Er is al maandenlang een mooie, bijzondere en soms hartverscheurende discussie over zelfmoord gaande op deze site, waarin mensen die de zelfmoord dichtbij zijn met elkaar spreken en mensen die zelfmoord niet begrijpen met veel respect meepraten over hun eigen reserves en hun eigen leed, hoeveel moeite dat ze ook kost. Ik vind het een klein en te koesteren wonder dat al die mensen hier zo in gesprek raken over hun problemen, hun aarzelingen, hun angsten en hun woede. Meestal gaat het goed, hoewel een enkele keer de emoties hoog oplaaien of ineens iemand niet echt meer luistert maar vooral met ‘adviezen’ komt.
Die discussie is nu zo lang geworden dat de betreffende pagina uit zijn voegen barst: er zijn inmiddels al bijna 900 reacties, mijn website zucht en kreunt eronder, en de pagina moet eindeloos laden voor je verse reacties ziet.
Dit bericht is bedoeld als een verse start. Ga vooral door met lezen en reageren: ik wil de discussie juist niet onderbreken, alleen maar hanteerbaarder maken. Wie de vorige bijdragen wil lezen, kan dat hier doen. Spreek, lees en schrijf vooral verder. Het mag hier, het kan hier, het is hier welkom. Schrijf je verhaal of je reactie hieronder.
@ 158
Bedankt Henk voor je lieve woorden.
En @ 159 Janus,
nee ik kan daar niet met anderen over praten mijn vriendin begrijpt ondertussen dat het niet snel over gaat maar is zelf bezig zoveel mogelijk te werken naast haar gezin en dat ze MS heeft. Is fynancieel nodig. Maar wist daarvoor al geen raad daarmee wat ik goed begrijp.
Zij een ernstige ziekte en ik wil er zelf een eind aan maken.
Vindt de sterretjes leuk ook dat je kleuren met een doel noemt.
Is erg moeilijk hier, lukt me niet om slaapmedicatie te nemen, gaat bar beroerd slecht. Weet me geen raad.
Heb ook nog het telefoontje gemist van behandelaar over wat ze met het crisiscentrum en bed op recept heeft gedaan.
Hoor stomweg de telefoon niet zit zo in een mist en niemandsland.
Moets daar bij arts zijn (was heel erg weg, lukte ook niet aan te geven verder), liep dezelfde behandelaar volgens mij voorbij maar zei alleen in het algemeen een groet, durfde niets te vragen.
Ze heeft pas om half 5 gebeld, kwam er 5 over 5 achter nog geprobeerd maar er werd niet meer opgenomen nl.
Ze werk niet op maandag en denk niet dat ze nog gaat bellen, weet me er geen raad mee, ook of ik zelf moet bellen, stond alleen dat er gebeld was, naamloos en zonder nummer.
Op het DAC merkte ze meteen dat het niet ging, is met me in gesprek gegaan, ook na het bellen. Vond net een e-mail van haar met heel lief tekst, en tot maandag. Had ze laat in de avond gestuurd. Heel erg lief maar is toch wel erg he, dat ze er thuis mee bezig is.
Ga maandag met haar samen uitvissen wat ik wel of niet van de thuiszorg kan verwachten.
Liefs Thian
@ 164
Ans,
Volgens mij door dat het anoniem is en we ons zelf, hoe tegenstrijdig het ook is, hier gewoon kunnen zijn denk ik dat we elkaar wel een beetje leren kennen.
En ik kan me niet voorstellen dat mensen niet met jou bevriend willen zijn, heb je hier alleen maar kunnen waarderen en vindt je een lief en mooi mens, zou trots zijn op zo,n vriendin.
groetjes Thian
@ Thian 167
Lieve Thian,
Voor nu alleen even dit, want het is al laat (ahem). (Ik zit tussen twee slaapblokken in).
Je schreef: ‘Is erg moeilijk hier, lukt me niet om slaapmedicatie te nemen, gaat bar beroerd slecht. Weet me geen raad.’
Ik verwachtte dit al wel. Je hebt een hele zware week achter de rug en emotioneel en mentaal uitrusten duurt nou eenmaal veel langer dan alleen maar lichamelijk uitrusten. Dat vergeten veel mensen. Ik denk dat je jezelf de tijd moet gunnen om van dit alles te bekomen. Kan nog wel een paar dagen duren. De praktische dingen, zoals het bellen komen later dan wel weer.
En idd heel lief van die DAC medewerkster. Ik denk dat iedereen, die een hart heeft zich bij jouw strijd betrokken voelt. Je ligt nu waarschijnlijk al te slapen, maar het liefst had ik je zelf nog ingestopt – maar dan als een goede vader – en een vrolijk sprookje voorgelezen aan de kleintjes.
Slaap zacht, Thian, ik strooi weer sterretjes over je uit van allerlei kleuren, ook rode voor vitaliteit en gele. Mocht je nog wakker zijn, ik blijf tot 5 uur online. Maar ik hoop eigenlijk dat je lekker ligt te slapen.
Later meer, liefs, Janus.
@Janus 161
De link was eigenlijk ‘bedoeld’ voor Thian, om haar te laten zien wat Mickey voor mij betekend heeft. Jammer, dat het niet werkte.
De site is inderdaad mijn site en met de kleinkinderen, die er vandaag weer voor zorgden dat opa redelijk uitgewoond is, gaat het uitstekend. Ze worden steeds leuker.
“Sorry Janus” sloeg niet op het feit, dat ik je zo nu en dan wat stellig vind (vond, want het is minder geworden), maar op het feit dat ik wel zie, dat je het goed meent en veel energie steekt in je reacties. Je bent echt betrokken.
@Luc 162/163
Dank je voor “heel leuke opa om te zien”.
De link had ik er bewust bijgezet. Op mijn site staat niets wat de bezoekers van dit forum niet zouden mogen weten.
Het gedicht van (waarschijnlijk) Mary Elizabeth Frye staat niet voor niets als eerste gedicht en voor wie het niet kent:
Do not stand at my grave and weep;
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn’s rain.
When you awaken in the morning’s hush,
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there, I did not die.
en @ 167 Thian
Het is spitsuur in je hoofd en het verbaast me niets dat je dat als “bar beroerd slecht” ervaart.
Je vecht voor de regie over jouw leven. Bijna letterlijk een gevecht op leven en dood. En dan wil je wel zeker weten dat de hulp die je krijgt, hulp is waar je iets aan hebt.
Sterkte… sterkte… sterkte… meer kan ik niet zeggen.
hoi ans.en iedereen
ja het is hier altijd druk.wat eigenlijk ook mooi is. ik ben blij dat mijn kinderen zo levend zijn.
maar verder heb ik bijna met niemand contact.
maar daar heb ik zelf voor gekozen.het is egoistisch ,maar ik vind het op dit moment te vermoeiend om met mensen contact te hebben.
maar natuurlijk miss ook ik iemand.die aarmen oom me heen.
maar dat doen we allemaal.
en ik ben er van overtuigt dat er mensen zijn die je leuk vinden.
ik denk allen, dat ze er een probleem me hebben om het te laaten zien.
ik vind je in ieder geval leuk en ben blij dat je er bent.
maar ja ,daar heb je ook niks an.
zie je well.niet echt zinnvoll wat ik hier zo schrijf.
Ha Magnani, niet echt zinvol? Het is heel fijn om van je te lezen!
Grappig dat we elkaar complimentjes maken hier, terwijl we onszelf maar niets vinden ondertussen. Ik denk trouwens dat je gelijk hebt dat veel mensen moeite hebben te laten zien hoeveel ze om iemand geven, het lijkt wel of iedereen last heeft met intimiteit tegenwoordig. Daarom is internet zo’n uitkomst, kun je heel dichtbij komen op hele veilige afstand.
@Thian, jammer dat ik niet het gevoel heb dat er iemand trots op me is, maar dat jij dat wel zou zijn, terwijl ik juist zo trots ben op jou… dat doet me glimlachen.
@ Henk wat lief en wat jammer dat het mij niet gelukt is om het te zien, maar zie je in gedachte als lieve opa met de klein kinderen om je heen.
Wat een mooi gedicht, ik ga het overschrijven (kan van deze laptop niet printen) en bewaren.
Ja het is erg chaotisch in mijn hoofd en ik wordt alle kanten uit getrokken, weet nu dat er gisteren weer onduidelijkheden bij zijn gekomen dat dat een reactie geeft.
(eerst zei hij: daarna zie ik je ieder half jaar. Nu stond ik buiten zonder afspraak verder en wist nog te zeggen:hoe gaat het nu verder. Ik kan bellen als het niet goed gaat met de medicatie, en het secretariaat vragen om vervolg recepten, hij heeft het nu net gedaan, maar ik krijg medicijnen per week uitgezet, weer niet voor hoe lang hij medicijnen heeft uit geschreven, ik ben een en al chaos, hoe kan ik nu zorgen/ weten wanneer ik een recept (op tijd) moet vragen. Bij het secretariaat zijn ze soms nogal snauwerig, bel ze liever niet maar daar komen alle telefoontjes terecht etc.
Overgens is het een hele aardige rustige man (de arts) die heel vriendelijk zei: volhouden he. En heb ik daar, de hele dag in een dikke mist gezeten.
Nou, ja weer opschrijven en vragen maar.
@ Lieve Janus,
Heb toch een deel van de medicijnen genomen en heel onrustig geslapen, eigen schuld.
Wat lief, kan me niet herinneren ooit ingestopt en voorgelezen te zijn, denk het ook niet, ging alleen naar boven ver voor ik 8 was, en kreeg ongenadig op mijn donder als ik naar beneden kwam.
Heb een aantal jaar geleden voor het eerst het naar bed gaans ritueel van de kinder van mijn vriendin bewust gezien en ze ook zo naar bed gebracht.
Was een hele ervaring, ze weet het niet maar ik was en blijf vaak totaal overstuur door het grote verschil met wat ik ken.
Ze was hels toen ze hoorde dat wij als kinderen op de vloer/hondemand zaten te ontbijten (uit ons zelf) warm tegen de verwaming achter de tafel en het fornuis verstopt, bord op schoot, tot ik er weg was toen was ik 15.
De stemming zwaar ontvlambaar zeg maar, na zwaar te hebben gedronken en als alcolist dan ‘smorgens je bent uit getrommeld weer naar het werk te moeten begrijp ik nu. (Avond eten was wel aan tafel, ook zeer explosief na een dag werken, had vast ook met de drank te maken.) Toen wist ik niet beter dacht dat het overal zo was.
Ben helemaal mijn verhaal kwijt, vindt het erg lief dat je dat schrijft, en de sterretjes.
Ze vroeg me om op papier te zettten waar ik duidelijkheid in wil hebben, dat is moeilijk want veel dingen kunnen niet geschreven of gezegt worden.
Vindt het lastig om te zeggen dat ik afspraken nodig heb om het te redden.
Dus dat spookt ook lekker door.
Voel me eventjes rijk met alle lieve dingen die er naar me worden geschreven. Ga dus maar douchen en proberen naar buiten te gaan, een kattespeeltje kopen, mischien even naar de kringloop winkel. Afleiding.
Met in mijn hoofd de sterretjes.
Hoop dat je toch nog heb geslapen tussen alles in.
liefs, groetjes voor alle schrijvers en lezers Thian.
@ Thian 172
Lieve Thian,
Ja, ik heb in mijn tweede slaapblok lekker geslapen. In het eerste ook, trouwens. Ik heb de post van Henk van 5:18 nog gezien en ben daarna gaan slapen. Ikwerd rond kwart over tien wakker en voelde me goed, wat vrij zeldzaam is. Door mijn hooikoorts ben ik de laatste tijd ook nog eens nogal benauwd en moet veel hoesten. Bij mij is de hooikoorts de laatste jaren steeds meer naar mijn longen verschoven. Is rond de laatste week van augustus weer over, dus ik ‘moet’ nog even.
Maar over die slaapmedicatie. Wat gek dat die deze keer verkeerd uitpakte. Heb jij enig idee hoe dat kwam? Het lijkt mij dat het effect altijd hetzelfde moet zijn, tenzij je zo hyper bent dat je dwars door de medicijnen heen stuitert.
Ik ben blij dat je mijn instopverhaal lief vond. Ik was een beetje bang dat het meer negatieve dingen zou triggeren dan positieve, maar heb de gok gewaagd. Het heeft zelfs een hele mooie herinnering opgeroepen, die van hoe het toeging bij je vriendin. Ik dacht wel dat het ook verdrietige en nare herinneren zou oproepen, maar gelukkig hebben die mijn instopverhaal niet verstoord.
Ik kreeg er een heel triest en eenzaam gevoel bij, toen ik las dat je al als kleintje alleen naar bed werd gestuurd. Ik zou je nog wel een miljoen keer willen instoppen en je mooie sprookjes voor willen lezen om dat een beetje te compenseren, maar dat gaat helaas niet. Maar ik zal het zeker nog een aantal keren in gedachten doen.
En dat andere verhaal. Ik zag jullie al zitten, zo weggescholen in dat hoekje. Je schrijft dat jullie dat uit jezelf deden, maar zo vrijwillig lijkt mij dat niet geweest te zijn. Ik neem aan dat als jullie ouders hadden gehad, die liefdevol met jullie om waren gegaan, dat jullie dan toch liever gewoon aan tafel hadden gezeten. Of deden jullie het echt alleen maar voor de warmte van de verwarming?
En ja, als kind wist je niet beter, maar nu wel. Alleen het afstand nemen van dat verleden is heel moeilijk, maar het is wel te doen. Ik ga daar nu niet verder op in, want ik vind dat je een prettig en rustig weekend verdiend hebt en dus ga ik nu geen zware kost opschrijven. :)
In plaats daarvan heb ik nog wat leuks voor je te doen:
http://www.youtube.com/results?search_query=bob+brozman&search_type=&aq=0&oq=Bob+Br
En nou niet meteen gefrustreerd je mandoline in de hoek gooien, want het is juist bedoeld als inspiratie. Veel plezier ermee.
En oh, nu ik toch ‘link’ bezig ben: ik hoop dat Henk die link naar die kattenpagina van hem nog een keer wil plaatsen. En Henk, als je dat wilt doen, dan denk ik dat je die het beste ín je post kunt plaatsen, want anders is de kans groot dat we hem over het hoofd zien, doordat het streepje onder je naam niet altijd zichbaar is.
Thian, als ik jou was, dan zou ik alle lastige dingen maar even op de agenda voor maandag zetten en er morgen een mooie dag van maken. Volgens het weerbericht wordt het morgenmiddag weer mooi weer, dus dat moet lukken.
En de sterretjes blijf ik over en om je heen strooien, ook als ik daar niet over schrijf. Met alle kleuren van de regenboog. Overdag laat ik ze vrolijk dansen met wat meer rood en geel en ‘s nachts laat ik ze rustig zweven met wat meer helder blauw en roze. Ik hoop dat je dan lekker slaapt.
Liefs en een handknufje,
Janus.
Lieve Janus,
bedankt voor je lieve reactie.
Hoop dat het mee gaat vallen het hooikoorts weer, het lijkt me erg vervelend. Is er niets dat helpt?
Fantastische kan die man spelen, is inspirerend. Ik weet niet hoe ik een link moet neer zetten maar dit is de naam van een groep (kamertrio) waar ik helemaal weg van ben:
kammertrio>de la gorra< balada para un loco staat op hun cd,
ben benieuwd wat je er van vindt (is al oud) . Een kennis heeft ze op internet gevonden en ik ga ook even zoeken. Er is nog een duo waar ik alleen de naam van weet en het me niet gelukt is om te vinden, ga dat ook nog eens proberen te vinden.
Door de dissociatieve stoornis kunnen medicijenen iedere keer anders uitpakken is me kort geleden door de vorige behandelaar vertelt. Verdovingen werken vaak ook totaal niet of veel later. Heeft met stemming te maken. Is wel maf. De ene keer kan ik andere halve fles wijn drinken zonder iets te merken, de andere keer sta ik na een glas te tollen. Gebruik daarom zelden alcohol etc. weet nooit wat het doet.
Is ook zo met medicijnen, net of de werking niet aankomt, of later.
Maar soms haal ik mijn bed bijna niet of ga er dwars door heen.
Ben mijn hele leven denk ik alleen geweest, vooral met andere mensen om me heen. weet eigenlijk niet beter zou je denken, heb wel gedacht dat ik goed schaapsherder of kluizenaar zou kunnen zijn. Maar toch niet helemaal.
Ken jij dat niet dan?
Ben naar buiten geweest, was heel al heel wat, alles lijkt onwerkelijk voel me niet thuis in mijn huis, net of ik ergens anders ben, ik er niet ben, afwezig, eng, of alles scheef loopt als een schip dat kantelt en ik dus ook rare is dat ik weet dat het niet zo is maar me gewoonweg zeeziek voel etc . Is dus uitzitten van de ellende.
Zal blij zijn als het maandag is, en ik naar het DAC kan, als het dan nog zo slecht gaat vraag ik wel of ze me helpt hulp vragen, heeft ze eerder gedaan.
Ik ga nu maar eens kijken of ik het in bed uithoudt en neem maar voorzorgsmaatregelen mee.
En houdt de sterretjes in gedachten.
Weltrusten, liefs Thian
Op verzoek… en omdat ikzelf ook nieuwsgierig ben of de link op deze manier wel werkt: http://home.hetnet.nl/~heraclitus/heraclitus_mickey.html
Verder even weinig tekst, behalve sterkte voor iedereen die sterkte nodig heeft.
Met vriendelijke groet,
Henk.
@ Newana 142.
Gaat ook summier over een methode en randvoorwaarden.
Hallo Newana,
Ik heb 142 gelezen en ik vond het niet alleen een goed stuk, maar je stelt in mijn ogen ook de goeie vragen. Maar wat dat barbeknoeien in een gesloten ruimte betreft – om het daar meteen maar over te hebben – dat lijkt mij, net als Thian, geen goed plan, vanwege de diverse door haar ook al genoemde risico’s plus nog het brandgevaar. Het barbeknoeien op zich lijkt mij wel een goed idee, maar dan lekker in de tuin met mooi weer en een stel vrienden.
Het gebruik van een afgesloten ruimte voor de definietieve daad lijkt mij wél een goed idee. (Zonder gebarbeknoei.) Sterker nog: ik heb daar voor mezelf ook aan gedacht vrij kort geleden. Maar dan wel zo, dat de deur niet op slot zit – wel goed luchtdicht afgesloten – en je er uit kunt wanneer je je bedenkt of in paniek raakt.
En dat zou volgens mij best wel eens kunnen gebeuren op het moment dat je in de échte werkelijkheid met de door jezelf vooraf bedáchte werkelijkheid wordt geconfronteerd. Dan ziet alles er toch weer anders uit. Ook moet je voorkomen dat je slachtoffer wordt van een vorm van ontoerekeningsvatbaarheid, die bij depressiviteit kan optreden. (Henk heeft het daarover gehad in 794 – zie deel I van dit forum.)
Mijn dringend advies is: Gebruik géén methoden, waarbij je halverwege niet meer terug kan, mocht je dat willen. Nog afgezien van het feit dat dat soort methoden blijvende schade kunnen veroorzaken, wanneer ze mislukken. Ik zeg dit, omdat dat vroeger (vrijwel zeker) een keer in mijn vriendenkring gebeurd is bij een jonge vrouw – iets ouder dan jij nu – die zelfmoord heeft gepleegd. Ik laat dat nu even rusten, maar hoop dat verhaal hier nog eens te vertellen.
Ook op je kernvragen hoop ik later in te gaan. Ik wil het nu eerst over een paar andere dingetjes hebben.
Jij schreef: ‘Waarom leven terwijl je, zelfs na lang zoeken…..’ enz. Ik moet hier toch een beetje om glimlachen. Vanwege dat ‘zelfs na lang zoeken’. Dat is niet laatdunkend bedoeld, zo van: ‘Kijk dat jonkie nou eens; die komt net kijken.’ Nee, zo bedoel ik dat zeker niet, want ik heb juist respect voor je.
Maar het is wel het (goedmoedig!) glimlachen van een oudere man over ‘de jeugd’. Ik ben ongeveer drie keer zo oud als jij en heb ongeveer anderhalf keer jouw leeftijd over de vragen nagedacht, die jij nu noemt. Het is dus een beetje ‘Opa vertelt’ en dan hoop ik maar dat jij aardige opa’s hebt, want anders heb ik een probleem. Dát ik er zo lang over heb nagedacht – en tientallen boeken heb gelezen enz. – wil natuurlijk niks zeggen over de kwaliteit van mijn antwoorden. Het kan zelfs zijn, dat jij al verder bent.
En dat jij zo jong bent is voor mij geen reden om je minder serieus te nemen, zoals velen doen – niet hier overigens – waar het om jongeren gaat. Eerder meer serieus, alhoewel dat ook weer onzin is. En driekwart van de mensen hier is ouder dan jij, maar dat is logisch, want driekwart van álle mensen is ouder dan jij, dus ook hier.
En toch vind ik dat jij hier thuis hoort. Want je worstelt met eenzelfde soort doodsverlangen, als waar wij mee worstelen. En je stelt globaal dezelfde vragen, die daarmee samen hangen. En je denkt na over welke methode je zou moeten gebruiken. Ook dat komt hier wel aan de orde. (Niet zo heel vaak, want dat is lastig.) Daarom vind ik dat je hier op je plaats bent. (Moet jij uiteindelijk zelf uitmaken, natuurlijk.)
Maar ik denk wel dat jij het als moeilijk ervaart om hier ‘binnen’ te komen. (Je hebt sinds je eerste post ook niks meer van je laten horen.) Ik zie de situatie als volgt: Jij komt als nieuweling binnen in een kamer waar iedereen mekaar al jarenlang kent en met elkaar zit te praten. En dan moet jij maar zien hoe je contact maakt. Lastig. Maar als je onze vorige posts gaat lezen – wat heel veel werk is, dus je moet hier en daar maar wat scannen – dan kom je er wel in, denk ik.
Ik zal het in ieder geval zeer op prijs stellen, als je hier gaat meepraten, want elke generatie heeft toch weer z’n eigen levensbeleving en een meeschrijver van jouw leeftijd hebben we hier niet (voorzover ik weet). Ik zal het ook op prijs stellen, omdat zelfmoord en zelfmoordgedachten bij jongeren een veel grotere rol spelen dan over het algemeen zichtbaar is. En praten daarover biedt in ieder geval ruimte, dat heeft iedereen hier al wel eens gezegd.
Dan is er nog iets. Jij schreef: ‘Ik zal hier vrees ik veel commentaar op krijgen….’ enz. Ik vrees op mijn beurt dat dat jou wat is tegen gevallen, want er hebben ‘maar’ drie personen op jouw post gereageerd. Weliswaar waardevolle reacties in mijn ogen, maar toch.
Dat komt enerzijds, denk ik, doordat er hier relatief weinig actieve schrijvers zijn. Anderzijds – en dat klinkt je waarschijnlijk héél vreemd in de oren, maar is wel logisch – val je hier met je verhaal niet uit de toon, wat in je gangbare sociale omgeving waarschijnlijk wel het geval is. En dat zou – zeg ik heeeeeel voorzichtig – een reden kunnen zijn, dat mensen niet massaal hebben gereageerd. Het zou kunnen – weet ik niet – dat je daardoor teleurgesteld bent en niet meer verder hebt geschreven. Als dat zo is, vind ik dat jammer.
Maar hoe dan ook, dit is wel een goed forum, doordat de mensen hier vrij diep, soms heel diep, op de dingen in gaan en ook – voorzover anoniem mogelijk – om elkaar geven en respectvol met elkaar om gaan. Dat laatste zal niet iedereen willen beamen waar het om mijn persoontje gaat, maar dat laat ik maar even buiten beschouwing. Wat betreft dat diep op dingen in gaan, denk ik, dat jij hier op je plaats bent. Zo te lezen ben jij iemand, die dat ook doet.
Ans (145) heeft je gevraagd of jij je nog kunt herinneren waarom je voor het eerst dood wilde op je achtste. Een logische vraag en Ans kennende ook volkomen oprecht bedoeld. Maar je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wilt. Je hoeft hier niet méér te laten zien, dan je kwijt wilt. Ik voor mij hóef het ook niet te weten. Het feit alleen al, dat jij met vragen rond een doodsverlangen worstelt, maakt mij voldoende duidelijk dat er serieuze redenen zijn, waardoor je je met die vragen bent gaan bezig houden. Wat de féitelijke redenen zijn, vind ik dan minder belangijk.
