Deze week is het een jaar geleden dat ik die vermaledijde bobbel in mijn borst vond en kanker bleek te hebben. Pas nu, twaalf lange maanden later, lijk ik weer op mijn benen te staan. Voordien wilde ik dat bitter graag maar het lukte gewoonweg niet, telkens zakte ik weg in de mist in mijn hoofd, ik kampte met gebrekkige concentratie en een wereld die grotendeels langs me heen ging. Te druk met herstel, vermoedelijk. Na elke vlaag van energie was ik opnieuw weken achtereen leeg. Nu gaat het al drie hele weken goed: een voorlopig record. De wereld en haar dingen interesseren me als vanouds en het voelt alsof ik na een lang verblijf in niemandsland eindelijk ben thuisgekomen in mijn eigen leven. Dat de lente in de lucht hangt helpt overigens enorm.
Kanker kost je een jaar. Als je mazzel hebt. Want ik had geen uitzaaiingen, ik hoefde niet voor de tweede keer onder het mes of bestraald te worden. Ik heb eerder al moeten leren fysiek ongemak te negeren en koppig door te gaan, ik had al eens een ongewisse toekomst onder ogen moeten zien. Ik had al uitgebreid nagedacht over de dood. En toch kostte het me een jaar om weer overeind te komen en hielp mijn werkdrift weinig tot niets om dat proces te versnellen.
Vervloekt zij dan ook de arbo-artsen die twee maanden na de chemo of na de bestralingen al beginnen met hun verwachtingsvolle ‘Nou, u ziet er al een stuk beter uit mevrouw!’ en hun pressende ‘Wordt het geen tijd dat u weer aan werken gaat denken?’ Hoe je eruit ziet is immers geen criterium. Pas nadat je fysiek wat bent aangesterkt ontstaat er ruimte voor je hoofd om te herstellen, first things first immers, en dat je van binnen leeg en op en door elkaar gerammeld bent zie je inderdaad minder makkelijk dan de hologigheid die je na vijf of zes chemo’s ontwikkelt.
Als een kennis je terugkomende haar te makkelijk opvat als het bewijs van je herstel is dat tot daar aan toe, maar arbo-artsen zouden beter moeten weten. Kunnen ook beter weten, want vaktijdschriften staan tegenwoordig vol met artikelen waarin wordt aangetoond dat chemo je concentratie, je analyserend vermogen, je abstractievermogen en je geheugen aantast en dat het één tot vijf jaar kan duren voordat dat weer op orde is. Dat kanker en chemo nog jaren voor ernstige vermoeidheidsklachten kunnen zorgen, is al even omstandig aangetoond. Arbo-artsen zouden ook beter kunnen weten omdat ze vrijwel zonder uitzondering mensen tegenover zich treffen die niets liever willen dan hun oude leven hervatten, inclusief hun werk, en die zich niet meer door de kanker willen laten leiden. Maar het duurt godvergeten lang voordat je weer zover bent, zelfs als je prognose op volledig herstel verhoudingsgewijs goed is.
Een deel van de geestelijke ellende is dat kanker zo verraderlijk is. Je moordenaar woont in je en je hebt niks door terwijl hij de messen slijpt. ‘Hoe voelt een uitzaaiing?’ vroeg laatst een vriendin, half schertsend. Ze is net klaar met haar chemo’s, nu komt het wennen aan dat onbetrouwbare lichaam, dat onzekere perspectief en aan het leven met die kutziekte.
Het UWV leert langzaam, veel te langzaam. Kortgeleden zijn ze begonnen met een proef in Hengelo om borstkankerpatiënten te laten herkeuren door gespecialiseerde artsen, omdat de standaard arbo-artsen te weinig snappen van het effect van kanker. Bizar. De mensen die ons hebben gekeurd zijn niet bekwaam in hun werk.
Sjaak: ik werk nu weer, eindelijk, en min of meer fulltime. Mijn stukje gaat over arbo-artsen die twee maanden na afloop van de chemo (en/of de bestralinngen) alweer vinden dat je aan het werk moet. Bij mij heeft er tussen laatste chemo en echt weer kunnen werken zes maanden gezeten; twee maanden hersteltijd is absoluut te kort.
Snap jou stellingname wel, maar vind toch ook dat je hier wat doordraaft. Werk kun je ook relativeren qua duur en intensiteit. Werk is niet alleen werk pur sang, maar ook op tijd opstaan en geregelder leven. Therapie voor kanker en op enig moment weer werken sluiten elkaar ook helemaal niet volledig uit. ‘Onbekwame ARBO-artsen’ als titel te nemen van deze fase na kanker vind ik veel te ver gaan.
Vorige week wilde jij nog een psychotisch getinte trip beleven, maar enigszins geregeld werken zou niet kunnen?
Overigens waren van ‘mijn groepje’ van 5 jongeren met acute beenmergkanker indertijd naderhand gewoon mensen weer naar school, naar huishouden of anderszins. Drie gingen er dood aan kanker, maar waren wel weer ‘gewoon’ naar hun bezigheden teruggegaan.
Wat je misschien niet kunt begrijpen Sjaak, is dat op het niveau van denken dat Karin heeft (zie haar cv op haar site) het moeilijk is part-time werk te vinden. Banen die haar denk niveau benutten vragen eerder dat ze overuren maakt boven op een normale werkweek.
Ze kan wel fijn gaan vakken vullen bij de appie hein in haar eigen tempo, maar ook dat is verspilling van kapitaal want ze is (was) tot veel meer in staat. Dat is als een SR-27 Blackbird gebruiken om pizza’s te bezorgen.
En qua salaris stelt Karin echt geen hoge eisen. Anders was ze nooit schrijver/columnist geworden/gebleven. Ze wil gewoon iets doen wat ze leuk vind en waar ze gelukkig bij is. Net als iedereen op deze planeet!
En dat kan ze pas weer sinds drie weken! Wat de ARBO-‘Kul’-artsen ook denken te weten op hun vakgebied.
Het motto van de UWV lijkt wel: ‘If you can’t break it, it ain’t broken’
1. Voor snel herstel bij ernstige ziektes en aandoeningen is het van groot belang dat mensen zo snel mogelijk weer zo goed en aangenaam mogelijk aan het werk (verminderd) gezet worden, niet in het belang van het bedrijf of de onderneming, instelling, maar uitsluitend voor hun zelf.
2. Wij proberen bijvoorbeeld daarom in samenspraak met de Arbo-arts als daartoe aangewezen FNV-vertrouwensman betrokkenen zo snel en nadrukkelijk zo goed en aangenaam mogelijk, weer (gedeeltelijk) aan het werk te krijgen.
Thuiszitten achter de geraniums is in het algemeen niet herstelbevorderend.
3. Voor snel en goed herstel is noodzakelijk dat betrokkene VRIEND(IN) en niet (meer) VIJAND(IN) wordt van zijn of haar eigen lichaam.
Hij of zij leert te LUISTEREN naar de taal (en klacht!) van het eigen lichaam (en geest!), waar dat ook allemaal aangetast en lijdend moge zijn aan wat voor kwaal, ongemak of defect dan ook.
Hij of zij leert MEE te werken en niet TEGEN te werken met de aantastingen van lichaam en geest.
4. Voor snel en goed herstel is absoluut noodzakelijk dat uitsluitend een absoluut verantwoorde en extreem gezonde levensstijl gehandhaafd wordt te weten niet roken, absoluut geen drugs en alcohol, vroeg naar bed en vroeg er uit, proberen ‘s morgens en ‘s avonds bescheiden en heel rustige thuisgym en maken van additionele lichaamsbeweging en oefeningen waardoor o.a. ook aanzienlijke gezonde hoeveelheid adrenaline wordt aangemaakt.
