: veel Amerikaanse psychologen krijgen “hardnekkige” psychische problemen WEL snel verholpen met “aangepaste” en/of nieuwe therapieën.
U zei:
“Bij en voor de Westers georiënteerde psycholoog zijn de eerste drie á vier consulten dan ook niet alleen voor hem/haar zelf, ten einde te weten te komen in welk hokje de cliënt in te delen, hij/zij zegt na vijftig minuten doodleuk “uw tijd zit er op.”
En met welk gevolg? De cliënt loopt rond met: [in afwachting van het volgende consult], wat heeft hij ook alweer gezegd?, want de cliënt meent [ten onrechte] zelf ook dat hij iets nieuws/anders moet leren. Hij dient evenwel iets af te leren.
Mhhh, afleren werkt niet, wekt altijd onnodige weerstand op bij de patiënt. Gedrag “ombuigen” c.q. langzaam “aanpassen” werkt wel: denk b.v. aan bepaalde vormen van R.E.T.
Nederlandse psychologen “buigen zelden gedrag om”, maar zitten vaak nog steeds passief te “hummen”…
Nog erger: elke psycholoog weet dat een consult van 50 minuten veel te kort is en zinloos om een (kleine) gedragsverandering te kunnen veroorzaken.
U zei:
“Wat echter blijft, en dáár heeft mevrouw Spaink het over, is de bureaucratie, de mallemolen”.
Dit heeft mede te maken met de privatiseringsgolven, constante bezuinigingen en de (onnodige) eisen dat (semi)overheidsinstellingen winst moeten maken.
Winstmaximalisatie betekent altijd dat de menselijk kant –vroeg of laat- uit het oog wordt verloren.
P.S.
Post 20:
Onderstaande tekst van Andreas Sokrates Leno moet ook tussen aanhalingstekens.
“En met welk gevolg? De cliënt loopt rond met: [in afwachting van het volgende consult], wat heeft hij ook alweer gezegd?, want de cliënt meent [ten onrechte] zelf ook dat hij iets nieuws/anders moet leren. Hij dient evenwel iets af te leren”.
Het is mijn ervaring dat er in de ggz ook erg goed willende mensen en zeker zeer capabel werken, maar dat ze tegen de muren van het papierwerk en de regeltjes aan lopen letterlijk.
Van boven beslist, eerst een gesprek met die want dat wordt iemand waar je met klachten terecht kunt maar die je je verdere leven niet ziet als het aan jou ligt, dan een gesprek met de volgende, zelfde vragen ander persoon zelfde instelling, dan moeten er eerst papieren getekend en op gestuurd, als er dan van boven af toestemming is, dan komt het volgende kennismakings gesprek en nog eentje, mensen uit de praktijk willen het liefst meteen aan de slag, en hebben het over het algemeen niet zo met papiertjes en regeltjes op.
Weet dat er protsten worden ingedient, maar er wordt niet naar geluisterd, er wordt bezuinigd waardoor de hulpverlener me moest vertellen vroeger ging ik gewoon weg even mee, zo gebeurt, maar dat mag niet meer daar is geen geld voor, daar moet iemand anders via een ander potje voor geregeld worden.
Dus wordt er gesoebat over uit wins potje het hoort want iedereen is het eigenlijk wel eens dat het gewoon gebeuren moet. En dat kost weer tijd en tijd is geld zo is de cirkel rond.
Wat betreft de huishoudelijke thuiszorg, daar worden mensen op het allerlaagst nivo aangenomen, een studente vertelde me dat de selectie inhield dat er werd gezegd dat iedereen inprincipe aan genomen was, en zich even nog moest inschrijven, ook haar mede studente die nog nooit een hand in het huishouden van haar ouders had uitgestoken,
ze kregen een pakketje papieren en een paar blaadjes tips en worden zo op pad gestuurd. Door de privaticering, ze moeten ver onder de prijs werken.
@12 Elmo. Als zo’n pgb-administratief niet te doen is treffe men iemand die niet in staat is zogenaamd “handelsbekwaam” te zijn en kan iemand beter door een rechter onder curatele komen te staan. Ook ik ken die gevallen.
Meisje waarvan ouders zich geen raad meer wisten, en die hebben die gelukkig maatregelen genomen. Om zichzelf te ontlasten omdat het niet te doen is dan als omstanders of ouders ook overigens. Dat is ook eerlijk in plaats van wat je veel ziet en die ik zag ouders die volkomen worden ingepakt als kenmerk van ziektebeeld al en nog zeggen mijn dochter doet dat of dat niet.
En uiteraard moet de zorg “beschikbaar” zijn doch daarvoor is eerst een behandelplan er. Ga het vragen aan clientéle in de reguliere zorg en u zult nog steeds horen dat zij nooooooit van een behandelplan hebben gehoord zelfs.
Het gebeurt gelukkig al minder omdat het gewoonweg verplicht is voordat gesprekken plaatsvinden in de ggz ook, en dan nog iets, die kenmerken staan heel duidelijk in prima studie. In Nederland zit er een soort van omzeilingstaktieken ingebouwd waar we ook vanaf zullen moeten in belang van vele duizenden.
Neem borderline. Als en goed lezen, de diagnose GOED is gesteld dan zijn wel degelijk kenmerken niet alleen die uit een DSM-IV doch veelal letterlijk manipulatie, verdraaien van realiteit, afleggen valse verklaringen, onterecht beschuldigen, schuld ALTIJD naar omstanders leggen zelfs eigen partners (c.q. ex-partner), vele rechters op verkeerde benen zetten met door advokaten zelfs gemaakte verklaringen die nergens op slaan.
Nog even doorgaan?
http://www.bpdcentral.com
Overigens prima site verder.
Niks eenzijdig kommentaar van mijn zijde. Eerder bedrog al jaren van omstanders.
Hoi Thian,
Jij zei:
“Het is mijn ervaring dat er in de ggz ook erg goed willende mensen en zeker zeer capabel werken, maar dat ze tegen de muren van het papierwerk en de regeltjes aan lopen letterlijk”.
Uiteraard zullen er ook goede psychologen rondlopen in Nederland… maar als je als psycholoog akkoord gaat met een behandelduur van 50 minuten weet je dat je geen goede resultaten kan bereiken. Na 50 minuten zit je amper goed in een gesprek…
Sommige psychologen voegen gewoon 2 x 50 minuten samen en declareren dit als 2 consulten.
Een verantwoordelijke psycholoog behandelt ook niet “eindeloos” door als hij of zij geen duidelijke gedragsverandering ziet; maar zegt b.v. na 20! behandelingen: “Ik ben blijkbaar niet de persoon die iets voor jou kan betekenen”.
Bij Nederlandse psychologen is deze actie zeer zeldzaam…
Wat jij over de thuiszorg zegt kan ik alleen maar volmondig beamen!
Ik vind het verbijsterd dat dit gewoon mogelijk is in Nederland!
Tartarus,
nog iets om je te verbazen dan
Ik heb een 3 dubbele diagnose, ben verwezen naar een gespecialisserd behandelcentrum, en heb 30 minuten in de week met een (gespecialiseerde) spver io (stabilisatiefase, kan jaren duren…)
verder zijn er groepen en ze willen me in 1 daarvan hebben, maar daar kan ik niet mee uit de voeten, en heb dus geweigert.
Suggestie van Karin lijkt me een hele goeie. Geef mensen een eigen budget zodat ze zelf iemand kunnen inhuren die als een ‘persoonlijk assistent’ alles goed regelt. Dat wordt dan een nieuw beroep, voor iedereen die handig en praktisch ingesteld is en die hart heeft voor een medemens. Een bureau die de krachten goed uitbetaald en in de gaten houdt of de client tevreden is. Bij ziekte altijd een vervanger paraat.