Hier laat ik het even bij. Zoals gezegd: ik hoop later op je vragen terug te komen, want die vind ik belangrijk. Laat even weten, als je wilt, of je mijn post gelezen hebt, dan kan ik alsnog ingaan op je vragen. Hoor ik niks van je, dan neem ik aan dat je hier niet meer leest en laat ik je vragen voorlopig even rusten.
Vriendelijke groeten,
Janus.
Hehehe :p een hele analyse, dank Janus :)
Misschien ben ik nog niet zo oud, maar zo voel ik me wel. Het was immers nooit de bedoeling dat ik zo oud zou worden.. De gemiddelde mens wordt geloof ik 80 en daarom worden 80-jarigen als oud gezien. Ik zou echter nooit ouder worden dan 16, nu zit ik al 5 jaar over die leeftijd heen…
Ik wil niet dood, dat is eigenlijk het probleem waarmee ik worstel bij het beëindigen van mijn leven. Ik wil niet dood want ik weet niet wat dood is, hoe het voelt om dood te zijn, wat er gebeurt als je dood bent. Mensen hebben er wel ideeën en geloven over, persoonlijk hoop (en geloof?) ik dat er na de dood niets is, maar wat is niets en hoe is het om niets te zijn of te hebben? Dat is letterlijk onvoorstelbaar. Je kunt je ogen sluiten en proberen aan niets te denken, maar dan alsnog is er altijd iets. Je kunt je huis verliezen, je baan, je familie, je geld, je kunt in coma raken maar er blijft altijd iets. Daar ik niet weet (en geen ander me dit kan vertellen) wat er na de dood is, kan ik niet zeggen dat ik dood wil. Want dood willen is feitelijk iets willen wat je niet kent en hoe kun je nou weten dat je het onbekende wilt?
In tegenstelling tot de dood ken ik -mijn- leven en dat wat ik van -het- leven ken wil ik niet. In jaren ben ik nog jong, maar ik heb niet één gelukkige herinnering. Zoals ik niet weet wat dood is, weet ik ook niet wat gelukkig is. Ik heb het menigeen gevraagd maar krijg slechts vage antwoorden. Bij tijden vergelijk ik mijn leven met een hoop vuilnis. Vuilnis maakt je niet gelukkig, je kunt er niet om lachen en het voegt niets toe. Je kunt er wel naar gaan staren – te vermoeid om het weg te gooien, maar meer niet. Vuilnis gooi je weg, soms pas wanneer je je vermoeidheid hebt overwonnen, maar uiteindelijk gooi je het weg. Gooi je het niet weg dan zal het rotten. Hoeveel langer zal ik nog oververmoeid naar mijn leven blijven staren? En zal ik het zelf weggooien of wachten tot ik wegrot?
Ik kwam hier niet om te praten, eigenlijk zocht ik naar zelfmoordmethoden (ik heb er al tig maar blijf toch zoeken). Met ‘bang voor veel reacties’ bedoelde ik eigenlijk dat ik verwachtte dat mensen me tegen zouden spreken: ‘je moet van het leven genieten, het leven is zo mooi geef het nog een kans, als je dan toch dood wilt vraag ons dan in ieder geval niet om je te vergezellen!, je mag niet praten over zelfmoord of zelfmoord methoden, enzovoort’… Vermoeiend… Mensen zijn zo bang voor de dood (het is dan ook het onbekende), zo bang dat de rillingen ze al over de rug lopen bij het idee dat er mensen zijn die het leven niet waarderen. Zo bang dat ze, zelfs al vinden ze het leven nog zo kut, ze alsnog mensen van zelfdoding zouden weerhouden. ZO BANG dat ze mensen zelfs op zouden sluiten om hen tegen zichzelf te beschermen! En vooral dat laatste maakt mij zo boos! Want het is zo simpel om iemand op te sluiten, maar verrijkt dat werkelijk het leven van de persoon in kwestie!? Zodra ze die persoon vrij laten, zal hij dan werkelijk het leven meer waarderen? Een depressief persoon helpen zal daarom nooit inhouden dat je hem helpt met het beëindigen van zijn leven (dat is zelfs illegaal (joeppie, nog meer opsluitingen!)) nee, het zal veel doelloze gesprekken en jawel, opsluitingen, inhouden…
Ik voel me opgesloten. Tegen mijn zin in ben ik op deze wereld gezet (ik had geen keus!), als vanzelfsprekend verwacht men dat ik ondanks alles blij ben te leven, verschikt kijkt men mij aan wanneer ik zeg dit toch niet te zijn, maak ik het iets te openbaar dan word ik als gek verklaard, vertel ik iets teveel dan wordt ik opgesloten, ik wil niet leven en wil niet dood en de mensen die zich op dit gebied specialisten en helpers noemen begrijpen er zelf misschien nog wel het minst van! Het voelt letterlijk alsof ik geen kant op kan! Leven wil ik niet en de dood ken ik niet. Mensen zijn bang voor het onbekende maar dat betekent niet dat het onbekende altijd slechter is. Ik ben bereid, of eigenlijk wanhopig genoeg, om de gok te wagen en de sprong naar het onbekende te nemen. Helaas is het voor eenieder verboden om mij te helpen en steeds wanneer ik het zelf probeer staat mijn overlevingsinstinct weer in de weg… Daarom zocht ik naar mensen die het wellicht samen met mij wilden doen.. Maar ja…
Newana, goed van je te lezen, je schrijft mooi en boeiend.
Ik persoonlijk ben niet bang voor de dood en het onbekende, want ik geloof niet dat er nog iets is als je het leven beëindigt. Gewoon niets, geen bewustzijn. Ik denk aan het Iraanse meisje dat op straat werd doodgeschoten. Die ogen die kijken maar niets meer zien. Niets, klaar, weg, simpelweg gestopt.
Hoe kan het dat jij geen enkele gelukkige herinnering hebt? Wat voor gezin kom jij dan uit vraag ik me af, dat moet echt horror zijn geweest. Als je je leven vergelijkt met vuilnis, dan kan het niet anders dan dat jou groot onrecht is aangedaan. Ieder kind heeft recht op gelukkige momenten, al is het eten van iets lekkers bijvoorbeeld (dat kan ik mij als een van de gelukkigste momenten herinneren: de geur van pannekoekdeeg dat mijn vader in de keuken aan het maken was, met zo’n ei in het midden en meel er omheen…)
Geluk bestaat voor mij, tegenwoordig, uit een verzameling momenten waarop ik plotseling besef dat ik de juiste keuzes heb gemaakt. Ook al zijn er veel keuzes waarmee ik mezelf juist echt pijnig, dan nog kan ik tevreden zijn met bepaalde kleine beslissingen die ik deed om mezelf verder te helpen in een poging het leven te krijgen dat bij me past.
Omdat ik de laatste tijd weer vaak erg boos ben, en weinig concentratie kan opbrengen heb ik besloten om te proberen te mediteren, elke dag een kwartiertje. Als het goed is kom je dan in een staat van ‘alleen maar zijn’ , zonder vervelende gedachten of angsten. Als het lukt hoef ik dan ook geen alcohol meer te gebruiken om in relaxte bui te komen.
Dus, dat zou ik wel samen met je willen doen, een kwartiertje per dag ‘doodgaan’, en dan terugkomen om met hernieuwde ontspannen blik weer het leven in te kijken.
@ 177 Newana
Ik verlang naar de dood, voor mij is het beloofde land als je het zo kan ziet. Heeft me gered dubieus genoeg, zonder het verlangen en weten dat de dood de (enige) uitweg was binnen bereik. De dood is voor mij dat er niets meer is, ik eindelijk niet meer hoef, alles over is.
Ik WIL geen hemel en alle andere gelovige onzin (sorry voor wie ik op zijn tenen trap nu) gewoon niets, helemaal niets, cremeren, weg.
De as ergens voor plantjes en bomen uitstrooien, die schijnen het er goed op te doen, de kringloop van de natuur tot voedsel van de aarde.
Ik ben bang voor dood gaan, heb gezien hoe moeilijk het kan zijn, wat een gevecht, en hoe lang het kan duren met al een klein beetje pech. De kans er toch levend uit te komen, op wat voor manier dan ook want het motto van de samenleving blijkt zo oud mogelijk te worden tegen elke prijs.
Waarom ik hier nog ben, weet het niet zeker, me mensen die me proberen te helpen, me telkens net een beetje hoop geeft, de hele kleine dingetjes.
Is al regelmatig gedreigd met gedwongen, gesloten opname,heb het nog kunnen voorkomen, ben meerder keren in het crisiscentrum opgenomen om te voorkomen dat.., er wordt nu wel gesproken over gesloten crisisopvang.
heb meerdere keren met de middelen, alles geregelt, gezeten dat ik het zou gaan doen, gek genoeg gebeurt er iets dan of die dag, onverwacht telefoontje, iemand aan de deur, bericht, weet niet wat, maar waardoor ik het maar weer even uitstel.
Heb eigenlijk mijn plan hoe en wat al een hele poos klaar, net als de papieren etc. Dat ik het alleen doe maakt het duidelijk dat dit mijn uitdrukkelijke wens is, ik wil niet dat mensen daar aan kunnen twijfelen en het niet ergens anders aan toegeschreven kan worden.
Mischien is het een rare gedachte hoor, dat kan best.
Heb jij ervaring met gedwongen en gesloten opname? spreek je over de doelloze gesprekken uit eigen ervaring? Er zouden hulpverleners zijn waar je ook openlijk over zelfmoord zou kunnen praten. Je mooet ze maar net tegen komen.
Vindt net als jij dat je zomaar op de wereld gezet wordt, en het er maar mee moet doen, als je het dan niet wil reageert de omgeving geschokt. Zelfs hulp verlening raakt in paniek en dreigt met vanalles en nog wat, deelt stempels uit of het niets is, en willen de verantwoording niet over je hebben etc.
Ik vindt het wel fijn als er nu met me gepraat wordt, er begrip is dan het heel moeilijk is, en bevestigd wordt dat ik veel heb mee gemaakt en geen prettig en moeilijk leven heb.
Helaas niet over zelfmoord, dat is nog steeds een taboe.
Net euthanasie in de psychiatrie,ondanks dat het mogeliijk zou moeten zijn, zijn er weinig psychiaters die daar mee instemmen. Dat zou volgens mij nl de methode zijn om het niet alleen te hoeven doen. Maar dan moet je echt heel zeker van je zaak zijn. Duidelijk kunnen maken aan verschillende mensen dat dat de enige optie voor je is etc ondanks twijfel om het onbekende dat volgens mij mensenlijk is. En moeilijker is dat deze zelf beoordelen of je behandelbaar bent of zij vinden dat er hoop voor je is.
Personeel in het crisiscentum vertelde me dat ze aleen bij heel ernstige aangeboren psychiatrische gevallen waar geen enkele verbeteribg te verwachten was eutanasie en zelfmoord goedkeurden, als er ook maar kans op iets verbetering is wordt alles in zijn werk gesteld om je te behandelen met of zonder je toestemming.
Een ander snapte niet dat ik er niet gewoon vandoor ging en er een einde aanmaakte, ik had afgesproken met haar collega er niet zonder het te melden er van door te gaan, en ik kom niet onder afspraken uit. Volgens haar waren afspraken maar een formaliteit zodat zij niet verantwoordelijk zijn. Dat maakte het niet begrijpelijker op.
Het prettige van hier schrijven is dat er niet geschokt gereageert wordt, het juist geaccepteert wordt, alhoewel het ook niet toe gejuigd wordt hoor zoals je wel hebt kunnen lezen. Veel zijn ook zoekende wel of niet doen, hoe verder, dan zowel in het leven als in de dood.
@
Lieve Henk,
Nl heb ik op je site gekeken en genoten van je manier van vertellen, je humor, het verhaal van Mickey en de foto,s van jou en je kleinkinderen.
Katten zijn echt bijzonder he, wat ze aanvoelen en hoe ze reageren.
Ik heb wel geprobeert een boodschap achter te laten hoor maar heb zoveel moeite met anoniemiteit opgeven. Mischien later. Dit is veiliger.
Wat vreselijk wat jou en je moeder is aangedaan
Fijn dat je een vrouw, kinderen en kleinkinderen hebt die bij je zijn en je een heel klein beetje kunnen ondersteunen.
Je schrijft over omstanndigheden van krijgen van kinderen,
daarin heb ik gevochten, ik heb geweigert kinderen te krijgen in zulke omstandigheden, hoe jong en onwetend ik ook was, en hoe graag ik zelf kinderen gehad had, ik wilde het niet op die manier.
En dat is iets waar ik nu trots op ben, nooit spijt van heb gekregen. Ik heb nu de leeftijd om te zitten met een onvervulde kinderwens volgens een psychologe, maar ik denk dat omdat het zo bewust was me dat ongelovelijk helpt daarin.
Vandaag heb ik beetje bij beetje een speeltorentje gemaakt voor de katjes, vooral Sjakie een grote rode kater is er erg blij mee en heeft en onder liggen rollen.
Daar zit ik erg mee, er wordt nu besproken over gesloten crisisopvang, maar hoe moet het dan met mijn katjes? Zonder is het met mij zo bekeken. Mischien weten hulpverleners een antwoordt.
Dieren zijn belangrijk he
groetjes Thian
Thian, in je antwoord op Newana (179) vertel je dat een collega van je behandelaar nogal laconiek reageerde toen je haar vertelde van de afspraak die je met je eigen behandelaar had: je zou, als je de zelfmoord na was, haar eerst bellen. Je vertelde de collega dat die afspraak zwaar woog voor je: je beschouwt hem als belofte, en een belofte hoor je na te komen vind je, wat heel eervol is.
Die collega reageerde toen in de trant van: ‘Nou ja die afspraak stelt niet veel voor, die moeten we maken opdat we niet verantwoordelijk zijn’. Zij beschouwt hem als een formaliteit, een plicht; jij beschouwt een afspraak als een gewetenszaak. Dat botst inderdaad.
Maar dat interpretatieverschil raakt ook aan de kern van de onmacht van de hulpverleners. Ze hebben tot taak je te helpen je leven weer in goede banen te leiden; als een cliënt zelfmoord pleegt, is dat in hun ogen het ultieme bewijs dat ze in die opdracht zijn mislukt. (Of het voor jou wellicht de beste oplossing is, doet er in hun verhaal helaas minder toe.) De ellende is dat zijzelf daarop worden afgerekend (een cliënt die zelfmoord pleegt, betekent in die redenering dat zij hun werk niet goed hebben gedaan), en dus sluiten zowat alle hulpverleners tegenwoordig een ‘contract’ met cliënten die suïcidaal zijn: die moeten beloven geen zelfmoord te plegen, dan wel tenminste op voorhand te bellen. Bij veel instanties is zo’n contract zelfs een plicht voor de cliënt. Beloof je zoiets niet, dan weigeren ze je verder te behandelen.
Sommige hulpverleners gaan nog een stap verder en willen het over alles hebben, behalve over de zelfmoordgedachten. Wat natuurlijk bizar is: daarmee sluiten ze een belangrijk – soms zelfs cruciaal – deel van de denkwereld van hun cliënt uit van het gesprek en dus van de behandeling. Alsof erover praten al bedreigend is voor hun positie. Dat schiet natuurlijk niet op…
Maar die afspraak die je hebt gemaakt is bepaald meer dan een formaliteit. Voor jou is het een belofte, iets dat je per se wilt nakomen. Voor goede hulpverleners is het een uiterste middel om contact met je te blijven houden. En voor slechte hulpverleners is het een manier om zichzelf in te dekken of zelfs een vrijbrief om een moeilijk onderwerp te mijden.
@ Lieve Thian,
Bedankt voor wat je schrijft over m’n site… je hebt duidelijk ‘iets’ meer gelezen dan mijn Mickey-verhaal. Hier reageren is uitstekend, want ik ben met je eens dat dat ‘veiliger’ is. Zowel voor jou als voor mij, want m’n energie is nogal beperkt en hier kan ik me gemakkelijker terugtrekken dan uit een mail-contact. Mijn stelling “De mens is van nature egocentrisch” geldt zeker ook voor mezelf. :-)
Een opvallende reactie:
“Wat vreselijk wat jou en je moeder is aangedaan”
Weet je, dat het me nog steeds moeite kost om m’n biologische moeder als slachtoffer te zien. Mijn haat is inmiddels niet meer zo sterk als een aantal jaren geleden, ook voor haar geldt dat een mens de optelsom is van genetisch materiaal plus levenservaringen, maar onder druk van de samenleving je kind afstaan voor adoptie… Het zit me nog steeds niet lekker, zoals je ook hebt gezien bij wat ik schreef over het krijgen van kinderen.
En ik vind een bewuste keuze om kinderloos te blijven dan ook zeker iets waar je trots op kunt zijn en ik ben met je eens (en hoop) dat de onvervulde kinderwens geen groot probleem zal/mag worden.
Spelen met de katjes… je zou het bijna therapie mogen noemen… wat heet bijna. Leuk voor Sjakie en… hoe heet de andere ?… en goed voor jou.
Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt over hoe het met hen moet wanneer men je het liefst in de gesloten crisisopvang zou plaatsen.
‘k Heb geen idee of daar in ons land van regels en regeltjes iets op verzonnen is.
Het beste voor de katjes zou natuurlijk zijn dat zij in hun eigen omgeving verzorgd zouden blijven worden, maar daar zou je dan waarschijnlijk zelf iemand voor moeten vinden.
Laten we hopen dat het niet nodig zal blijken te zijn, dat je in ‘rustiger vaarwater’ komt en van daaruit, na het overboord gooien van de nodige ballast, richting ‘veilige kust’ zult gaan.
Het kan en waarom zou het jou niet overkomen…
Waarom doorgaan ? Om, zoals je zelf aan Newana schrijft, “de hele kleine dingetjes”.
“Is that all there is ?” zong Peggy Lee pakweg 40 jaar geleden…
Misschien wel, misschien niet… wanneer je er een einde aan maakt, zul je het nooit weten.
En Peggy Lee zegt/zingt ook nog…
I know what you must be saying to yourselves,
if that’s the way she feels about it why doesn’t she just end it all?
Oh, no, not me. I’m in no hurry for that final disappointment,
for I know just as well as I’m standing here talking to you,
when that final moment comes and I’m breathing my last breath, I’ll be saying to myself
Is that all there is, is that all there is
If that’s all there is my friends, then let’s keep dancing
Let’s break out the booze and have a ball
If that’s all there is
Dat laatste is misschien niet zo’n verstandig advies, maar voor de rest… mooi nummer, mooie tekst… naar mijn onbescheiden mening.
Met vriendelijke groet,
Henk.
@ Henk 169 en 175
Hallo Henk,
We hebben het dan toch kunnen lezen, je verhaal over Mickey. Inderdaad een echte kameraad. Ze zeggen wel eens dat katten zich niet betrokken voelen bij mensen, nou, niets is minder waar. Ze behouden wel hun zelfstandigheid en zijn eigenzinnig, maar dat is iets anders en vind ik juist het leuke aan die dieren.
Wat een rijkdom, die kleinkinderen – je kinderen ook, neem ik aan – en dat je nog maar vaak uitgewoond mag raken door ze. :)
En bedankt voor je uitleg over ‘Sorry Janus’ Nou snap ik ‘m. En ook bedankt voor het compliment wat je me daar geeft. Dat heeft me echt goed gedaan.
Ik druk mij idd minder stellig uit. Dat komt door Karin. Zij heeft mij achter de schermen een paar keer bestraffend toegesproken – nou ja, corrigerend is eigenlijk een beter woord – dus ik probeer me daarnaar te richten. Gaat met moeite, want mijn stelligheid over een aantal onderwerpen is nog hetzelfde, zoals je wel kan begrijpen. Maar ik vind het belangijk om op dit forum te kunnen blijven schrijven. Voor mezelf – het is een behoorlijk stuk zinvolle levensinvulling geworden – en voor anderen, die ik een handreiking probeer te doen in hún zoektocht en strijd in dit leven.
Gegroet Henk en succes met je site, waar ik nog weinig van gezien heb, maar die me wel interessant lijkt, vooral de filosofische gedeelten,
Janus.
@183 Janus
Hallo Janus (nog op of al op ?),
Alhoewel het me moeilijk maakt(e) om de pijp aan Maarten te geven, ben ik met je eens dat de kinderen, kleinkinderen en niet te vergeten mijn Nicole “rijkdom” zijn.
Wanneer een kleindochter in je baard gaat hangen, voel je dat je nog leeft… :-)
Voor mij was m’n site een stuk zinvolle levensinvulling geworden… tot het moment dat m’n pc er begin vorig jaar de brui aan gaf. Nu lees ik liever dan dat ik schrijf… da’s minder vermoeiend.
Met vriendelijke groet,
Henk.
@ Thian en CC Henk.
Lieve Thian,
Je hebt het een paar keer over gesloten crisisopvang gehad, waar je behandelaar kennelijk enigszins naartoe werkt. Ik wil daar wat over vragen en zeggen.
Je hebt in 135 dit gezegd: ‘….bel het crisiscentrum niet meer ivm het bed op recept dat telkens naar voren wordt gehaald.’ Bedoel je daarmee dat je niet meer in dat crisiscentrum mág komen of bedoel je dat jij daar – min of meer uit vrije keus – niet meer naartoe gaat, vanwege dat gepraat over bed op recept?
Dat je niet meer naar dat bed op recept toe wil, dat kan ik begrijpen, want zoals jij het beschreef lijkt dat wel een soort vrijwillige gevangenis voor de nacht. Bovendien kan ik me voorstellen dat je idd erg uit je eigen levensritme wordt gehaald daardoor. Nog afgezien van de reistijd.
Maar wil dat zeggen, dat als je dat weigert, dat je dan ook niet meer welkom bent in het crisiscentrum? Of mag je daar dan toch nog wel naartoe. Ze kunnen toch niet tegen je zeggen dat wanneer je bed op recept weigert, dat je dan ook niet meer in het crisiscentrum mag komen?
Als je nog wél in het crisiscentrum mag komen, is het dan niet het beste om daar gebruik van te maken, ondanks het gepraat over bed op recept? Je zult ze dan wel moeten uitleggen waarom je niet van bed op recept gebruik wil maken, maar dat kan toch wel?
Alles beter, lijkt mij, dan gesloten crisisopvang. Bovendien kun je gesloten crisisopvang weigeren, neem ik aan, zolang er geen sprake is van goede gronden voor dwang(opname). Of dat nou voor korte duur is of voor langere.
Dan speelt er in mijn ogen nog iets anders een rol. Karin heeft het in 181 uitgebreid gehad over het hoe en waarom van afspraken door hulpverleners. In de laatste zin zegt ze daarover: ‘En voor slechte hulpverleners is het een manier om zichzelf in te dekken…..’enz. Nou hoeft het nog niet eens alleen maar te gaan om sléchte hulpverleners, want ik geloof dat ook de goeie zich ook wel eens zullen proberen in te dekken. Maar dat mag niet ten koste gaan van de ‘cliënt’ (mens dus).
Ik verdenk hulpverleners en behandelaars er ook wel van – net als bij het maken van afspraken – dat ze in sommige (of veel?) gevallen dwangbehandeling of gesloten crisisopvang toepassen, juist om zichzélf in te dekken! Het gaat dan niet in de eerste plaats om jouw belang – wat wel zou moeten – maar om het hunne, namelijk het wegnemen van hun eigen risico dat ze lopen. Zo van: Liever opsluiten dan dat ik – de behandelaar – erop wordt aangesproken als ze zelfmoord pleegt.
Mogelijk ben ik te achterdochtig en ik weet niet wat haar beweegredenen zijn. Maar aangezien ze jong is en nog in opleiding is de kans groter dat ze voor ‘veilig’ kiest, maar dan niet veilig voor jou, maar veilig voor haarzelf. En dan is er sprake van dubbele of zelfs tegenstrijdige belangen.
Diezelfde achterdocht heb ik ook bij medicijngebruik. Zo van: Werkt de therapie niet, dan maar een extra pilletje (om zelfmoord of wat dan ook te voorkomen). (Ik heb vroeger in een ziekenhuis gewerkt en heb gezien dat medicijnen soms werden misbruikt om bejaarde mensen rustig te houden. Vandaar.)
