Alles verandert, inclusief gewoontes en opvattingen. Zelf ben ik grootgebracht in het feminisme, dat leerde dat zaken die je als persoonlijk ervoer, een politieke dimensie konden hebben en daarom niet noodzakelijkerwijs alleen een interne aangelegenheid waren. Psychologische kwesties waren niet per definitie privé, ze hadden geregeld hun origine in de maatschappelijke organisatie, waren daarmee onderdeel van het politieke domein en hoorden op de sociale agenda. Die wetenschap is een reden waarom ik zelden gêne heb gehad om publiekelijk over seks, lichamelijkheid of ziekte te spreken.
Dat is een welbewuste keuze geweest. Soms heeft het nadelen. Dan verwijst een halve onbekende ineens naar iets dat ik ergens heb geschreven, en ontleent daar een air aan alsof we op intieme voet staan, wat niet waar is. Want ik heb het hem of haar niet verteld, maar een amorf publiek. Terwijl ik uiteraard wel hoop dat iemand iets aan zulke betogen heeft – er inzicht door krijgt, zich gesterkt voelt, of iets heeft gekregen om fijn de tanden in te zetten – vind ik tegelijkertijd dat ze er geen rechten op mij aan mogen ontlenen; dat clasht dan wel eens.
Maar ik heb altijd geloofd dat het publiceren van interne roerselen of persoonlijk wedervaren een doel moest hebben. Zoals: laten zien dat het standaardverhaal niet af is. Vers licht op een kwestie werpen. Illustreren dat er meer kanten aan een zaak zitten. Vertellen waar iets vandaan komt, en dan mezelf als illustratie gebruiken (want in niemand anders kan ik zo diep afdalen). En altijd ligt daar nog een zweem van taboe over, want sommige dingen – zoals je geamputeerde borst laten zien, of vertellen over vrouwelijke ejaculatie – doe je niet publiekelijk vinden veel mensen, maar het lastige van die opvatting is juist dat ze de werkelijkheid van veel mensen ontkent.; reden waarom ik vind dat het juist wel het vertellen waard is.
We kijken wat ongemakkelijk aan tegen jongeren die hun hele hebben en houden via internet documenteren. Ze laten hun hele leven zien: foto’s van feestjes, blogs over school, podcasts over verbroken liefdes. Alles wordt vastgelegd. We zijn bang dat ondoordachte uitlatingen ze hun hele leven blijft achtervolgen. Jongeren zeggen zelf dat ze daardoor minder aan blunders hechten. Iedereen heeft wel ‘s iets stoms online gezet en waarom zou je een ander daarom een faux pas nadragen?
Twee inzichten hielpen me de omgang van jongeren met privacy beter te begrijpen. Eentje was een onderzoek van het Rathenau Instituut, dat constateerde dat jongeren – anders dan de oudere generaties – geen onderscheid maken tussen praten, sms’en, internet en telefoon. Voor hen is het gewoon allemaal communicatie. Het tweede was een recent artikel in het New York Magazine, waarin oude en nieuwe opvattingen over privacy werden beschreven als ‘de grootste generatiekloof sinds rock ‘n’ roll’.
Toch wringt er iets. Ik blijf denken dat binnen deze nieuwe opvatting over privacy iets over het hoofd wordt gezien. De voorstanders van totale openheid vergeten naar mijn idee dat het tegenwoordig niet alleen meer gaat over de vraag wat ze zelf willen vertellen, maar ook – zo niet meer – over wat overheden ongevraagd over hen vastleggen. En waarom zijn al die jongeren die zo makkelijk over hun leven vertellen, allemaal van die slimme, goedgesitueerde mensen? Zijn het niet vooral de geprivilegieerde kinderen die de toon zetten? Waar zijn de blogs van jongeren die in ongemakkelijke, moeilijke of gewoon maar saaie situaties zitten?
“Soms heeft het nadelen. Dan verwijst een halve onbekende ineens naar iets dat ik ergens heb geschreven, en ontleent daar een air aan alsof we op intieme voet staan, wat niet waar is.”
Hier ga ik iets over posten, want dit is een onderwerp dat mij aan het hart gaat. Ik heb zowel zelf een keer de lijn (welke?) overschreden, en heb naar mijn gevoel ook meegemaakt dat iemand dat bij mij deed.
Zo had ik een keer gepost dat ik familieleden had die in het buitenland woonden, en toen heeft iemand de conclusie getrokken dat ik er zelf vandaan kwam, en dat ik dus in een discussie over allochtonen vanuit het standpunt van de allochtoon redeneerde. Hij vroeg me niet eens hoe het echt zat, hij schreef alsof hij het wel zeker wist hoe het werkelijk met me zat.
Op het internet zijn dit soort misverstanden aan de orde van de dag. Ik was een beetje kwaad geworden op die persoon, maar uiteindelijk is het niet zijn of mijn schuld. Op het internet zitten er een hoop gaten in de communicatie en mensen hebben nou eenmaal de neiging om die gaten met van alles en nog wat in te vullen.
“Want ik heb het hem of haar niet verteld, maar een amorf publiek. Terwijl ik uiteraard wel hoop dat iemand iets aan zulke betogen heeft – er inzicht door krijgt, zich gesterkt voelt, of iets heeft gekregen om fijn de tanden in te zetten – vind ik tegelijkertijd dat ze er geen rechten op mij aan mogen ontlenen;”
Wat voor rechten probeerde die persoon eraan te ontlenen?
De grens die ik had overschreden volgens de andere persoon was dat ik met hem over zijn kunst probeerde te discussieren over de mail, terwijl die persoon daar kennelijk geen zin in had. Hij zei dat zijn kunst voor zichzelf sprak en dat ik er niets iets erachter moest gaan zoeken. Uiteraard was ik erg teleurgesteld door zo’n afgezaagd antwoord.
Maar, aan de andere kant, zoiets kun je niet van tevoren raden, en ik denk dat mensen vaak de neiging hebben om iemands openheid als een soort van ‘open voor business’ uitnodiging te interpreteren. Sommige mensen zijn intiemer dan anderen en het is moeilijk om te voorspellen waar iemands persoonlijke grenzen zitten.