Ik zou er zelf bijna wel wat voor voelen. Genoeg mensen werkeloos ook tegenwoordig. Ik zou Nathalie als een prinsesje behandelen, beleefd, discreet en onberispelijk. Petje af trouwens voor mensen die dit door moeten maken en het nog overleven ook.
Het moet nu echt gaan veranderen! Er gaat veel geld en subsidie om in de hulpverlening en er wordt te weinig echte goede steun geboden. Dit moeten we niet meer pikken!
Ik heb weleens een vrouw gezien die het goed aanpakte, Rahma el Mouden, ze zei over haar eigen schoonmaakbedrijf: bij ons is de klant koning, maar de werknemer keizer! Heb het even opgezocht: http://www.ondernemersplein.nl/themas_ondernemen/diversiteit/diversiteit_in_de_praktijk/rahma_el_mouden/eigen_schoonmaakbedrijf_met_300_werknemers
wow, hele waslijst voor 1 link, sorry.
Maar zo iets, zo’n bedrijf opzetten met personal assistences, goede interne opleiding, goede verdiensten etc. Moet toch niet zo heel moeilijk zijn?!
Voor verstandelijk en meervoudig gehandicpten/ beperkten wordt het al gedaan, maar ik heb laatst op tv gezien dat de regering daar ook drastisch op aan het bezuinigen is en dat bij een meervoudig gehandicapte er nog maar eenhandicap wordt gerekend en dus de helft van de vergoedingen vervalt waardoor de zorg in de kleinschalige woonvormen, vaak door ouders opgezet, niet meer rond kunnen komen.
Ik heb begrepen dat bij pgb wat in wezen daar aan ten grondslag ligt je een eigen bijdrage heb en dat je dat in zorg in natura (klinkt vreselijk) niet hebt.
Heb er naar gekeken van een patientenplatform papieren gehad maar de moed zonk me in de schoenen, een hele papierwinkel en als er ook maar iets niet klopt kun je het hele bedrag weer terug moeten betalen.
Met de één eens, of deels, en met anderen weer oneens. Maar, beste mensen, hebben we door wat we hier doen met z’n allen?
WE HEBBEN HET EROVER.
Meer niet.
Het gaat er dan toch om dat we inzien dát er niets veranderen zal?
Ik was de eerste in Nederland die als on-line psycholoog begon, zo ook onder het mom ‘no cure, no pay’. Niet gelukt. Erg? Nee, niet dat het niet gelukt is, maar de reden.
Pietie stelt dat het toch niet zo moeilijk moet zijn. Toch wel. Want wie is wie. Met wie, als discipline, krijg je te maken? Veelal láát de patiënt van de huisarts zich als cliënt zonder navraag doorverwijzen naar een psycholoog. Zo bestaat er ook de [zelf]ervaring met bedrijfsartsen. Een ramp. Waar de één van de bedrijfsarts aan het werk moet, kan hij dat niet van de psycholoog. Kan hij van de psychollog, mag hij dat niet van de arts.
Uit de praktijk? Zegt de psychisch genezen cliënte weer graag aan het werk te willen. Zegt de bedrijfsarts: “Ach mevrouwtje, u bent 57. Gaat u toch fijn vrijwilligerswerk doen.”
Andreas, met alle respect, je lult.
Ik ben in ieder geval blij dat Karin zich niet in een of andere grot heeft teruggetrokken en haar talent benut om problemen te helpen verminderen.
@ Thian,
Jij zei:
“Nog iets om je te verbazen dan
Ik heb een 3 dubbele diagnose, ben verwezen naar een gespecialiseerd behandelcentrum, en heb 30 minuten in de week met een (gespecialiseerde) spver io (stabilisatiefase, kan jaren duren…)”.
Wat heb jij een knappe hulpverleners; ze kunnen zelfs in de toekomst kijken :)
Wat jij zou kunnen doen kan ik onmogelijk zeggen!; maar als jij het idee hebt dat jij (langdurig) “vast zit” bij een bepaalde behandelaar, dan is “overstappen” naar een andere behandelaar (als dat al mogelijk is) misschien wel een optie…
Succes!
Andreas Sokrates Leno
Zei:
“WE HEBBEN HET EROVER. Meer niet”.
Of Andreas lult weet ik niet…
Maar, volgens mij begint een verandering (hoe klein ook) wel altijd met een gedachtenverandering…
Andreas zei:
“Ik was de eerste in Nederland die als on-line psycholoog begon, zo ook onder het mom ‘no cure, no pay’. Niet gelukt. Erg? Nee, niet dat het niet gelukt is, maar de reden”.
Mhh, volgens mij begint psychotherapie (deels) via Internet toch aardig geaccepteerd te worden?!
@ 23 Juspol, zelfs handelsbekwame, wilsbekwame mensen hebben moeite met het bijhouden van de PGB administratie, daar hoef je heus geen curatele voor aan te vragen.
je aversie tegen Borderline komt wellicht voort uit jouw ervaringen met Borderliners of je onwetendheid. lang niet alle info die op internet staat is voor 100 % realiteit. en voor een BPS diagnose op as II scoren Borderliners op minimaal 5 van de 9 kenmerken van de DSM. die overigens 5 assen heeft en niet die ene waar jij alleen naar verwijst. en is iedere Borderliner een individu en de problematiek beslaat een heel continuum, niet 1 groep manipulatieve schuldverleggende suicidale depressieve Borderliners.
en voor alle duidelijkheid ALTIJD is een ontoepasbaar begrip. geen enkele Borderliner schuift ALTIJD de schuld op een ander. sterker nog de meerderheid van de Borderliners schuift de schuld te vaak op zichzelf. dus als je zelf geen Borderline hebt en alleen maar vanaf de zijlijn toekijkt en het moet hebben van een internetsite om je informatie wereldkundig te maken, hou dan liever je mond, want je kwetst een grote groep mensen met je wel degelijk eenzijdige eenzijdige uitspraken.
of denk je soms dat Borderliners het leuk vinden om BPS te hebben ???
PGBs’s aanvragen en krijgen wordt steeds moeilijker nu er meer en meer ondersteuning via de WMO gaat lopen. en ja, er is een eigen bijdrage en je kunt weliswaar je eigen hulpverlening inkopen, maar dan moet je wel weten waar je die kunt vinden. er is helaas veel wildgroei de laatste jaren.
Mooi gezegd Elmo,
borderline is een psychisch beeld, beperking waardoor het leven voor degene die het heeft heel erg veel zwaarder is als voor de mensen zonder deze diagnose.
Ja heb er zelf ook kenmerken van,
net als zoveel mensen hebben.
het is nu eenmaal zo dat zoiets, zo,n kenmerk pas bij een ziektebeeld hoort als het je leven dusdanig beinvloed dat het je leven beperkt.
Sterker nog de meeste mensen hebben die kenmerken, dat noemen we dan trekjes, hoeveel mensen geven niet in eerste en tweede instantie een ander de schuld kijk maar naar als die wegmisbruikers programma,s
het land loopt er vol mee.
En dan zijn er nog een heleboel trekjes net als ieder ander heeft.
Wil alleen nog even kwijt dat het vaak ontstaat in de kindertijd door omgevingsfactoren een tekort aan aandacht en liefde, en een teveel aan minder prettige dingen. Dat kost vooral ons (en eventuele naasten) heel veel energie om daar een weg in te vinden naar een leefbare situatie.