Ik realiseer me dat ik het met deze gedachten er voor jou niet eenvoudiger op maak, maar ik denk dat je met dit soort dingen rekening zult moeten houden. Ik kan jouw situatie natuurlijk niet afdoende inschatten, maar naar wat ik proef uit je posts, voel je weinig voor die gesloten crisisopvang, zelfs nog los van je katjes. Daarom denk ik, dat je het beste – alleen als dat nodig is natuurlijk – gewoon naar het crisiscentrum kan gaan, als dat nog kan tenminste. En anders moeten ze dat maar weer mogelijk maken voor jou.
Mijn vraag is dan altijd: Wat wil je zelf? En mijn advies is dan: Kies dáárvoor,
kies voor jezelf. Dat is het enige waar je echt wat aan hebt.
Nog wat over katten. Ik begrijp uit 182 dat Henk door zijn moeder ter adoptie is afgestaan en bij een ander gezin is opgegroeid. Mickey is vermoedelijk dan veel meer geweest dan ‘alleen maar’ een kameraad, maar ook een soort beschermengel in de moeilijke tijd, die hij als kind heeft doorgemaakt. Katten voelen dat soort dingen feilloos aan en bieden idd hulp. Op hun manier natuurlijk, maar onderschat dat niet. Dat gebeurt bij jou ook. Ik herinner mij dat je verteld hebt dat ze je een keer uit de mist hebben gehaald door hun nageltjes in je huid te zetten. Ik bedoel maar.
Ik heb die onderwerpen over Henk’s moeder en kinderen krijgen op Henk’s site niet gevonden – wel gezocht nav wat jij erover schreef. Maar soms vinden mensen, die niet zoveel van computers weten wel iets en iemand, die er iets meer vanaf weet, niet. :)
Liefs en heel veel sterkte met je beslissingen,
Janus.
@ Thian
Nog een kleine aanvulling op 185.
Kijk, Thian, als jij het zélf graag wil, die geslotent crisisopvang, dus als je dat prettiger vind of veiliger, ook in die zin, dat je je dan ook beschermd voelt tegen eventuele toch-nog-niet-gewilde daden van jezelf, dan moet je daarvoor kiezen. Anders niet. Maak duidelijk onderscheid tussen wat je behandelaar wil – eventueel uit haar eigenbelang (wat ze nooit hardop zal zeggen) – en wat jijzelf wilt.
Nogmaals sterkte, Janus.
@ Henk 184
Ja Henk, ik was idd ál op. Zeer tegen mijn gewoonte, want ik ben een nachtmens. Maar het ging wat raar gisteren. Ik ging om half acht slapen met de bedoeling om een slaapje van zo’n ahderhalf uur te doen, maar werd pas om drie uur wakker. Ik voelde me redelijk uitgeslapen en ben toen maar gaan schrijven wat ik eigenlijk gisteravond had willen doen. Maar jij bent ook een laatbloeier, schat ik in, gezien de tijdstippen waarop jij post. Of juist een heel erge vroegbloeier. :)
Q: ‘Alhoewel het me moeilijk maakt(e) om de pijp aan Maarten te geven…’ enz. Dus jij hebt je kinderen verwekt, maar zij hebben jou ook in zekere zin het leven gegeven. Bijzonder. Hebben je kinderen overigens veel last gehad van jouw depressiviteit of wist je dat aardig te camoufleren?
Q: ‘Wanneer een kleindochter in je baard gaat hangen, voel je dat je nog leeft… :-)’ Au!! Maar je voelt idd dat je leeft.
Ik heb ook wel eens gedacht om een weblog te beginnen ofzo, maar zie toch wel tegen het werk dat dat met zich meebrengt op.
Groeten, Janus.
Hmmm, your comment seems a bit spammy. We’re not real big on spam around here.
en ik had juist zo’n lang bericht! :(
Gisteren kon ik dit bericht niet posten omdat het nogal op spam leek ofzo.. Daarom is het nu een reactie op verschillende van bovenstaande berichten.
Ik heb altijd verborgen gehouden hoe ik me voelde en wat ik werkelijk dacht (nu nog steeds). Iedereen reageerde dan ook verrast toen ik op m’n zestiende door school (voelde me toen zo slecht dat ik het niet kon verbergen) ‘gedwongen’ werd in therapie te gaan. Al gauw gaf mijn psychiater me de keus om of vrijwillig opgenomen te worden, of gedwongen… Naja hehe :p ik ben toen maar ‘vrijwillig’ gegaan ^^. Heb een jaar in een kliniek doorgebracht en ben daarna weer bij De Riagg in therapie gegaan – doe dat nog steeds.
Vooral in die kliniek ben ik in aanraking gekomen met veel therapeuten en patiënten. Eigenlijk hoopte ik daar iemand te ontmoeten met wie ik mezelf kon vergelijken. Maar iedereen had een duidelijke reden; mishandeld, gepest, misbruikt, verkracht, abortus… zo had ook iedereen duidelijk iets om aan te werken, om te verwerken. Ik heb niets… Ik vind het leven gewoon ontzettend kut maar ik heb niet echt een excuus om zo over het leven te denken (behalve dan het leven zelf). Mijn huidige therapeut vermoedt dat er vroeger iets is misgegaan bij de hechting tussen m’n ouders en mij (m’n moeder was na mijn geboorte dankzij een auto ongeluk vier jaar lang depressief), maar dat is zo ontastbaar dat er voor mij alsnog niets is om te verwerken.. Uiteraard is het vreselijk wanneer je wordt mishandeld ofzo maar, soms wenste ik dat ik kon zeggen ‘dit is er gebeurt en daarom voel ik me nu zo’. Wanneer ik me inderdaad zo ongelukkig voel vanwege een slechte hechting zou dat voor mij wel verklaren dat ik ook van vroeger, m’n kindertijd, geen goede herinneringen heb…
Euthanasie moet absoluut toegankelijker worden en dan met name voor de ‘geestelijk’ zieken. Als je de mensen die niet langer willen leven niet helpt met het beëindigen van hun leven dan zoeken ze hier zelf een manier voor. Die manieren zijn moeilijker (ook voor de nabestaanden), pijnlijker, eenzamer en gevaarlijker! Hoeveel mensen zijn er wel gewond geraakt, ziek geworden of zelfs verlamd, hoeveel mensen belanden er dagelijks wel in het ziekenhuis vanwege een zelfmoordpoging? Maar mensen begrijpen het niet! Ik las laatst een verhaal van iemand die een zelfmoordpoging had ondernomen en in het ziekenhuis te horen kreeg ‘if you keep on doing this you will get yourself killed’. Het is werkelijk te beroerd voor woorden. Therapeuten nemen je pas serieus wanneer het te laat is, of terwijl, zolang je zelfmoordpogingen tot niets leiden vraag je slechts om aandacht.
Ik moest mijn therapeut beloven dat ik, tijdens onze gesprekken, geen zelfmoord zou plegen en als ik dat dan wel wilde doen dan moest ik eerst met deze gesprekken stoppen. Dus ik vroeg hem ongelovig ‘en jij zou me de vrijheid geven een einde aan mijn leven te maken?’. Hij zei dat hij me zou laten gaan. Ook de tweede en derde keer dat ik die vraag vol ongeloof herhaalde veranderde hij zijn antwoord niet. Dus een paar weken later testte ik hem uit.. Ik had m’n zelfmoord gepland (ook momenteel, houd altijd wat achter de hand) en zei hem ‘ik wil graag met de gesprekken stoppen’ ‘waarom dan?’ ‘omdat ik niet langer wil leven’. Hij riep er toen iemand bij die zou beoordelen of hij me op moest laten sluiten. God wat was ik boos! Ik had nog nooit in therapie gehuild maar toen barstte ik van woede in tranen uit!
Natuurlijk wilde ik niet opgesloten worden, dus heb ik stilletjes gelogen. Ik dacht er zogenaamd pas een weekje over om een einde aan m’n leven te maken, wist nog niet precies hoe ik het zou doen, had nog niets echt gepland, enzovoort.. Beide therapeuten geloofden me – jawel, zelfs de therapeut met wie ik al twee jaren compleet doelloze gesprekken voerde… Vanaf toen heb ik over mijn gedachten over de dood gezwegen…
Oh, therapeuten zijn zelf zo bang voor jou.. Zelfs voor mij, iemand die wordt uitgelachen als ze boos probeert te kijken… Zo vroeg ik m’n therapeut waarom er nooit iets veranderde in onze gesprekken. ‘Waarom loop ik altijd achter jou aan naar jouw kamertje, waarom houd jij altijd de deur open en zeg je altijd ‘kom binnen’, waarom zit ik altijd aan deze kant van de tafel en jij aan de andere en waarom stel je altijd dezelfde vragen?’ Hij zei dat herhaling goed was voor mij en dit hield hij vol zelfs toen ik antwoordde dat ik het slechts hoogst irritant vond. Mij is opgevallen dat, elke keer wanneer ik iets heel kleins verander in mijn gedrag, hij gelijk angstig kijkt. Zo liep ik een keer iets langzamer achter hem aan in de gang, hij hield de deur al open en begon met ‘kom binnen’ om toen te zien dat ik er nog niet was.. Of, hij zei dat mijn handdruk zo slapjes was, dus de keer erna hield ik zijn hand iets langer vast en kneep erin – echt, hij hield z’n adem in ^^. Of toen het leek of er iemand op de deur klopte en hij opstond om te kijken wie er was, dan zie je gewoon in heel zijn houding dat hij zich ongemakkelijk en bekeken voelt… Dus ik geloof dat die hele routine die bij de therapie mee komt kijken niet is voor de patiënt, maar voor de therapeut. Zo geloof ik ook absoluut dat je slechts moet beloven geen zelfmoord te plegen zodat zij er niet op worden aangekeken..
Vanaf m’n zestiende zit ik in therapie en aan m’n therapeuten heb ik me tot nu toe slechts geïrriteerd. Wat vinden jullie, moet ik doorgaan of kan ik toch beter stoppen?
@ 181 Karin Spaink
Het geeft duidelijk aan moeilijk het is voor de hulpverleners, en daar ben ik ook van overtuigd.
Ik ben in de veronderstelling dat als afspraken zo belangerijk voor iemand zijn dat dat juist een hulp middel en handvat kan zijn voor een (goede) hulpverlener. Zonder er misbruik van te maken.
Want wat begin je als er geen afspraken te maken zijn.
Heb om afspraken gevraagd bij nieuwe hulpverlener, dat ik nu afspraken had en die kwamen te vervallen, wat als het niet gaat, kreeg een opsomming dat alles binnen de behandeltijd viel wat vooral niet mocht binnen behandeling, maar geen afspraken, geen woord over zelfbeschadigen en krassen, zelfmoord etc.
Ik zou verwachten als deze instellingen moeite hebben met de verantwoordelijkheid die ze hebben en alles wat er nl bij komt, ten op zichte van de patient dat ze hiet juist over praten.
Er schijnt 1 x per jaar door een psychiater te worden gekeken hoe suisidaal je bent, en nog een aantal dingen. (verder zie je deze blijkbaar niet niet, bezuiniging??)
Wil graag afspraken, en dat zal nu wel gaan gebeuren, maar ze moeten wel haalbaar zijn. Vindt haar te bellen al mooeilijk, krijg je eerst ook nog eens een snauwend iiemand van de administratie!!!!!
Toen die collega (hulpverlener) dat zei was ik opgenomen in het crisiscentrum, door wijzigen van afspraken door hulpverleners zonder informatie en overleg, zelf niet weten volledig overstuur geraakt, moest weg, wilde weg ,mocht toen niet meer weg. Ik kon zelf geen afspraken meer maken omdat ik me er niet meer aan kon houden.
Toen ik nogmaals kwam praten omdat ik het er niet uit hield en weg wilde zei ze: Ik nap niet dat je niet gewoon gegaan bent, (ik had ingestemd om niet zomaar weg te lopen). Afspaken zijn een formaliteit zodat ze niet verantwoordelijk zijn. Als ik nu maar gewoon zei dat ik mezelf niets aan zou doen was ik buiten, als ik mezelf wat aan wilde doen was dat aan mij.
Het effect was averechts, volledig over mijn toeren gezegd, ik ga geen afspraken maken omdat jij dan niet verantwoordelijk bent.
Toen heeft ze me naar een collega over gedaan (ze gaat sindsdien niet meer met me in gesprek), die wel keek naar wat er aan de hand was en het heeft geprobeert daar dragelijker te maken.
De volgende dag is er ook nog met gepraat, gezegd dat ik nog een dag mocht blijven maar dat kon ik niet meer was volledig uitgeput van alles wat er gebeurt was. Maar waardeer die mensen erg.
Ik merk dat er in de crisis opvang veel fout gaat, onbedoelt er is een groot tijd te kort en het doel is zo snel mogelijk weg hebben van de clienten, voooral met overdrachten gaat het dan mis. Merk ook dat het personeel er last van heeft.
Blijft een apparte wereld, met nl aparte patienten zoals zij het zien, maar heb er alle begrip voor dat het een moeilijk vak is en soms erg confronterend.
Er is bij mij veel fout gegaan met behandelaren, het is fijn dat dat toegegeven is, overplaatsingen ziekte, en daar zijn veel gaten tussen gevallen. Het crisiscentrum is in gesprongen met een aantal gesprekken toen het fout was gelopen. Dat is heel lief.
Groetjes Thian.
@Newana: het komt op mij over alsof je eigenlijk ook niet ‘geholpen’ wilt worden door je therapeut maar je vol weerstand daarheen gaat. Je lijkt niet te geloven dat de therapeut er voor jou is, eerder voel je wellicht dat je strijd met hem/haar moet leveren (afgezien of dat klopt of niet). Ik vraag me af, waarom ga je er dan heen? En waarom vraag je aan ‘ons’ of wij adviseren te blijven gaan of niet (een advies wat niemand van ons ook kan geven denk ik, dat is jouw beslissing).
Vroeg me ook af waarom je iets te verwerken zou moeten hebben. Is er geen mogelijkheid geboden te focussen op het nu en omgaan met de zaken waar je mee zit?
Het lijkt me erg moeilijk zo te leven als je er zo uiterst niets aan vind. Ik herken het gevoel wel alleen overvalt mij dat hooguit in kleine periodes. Je gaf aan dat niemand kon vertellen wat het is of hoe het voelt, gelukkig zijn. Dat je alleen vage antwoorden kreeg. Maar is het antwoord ook niet gewoon vaag? Alleen al omdat geluksgevoel zo individueel bepaald is en door zoveel verschillende factoren veroorzaakt kan worden. Zo kan ik me eventjes gelukkig voelen als de kat me vol overgave komt knuffelen maar kan ik tegelijkertijd verder ongelukkig in het leven staan. Een ander die niet van katten houdt zou bepaald ongelukkig worden van mijn kat maar is wellicht zielsgelukkig met een nieuwe baan of nieuwe liefde. Denk in elk geval dat geen mens voortdurend gelukkig kan zijn. We streven misschien meer naar een structurele tevredenheid met ons leven met af en toe hier en daar een geluksmomentje.
Heb je ook geen enkele herinnering van kleine geluksmomentjes? Heel hard moeten lachen om iets, een knuffel van iemand krijgen, iets bereikt hebben of gemaakt hebben, zulke dingen?
Overigens op je verhaal over euthanasie bij psychische problemen. Ik ben geen hulpverlener, nooit geweest ook. Maar ik heb verschillende mensen gekend die suicidaal waren en een serieuze poging hebben ondernomen. Veruit de meerderheid waarbij ik heb kunnen ingrijpen en besloot dat toch maar te doen, heeft nu een heel leuk leven waar ze zelf innig tevreden mee zijn. (een iemand niet, die poging is gelukt maar had ik ook niet in willen grijpen). Ok, was de suicide poging geslaagd geweest, hadden ze niet geweten dat ze later gelukkiger zouden worden. Maar de ervaring maakt dat ik mij wel in kan denken hoe moeilijk het is voor een hulpverlener om te bepalen of er geen enkele toekomst meer is voor iemand anders. Voor een hulpverlener wellicht nog moeilijker, omdat die opgeleid wordt om mensen vooruit te helpen en suicide niet als vooruitgang wordt gezien. Ik begrijp wel dat je daar geen fluit aan hebt als je zelf al zo lang suicidaal bent. Maar misschien maakt het het standpunt van de hulperlening iets begrijpelijker?
@ CiNNeR 193
Jij zei: “Het komt op mij over alsof je eigenlijk ook niet ‘geholpen’ wilt worden door je therapeut maar je vol weerstand daarheen gaat”.
Als ik dit zo lees lijkt de “schuld” nu bij Newana te liggen; ik geloof niet dat dit jouw bedoeling is…
Ik denk het volgende:
Newana is gewoon een betalende klant.
Een klant mag verwachten dat hij een deskundige psychotherapeut krijgt die soepel en adequaat weet om te gaan met “moeilijke, vervelende, weerstand gevende en lastige” vragen en/of gedrag en die progressie weet te boeken.
Bereikt een therapeut geen resultaat, dan dient de therapeut de klant gewoon te verwijzen naar een collega.
@ Newana 191
Hoi Newana,
Ik heb een aantal passages uit jouw berichten gehaald en hier neergezet voor de duidelijkheid.
Ik denk wat en schrijf dit op, zie dit niet als advies, want dat kan ik nooit geven.
Jij zei:
“Vanaf m’n zestiende zit ik in therapie en aan m’n therapeuten heb ik me tot nu toe slechts geïrriteerd. Wat vinden jullie, moet ik doorgaan of kan ik toch beter stoppen?”.
Als jijzelf denkt dat het zinloos is en/of je komt niet “verder” met een therapeut, kan je ook kijken of je een andere therapeut kan krijgen waarmee wel vooruitgang en meer duidelijkheid voor jezelf te krijgen is waarom jij je zo voelt.
Je kan ook stoppen. Uiteindelijk is het jouw leven en jij kan daarmee doen wat jij wilt.
Op Internet is een schat aan wetenschappelijke informatie te vinden over ALLE psychologische (denk)processen en vele (zelf)behandelmethoden; je kan dus ook zelf op onderzoek uitgaan waarom je bepaalde gedachten hebt…
Jij zei verder:
“Euthanasie moet absoluut toegankelijker worden en dan met name voor de ‘geestelijk’ zieken. Als je de mensen die niet langer willen leven niet helpt met het beëindigen van hun leven dan zoeken ze hier zelf een manier voor. Die manieren zijn moeilijker (ook voor de nabestaanden), pijnlijker, eenzamer en gevaarlijker! Hoeveel mensen zijn er wel gewond geraakt, ziek geworden of zelfs verlamd, hoeveel mensen belanden er dagelijks wel in het ziekenhuis vanwege een zelfmoordpoging? Maar mensen begrijpen het niet!”.
Jouw “oplossing” voor de “geestelijke zieken” is wel de oplossing voor de wachtlijsten…
Maar wat moeten al die therapeuten dan gaan doen…?! Die worden werkloos, vinden geen baan meer, worden suïcidaal en dan moet je die ook nog uit hun lijden gaan verlossen…
Mensen helpen om suïcide te plegen is erg moeilijk, want je krijgt met allerlei essentiële vragen te maken. B.v. is er wel voldoende goede therapie gegeven aan iemand die erg depressief is; is het niet met medicijnen (tijdelijk) te verlichten; en zo kan je nog flink wat vragen gaan stellen. Bij terminale en/of ernstig zieke patiënten; zijn er geen middelen die het lijden verminderen of wegnemen.
Gaan “barbecueën” zou ik je afraden; door onverbrande gassen kan vrij eenvoudig een explosief mengsel ontstaan, waardoor de mensen die jou vinden ernstig gevaar lopen. Het licht aandoen in dat vertrek kan al zorgen voor een vrij krachtige explosie.
Op o.a. deze site zijn links te vinden met manieren om relatief “eenvoudig” en pijnloos suïcide te plegen.
@ 57 Joan
De mens is tegenwoordig in staat om de aarde dusdanig snel “te veranderen”, -denk aan de snelle globale ontbossing- dat je ernstige problemen krijgt met de aardse biosfeer waardoor een (letterlijke) onleefbare situatie ontstaat.
Aanpassen is dan onmogelijk, omdat wij fysiek niet kunnen functioneren onder dergelijke omstandigheden.
P.S. 57 moet 157 zijn
@ 55, 188, Thian, Cinner/Darella en wie nog meer. Bugjes en een tip.
Lees eerst 55.
Bij mij werkt Ctrl-c niet om de pagina te verversen (55) en moet ik op de daarvoor bestemde knop klikken. (Ik gebruik Linux met Firefox.) Ik ken Ctrl-c alleen om een geselecteerd iets – tekst of plaatje – te kopiëren. Ook onder Windoos. Kan zijn dat dat bij Apple wel zo werkt.
Die Javascript melding krijg ik idd wanneer iemand al een bericht geplaatst heeft, dat bij mij nog niet zichtbaar is. Terug naar de forumpagina, deze vernieuwen en nog een keer verzenden en het lukt wel. Bij mij verdwijnt de tekst niet bij het vernieuwen van de pagina, maar is ook wel eens wel gebeurd. Dus altijd oppassen. Ook het bericht dat het te ‘Spammy’ is, is meestal een digi-ongerechtigheidje. ‘t Kan zijn dat je bericht dan erg lang is, maar ik heb die mededeling ook wel gehad bij posts, die aanmerkelijk korter waren dan andere hier gaplaatste. Duzzzzz………? Het blijven computers.
Om alle internetongerechtigheden te voorkomen, schrijf ik mijn teksten eerst in een tekstverwerker met een hestelknop. Dus niet Windoos Kladblok. Wis je per ongeluk een stuk(je) tekst, dan kan je dat met die hestelknop altijd weer terug krijgen. Je hebt dan ook de speciale tekens tot je beschikking. (Laptop.) Ik heb hem zo ingesteld, dat hij om de twee minuten automatisch opslaat. Tekst klaar? Dan kopiëer ik hem naar het reactievakje. Ontstaat er dan een internetperikel – hoeft lang niet altijd aan Karin’s systeem te liggen! – dan gewoon de laatste handelingen herhalen.
Succes, Janus.
@Tartarus (194): Tja, in zekere zin is het toch wel wat ik bedoel eigenlijk, al klinkt het niet erg sympathiek. Een therapeut moet zich welliswaar op vele soorten mensen kunnen instellen of kunnen verwijzen naar een collega, maar is geen toverdokter. Als de client eigenlijk geen therapie wil, er alleen voor de vorm heengaat en alleen de dingen zegt waarvan gedacht wordt dat de therapeut die zal willen horen, kan de therapeut nog zo geweldig zijn maar zal er zeker niets verholpen worden.
181 “Maar die afspraak die je hebt gemaakt is bepaald meer dan een formaliteit. Voor jou is het een belofte, iets dat je per se wilt nakomen. Voor goede hulpverleners is het een uiterste middel om contact met je te blijven houden”
Volgens mij is het gewoon ook onderdeel van de therapie, het hoort erbij. Het is toch heel raar als de therapeut onverschillig is?
Ik heb een keer een psychiater ontmoet die wel blij was dat zoveel gestoorde patiënten van hem onder de trein sprongen, dan was de samenleving meteen van ze af. Dat was voor mij op dat moment een reden om juist te willen blijven leven, al is het maar om dat schorem de oren te wassen! Als ik hem nu nog een keer tegenkom zal ik zeggen: Ik ben gestoord en blij dat ik leef en heb net zoveel recht als jij om hier rond te blijven lopen, een samenleving zal altijd bestaan uit een bont gezelschap van mensen, als je daar moeite mee hebt dan moet je zelf maar doodgaan.
191 Nerwana, zou toch best kunnen dat er geen goed bindingsgedoe op gang is gekomen bij jou vroeger? Ik zag een keer een documentaire over kinderen met hechtingsstoornis, die waren erg ongelukkig omdat ze nergens houvast vonden. Er zijn wel boeken over geschreven, misschien best de moeite waard je er een beetje in te verdiepen? Al is het maar om die domme therapeuten op te voeden (tjezus, als ik je verhaal lees: wat een eikel, wat een vreemd gedrag! Ik zou denk ik een andere zoeken, dit schiet toch niet op?!)