“En altijd ligt daar nog een zweem van taboe over, want sommige dingen – zoals je geamputeerde borst laten zien, of vertellen over vrouwelijke ejaculatie”
Alsof dat de meest controversiele onderwerpen zijn waarover je schrijft. Persoonlijk vind ik jouw stukken over het reilen en zeilen van ziekenhuizen en overheden en ‘kerken’ controversieler dan een of ander sensationeel stuk over een spuitende kut en ijsberen die opeens een lul krijgen (je bedenkt het niet he…). Er zijn echt belangrijkere scandalen in het vizier!
“Het tweede was een artikel in het New York Magazine van vorige week, waarin oude en nieuwe opvattingen over privacy werden beschreven als ‘de grootste generatiekloof sinds rock ‘n’ roll’..”
Welke Amerikaanse idioot heeft nou weer in de New York gepubliceerd dat schijt-hebben aan je privacy de nieuwe trend is onder mijn leeftijdsgenoten!?
Wat een grote onzin. Grote kolder. Ik ben ook van de ‘jonge generatie’, en ik ben ook heel erg gehecht aan mijn privacy.
Dat stuk is vast geschreven door een of andere marketing persoon die mijn generatie ervan wil overtuigen dat je privacy laten schieten hip en modieus is. ‘Laat je privacy varen, kids, want dan pas ben je anders dan je ouders, en dan pas ben je cool’.
Wij jongeren willen ook niet dat iedereen zomaar weet hoeveel zelfmoordpogingen we hebben ondernomen, hoeveel drugs- en drank-ODs we achter de kiezen hebben, hoe vaak we de aambeien in onze reet hebben laten verwijderen, hoe vaak we abortus hebben laten plegen of een AIDS test hebben laten afnemen, met wie we waar en hoelang hebben zitten bellen of chatten en waarover, etc. etc.
Vraag maar aan een paar jongeren of ze dit soort informatie zomaar op het net zouden zetten, en ik garandeer je, het antwoord is driewerf NEE!
Sterker nog: ik wil al mijn geld wedden, dat als ik vandaag een survey zou houden waarin ik jongeren en ouderen specifiek vraag welke onderwerpen ze prive wensen te houden, dat daar nauwelijks verschil in zal zijn.
Vraag maar bij een groep jongeren en een groep ouderen naar het jaarlijks inkomen. Ik wed dat in beide groepen het overgrote deel zal weigeren deze vraag te beantwoorden. Geld is nog steeds erg taboe en zal dat ook blijven.
“En waarom zijn al die jongeren die zo makkelijk over hun leven vertellen, allemaal van die slimme, goedgesitueerde mensen? Zijn het niet vooral de geprivilegieerde kinderen die de toon zetten? Waar zijn de blogs van jongeren die in ongemakkelijke, moeilijke of gewoon maar saaie situaties zitten?”
Die zijn er zat. Had je die stukken in de Volkskrant niet gezien over de Nederlandse anorexia-blogs op het net? De outcasts bloggen ook, maak je daar maar geen zorgen over. De outcasts hoeven zich nooit meer alleen te voelen op het net en dat is alleen maar positief. Ik wil dit ook beamen voor de allochtone webfora zoals Maroc.nl waar jongeren in ieder geval hun hart kunnen luchten over de discriminatie danwel de frustratie en de strijd in hun dagelijks leven, zelfs met de wetenschap dat de AIVD meeleest.
Beetje ‘anders’ maar wie kan mij de nut en noodzaak van ‘Hyves’ uitleggen?
Hier en daar rondgekeken.
Is het vriendjes verzamelen ipv postzegels?
Ik snap er iig geen hout van, maar misschien ligt dat aan mij.
Hyves is gezelliger, dromeriger, speelser, vrijer en Amsterdamser, dan msn en skype, die zakelijk maar wel logisch nuttig en handig zijn.
Kijk eens naar mijn alleraardigst oud-collegaatje
http://janine-cloudwalker.hyves.nl/
en babbeldekrabbel eens met haar.
‘\~_~/’
msn:juzo@home.nl; skype:juzosky.
Grom: je zult inderdaad de mannen niet de kost willen geven die me out of the blue een mailtje stuurden naar aanleiding van mijn stuk over vrouwelijke ejaculatie. ‘Mijn vriendin wil het ook leren, kun je niet eens langskomen?’ was daarbij nog de netste.
Maar ik doel vooral op mensen die zich gedragen alsof we al een lange vriendschap hebben en die op basis van mijn boeken of columns denken dat ik hen hoogstpersoonlijk in vertrouwen heb genomen, terwijl ik nog nooit van mijn leven een woord met ze heb gewisseld. ‘Toen je bij je vriend wegging he, en toch weer alleen ging wonen, en dat je toen dacht XXX, had je toen niet beter YYYY,’ of: ‘Zie je ZZZ nog wel eens? Want dat leek me zo’n leuk iemand’, en dan gaat het over iemand die ik ken maar zij helemaal niet want ze kennen mij niet eens.
Ik heb het altijd knap gevonden, boeken schrijven die anderen mogen lezen. Schrijven is voor mij heel persoonlijk en ik merk dat ik mijn gedachtespinsels juist heel vaak niet durf te delen.
Bang dat mensen te dichtbij zullen komen of dat mensen het niet zullen begrijpen. Soms heb ik wel de behoefte om mensen stukken te laten lezen maar vaak ben ik zo bang voor een afwijzing dat ik het toch niet doe.
Ik denk dat websites als hyves nooit een hele waarheid laten zien.
Het is voor mij een soort opgeblazen lucht. Waar iedereen gelukkig doet en misschien een paar het zullen zijn.
Gr Cynthia
wat is amsterdammster? in godisnaam?
gekeken, maar wat moet ik met deze dame?
gaan chatten ofzo of mezelf ‘toevoegen’ zodat ze weer iemand in haar collectie heeft? niet mijn tiep iig.
ik wed dat jij jazoetje ook niet op hyves zit ;-))))
btw kan ik mijn katten op hyves zetten, zodat ze zonder gevecht vriendjes worden?