Ik kan alleen naar een andere behandelaar na door verwijzing van deze behandelaar, dat is nogal een dillemma, denk wel eens dat ik het beter doe zonder, dat zou mijn keuze zijn op dit moment, hoog uit creatieve therapie wat ook niet kan zonder hoofd behandelaar, maar dan valt de andere zorg die ik wel hard nodig heb weg, alles is sinds kort gekoppelt aan een behandelaar,
die daarmee in mijn ogen een behoorlijke macht over zijn patienten heeft.
Zou dat ook niet zonder overleg en een vangnet willen doen,
dus ja dan zit je vast, het is je eigen behandeling maar ergens heb ik het gevoel dat mijn keuze zeer beperkt wordt naar wat ze je willen aanbieden.
Tartarus 31: Sorry meneer, ik [her]ken het woord ‘lult’ niet. Maar kijkt u zelf naar de wereld. Is deze een betere geworden? Zijn we verstandiger geworden? Hebben de wijzen er toe gedaan? Is het niet zo dat de bureaucratie, het niet gehoord worden, de mallemolen wereld… daar waar het hier om gaat… zich stoïcijns voortzet? Is het niet zo dat men denkt dat het denken de problemen op zal lossen?
Erger nog… men heeft het denken opgesplitst. Zoals logisch, magisch, analytisch, positief denken, alsof de vorm van denken de oplossing is. Als dat waar zou zijn, waren we dan niet uit de problemen?
Tja. Die afleidingsmanoevres zag ik al jaren.
En dan nog iets. Wat mij betreft krijgen we een meldplicht voor de hele bups borderliners. Gezien het aantal duizenden slachtoffers aan omstanders ieder jaar weer en/of kinderen erbij.
Nog iets?
Of staan de prima adviezen door de prima deskundigen daar op bpdcentral.com over jaren niet goed genoeg weer eens?
Overigens ben ik gedupeerde omstander.
En ik ken er ook meer dan me lief is.
Dat kenmerk van borderliners en dat weten de goede therapeuten ook donders goed in dit land, is vermijding en gebruik (misbruik ook vaak) van het etiket al. Daar begin je dus mee.
Om niet in valkuilen te trappen van zulk “volk”.
En voordat de mensen een antwoord wensen te geven deze opmerking:
Ja het is een ernstige geestesstoornis volgens deskundigen ook en dat houdt tegelijkertijd in dat er in de wet een aantal regels zijn opgenomen die men voortaan beter kan gaan uitvoeren.
Dan hoeven ook duizenden kinderen niet langer de klos te zijn, door verzwijgende hulpverleners bijvoorbeeld. En heeft Jeugdzorg het veel minder druk bovendien en let je op de kinderrechten.
Overigens overlapt borderline (vroeger hysterische psychopathie of andersom geheten) met een aantal andere stoornissen meest.
W.o. bijvoorbeeld ernstige eetstoornissen.
En ja ook daar ben ik als omstander mee bekend. Zat gezien beste mensen,
ook welk gedrag ze vertonen en hoe ze dat doen ook.
Succes.
Juspol, je reageert ronduit bizar. Ik hoop dat jij ook de hulp krijgt die je nodig hebt, want met die kronkels in je hoofd kun je geen gelukkig mens zijn. En nee, ik laat me niet meer verleiden om nog een reactie te geven op een nieuw bericht van je. Het ga je goed.
Andreas, dat was ik die dat eerst zei, dat moet je Tartarus niet op de kop geven. En ja, de zorg voor mensen met psychische problemen is de laatste eeuw gigantisch sterk verbeterd.
Juspol, dat is niet exact eerlijk. De belangen van omstanders wegen niet zwaarder dan die van borderliners. Andersom ook niet.
Het is jammer dat je nare dingen meegemaakt hebt, maar jij klinkt boos op een hele groep mensen om iets wat ze *zouden kunnen* gaan doen.
Juspol, je slaat nogal door. Allicht zijn er borderliners die manipuleren, maar manipuleren is bepaald niet voorbehouden aan borderliners. Daarnaast doe je nu zo ongeveer het hele verhaal van Nathalie af als leugen, manipulatie en aandachttrekkerij, en ik kan je uit de grond van mijn hart verzekeren dat dat niet het geval is. Nathalie doet vreselijk d’r best maar loopt kapot op hulpverleners die hun zaakjes niet op orde hebben, en daarmee – en dat is het erge – haar zaak verkwanselen. Ik zou in haar geval al tien keer door het lint zijn gegaan.
Zeg nu zelf: iemand die al bijna twee jaar in het hulpverlenerscircuit rondloopt, met behandelplan en diagnose en al, die nog steeds niet toekomt aan het bespreken van haar heftige verleden omdat de hulpverleners dat ‘niet goed’ voor haar vinden, en die struikelt over hulpverleners die steeds de papierhandel en regelingen die juist voor haar zijn bedacht, in de war weten te brengen – daar deugt iets fundamenteels niet aan, en dat heeft niet te maken met nathalies diagnose. Sterker, als het wél door Nathalie kwam, hebben die hulpverleners ook verdomde verrot werk verricht. Want dan laten zij, de deskundigen, zich door haar in de luren leggen. Wat dan een brevet van hun onvermogen is.
Maar eigelijk is wat je doet, niets anders dan blaming the victim.
Allereerst @ Karin: Superieur dat je dit hebt aangekaart. Echt. Ik ben er stil van.
@ Juspol 9.
Taxi’s, die te laat komen worden niet veroorzaakt door de problemen van de cliënt. Ze verergeren deze alleen maar. Vooral als ze dusdanig laat komen, dat de cliënt te laat komt voor zijn/haar wekelijkse gesprek met zijn/haar therapeut, waar, door de stress van dat te laat komen, haast niks van terecht komt.
@ Andreas Sokrates Leno 15.
Heel hartelijk bedankt voor al die feitelijke info, die ook in je post staat. Een eyeopener? Ik geloof dat mijn schedel geopend is. Vooral over die suïcidale psychologen.
@ Tartarus 16.
U zei: ‘en wij zullen dan ook in de toekomst de steeds grotere rekening moeten betalen…’ Ja, maar die rekening betalen wij privé. De VVD blijft volhouden dat de lasten voor de burger blijven afnemen. Ja, de lasten, die we aan de overheid moeten betalen. Maar niet de lasten, die we zelf moeten betalen.
@ Tartarus 17 en 20.
U hebt het over andere therapiën in Amerika. Kunt u er enkele noemen? Ik ben wel nieuwsgierig.
@ Pietie 26.
Prima uitwerking op die manier, zo’n PA.
Groet, Janus.
Janus 40: Mag ik je het volgende zeggen ter zelfreflectie/overdenking?
Wanneer je een therapie volgt, die een methode, een systeem is, door anderen bedacht….. wat doe je dan?
Je leert, kweekt alleen maar ándere gewoonten aan.
Je herhaalt alleen maar bepaalde activiteiten.
En het gevolg? Dat je je van nature creatieve geest alleen maar afstompt.
Zie maar. De cliënten [psycholoog] en patiënten [psychiater] láten daarmee alleen maar voor zich nadenken en apen na. Zij worden volgelingen van een systeem.
En het resultaat daarvan Janus?
Begrip, troost en steun voor de lijdende.
Genezing? Nee… nooit, want genezing gaat om het Zelf begrijpen. Om zelf inzicht. Daarmee gaat het net zo min om een therapie als om tijd.
Tijd heelt dan ook niet onze wonden, maar het begrijpen van ons zelf en door ons zelf.