@ 191 Hallo Newana,
Ik heb er even over gedacht, er zijn zoveel reactie’s toch maar een woordje van mij, over hoe het bij mij loopt gelopen is en wat mijn gedachten zijn. Hoop dat je er iets aan hebt.
Je hebt volgens mij al klachten genoeg van jezelf, het lijkt het me heel vervelend het gevoel te hebben dat er geen duidelijke oorzaak is, het gevoel de enige te zijn en geen aansluiting bij anderen te vinden.
Bij (erge) trauma’s heb je naast klachten zoals jij nog een heel aantal onvooorspelbaarheden, als herbelevingen etc. het is volgens mij al zwaar genoeg dat zou ik niemand wensen.
Heb nu een beetje het gevoel dat ik in de behandeling een beetje bepaal wat er gebeurd, na een heel moeilijk gesprek vorige week. Ze zegt dat het mijn behandeling is. Ze past ook het behandelplan aan aan wat ik wil en ik moet het goed keuren voor ze verder kan. Er is ook wel gezegd dat het zwaar wordt en veel afhangt van mijn inzet zoals CiNNeR ook al aan geeft, maar tegelijkertijd proberen ze mij ook “binnen te halen” en hebben ze het over een therapeutische relatie op bouwen, en dat het het belangrijkste is dat ik me er veilig ga voelen.
(grote opgave, ik voel me zelden ergens veilig)
Wat ik van jou lees is wel een heel ander verhaal, je irriteren aan de therapeut staat vast niet in je behandelplan! Weet je wat er in je behandelplan staat?, heb je inspraak? Is het haalbaar om netjes te vertellen dat je je irriteert aan hem en het gevoel hebt dat het doelloos is? (ik weet hoe moeilijk het is), hoe zou hij reageren. Een behandelplan hoort ook regelmatig aangepast te worden, ik vindt het wel motiverend als het doelen zijn die ik zelf ook echt wil bereiken.
Om eerlijk te zijn ik maak geen afspraken en doe geen toezeggingen die niet haalbaar zijn als ik er niet achter sta, ook niet als het gevolgen kan hebben, ergens niet weg te mogen of opname, ik probeer wel een tussenweg te vinden met ze waar ik me wel aan kan houden maar kan niet anders als antwoorden.
Afspraken en beloftes zijn mijn houvast, toen ze afgelopen week vroeg of ik kon om te beloven haar te bellen als het niet ging, heb ik nee gezegd, wel heb ik gezegd dat een rot gesprek daar voor mij geen reden kan zijn een eind aan mijn leven te maken omdat ik het (de gesprekken) kan stoppen, ze heeft me wel bedankt voor mijn eerlijkheid.
Maar ik zou het niet anders kunnen.
Zou het niet goed zijn om als je het kunt open te zeggen wat je denkt, in plaats van zijn reactie uit te proberen, zeggen ik denk dat u bang bent als ik anders reageer, ws heb je dat al vele keren gedaan, maar toch.
Na ronduit vragen gaf een hulpverlener toe eigenlijk weinig van mijn ziektebeeld te weten, Waarop ik meteen heb gevraagd: waarom verwijs je me dan niet door (met veel moeite en voorbereiding), daardoor heb ik een screening gekregen, ben pas bij een specialistisch centrum voor vroeg kinderlijk trauma beland en daar nog zoekende, maar er gebeurde iets, het is niet duidelijk in hoeverre ik behandelbaar ben maar ik heb mischien een kans en ze weten eindelijk wat ik mankeer en dat scheelt stukken.
De patiente vereniging zei dat veel te veel behandelaar niet door verwijzen door het gevoel dan te hebben gefaald, dat komt behandeling vaak niet ten goede, loop je jarenlang door terwijl je niet de juiste behandeling krijgt. Daardoor ben ik het aan gaan kaarten.
Mischien dat de therapie ook wel zinvol kan worden door het aan te geven. Voor mij is het heel erg belangrijk dat het “klikt” met de behandelaar, juist omdat behandeling zo heftig kan zijn en ze zoveel van en over je willen/ komen te weten.
Loopt zelf ook nog tegen heel veel aan hoor en het is gewoon weg vreselijk moeilijk om je staande te houden en er zelf een weg in te vinden. Maar mischien een kans waard je, al het andere kan is een escape die er altijd is.
Heel veel sterkte Thian
Heel veel sterkte
@ 191
Dit wou ik nog schrijven, heb iemand in het crissiscentrum compleet uitgevraagd over hoe of er zou gebeuren als ik aan gaf me niet meer aan afspraken te houden (had toen gesprekken met haar) Het is gewoonweg niet mogelijk dat jij je afspraken stopt om er een eind aan te maken ze je kunnen laten gaan, ze zijn gewoonweg strafbaar, de hele praktijk/ organisatie word binneste buiten gekeerd als je het werkelijk doet. Deuren gaan op slot als je weg probeert te gaan (ervaring, bleef daarbij besloten maar te blijven zonder dwang).
Er wordt een arts of psychiater bij gehaald die een IBS mag uitschrijven en je wordt in een taxi met gesloten deuren naar een instelling gebracht waar je je veters moet inleveren (dus het is beter schoenen zonder veters te dragen). Daar kunnen ze je over het algemeen maximaal 3 dagen vasthouden tot het ergste voorbij is anders volgen andere maatregelen via de rechter als je niet zelf met een opname of andere ondersteunende maatregelen instemd.
(is allemaal zo op te zoeken heb ik ook nog gedaan toen)
Begrijp dat je heel erg boos was dat hij dat niet verteld heeft van te voren, ik vindt wel dat er gewoon over gepraat moet kunnen worden maar begrijp ook weer dat hij in een lastig parket zit. Naar mijn idee kunnen ze beter, of moeten ze zelfs eerlijk zijn om te kunnen helpen.
Toen ik al die vragen stelde wilde ze weten hoe het me zou beinvloeden als ik het zou weten, het maakt voor mij geen verschil dan wel dat ik mischien toch wel eerder aan de bel trek voor het uit de hand loopt. Omdat ik geen mislukte pogingen wil. Praat eheel erg graag over manieren om zelfmoord te plegen, hebben ook erg gelachen maar ze had er veel moeite mee, ik heb gevraagd of ze zelf ondersteuning kreeg en heb toestemming gegeven informatie aan derder te geven als dat nodig was. Vondt niet dat ik het haar anders aan kon doen.
Toen het erg was de laatse keer zei die therapeute, je hangt je toch niet op met de kerstverlichting aan de lamp op, hebben we ook erg om gelachen, de lamp hangt niet stevig genoeg was mijn reactie, maar kwam nl niet onder het gesprek uit. Ze vroeg dan ronduit waar ik stond.
Op het moment dat ik er echt uitstap houdt ik me aan mijn afspraak te bellen, zorg wel dat ik niet vanuit huis bel, zodat ik tijd genoeg heb maar ze ook de gelegenheid kan geven echt met me te praten zonder dat ik dingen achter hoef te houden behalve mijn verblijfplaats.
Sorry lukt me niet om kort te schrijven.
alles wat ik van mijn therapeute verwacht, is dat ze eerlijk is.
en ik verwacht meer als een gewoon gespreek.dat kan ik ook met iemand anders hebben.
van een psychater maag ik meer verwachten.ik verwacht hulp.kan ze die niet geven,zeg het dan.
@ans
heeft die psychater echt gezegt, dat die blij is wanner zijn patienten zelfmoord pleegen.dat had die tegen mij moten zeggen.
hurensohn!!!!
@Magnani, ja helaas lopen er van dat soort hulpverleners rond. Die zijn dat vak ingegaan voor het geld, of uit machtswellust of sadisme of iets anders ellendigs. Maar gek genoeg heeft dit me juist ook de kracht gegeven om te vechten. Woest dacht ik: ik ga niet weg, laat hij maar weggaan met z’n mensenhaat, die man houdt geen greintje van mensen, laat hij zelf maar zelfmoord plegen met z’n dure auto. Overigens was die psychiater niet in dienst toen ik hem sprak, hij was aangeschoten op een feestje, een kennis van een kennis, maar ik zal het nooit vergeten. Niemand wens ik het toe ooit in een stoel bij hem te moeten zitten.
Maar dat soort types, of mensen met zulk gedrag en gedachtes die komen zichzelf ook wel tegen vroeg of laat, kan niet anders (hoop ik). Overigens maakte hij geheel geen gelukkige indruk, kan ook niet anders natuurlijk, looser!
Gelukkig zijn er ook goeie, ik heb bij het Riagg een hele goeie therapeut getroffen ooit, daar heb ik nog altijd wat aan.
Toch overweeg ik om ook weer in therapie te gaan, op mijn werk loopt het echt spaak nu, en ik ben erachter dat ikzelf mijn grootste vijand ben. Ik wil toch weer eens achter die internettherapie aan, want ik merk dat die afstand heel goed werkt. Als ik een goed adres vind geef ik het nog even door.
Veel liefs en goeds en sterkte allemaal.
@ 182, @183 @186
Lieve Henk en Janus,
Vindt de humor in jullie schrijven naar elkaar onbeschrijvelijk leuk.
Henk, wat ik schreef over dat het je moeder en jou was aangedaan haalde ik uit de manier waarop je schreef. Begrijp hoe moeilijk dat moet zijn.
Mooie tekst kom alleen niet uit de 1 na laatse regel.
Kleine dingen zijn belangrijk he, daarop kom je de dag door, en de katjes, mijn katjes zijn daarbij zo belangrijk zoveel kleine dingetjes..
Alleen sjakie (de grote) niet, weegt 8 kilo en ploft bijna met bodem en al uit de reismand, was ie al hoor in het asiel, de eerste 2 weken heb ik bij hem onder de bank gelegen om hem aan te halen, omdat hij niet onder uit durfde, als hij het toch waagde dan sprong het andere mostertje boven op hem. Dat monstertje is een koningklijk zwart/wit poesje dat zich graag laat aanhalen en ongelovelijk kieskeurig is, genaamd Little miss Queenie. Ze slaapt in het ooievaars nest alsof ze ligt te broeden, jat mijn knijpers, legt ‘snachts (speelgoed) muizen in mijn bed, gaat boven op me liggen als of ze me overwonnen heeft, soms plundert ze ook de hoek van de kleintjes en sleept met poppetjes die ik op wonderlijke plaatsen terug vindt.
Nu wassen ze elkaar soms en spelen samen. Heerlijke beesten he!
Ga echt op zoek naar een opvang hier thuis voor ze want hoe dan ook het zal voorlopig en met behandeling zeker af en toe erg heftig zijn.
Janus, Ik blijf altijd welkom in het crisiscentrum, ze zijn verplicht voor iedereen heir in de stad in nood klaar te staan. Het is er alleen erg druk (tv triggers, mensen die hun verhaal kwijt willen) en je moet voor je jezelf kunnen zorgen, als je het zelf aangegeeft gaan ze met je in gesprek, maar dat kamertje, de drukte en de reis er van en er naar. Weet niet of ik het wel eens geschreven heb maar het ligt midden tussen de nachtclubs, letterlijk dat zijn de buren.
Het gaat teveel in mijn hoofd heen en weer om te kunnen beslissen wat ik wil, ben er mee eens dat er crisisopvang moet zijn, liefst op een rustige plek waar duidelijk leiding is, ik kan tekenen zonder dat er meteen gedacht wordt dat het over is en ik weg kan.
Mischien als er een oplossing voor de katje is, dan toch gesloten, nu zit ik daar met het zelfde probleem als thuis, willen krassen en erger en dat mag niet, als ik het niet meer red wil ik naar huis en dat mag dan nl niet..
Ik ben niet volledig voor maar ook niet volledig tegen ergens roept een stem dat nooit, maar ergens is ook stem die zegt als dat wel werkt, wil het verstandelijk redeneren, en gehuil in mijn hoofd, geruzie. Weet zeker als ik een beslissing neem de hel los barst. Laat het maar even in het midden.
Denk niet dat ze (behandelaarster) voor zichzelf op veilig inzet, denk eerder dat ze het volledig onderschat heeft omdat ik vrij kalm oog en dan heel eentonig ga praten. Ze schrok echt, zei ook dat als ze wist dat ik er zo heftig op zou reageren (die keer daarvoor) ze het niet in het zorgplan had gezet, ze anders had gehandelt etc.
Heb gevraagd om zonodig medicatie, krijg ik niet omdat dat allemaal impulsgedrag krassen, zelfmoord kan bevorderen en dat wilde de arts niet.
Liefs voor jullie allebei, Thian
ga nu even poetsen want de poetsmiep komt morgen als ze niet afbelt. Ze is best jong en wil graag over de problemen met haar familie praten dat moet ik af zien te weren want dat kan ik weer niet hanteren en dan gebeurd er nog niets.
Hee Thian, gewoon een heel lang eindje om gaan als die poetsmiep komt met haar familie-problemen. Mensen lijken het aan te voelen he als je niet makkelijk je grenzen stelt. Voel jij je ook altijd zo’n bitch als je iets afweert? Terwijl tjemug, je bent zelf nu even belangrijker zeg!!!
Over Internettherapie:
Nog even op internet gekeken, het stikt daar van die vage coaches, daar moet ik niets van hebben. Maar dit is regulier, en volgens mij wel een goed adres, de hulp wordt ook vergoed:
http://www.ggzdrenthe.nl/index.php?pageID=1268
Nogmaals liefs en goeds allen!
Hoi Ans,
Vervelend op je werk, knap dat je het zelf weer gaat oppakken.
heb zelf ook even op die site gekeken, maar kan daar niet terecht ws, staat niet bij de aandoeningen die ze behandelen en zoeken levert niets op, lijkt me wel een goed idee internet therapie.
Het is de bedoeling dat ik mee ga poetsen met de poetsmiep, moeilijk hoor he om zo’n meisje gewoon af te kappen, als iemand zelf grof is gaat het nog wel. Maar ik moet wel anders zit er straks geen grens meer aan en het is erg confronterend over familie enzo,
Ze moest de vorige keer de map meenemen waarin ze moest raporteren omdat die van de psychiatrische thuiszorg is, die wilden het terug hebben. Bang dat ik een klacht zou indienen hadd ik gezegd, heb het al lang gekopieerd heb het op papier maar het is nu veel te lang. Even moet verzamelen en inkorten.
Mischien neemt ze een nieuwe map mee vindt het wel prettig als ze moet schrijven wat ze heeft gedaan, is er enige controle, ze was ook echt veel te laat 2 x (20 minuten) omdat ze het niet kon vinden en kwam lopen, kwam de 3e keer niet. Moeilijk hoor om er iets van te zeggen. krijg nog wel te horen wat ze wel en niet kan maken.
Hoop dat dat internettherapei echt iets voor je is,
Groetjes en sterkte Thian
@Newana 177
(Ik ben een tijdje weggeweest, maar naar het lezen van wat berichten van Newana vond ik dat ik maar weer eens een reactie moest plaatsen)
Wat je aan het begin van je laatste alinea schrijft is erg herkenbaar voor me.
En je schrijft in 190:
Therapeuten nemen je pas serieus wanneer het te laat is, of terwijl, zolang je zelfmoordpogingen tot niets leiden vraag je slechts om aandacht.
Er zijn jaarlijks zo’n 1500 zelfdodingen in Nederland en 100000 pogingen daartoe. Zou 98,5 procent van de mensen die het proberen zo incompetent zijn dat zij niet een einde kunnen maken aan hun eigen leven? Ik vind het een bijzonder klein slagingspercentage.
Het is moeilijk om er toe te komen om daadwerkelijk een poging te doen, maar de handeling op zich hoeft niet moelijk te zijn. Ik denk dat er in die 98,5 procent inderdaad veel mensen zitten die om aandacht vragen. Daarmee wil ik niets afdoen aan hun problemen. Misschien zijn die mensen niet goed in staat om “gewoon” om hulp te vragen (lees: bijv naar de huisarts gaan of met vriend te praten)
Het aantal zelfdodingen is ook redelijk stabiel gebleven (geloof ik), terwijl je via het internet (de laatste jaren schat ik) wel makkelijk aan informatie kunt komen over effectieve methoden.
Jantje
(Ik heb trouwens naar helium gekeken: je kunt van die leuke tankjes kopen die verkocht worden aan mensen die op een feestje vrolijk gekleurde ballonnen willen oplaten. Voor de mensen die je vinden kun je wat dat betreft beter een industriele cylinder kopen….)
@185 Janus
Het zit verstopt in “Volgens mij” en het verraste mij ook, dat Thian het had ‘gevonden’. Het is niet de meest gelezen pagina van m’n site. :-)
@187 Janus
Ik hou inderdaad van de nacht.
A. De vraag of mijn kinderen veel last hebben gehad van mijn depressiviteit vind ik moeilijk te beantwoorden. Camouflage was geen optie, want dat paste toen al niet in de manier waarop wij met hen omgingen. Het heeft hen in ieder geval niet aantoonbaar geremd in hun ontwikkeling.
Naast m’n site heb ik trouwens ook nog pakweg anderhalf jaar een weblog gehad.
Leuk, maar vermoeiend, temeer daar je erop schrijven en reageren als een soort verplichting gaat voelen. En verplichtingen aangaan is voor mij een gepasseerd station.
@205 Thian
Misschien heb je wel gelijk en heb ik inmiddels (onderbewust) meer begrip voor wat m’n moeder deed dan ikzelf wil toegeven.
“Let’s break out the booze and have a ball
If that’s all there is”
Vrij vertaald: Laten we het op een zuipen zetten en er een feest van maken. Als dat alles is.
Met name dat zuipen leek me niet zo’n verstandig advies, in combinatie met…
Grappig, zoals je schrijft over Sjakie en Little Miss Queenie. Ik zie het zo voor me, temeer daar Sjakie lijkt op de buurkater die we ooit hadden en Little Miss Queenie op Marie, de tweede kat die gedurende meer dan 15 jaar in mijn leven bleef. Tonnie was altijd bijzonder geïnteresseerd in wat Marie te eten kreeg en wandelde met regelmaat bij ons naar binnen… om prompt tot speelpartner te worden gebombardeerd. Marie vond het heerlijk om hem vanuit een ‘hinderlaag’ te bespringen… ‘m in het voorbijgaan een vriendschappelijke tik voor z’n kop te geven… en Tonnie vond dat allemaal uitstekend… zo lang hij mocht opeten wat Marie toch niet op kon. Het was een heerlijk stel om naar te kijken.
Bij “de hoek van de kleintjes” valt het me op hoe volkomen natuurlijk dat ertussen staat… maar dit terzijde.
Zelf zit ik nu in een katloze periode, maar ik heb wel twee kleinkatten, zoals m’n dochter ze noemde… Dit keer een grijze Cyperse… en weer een Rooie !
Heerlijke beesten, inderdaad. En ik hoop, nogmaals, dat je een goede oplossing zult vinden voor wanneer je opgenomen zou moeten worden.
Sterkte morgen (vandaag) met de poetsmiep. Dat zij over haar problemen gaat praten verbaast me niets, want dat is het nadeel wanneer je invoelend vermogen uitstraalt en je betrokken toont… zoals ik je hier ook zie doen.
Eigenlijk heb je genoeg aan jezelf, maar het weerhoudt je niet om niet alleen alles te lezen maar meestal ook te reageren.
Het zou voor behandelaars een (extra) reden kunnen zijn om niet te kiezen voor groepstherapie en niet te snel over te gaan tot opname.
Wat is wijsheid…
Ik hoop dat de voor jou beste keuzes zullen worden voorgesteld, dat je het daarmee eens zult zijn en dat het gehuil, de ruzie en de losbarstende hel mee zullen vallen. Wellicht is er een ‘wijze’, die de ‘stoere’ een beetje stil kan krijgen, waardoor de ‘kleintjes’ minder over hun toeren raken. Want als er één ding is waar je volgens mij behoefte aan hebt dan is het rust.
Liefs voor jou en aaitjes voor de katten,
Henk.
Hmmm, your comment seems a bit spammy. We’re not real big on spam around here.
Please go back and try again.
Spamfilter werkt te goed; berichten worden tegengehouden als ze zijn opgemaakt in een tekstverwerker?
Please go back and try again… vrij zinloos; resultaat blijft hetzelfde…
Toen ik in die kliniek zat was de uiteindelijke conclusie van m’n ‘hoofd’therapeut ‘als je niet geholpen wilt worden kunnen wij ook niet veel voor je doen’ en inderdaad, ik wil niet geholpen worden. Althans, niet op die manier. Eerlijk gezegd weet ik gewoon niet wat ik ermee moet… Ik wil niet leven en begrijp ook werkelijk niet waarom er zoveel mensen zijn die dit wel willen. Bijvoorbeeld, er was een jongen die me een foto liet zien van een feest waar zij waren. Op die foto was te zien hoe ze allemaal op houten stoelen met het hoofd tegen de muur of op de tafel in slaap waren gevallen. Hij zei dat het een geweldig feest was, maar al wat ik zag waren mensen die zo bekaf waren dat ze in zo’n onrustige en oncomfortabele omgeving in slaap zijn gevallen. Zo kom ik altijd bij feestjes of andere gebeuren vandaan die door menigeen als ‘geweldig’ wordt omschreven. Ik zie immers slechts mensen drinken, praten en heel vaak ook zie ik heel ongelukkig uitziende mensen die met moeite een geforceerde glimlach tevoorschijn toveren. Toch beschrijven ook die mensen het gebeuren als ‘geweldig’. Dus ik heb het gevoel dat er bepaalde dingen in het leven zijn die of aan hen, of aan mij voorbijgaan. Alsof ik in een andere wereld leef.. Alsof hun brillen roze zijn en die van mij zwart. Of dat ik de ‘geluksmomentjes’ simpelweg niet als zodanig ervaar of ze wellicht niet opwegen tegen alle ‘niet-geluksmomentjes’.
Dus wat betreft het niet geholpen willen worden, ik weet niet waar ik naartoe moet werken, wat ik moet veranderen, hoe ik moet veranderen of wat er gebeurt als ik verander. Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik met een heel realistische blik in de wereld sta en dat ik gebrainwashed moet worden eer ik zo blind kan zijn als zovelen. Bovendien heb ik nogal moeite met mensen… Zij zijn immers degenen die de wereld verneuken, die mijn leven zo bepalen.. Toch zijn het tevens diezelfde mensen die ik om hulp moet vragen en daarvoor moet vertrouwen. Vooral dat laatste zie ik als een onmogelijke opgave. Veel liever zou ik met een lotgenoot de wereld verkennen opdat ik aan het einde van de rit pas echt kan bepalen of het leven werkelijk zo naar is of dat het toch wel meevalt… Want stiekem heb ik nog wel één laatste wens. Maar als ik hem uitspreek lachen mensen me uit en zeggen ze dat ik op moet houden met dromen… dus :/…
Ik heb er ook over nagedacht om naar een andere therapeut te gaan… Maar dat durf ik werkelijk niet aan te kaarten :/ Ik praat nu al ruim twee jaar met hem! Wel heb ik hem meerdere malen gezegd dat ik me aan hem irriteer en dat onze gesprekken me nogal zinloos lijken. Volgens mij zou hij inderdaad het gevoel hebben dat hij heeft gefaald ofzo wanneer hij mij zou doorverwijzen…
Ik denk dat veel mensen met zelfmoord gedachten kampen met hun overlevingsinstinct. We kunnen immers niet zomaar stoppen met ademen of ons hard stilzetten. Voor zij die een poging hebben gedaan zal ook vast duidelijk zijn dat het moeilijker is dan velen denken. Tijdens mijn pogingen (eigenlijk noem ik het liever experimenten – vooral omdat er niemand vanaf weet) merkte ik dat alles in mij hevig begon te protesteren. Plotseling leek het leven zo erg nog niet, plotseling zag ik familieleden langskomen die hevig bedroefd zouden zijn na mijn dood, plotseling wilde ik gewoon leven. Terwijl ik ergens nog wel wist hoe vreselijk ik het leven vond en hoe rampzalig het moest zijn om zo tot aan mijn tachtigste door te moeten leven… Maar toch, op dat moment… Dat waren trouwens mijn eerdere experimenten, tegenwoordig is het eerder het ‘niet weten wat er gebeurt als ik dood ben’ of het bang zijn om in paniek te raken, bang zijn dat ik half verlamd uit de poging kom of erna opgesloten wordt. Het is een hele strijd en zo oneerlijk – ik wil immers niet dood maar ik wil ook niet leven.. Het voelt echt als oneerlijk dat mensen me, wreed als ze zijn, in leven houden… Anyway, het is dus moeilijk om een einde aan je leven te maken en ik denk toch dat dat de belangrijkste verklaring is voor de vele mislukte zelfmoordpogingen. Natuurlijk zijn er wel mensen die het gebruiken om om aandacht te vragen, maar ik geloof niet het merendeel…
Dus ik ben echt 100% voor euthanasie. Natuurlijk niet zomaar, ze zouden er toch een verplicht behandelplan van bijvoorbeeld een jaar aan vooraf kunnen laten gaan? En volgens mij hoeft er na zo’n behandelplan helemaal niet bepaald te worden of de persoon in kwestie een goede toekomst zou kunnen hebben, zolang diegene na zo’n behandeling alsnog niet wil leven vind ik het eerlijk om hem/haar te helpen.. Bovendien komt ook bij de aanvraag van euthanasie je overlevingsinstinct weer omhoog.. Gewoon het idee dat je er daarna niet meer bent.. volgens mij denkt niemand daar gemakkelijk over..