5. Het is nodig dat de voortgang in het genezings- en stimuleringsproces intensief zeer regelmatig en deskundig (o.a. ARBO-) wordt begeleid en gecontroleerd, aangevuld met adviezen en bijsturingen. De maatschappij (societas) die het (duur!) betaalt, vraagt het en verwacht niet anders en heeft er dus eenvoudigweg het volste recht op en toe.
‘\°_°/’
Goeie reactie van Thomas. Zeker! En ik begrijp ook Karin.
Op enig moment was het voor mijzelf echter ook de keuze om te werken of niet. Dat betekende inderdaad vrijwel meteen een hoop overuren. Feitelijk het dubbele werk wat een normaal mens doet. Doe dat al weer 16 jaar vrijwel continu. Ergens is het de keuze, en de gok, om er a.h.w. overheen te werken. Afhankelijkheid van instanties, en in dit geval dokters, is ook heel wat. Dát ben ik al die tijd niet geweest.
Denk zelf dat het meest verstandige is je door zo weinig mogelijk mensen, artsen incluis, te laten beinvloeden. Zo veel mogelijk je eigen gang gaan dus, met de dingen. Maar daar hoort minstens enigszins werken wel bij denk ik, met of zonder nabehandeling.
Er zijn gelukkig ook arbo-artsen die wel voor de werknemer bezig zijn en al is het altijd hun taak die zo snel mogelijk aan de slag te krijgen binnen z’n/haar mogelijkheden..helaas gaat het ook even zo vaak mis,overigens niet alleen bij de arbo artsen ook bij die gene zonder arbo voor hun functie..horken heb je immers in alle lagen van de bevolking.
Tsjonge juzo, heb ik al kanker, ben ik mijn eigen leven al helemaal kwijt en ga jij me een heel ander leven voorschrijven?? Niet roken, niet drinken, geen drugs, vroeg naar bed, in de avonduren mag ik fijn verantwoorde oefeningen doen en ik mag werken?? Jippie!
Dit soort leef- en werkregels gaat toch uit van de vooronderstelling dat mensen in een ziekte-uitkering er vooral op uit zijn dat zo te houden!
En ik weet zeker dat Karin gelijk heeft als ze zegt: ‘Arbo-artsen zouden ook beter kunnen weten omdat ze vrijwel zonder uitzondering mensen tegenover zich treffen die niets liever willen dan hun oude leven hervatten, inclusief hun werk, en die zich niet meer door de kanker willen laten leiden.’
En zo is het maar net! Ik ben dan ook heel blij met een werkgever die vooral ook vraagt naar wat ik in mijn vrije tijd (dus naast werk en gedeeltelijk ziek) doe. Als ik daar zou vertellen dat ik daarnaast alleen maar de door jou genoemde activiteiten zou verrichten .. (inclusief vroeg naar bed en vooral geen genotsmiddelen) zou ik, denk ik, al heel snel weer meer uren ziekgemeld worden. Want ik ben op weg naar mijn ‘gewone’ leven terug, niet op weg naar een gehandicapt leven.
En Sjaak, ik denk dat het weer zin hebben in gaan werken en het aantal uren dat je weer kunt werken heel erg afhankelijk zijn van hoe je je voelt. Helemaal top en fijn als je weer je volledige baan (inclusief overuren) kunt volhouden, om jaloers op te zijn zelfs. Maar dat betekent natuurlijk niet dat wij, die dat (nog) niet kunnen niet genoeg ons best zouden doen. Wij willen echt net zo graag, kunnen alleen (nog) niet.
Er is een handigheid die ik mijzelf, en eigenlijk nog steeds, mogelijk maak en voorbehoud. Je houdt na zo’n ziekte werken gewoon veel beter en langer vol als je tussentijds min of meer zelfgekozen pauzes kunt hebben. Heb sinds enkele jaren gewoon een bed in mijn bureauruimte en dat helpt enorm. Doe dus gewoon veel actie bij veel en lang werk, maar ook (tussentijds) rusten als dat nodig is. Een hele individuele afwisseling dus, is een heel goede remedie voor individuele behoefte. Dat moet je dan wel wilen natuurlijk als je jong bent.
Twee maanden na algemene chemo is inderdaad te kort, dat is ook mijn vaststelling. Had zelf 72 dagen nodig om weer aan het werk te kunnen, maar dat was ook inderdaad absoluut minimum. Dáárvoor is bijvoorbeeld absoluut nodig dat iemand redelijk goed kan lopen en fietsen. Bij begin van werk had ik bijvoorbeeld ook nog behoorlijk pijn aan tussenribspieren. Kreeg toen overigens nog wel chemo in hoofd.
Overigens blijft een goede afweging over wat je nu wel of niet wilt met je leven wel een lastige zaak vind ik zelf. Dan lees ik weer eindeloos boeken hoe anderen dat weer oploss(t)en.
Bovenstaande tekst van Thomas vind ik een volkomen nutteloos citaat in verband met bovenstaande discussie.
Voor Thomas – :) :) :) – prachtige quote uit THHGTTG!
(wat betekent THHGTTG ?)
De arbo-artsen zitten er in de eerste plaats om het aantal uitkeringgerechtigden zo snel mogelijk terug te brengen. Er ‘moet’/moet gescoord worden. Ten koste van alles.
En alles volgens ‘keurige richtlijnen’. In feite zouden ze vervangen kunnen worden door een computer-programma’s. Zo lang er nog onderdelen functioneren, kun je aan de slag.
Op zich trouwens goed nieuws wat je over Hengelo schreef.
Misschien wordt het toch weer wat menselijker… maar laat ik niet te vroeg juichen.
Eigenlijk vond/vind ik het nog steeds een schande dat artsen zich laten ge-/misbruiken voor politieke/economische doeleinden, maar op het perron van Auschwitz stond ook een volledig opgeleide arts die naar links of rechts wees… :-(
Kankerrevalidatie (al het goede dat er ook gebeurt niet te na gesproken!):
Twee maanden, een half jaar, een jaar, 5 jaar – ik weet niet of ‘men’ op zoek is naar een ‘norm’ wat betreft de duur van herstel van kanker waar kankerpatiënten aan zouden moeten kunnen voldoen, hoe lang het ‘mag’ duren – … dat lijkt me eerder herstelbelemmerend dan herstelbevorderend.
‘De’ kankerpatient bestaat natuurlijk niet – en Arbo-artsen zouden toch eigenlijk niet alleen maar of voornamelijk protocollen, lijsten en statistieken ipv die ene individuele mens voor zich moeten kunnen zien.
‘De’ kankerpatiënt bestaat natuurlijk ook niet gezien de vele soorten kankers en kankerbehandelingen die er zijn, met ieder zo hun heel eigen en heel specifieke meer of minder ingrijpende lichamelijke zowel als psychisch/geestelijke/relationele/sociale gevolgen.
Wat dat laatste betreft zijn bijvoorbeeld huidkanker of bijvoorbeeld de kanker en kankerbehandelingen van jou in jouw mannenlijf Sjaak of bijvoorbeeld de hormoongerelateerde kanker en (hormoon-)behandelingen van Karin in haar vrouwenlijf of de gynaecologische kanker en behandelingen die ik had heel verschillend van elkaar.
Wat ik ‘nakanker’ noem – een paraplubegrip met ruimte voor alle gevarieerdheid wat betreft de aard van de gevolgen en de duur en mogelijkheid van herstel – bestaat eigenlijk niet of nog maar minimaal voor ‘Societas’. Die lijkt daar helemaal niet zo van te houden – niet dood, dan zo snel mogelijk weer ‘normaal’ zijn (ter collectieve ‘K’-geruststelling? en omdat we dat zelf zo graag willen natuurlijk) – niet zeuren, wees dankbaar dat je nog leeft.
Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat zowel algemene als op specifieke problemen gerichte hulp en ondersteuning niet standaard in het behandelingsaanbod zit, dat er nog steeds geen structurele financiëring voor kankerrevalidatie is via verzekering en subsidie voor instellingen zoals inloophuizen en therapeutische centra voor psychosociale zorg voor mensen met kanker en hun naaste omgeving (www.ipso.nl) en voor bijvoorbeeld het Herstel & Balans programma (www.herstelenbalans.nl ).
“Diverse (…) samenwerkende partijen in de Tweede Kamer [hebben] nadrukkelijk aandacht gevraagd voor betere financiering van kankerrevalidatie bij de bespreking van de begroting van het ministerie van VWS in januari. Daarbij is onder grote belangstelling van de Tweede Kamer een petitie voor de formateur en het kabinet persoonlijk overhandigd met als boodschap: ‘wij vragen uw aandacht voor kwaliteit van leven’. Een motie voor financiering van kankerrevalidatie via de basisverzekering is dinsdag 30 januari jl. in de Tweede Kamer verworpen.” voor meer zie het betreffende bericht in de Nieuwsrubriek van http://www.kankerpatient.nl)
Een quote uit THHGTTG in reactie op Jozo en Sjaak (sorry, heb ik niet in het Nederlands):
‘You think the world’s going to end?’
‘Yes,’ said Ford.
‘But, this afternoon?’
Ford had recovered himself. He was at his flippest.
‘Yes,’ he said gaily, ‘in less than two minutes I would estimate.’
The barman couldn’t believe the conversation he was having, but he couldn’t believe the sensation he had just had either.
‘Isn’t there anything we can do about it then?’ he said.
‘No, nothing,’ said Ford, stuffing the peanuts into his pockets.
Someone in the hushed bar suddenly laughed raucously at how stupid everyone had become.
The man sitting next to Ford was a bit sozzled by now. His eyes waved their way up to Ford. ‘I thought,’ he said, ‘that if the world was going to end we were meant to lie down or put a paper bag over our head or something.’
‘If you like, yes,’ said Ford.
‘That’s what they told us in the army,’ said the man, and his eyes began the long trek back down to his whisky.
‘Will that help?’ asked the barman.
‘No,’ said Ford and gave him a friendly smile.
Sorry. Ik gooi iedereen in mijn omgeving altijd dood met quotes. Soms boeit me het niet eens meer als niemand hem snapt
Goed zo, want ik ga hem ook niet uitleggen. Hij was trouwens minder op jou dan op Juzo van toepassing Sjaak. Als dat wat uitmaakt voor je.
‘We *all* do as we please’ – Lou, Mean Guns.
Dankje pseudo Anna ;-)
THHGTTG of HHGG staat voor ‘The Hitch Hiker’s Guide to the Galaxy’. Het heeft mij voorgoed verpest. Iets anders lees ik nauwelijks :-) Werkelijk het werk van een genie.
Er is een radio serie (die ik niet ken). Een boek in vijf delen (plus een kerst special). Een BBC cult tv serie (erg leuk en trouw aan het boek) en sinds kort een film (heel anders, maar toch erg leuk, vooral de point-of-view gun vind ik leuk gevonden).
Als iemand moet kiezen tussen het lezen van de Bijbel en Douglas Adams, dan zou ik dat laatste doen. En dat zeg ik als iemand die gelooft in Jezus en een Schepper JHWH (mogelijk dezelfde persoon)
Uit THHGTTG over de gedachten van een meisje in een café in Rickmansworth:
‘This time it was right, it would work, and no one would have to get nailed to anything.’
Mari, alle commentaren worden volautomatisch geplaatst. Ik denk dat je zelf ergens een fout hebt gemaakt.. Heb je gezien dat je een code moet intikken voordat je op de ‘submit’ knop klikt? (Da’s een anti-spammaatregel.)
Ben het er helemaal mee eens. Bij mij is het dubbel gebruikt. Ik werd, na twee operaties onder volledige narcose en ik meen 33 bestralingen, nadat me al fijntjes was meegedeeld dat sómmige vrouwen gewoon doorwerkten tijdens de behandeling, binnen als ik het me goed herinner drie weken weer aan het werk gestuurd, natuurlijk maar parttime, maar toch. Binnen drie maanden zat ik weer op haast full-time, maar toen kreeg ik longontsteking. Omdat mijn tumor op de longwand had gezeten werd eerst gedacht aan uitzaaiingen, met alle schrik vandien, maar het bleek inderdaad longontsteking, bij een nog niet hersteld lichaam natuurlijk niet waar je op zit te wachten. Ook hierna was ik weer heel snel aan het werk, maar moest natuurlijk toch weer herbeginnen met opbouwen. Omdat ik een extreem slechte verstandhouding had met mijn chef durfde ik me ook niet ziek te melden als het echt niet ging, ik ben eens letterlijk flauw gevallen van vermoeidheid op mijn werk. En het psychische verwerkingsproces, tja, dat is er wel geweest, maar wel even tussen de bedrijven door, ik ben vooral erg kwaad geweest in die tijd. Heb veel mensen van me vervreemd toen, gelukkig trouwens achteraf. En ik ben er bijzonder assertief door geworden. Want je moet wel heel goed voor je eigen belangen leren opkomen als je herstellend bent van kanker.
Uiteindelijk ben ik, weer helemaal hersteld trouwens intussen en gelukkig vond ik gelijk een andere en leukere baan, toch ontslagen. En daarbij werd gesteld dat ik een jaar niet aanwezig was geweest door ziekte. Terwijl dat alles bij elkaar ruim 2 maanden is geweest. Bij dat ontslag bleek 8 of 8,5 uur werken per dag in plaats van 9 toch ineens te worden aangezien als ‘volledig arbeidsongeschikt’. Heel blij dat ik weg ben uit die vroegere baan. Maar mijn kijk op het leven is sinds ik kanker heb gehad fundamenteel veranderd. Mijn vrolijke, onbekommerde naiviteit ben ik grotendeels kwijt. Misschien goed. Maar zelf vind ik het erg jammer. En wat meer begrip bij keuringsartsen, ook wat meer afremmen als er druk is vanuit de werksfeer om zo snel mogelijk aan het werk te gaan en je, hoe moe ook, jezelf forceert omdat er toch brood op de plank moet. En inderdaad dat wollige hoofd, waardoor concentratie zo slecht gaat, ik heb nu na 2,5 jaar nog stééds niet mijn échte scherpte van vroeger terug, en ben nog steeds soms exhausted, wat ik een beter woord vind om moeheid na kanker te beschrijven omdat het beeldender is dan ons woord moe. Maar goed, we zijn met velen. Wat let ons om meer begrip op te eisen?
Ter beoordeling aan arbo- (OR-vrijgestelde)medewerker en de arbo-arts in het bedrijf:
a. alleen degenen die werkelijk volkomen en volledig vrijwillig, onbeperkt en onafhankelijk zouden kiezen voor langzamer en niet zo intensief en actief mee-geëntameerd herstel na ernstige ziekte zullen een korting als malus op hun uitkering moeten zien doorberekend als bonus aan degenen die achterblijven op de werkplek en hun werk erbij of over moeten nemen of waarvoor de werkgever tijdelijk een parttime kracht extra in dienst moet nemen;
b. zij die onbeperkt onafhankelijk en volkomen vrijwillig kiezen voor een wat meer zorgeloze en onzorgvuldige onvoorzichtige levensstijl (drugs & alcohol) zullen (aanzienlijk) meer verzekeringsrisicopremie moeten gaan betalen terwijl mensen die zich vastleggen in omschreven lyfestyle-gezondheidscriteria stukken minder premie zullen betalen.