@ Andreas 41
Hallo Andreas,
Kwoot: ‘Wanneer je een therapie volgt, die een methode, een systeem is, door anderen bedacht….. wat doe je dan?
Je leert, kweekt alleen maar ándere gewoonten aan.’
Daar ben ik het helemaal mee eens. Zulk soort therapiën zijn dan ook niet de goeie en leveren op den duur altijd terugval op. Zeker als men met dat nieuwe gedrag – dat slechts een nieuwe schil is om de rotzooi heen – dieper liggende oorzaken en zware trauma’s probeert, tsja, hoe zal ik het zeggen, te neutraliseren, verdoezelen, te ontkrachten, weg te drukken? Dat werkt niet. Nooit in geloofd.
En dat weten/ontdekken die therapeuten ook. En dan maar de medicijnpot open trekken. Ook zo’n lapmiddel in de meeste gevallen. Ik heb mensen tot halve zombies zien vervallen of juist tot té opgewekt. In beide gevallen vraag ik me af: ‘En wie ben je dan zélf eigenlijk?’
Maar er zijn ook therapiën, die erop gericht zijn om je eigen innerlijke kracht en mogelijkheden te versterken en te benutten. En die dus tot eigen inzicht leiden. En de kans dat dat beklijft is dan aanmerkelijk groter.
Zulke therapiën zijn volgens mij Bio-energetica/dynamica, Gestalt en Voice Dialogue. Met name bij die laatste ben je je eigen raadgever en hoeft de therapeut eigenlijk alleen maar het proces te begeleiden. Helaas worden die alleen vergoed als de therapeut ook een reguliere status heeft. Dat neem ik aan tenminste, ik ben niet op de hoogte van de meest recente ontwikkelingen. Mogelijk dat Tartarus hier nog wat aan kan toevoegen.
Ik ben het helemaal eens met (kwoot:) ‘genezing gaat om het Zelf begrijpen. Om zelf inzicht.’
Wat ik ook zo’n onzin vind is die angst van (reguliere) therapeuten dat het verwerken van de trauma’s te zwaar zou zijn voor de mensen. Dat vind ik volstrekt onlogisch. Wie als kind die ellende heeft doorgemaakt – en dus bewezen heeft sterk genoeg te zijn – kan een virtuele terugkeer daarnaar, zeker in een goed begeleide therapeutische setting beslist aan. Te meer daar het niet gaat om het louter herbeleven – dat kan je doen tot je een ons weegt – maar waar het erom gaat je eigen (verloren gegane) kracht en vermogens weer terug te vinden en te revitaliseren.
Maar goed, deze draad gaat meer over de bureaucratische, Kafkaïaanse ramp(etamp) van de, eh, ‘hulp’verlening.
Groet, Janus.
@ Andreas Sokrates Leno
Voor de duidelijkheid; ik refereerde in mijn post nummer 31 aan de post van Maurice nummer 29.
Het woord “lullen” gebruiken om een ander zijn argumenten te beschrijven… tja, niet mijn stijl; Het zorgt vaak voor onnodige ergernis en misverstanden.
Maurice was wel zo vriendelijk om het even recht te zetten!
U zei verder:
“Erger nog… men heeft het denken opgesplitst. Zoals logisch, magisch, analytisch, positief denken, alsof de vorm van denken de oplossing is. Als dat waar zou zijn, waren we dan niet uit de problemen?”.
Ik ben een realistisch optimist…
Doordat de wereld steeds “kleiner” wordt (Internet, t.v., enz) neem ook het zelfreinigende vermogen toe.
Een mooi voorbeeld vind ik de Q-koorts problematiek; pas nadat Zembla daar aandacht aan had besteed kwam er echt schot in de zaak.
Er kan dus WEL een snelle verandering plaatsvinden zolang mensen een bepaald onderwerp c.q. probleem maar steeds positief blijven aankaarten.
Ik ga liever “vechtend” ten onder dan dat ik lijdzaam mijn mond zal houden bij het constateren van misstanden.
Wanneer ‘Nathalie’ het ene moment absoluut onafhankelijk wil zijn, de regie in eigen handen wil houden en niet bereid is te luisteren naar anderen en zich het andere moment opstelt als iemand die tot niets in staat is en puur afhankelijk lijkt te zijn van wat anderen vinden en doen, wordt het moeilijk om daar hulp op in te stellen.
Dat er van alles mis is aan de Nederlandse (geestelijke) gezondheidszorg ben ik met je eens, maar bij deze column heb ik mijn bedenkingen.
Je bent hierbij, naar mijn bescheiden mening, meer een schrijfster op zoek naar een verhaal dan een columniste, die iets aan de kaak wil stellen.
Twee mensen aanstellen die alles regelen… een goedopgeleide therapeut(e) en een ‘manusje van alles’, met auto. En dat voor iedereen die daar behoefte aan lijkt te hebben ?
En dat zou een besparing zijn ?
Dat laatste zeker niet en in de praktijk zouden de Nathalie’s problemen blijven te houden met de toegewezen hulpverleners.
Omdat de Nathalie van vandaag een andere is dan de Nathalie van morgen.
Wat dan ? Dat weet ik ook niet, ik reageer op wat ik las en lees, ben geen deskundige en zal me ook nooit als deskundige presenteren.
Hey Janus,
Jouw vraag in post 40.
Denk b.v. aan R.E.T.
Zie o.a. deze link:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-emotieve_therapie
Helaas vinden een (flink) aantal Nederlandse psychiaters en psychologen dit een “minderwaardige” therapievorm… Wij Nederlanders weten het toch altijd net iets beter…
In o.a. Amerika wordt deze therapie met succes toegepast!
Andreas Sokrates Leno zei in 41:
Genezing? Nee… nooit, want genezing gaat om het Zelf begrijpen. Om zelf inzicht.
:) En dat is precies nu wat R.E.T. wil stimuleren.
Vind het verhaal van Karin steengoed, al is alles te erg voor woorden.
Kern van de zaak is natuurlijk dat individuele hulpverlener problemen gewoon niet bij de kop pakt. En gewoon steeds weer wegloopt voor eigen verantwoordelijkheid.
Tandheelkundig geldt ook nog eens dat je een noodgeval ten alle tijden gewoon te helpen hebt als tandarts. Heb dat hier in duitse praktijk toch met enige regelmaat dat een rus of pool op de stoep staat die hier tijdens familiebezoek onverzekert op de stoep staat. Dan kan met wat overleg met familie er ook een coulante oplossing gemaakt.
Ben het wel met Karin eens dat als hulpverlening zo functioneert dat er gewoon het beste stevig de bezem doorheen moet. Helaas is column van Karin maar al te waar en ik vind als tandarts- hulpverlener e.a. gewoon SCHANDELIJK.
–
Hey HenK,
Jij zei: “Maar bij deze column heb ik mijn bedenkingen”.
Of Spaink het echte verhaal verteld weet ik niet: Ik ga er (nog) wel vanuit, totdat het tegendeel is bewezen.
Spaink zei:
“Haar therapeuten zeggen dat praten over haar verleden te riskant is, dat kan Nathalie niet aan vrezen ze, het zou teveel oprakelen. Nathalie wil het er wél over hebben, zij het in stukjes en beetjes, maar daar is geen plaats voor in de therapie”.
Toeval of niet, helaas is dit bovenstaande erg vaak de standaard handelswijze van “deskundige” Nederlandse therapeuten…
Uit bezuinigingsoverwegingen zijn veel psychiatrische klinieken in het verleden gesloten en zijn de patiënten op straat gezet, dan krijg je problemen zoals omschreven in die column.