Alsof ik het zelf geschreven heb, jouw bericht Newana (211)!
Bezig zijn met de gevoelens van je therapeut, dat het zo sneu voor hem zou zijn… En de rest, die onbegrijpelijke genoegens van mensen, feestjes waar je heeeeelemaal niets aan vindt. Alsof je in een andere wereld leeft. Het klopt dat de meeste mensen en roze bril ophebben, dat is precies wat er aan de hand is. Depressieve mensen zijn veel realistischer, is laatst uit onderzoek naar voren gekomen.
Het heeft mij heel veel tijd gekost om te realiseren dat ik precies mijn eigen wereld mag maken zoals ik het prettig vind. Het wordt een klein wereldje dan, met twee of drie vrienden, maar dat vind ik niet erg, het is mijn wereld. Verder zoek ik naar kunstenaars die in mijn wereld passen, en dichters en muzikanten. Ik maak een verzameling, en die wordt steeds mooier. Ook wil ik een verzameling verdedigingsmechanismen ontwikkelen tegen de boze buitenwereld, want ik moet er toch mee om leren gaan. Soms leen ik een roze bril, en doe dan tijdelijk mee met die ongein, gewoon om me eens in hun visie te verdiepen.
Ik wou dat ik je een rondleidinkje kon geven in mijn (pas geboren, en nog helemaal niet volgroeide) wereldje. Wie weet inspireert dat jou weer. En die droom die je niet opschreef? Nooit opgeven!
Ja, je kunt inderdaad zelf bepalen welke kant je uitgaat met je leven, maar de wegen zijn er al wel voor je gelegd. Je kunt studeren of werken, je kunt op wereldreis gaan of zwerven en natuurlijk zijn er binnen die opties ook nog heel veel keuzes; studeer je medicijnen, kunst – werk je als schrijver, stratenmaker enz… Eigenlijk komt het erop neer dat, om te overleven, je altijd een bepaald soort routine moet volgen.. Op zich is daar niets mis mee, maar het is wel lastig om te bepalen welke routine nou goed bij jou past…
Vorig jaar in de zomervakantie stond ik op het punt om een eind aan m’n leven te maken (niet de eerste keer en ook niet de laaste :p) toen plotseling iemand vroeg of ik mee zou gaan naar Tokyo.. Vaak is dat niet een keuze die mensen zo last minute maken, maar drie dagen van tevoren besloot ik maar om mee te gaan. Niet dat ik daar echt zin in had, maar ik had het gevoel dat ik me toch niet slechter kon voelen dan op dat moment; ik kon toch op z’n minst de andere kant van de wereld een keer bekijken… Zo sta ik nu ook in het leven. Laat me toch alsjeblieft deze routine doorbreken, laten we toch alsjeblieft eens iets compleet anders doen!
Welnu, mijn droom.. Ik zou graag ergens in de middle of nowhere, dus niet in een stad, dorpje of gehucht, maar echt ergens midden in een bos ofzo, met de natuur willen leven. Stel je voor, een groot bos met een open plek – een grasveld met een meer (watervalletje is ook wel welkom :p) een heel bescheiden huisje met een dak wat zonne-energie opvangt, een moestuintje waarvan ik mezelf kan onderhouden, een koe, een paard en een kip.. Ik weet dat er plekken zijn waar mensen zo leven, maar het is lastig om dit allemaal alleen te doen. Graag zou ik daarom samen met iemand zo willen gaan leven.. Eventueel, zo dacht ik, zou je er ook andere mensen mee kunnen helpen. Bijvoorbeeld mensen die omkomen van de honger en de dorst. Er moet toch een manier zijn om ook in droge gebieden water aan de oppervlakte te krijgen en een moestuintje te beginnen? Ik vrees alleen dat je, om te beginnen, wel veel geld nodig hebt :(…
Vooralsnog zou ik heel graag een rondleiding door jouw wereldje krijgen :) Ik studeer aan het conservatorium, teken en dicht graag dus, misschien zou ik er nog wel inpassen ook ;)
@Newana: Waarom ben je bang wat je therapeut zal denken als je een ander wil of een andere therapie wil? dat hij misschien een klein deukje in zijn ego oploopt, daat is dan een probleem waar hij wel eens aan mag werken en komt hij wel overheen hoor. Bovendien het zou je eigenlijk geen fluit moeten kunnen schelen. Je komt daar voor jou, niet om aan het werk te houden of gelukkig te maken.
Enfin, het kan je wel schelen dus. Misschien kan je proberen op te schrijven wat het ergste is wat kan gebeuren als je aangeeft dat je een ander wil proberen. Denk dat je dan zal zien dat er niet zoveel ergs kan gebeuren. Hij kan boos worden, jullie kunnen wellicht in het uiterste geval ruzie krijgen. En dan? Nu erger je je ook mateloos aan hem en vindt je de therapie onzinnig, dus veel verschil zal een ruzie niet maken. Er kunnen ook goede dingen gebeuren. Wellicht zie de therapeut gewoon in dat jullie niet matchen om iets te kunnen bereiken en verwijst hij je naar een ander.
Maar goed, het is even de verkeerde volgorde. Allereerst zal je moeten nagaan wat je wil bereiken. Nu weet je dat niet maar het is de moeite waard daar mee bezig te gaan. Want als jij niet weet wat je wilt, dan zal je behandelplan ook weinig zinnig zijn vermoed ik. In elk geval maakt dat het voor een therapeut wel erg moeilijk om te weten hoe te handelen.
Misschien zou je willen leren te ontdekken hoe je je leven voor jezelf wil en kan inrichten? Je lijkt veel te doen wat je niet leuk vind of geen heil in ziet, van de therapeut tot het feestje waar je de lol niet van in ziet. Waarom vraag je je af wat die mensen hebben wat bij jou zou ontbreken? Mensen vinden verschillende dingen wel of niet leuk en gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde, dat is toch eigenlijk niet erg. Is het misschien beter om je af te vragen waarom je niet een eigen wereld probeert te bouwen maar je blijft richten op de activiteiten die je niet leuk vindt? Het lijkt me zo’n self forfulling prophecy: je blijft de dingen doen je niet leuk vind en als het dan opnieuw niet leuk was, bevestigd dat je dat het allemaal niet leuk is.
Zou het een idee zijn om klein te beginnen. Misschien wil je meer weten over hechtingsproblemen omdat daar een vermoeden ligt bij jou. Je zou kunnen kijken of je daar informatie over kan vinden of kan krijgen en of je daar herkenning in hebt. Even alleen dat. Vindt je die herkenning, kan je over de volgende stap gaan nadenken. Wil je er iets mee doen, zie je dat dan. Of misschien ben je vooral bang voor het onbekende (niet alleen voor de dood als onbekend iets maar ook voor verandering in jezelf of in je leven, dat is ook onbekend) en zou je daar iets mee willen doen. Een klein stapje uitzoeken in plaats van gaan voor een geheel waarvan je het begin en het eind niet ziet en het nut ook niet.
Heb ergens het idee dat je toch best wel een beetje wil leven, alleen simpelweg geen idee hebt hoe en wat. Misschien is dat je zoektocht. Kijken of je iets kan vindne wat de moeite waard is, ondanks wat anderen daar misschien van vinden.
Je droom past daar ook wel in. In NL niet makkelijk te bereiken in een maatschappij vol flatgebouwen en regels, maar elders wellicht wel. Er zijn gemeenschappen in argentinie die geheel zelfvoorzienend leven en in meer landen leven mensen op die manier. Het is niet makkelijk om daar terecht te komen vermoed ik, maar zolang je toch het leven niets aan vindt .. waarom dan niet proberen er terecht te komen? Dat anderen je erom uitlachen lijkt me een slechte reden, zij hoeven jouw leven niet te leiden.
Over die euthanasie, is dat niet ook een wens omdat je het dan niet zelf hoeft te doen maar het doen je uit handen genomen wordt? Het is in elk geval gelijk het probleem. De beslissing tot euthanasie heeft niet alleen invloed op jouw leven en dood maar even sterk op de ander die de euthanasie moet uitvoeren. Iemand die jouw hang naar de dood nooit goed zal begrijpen omdat bij diegene d ehang naar leven sterk aanwezig is en die gevraagd wordt een ander menselijk leven te stoppen. En daar mee een heel leven verder te leven.
Vraag me af of je echt dood wilt trouwens. Ik denk ergens dat als de wens naar dood zo enorm groot is, dat het de angst voor het onbekende zou overheersen. Dat je niet meer aan je familie zou denken als iets wat je tegenhoudt, dat is dan een gepasseerd station. De angst dat het mislukt met alle consequenties vandien is dan wel reëel maar zou je na alle experimenten en manieren opzoeken niet al een manier gevonden hebben die niet zal mislukken? Is het niet meer dat je niet weet hoe te leven, dat zelfmoord een optie blijft?
Dat mensen werken en in routines zitten, dat lijkt mij eigenlijk een wezenlijk onderdeel van de mens. Aangepast op de hoeveelheid mensen en het feit dat we in een moderne tijd leven maar toch. In de prehistorie had iedereen hetzelfde ritme, zonder jagen, verzamelen en verdedigen geen leven tenslotte. Zonder samenwerking een erg kleine kans te overleven. Eigenlijk doen we hetzelfde maar dan aangepast op beton in plaats van natuur. Misschien staat het beton je het meest tegen?
@Newana: zie dat je op het conservatorium zit. vroeg me af, vind je dat wel leuk of haal je daar wel wat plezier uit?
@ Darella 199, 193, Tartarus 194. CC Ans, Newana, Thian, wie niet eigenlijk?
Hallo Darella,
Met respect voor je mening ben ik het in het geheel niet eens met 199. Een goede therapeut moet juist over vaardigheden beschikken om weerstanden bij cliënten te kunnen doorbreken, Kan hij of zij dat niet, dan is hij/zij in mijn ogen geen knip voor de neus waard.
Als therapeuten alleen maar konden omgaan met cliënten, die meewerken, dan zou ongeveer de helft niet geholpen kunnen worden. De kunst van het doorbreken van weerstanden moet vaardigheid nr. 1 zijn bij een therapeut, ook waar het gaat om zgn weerbarstige of zelfs agressieve cliënten. Toegeveven: bij mister ‘Silence of the lambs’ is het wat lastiger. :) Er zijn idd mensen, die totaal niet meer toegankelijk zijn, maar dat is echt zeldzaam.
Natuurlijk is het makkelijker, wanneer een cliënt meewerkt, maar dat mag geen voorwaarde zijn. En wat Newana betreft: Ze heeft die man al twee jaar de kans gegeven om iets met haar te bereiken. Hoe makkelijk moet ze het hem maken? Ikzelf zou, als therapeut geen enkele moeite hebben met Newana. Dwz, haar situátie mag dan moeilijk zijn, maar zij niet. En haar moeilijkheden kunnen best doorbroken worden, ik heb zat mensen gezien bij dat is gelukt.
Een goede therapeut kan op diverse niveau’s met een cliënt communiceren. Hij moet dan de niet toegankelijke niveau’s eerst overslaan of ze op een zachte manier doorbreken. De technieken daarvoor kun je gewoon aanleren. Met niveau’s bedoel ik: verbale en diverse nonverbale niveau’s. Er zijn therapeuten, die rustig een half uur met je over koetjes en kalfjes kunnen praten op een manier waardoor daarna je levenshouding en levensbeleving is veranderd. Milton Erickson was er zo één. Wereldberoemd. Zoek zijn naam maar eens op inet. Hij heeft diverse boeken geschreven.
Er zijn therapievormen waarbij je helemaal niet mét de cliënt hoeft te praten. De cliënt hoeft niks te zeggen. Niks over dagelijks leven, niks over zijn verleden, trauma’s, niks van dat alles. Het enige wat de cliënt hoeft te vertellen zijn de gegevens, die nodig zijn om de rekening naartoe te sturen. :)
Goed, de therapeut praat dus wel tegen de cliënt en als hij die technieken kent, dan kan hij de innerlijke genezer/therapeut van de cliënt – die het beste weet hoe de cliënt behandeld moet worden – aansturen om in de eerste plaats de wezenskern van iemand te versterken en (zo) het herstel van de beschadigingen op gang brengen en voltooien.
Het merendeel van deze technieken bestaat uit een verfijning van hypnose en zelfhypnose. Je kunt ze ook zelf leren en op jezelf toepassen. Ans, jij denkt al – volgens mij zonder het te weten – in die richting, dwz affirmaties, die een specifieke zelfhypnosetechniek vormen.
Die technieken kunnen ook verkeerd gebruikt worden – er staan heel veel fouten op inet – dus je moet wel eerst goed weten wat je doet, maar het voert hier te ver om het daarover te hebben.
Ik gebruik zelfhypnose, vooral affirmaties, al jaren. Ik zou mezelf rijk, beroemd en gelukkig kunnen hypnotiseren, maar ik heb die ambities niet meer. Ik ben er nieuwsgieriger naar hoe mijn leven zich ontwikkelt, zonder dat ik dat proces zelf te veel beïnvloed. Oké, ik geef het toe: ik ben eigenlijk te lui. Ik zou het liefst een kat zijn, maar dan wel bij Thian thuis. Met m’n neus in de veertjes en dan niezen, en af en toe met (zachtjes) mijn nageltjes in haar huid om de lieverd bij de les te houden.
Maar als een therapeut, om daar even op terug te komen, als mens écht open staat voor de mens cliënt, dan verdwijnen weerstanden als sneeuw voor de zon, technieken of niet. Daar ben ik van overtuigd.
Vriendelijke groeten,
Janus.
PS, ik loop wat achter, want ik heb urenlang die spammy melding gehad bij versturen. Slaat nergens op, dus moet er een storing zijn (geweest).
@ 213, @ 214
Weet je mijn doelen zijn heel klein, mijn wereldje ook, het simpel als het groter is gaat het niet goed met me en houdt ik het niet vol, kan niet tegen de prikkels, kan soms geen geluid, licht eigenlijk niets verdragen, het is dan zo druk in mijn hoofd dat er niets meer bij kan.
Mijn droom, een huisje (als ik geld zou hebben inderdaad zowel passieve als actieve zonne energie, zo goed mogelijk geissoleerd etc.) met een tuintje, ergens waar het heel rustig is, met een boomgaardje met een pony en een hangmat, allemaal verschillende vruchtenboompjes, honden en katten, geitjes (je denk toch niet dat ik ze op ga eten he.)
Een klein moestuintje en aardbeien, rabarber, bloemen en planten om me heen. Muziek maken, schilderen etc.
Een badkamer met een (lig) bad.
Feesten doen me denken aan opdringerige dronken mannen, hard llawaai, elkaar niet kunnen verstaan, maar gezellig met wat kennissen wat drinken en plezier maken op een eenvoudige manier, humor dat is wel fijn. Werken? ik kan het denk ik niet meer, liep heel erg op mijn tenen, ben nu kapot als ik een halfuurtje was heb gevouwen.
Bij mijn behandelaar heb ik het vereenvoudigd, mijn doel, heb gezegd dat het enige wat op dit moment mijn doelen zijn:
* een huisje met een tuintje en wat dieren in een rustige omgeving
* weer bezig gaan met muziek
* echt goed leren schilderen en een eigen stijl ontwikkelen.
* leren iets af te maken binnen een beppaalde tijd
* mischien wat dingetjes verkopen om materiaal te kunnen kopen
* In opdracht dingen kunnen maken
* Werken is waarschijnlijk niet haalbaar, maar mischien vrijwilligers werk met dieren in de toekomst.
Daarvan heeft ze gezegd dat ze denkt me erbij te kunnen helpen dit hiermee, en dat het heel goed doelen te hebben. Heb toen ook duidelijk gemaakt dat ik verder niet veel hoef dat ik de gewone dingen op zou willen pakken. Zo lijkt het heel eenvoudig maar dat is het niet hoor, ik neem nog altijd mezelf en mijn bagage mee.
Dat is wat ik het meest zou willen ontvluchten denk ik.
Thian
@ CiNNeR 199
Hey CiNNeR,
Ik vind het veel belangrijker dat jij helemaal vrij zegt wat je werkelijk denkt, dan dat jij sympathiek overkomt met leugens.
Ik ben het deels met je eens: o.a. een therapeut is geen wonderdokter.
Mijn gedachten:
Maar een therapeut mag een patiënt toch niet blijven “uitmelken” als hij of zij merkt dat de patiënt niet reageert op de behandeling…
Een goede therapeut weet na 10 behandelingen wel of de patiënt baat heeft bij de behandeling of niet…
Helaas zijn therapeuten ook mensen en hebben zij ook rekeningen te betalen, dus worden patiënten (soms) aan het (therapie)lijntje gehouden. Dat is een slechte zaak, omdat de patiënt hier de dupe van is.
Als een patiënt geen therapie wil en alleen voor de vorm naar de therapie gaat dient de therapeut de therapie te beëindigen of door te verwijzen naar een collega die deskundiger is; soms “klikt” het ook gewoon niet met een therapeut.
Zolang een mens kan horen en praten is therapie-invloed altijd mogelijk… Kwestie van zoeken welke therapie wel werkt.
Een goede therapeut moet leugens en gemaakt/gewenst gedrag kunnen doorzien, zeker als een patiënt langer in behandeling is; goed liegen met bijpassende lichaamstaal en alle leugens onthouden is extreem moeilijk.
Wat ik van Newana en van andere forumschrijvers lees over therapeuten stemt mij niet echt vrolijk…
Wat Janus zei geldt ook voor mij:
Ik loop wat achter, want ik heb urenlang die spammy melding gehad bij versturen. Slaat nergens op, dus moet er een storing zijn (geweest).
@ Newana 211
Hey Newana,
Wat jij schreef over “leuk” oppervlakkig “plezier” waar jij het nut niet van inziet…
(Dit is geen waardeoordeel; immers als mensen zich vermaken, wie ben ik dan om daar iets van te zeggen).
Misschien heb jij wel het volgende “probleem”…?
Veel hoogbegaafde mensen zie het nut niet in van dit soort “oppervlakkig plezier”, omdat het gewoon niet past in hun belevingswereld…
Is er bij jou wel eens een I.Q. en/of E.Q. test afgenomen?
Hoogbegaafden hebben vaak ook problemen met hun therapeuten omdat de standaard therapie ongeschikt is.
Newana, (213) Ik krijg kippevel! Ook ik heb die droom (gehad) en ook ik heb conservatorium gedaan. Even bijkomen. Ik schrijf wel weer.
Over therapeuten.
@ Darella 199. Q; ‘…..maar is geen toverdokter’
@ Tartarus 218. Q; ‘Ik ben het deels met je eens: o.a. een therapeut is geen wonderdokter.’
Hallo beiden,
Een therapeut kan wel degelijk een toverdokter of wonderdokter zijn. Ik heb dingen meegemaakt, die daaraan grensden. Maar laat ik volstaan met dit:
Ik heb eens in boek van Bandler and Grinder – grondleggers van de NLP – een voorval over Milton Erickson gelezen. Hij heeft eens gevangenen behandeld en kreeg ze de één na de ander voorgeschoteld.
Er was er één, die bijzonde geweldadig was. Die werd binnengebracht, Erickson keek even naar hem en zei: ‘Zul je verbaasd zijn, wanneer je leven volgende week helemaal is veranderd?’ Waarop de gevangene zei (op zeer laatdunkende manier): ‘Ja, dan zal ik zeer verbaasd zijn.’ De exacte woorden weet ik helaas niet meer – wat essentieel is in dit geval – maar dit was de strekking.
Meteen daarna zei M.E. dat de gevangene weer kon worden weggevoerd. Alle omstanders dachten, door dat snel weer afvoeren van die gevangene, dat M.E. niks in die gevangene zag en dat de behandeling mislukt was. Een week later was die gevangene niet meer geweldadig. Een wonder? Ik vind van wel.
Vriendelijke groet, Janus.
Aanvulling op 221
En Henk schreef ook eens aan Thian (ivm therapie): ‘Verwacht geen wonderen.’ (Of woorden van gelijke strekking.) Maar waarom eigenlijk niet? In feite is toch alles een wonder? Dat het gras groeit – snappen wij niks van – dat wij op zo’n kluit aarde in een oneindige ruimte zweven – snappen wij ook niks van – dat wij leven – snappen wij nog minder van. Dat Mickey zo’n goede kameraad is geweest in moeilijke tijden (hoe komt zo’n dier erbij) enz. Al die wonderen gebeur(d)en.
Oké, je moet je verwachtingen>/em> niet te hoog stellen, je moet reëel blijven. Maar je moet zeker niet je verwachtingen te laag stellen, want dan loop je het risico dat je het wonder niet ziet, wanneer het voorbij komt. En dan zou je kunnen gaan denken dat wonderen nooit gebeuren. Alleen met een open instelling ben je in staat het wonder te zien. Dat geldt niet alleen voor therapeutische sessies, maar eigenlijk voor het hele leven.
(Die laatste alinea is in stellige termen verwoord, maar dat is omdat ik absoluut hiervan overtuigd ben. Maar het is natuurlijk aan jullie om er de waarde aan te hechten, die je wilt.)
Janus.
Hum, er is iets mis gegaan met het cursiveren in 222. Alleen het woord verwachtingen had cursief gemoeten. J.
Well, mijn leven is zo slecht nog niet… Zoals ik eerder al schreef heb ik geen vreselijke dingen (bewust) meegemaakt en het gaat eigenlijk best goed! Leuke opleiding (sinds ik die volg voel ik me voor het eerst af en toe goed), er zijn genoeg dingen die ik kan en waar ik ook best plezier aan beleef, ik heb bepaald geen leuke familie maar word niet mishandeld ofzo.. Ik heb voldoende geld en ook nog nooit geldproblemen gehad, ben lichamelijk gezond.. De reden waarom ik niet wil leven is puur vanwege het leven zelf. De reden waarom we leven, het feit dat we werkelijk niet meer zijn dan broodkruimeltjes op de rok van het universum en dat heel veel mensen desalniettemin geloven en doen alsof ze toch zeer goed en belangrijk zijn. Ja Cinner, met name het beton staat me enorm tegen! Dat de mens zo’n mooie natuur wereld tot zoiets afzichtelijks en milieuonvriendelijks verbouwd. Dat we tegenwoordig op zo’n manier leven dat we allen om zouden komen als de elektriciteit voor enkele dagen uit zou vallen. Dat het normaal is om dieren in hokjes te stoppen. Dat er steeds meer problemen worden gecreëerd en daardoor steeds meer oplossingen moeten komen. We zullen nimmer een paar stapjes terug doen maar altijd zogenaamd vooruit. Het moet altijd beter en meer totdat de mens het niet meer aan kan. Totdat de lucht en aarde zodanig zijn verontreinigd dat de mens er simpelweg niet meer op kan leven en er voor ons niets meer overblijft. Ik probeer er zo min mogelijk aan mee te doen maar hey, ik ben ook maar een mens, en daar schaam ik me voor. Ik baal ervan dat ik enkel bij mensen terecht kan, waarvoor dan ook. En dat alles wat ik doe, elk muziekstuk dat ik speel, elke tekening die ik teken, elke opleiding die ik volg, slechts is voor mijn medemensen. Andere dieren vinden mijn muziek en tekeningen waarschijnlijk niet eens mooi! Dus ik leef dankzij de mens, met de mens, voor de mens en als mens. Dat terwijl ik de mens (en nee niet individuen maar gewoon de mens om wat ze zijn en doen) bij tijden haat maar over het algemeen gewoon echt niet mag.. Dus zoals ik eerder ook al schreef, de kleine ‘geluksmomentjes’ die ik niet eens als zodanig ervaar, wegen voor mij niet op tegen de vele ‘pechmomenten’.