Moeder vertelde al over je constatering dat alle blogs alleen de zonnige kant vertegenwoordigen. Ik ben zelf wel geen jongere meer (oudere jongere misschien ?) maar ik heb wél een blog. Het gaat (vooral) over de avonturen bij m’n (redelijk geslaagde) pogingen om na 10 jaar van neergang door verslaving weer ‘uit bed’ te komen en deel van de samenleving te worden. Over vechten tegen de verslaving versus omgaan ermee. Over de voordelen (en nadelen) van medische verstrekking van drugs. Over kiespijn ook.
Maar vooral schrijf ik het om een brug te slaan tussen de ‘academische wereld’ (waar ik toch zelf ooit in geboren ben en opgegroeid) en de schaduwwereld van junks en zieke ontspoorden die we dagelijks om ons heen zien en eigenlijk maar nauwelijks begrijpen.
Ik herken mezelf in je verhaal over gêne en de moeilijkheid van prive openbaar maken; na twee jaar bloggen heb ik gemerkt dat het zin heeft; door luchtig en met een flinke tong in de wang over de problemen te schrijven heb ik een hoop fans die ondertussen een hoop meer begrijpen van die rare junks en waarom ze zo raar zijn. Ook een beter begrip voor de problematiek en hoe de situatie verbeterbaar blijkt.
Juist door snel en impulsief te schrijven onstaan soms verhalen die vroeger, in een tijd vóór internet niet zouden hebben bestaan, of hooguit diep in een kast in een dagboek. Door direct te posten is het meer een soort kruising tussen verbale en literaire communicatie. Op papier gaat soms door het eindeloze bijschaven een soort diepere essentie (die je vaak pas later ontdekt in het geschrevene) verloren.
Neem maar eens een kijkje als je wilt: blogger.xs4all.nl/daniell .
En schroom niet het adres te verspreiden als je er iets in ziet.
natuurlijk hyve-st Juzo ook…..hip en jong…. http://juzo77.hyves.nl/
Afgezien van wat overheden vastleggen (dat doen ze tóch al en niet alleen in de V.S., elke Europeaan die naar Amerika reist geeft, volgens mij zonder zich daar van bewust te zijn, behoorlijk wat informatie over zichzelf prijs die ook voor FBI en CIA toegankelijk is) staat in het artikel ook terecht dat toekomstige werkgevers er niet zo van gediend zullen zijn. Ik las laatst ergens dat veel werkgevers nú al scannen op Internet via Google en op grond van die informatie regelmatig sollicitanten afwijzen. Maar ik ben met grom eens dat de overgrote meerderheid van jongeren echt niet minder aan hun privacy gehecht zullen zijn dan ouderen. Al is het maar omdat alles wat ze op Internet schrijven ook voor hun broertjes, zusjes, ouders, oma, opa, etc. toegankelijk is. Het zou erg tegen de menselijke psychologie indruisen als het je op die leeftijd echt helemaal niets zou kunnen schelen om zo ontzettend kwetsbaar te zijn.
LOL Elly,
ik ga toch maar door met Flippo’s sparen;-)
‘Al is het maar omdat alles wat ze op Internet schrijven ook voor hun broertjes, zusjes, ouders, oma, opa, etc. toegankelijk is.’
En laten we al helemaal niet beginnen over al die verhalen over mensen die van alles en nog wat op het net hadden gezet en er vervolgens paf van stonden dat wildvreemden dat allemaal gingen lezen. Zie mijn verhaal over allochtone familieleden, zie Karins verhaal over wild vreemden die haar aanspreken op haar stukken.
Ik zou trouwens nog steeds graag voorbeelden hiervan willen zien van Karin. Wat vroegen die vreemden dan zoal, waarvan jij vond dat ze ‘hun rechten opeisten’ Kreeg je soms indecent proposals opgestuurd van geilerds naar aanleiding van je seksgerelateerde stukken? Geilerds op het net kun je gemakkelijk ontwijken is mijn ervaring. Om heel eerlijk te zijn: ik ga dan juist met ze in discussie, maar ja, that’s just me, kan ik ook eens de viespeuk spelen op het net, lekker veilig.
Vraag aan Karin: Zou je zulke vragen van je beste vriendinnen accepteren?
Nog een vraag aan Karin: Zijn alle mannen niet een beetje grof en ongevoelig ten opzichte van vrouwen?
::recursie::
Wees blij dat mensen begaan met je lot zijn! E-mail, echt, het maakt geen verschil en kan even intens zijn.
Sommige mensen *voelen* wat voor mens je bent of hebben tenminste die indruk. Door zo hard tegen ze te zijn (vooral tegen mannen die het toch niet kunnen helpen) ben *jij* degene die geen rekening met degene die tegenover je zit houdt.
Q.E.D. virtueel contact is echt contract
Privacy taboes privileges persoonlijkheid bescherming respect waardering schoonheid en karakter vind je hoe langer hoe meer,
naarmate je hoger komt en verovert in de (zozeer gewenste) klassen, rangen en standen van de maatschappij.
In en vanuit de laagst staande vind je niets.
‘\°_°/’
Prettig weekend.
Hallo, Thomas! Je opmerkingen onderop zijn niet in de vraagvorm aan Karin gericht dus daar kan ik wel op reageren.
‘Sommige mensen *voelen* wat voor mens je bent of hebben tenminste die indruk’. Daar kan erg veel mis mee gaan hoor, met dat ‘voelen’. Menigeen heeft wel eens opgescheept gezeten met totaal ongewenste benaderingen van mensen waar ze niets mee hebben en ook niets mee willen hebben, omdat die anderen meenden te ‘voelen’ iets gemeen te hebben. Ik vind het toch wat ver gaan degene die zo’n totaal ongevraagd of ongewenst contact afwijst dan als degene aan te wijzen die geen rekening met anderen houdt. Misschien moeten die ‘voelers’ eens leren dat je gevoelens niet altijd kenbaar hoeft te maken.
Hoi Joan. “Misschien moeten die ‘voelers’ eens leren dat je gevoelens niet altijd kenbaar hoeft te maken” schreef je. Bedoel je zoals in platonische verliefdheden?