1. Een mens, die een bepaalde kwalificatie mist, zal nooit eens mens worden, die die kwalificatie niet mist, m.a.w., een gehandicapte wordt noiit een gezonde.
Daar zal men iedere keer weer opnieuw, mee moeten leren leven.
2. Als men iets wil veranderen, stapt men naar de krant, of naar de vakbond.
Kennelijk hebben die er nog geen brood in gezien.
3. Er waren deze week twee prachtige documentaires op de Nederlandse televisie, over bijvoorbeeld anorexia, en over zelfmoord. Daaruit blijkt, dat alles ten langen leste op z’n pootjes terecht komt, en goed geregeld is hier in Nederland, beter dan in Haiti.
4. Ik zet altijd zelf persoonlijk mijn vraagtekens bij dingen en zaken, onderwerpen, die ik niet persoonlijk zelf met naam straat huisnummer woonplaats en telefoonnummer, eigen onderzoek bezoek en waarneming kan controleren, of ze niet schromelijk overdreven zijn en onderworpen aan de de “kapstok”-formule van zelfgenoegzaamheid en persoonsverheerlijking.
5. In kleine dorpsgemeenschappen komt men in alles voor elkaar op, met gesloten beurzen en zelfs zonder woorden. Alleen daar, is het leven kwalitatief en menswaardig nog het allerbeste, en zelfs toch nog een heel klein beetje wel de moeite waard.
Juzo 48: Wat bedoelt u nu precies onder 1? Zijn gehandicapten ongezonde mensen? Ziek? Niet volwaardig mens? En bepaalde kwalificaties? Welk bepaalde?
Onder 4: Hoe ziet u/wat bedoelt u met: ‘ik persoonlijk zelf’ en ‘ik zelf persoonlijk’? Dank u.
Doet U maar in de meel.
@ HenK:
Zo kundig zijn de deskundigen helaas soms ook niet. Je mening is er een van redelijkheid en m.i. doordacht, en dat is ook wat waard.
Het voorstel van één goede behandelaar en één duizendpoot zou in de praktijk vaak niet uitvoerbaar zijn, volgens mij. Als custom oplossing voor een specifieke Nathalie, afgestemd op haar unieke samenstelling van mogelijkheden en problemen, zelfs dan zal het systeem wat complexer moeten zijn dan het in het voorstel lijkt.
Zorgverleners worden soms ook ziek, gaan soms ergens anders werken, en kunnen ook worden geschept door een bus. Wisseling van zorgverlener blijft een reële kans, anders komt de continuïteit van zorg in het geding. Ook steengoede behandelaren moeten soms overleggen met anderen, zeker bij ‘complexe gevallen’, simpelweg omdat de goede behandelaar die overal verstand van heeft niet bestaat.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind ‘de mallemolen’ zoals in deze column een absolute gruwel, maar het lijkt me beter om de buitensporige bureaucratie terug te brengen naar een functioneel niveau ipv volledig uit te bannen, want dat gaat niet werken.
Ik vind dat de draaimolen eigenlijk een klok zou moeten wezen, met niet meer bewegende onderdelen dan nodig. Alleen de wijzers hoeven direct zichtbaar te zijn. De radertjes netjes binnen de afwerking; die hoef je niet voortdurend te zien als de klok het gewoon goed doet.
“De radertjes netjes binnen de afwerking; die hoef je niet voortdurend te zien als de klok het gewoon goed doet.”
Als in: Laat ze hun organisatorische pruttel zelf regelen op zo’n manier dat de persoon in kwestie er zo min mogelijk last van heeft. Wie onder de motorkap wíl kijken moet dat gewoon kunnen.
Slachtoffer van een gebalkaniseerd werkgelegenheidsproject.
Volgens mij moeten we af van het idee dat alleen hulp- en zorgverleners te bieden hebben wat er nu eigenlijk gewenst is. Waar iemand als Nathalie behoefte aan heeft is inderdaad een duizendpoot is, maar niet iemand die meer doet/kan dan de gemiddelde huisvader of huismoeder: schoonmaken, auto rijden, verzekering regelen, overzicht houden, allerhande problemen oplossen. En als die daarbij ook nog respect heeft voor de cliënt (wat je van sommige hulpverleners echt niet kan zeggen!) en correcte omgangsvormen heeft en tegen een stootje kan: Voila, hier de nieuwe duizendpoot zorgverlener waar echt vraag naar is. Wellicht is er dan niet eens meer een psychiater nodig!
@ Pietie:
Dat klopt niet helemaal. Een duizendpoot die met iemand met een ingewikkelde set stoornissen om moet gaan, om simpele taken uit te voeren, moet alsnog wel weten hoe met iemand met die ingewikkelde set stoornissen om te gaan. Juspol ging er klaarblijkelijk van over de zeik, en er zijn een heleboel mensen zoals hem/haar/whatever.
Je bedoelt het volgens mij goed, maar lang niet iedereen die een PA van een gezond persoon zou kunnen zijn zou dat ook voor iemand met problemen kunnen. Het is niet alleen maar simpele taken uitvoeren, het is ook weten wanneer wel of niet “doe toch niet zo moeilijk” te zeggen, bijvoorbeeld.
Verwacht geen wonderen van zoiemand. Psychiatrische aandoeningen verdwijnen niet door goedbedoelde aandacht, zo werkt het niet. Niet dat er iets mis is met een zieke met respect en onbevooroordeeld om te gaan, hoe meer van dat hoe liever!
Het is bij therapie de bedoeling toch een vertrouwensband op te bouwen,
als er zoveel mis gaat en zoveel onduidelijkheid is, dat zal het vertrouwen wel heel erg beschadigen als het er al was.
En Henk het is voor gezonde mensen al heel erg moeilijk om hulp te accepteren, als door mishandeling etc het al erg moeilijk is om iemand toe te laten, hoe moeilijk moet het dan zijn voor iemand die beschadigd is, een psychisch ziekte beeld heeft.
Hoe moeilijk moet het dan zijn om hulp, zeker zulke krakkemikkige hulp te aan vaarden, en hoe groot zal de strijd dan in haar zelf zijn.
Hoe machteloos ben je als wat instellingen moeten regelen, niet gereglt wordt, ik merk zelf dat je letterlijk dingen niet mag of kunt regelen. En hoe moeilijk is het om afhankelijk te zijn van anderen terwijl je geen vertrouwen hebt.
Volgens mij is er ook nog eens acceptatie procces van het feit dat je ziek bent, hulp nodig hebt etc. vul maar in, en kun je van de hulp verlening verwachten dat ze hebben geleerd daarmee om te gaan en om de patient/ client daarbij te ondersteunen.
Is dat zelfs hun taak.
Een 45 jarige vrouw, alleenstaande moeder, moest ivm psychose worden opgenomen. Naar haar kind (8) werd door hulpverleners niet gekeken, gelukkig nam een vriendin de zorg op zich. Toen die plostklaps haar moeder die een ongeluk had gekregen moest verzorgen ging het kind naar een kennis, die zelf geen kinderen kon krijgen en die dit als een kans zag het kind zelf te houden. Ondertussen in de inrichting die de eerste dagen de hardnodige rust gaf, niets constructiefs. Zij maakte de ene suicide na de andere mee. Heel zwaar. Personeel dat onzeker was, zich terugtok in eigen vesting, vergaderde. Toen ze weer thuis was zei ze tegen mij: “ze moeten eigenlijk met iedereen die uit de eerste crisis is een huis gaan opknappen of iets anders nuttigs doen en dan ondertussen praten over de dingen die je tegenkomt, zodat je je weer nuttig voelt. Ze was een stuk somberder en onzekerder geworden en moest vervolgens ook nog zonder hulp de strijd aangaan om haar dochter terug te krijgen en de bergen schulden die er waren ontstaan oplossen.