Nee Cinner, ik wil niet dood, dat heb ik eerder ook al geschreven. Hoewel ik blij ben dat het leven niet eeuwig is, voelt het zo compleet zinloos om nog langer te leven – eens zal ik toch dood gaan. En vooral nu ik het leven zo totaal waardeloos vind vraag ik me af waarom ik niet beter nu kan sterven terwijl dat over een paar jaar toch ook zal gebeuren. Maar ik wil niet dood want ook mijn instinct zegt me er alles aan te doen om zo oud mogelijk te worden. Ja, ik heb een vrijwel perfecte manier om zelfmoord te plegen en als het even kan zelfs vrij van pijn. Ik heb hem vorige week zo’n zes keer geoefend zonder lichamelijke of mentale schade op te lopen. Ah wat, mag hem vast ook wel even uitleggen.. Ok.. eerst tape ik m’n mond dicht zodat ik niet om hulp kan roepen. Dan bind ik met een riem een voet vast aan een schuifdeur naast m’n bed, vervolgens doe ik een petje op m’n hoofd, dan een zak die ik om m’n nek sluit met een elastiek om tot slot (en dit is het lastige gedeelte) m’n handen om m’n rug vast te binden. Het vastbinden is zo moeilijk niet, maar dat is het moment waarop ik bang word – als ze immers vastgebonden zijn kan ik echt niet meer terug en -moet- ik het hele proces van verstikking ondergaan. Om het echt pijnloos (?) en minder eng te maken kun je slaappillen gebruiken, maar die van de kruidvat werken niet en ik weet niet hoe ik aan andere kan komen :/ Dus ja, als ik zou willen zou ik het nu echt kunnen doen, but I guess I’m simply too chicken..
:D hmm, hoogbegaafd lijkt me sterk :p De uitslagen van IQ testen die ik heb gedaan wisselden van 120 tot 130 en van vmbo/havo niveau tot havo/vwo… Het is geloof ik maar net welke test je voor je krijgt en hoe jij je op dat moment voelt… EQ heb ik eigenlijk nooit getest… Is er toevallig een goede test op internet? Ah, ik denk dat ik gewoon iets te sensitief ben, dat denken therapeuten in ieder geval ook.. Enerzijds probeer ik het zoveel mogelijk te verbergen (er zijn wel eens mensen bang geworden wanneer ik per ongeluk antwoordde voordat de vraag was gesteld) maar anderzijds probeer ik zoveel mogelijk rekening te houden met andere mensen, ook op zo’n manier dat ik niet meer durf te praten wanneer iemand anders zich overduidelijk beroerd voelt. Zo ook in therapie. De afgelopen keren was m’n therapeut in zijn hoofd totaal met andere dingen bezig dan met mij en voelde hij zich nogal onrustig. Toen ik hem vroeg of dat waar was, of hij werkelijk onrustig was, beaamde hij het wel.. Wanneer iemand langsloopt krijg ik vaak al een hele vlaag emoties over me heen, op feestjes of andere bijeenkomsten voel ik me daarom vaak echt beroerd. Naast dat ik inderdaad niet snap wat mensen nou zo leuk vinden aan drinken en oppervlakkige gesprekken vind ik het ook gewoon heel vermoeiend om tussen zoveel mensen te zijn en te zien hoe velen inderdaad gewoon een masker op zetten en doen alsof..
Hey Fanny, schrijf maar weer ;p ben benieuwd ^^
Btw, wonderen of gewoon de onwetendheid van mensen? Werden mensen vroeger niet verbrand wanneer ze dingen deden, wonderen teweegbrachten, die door anderen niet werden begrepen?
@ 224
slaapmedicatie van het kruidvat is hooguit kruidentherapie, heb melatonine voor geschreven gehad waarvan 1 vergelijkbaar was met 500 tabletjes van de kruitvat. Ging ook daar dwars doorheen.
Krijg nu sterke slaapmedicatie, 2 trazolan en 1 zoplicon en ga daar nog dwars doorheen. Mijn idee is dat je minstens 60 mischien wel 100 tabletten nodig hebt liefs van alles door elkaar dat geeft sterkere reactie, grote dosis antibraak middel en alcohol zou moeten combineren en plastic zak en dan blijft het nog twijfelachtig.
Zie je ook wel leuke dingen aan mensen?
Zit helemaal te trillen , ben bang, heb net de zak met medicijnen open gemaakt die ik vanmiddag gehaald heb. Door een fout van de apotheek heb ik gewoonweg genoeg om er nu ommiddelijk een eind aan te maken. Heb geen enkele reden om het niet te doen.
De medicijnen die veel te sterk en waarop ik paradoxaal reageerde hebben ze niet stop gezet maar gewoon door uit gezet, al een paar weken, heb het toen telkens in de apotheek gezien, vorige week hebben ze het uit de baxterverpakking geknipt. De week ervoor liet hij het zitten toen ik het gezegd had, moets het maar inleveren.
Er staat in de computer dat ik dat niet kan, medicijnen verzamel, krijg het niet voor niets per dag uitgezet en per week mee.
Heb er 70 en een half, 4 verschillende soorten sederende medicijnen en een evengroot aantal anti braak tabletten. (incl. deze voor week)Inleveren lukt niet en zo gaat het wel heel erg hard met verzamelen.
Het lukt me ook niet om nog een keer te gaan zeggen dat ze het niet hebben stop gezet. En er is niemand meer die me kan helpen ermee.
Konstant in mijn hoofd doen – niet doen- toch doen?
Probeer verstandig te blijven maar
@ Thian 225
Hoi Thian,
Nu je door de extra medicijnen deze “zekerheid” hebt, hoef je jezelf toch helemaal niet te gaan haasten?
Je twijfelt… misschien is dat wel een duidelijk teken?
Weet je zeker dat je alle mogelijkheden hebt bekeken? Soms zijn er meer mogelijkheden dan je nu even ziet…
@ Newana 224
Hoi Newana,
Ik denk weer even hardop:
Een I.Q. van 120 tot 130 valt onder “Begaafd”. En ja, een I.Q. test is altijd een momentopname.
Ik ben het met je opmerkingen eens over de “kwaliteit” van de Nederlandse geestelijke zorg. Ook deel ik jouw zorgen hoe wij omgaan met onze planeet.
Probeer eens te kijken naar de mogelijkheden die jij hebt en niet naar de onmogelijkheden. Jij bent ook deels de architect van je eigen leven, probeer eens wat te doen met die begaafdheid.
Probeer eens uit te vinden waar werkelijk jouw passie ligt… Weet jij dit al?
In 213 sprak je over jouw droom… Misschien is die wel te realiseren?
Op Internet zijn mensen te vinden die dezelfde droom en denkbeelden hebben en die de eerste stappen al hebben gezet zonder dat dit bakken geld heeft gekost. Google eens rond en misschien kom je wat leuks tegen?
Misschien kan je wel een tijdje op een boerderij in de “Middle of Nowhere” meewerken; om maar iets te noemen.
Als therapeuten niet voldoen… misschien ben je de juiste therapeut nog niet tegen gekomen? Lijkt dit jou toch niets:
(Wat ik al eerder zei) Op Internet is een schat aan wetenschappelijke informatie te vinden over ALLE psychologische (denk)processen en vele (zelf)behandelmethoden; je kan dus ook zelf op onderzoek uitgaan waarom je bepaalde gedachten hebt…
Jou manier van suïcide plegen kan ik deels volgen: Rare vraag misschien?! Maar waarom zou je een petje opzetten?
@ 227
Omdat het wel lijkt of het zo moet zijn, en omdat met deze hoeveelheid die voldoende het me niet lukt om gewoon door te gaan met de medicijnen in te nemen die ik nodig heb een een heel klein beetje te functioneren, dan heb ik nl niet meer de hoeveelheid om er een eind aan te kunnen maken.
Dat is ook de reden waarom ik kleine hoeveelheden krijg dan lukt het me beter om minder te sparen en ook in te leveren.
Dit lukt me gewoon weg niet, trekt me ernaar toe, ik verllies controle of ik naar mezelf kijk in plaats van zelf handel. Bovendien doe ik vanalles in mijn slaap zonder het te weten (zelfs de afwas) , daarom heb ik zelf gevraagd om een regeling te treffen met de apothaak.
Lieve lieve Thian….ik mag maar hopen dat je die berg medicatie heel ver opbergt….leg ze desnoods achter een hele rij glazen, zodat….mocht je er onbewust of in je slaap naartoe gaan, eerst de glazen omvallen en je aldus wakker en bewust maken. Je bent nu reeds zover gekomen, zoveel beleefd, zoveel gestreden…waarom dan nu juist opgeven? Weet dat we je allemaal heel graag zien. Ik heb je hier heel erg nodig op deze site…zelden iemand met zoveel inzicht, oprechtheid en inlevingsvermogen ontmoet. Een uitzonderlijke en uniek persoon!!! Niet opgeven Thian, weg met die medicatie als ze jou bang en verward maakt. Trouwens, zelfmoordmiddelen zijn altijd en overal (vrij) aanwezig….een touw, de trein….en in jouw geval nu die “fucking berg medicatie”….maar daarom hoeft niets….niet vandaag, niet morgen, misschien nooit….hopelijk nooit. Blijven blijven blijven Thian…voor je katjes, voor ons, voor jezelf….je dromen en je strijd. Ik zie je, zoals zovelen hier, heel erg graag.
@ 229
Hoi Thian,
Er zijn ALTIJD manieren om er een “relaxed” einde aan te maken ZONDER gebruik te maken van medicijnen…
Er zijn zelfs betere en zekere manieren te verzinnen dan zelfdoding door medicijnen!
Dus je hoeft NU helemaal geen snelle beslissing te nemen om wel of niet door te leven.
De leuke doelen die jij beschreef in 217 lijken mij ook leuk en niet onrealistisch…
Ik denk dat Sjakie en Little miss Queenie het buitenleven ook leuk zouden vinden!
Misschien is ooit eens rustig en voorzichtig even gaan kijken op een zorgboerderij bij jou in de buurt een idee voor de toekomst?
Oh Thian, wat een eenzaam avontuur, wat een ellendige situatie voor je. Was er maar 1 dingetje waar je nu van kan genieten en waarvan je weer rust krijgt. Is er iets wat je kunt doen, iemand bellen anoniem?
Ik houd je even vast virtueel, ook vannacht.
Lieve Emma, Tartarus, Ans,
Ongelovelijk lief jullie woorden.
Ik heb geen glas of ander breekbaar servies meer, kapot gegooit tijdens na gesprekken eerste behandelaar en thuiszorg later. Heb alleen plastic breekt minder snel.
Touw en de trein zijn voor mij geen optie, alhoewel ik soms niet meer weet waarom niet en ik tot alles in staat ben. En daar ben ik zelf zo op tegen. Maar begrijp de boodschap dat er andere mogelijkheden zijn en komen. Alleen dit is nu voor de hand in huis kant en klaar.
En dat geeft zoveel verwarring en chaos, heb gewoon weg zitten janken. Raar he vlieg van het ene uiterste naar het andere. Denk ik nu wel meer grond onder mijn voeten heb als een aantal uur geleden.
Ben er mee eens dat het niet zo binnen handbereik kan blijven, niet nu en niet later. Weet alleen even geen oplossing.
Heb zostraks gedacht ik bel het crisiscentrum , maar was bang voor de consequenties, aangezien ik het niet kan afgeven en bang waqs dat ze mensen langs (nouja langs) op me af zouden sturen.
Het enige wat ik nu kan verzinnen is wakker blijven,
morgen hulp vragen, dit kan ik niet alleen en wordt heel moeilijk want dan moet ik alles inleveren, anders is het niet uit te leggen. Bij het DAC is het enige dat ik durf denk ik, daar heb ik om 14.00 uur een afspraak.
Maar het is er absoluut niet voor.
De apotheek heeft laatst al toegegeven dat ze zoveel fouten bij me maken, hebben jullie dit soort rare fouten ook? Laats gaf ze me een hele pot dat heb ik toen geweigert aan te pakken toen schrok ze, het was goed dat ik het zelf had gezegd, zei ze anders had ik er gewoon mee buiten gestaan. Heb gewoon weg plaatsvervangende schaamte + de ellende het weer te moeten aan kaarten. Als ik het niet doe wat dan?
Kan altijd het crisiscentrum nog bellen.
Probeer lichtpuntjes voor ogen te houden.
Liefs Thian.
@Janus: Vrees dat we het niet eens zullen zijn gewoon. Moet bekennen dat ik zelf ook niet al te veel goede hulpverleners getroffen heb en niet bepaald verzot ben op de boekjes en de theorietherapie. Maar toch. In mijn ogen zijn de verwachtingen van een therapeut soms wel erg hoog, te hoog. Zoals beschreven zou een therapeut weerstand en agressie moeten kunnen keren, overal doorheen kunnen prikken en kunnen bereiken om het even wat, zelfs als de patient niets van dit alles wil. Dat is in mijn ogen denken dat een mens een totale invloed op een ander mens zou kunnen uitoefenen en daar ben ik niet erg van overtuigd.
Sterker – met excuses voor de botheid wellicht – ik meen in deze discussie een vreemde tegenstrijdigheid op te merken. Enerzijds wordt beweerd dat geen therapeut ervoor kan zorgen dat er een wil tot leven zal zijn, moeten therapeuten dat zelfs niet willen maar doodswensen respecteren en meegaan in verlangens naar euthanasie. Echter nu ik uitspreek dat de therapeut geen wonderen kan verrichten, zijn het dezelfde suicidalen die plots overtuigd zijn van de onnoemelijke macht van de therapeut. Dat gaat volgens mij niet geheel samen.
@Tartarus: Nee op zich is het niet goed als een therapeut een client aan het lijntje houdt puur vanwege de inkomsten. Maar wie zegt dat dat hier aan de orde is? Niets ten nadele van newana, waren we er niet bij, hebben we geen idee hoe een en ander verlopen is moeten we afgaan op enkele berichtjes die lang geen heel persoon weerspiegelen, laat staan een derde die in de gesprekken genoemd wordt.
Denk verder dat je een waar woord zegt: een therapeut is ook maar mens.
@Newana: kort samengevat moeite bij het accepteren dat het leven geen enkel nut dient en de mens een destructieve aard heeft? Daar weet ik weinig op te zeggen moet ik bekennen. In plaats daarvan filsofeer ik een eindje weg als je het goed vindt.
Denk dat mensen elk op hun eigen manier proberen zingeving aan hun leven te geven. Door liefde, door medemensen, door dieren, door het doen van acitiviteiten die zij zelf leuk vinden, door idealisme en ook door religie neem ik aan. Of gewoon door zo leuk mogelijk er doorheen te komen tot het einde.
Vraag me af wat je specifiek bedoeld met ‘pechmomenten’. Bedoel je dan eigenlijk je eigen gedachten, de moedeloosheid over de medemens in het algemeen en het beton om je heen? Dan vraag ik me af, waarom doe je dan alles om mee te gaan in de stroom? Je droom is om om in the middle of knowhere een zelfvoorzienend bestaan op te bouwen en te kijken of het leven dan beter bevalt. Maar je daden zijn heel anders lijkt het. Je studeert aan het conservatorium (best een keurslijf, het lijkt mij heel leuk daar niet van, maar best een keurslijf), gaat naar gelegenheden die je niet leuk vind, gaat naar therapie die je niet zit zitten van een therapeut waar je je aan stoort. Is de hamvraag misschien: waarom probeer je niet alles op alles te zetten om achter je droom aan te gaan in plaats van in je self forfilling prophecy te blijven leven?
Misschien vraag ik me ook wel af waarom je geen idealist bent met wel idealistiche gedachten. Maar misschien zie ik de idealistische gedachten verkeerd.
In je achterhoofd houdend dat ik niet suicidaal ben maar hier ben gekomen in de hoop meer te begrijpen over mijn vader die zelfmoord heeft gepleegd begin dit jaar en daar wat ruimer over te kunnen praten dan op de meeste plekken kan. Over je methode, die lijkt me ronduit griezelig en eerlijk gezegd behoorlijk pijnlijk. Het lijkt me erg langzaam gaan namelijk. Bovendien hoe je vertelt dat je het zou willen doen met alle achterdeuren gesloten om geen hulp te kunnen roepen en geen weg terug te hebben, komt op mij over als een tja .. hysterisch angstige situatie. Misschien zie je dat zelf niet zo maar dat kan ik moeilijk geloven, juist door de achterdeuren en de manier waarop je het vertelt. Bijna alsof je vind dat je zelfmoord zou moeten kunnen plegen vanwege reële gedachtes dat je het leven zinloos vind maar inderdaad instinctief het absoluut niet wil. Nou ja, dat zeg je eigenlijk ook in je verhaal. Vraag me af of er geen betere methode is, al zijn alle methoden moeilijk als je instinctief niet wil waarschijnlijk.
Sorry, aan mij heb je ook niet veel vandaag.
Lieve Thian, er zijn voldoende manieren om van het teveel aan medicijnen af te komen. Bel het crisiscentrum, daar zijn ze voor en gezien je afspraak, hoe goed is het juist dat je ze belt om in te leveren? Ze hoeven niemand op je af te sturen, je geeft tenslotte zelf aan en wil ze zelf inleveren. Bel anders een bekende en laat die een deel meenemen, dan kan je later beslissen of die kan ze voor je inleverenzonder je maar te noemen. Gooi ze anders in een tas, zet die beneden in de schuur of ver weg en lever ze morgen in bij de apotheek zonder uitleg te geven. Je hoeft tenslotte niet te vertellen waarom je ze inlevert. Je hebt overbodige medicijnen en als je die weggooit is het fatsoenlijk dat bij een apotheek te doen, niets vreemds aan.
Onthoud vooral dat de hulpverlening er is voor jou en dat jij niets hebt om je over te schamen. De apotheek heeft grove fouten gemaakt, daar kun jij niets aan doen. Je gaat het gewoon oplossen door de medicijnen weer uit huis te krijgen. En dan ben je apetrots (hoop ik) dat je het zo knap hebt afgehandeld.
Heel veel sterkte meid je gaat het prima doen. *Knuffel*
@ 236
Lieve CiNNeR, Darella
Ik begrijp dat het voor jou mischien onbegrijpelijk zal zijn.
Het is echt heel erg moeilijk hoor om de medicijnen af te geven, ook in het crisiscentrum, kon het straks absoluut niet denk nu wat realistiser maar weet nog niet of ik het kan. Is heel tegenstrijdig, voelt ook of het niet mag. Heb er daar een keer een uur over gedaan en ze wachten (als je daar toch bent) wel tot je het zelf geeft, ze kunnen je dan ook niet alleen laten, hij merkte hoeveel moeite het koste ik had daarna alleen maar de neiging het terug te pakken, hij heeft het weg gebracht omdat ik er alleen maar naar bleef kijken zolang het bij hem op tafel lag en mijn aandacht niet bij het gesprek te houden was. heb aleen maar in mijn hoofd het is van mij geef terug.
Heb daarna ook eerder een “kater” als dat ik trots ben, later weet ik dat het goed was, was wel erg trots dat ik een poos geleden het gesprek was aangegaan met de apotheek zodat ik daar niet op meer op mijn donder zou krijgen als ik medicijnen inlever (Kreeg daarvoor gewoon bij afgeven, hebben geen brievenbus, te horen wat dat allemaal niet koste en zonde was, niet meer te gebruiken etc.)
En nu krijg ik volgende week weer een lading extra zolang ze (denk nu 4 weken na) het door de arts stop gezette medicatie (heb de fax gezien) blijven geven. Heb het sindsdien iedere keer aan gegeven.
Lukt me nu echt niet meer zelf, vorige keer al nauwelijks.
Maar denk/ weet wel dat er een oplossing moet komen. Dat ga ik morgen ook echt proberen.
Degene die ik kan vragen medicijnen mee te nemen is zelf regelmatig suisidaal en zal ze ws zelf houden en er blij mee zijn, ben wel tolerant maar niet zo tolerant, iemand anders weet ik niet.
Ondanks dat overal in de computer en de papieren staat dat ze me zo min mogelijk mee moeten geven, dat ik verzamel etc gaat het telkens mis, krijg ik ladingen, gek he.
liefs Thian
Wat een waanzinnig verhaal, Thian.
Een apotheek die je veel te veel medicijnen geeft en wanneer je ze terugbrengt opmerkingen maakt over dat ze niet meer gebruikt mogen worden en wat het allemaal niet kost.
Je vraagt “hebben jullie dit soort rare fouten ook?”
Nee, dit soort fouten heb ik nooit meegemaakt en ik vind dat er alle reden voor is om iets te doen met je klachten over deze apotheek en, zo mogelijk, een andere apotheek te kiezen.
Dit is echt te gek voor woorden. Levensgevaarlijk geklungel en dan nog babbels ook…
Ik vraag me af of er geen ‘dienstapotheek’ is die je kunt bellen en aan wie je je probleem kunt uitleggen. Eigenlijk vind ik dat zij het moeten oplossen en vannacht nog je medicijnen op moeten (laten) halen.
Op die manier wordt meteen, binnen ‘het systeem’, duidelijk dat je eigen apotheek er een potje van heeft gemaakt.
Dat doe je niet en dat had ik ook niet verwacht.
Maar morgen moet (je moet natuurlijk niets, maar bij wijze van spreken) je echt iets doen met wat je overkomen is. Bij voorbeeld door contact op te nemen met je huisarts of beter nog de arts die de medicijnen heeft voorgeschreven.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die er ‘gemakkelijk’ mee om zal gaan.
Dit is precies wat bij jou niet had mogen gebeuren en zeker niet op dit moment.
Ik vind het echt een SCHANDE!
Hou de ‘regie’ zo goed mogelijk in handen, Thian, en probeer je aandacht te verleggen naar de doelen waar je over schreef, naar Sjakie en Little Miss Queenie, naar wat dan ook…
Sterkte, ook morgen!
Met vriendelijke groet,
Henk.
Lieve Thian,
Wil je zo veel vertellen, maar vind de woorden niet…….
Ik lees jouw verhaal en denk, Thian, je bent zo alleen nu…..
Is er niet iemand die dicht bij je wil zijn, gewoon in stilte..
Naar muziek luisteren…. schilderen, je kattjes aaien… Je moet niet allen zijn Thian, nu zeker niet…..
Weet dat je het naar vindt om contact te maken of iemand om hulp te vragen….
Zou graag bij je zijn nu… echt gewoon bij je zitten, je tranen zien, ze heel voorzichtig drogen, niets zeggen alleen bij je zijn…..
Geef iemand de kans om dicht bij je te komen Thian…….
Er is nog zo veel met je te delen, nog zoveel mensen die jou nodig hebben……
Elisabeth
Wat lief jullie allebei,
Nee Henk dat doe ik inderdaad niet, en ik heb toen een heel goed gesprek gehad er werken echt wel aardige mensen, en er is toen daar stevig over gepraat dat heb ik gemerkt, ze geven immers ook hun fouten toe.
Alleen dit is zo ellendig (heb toch even geslapen en heel erg naar gedroomd, eigen schuld hoor, heb geen medicijnen meer genomen, lukt me niet).
Juist nu midden tussen alles in. Waar ik net zo,n beetje durfde aan te kloppen voor hulp is gestopt. Behandelaar loopt gewoon (nog) niet voor mij, heb ik de opdracht overal waar ik duidelijkheid over wil hebben op papier te zetten, heb ik met veel moeite gedaan en krijg ik mijn strot niet uit, mag ze ook niet lezen
maar little miss queenie lag net helemaal tegen me aan, de katjes zijn zo lief. En ik zoek wel een manier hoor straks.
Wordt alleen zo moeilijk de medicijnen in te leveren, ik wil ze houden, maar ik weet dat dat niet goed is, denk als ik wat ik tot nu toe heb verzamelt dan houdt, alleen wat nu teveel is inlever, maar als er ook maar iets gebeurd zit ik in de zelfde situatie als nu, en het wordt dan weer steeds meer.
Daarom vraag ik echt wel hulp ergens, als ik een afspraak maak houdt ik me er aan en lukt het beter.