Zelf heb ik daar veel van gehad (onder andere voor Karin geef ik toe). Maar dat werkt niet altijd. Bij een man moet het eruit. En als die te lang wacht kan dat voor een vrouw op een rot manier naar buiten komen. Waardoor die finaal afknapt.
Het is niet makkelijk een man te zijn Joan! Vrouwen zouden daar -in het algemeen- eens wat meer rekening mee moeten proberen te houden.
There is more ways to skin a cat, zoals de Britten zeggen.
Ik heb uit eigen ervaring wel een tip hoe met dit soort mannen om te gaan: Help ze (met suggesties) om uit hun problemen te komen. Duw ze er niet dieper in door ze af te wijzen en daarna totaal te negeren want dat werkt alleen maar averechts en verwoest levens.
De gevoelens van zo’n man zijn *echt* Spot er dan ook niet mee en neem zo’n man serieus.
Het beste is als een vrouw er boven staat en gewoon blijft doen wat ze altijd al deed zonder de man te kleineren. Ik heb een grote bewondering voor dit soort vrouwen. Je moet van een mug geen olifant maken. Het zijn maar gevoelens en daar zal zo’n man zijn hele leven mee moeten worstelen.
O, maar Thomas, zo bedoelde ik het helemáál niet. Het is ook niet unieks mannelijks hoor, ik heb zelf wel eens om een na een overigens niet platonische relatie om een verklaring gevraagd die ook zeer hardnekkig niet gegeven werd, en inderdaad is het gevoel niet serieus genomen te worden of als verwaarloosbare factor te worden afgedaan fnuikend. Liefde gaat boven alles, is een oer-emotie, en dié gevoelens kun je niet altijd in bedwang houden en dat mag ook niemand van je verwachten, daar hoort met zachtheid mee te worden omgegaan, dat ben ik met je eens.
Wat ik wél bedoelde was de categorie mensen waar Karin het over had, die zich, terwijl ze haar helemaal niet kennen, gedragen alsof dat wel zo is en zich op een indringerige manier in haar leven proberen te wringen en doen alsof ze dat leven delen. Daar moet je misschien ook wel medelijden mee hebben want het duidt op verregaande eenzaamheid, maar die mensen worden niet door een allesoverheersende passie beheerst. En die zouden zich dus best kunnen realiseren dat Karin voor hen, hoezeer ze zich misschien ook herkennen in haar boeken, desondanks een totale vreemde is.
Dat was erg aardig van je Joan :-) En ik ben het helemaal met je eens.
Misschien kan ik nog toevoegen dat ik Karin’s timbre ken van radio. Haar mimiek van tv. En wat haar emotioneel, medisch en politiek drijft van haar stukjes. Dat is al heel wat, maar hoe ze op het geven van een hand door mij reageert weet ik weer helemaal niet. En ik ken haar weer wel per e-mail (staat gewoon op haar site immers). Maar ik ken haar weer niet in Second Life (wat ze volgens mij nu ook niet vaak meer speelt)
Ik denk dat er gewoon vele manieren van kennen zijn. En de moeilijkste is voor mij geweest iemand kennen die een personage speelt in een MMORPG. Zo’n personage moet een afspiegeling zijn van wie hem of haar speelt (net als bij een karakter van een roman schrijver overigens). Maar ik ben dus verliefd geworden op zo’n personage. Maar dat bleek niet te gelden voor de persoon daarachter (ik val immers niet op mannen). Karin heeft mij heel geduldig en behulpzaam doorverwezen naar http://www.spaink.net/boeken/mv.html wat ik (langzaam een lezer als ik ben) in een stuk uitgelezen heb.
Misschien helpt dit gedicht van Toon Hermans de discussie die Karin hier aanzwengelt wel: http://users.telenet.be/deversmaldevraag/vriendschapI_toon.htm
Ik ga hem zelf ook nog maar eens een paar keer goed doorlezen.
Ik denk dat het vrijwel onmogelijk is dat soort vrienden in virtuele werelden te maken, Thomas. Zoniet geheel onmogelijk. Om dat soort vrienden te worden, moet je elkaar echt goed kennen, samen het nodige meegemaakt hebben, je aan elkaar hebben gehecht, en ik althans ben dat in virtuele werelden nooit tegengekomen, wel en in voldoende mate in de echte. Lijkt me trouwens wel heel ingewikkeld om verliefd te worden op een virtueel personage die dan ook nog een rol speelt. Zeker als je denkt verliefd te zijn op een vrouw en het blijkt een man te zijn terwijl je niet op mannen valt!
“Bij een man moet het eruit.”
Een archetypische seksistische verkrachter aan het woord.
Wat word ik goed ziek van jou.
“Ik kan me niet inhouden, bij mij moet het eruit, want ik ben een ECHTE MAN!”
Luister eens, meneer de echte man, sla je meneer agent ook midden in z’n smoel als je kwaad op hem bent? “Het moet er immers gewoon uit”
Steek je je lul ook in de reet van Balkenende als je kwaad op hem om zijn policies? “Het moet er immers gewoon uit”, niet?
Dacht het niet he.
Dan hou je je netjes in.
Dan kun je je wel opeens inhouden.
Je bent dus wel ERG kieskeurig (lees: opportunistisch) met waneer je jouw driften kiest in te tomen en wanneer je jouw driften de vrije loop laat, grote seksistsche hypocriet die je bent.
Of zal ik jou doodleuk op je stomme bek gaan slaan omdat ik seksisten haat en bij mij “moet het er ook gewoon uit”? Want ik ben ook “een echte man” enzo, en ik kan mijn “echte gevoelens” jegens seksisten zoals jij ook niet zo goed onderdrukken. I feel you too, man, and it doesn’t feel good.
En wat krijgen we erna? “she was asking for it”.
Wat ben jij een walgelijk beest. Ik heb helaas vele vrouwen die het slachtoffer zijn geworden van “jouw soort mensen” (ik weet het, ik mag die uitdrukking hier niet gebruiken, maar kom nou).
“Liefde gaat boven alles, is een oer-emotie”
Nee hoor, liefde is historisch contingent en veranderlijk. Bovendien is liefde een combinatie van zaken, een luie shorthand voor mensen die deze zaken niet appart kunnen houden. Liefde is gewoon cultuur.