Dat zijn de concept-voorstellen die de verzekeringsmaatschappijen in Nederland al aan de vakcentrales ter goedkeuring hebben voorgelegd.
Daarmee zijn de centrales reeds accoord gegaan.
Verdere behandeling vindt plaats in SER en ondernemersorganisaties.
‘\Â_Â/’
Ik had gisteren na veel moeite een stuk geschreven, vraag mij af waarom het niet geplaatst is…
Kanker op jonge leeftijd betekent in veel gevallen gewoon weer mee in maatschappij. Daar heeft JUZO gewoon gelijk in.
Blijft feit dat je natuurlijk ook heel ernstige restgevolgen ziet bij mensen. In mijn eigen omgeving zie ik natuurlijk ook een heel jong iemand die door chemotherapie nagenoeg blind werd en eentje kan bijna niet lopen.
Daar kun je op gegeven moment moeilijk meer spreken van volledige reintegratie. En wat moet je met mensen die vrijwel zeker kortere tijd te leven hebben dan nog qua reintegratie? Mag daar maatschappij eigen keuze van (die) mensen nog wel beinvloeden?
Feit blijft bij veel kanker op jonge leeftijd dat de helft wel mee kan en de andere helft niet. Iedereen heeft misschien wel gelijk bij dergelijke getallen.
In het algemeen is het zo dat in de bedrijven voor mensen die ernstig ziek zijn geweest en nog (lang) niet helemaal volledig zijn genezen, er een heel zorgvuldig en voorzichtig terugkomtraject wordt vastgesteld.
Dat wordt gedaan door de (vaste) arbo-arts op zijn wekelijks spreekuur in het bedrijf, in samenspraak en in vertrouwelijkheid met de arbo-ondernemingsraads-vrijgestelde, die dat allemaal heel zorgvuldig en frequent controleert en rapporteert ook en vooral, met in samenspraak, op wens en met goedkeuring van de betrokkene.
Ik kan natuurlijk niet in iedere bedrijfstak kijken. Maar in mijn bedrijfstak de grafische industrie, sector (alle soorten) uitgeverijen,
waaronder ook technisch specialisten, tv-omroepsters, foto-finishsters van V&D, krantcolumnistes en journalisten vallen, om maar wat te noemen, gebeurt dat zo en ik was er zelf verantwoordelijk voor. Dat was geen kattepis.
Ik ben ook herhaaldelijk gaan kijken of het goed gebeurde omdat mijn naam bovenaan in het zakboekje van de werkenden stond in rayon zuid.
Bovendien heb ik het terdege moeten controleren toen ik lid van de arbitragecommissie was bij de behandeling van alle betreffende zaken.
Als je in de uitgeverij (welke ook maar) een conflict met je werkgever krijgt (waarover ook maar), moet je eerst (zo snel mogelijk, in ieder geval binnen 2 weken) naar de geschillencommissie. Die eis zal de kantonrechter naderhand in voortgezette behandeling stellen, en daartoe hebben alle uitgeverijen zich bij ‘pactum de compromittendo’ (gedep. Hof Amsterdam) ook verplicht.
In deze bedrijfstak gebeurt dat dus zeer zorgvuldig.
Om een patiënt die ernstig ziek geweest is, voor vaak een klein deel weer aan het werk, tot zijn of haar eigen tevredenheid, te krijgen vinden er functiewisselingen en -veranderingen voor de overige omringende personeelsleden plaats Er wordt net zo lang geschoven met iedereen, zelfs over afdelingen, totdat iedereen weer goed en met plezier, met winst, op zijn plaats zit. Daar zijn die arbo-deskundigen voor.
Ze doorlopen daarvoor vastgestelde curcussen (GOC Veenendaal) en worden gediplomeerd, anders mogen ze het arbo-begeleidingswerk niet doen. Ik ben dan ook netjes gediplomeerd na de cursus.
In veel gevallen moeten de omgevingswerkers van de betrokken patiënt in het terugkeerproces om- en bijgeschoold worden, uitsluitend op kosten toezicht en begeleiding van de werkgever.
Dat zijn standaard procedures en voorschriften, die voor de sector zijn vastgelegd in de ‘Sociale Gids’, die voor iedere werknemer in de grafische industrie, dus ook op de redacties, beschikbaar is, naast het verplichte boekje van de CAO (ook op de sites van de vakverenigingen).
Het wordt allemaal nauwkeurig nagegaan, ambtelijk gecontroleerd en gerapporteerd op de bijeenkomsten die we eens per maand hebben, in het FNV-kantoor aan de Jan Tooropstraat 1.
(‘s morgens om 6 u vertrekken, ‘s avonds om 23 u thuis en niks Kriterion).
De sectorraad is het hoogste (AB) bestuursorgaan binnen de vakorganisatie. De sectorraad stuurt ook de arbodiensten aan.
De uitspraken van de geschillencommissie, in tal van verschillende soorten zaken, zijn bindend.
In de regel, zolang ik heb meegemaakt zijn ze vóór (ten gunste) van de werknemer en tegen (ten nadele) van de werkgever.
Maar, zoals gezegd, ik kijk alleen naar m’n eigen sector.
Ieder dient zelf in z’n eigen sector na te gaan, hoe ‘t daar geregeld is.
Dat is zijn of haar plicht.
‘\Â_Â/’ Jules Zollner.
Dag Tomas! Dank voor je uitgebreide en zorgvuldige commentaar. Ik weet dat er het een en ander gebeurt aan experimenten rond de beoordeling van kankerpatiënten, dat doet me deugd. Maar het moet me wel van het hart dat het erg laat is. Het is al lang bekend dat ‘bijkomen’ van de chemo – en van de diagnose – aanzienlijk meer tijd kost dan gedacht werd, en dat vooral de mentale effecten van chemo zwaar onderschat werden. Het bevreemdt me altijd dat oncologen die kennis wel hebben, maar arbo-artsen (vergeef me) daar zo zelden van op de hoogte zijn. Zulke informatie uit vaktijdschriften valt m.i. onder de beroepsliteratuur, ook voor de arbo-arts.
Dat vroeg nadenken – en werken aan – reïntegratie helpt, weet ik. Dat weten de de meeste patiënten ook. Het bewandelen van een goed midden is buitengewoon lastig, temeer daar veel patiënten zelf te veel willen. De meesten zouden liefst een maand na de chemo weer als vanouds aan het werk, maar het lukt gewoon niet, je merkt aan alle kanten dat je hoofd tegenspartelt. En aangezien ik aan de andere kant van de lijn zit, hoor ik vooral van dames bij wie het fout gaat, soms Heel Erg Fout. Dat vertekent mijn beeld wellicht iets, maar dat het zo vaak erg fout gaat zegt helaas ook iets.
Beste Karin (Mw. Spaink??)