Hoe gaat het met jou Elisabeth, met alles waar over je schreef?
verliefd, schilderen, opname etc?
De poetsmiep heeft op een krukje op haar dooie gemak zitten strijken en wilde dat volgende week weer doen, gezegd dan maar kijken wat dan het hardste nodig is. Dit was niet de bedoeling, ik heb onder tussen stapels was gevouwen. En het huis is niet om aan te zien, maar ze vertelde ook meteen dat ze deze maand nog komt en dan een andere baan heeft. De andere dag haalt ze niet in ze heeft helemaal geen tijd of ik moest er op staan. Dat kan ik nl weer niet. Iets voor begeleiding als die er is dan.
Het hoekje van de kleintjes is iets prettigs, en de kleintjes vindt ik meestal leuk wat ik er van weet, de rest nu even niet alleen wat leuk is.
Maar de hoek maakt me soms rustig, is in de slaapkamer met gordijnen ervoor. Met poppetjes, little pets etc.
Heerlijk die katten verhalen, The little miss valt sjakie ook aan loert op hem, springt boven oop hem, maar hij doet het zelfde en ze zijn aan elkaar gewaagd. Soms komt The little missie met een zielig kreetje dekking bij me zoeken maar vaak is ze zelf begonnen. Dat zeg ik haar ook en ze krijgen nl allebei aandacht.
Eventueel nog weltrusten,
Liefs Thian
Het geklungel met de medicijnen, een poetsmiep waar je weinig aan hebt en die al aankondigd dat ze binnenkort weer weg is, een behandelaar waar je (nog) geen band mee hebt…
Daar zou (bijna) iedereen van over de rooie gaan.
Ik denk/hoop, dat het goed is dat je het hier een beetje van je af kunt schrijven (voor zover dat mogelijk is).
Bij “de rest nu even niet alleen wat leuk is” krijg ik het gevoel dat je de ‘regie’ redelijk in handen hebt… ik kan eigenlijk alleen maar hopen dat dat ook zo is. Dat en wat je hier schrijft ondersteunt het gevoel.
Rust tussen “de kleintjes” en de katjes…
Met die gedachte in m’n achterhoofd maak ik me ook weer wat minder zorgen en ga ik ook maar eens slapen.
Dank je voor weltrusten!
Met vriende…
Nee,
Liefs,
Henk.
Ben eerst nog tot vier uur opgebleven en het bericht van Henk nog gezien…stelde me al wat gerust. Dan maar naar bed. Kon absoluut niet slapen, zat me stiekem heel erg kwaad te maken over die apotheker (gtvrd). Dan nu maar opgestaan en even op de site gekeken. Voel me nu ook wat geruster. Heel veel sterkte Thian, en zeker schrijven over wat je verder met die medicatie doet, hé. Tot schrijfs, tot morgen!(is eigenlijk al vandaag)
Lieve groetjes, van een slapeloze ziel.
Hopelijk valt ooit alles op zijn plooi…ooit….daar gaan we toch voor hé.
@ 241, 242
Lieve Emma en Henk,
O wat erg, heb ik jullie ook een slapeloze nacht bezorgd.
Schrijven (hier en in een schrift) hielp me wel door de bomen het bos weer te zien, maar jullie hebben zelf genoeg aan je hoofd.
Ik vindt jullie reactie’s wel heel erg lief, vond dat wel erg fijn.
Weet er nog steeds geen raad mee, maar ga er wel iets aan doen hoor vandaag, dit kan ik niet maken.
liefs, Thian
Hey Thian, hier http://www.suicidemethods.net/other/suicide%20attempts%20by%20readers.htm
kun je over heel veel mislukte zelfmoordpogingen lezen. Velen slikten een hele lading pillen om vervolgens op te geven (dus zelf om hulp te vragen), gevonden te worden of om erachter te komen dat de pillen toch niet bepaald effectief waren.. Na zo’n mislukte poging schaamden mensen zich of werden ze er lichamelijk echt ziek van – sommigen raakten zelfs verlamd..
Het moeilijke van zelfmoord plegen is niet om een effectieve manier te vinden (best kans dat je pillen wel werken!), maar om jezelf in de hand te houden. Als ik nu lees hoe je zit te trillen en bang naar een zak medicatie kijkt, geloof ik niet dat je het tot aan het einde vol zou houden. Volgens mij kun je beter wachten tot je wat rustiger bent… Als je uiteindelijk toch besluit een poging te wagen, weet dan zo zeker mogelijk dat je het goed doet – echt zekerheid is er natuurlijk nooit.
De mogelijkheid tot zelfdoding die ik beschreef is misschien wat eng omdat je echt geen kant meer op kunt als je hem goed uitvoert, maar dat is juist de bedoeling. Tape voor je mond zodat je niet om hulp kunt vragen, been vastgebonden zodat je niet naar andere mensen toe kunt lopen om op die manier om hulp te vragen, Tartarus – petje op je hoofd is zodat de zak niet tegen je gezicht gaat plakken ^^), handen vastgebonden zodat je jezelf niet kunt helpen.. Dus Thian, als je het dan doet, zorg ervoor dat er geen (beroerde) weg terug is. Persoonlijk zou ik jouw medicatie met mijn zak over het hoofd combineren, maar als je alleen je medicatie wilt gebruiken, gooi dan de telefoon weg, doe de deuren op slot en gooi de sleutel naar buiten en zorg dat je door niemand wordt bezocht of dat niemand je verwacht… Ook, probeer het zo aangenaam mogelijk te maken; fijn muziekje op, eventueel film kijken en probeer het vooral juist te doen wanneer je rustiger bent.. Begrijp me niet verkeerd, voor mijzelf en de andere mensen hier zou ik wensen dat je het niet deed en een fijn leven zult kunnen gaan leiden.. Maar als jij werkelijk niet wilt leven, dan zou ik jou toch de rust van de dood toewensen, zoals ik mezelf dit ook toe zou wensen..
Cinner, alle methoden zijn kut (lang leve de euthanasie!). Het is altijd eng, altijd eenzaam, altijd gevaarlijk en vrijwel altijd pijnlijk.. In fact, bij deze methode (ik heb er vrij veel over gelezen) schijn je al gauw in coma te raken om vervolgens binnen enkele minuten te sterven, dus het kan veel erger. Bovendien is er maar een kleine kans dat je er, mocht je het overleven, iets op na houdt..
Well, voordat ik mijn leven zo drastisch zou (kunnen) veranderen, moet ik wel goed voorbereid zijn.. Ik kan wel in the middle of nowhere een bestaan proberen op te bouwen, maar ik weet niet hoe ik mijn dieren zou moeten onderhouden en inderdaad, ook de plantjes in mijn moestuintje zouden, dankzij mijn lack of knowledge, al gauw van groen tot bruin verschrompelen… Als ik een groep zou vergezellen die reeds zo leefde dan zou het wellicht wat makkelijker worden, maar vooralsnog lijkt het me aangenamer om gewoon lekker alleen te zijn.. Anyway, het lijkt me verstandiger om eerst deze studie af te maken, maar voor daarna lijkt het me werkelijk een geweldige droom om uit te werken! Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik allemaal kriebeltjes krijg in mijn buik wanneer ik aan zo’n leven denk, hehe :).
Ja Tartarus, ik zal eens wat dingen opzoeken op internet :)
@ Thian, je beichten van afgelopen nacht.
Lieve, dappere Thian,
Ik kwam pas na negen uur vanmorgen online en las al je berichten van afgelopen nacht en natuurlijk de reacties daarop. Ik ben gisteravond, zeer tegen mijn gewoote in, vroeg gaan slapen, zo rond 10 uur en werd pas om 8 uur vanochtend wakker. Eindelijk weer eens een lange nacht aan (bijna) één stuk geslapen ipv blokken van een paar uur. Maar daardoor heb ik alle turbulentie van deze nacht gemist. Maar wat een prachtig forum is dit toch. Dat je bijna live bent bijgestaan in je crisis. Fantastisch.
Ik hoop dat je inmiddels naar de apotheek terug bent geweest en de boel weer hebt ingeleverd en ook dat ze nu eindelijk begrijpen dat dit zo met jou nooit meer mag gebeuren! En ik denk, net als Henk, dat de arts, die jou je medicijnen voorschrijft, hier ook nog wel het eea aan kan doen. Hij zal zeker niet blij zijn, dat dit zo is gegaan.
Er was vannacht nog een mogelijkheid om je medicijnen te laten ophalen. Dat is nu theoretisch, want een situatie als deze zal wel nooit meer voorkomen. Ik neem aan dat je in het vervolg meteen bij de apotheek controleer of je de goede medicijnen hebt gekregen en ook of je de juiste hoeveelheid hebt gekregen. Maar ondanks dat het nu theoretisch is, vertel ik het toch maar.
Je kunt in zo”n soort situatie ook de politie bellen. Zij rijden rond in serveillanceauto’s en kunnen bij je langs komen. Als je hen verteld dat je in behandeling bent voor ernstige psychische klachten en dat je vreest de verleiding niet te kunnen weerstaan om zelfmoord te plegen, vanwege die medicijnen, dan neem ik aan dat ze die wel bij je komen ophalen en enige tijd in bewaring willen nemen. Je kan dan later, bijvoorbeeld samen met iemad van het DAC, die medicijnen weer gaan ophalen en wegbrengen. Wat ik al zei: dit is nu een theoretische oplossing, maar neem ook de politie in gedachten ingeval er zich weer een situatie voordoet, waarin je denkt dat je geen kant meer op kunt.
Dan wil ik nog een paar dingen zeggen, laten zien eigenlijk: Het is gewóón om bij een apotheek of waar dan ook, je beklag te doen wanneer er een fout is gemaakt. Het is gewóón om er iets van te zeggen, wanneer secretariaatsmedewerkers je snauwend toespreken. Je hebt er récht op om goed en fatsoenlijk behandeld te worden. Daar heb je niet alleen als méns al recht op, maar bij dit soort instanties nog meer, ondat ze door jou betaald worden!!! Jij betaalt zorgpremie – en veel ook – de zorgverzekeraar betaalt hen, dus jij betaalt hen.
Ik zeg je dit, omdat jij het nou niet bepaald van huis uit hebt meegekregen om voor jezelf op te komen. Al je twijfels en angsten hebben met die ‘opvoeding’ te maken, ben ik van overtuigd. Maar je hebt er gewoon recht op om voor jezelf op te komen. Ik zou dat het liefst duizend keer tegen je willen zeggen en daarna nog duizend keer en nog duizend keer en nog……. net zolang tot het ook voor jou werkelijkheid is.
En ik vind je ook weer zo dapper. Ik ben eigenlijk trots op je, maar dat klinkt zo pappieachtig. De posts van afgelopen nacht waren bijna – wat zeg ik: ze wáren het – een verslag van een heroïsche strijd tussen goed en kwaad. Waarbij al je fans je hebben aangemoedigd (behalve ik dan, want ik lag te slapen, zucht). En jij hebt gewonnen. Alweer: Petje af!
Laat je even weten hoe het verder gaat vandaag? Ook al is het maar een klein berichtje over hoe het met je is. Ik kan me voorstellen dat je door al dit gedoe erg moe bent geworden en dat je je rust hard nodig hebt. Neem maar weer lekker de tijd om bij te komen.
Heel veel liefs en ik blijf het voelen: ik ben trots op je.
Janus.
PS, ik las zojuist pas 243. Nou, je hoeft je voor mij niet te schamen, want je hebt mij geen slapeloze nacht bezorgd. :)) En later meer over methoden nav jouw eerdere posts en die van Newana.
Thian, nog een kleine aanvulling op 245.
Dat ik schreef dat het gewóón is om voor je rechten op te komen, is natuurlijk geen verwijt aan jou dat jij er zoveel moeite mee hebt. Bij het teruglezen zag ik dat je het ook zo zou kunnen interpreteren. Maar zo bedoel ik het natuurlijk niet. Ik kan me zo goed voorstellen dat jij met dat soort dingen enorme moeite hebt. Veel mensen hebben dat soort angsten en moeite om voor zichzelf op te komen, maar dan meestal in mindere mate dan bij jou (nog) het geval is.
Liefs, Janus.
@ Thian:Slapeloze nachten heb ik negen op de tien, dus zeker geen erg hoor, Thian. Beter zelfs om wakker te zijn voor iemand, dan door mijn eigen gepieker. Mooi bericht van Janus en ja….hoop ook nog op een klein berichtje van jou, als je het ziet zitten, natuurlijk.
@Newana: ik vond de berichten van Tartarus (228) en CiNNer (235) naar jou toe beresterk (leer ikzelf ook van). Maar ja Newana, ik begrijp je wel,het is niet makkelijk om in te zien dat je een individu bent, een buitenbeentje, schrander en zeker hooggevoelig, het is raar om te ontdekken dat je de meeste zaken beter, anders en vooral intenser aanvoelt dan de meeste andere mensen, die veel oppervlakkiger over de dingen (lijken) heen te walsen. Je loopt niet hoog op met de ‘mensheid’ en de meeste mensen liggen je niet….toch denk ik niet dat je mensen haat. Je zoekt zelfs een bondgenoot om suicide te plegen (samen BBQ’n), een bondgenoot voor het realiseren van je grote droom (reis). Inderdaad, ik denk dat je zielsverwanten zoekt, mensen die je volledig verstaan en waarbij je je volledig goed voelt. Zo’n mensen zijn zeker te vinden hoor, op voorwaarde natuurlijk dat je blijft leven. Een leven als individu, hooggevoelig, met idealen, een uitgesproken mening….is niet makkelijk: het kan soms eenzaam en woedend maken. Maar toch wel héél erg boeiend ook. Eerst goed jezelf leren kennen, zou ik zeggen…..en jezelf leren vertrouwen. Is moeilijk hoor, ben ik nog steeds mee bezig. Ach, kan zeker begrijpen dat je hier niets wil aannemen van een oude doos als ik (zou ik ook niet gedaan hebben toen ik twintig was); maar kan alleen zeggen dat ik blij ben dat ik aan twintig geen zelfmoord heb gepleegd en er nog een moeilijke, maar uiterst-boeiende zoektocht van 25 jaar heb aangebreid. Wie idealen nastreeft, kan ook op teleurstellingen rekenen, wie voor zijn mening uitkomt krijgt zeker ooit op zijn donder, wie ‘eerlijk’ is wordt vaak als ‘lastpak’ beschouwd…..wie leeft kan serieus afzien. Maar, als je ooit gaat reizen zal je vast ontdekken: de moeilijkste, zwaarste tochten zijn meestal de mooiste. Wens jou heel veel rijke inzichten, mooie dingen en mensen toe op jouw tocht.
@ Newana 244
Hey Newana,
Op deze site staat ook de volgende link:
http://en.wikipedia.org/wiki/Suicide_methods
Met een aantal methoden is relaxed suïcide te plegen ZONDER medicijnen en zonder een nare pijnlijke lijdensweg.
Bij verstikking door een (stevige) plastic zak is het erg belangrijk om de zak zo groot mogelijk te maken, minstens een paar m³ en af te sluiten met een stevig elastiek, wat je b.v. om je bovenlichaam doet zodat de zak luchtdicht is afgesloten.
De Kooldioxide-verstikking moet vrij langzaam gaan, omdat je anders een erg nare ademnood krijgt.
Door heel langzaam de steeds hoger wordende concentratie uitgeademde kooldioxide weer in te ademen raak je vanzelf zonder ademnood in coma en zul je uiteindelijk sterven. Medicijnen zijn dan niet nodig.
De plastic zak is 1 van de meest betrouwbare en dodelijke middelen…
Jij zei: “Anyway, het lijkt me verstandiger om eerst deze studie af te maken, maar voor daarna lijkt het me werkelijk een geweldige droom om uit te werken! Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik allemaal kriebeltjes krijg in mijn buik wanneer ik aan zo’n leven denk, hehe :)”.
Ja, dat lijkt mij een erg goed plan om eerst je studie af te maken!
Soms kunnen ook kleine veranderingen in jouw omgeving wonderen doen:
Wat ik ook al eerder tegen Thian zei:
Misschien is ooit eens (eenmalig?) rustig gaan kijken op een zorgboerderij bij jou in de buurt een idee? Kan je ook jouw “lack of knowledge” verhelpen. :)
(Via jouw therapeut moet dit te regelen zijn).
Dan kan jij ook even kennismaken met jouw leuke “boerderij-idee”; misschien bevalt dit beter dan therapie?
@ CiNNeR 234
Hey CiNNeR,
Jij zei: “Nee op zich is het niet goed als een therapeut een client aan het lijntje houdt puur vanwege de inkomsten. Maar wie zegt dat dat hier aan de orde is? Niets ten nadele van Newana, waren we er niet bij, hebben we geen idee hoe een en ander verlopen is moeten we afgaan op enkele berichtjes die lang geen heel persoon weerspiegelen, laat staan een derde die in de gesprekken genoemd wordt”.
Klopt helemaal, maar ik ga ervan uit dat Newana de waarheid spreekt… ook als is dat “haar waarheid”.
Ik vertrouw ALLE mensen totdat zij het tegendeel hebben bewezen!
Waarom zou je niet “jouw waarheid” op dit (anonieme) forum willen vertellen?
Ik denk dat ik wel de voorzichtige en voorlopige conclusie kan trekken dat Newana niet “tevreden” is en (even?) niet “verder” komt met de therapie die haar nu wordt geboden…
Een goede therapeut bedenkt dan vrij snel iets waardoor deze impasse kan worden doorbroken of zelfs helemaal niet ontstaat.
Lieve henk, Ans, Janus, CiNNeR etc.
Ja even een berichtje van mij, ben heel erg moe en verdrietig.
Heb de hele morgen moed proberen te verzamelen, net niet het crisiscentrum gebeld, toch zelf naar de apotheek met heel veel moeite en tegenzin, met een verward verhaal en medicijnen. (antibraak middel heb ik gehouden) Koste heel veel moeite om duidelijk te maken dat het voor mij niet goed is.
Heeft de medicijnen in genomen. Is uiteindelijk gaan uitzoeken kwam toen zeggen dat zij een fout hebben gemaakt de medicijnen per ongeluk niet waren gestopt, hebben het helemaal terug gezocht in de computer. Kijkt alleen niet op de zakjes wat ik vandaag had moeten innemen dus heb ik alvast weer een begin om te sparen, zucht.
Ben daarna meteen door gegaan naar het DAC omdat ik anders zou instorten, ben daar opgevangen. Heb het bijna huilend vertelt, behoorlijk gedissocieerd, ze schrok, begreep hoe moeilijk het was (kent me behoorlijk goed ondertussen) en vondt het heel erg knap dat ik het gedaan had. (ze had volgens mij ook behoorlijk wat onvriendelijk gedachten naar de apotheek en naar behandelaar etc.)
Heeft ook samen met me gekeken waar duidelijkheid in nodig is, kijkt naar hulp verlening in de omgeving.
Hebben het er ook over gehad dat ik eigenlijk hierbij hulpverlening had moeten kunnen bellen en de drempel veel te hoog is voor mij, en daar wat over op papier gezet. Lief he. Ze denkt dat ik het wat makkelijker ga krijgen als die woonbegeleiding gaat lopen en we zijn van mening dat ik hier in de omgeving een aanspreekpunt nodig heb.
Newana, heb alles wat ik te pakken kon krijgen over zelfmoord gelezen, ook waar je link naar toe had gedaan. Gebruik echt niet alleen medicijnen maar dat is wel een heel sterk hulpmiddel.
Heb alles behalve in huis, kleding hangt klaar, papierwerk voor crematie etc is klaar. Krijg op eigen verzoek medicatie per week, door het ziektebeeld weet ik niet altijd wat ik doe, ik wil het graag netjes en bewust doen.
Water zou voor mij de beste optie zijn maar dat kan ik de mensen die me vinden niet aan doen. Ook zonder direkte zelfmoord wens loop ik (zelf in gezeldschap) volledig buiten mezelf, zonder het te merken zo het water in.
Merk het pas als iemand me terug trekt en “bij de werkelijkheid”brengt.
Gek he!
Hoe zou jij reageren als je de middelen plotseling in je tas vindt, er zo “gemakkelijk” een eind aan kan maken? die grens maar heel erg vaag is, of mischien wel weg. Als je moet beslissen welke kant je op gaat?
Ik denk dat het op het moment van uitvoeren zelf spannend is, alhoewel de hetgeen ik heb gedaan ik meer buiten mezelf stond en toe keek en juist heel erg rustig was, mischien maakt het uit dat de beslissing dan al genomen is.
Moet nu de avond en nacht door zien te komen, morgen naar de behandelaar met ongelovelijk veel dat in een half uurtje moet en ik mijn mond niet uit krijg.
Janus, ik begrijp je bedoelingen hoor, heb daar geen moeite mee, weet ondertussen zelf ook dat ik daar heel erg veel moeite mee heb en dat het het me moeilijk maakt.
Ik lees straks nog wel even of er posts zijn, weet alleen niet of het dan lukt te antwoorden, ben telkens zo ver weg.
Lief, sterkte en groetjes Thian.
Lieve Thian, ik ben trots op jou, klinkt gek maar is echt waar. Je verdient nog een lintje erbij. Dan heb je er nu officieel drie!
Ik hoop dat je wat bezigheden kunt verzinnen die je goed doen. Een luisterboek (boek ingesproken op cd) of muziek maken of wat schilderen? Iets wat je in het hier en nu brengt? Heel veel sterkte, we leven allemaal mee.
@ Emma 247 en 230 en anderen.
Hallo Emma,
Jij maakt mij een compliment over 245. Hartelijk bedankt daarvoor. Maar ik wil jou nog een veel, veel groter compliment maken over 230. Vanwege de ondersteuning, die je Thian gaf en vooral vanwege wat je over Thian zei. Daar ben ik het zoooooo mee eens. Wat een mooi mens is ze. Ik vond het hartverwarmend om te lezen.
Maar ook de reacties van de anderen, die hebben meegeholpen om Thian vannacht boven water te houden, vond ik hartverwarmend. Toen ik vanochtend na het wakker worden die hele reeks las, dacht ik echt: ‘Wow! Wat is hier gebeurd.’ Ik zou bijna weer vertrouwen in het menselijk ras gaan krijgen. Dat ontbreekt mij nog wel eens.
Hartelijke groet aan allen,
Janus.
PS, Emma, als je 45 bent, dan ben je nog geen ouwe doos, hoor. :)
@ Thian 250
Lieve Thian,
Dat is nou ook wat. Door de één of andere oorzaak was 250 voor mij nog niet zichtbaar toen ik 252 postte. En jij sprak in 250 over water en ik in 252 over ‘boven water houden’. ‘Toevallig’?
Maar ondanks alle ellende heeft deze dag toch ook weer positieve dingen opgeleverd. Ik vind het ook heel erg knap dat je zelf naar de apotheek bent gegaan. Dat is toch weer een overwinning erbij, zal ik maar zeggen. (Ans, geef nog maar een lintje.) En mooi dat zij van het DAC naar een aanspreekpunt in jouw omgeving gaat zoeken. Dat is ook winst.
En wat je allemaal schrijft over de voorbereidingen voor je dood en uitvaart, dat maakt me op de één of andere manier rustig. Je mág van mij gaan, lieverd, als je het hier niet meer uithoudt, want ik wil niets liever dan je vrij laten. En ik kan het begrijpen en aavaarden. Maar liever niet, liever niet. Ook ik heb liever dat je blijft. Bovendien ben ik nog lang niet uitgepraat met je.
Je schreef laatst dat de mensen hier – op het forum – ook niet staan te juichen over zelfmoord. Nee, juichen zal ik zeker niet, bij niemand. Of het moet bij die zak van een psychiater zijn, waar Ans het laatst over had, als die de hand aan zichzelf zou slaan.
Maar jij bent heel iemand anders. Ik hoef alleen maar naar 230 van Emma te verwijzen om dat duidelijk te maken. En naar allerlei dingen, die anderen over jou gezegd hebben hier en die ik ook al eerder gezegd heb. Ik herhaal iets wat ik al een keer eerder gezegd heb: Ik gelóóf in jou, Thian.
Ik wil je nog andere dingen vertellen over hoe ik jou zie. Dingen, die ik nog niet eerder verteld heb, maar dat hoop ik later vanavond te doen. Ik ga straks eerst een lang (afgesproken) telefoongesprek met iemand voeren en hoop dan weer terug te komen.