En liefde gaat niet boven alles. Zie al die vrouwen die bij een man blijven die ze in elkaar slaat “want ik hou zoveel van hem”… lees: ik heb geen eigen huis, geen eigen inkomsten en ben volledig van hem afhankelijk. Ja, dat noemen ze dan de “oer-emotie” liefde. Laat me niet lachen. Wordt wakker please. Jullie zijn mensen, geen beesten. Beesten lezen geen Plato.
‘Toch wringt er iets’.
Er wringt van alles. Wanneer een onderzoek constateert dat jongeren geen onderscheid maken tussen praten, sms’en, internet en telefoon, dan is dat een serieuze zaak. Bij intermenselijk contact is, volgens iedereen die verstand van heeft, lichaamstaal vele malen belangrijker dan wat er verder ‘gecommuniceerd’ wordt. Om elkaar echt te leren kennen, moet je elkaar zien, horen, ruiken, (aan)voelen en dat bij voorkeur meermaals.
Wanneer dat allemaal niets meer uit zou maken, wat ik overigens niet geloof, zou dat een gigantische evolutionaire verandering betekenen. Een tussenstation naar een leven in de virtuele wereld, die nooit datgene kan brengen wat voorgaande generaties hebben beleefd.
Daar maak ik mij eerlijkgezegd meer zorgen over dan over het feit dat alles wat mensen via moderne middelen ‘communiceren’.
Er wordt door zoveel mensen zoveel onzin ‘gecommuniceerd’, dat de waarde ervan -zelfs wanneer alle onzin aan de juiste mensen gekoppeld zou kunnen worden- nog minder is dan wat in een recent verleden in de DDR werd vastgelegd.
‘Karin Spaink’ geeft bij Google 97.500 hits. Wat moet je daarmee ?
Je provider moet bijhouden waar je allemaal bent wezen kijken…¦
Je pinpas, credit-card(s) laten zien waar je je geld (aan) hebt uitgegeven…
Via je je mobiele telefoon en binnenkort de OV-kaart kunnen ze je gangen volgen…
Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts…
Wanneer ‘bepaalde overheden bepaalde mensen’ uit de samenleving wilden verwijderen, was er altijd wel een stok om de hond te slaan. Daar verandert eigenlijk weinig tot niets aan.
Waarom zijn de jongeren die zo gemakkelijk over hun leven vertellen allemaal van die slimme, goedgesitueerde mensen ? Gepriviligeerde jongeren…
Los van de jongeren die domweg geen toegang hebben tot het internet, geloof ik niet dat dat het geval is. De slimme, goedgesitueerde, gepriviligeerde jongeren die ik ken (ik weet het, n = hierbij beperkt) hebben absoluut niet de neiging om over hun leven te schrijven en zeker niet op het internet.
En er zijn veel blogs van jongeren die in een ongemakkelijke, moeilijke en zelfs saaie situaties zitten. En niet alleen jongeren.
Er wringt inderdaad iets… Steeds meer mensen vluchten voor de echte realiteit naar de virtuele. Veilig, vanachter het toetsenbord.
Met als bijkomend verschijnsel dat verliefdheid en liefde, dat liefde en lust steeds vaker verward worden.
Lang geleden schreef ik daarover: ‘Wie liefde en lust verwart, wordt op een ochtend wakker naast een hamburger’.
Liefde is iets dat, wanneer je geluk hebt, groeit in een directe, intermenselijke relatie. Aan liefde kom je, wanneer je geluk hebt, in je leven één of twee keer toe.
Verliefdheid is een totaal ander verhaal…
Dat geloof ik nou niet echt, Henk. Dat steeds meer mensen vluchten voor de echte realiteit naar de virtuele. Ik zie Internet gewoon als ontspanningsmiddel, als radio, televisie, bioscoop. Ik kan me herinneren dat ik als jong meisje een zeer heftige verliefdheid heb opgevat voor Russ Tamblyn, die de bendeleider was van ‘the Jets’ in West Side Story. Het wisselde een beetje met die andere jongen die in die film speelde waarvan ik de naam vergeten ben, hij had prachtige groene ogen en nam de leiding over, en zong ‘Keep cool’, met dat vingergeklik erbij. Ik was toen dertien en de verliefdheden wisselden elkaar in razend tempo af. John Lennon, ook zo’n lustobject voor me, heb vele, vele uren van school gespijbeld om ‘A hard day’s night’ en ‘Help’ weer te gaan zien in de bioscoop. Ik denk dat er totaal geen verschil is tussen dat pubergedrag toen en mensen die nu verliefd worden op een vermoede werkelijkheid achter een atavar, en een ‘serieuze zaak’ kan ik dat niet noemen, het is van alle tijden. ‘Nieuw’ kan ik het communiceren via SMS en email ook niet direct noemen. Het is een schriftelijke vorm van communiceren, zoals vroeger de brief. Er worden bij postdiensten nu zoveel mensen ontslagen, omdat er veel minder post wordt verstuurd, waaruit al blijkt dat die behoefte aan schriftelijke communicatie er altijd is geweest. Alleen mailen die mensen nu. De brief als enig communicatiemiddel tussen partners was er ook altijd al, neem zeelieden die destijds nog reizen maakten die een aantal jaren duurden en alleen met hun lief konden communiceren per brief, of aan de volksstammen die ‘met de handschoen’ trouwden. Het is een andere vorm van leren kennen van elkaar, maar die relaties liepen echt niet allemaal op de klippen zodra de rest van de realiteit van die persoon erbij kwam. Dat je aan liefde – wanneer je geluk hebt – één of twee keer toe komt in je leven waag ik ook te betwijfelen. Uit eigen ervaring. Een leven duurt zo ongelofelijk lang, daarbinnen kun je meer verbintenissen aangaan waarin je liefde voelt naar anderen en omgekeerd van jou gehouden wordt. Dat kan trouwens ook binnen relaties zonder seksuele component, als langdurige vriendschappen.
Henk, ik kom er later op terug, want ga nu naar Den Haag, naar die mooie tentoonstelling in het Gemeentemuseum (op onze gevorderde leeftijd ga je namen vergeten, heb jij dat ook?). Maar, dat zal je niet verbazen, ik ben het voor een groot deel met je oneens.