Ik ben zelf als bedrijfsarts (de titel arboarts bestaat niet, is een rare uitvinding van de media??) bezig met allerlei projecten op het gebied van verbeterde begeleiding voor patiënten met kanker, toen ik vandaag het stuk van een collega in het ziekenhuis waar ik werk onder ogen kreeg, kon ik niet nalaten er op te reageren. Hoewel ik zelf in bijscholingen die ik aan mijn collega’s (bedrijfsartsen van arbodiensten en verzekeringsartsen van het het UWV) veel kritiek lever over hun kwaliteit van begeleiding en beoordeling van oncologische patienten, ben ik het toch niet eens met jouw lijn van argumentatie. Zoals in de commentaren al benoemd is werkstructuur een medicijn die een patient met kanker niet te lang moet verliezen tijdens het ziekteproces. Ik probeer regelmatig in het behandelproces een ruimte voor een aangepast stuk werkhervatting te houden tijdens chemotherapie en bestraling. Modern inzicht stelt dat je in deze fase zelfs mensen aanvullend oefentherapie kan geven in plaats van bedrust. Maar dat vereist wel uiterst deskundige en zorgvuldige bedrijfsartsen die goed weten wat wel en niet kan, enerzijds pro-actief motiveren in het herstel en reintegratie in werk, maar ook voldoende afremmen als het te hard gaat en iemand te veel tegelijk wil. Ook goed afstemmen met de behandelend specialist is een punt, de bedrijfsarts blijkt in de praktijk bijna nooit de specialist te spreken, uit onderzoek blijkt dat er vaak tegenstrijdige adviezen in de consulten van beiden worden gegeven. Geef het project van Herman Kroneman van het UWV aub wat geduld, het is een goed initiatief voor een complex ziektebeeld waar de artsen vaak in de beoordeling mee worstelen, en dat lijdt fouten die inderdaad kwalijk zijn. Maar jouw verhaal vraagt om zacht heelmeesterschap van de bedrijfsarts, terwijl mijn gevoel is dat de arts heel terecht het medicijn van werkhervatting bij je inbrengt, vaak moet je dat wel koppelen aan een goede revalidatie en die zijn in nederland nog niet goed geregeld en worden niet gestructureerd aangeboden aan alle patienten met kanker. Ervaring leert dat patienten die zo snel mogelijk (straks in een nieuw onderzoek al direct vanaf de diagnose), een goede reintegratiegerichte begeleiding (revalidatie) ontvangen, een veel betere kwaliteit van leven bereiken 2 jaar na de behandeling (waar werkhervatting een onderdeel van algemeen functioneren in maatschappelijke zin is). Maar je moet bij cognitief belastende functies die mentaal piekbelastend zijn en die vaak ook in grote hoeveelheid werkuren per week of zelfs in wisseldienst, wel uitkijken dat iemand daarin in de hervatting niet vastloopt in ‘moeten maakt gek’. Zo start ik binnenkort een project voor politieagenten die door een revalidatieteam (fysiek en mentaal tegelijk gericht), op een maatwerkbasis geholpen worden de lat van de functie te halen, oftewel goed objectiveerbaar vast te stellen als dat echt niet meer lukt. Zie ook nieuw protocol van de gezondheidsraad over borstkanker, er staan in het hoofdstuk over werkhervatting goede genuanceerde adviezen hoe de verzekeringsarts bij de keuring moet omgaan met ziektebeleving en aspecten van bv. vermoeidheid daarin. Dus niet je mag niet moe zijn je moet aan het werk, maar wel activerend beoordelen omdat dat het bewezen medicijn is. Patienten met hernia krijgen immers toch ook geen bedrust meer voorgeschreven, maar oefentherapie van de fysiotherapeut??
Tomas Rejda
Nu denk ik niet dat het erg productief is te veel te benadrukken dat het bij andere mensen ‘fout’ loopt qua reintegratie. Dat roept op zich ook al weer veel vragen op. Wat gaat er dan fout bij die betrokkenen, waar het bij een ander wel goed gaat? Dat kon nog wel eens heel veel verschillende oorzaken hebben die niet persé aan kanker gerelateerd zijn.
Je blijft toch zitten met het gegeven dat in een erg moeilijke fase van je leven, er eigenlijk veel van je gevraagd wordt, juist in die moeilijke fase. Hoe goed getraind was je eigenlijk vóór kanker in en met de dingen?
arboartsen / bedrijfsartsen, zijn mensen op zoek naar een baan van 9 tot 5, basisartsen vaak , of verdwaalde huisartsen.
die zich niet bij- of omscholen, maar lekker blijven kleven aan hun vertrouwde burostoel en genieten een fijn maandelijks inkomen.
MS-PP? je gaat als een razende achteruit, je invalideerd waar je bijstaat, maar misschien kan je toch nog wel folders vouwen??
het is me inmiddels 3x overkomen, misschien is bovenstaande arboarts ( want dat ben je) een uitzondering, maar je zou je moeten schamen voor je collegaas, die de mantra * dit is nu eenmaal het beleid* in hun hoofd hebben en behalve als er een terminale ziekte patient zich meldt, even , uit hun slaap ontwaken en met hun ogen knipperen.
UWV, zum kotsen!!!!!!
Karin, ik had waarschijnlijk de code verkeerd getikt, ik zag het ook niet zo duidelijk, dus dat zal het geweest zijn. Onderstaande moet lukken.
Susan ik ook, MS-SP, na 2 jaar durende, slopende en ziekteverslechterende rechtzaak, heeft UWV, na het rapport van een door de rechter aangewezen onafhankelijk neuroloog, besloten zich neer te leggen bij zijn bevindingen en mij met terugwerkende kracht (ruim 2 jaar) 80-100% arbeidsongeschikt te verklaren. Ze konden er ook niet omheen, want de beste man achtte mij (op de vraag van de rechter of ik zou kunnen werken) ‘in het geheel niet in staat enige vorm van arbeid te verrichten’, en de rechter was voornemens zich uit te spreken naar zijn bevindingen.
In het rapport van de betreffende keuring destijds stond ook bijv. letterlijk ‘mevrouw is jong en ziet er goed/verzorgd uit’ (had idd wat moeite gekost en ik was jong, daar kon ik niets aan veranderen). Ook het feit dat er mensen zijn die met ms gewoon werken en dat dat niet de ziekte negatief zou beïnvloeden was voor de keuringsarts de reden mij goed te keuren, ik kon ook aan de slag en verder ging meneer daarover met mij niet in discussie. Liever had hij mij eigenlijk voor 15-30% (ofzo) afgekeurd, maar omdat ik een jaar eerder al voor 35-55% procent was afgekeurd, kon hij dat niet doen. Jammer vond hij.
Ik had bij de afspraak ook een half uur voor niks over mijn beperkingen gesproken, gezien de functiemogelijkheden die mij werden aangeboden.
Omdat ik geen rechtbijstandsverzekering had heb ik de gang van bezwaar, bezwaarshoorzitting en alle briefschrijvingen eerst alleen gedaan (met hulp) voordat ik huilend bij een advocaat voor de deur stond die mij er verder doorheen moest sleuren, niet gratis overigens.
Omdat ik eerst zelf alle brieven en bezwaar deed (wat men natuurlijk ook doorhad) kreeg ik schandalige, intimiderende, verzonnen reacties van UWV daarop.
Verder heeft alle stress en inspanning mijn ziekte wel degelijk verslechterd, maar ik had geen puf meer om nog een zaak aan te spannen voor schadevergoeding (hetgeen een zieke meneer wel had gedaan en pas na 35 jaar had gewonnen).
Verder had ik ook niet het idee dat de man enige kennis van MS had, behalve de kennis die hij de 10 min. voor ik verscheen uit mijn dossier had opgedaan. Ik heb ook eens van een lotgenoot gehoord dat er door een keuringsarts gezegd werd ‘komt u over een half jaar maar weer terug, dan gaat het vast beter’. Hoe bedoelen ze nu, goed opgeleid, goed voorbereid, goed geïnformeerd?!
Bovendien kreeg ik indertijd door UWV de gedachte dat alle neurologen wel in konden pakken, want mensen worden wel weer beter, vooral als ze aan het werk blijven, en… vooral niet thuis gaan zitten niksdoen, want rust roest eenmaal.
Zo, toch gelukt mijn ellende even van mij af te schrijven…
Susan: “behalve als er een terminale ziekte patient zich meldt, even , uit hun slaap ontwaken en met hun ogen knipperen.”