Zelf heb ik in mijn werk vrij snel zo rond 1997 de verschuiving gezien van dat de mensen die het werk in de zorg uitvoerden ruimte kregen en gesteund werden, ze zich verantwoordelijk voelden tot dat ze een enorme overhead en papierwinkel over zich uitgestort kregen. Zogenaamd om efficienter te werken. Maar iedereen voelde aan zijn water: wie uitvoert is de pineut. Wie leiding geeft, coordineert, plant, onderhandelt heeft nog een beetje een leven. De mensen die zorg nodig hadden werden een bron van inkomsten, de goudmijn en de belangen van de instelling stonden voorop: http://economiemeijer1973.blogspot.com/2010/01/terugtocht-van-de-overheid.html
Als ik lees over al die faillissementen van grote zorginstellingen, van de grootverdieners daar vraag ik me af waarom niemand heeft ingrgrepen, dit kon je zien aankomen. De top loopt vrolijk te incasseren en de mensen die zorg nodig hebben en de helpenden staan met lege handen. Wat de politiek betreft zijn Fleur Agema en Agnes Kant de enigen die ideeen hebben om dit op te lossen.
@ Tartarus 45.
Bedankt Tartarus. Van RET had ik al wel eens gehoord, ik zal het eens nader bestuderen. Ik had alleen gehoopt dat je me nog meer nieuws uit Amerika kon vertellen. Ik volg de ontwikkelingen op therapiegebied niet meer op de voet, maar in ieder geval bedankt, ook voor die link.
@ Henk 44.
Henk, wie heeft gezegd dat hulp verlenen makkelijk is of moet zijn? De hulpverlening moet er juist op ingespeeld zijn, dat het moeilijk is om hulp te verlenen. Uiteraard zijn er mensen, die zich geheel afkeren en dan lukt niks meer, maar dat is bij ‘Nathalie’ niet het geval.
Verder vind ik dat je wat zuur doet over Karin’s verhaal. Ook columnisten zoeken wel eens een verhaal. Wat maakt het uit. Als het verhaal maar goed is.
En of zo’n PA een bezuiniging is? In ieder geval geeft het de cliënt een heleboel meer rust.
@ Pietie 54
Een waar woord. Wat zeg ik: meerdere ware woorden. Psychologisch inzicht en opleiding zijn wel gewenst, zoals Maurice in 55 zei. Maar iemand, die normaal medemenselijk is, is vaak al een verademing en dat heeft op zich al een therapeutische werking.
Groet, Janus.
Janus, RET is helemaal niet moeilijk. In plaats van:
gebeurtenis>interpretatie>reactie
krijg je:
gebeurtenis>interpretatie>”Is dat eigenlijk wel zo?”>reactie
Ik ben niet anders gewend dan zo te denken, maar veel mensen blijken het niet zo vanzelfsprekend te vinden en dan is iets als RET best nuttig.
Hoe dat uitpakt met de diverse psychische issues die iemand kan hebben weet ik niet; ik ben geen arts.
Tjonge, wat schrijnend! En wat een ei van Columbus, die oplossing! Zeker voor mensen met Nathalie’s verleden is het ontmoeten van betrouwbaarheid in de mensen die haar moeten helpen de eerste vereiste om haar leven weer te laten helen.
@Pietie:
In 26 zei je “Ik zou Nathalie als een prinsesje behandelen”.
Ik denk niet dat je haar daar een lol mee doet. Gewoon normaal (gelijkwaardig) behandelen, dat wel. Iedereen is anders, maar ik moet de persoon nog treffen die er tegen kan om voor langere tijd behandeld te worden alsof die zielig/breekbaar/belangrijker dan anderen is. Psychische problemen gaan toch al vaak gepaard met een mate van egocentrisme (wat op zichzelf niet erg hoeft te zijn), maar het kan er zomaar insluipen dat iemand ook daadwerkelijk gaat geloven het belangrijkst in heel de wereld te zijn – en dat is een extra probleem erbij, wat de persoon in kwestie en diens naasten kwetst, volstrekt onnodig.
Ik begrijp hoe verleidelijk het is om lief te doen richting mensen wie nare dingen overkomt, dat voel ik zelf ook, maar het verdient aanbeveling om medeleven en medelijden uit elkaar te houden.
Op een gegeven moment is het PGB ingevoerd zodat mensen die zorg nodig hebben zelf mensen die zij nuttig en prettig vonden konden inhuren. Lijkt dé oplossing. Helaas is er risico op uitbuiting en werkt het vooral goed voor mensen die de boel goed kunnen regelen of iemand hebben die dat eerlijk en zorgvuldig voor hen doet. Is heel intensief met een enorme papierwinkel. Voor mensen als Nathalie is dat nu juist het probleem. De ouderwetse gezinsverzorging, huisarts, sociaal psychiatrisch verpleegkundige, wijkagent, maatschappelijk werk, sociaal raadslieden konden vroeger simpele zorg op maat bieden, zonder indicatie of wat dan ook. Samen sterk in plaats van elkaar de hete aardappel toegooien en je niet verantwoordelijk voelen. Gingen mensen in hun vrije tijd helpen schilderen of verhuizen, hielden ook als er geen hulp werd gevraagd een oogje in het zeil. Client koos zelf degenen van het clubje uit die de goede toon hadden en die pikte het “casemanagement” (had toen nog geen naam of folder, dat deed je gewoon) zoveel mogelijk op (want er was ook toen vaak wel een die niet goed funktioneerde, maar die kon door de client gewoon buitengesloten worden). We verdienden veel minder dan mensen uit het bedrijfsleven maar dat deed er voor de meesten niet toe. Je had het gevoel dat je iets waardevols deed. Was al lang blij dat ik dat mocht doen. Was er een schuld of een ander regelding dan was iedere instantie (woningbouw, nuon, ziekenfonds, gemeente, kpn, deurwaarders, politie) bereid tot meedenken en begrip. Nu worden verantwoordelijkheden een soort last, zogenaamd wordt iedere instantie tot op de minuut efficient ingezet maar voelt iedereen zich onder druk staan, machteloos omdat je overal onwil tegenkomt en zijn er vervelende aanmeldprocedures waardoor mensen als Nathalie die weinig overlast voor anderen veroorzaken en niet makkelijk om aandacht roepen uit beeld raken.
Over dat praten over de trauma’s en het verleden: Wat je nu ziet is dat Nathalie helemaal met niemand mag praten, ze moet er maar alleen mee rondlopen. Ook dat was zo’n 15 jaar geleden natuurlijker. Ik heb vooral sociaal psychiatrisch verpleegkundigen en video hometrainers (als er kinderen waren) dat zo knap zien doen. Met zoveel feeling en tact. Maar die kwamen dan ook heel lang bij iemand en hadden een soort extra zintuig. Het is ook niet alles of niets. Zoiets kan stukje bij beetje. Af en toe weer de gevoelens en herinneringen dichtdoen, dan weer open en inderdaad vooral ook het praktische, het sociale en de dag zo stabiel mogelijk maken. Aards en begripvol tegelijk. Soms is zelfs een tijdje medicatie of opname nodig, dan zijn de gesprekken weer wat dieper, dan staat het praktische of sociale voorop. Er werd met iemand gepraat als met een medemens. Zonder te doen alsof de hulpverleners alles beter wisten of helemaal niets wisten. Gewoon je zeker voelen over je ervaringswijheid, net als de client ook deskundig was. Het verschil is dat er steeds gekeken werd hoe het met die persoon ging in plaats van hoe het zou moeten zijn in die vastgepinde indicatie. Heel eclectisch.