Het is niet voor het eerst, dat we van mening verschillen, Joan. :-)
Volgens jou is er totaal geen verschil tussen de puberale verering van de sterren van toen (voor mij was Brigitte Bardot de ‘door god geschapen vrouw’ en het leven in een virtuele wereld, inclusief verliefdheden, dat heel wat pubers nauwelijks of niet van de werkelijke wereld onderscheiden.
De sterren waren onbereikbaar, bepaalden niet ons leven, maakten niet dat we ons verstopten achter avatars, die nauwelijks of niet op onszelf leken.
Mede doordat we wisten met wie we omgingen, ging de groei naar volwassenheid geleidelijker en sloot deze beter aan bij onze eigen persoonlijkheid. Veelvuldig en langdurig verblijf in de virtuele wereld maakt dat er ‘hoofdstukken’ worden overgeslagen bij de ontwikkeling in de reële wereld. Dat veroorzaakt al problemen en zal op termijn steeds meer problemen gaan veroorzaken. Dit gaat verder dan het effect van ‘geweld op televisie’ en in games.
En het communiceren door middel van SMS en mail is ook niet te vergelijken met de correspondentie van vroeger, uitzonderingen daargelaten.
Mensen met wie je correspondeerde kon je vaak terecht correspondentievriend of -vriendin noemen. Aan brieven besteedde je aandacht, daar ging je voor zitten, nam je de tijd voor. Mensen hadden niet zoveel vrienden als nu, nu iedereen met wie je ooit drie woorden gewisseld hebt je een vriend noemt.
Alles verwatert;
Wat vroeger een kennis was, is nu een vriend;
Wat vroeger verliefdheid werd genoemd, heet nu liefde;
Het feit dat de huwelijken van de ‘volksstammen’ die ‘met de handschoen’ trouwden niet allemaal op de klippen liepen, had ook veel te maken met de afhankelijkheid van de vrouwelijke partners. Verstandshuwelijken zijn van alle tijden, maar leiden zelden tot liefde.
Mooie woorden, een leuke foto of video:
Ze kunnen het begin zijn van vriendschap, aanleiding geven tot verliefdheid, maar: lichaamstaal (houding, gezichtsuitdrukking, ogen, intonatie van de stem, geur) bepaalt met wie je verder wilt gaan en met wie niet.
Althans, zo zou het, naar mijn onbescheiden mening, moeten gaan.
Waarbij ik me bewust ben van het feit dat ik zo langzamerhand een artefact ben. Een oude man, die blij is dat zijn pubertijd bijna een halve eeuw geleden begon; een oude man, die al bijna veertig geleden de verbintenis van zijn leven, met de liefde van zijn leven aanging; een oude man, die nog steeds verliefd kan worden op… het meisje van de Milner-reclame. :-)
Samengevat: We be- en veroordelen steeds sneller en doen dat eigenlijk op steeds minder gronden. Ook op dit blog zijn daar aardige voorbeelden van te vinden, en ik merk dat ik daar zelf ook aan meedoe. Eén voordeel: het helpt bij het beter begrijpen van de grot-allegorie van Plato.
Ennuh, ik heb ‘de waarheid’ niet in pacht, dus heb er geen moeite mee dat je het totaal oneens bent met wat ik schrijf.
Een mens is de optelsom van genetisch materiaal en levenservaringen en denkt en handelt daarop gebaseerd volkomen logisch.
We zijn wie we moeten zijn, maar dat is eigenlijk weer een ander onderwerp en het lijkt me niet de bedoeling van dit blog dat anderen, al dan niet rokend, hier hun stokpaardjes komen berijden. ;-)
Helene Schjerfbeck. Was de naam waar ik niet op kon komen. Prachtige expositie en haar levenswijze zou ook Sjaak hebben bevallen, want zij is elk risico op BK uit de weg gegaan en is ondanks een slechte gezondheid een eind in de tachtig geworden.
Ik ben met je eens dat wij allen leven op een manier die de grot allegorie van Plato nabij komt. Elk van ons leeft vanuit het eigen referentiekader en denkt op grond daarvan de wijsheid min of meer in pacht te hebben, terwijl die eigen realiteit niet in de buurt komt van de realiteit van een ander, zelfs al woont die ander aan de overkant van de straat. Zo’n twintig jaar terug werkte ik als vrijwilliger bij Slachtofferhulp, en op een gegeven moment bleek een slachtoffer letterlijk precies bij mij aan de overkant te wonen. Het was een vrouw die al ruim drie jaar haar woning niet had mogen verlaten en die stelselmatig mishandeld werd door haar man. Ik vond dat toen uiterst schokkend. Dat in diezelfde straat die mij zoveel vreugde bood een andere vrouw, met uitzicht op precies dezelfde boom die mij de illusie gaf dat het midden in de stad toch gezond leven was, werd geterroriseerd en geknecht. Maar terug naar het onderwerp, ik geloof echt niet dat pubers van nu de wereld van atavars of computer games niet onderscheiden van de wereld waarvan zij zelf fysiek deel uitmaken. Als dat wel zo zou zijn dan zouden veel geschillen worden beslecht door het opblazen, neersteken of op andere wijze uitschakelen van een ieder die als sta-in-de-weg wordt ervaren. In de realiteit is dat hooguit een keer of vijf voorgekomen, pubers of jong volwassenen die tot slachting over zijn gegaan, en daarbij misschien geinspireerd waren door een computerspel, dat vervolgens ook prompt verboden werd (alsof de niet verboden rest niet net zo gewelddadig of gewelddadiger zou zijn, symboolpolitiek wat mij betreft). Ook geloof ik echt niet dat jonge mensen nu niet net als wij vroeger doodgewoon omgaan met klasgenoten, buren, familie, vrienden die niet van het Internet komen. En het onderscheid tussen communiceren via mail of brief zie ik ook niet. Per mail gaat het sneller, je kunt er evt. nog in verbeteren zonder al te veel moeite, maar of dat verschil in de boodschap maakt geloof ik niet.