Idd, dit werd mij ook nog tijdens een gesprek bij UWV waarin ik mijn beklag deed gemeld: ‘U kan tegenwoordig kan alleen nog maar worden afgekeurd als u totaal bedlegerig bent hoor, totaal, en u zit hier toch voor mij’.
Op mijn verweer werd mij de deur gewezen
Beste Susan, ik ben (GEEN ARBO-) arts! Ken overigens wel heel goed die problematiek. Denk/ weet ook wel dat het met een ziekte naar een (keurings)instantie moeten gewoon (makkelijk) vernederend is.
Denk zelf overigens ook dat dat hele UVW-gebeuren een raar instituut is. Dat hele begrip ‘keuringsarts’ ook alleen al. Misschien is een en ander veel eerder zinniger te begeleiden door eigen artsenteam.
Zelf ben ik na ernstige kanker niet begonnen aan mij door wie dan ook te laten toetsen. Ik heb zelfs geen huisarts. Ik wil dat allemaal gewoon niet. Heb je van al dat geouwehoer om je ziekte heen ook veel minder last.
wat mij zo steekt, is de willekeur van de behandelingen. Een vriendin/ lotgenote met veel minder klachten, maar een veel hogere functie ( directeur pensioenen bij een grote multinational) is laatst voor 80-100 % weer afgekeurd , om zo een grote inkomensval te voorkomen. Want de Wao kent geen plafond, de WW heeft wel een maximale dagvergoeding. Ze werkt nu gewoon, maar blijft 80-100% afgekeurd.
Mijn lich toestand was veel slechter, maar ik ben door het Alkmaarse Lourdes voor 75 % goedgekeurd. Geen WW, want in hun administratie staat dat ik 24 weken heb gewerkt, wat in feite 3 jaar is geweest. Maar door de arbeidsdeskundige Ten Have ( de klootzak) die er admistratief een puinhoop van heeft gemaakt en alle documenten over mijn werk heeft laten ‘spacen’ heb ik nu maar recht op 6 mnd TRI en dan niets meer.
en dat voelt zo machteloos. Dat valt in het niet bij de opmerkingen van de UWV-artsen :
*u spuugt dus 4 dagen tussen de chemokuren? dan kan u toch de volgende 2 weken werken?
* u moet nu beslissen wat u gaat doen, want u kost de maatschappij wel heel veel geld
* alweer een operatie?? ik krijg de indruk dat ze in het AvL maar wat doen en allerlei nutteloze handelingen doen. Waar is dat nou weer voor nodig (baarmoeder en eileiderverwijdering na BK)
En ik héb rechtsbijstand, maar de energie voor een rechtszaak heb ik niet, dus ik heb er vanaf gezien
er is een hoop ellende en verdriet onder de mensen die onder deze willekeur vallen.
Als ‘stille’ meelezer ben ik blij met de reactie van Tomas Rejda. Ik was bezig om een nieuwe carriere op te starten toen bijna 11 maanden geleden de diagnose borstkanker werd gesteld en 3 dagen erna uitzaaiingen in de wervelkolom werden gevonden. Ik heb eerst radiotherapie gehad tegen de rugpijn, meteen daarna 6 chemokuren (om de 3 weken). Na de 2e chemokuur ben ik aan de slag gegaan met een fysiotherapeute. De eerste week na een chemokuur liet ik alles over me heen komen, de 2 weken daaropvolgend liep ik in principe 3x per week op de loopband, meestal 1 uur. Dit heb ik volgehouden tot december. Toen werd ik langdurig uitgeschakeld door rugproblemen, een operatie en revalidatie. Inmiddels loop ik weer.
Ik zou gek geworden zijn als ik niet in beweging gekomen was. Ik mis een werkkring waar ik (al is het maar een paar keer per week een paar uur) met andere zaken dan mijn gezondheid bezig kan zijn. Nu ik weer wat langer kan zitten mis ik dat werken enorm.
Ik heb ook weken gehad dat ik blij was dat ik niet hoefde te werken. Maar nu blijf ik noodgedwongen op de zak van mijn partner leven wat me een rotgevoel geeft.
Na wat rondneuzen kwam ik onderstaande tegen:
EEN BERICHT VAN 26 oktober 2006, te vinden op de NFK-site http://www.kankerpatient.nl in Politiek Actueel Nieuws week 39-43:
“Verhoudingen in arboland verruwen.
Zieke werknemers hebben weinig in te brengen in de arbodienstverlening.
Er wordt slecht naar hen geluisterd door bedrijfsartsen.
In veel gevallen sluit het advies van de bedrijfsarts niet aan bij de mogelijkheden die de zieke werknemer zelf ziet.
Tot die conclusie komt het Breed Platform Verzekerden en Werk (BPV&W) in het rapport Verruwing in de arbodienstverlening? dat eind september is gepresenteerd.
Het rapport is gebaseerd op een telefonische en een online-enquête, waar 699 mensen aan meededen.
Volgens BPV&W bieden de klachten een goede indruk van de aspecten van de arbodienstverlening die niet goed lopen en waar werknemers ontevreden over zijn.
Een greep uit de klachten: de bedrijfsarts neemt onvoldoende tijd om het verhaal van de werknemer te horen, gezondheidsklachten worden niet serieus genomen, en gegevens worden niet opgevraagd bij artsen en behandelaars.
Behandelplannen van specialisten worden gemakkelijk doorkruist; bedrijfsartsen en de behandelende artsen geven tegenstrijdige adviezen. Zieke werknemers worden vaker tegen hun zin verwezen naar behandelaars die de kortste weg naar werk of ontslag lijken te garanderen.
Ook wordt geconstateerd dat werkgevers regelmatig niet meewerken aan re-integratie en soms direct aankoersen op ontslag.
Vooral van kankerpatiënten ontving het meldpunt hierover verscheidene klachten.”
HET GEHELE PERSBERICHT van 25-09-2006 is te vinden op http://www.bpv.nl/lma/persbericht.html; daar is ook de link naar het gehele rapport genaamd ‘Verruwing in de arbodienstverlening’ te vinden:
Landelijk Meldpunt Arbo- en Re-integratiedienstverlening
25/09/2006; Persbericht: ‘Verhoudingen in arboland verruwen’
Amsterdam, 25 september 2006 – De zieke werknemer heeft weinig in te brengen in de arbodienstverlening. Hij vindt dat er slecht naar hem geluisterd wordt door bedrijfsartsen. In veel gevallen sluit het advies van de bedrijfsarts niet aan bij de mogelijkheden die de zieke werknemer zelf ziet.
Tot die conclusie komt het Breed Platform Verzekerden en Werk (BPV&W) in het rapport Verruwing in de arbodienstverlening? dat vandaag is gepresenteerd. In de jaarrapportage 2005 van het Landelijk Meldpunt Arbo- en re-integratiedienstverlening (LMA), onderdeel van BPV&W, wordt een beeld geschetst van verhardende verhoudingen rond ziekteverzuim en re-integratie. Mogelijk zijn een aantal wetswijzigingen in het arbolandschap daar de verklaring voor. BPV&W ziet een mogelijk verband met de liberalisering van de arbodienstverlening. Arbodiensten lijken meer afgerekend te worden op lage verzuimcijfers dan op een goede verzuimbegeleiding voor werknemers.