Het is diep triest dat er in ons Holland, de zgn hulpverleners, stichtingen en overheden, landelijk en lokaal, zo catagorisch weten teblunderen.
Een oplossing is moeilijk aantedragen, maar 1 ding staat vast, zolang ze overelkaar heen bonken, is de hulp zoekende het kind van de rekening.
Allemaal weten ze het beter, maar vraag ik me af, WAT weten ze dan beter??.
Ik denk dat er maar een oplossing is, die concurrerende beestenbende drasties inperken, hun invloed wegnemen en zorgen dat er maar 1 of 2 overblijven.
Scheelt de belasting betaler honderden miljoenen treuroos, zichzelf spekken directeuren wordt het spekkie voor het bekkie ontnomen.
Even terzijde voorbeeld, sinds het Haiti gebeuren, blijkt dat er van de ongeveer 12 “hulpverlenende” instellingen de directeuren zich verrijken met een loontje van gemiddelt 170 duizend euro perjaar. WAT doen die gasten ervoor, wat legitimeert zo’n hoge beloning?
Vast geen loon naar werken, dat waag ik tebetwijfelen.
Ook hier geldt wat mij betreft, het mogen er wel wat minder zijn.
Eigenlijk wordt ik kots en kots misselijk als ik die zgn instellingen en organisaties “stichtingen” zie die elkaar beconcurreren en betweterig bezig zijn, van mij zien ze in iedergeval geen cent, zolang er meer aan destrijkstok blijft hangen door kosten, beloningen etc.
WEG ERMEE.
Zojuist Zembla gezien waaruit blijkt dat de inspectie voor de gezondheidszorg het totaal laat afweten als het gaat om levensgevaarlijke alternatief “genezers”. Zelfs nadat een baby op de behandeltafel werd gedood geen enkele actie, die “behandeling” gebeurd nog steeds. Schokkend.
Ik geloof echt dat de meeste mensen dolgraag hun werk goed willen doen en graag belasting en premies betalen voor redelijke dingen maar dat er een overheid nodig is die vooruitziet en de ergste excessen voorkomt, grove kaders stelt en zich niet verschuilt achter “wir haben es nicht gewusst”, “wij zijn maar amateurs”, of “we denken alleen maar aan onze ideale samenleving en dat het in de praktijk heel erg mis gaat zien we niet”.
Iinspectie gezondheidszorg met daadkracht, goede controle op besteding zorgsubsidies, strenge regels voor informatie over besteding goede doelengeld, nederlandse bank die echt controleert en ingrijpt voordat de wal het schip keert, justitie & jeugdzorg die eindelijk eens verstandige prioriteiten stellen.)
Het bestuur van Philadelhia dat met geld voor zorg zoveel gaan investeren in vastgoed dat de zorg waarvoor ze verantwoordelijk zijn in de knel komt, dat kan en moet voorkomen worden.
De staat zou de allerzwaksten moeten beschermen tegen oplichters en bobo’s met meer ijdelheid en nepeergevoel dan verantwoordelijkheidsgevoel.
Documentaire “vel over probleem” gezien? Mooi gemaakt, toont grote tekorten zoals mbt. nazorg aan. Vanaf 55 minuten een illustratie van iemand die in haar jeugd ernstig beschadigd is en die heen en weer gestuurd wordt door de verschillende instellingen. Binnen in haar is het onveilig, ze is bang om er te zijn. Vervolgens komen mensen uit instellingen aan het woord en voel je helemaal de machteloosheid. Voor meerdere stoornissen tegelijk is eigenlijk geen aanbod.
http://player.omroep.nl/?aflID=10542242
@ Mariska, post 64
OVERAL waar “medische” handelingen worden verricht worden vergissingen gemaakt en/of zijn er incompetente behandelaars.
B.v. ook oncologen, huisartsen en internisten maken vergissingen… allemaal maar afschaffen dan maar!
Voor Manuele therapie is gewoon een wetenschappelijke basis!
@ Mariska, post 65
Hey Mariska,
Jij zei:
“Voor meerdere stoornissen tegelijk is eigenlijk geen aanbod”.
Met R.E.T. is dat gewoon mogelijk!
In Amerika en OOK in Nederland wordt dit met succes gewoon toegepast!
In Nederland wordt vaak nog steeds bij Anorexiapatiënten alleen de nadruk gelegd op het “eetprobleem”; er wordt soms zelfs “eettherapie” gegeven…
Anorectie en/of vetzucht heeft HELEMAAL NIETS te maken met een eetprobleem, maar met een (onverwerkt) psychologisch trauma wat zich uit in een eetstoornis.
Aggh!
Anorectie = natuurlijk Anorexia
Oh nee ben absoluut niet voor afschaffen,
maar zeker ook niet voor de doofpot,
wat nu regelmatig gebeurt,
ik ben voor openheid,
kijken wat er fout gaat, en ervan leren,
en wat de overheid betreft,
het zou een stuk beter lopen in de ggz
als er mensen van de praktijk betrokken worden bij de regels die ingesteld worden en de zorg onhanteerbaar maken
door papierwerk, potjes etc.
Het kan beter, en de last voor degene die het moeten uitvoeren
zou er door worden verlaagd, het zou goedkoper kunnen,
meer daadwerkelijke tijd voor de patienten,
minder goed bedoelde onzin en adequater,
de patienten zouden beter en sneller geholpen kunnen worden
waardoor er toch een stuk leed voorkomen wordt,
want ook in de ggz kun je getraumitiseerd worden.
Ik wil nog eens zeggen dat er heel veel goed gekwaliviseerde mensen werken, die aan handen en voeten gebonden worden door regels, en door fynancien, dat deze mensen hun best door om door de mazen van de regels en wetten heen proberen mensen te helpen.
Want door alle regels heen, zijn er veel gaten in de ggz gekomen,
steeds minder valt onder de awbz, steeds minder geld,
en veel mensen binnen die ggz hebben problemen die gerelateert zijn aan hun ziekte beeld, zoals ook bij natalie te lezen valt, vandaar die hulpverleners
het niet goed kunnen zorgen voor zichzelf, het huishouden,
vele mensen komen in fynancielen problemen, dat hoorde eerder bij de ggz standaard, er werd gekeken wat nodig is en dat werd geregelt om verdere problemen te voorkomen.
Nu kan dat niet zomaar, er moet een aanvraag ingedient worden, bij het ciz, je kan zomaar worden gebeld en krijgt een strenge controle, telefonisch, of je het echt niet kan, hoeveel mensen, ik ook, zeggen dan ja mevrouw nee mevrouw, en hoe moeilijk is het niet om te zeggen ik kan het echt niet en kom zelf in de problemen. En de ellende is dat iemand die het totaal niet nodig heeft maar aardig gebekt is, gewoon tege de telefoniste heeft gezegd anders pleeg ik zelfmoord en alle zorg kreeg die hij helemaal niet nodig heeft, hij heeft het me zelf vertelt en laten zien, hij kreeg zelf vervoer toegewezen terwijl hij geen enkele moeite en redenen heeft om vervoer te krijgen.