Dat mensen tegenwoordig iedereen met wie ze drie woorden een vriend zouden noemen geloof ik ook echt helemaal niet. Vriendschap is nog steeds een kwestie van eerst aftasten en uitproberen en ik geloof echt niet dat zoiets voor jongeren van nu ineens heel anders zou zijn, al om het simpele feit dat elk mens behoefte heeft aan relaties die dieper gaan dan het wisselen van drie woorden. Of er tussen een diep gaande verliefdheid en liefde zoveel verschil zit weet ik ook niet. Het kan zijn dat je bij liefde ook de onaangename eigenschappen die elke ander ook bezit voor lief bent gaan nemen en dat je er bij verliefdheid als je die onaangename eigenschappen bent gaan kennen en niet leert te waarderen een punt achter zet, maar het gevoel dat die ander de ene is is volgens mij bij beide gemoedsgesteldheden hetzelfde. Ik kan me van mijn laatste vriend nog herinneren dat hij me enthousiast mailde dat hij een grijze haar van me gevonden had op het kleed en hoe leuk dat was. Het gevoel achter zo’n opmerking is in elk geval erg positief, het onderscheidt je van anderen in zijn leven in positieve zin. Of dat nou forever after is of dat er toch iets komt wat je weer van elkaar scheidt, dat soort gevoelens zijn wel degelijk intens, pijnlijk en liefdevol, reden ook waarom sommige mensen elkaar na een relatie te hebben gehad maar beter nooit meer kunnen zien, omdat ze gelijk weer voor elkaar vallen, maar er voor gekozen hebben de negatieve kanten van elkaar niet te willen verdragen. Maar dat kun je wel degelijk meer dan één of twee keer in je leven meemaken. Je schrijft zelf (grot van Plato!) dat je veertig jaar geleden de verbintenis van je leven aanging. Zelf had ik een tante, ze is 92 jaar geworden, maar die is vier keer getrouwd, niet uit eigen keuze, haar eerste man kreeg al op jonge leeftijd een hersentumor en was snel dood, de tweede had angina pectoris en is daaraan gestorven, de derde kreeg longkanker en de vierde een hartinfarct. Maar mijn tante heeft van alle vier die mannen erg veel gehouden, om de specifieke kwaliteiten die elk van die vier mannen had. Als de eerste niet zo jong al die hersentumor had gekregen en daaraan was gestorven, dan zou ze waarschijnlijk ook hebben gezegd dat ‘echte’ liefde iets is wat je, als je geluk hebt, één of hooguit twee keer in je leven vindt. Met 5 miljard mensen op aarde en de lange levens die ons beschoren zijn is de kans groot dat je het aanzienlijk vaker zult vinden, zeker als de omstandigheden daar naar zijn. Maar ik heb de waarheid evenmin in pacht als jij, Henk. En dat je heel goed van mening kunt verschillen zonder elkaar verbaal te lijf te gaan is iets dat wij hier beiden van kunnen opsteken.
Zoals ik al schreef: Een mens is de optelsom van genetisch materiaal en levenservaringen en denkt en handelt daarop gebaseerd volkomen logisch.
Ik kan (en wil) niet aan mezelf ontsnappen.
Bij communicatie, vriendschap, verliefdheid, liefde verschillen onze ‘definities’.
Mijn wereldbeeld is anders dan het jouwe.
Niet beter of slechter, maar anders…
Soit.
De waarheid in pacht…
Rabindranath Tagore zei het mooi: In de strijd om de waarheid is strijd vaak de enige waarheid.
En in antwoord op je vraag: Met het onthouden van namen, begin ik ook moeite te krijgen. Zeker wanneer het namen zijn die niet dagelijks voorbijkomen, zoals Helene Schjerfbeck.
Ik weet overigens niet of haar late zelfportretten een aanbeveling zijn om zo oud mogelijk te worden… maar dit geheel terzijde. :-)
Ik vond juist die opbouw zo heel erg mooi. Je zag de dood langzaam in haar gelaatstrekken komen. En ze is zich wel tot haar dood blijven ontwikkelen. Gelukkig dat we allebei de wijsheid niet in pacht hebben. Ik ben nú nog moe van een meneer die meende dat wel te hebben. Had slecht geslapen vannacht, dus had me nog eens omgedraaid en was eindelijk in een diepe slaap gevallen, die ruw werd verstoord door de deurbel. Mevrouw, ik ben een getuige van Jehova en ik wil graag met u praten. Vroegere wijzen van communiceren kunnen vergaan, maar de Jehova’s blijven áltijd bestaan. Misschien kan Sjaak ook de deuren langs met zijn blijde preventieboodschap. Daar vindt hij misschien meer gehoor dan hier.
De portretten van Helene Schjerfbeck, de getuige van Jehova en Sjaak…
Sterfelijkheid, omgaan met sterfelijkheid, zou je als gemeenschappelijk onderwerp kunnen zien.
Helene Schjerfbeck keek de dood recht in de ogen en wist ‘m zelfs vast te leggen… de getuige van Jehova denkt aan de dood te kunnen ontsnappen via door mensen verzonnen antwoorden op onbeantwoordbare vragen… en Sjaak denkt iets te nadrukkelijk dat stoppen met roken bijna gegarandeerd leidt tot een lang en gezond leven.
Je hebt gelijk… Helene kon blijven schilderen en zich ontwikkelen. Maar voor mensen die alleen naar de portretten kijken, naar ‘de plaatjes’, voor de vele aanhangers van de uiterlijkhedencultuur, moet het een schrikbeeld zijn.
En dat bedoelde ik met mijn opmerking.
De angst voor de dood gaat inmiddels zo ver dat alle middelen worden ingeschakeld om in ieder geval niet oud (=dichter bij de dood) te lijken.
Maar… laten we niet vergeten dat dit Karin’s blog is…
Nog een korte museumtip, tot besluit: Nicole, mijn ‘wederhelft’, kwam vandaag enthousiast terug van het Brabants Museum in Den Bosch. Prachtige Ans Markus expositie… en daarnaast natuurlijk mooie werken van o.a Jeroen Bosch en Van Gogh.