Sinds een wijziging in de wetgeving juli vorig jaar hoeven werkgevers niet meer verplicht met een arbodienst in zee. Ze mogen zelf deskundigheid inhuren, wat in praktijk lijkt te leiden tot een minder prominente rol van de bedrijfsarts in de verzuimbegeleiding en bij re-integratie. Een deel van diens werk wordt nu overgenomen door casemanagers, arbo-consulenten en vele andere niet-medische verzuimdeskundigen. Werkgevers moeten daarnaast langer loon doorbetalen voor hun zieke werknemers (twee in plaats van één jaar), waardoor het belang om de zieke werknemer snel aan het werk te krijgen groter is geworden.
De LMA-rapportage is gebaseerd op een telefonische en een online-enquête, waar 699 mensen aan meededen. De groep is niet representatief, omdat waarschijnlijk alleen mensen met klachten contact zochten. Naar de mening van BPV&W bieden de klachten een goede indruk van de aspecten van de arbodienstverlening die niet goed lopen en waar werknemers ontevreden over zijn. Een greep uit de klachten die BPV&W ontving: de bedrijfsarts neemt onvoldoende tijd om het verhaal van de werknemer te horen, gezondheidsklachten worden niet serieus genomen, gegevens worden niet opgevraagd bij artsen en behandelaars (een kwart van de ondervraagden meldt dit). Behandelplannen van specialisten worden gemakkelijk doorkruist; 45 procent van de ondervraagden meldt strijdige adviezen van bedrijfsartsen en de behandelende artsen. Zieke werknemers worden vaker tegen hun zin verwezen naar behandelaars die de kortste weg naar werk of ontslag lijken te garanderen.
Ook wordt geconstateerd dat werkgevers regelmatig niet meewerken aan re-integratie en soms direct aankoersen op ontslag. Vooral van kankerpatienten (steeds vaker een chronische ziekte) ontving het meldpunt hierover verscheidene klachten.
Privacy onvoldoende gewaarborgd
Informatie delen met meer mensen, die niet allemaal dezelfde bevoegdheid hebben, vergroot de kans op schendingen van de privacy van zieke werknemers. Bijvoorbeeld doordat medische of heel persoonlijke informatie via een omweg toch bij de werkgever terechtkomt. BPV&W vindt dat de privacy nu onvoldoende is gewaarborgd. Artsen hebben een medisch beroepsgeheim, maar de informatie-uitwisseling via niet-medische arbo-professionals is niet gereguleerd.
Eerder al bracht BPV&W signalen naar buiten die wezen op de kwetsbaarheid van de privacy van zieke werknemers. Minister De Geus, die kamervragen hierover beantwoordde, verwees in zijn reactie naar het medisch beroepsgeheim voor de bedrijfsarts. Hij liet de gegevensuitwisseling via niet-medische arbomedewerkers onbesproken. BPV&W wil aandringen op betere afspraken die dit gegevensverkeer reguleren. Een zieke werknemer heeft immers vaker te maken met deze professionals dan met de bedrijfsarts, die steeds meer een rol op de achtergrond speelt.
Klachtenprocedure schiet tekort
De huidige klachtenregeling bevat lacunes. Een zieke werknemer kan de bedrijfsarts via het tuchtrecht aanspreken en de gecertificeerde arbodienst via een interne klachtenregeling. Maar tegen de vrijgevestigde arboprofessional kan een zieke werknemer zich niet verweren. Daarvoor is namelijk geen klachtenregeling. BPV&W dringt aan op verbetering van de klachtenprocedure rond de arbodienstverlening.
Versterking positie zieke werknemer gewenst
Slechts een minderheid van de werknemers is op de hoogte van eigen rechten en mogelijkheden om invloed uit te oefenen op het arbotraject. Men kan vaak niet goed inschatten of men praat met een functionaris met (g)een beroepsgeheim. Driekwart van de ondervraagden vindt de steun van de arbodienstverlener onvoldoende. Bij de huidige verharding verdient de zieke werknemer meer ondersteuning en toerusting.
Zie voor meer informatie :
– factsheet voor de pers
– de LMA-rapportage 2005 en de discussienotitie ‘Werknemers, privacyschending en arbodienstverlening’:
– informatie over het LMA op de website van het Breed Platform verzekerden en Werk.
BPV&W is een stichting die zich inzet voor mensen die door hun gezondheid belemmeringen ervaren bij het verkrijgen en behouden van werk en bij het afsluiten van verzekeringen.
Beste Karin, (en andere medebloggers),
Ik kan het niet laten om toch een tweede keer op de gevoerde discussies in te gaan. Ik realiseer mij terdege dat het imago van mijn beroepsgroep (nogmaals bedrijfsartsen en niet arboartsen) niet goed is bij de patienten die vaak teleurstellende ervaringen hebben. En met het UWV is het nog erger gesteld, daarmee heb ik zelf in de praktijk ook juist bij kankerpatiënten hele vervelende ervaringen meegemaakt (b.v. iemand met gemiddeld 6 maanden levensverwachting vanwege hersenmetastasen die toch werd goedgekeurd). Maar de discussie gaat toch te veel uit van een wij-zij vijandsbeeld, dat help beide groepen (artsen-patienten) niet aan een betere praktijk. Om te beginnen moet er ook gekeken worden naar politici die onze beroepsgroep qua wetgeving hebben gebracht in de onmogelijke spagaat die het vandaag soms is geworden. Ik roep al jaren tegen b.v. vakbondsbestuurders dat zij best in een CAO kunnen regelen dat een werknemer een recht heeft op een echt onafhankelijke bedrijfsarts die niet door de werkgever is ingehuurd maar vanuit een sociale partnerstructuur is aangesteld en wordt gecontroleerd (bv. per branche cao te regelen). Ook ben ik bezig met een project waarin patienten met kanker de consulten van een bedrijfsarts in een ziekenhuis krijgen aangeboden, dus niet gebonden aan hun werkgever, en uiteraard worden deze consulten in nauw overleg met de behandelend oncoloog uitgevoerd zodat er geen sprake is van misverstanden op dat terrein. Maar zulke pilotonderzoeken kunnen alleen gaan werken als er ook vertrouwen in deskundigheid en daarmee ook onafhankelijkheid van de bedrijfsarts is bij de patient. Uiteindelijk gaat het er toch om dat de patient met kanker naar een goede kwaliteit van leven terugkeert waarin werk ook zijn plaats heeft. Als er eerst een vijandsbeeld moet worden weggepoetst dan verliezen we tijd in negatieve emoties, hoe terecht in sommige gevallen (ik ken zulke verhalen uiteraard ook), als wij als beroepsgroep teveel met deze bril worden gezien, dan blijft er altijd sprake van defensief gedrag aan beide kanten. In mijn project is er ook sprake van uwv artsen die vanuit dezelfde kliniek beschikbaar zijn om deskundig naar de wia (wao) keuring te kijken van deze groep patienten. Als het project slaagt, kan het landelijk beleid worden gemaakt en kan in ieder centrum waar behandeling voor kanker plaatsvindt een dergelijke consulent-bedrijfsarts worden geplaatst die straks in principe ook gefinancierd moet worden vanuit verzekeringsgelden en niet door werkgevers, juist om de onafhankelijkheid te waarborgen. Maar dit alles wordt ook alleen maar bewaarheid als de lobbygroepen van patienten met kanker (en die zijn goed georganiseerd in nederland!) niet alleen kritiek uiten op het functioneren van de huidige reintegratiebegeleiding, maar zelf ook actief meedenken om innovatie en kwaliteitsverbetering mogelijk te maken. Wij hebben namelijk als bedrijfsartsen momenteel geen sterke stem bij bestuurders en politici (ik spreek ze regelmatig in mijn vak, en ze willen persoonlijk best naar mij luisteren, maar beleidsveranderingen komen pas los via kracht van aantallen, lobbywerk dus. Ga met onze beroepsgroep in discussie zou ik zeggen, en nog beter, ga naar de beleidmakers en eis een verandering, geef niet alleen maar kritiek dat het niet goed gaat. Vele van mijn collega’s erkennen op symposia die ik geef dat zij het inderdaad lastig vinden om patienten met kanker goed te begeleiden, maar zij missen vaak door de huidige commerciele druk vaak de mogelijkheden om zich goed in de patient te verdiepen. Ik werk zelf in een behandelcentrum samen met fysiotherapeuten en psychologen in verzuimbegeleiding die vaak gepaard wordt aan directe behandeling, mits zorgvuldig uitgevoerd is er niets op tegen (en de andere beroepsgroepen kennen ook een klachtregeling). Wel ben ik tegen zogenaamde verzuimconsulten en vergelijkbare functies, de deskundigheid en daarmee ook borging van zorgvuldigheid met medische informatie is dan vaak inderdaad niet beborgd. Omgekeerd is er op zich niets op tegen dat een patient met kanker geholpen wordt door een fysiotherapeut en psycholoog die met mij samenwerken en ook hersteladviezen geven, maar dan niet omdat de werkgever het wil, in ons centrum werken we met interne verwijzing en vaak wordt de behandeling dan gedeclareerd bij de ziektekostenverzekering van de client en niet direct bij de werkgever. Tuurlijk blijft er altijd een spanningsveld in de weging van de diverse belangen (vaak niet alleen werkgever – werknemer, maar ook binnen het gezin van een patient met kanker zijn er soms tegenstrijdige belangen die aandacht moeten krijgen. Denk bijvoorbeeld aan de moeder met kleine kinderen die in de ziektefase meer thuis was en daardoor meer contact met de kinderen had, de partner ging meer werken, en nu probeert de moeder weer terug te komen in arbeid en de partner moet weer meer oppasdagen aanwezig zijn ten koste van het werk. Op wiens inkomen moet nu gegokt worden met een onzekere genezing van kanker??? Goed bij deze mijn punt gemaakt, eigenlijk voor het eerst dat ik zo publiekelijk op de kwestie inga, kennelijk raakt je artikel een dieper gevoel over onderliggende problemen, daarvoor ieder geval mijn respect voor de kwaliteit daarvan, ook al was ik het zoals gesteld niet eens met de toonzetting en argumentatie.