Voor de huishoudelijke thuiszorg, ja ik ook, heb ik een strenge mevrouw van de gemeente over de vloer gehad, maar dat bleek later goed te hebben uit gepakt, hoe vaak lapt u de ramen, euh vol schaamte, nooit mw., hoe lang woont u hier, 10 jaar mevrouw, hoe vaak strijkt u, euh dat doe ik niet mw. etc een uur lang door, gemartelt, dagen van slag, maar het had resultaat.
voor de versnipperde papier-ellende die ‘thuiszorg’ heet is er al een alternatief opgestaan: buurtzorg. Je kunt er meer over lezen op http://www.buurtzorgnederland.com/ . De oprichter beoogde zoiets als de wijkverpleegster, die haar klanten kende én de wegen-te-bewandelen én daarin zelfstandig kon handelen. Overhead minimaal.
Ik heb het beken, vindt het een mooi principe maar kan nergens terug vinden of het ook om psychiatrisch zieke clienten gaat,
mis ook een aantal dingen, de psychiatrisch thuiszorg voldeed niet,
via een maatschappelijkwerker kreeg ik nog niet zo heel lang geleden, het heeft veel, erg veel tijd gekost, woonbegeleiding.
Woonbegeleiding kan wel mee naar arts, tandarts, uwv, bedrijfsarts etc.,
woonzorg is contact persoon voor kasbeheer waar fynancien zijn onder gebracht, woonbegeleiding komt thuis, gaan in gesprek, helpt opruimen, uitzoeken, bellen naar instanties, heeft alle gegevens zelf of je gereanimeerd wil worden, in geval van nood, of ernstige vervuiling, achteruit gang, schakelen ze de behandelaar in,
Er is er veel overleg nodig, want sommige dingen moet het maatschappelijk werk doen, sommige dingen de behandelaar en nou ja nog veel meer
Geen kwaad over de woonbegeleiding hoor de weg was lang, en ik moet nog erg wennen, zij ook, er gaat regelmatig iets mis, maar de mensen zijn aardig, en het principe is mooi, als er wat minder regeltjes en papierwerk voor hun zouden zijn en wat minder gesprekken van te voren, met niet telkens iemand anders met de zelfde vragen.
(Dat heb ik nl heb aangegeven)
Ben nog aan het zoeken op welke manier het het beste zou kunnen werken.
@ Tartarus 66
Iets dergelijks wou ik ook zeggen. Waar geheeld wordt vallen spaanders.
@ Thian 69
Goed verhaal. Je maakt hier ook meteen duidelijk hoe vervelend het is om iemand over de vloer te krijgen en je privacy bloot te moeten geven. Iets waar het in die andere draad van Karin ‘Pas op uw voordeur’ oa over gaat.
J.
@ Annet 70 Buurtzorgnederland ziet er heel hoopvol uit.
@ 66/72
“waar geheeld wordt vallen spaanders” Het ging hier om handelingen waar zeer ernstige gewonden bij vallen en waarbij voor een aantal klachten vaststaat dat ze zinloos zijn. Dus kwakzalverij, oplichting en roekeloos mensen in gevaar brengen. Maar niemand die bijvoorbeeld ziekenhuisopnames en invaliditeit na aangedaan letsel inventariseerd en mensen hiervoor waarschuwt.
@67
RET en cognitieve gedragstherapie kunnen bij b.v. onvoldoende inzicht prima, snel en goedkoop werken. Maar bij mensen waarbij het zeg maar in de fundering, in het zelf zit kan het nog mislukter en onbegrepener voelen als het na al die indrukwekkende claims voor hen niet lukt. Soms is begrip van ervaringsdeskundigen (want soms is jezelf niet voelen, pijndoen, en dissociatie helemaal geen gekke reactie) een belangrijke steun. Een stabiele situatie waarin iemand boos, bang, somber, vermijdend, chaotisch, dwangmatig of hyper kan zijn zonder op onbegrip te stuiten is soms het hoogst haalbare en misschien net zo knap als wat b.v een wereldkampioen zwemmen heeft bereikt.
net zo knap als wat b.v een wereldkampioen zwemmen heeft bereikt.
mee eens, als het niet zelfs een understatement is – zwemmend een school piranha’s voorblijven, is het soms
@ mariska 73
Kwoot: ‘handelingen waar zeer ernstige gewonden bij vallen’
Dat komt ook in de reguliere geneeskunde voor. Voorbeelden te over.
Als de inspectie voor de gezondheidszorg het laat af weten, bij welk incident dan ook, regulier of alternatief, dan is dat laakbaar, maar is iets heel anders.
Hier laat ik het bij, want het is in feite off-topic.
J.
Indrukwekkende aanrader:
http://blog.ted.com/2010/02/the_big_idea_my.php
Deze lezing is van een man die samen met zijn zieke broer database patientslikeme com heeft ontwikkeld. Iemand als Nathalie kan hierop vinden wat duizenden mensen met dezelfde diagnose hebben gedaan en zien hoe het ze vervolgens verging. Totaal nieuwe benadering van gezondheidszorg, vanuit ervaringsdeskundigen en goed onderbouwd.
Oh, wat een herkenbaar verhaal. Als dit soort toestanden al niet met Jeugdzorg begint, wordt het later zo. Het erge is: Op papier is het altijd zoooon ander verhaal, die dossiers zien eruit alsof er heel wat gebeurt. Alleen niet voor de persoon waar het om gaat meestal. Goeie column weer Spaink!
En nu is mijn geweldige vriendin Nathalie er niet meer….wat zal ik haar missen!
Kan iemand bevestigen dat Nathalie is overleden ?
Dokkie, ik weet niet over welke Nathalie jij het hebt, maar de Nathalie uit dit stukje (overigens was dat een pseudoniem) – is gelukkig springlevend.
wat erg dokkie dat je jou nathalie moet missen
ik weet nl niet in welke zin maar het lijkt er op dat ze niet meer leeft
gelukkig weet ik dat deze nathalie wel leeft en
nu eidelijk heel fijn en goed vervoer en een goede behandeling heeft
en heel hard aan het knokken is voor een goed leven op te bouwen
heel veel heeft ze overwonnen met goede hulpverlening
ze is niet destructief meer en geeft het leven weer zin
liefs thian
Vreemd…
Onder een column van meer dan drie jaar geleden meldt zich vanuit het niets een nieuwe deelnemer, ‘dokkie’, met de mededeling dat zijn geweldige vriendin Nathalie er niet meer is.
En even later doet het verhaal de ronde (gezien ook de reactie van Laro elders) dat Thian er niet meer zou zijn. Gelukkig zet ze dat zelf ook al even recht… maar het zou niet nodig moeten zijn voor wie haar kende van ‘het forum’.
Ik weet (nog) niet wie er achter deze onsmakelijke ‘grap’ zit, maar… het heeft de aandacht. Wellicht kan Karin, wanneer ze daar tijd/energie voor heeft, de identiteit van ‘dokkie’ achterhalen. Zodat ik hem passend kan condoleren…
81. Thian, hallo. Goed van je te horen en al zeker deze vooruitgang!
82. HenK: “onsmakelijke grap”? Niet per se. Vergissen is menselijk en ik moet bekennen vanmiddag wel geschrokken te zijn, al dacht ik zeker niet, als sommige anderen, aan zelfmoord.
Je hoeft maar onder de tram te komen, of een akelige griep oplopen – ‘t is zo gepiept.
@83 JPaul En dat wordt dan op deze manier gemeld door ene ‘dokkie’, die (onder die naam) nog nooit iets geschreven heeft op dit forum? Ik had er onmiddellijk anders op gereageerd en ‘het gerucht’ zeker niet verspreid.
Maar ik ben tegenwoordig dan ook minder bezig met het onderwerp zelfdoding/-moord…