Ja, daar zou ik graag naartoe willen, maar ik heb geen tijd meer om nog naar Den Bosch te gaan. Ik ga wel nog naar Kassel, naar de Documenta, en zie daar al zeer naar uit. En ben voor het eerst in mijn leven in Wenen geweest en heb daar ook de prachtigste dingen gezien, o.a. in de vele echt erg goede musea die de stad telt. Wat dat ouder worden betreft, dat is natuurlijk lang niet iedereen, die dat als schrikbeeld heeft. Ik kan niet zeggen dat ik de kwabben onder mijn bovenarmen verwelkom en ik kreeg laatst foto’s en schrok me dood, ze zeggen wel eens dat elk mens een soort innerlijke leeftijd heeft en daar hoort bij mij m’n uiterlijk geleidelijk aan niet meer bij. Maar verder vind ik ouder worden nog steeds erg prettig. Juist het je steeds meer bewust worden van hoeveel tijd je nog wel hebt waarschijnlijk (ik ga daarbij altijd van de sterfleeftijden van m’n ouders uit, het genetisch materiaal dat jij al noemde). En zie er echt naar uit wat ik allemaal in die tijd nog kan doen! Mezelf kennende zal dat ook wel gebeuren. Vind ik óók al zo prettig van ouder worden, dat je jezelf beter leert kennen en geen enkele moeite meer doet ‘erbij’ te horen, de onzekerheid van vroeger overgaat en je tegelijkertijd meer oog krijgt voor anderen. Maar we gaan nu wel heel erg off-topic. Kleine poging terug te gaan naar het onderwerp: Met mijn nieuwste mobiele telefoon kan ik echt álles (geen idee natuurlijk hoe het werkt en te ongeduldig de gebruiksaanwijzing te lezen). Maar afgezien van bellen en SMS’en kan ik nog van alles wat, mailen, het is tevens een i-pod, ik kan er video-filmpjes mee maken en foto’s natuurlijk en nog veel meer. Had ‘m in Brussel in gebruik genomen, en in Rotterdam was het schermpje ineens anders. Ik dus van alles geprobeerd, maar er bleef één of ander raar molentje in een grasveld staan, terwijl in Brussel een prettig landgoed op het schermpje stond. Het heeft een tijdje geduurd (tot ik in Duitsland in de trein zat) voordat ik me realiseerde dat bij elk overschrijden van een landsgrens een ander beeld oppopt. Nog langer duurde het voordat ik doorhad dat mijn telefoontje tevens een barometer is, en ik aan de hand van de hoeveelheid wolken op de verschillende fotootjes kan zien wat voor weer het is. Weliswaar weet door mijn mobiele telefoon de overheid, mocht zij zich daarvan op de hoogte willen stellen, ook altijd waar ik mij bevind en zullen inmiddels telefoons door criminelen ongetwijfeld worden ingezet om zich een vals alibi te verschaffen. En in musea vind ik het uiterst, uiterst irritant dat ondanks een verbod op fotograferen iedereen tegenwoordig met z’n telefoontje loopt te klikken. Maar ik vind het toch zonder meer een goede ontwikkeling waarvan de positieve kanten nog onvoldoende worden benut. Zeker als je met de broze gezondheid van Helene Schjerfbeck een hoge leeftijd behaalt. Eén uitje per jaar, per koets, om te zien hoe de bosanemoontjes bloeiden, en verder een onvermogen zich nog verder te bewegen dan de volgende kamer, het lijkt me niet aangenaam. Dan kunnen moderne communicatiemethoden toch enige verlichting brengen, denk ik.
sorry, laatste post was van mij..
Ha die Grom. Ik moet af en toe toch wel om jou lachen :-) Kom we staan eens in het leven op jouw manier:
“Ik *moest* naar die agent want mijn man verkrachte/sloeg me”
“Ik *stemde* Geert Wilders want ik heb zo’n hekel aan Balk-ellende”
“Ik *spande* een rechtzaak aan tegen die walgelijke Boschloo wegens beschadiging van mijn persoonlijke eigenwaarde”
Wees jij maar lekker kleinburgerlijk en braaf en als iedereen dat doet krijgen we vast wel de neofascistische samenleving waar we allemaal zo naar gesnakt hebben.
[bij deze, Godwin. Omdat het soms gewoon even *moet* /en/ omdat het soms gewoon even lekker is]
Ja, dat zei Henk ook al, Thomas. Jullie denken er dus min of meer hetzelfde over. Misschien hebben jullie gelijk, ik kan dat slecht beoordelen omdat ik geen enkele fascinatie heb voor virtuele werelden. Heb een keer op second life gekeken en vond dat stomvervelend, en heb eens een game gedaan (weet niet eens meer welke) en dat gaf ook geen aanleding dat nog eens te proberen. Misschien redeneer ik teveel vanuit mijn eigen realiteit, als ik denk dat het wel mee zal vallen met dat overslaan van hoofdstukken in de vorming vanwege het langdurig verblijf in virtuele werelden waar Henk bang voor is. Gewoon omdat het me niet boeiend en fascinerend genoeg lijkt, en ook omdat ik ervan uitga dat er invloed is van de sociale omgeving. Maar het kan heel goed zijn dat ik me ontzettend vergis, reden te meer om blij te zijn dat ik straks weer lekker in Brussel zit, want volgens mij zitten Belgen lang niet zo veel achter de computer als Nederlanders. Is sowieso een blijer volk, het Belgische.
[Sorry voor mijn dubbele post aan grom, maar negeren leek fout. Ik wilde hem treaden door een nieuw subject te beginnen, maar heb dus het verkeerde invoerveld gekozen. Terug naar de viruechte discussie]
Russ Tamblyn en Brigitte Bardot (en voor mij misschien dan ‘Hanoi’ Jane Fonda) hebben een punt van verschil met virtuele verliefdheden.. ze spelen geen World of Warcraft met je. Als ze al een account hebben! Op jouw server.. aan jouw faction..
Ook niet onbelangrijk -> acteurs in films spelen rollen. In het echte leven zijn het vaak brilliante psychotische manisch depressieve borderline persoonlijkheden waar zo-wie-zo geen mens op aarde het mee uit kan houden (ik heb het over de *echt* grote sterren hier).
Iemand die World of Warcraft speelt is waarschijnlijk net als jij (die ook WoW speelt). Een match made in Azeroth dus :-)