Mari, bedankt voor je bijdrage, ik ga het zeker onthouden!
En nu maar hopen dat er straks geen doker (m/v) t.o. me zit met een blauwe jurk aan ;-)
Mari: De 2 meest misselijke uitspraken die ik tot nu toe heb gehoord zijn;
IK; Ik kan gee instrument (muziek) meer bespelen.
arbo arts: maar gelukkig kun je er nog wel naar luisteren.
en
arboarts: ‘ik weet hoe het voelt , ik ben ook wel eens langdurig ziek geweest’.
aan dappere Tomas; oke geen arbo arts, zal ik je dan verzekeringsarts noemen? Want ik Verzeker je dat als er weer een oproep op de mat valt, ik weken in de stress schiet. ( met alle gevolgen van dien, tenminste ik neem aan dat je weet wat MS is, of moet je daar nog op googlen? ;-)
Susan, Ik voel met je mee hoor. Je had moeten zeggen dat morgen je oorzenuw wel aangetast kan zijn, dan kun je er alleen nog naar kijken… Pfff totdat… laten we er maar niet aan denken!
Ik weet soms ook niet wat ik ervan moet denken, maar onderstaand las ik in UWV magazine, dus mocht je opgeroepen worden, stuur dit op!
Pag. 10: Verbetering mogelijk?
“Als iemand volledig arbeidsongeschikt is, beoordeelt de verzekeringsarts of die arbeidsongeschiktheid duurzaam is of niet. De vraag is of er nog verbetering mogelijk is van wat iemand lichamelijk of geestelijk aankan (de zogenaamde belastbaarheid). Bij een onbehandelbare ziekte, een stabiele ziekte of een progressieve ziekte is de kans klein dat iemand in de toekomst weer meer aankan. Multiple sclerose is zo’n progressieve ziekte. Er bestaat geen behandeling die tot herstel kan leiden. Een ander voorbeeld van een ziekte die tot duurzame en volledige arbeidsongeschiktheid kan leiden, is een hersenbloeding. Is iemand twee jaar na revalidatie nog steeds afhankelijk van anderen, dan verandert dit vrijwel nooit meer. Is verbetering van iemands belastbaarheid niet helemaal uitgesloten, dan moet de verzekeringsarts beoordelen of die verbetering in de toekomst ook echt te verwachten valt. Als verbetering van de belastbaarheid niet of nauwelijks kan worden verwacht, dan komt iemand in de IVA-regeling. Hij wordt elk jaar opnieuw beoordeeld, gedurende vijf jaar of totdat er een stabiele situatie is. Ook na vijf jaar kan er nog een herbeoordeling plaatsvinden, bijvoorbeeld als iemand een nieuwe nier heeft gekregen en daardoor beter functioneert.”
Let op Susan! De verzekeringsarts beoordeelt of de arbeidsongeschiktheid duurzaam is of niet, dus ons neurologenteam kan vast inpakken.
Quote:Bij een onbehandelbare ziekte, een stabiele ziekte of een progressieve ziekte is de kans klein dat iemand in de toekomst weer meer aankan.
De kans is dus ‘klein’, maar nogmaals, dit zal de verzekeringsarts beoordelen en wij vermoeden intussen dat er toch echt wonderdokters bestaan bij de UWV.
trouwens en btw
dat blad moet je als WOA-er min of meer verplicht lezen.
De letters waren te klein, maar er is ook een *e-mail uitgave*,
zit er al een jaar om te vragen, maar – je raadt het al; geen antwoord.
Susan, Op de site van UWV Perspectief vond ik dit:
Voor mensen met een visuele handicap is het mogeijk een aangepaste versie van UWV Perspectief te ontvangen. U kunt dit aanvragen bij UWV Telefoon Werknemers, 0900 – 92 94.
Speciaal voor het gebruik van spraak- of vergrotingssoftware of een brailleleesregel kunt u de platte tekst van UWV Perspectief downloaden bij Anderslezen.nl.
http://www.uwv.nl/werknemer/arbeidsongeschiktheid/uwv_perspectief.asp
Hier kun je de uitgaven downloaden als PDF.
Ik hoop dat je hier iets mee kunt!
UWV Perspectief…
Nauwelijks informatief, veel succesverhalen (eigenlijk kan iedereen aan de slag, zeker wanneer men gebruikmaakt van de fantastische diensten van de re-integratiebedrijven) en voor wie vragen of klachten heeft… staat er op pagina 3 in een voor een normaal mens niet/nauwelijks te lezen lettergrootte hoe men deze kan stellen/indienen.
Met deze maand op de omslag ‘Erbij horen – of niet’
De hele sfeer rondom dat blad sluit aan bij wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurd is in het kader van de herkeuringen, vanuit het gezichtspunt van politici als De Geus. Cijfermatig gaat het uitstekend…
PS Voor wie denkt dat het onder Donner beter wordt…
http://www.refdag.nl/artikel/1296211/Donner:+Overheid+geen+Samaritaan.html
http://www.refdag.nl niet op zondag!
dank Mari ik zal um bij mijn *favorieten* zetten.
scheelt weer veel gebel.
Een goede raad. Neem iemand mee bij het bezoek aan de Arbodienst. Het zijn net kleine kinderen. Als er een getuige bij is durven ze niet meer onredelijk te handelen. Is dat wel zo dan kun je een klacht indienen en heb je een getuige. Ook kun je met een voicerecorder het gesprek opnemen. De arboarts kan dit niet weigeren!!!!