Houd moed, Thian, ik wéét dat ook deze periode weer voorbij zal gaan. Tot later,
Liefs, Janus.
Ik vindt het zo ongelovelijk lief van jullie, ben het helemaal eens met wat Janus in @252 schrijft, ik vindt het ook hartverwarmend en voelde me er door wat minder alleen staan.
Zou over een ander mischien denken probeer het nog even, net een nieuwe behandelaar, hulp voor mogelijk iets dichterbij,s eigenlijk vindt ik dat ik nu zelf ook maar even moet afwachten, proberen het te laten werken, een kans geven. proberen het in mijn hoofd op 1 lijn te krijgen.
Juist omdat het voor het eerst is dat mensen me proberen te helpen, hulpverleners, DAC, hier, heb het altijd van kleins af aan alleen gedaan. En er mischien aan moet wennen om hulp te krijgen.
Heb het idee dat hulpverleners me overschatten (en hier wat betreft hoe positief jullie naar me kijken, wat ik erg lief vindt, heb mij goede en slechte kanten, worstel heel erg met de zwaarte van mijn leven)
Het valt me zwaar om het bij hulpverlening zelf in goede banen te moeten leiden.
Heb de neiging om er een tijd voor te zetten, maar dat is niet eerlijk, gewoon even blijven uitstellen, het kan altijd nog he.
Weet je, ondanks alle ellende die ik grotendeels door anderen heb mee gemaakt, dat ik me niet veilig voel bij mensen, geen basis veligheid, me niet kan hechten, zie ik wel de mooie dingen in mensen. Dat mensen ook zo lief voor elkaar kunnen zijn, en waardeer het juist in kleine dingen in en buiten mensen, de katjes, de natuur. Dat hebben ze toch niet kapot kunnen krijgen. Klinkt mischien tegenstrijdig he.
Vraag het me zelf ook af, dat wordt zo moeilijk gemaakt met de tegenstrijdigheden in mijn hoofd, verschilt per stemming zei de vorige behandelaar voorzichtig tegen me.
Ben zo benieuwd hoe het bij jullie werkt, is dat ook zo tegen strijdig. Zou bijna vragen vertel eens hoe het in elkaar zit? hoe ga je om met die tegenstrijdigheden? het verlangen naar de dood en toch kunnen het zien van de kleine, mooie dingen in het leven?
Liefs en groetjes Thian
Mooie vraag Thian, die tegenstrijdigheden. Het feit dat je die kleine mooie dingen kan zien betekent dat je een talent hebt dat niet iedereen heeft. Waarschijnlijk door alles wat je meemaakte ben je meer open geworden juist voor die mooie kanten van het leven. Ik herken dat wel, ik kan genieten van dingen die anderen niet eens zien of merken. Dat is rijkdom, volgens mij. Maar die zwaarte en de ellende die je mee moest maken is er ook. Misschien, en daar ligt de hoop, komt het in een balans waar mee te leven valt. Voor nu, pik de krenten eruit vooral, je hebt ze allemaal verdiend: die liefde van je katjes, van mensen, de beste en aardigste hulpverleners etc. hou je daar nu even aan vast.
Een dikke knuffel voor jou. Ik vind het ongelofelijk hoe jij er ook voor anderen kan zijn op dit forum. Dat is ook rijkdom! Je mag gerust van jezelf gaan genieten, van wat voor mens je bent geworden, met alles erop en eraan.
Ik zeg het ook tegen mezelf natuurlijk, en aan iedereen die leest: het leven heeft je gevormd tot een bijzonder mens. Pas maar zo goed mogelijk op jezelf, zo goed als je kunt.
@ 255
Lieve Ans, dikke knuffel terug.
Aaie beer. Knuffel mijn Thian hier en hoop hoop hoop. En die tegenstrijdigheden Thian. You are human. Elk mens heeft dat. Elk. En hoe ouder je wordt hoe minder het er zullen worden.
@ Thian.
Lieve Thian,
Ik zou je nog iets vertellen over hoe ik jou zie, maar eerst iets over 254. Ik kreeg bij het lezen daarvan een opgelucht gevoel, een ‘pak-van-mijn-hart’ gevoel. Vooral het gedeelte vanaf: ‘Zou over een ander……t/m………Klinkt mischien tegenstrijdig he.’
Dat opgeluchte gevoel kwam niet alleen door de tekst, maar ook door de sfeer, die de tekst uitademde. Er was een sfeer van rust, van zelfreflectie, alsof iets bezonken was. Ik geloof dat je een doorbraak hebt bereikt. Ik zie tenminste een boel kleine doorbraakjes en grotere doorbraken in die tekst. Ik heb hem een paar keer doorgelezen en kreeg steeds een rustige glimlach op m’n gezicht.
Ikzelf heb eigenlijk altijd ervaren dat een crisis een soort wordingsproces is naar een volgende fase. Na een crisis ontstonden altijd weer nieuwe vergezichten. Helaas is het zo, dat zolang je in die crisis zit, je dat niet als zodanig ervaart. Op dat moment is het een ramp. Maar daarna…. Zoiets zie ik nu ook bij jou (na de crisis van gisternacht). En dat verheugt me.
Ik laat het hier even bij, want mijn ogen beginnen dicht te vallen. Ik ga morgen verder.
Veel liefs en veel sterkte morgen met dat gesprek,
Janus.
Oh, eventjes nog, Thian, jij hebt het steeds over katjes, maar die ene weegt 8 kilo! Dat is een halve tijger, joh. :))
@ Thian 243
Een slapeloze nacht heb je me niet bezorgd, want ik heb al jaren ‘nachtdienst’.
Was eigenlijk van plan me weer tot lezen te beperken, maar vond wat je nu weer was overkomen dusdanig schokkend dat ik wel moest reageren.
@ Thian 254
Of het net zo strijdig is als bij jou, zou ik niet durven te zeggen. Een ‘simpele depressie’ is toch iets anders dan wat jij hebt. Ook tijdens mijn zwartste periodes blijf ik altijd nog Henk. Met m’n eigen ‘pilaren’, zoals ik beschreven heb op m’n depressie-pagina, en nog minstens twee argumenten om nog even te blijven: Er zijn mensen die mijn aanwezigheid nog op prijs stellen… en het leven is sowieso eindig, dus waarom niet afwachten wat het morgen wordt ?
Voor de rest heb ik leren loslaten en trek ik me weinig aan van wat anderen daarvan vinden.
Een gedichtje, wat ik daar nu al weer even geleden over schreef, geeft het aardig weer.
Loslaten
Terwijl de 24-uurs economie oprukt
en alles sneller moet en gaat,
natuurrampen, oorlogen en aanslagen
ons laten geloven dat we terechtgekomen zijn
op de glijbaan naar het einde der tijden…
en ziektes en ongelukken
dit beeld nog eens lijken te bevestigen
zie je plotseling een bloem
tussen het grauwe beton,
ruik je in een winkelstraat
de geur van versgebakken brood,
hoor je drie maten eeuwigheid
in een verder muziekloze compositie
of ontdek je tussen nietszeggende kennissen
een echte vriend of vriendin.
Wanneer je de grote lijnen durft los te laten
zul je je blijven verbazen
over de pracht in het kleine.
Zo werkt het dus ongeveer bij mij… op de goede dagen en die zitten er gelukkig ook nog tussen.
Echt suïcidaal ben ik volgens mij al lang niet meer en mocht het echt niet meer gaan dan hoop ik op een keurige euthanasie, met medeweten en goedkeuring van mijn omgeving.
Maar goed, ik heb geen idee hoe ik zou reageren wanneer ik me bewust was van het feit dat ik zo nu en dan de ‘regie’ zou kwijtraken. Ik vermoed slecht en ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik eraan zou kunnen wennen.
Sterkte morgen bij je behandelaar. Ik zou als ik jou was (stomme uitdrukking) toch m’n schrift meenemen en wanneer het moeilijk werd zeggen dat je toch even iets wil voorlezen om haar te helpen een goed beeld te krijgen. Wanneer je het zo brengt, kan men het bijna niet weigeren.
Veel opschrijven lijkt me voor jou trouwens heel belangrijk.
En nu ga ik er echt weer even tussenuit, want anders ga ik ook op anderen reageren en dat… ‘Even’ niet.
Liefs,
Henk.
@ 257,Hoi luc, goed iets van je te horen, was een tijd geleden, dacht net aan je. Hoe gaat het met je?
@258 Lieve Janus,
Ja je hebt veel gemist he gisternacht nacht, was heftig, maar fiijn toch dat je een nacht geslapen hebt, heb je volgens mij hard nodig.
Ach en mijn katjes, sjakie de grote heeft niet voor niets die bij naam, zijn kop heeft iets van een leeuw, heeft ook iets van die tint, lijkt onverstoorbaar met een hazehartje want hij is zo gauw bang. Blaast naar alle mannen en onbekenden die snel lopen, maar er zit geen kwaad in. Hij is een beetje op dieet en houdt af en toe hele (zachte) miauw concerten.
Ik ben inderdaad wat rustiger maar nog erg onevenwichtig en zoals je ziet ga ik dwars door nu de volledosis slaapmedicatie heen, dat is een teken om op te letten dus nu 2 nachten bijna geen slaap en hele heftige emotie,s dan loop ik het risico een beetje psychotische klachten te krijgen en wordt het weekend heftig. Ik weet ieder geval waardoor het komt.
Ik haal uit jou woorden dat een crisis uit eindelijk tot iets goeds / positiefs leide als je het eenmaal door was.
Zelf had ik het idee dat het een neergaande spiraal is en ik er steeds iets minder goed uit kom, maar dat zijn dan mischien de omstandigheden.
Fijn te lezen hoe jij het ervaren hebt.
@259 (Gaat hard he)
Lieve Henk,
Fijn dat je geschreven hebt, was een hele steun, jij en de anderen, ben even in rustiger vaarwater, zie zoals je leest wel een storm aan komen maar mischien gaat die wel om me heen.
Neem inderdaad schrift mee, en heb een hele lijst waar ik naar toe moet, hoe laat en wat gezegd moet worden. Maak elke dag ‘savonds voor ik naar bed ga zo,n lijst voor de volgende dag, leg het op mijn wekker en neem voor het slapen gaan de volgende dag even door.
Vergeet ik minder en kan in mijn hoofd zomogenlijk omstandigheden creren waardoor het soms lukt. Afspraken maken.
Fijn dat er goede dagen tussen zitten, de kleine dingen zijn echt belangrijk he. Het grote is niet te vatten. Mooi je gedicht.
Zou een depressie niet simpel kunnen noemen, Klinkt goed hoe je het door probeert te komen, met achter de hand mogelijk euthanasie.
Thian is nl een schuilnaam maar ik voel me meer thian als mijn echte naam waar ik me nooit in thuis heb gevoelt, heb veel het gevoel naamloos te zijn. Weet niet hoe dat in elkaar zit, heb maar 1 naam of dat dan alleen als roepnaam staat of ook als voornaam. Volgens mij als het laaste is dan zou ik de roepnaam kunnen veranderen.
Mijn voornaam staat voor akelige dingen, straf etc. Weet niet of ik het durf, zou nu geen gekke tijd zijn om het te veranderen. Achternaam is onmogelijk.
Ja die regie, dat is iets ongelovelijk raars, soms is het wel prettig, als ik me even een min of meer zorgeloos kind/tiener voel/ben eigenlijk en heden en verleden niet bestaan, het leven is dan eenvoudiger veel meer bij de dag, alleen geld is dan om uit te geven aan onzinnige dingen en volwassen dingen doen lukt dan niet. Andere momenten lijkt dat helemaal niet echt te zijn, of ik met open ogen droom, maar vindt wel de sporen. En in het schrijven zie ik het erg terug ook al probeer ik “gewoon”te schrijven. Heb het idee dat ik alleen maar voor doe als volwassene het helemaal niet ben. Denk dat het soms een beetje door mijn posts doorschijnt ondanks dat ik het probeer te voorkomen.
Maar het betekent wel dat als ik me zwaar depressief voel, het plotseling even helemaal weg kan zijn, even in een heel andere stemming plotseling ben dat getriggerd wordt door bv speelgoed. Dan is de rest er plotseling niet meer, kom er daarna wel weer keihard in terug.
Okay ga nog even rusten voor ik het vervoer straks in moet. drukke dag vandaag.
Bedankt voor jullie lieve reactie,s en allemaal liefs en groetjes Thian
Geachte mevrouw Spaink,
Ik bewonder uw levenslust! Helaas bezit ik dat niet. Al heel lang ben ik op zoek naar een menselijke manier om te stoppen met het leven. Mogelijk heeft u wat tips. Is Zwitserland een mogelijkheid?
Met de meeste hoogachting
@Thian: Blij dat je het zo goed gedaan hebt, blijf het reuzeknap vinden. Denk dat ik het beter begrijp dan overkomt trouwens. Een vriendin die suicidaal was belde mij vorig jaar regelmatig s’nachts op met hetzelfde. Soms bleven we de hele nacht praten tot ze volkomen uitgeput was en durfde even te gaan slapen. Op een site als deze is het moeilijker praten wat dat aangaat. Maar het is meer dat ik altijd zal proberen toe te schrijven naar het zelfvertrouwen dat je de medicijnen kan laten liggen en terug kan inleveren dan iets anders. of het nu makkelik is of het moeilijkste wat je hebt moeten doen in je leven, ik kan niets anders tegen je zeggen :)
@Newana: ok, zal van je aannemen dat het een goede methode is en dat de angst in mij zit. Vraag me af of je gedurende je studie niet langzaamaan hier en dara wat kan voorbereiden. Probeer te leren hoe je dieren moet verzorgen, hoe je bepaalde groentes en leefmiddelen moet kweken, hoe je ergens kan overleven in geval van problemen. Het geeft je een doel, het geeft de voorbereiding die je vroeg of laat toch nodig zal hebben als je voor je droom wil proberen te gaan en wie weet leidt het je behoorlijk af van de nutteloosheid van het bestaan :)
Of ik leuke dingen zie in mensen… Hmm, ik moet eerlijk zeggen dat ik er echt veel moeite mee heb om mensen te mogen.. Op zich maak ik vrij gemakkelijk contacten en kan ik dat in het begin wel leuk vinden. Dit zijn eigenlijk nooit diepgaande contacten maar meer well, mensen met wie ik in tussenuren ga winkelen of samen mee uit eten ga ofzo.. Met één vriendin (ook eigenlijk de enige die ik een vriendin noem) onderneem ik wel meer dingen (samen filmen, foto’s maken, dansen, skeeleren, fietsen enz..) maar veel ‘diepgaand’ praten doe ik nooit met mensen. Vrijwel altijd begin ik me al gauw aan mensen te irriteren. Hun manier van praten, de dingen die ze zeggen, hun gedrag, manier van lopen, omgang met anderen, hoe ze eten en drinken en vooral de geluiden die ze hierbij maken maar zelfs aan hun ademhaling kan ik me irriteren. Toen ik mezelf een keer niet helemaal onder controle had (meestal laat ik niets of zo min mogelijk van mijn irritaties merken) zei ik een keer ‘adem eens niet zo!’. Uiteraard heb ik hier zelf het meest last van, maar ik zou niet weten wat ik eraan moet doen :/.
Alles heeft twee kanten, zo kan ik aan de ene kant onder de indruk zijn en genieten van mensen en hun kwaliteiten (is muziek en samen muziek maken niet geweldig!?), maar aan de andere kant vind ik het weer zo jammer dat het allemaal slechts een omweg is van het eigenlijke overleven door middel van eten, drinken, slapen en voortplanten. Eerst zorgden we direct voor ons eigen eten, nu werken we, krijgen hiervoor geld en kopen het eten waar een ander voor heeft gezorgd. Het is misschien heel stom maar, ik kan het niet helpen me hier enorm aan te irriteren. Dat we allemaal een rol aannemen, allemaal doen alsof we heel belangrijk zijn en belangrijke dingen doen, allemaal doen alsof we veel beter zijn dan andere dieren, allemaal doen alsof we het zoveel beter weten maar tevens met onze ‘oh zo hoge intelligentie’ niet weten waar de grenzen (moeten) liggen. Eigenlijk weet ik niet hoe ik het uit moet leggen…
Wat ik in ieder geval weet is dat ik mijn gedrag hier enorm op heb aangepast. Zo mag ik van mezelf niet te menselijk zijn maar al helemaal niet bovenmenselijk. Het komt erop neer dat ik mijn ware emoties maar zelden toon, dat ik vrijwel altijd doe alsof, dat ik heel goed weet wat ik wil zeggen maar expres verlegen begin te stamelen omdat ik niet te betweterig over wil komen, dat ik niet over mezelf en mijn problemen praat (ok, hier dan wel :p), dat ik vooral niet teveel aandacht opeis, zo min mogelijk meedoe aan kuddegedrag en eigenlijk gewoon barweinig van mezelf laat zien. Ik weet niet of dit ermee heeft te maken, maar ik vind het ook heel vervelend om aangeraakt te worden en geloof niet dat ik in staat ben ooit verliefd te worden. Ik weet überhaupt niet of ik een voorkeur heb voor jongens of meisjes en als ik aan een toekomst met een ander mens denk zie ik dat altijd als een vriendschapsrelatie. Ik begon dus al te geloven dat ik dan wellicht a-seksueel was, maar daar wil m’n therapeut niets van weten so… Je ne sais pas..
Ik wist eigenlijk niet dat er zorgboerderijen waren Tartarus, maar het lijkt me geweldig! Echt een goed idee! Stom misschien maar, hoewel ik vaak moeite heb met mensen onderneem ik dat soort dingen toch liever niet alleen :$ maar hé, ik kan er toch allicht een keertje kijken! :)
Ergens op deze site http://www.suicidemethods.net/ las ik dat ik ook een zogenaamde plastic tube tent kon gebruiken. Dat zie ik eigenlijk wel zitten! En dan toch misschien wat slaapmedicatie (niet perse een overdosis) om gewoon goed te slapen…
Ja Cinner, me voorbereiden op die toekomst is een goed idee :) Eigenlijk ben ik daar ook al mee bezig. Heb al een hele plattegrond getekend van de plek waar ik wil gaan leven, heb m’n huisje al getekend en genoteerd wat ik allemaal aan voedsel wil verbouwen. Heb ook over de riolering :D nagedacht en over de elektriciteit (kan me toch niet voorstellen dat ik me zonder computer niet enorm zou vervelen :/) natuurlijk kun je met elektriciteit ook je huis en eten verwarmen dus, lang leven de zonne energiepanelen! Maar een zorgboerderij bezoeken is zeker een goede zoveelste stap – toevallig iemand die me wil vergezellen? :p
Hmm, ik weet niet in hoeverre dit al plaats heeft genomen voordat ik hier kwam, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jullie leeftijd, geslacht, studie of beroep, de reden waarom je hier schrijft en of je wellicht geïnteresseerd bent in een leven samen met mij op een plekje omgeven door mooie natuur om daar een zelfvoorzienend bestaan op te bouwen :D haha!
@ 261 CiNNeR, Darella.
Lief dat je zo schrijft, ik begreep je goede bedoelingen wel hoor, twijfelde echt of het te begrijpen is als zo’n situatie mischien onvoorstelbaar is voor jezelf, vergat hoeveel je gezien en van dichtbij mee gemaakt hebt.
Het is / was goed hoor.Knap dat je je vriendin hebt bij gestaan.
Mijn vriendin (die ik altijd mocht bellen) werkt zichzelf te pletter voor geld, heeft nergens tijd voor, maak me zorgen om haar. Raar is het leven toch he.
groetjes Thian
@ 262
Hoi Newana,
Er zijn tanken voor op het dak om regenwater op te vangen en te verwarmen, zo kan je douche water uit sparen (en toilletwater) dit is ook beter voor het millieu.
Over mij kun je veel terug lezen, maar toch maar wat: ben een vrouw loop tegen de 40, schilder en speel mandoline, doe alles wat creatief is als ik me een beetje redelijk voel.
Ben opgeleid als arbeidstherapeut/ activiteiten begeleidster, heb jaren lang gewerkt als activiteiten begeleidster de laatste 10 jaar bij zwaar dementerende ouderen, dat is heel veilig, zijn blij als je er bent, met aandacht. Maken zich geen zorgen meer om wat de etiketten voor schrijven etc. Als ik het ook vergat ging ik samen met ze op zoek. Heb van een hele rustige aardige begeleider tijdens mij stage geleerd hoe ik deze mensen kan geruststellen en ook aanraken.
Heb sinds februari een zware psychiatrische diagnose
(persoonlijkheid stoornis NAO, dissociatieve stoornis NAO, zeer waarschijnlijk een DIS, ben nog maar heel kort hier in behandeling genomen en er staat gemiddelt 7 jaar voor, ze zeggen dat het heel erg lang gaat duren, hopen dat ik daarna nog een poosje prettig kan leven als ze me kunnen behandelen.) gekregen nadat mijn leiding gevende mijn verleden over hoop haalde omdat ik geen emoties toon, waarna ik een heel verleden waar ik geen weet van had over me heen gestort kreeg en heel erg suisidaal werd. Heb een loodzwaar verleden ben gof weg 30 jaar mishandelt, door ouders en een vriend van de familie waar ik gedwongen door mijn familie vanaf mijn 15de heb samen gewoond. Iets waar ik niet aan mag en kan werken maar zoveel mogelijk toe gedekt moet worden volgens behandelaars iets waarvan ik kots ondertussen.
Ben door de volgende leidinggevende op non-actief gesteld, en vertelde me meteen dat ze me gingen onslaan.
In het crisiscentrum mocht ik praten over suisidale gedachten, toen kwam ik in behandeling bij een ander, daar werd het naar mijn gevoel bestraft met opname, stoppen van onderzoek, niet mogen praten over vroeger . Heb alles af gezocht zowel over suidaliteit, methoden maar ook hoe je mensen er van weer houdt hoe je het signaleerd. Alles wat ik te pakken kreeg. Mijn therapeut heeft geprobeert me terug te doen naar het crisiscentrum, ze werd daardoor gedwongen het nog 2 maanden met me te proberen, vertelde me letterlijk niet de verantwoording alleen op zich te willen nemen.
Heb hier eerst een poosje gelezen en toen min of meer een noodkreet neer gezet, de reden? dat ik er niet over mocht praten, mijn omgeving schrok als het ook maar die richting in ging etc. Het opgesloten zitten met zulke heftige dingen.
Vindt het prettig dat je hier makkkelijker dingen vraagt, schrijft die in het echt moeilijker goed te brengen zijn in goede omstandigheden.
Even over jou, met muziek maken toon je toch echt wie je bent, dat kan toch niet anders? komt toch uit je ziel, hoe werkt dat dan??
Muziek maakt toch (voor mij) dat je alles om je heen vergeet, niet meer bestaat?
Ik heb moeite met mensen, heb geen basisvertrouwen, basis veiligheid, te veel slechte ervaringen. Maar ik kan bij mensen wel de mooie dingen zien, als ze maar niet te dichtbij komen dan raak ik weg, maar mischien zou ik het wel willen kunnen, dat mensen dichtbij komen.
Van een van de daders kon ik niets meer verdragen, maar van andere mensen kan ik hun eigenaardigheden wel waarderen tot op zekere hoogte. Hoe meer ik de diepte in ga met mensen hoe meer ik ze leer respecteren en zie hoe mooi iemand is en hoe minder kleinigheden er toe doen, juist waardeer merk ik de laatste tijd.
Bij jou klinkt het of er maar heel weinig is wat je kunt verdragen, hoe zou je dat dan doen als je met meerder mensen zoiets zou willen beginnen, dan woon je toch allemaal bij elkaar. Dat geeft problemen.
Geloof me ik heb ervaring, heb om uit de situatie te komen een huis een half jaar gedeelt met een collega, in het begin heel leuk, maar wat was ik blij dat ze weg ging (voor haar opleiding).
Heb mijn jeugd op het platteland door gebracht in Drente, kompleet met moestuinen, vruchtenbomen, kippen, konijnen, koeien etc. Overal zijn boeken over, en je leert aldoende, wat moeilijk is de fynancien, je houdt kosten of het moet een bedrijf worden en dan komt er de stress van het bedrijf bij voor mij zou dat het laatste zijn wat ik dan weer zou willen.
Om eerlijk te zijn ben ik heel erg benieuwd hoe je omgeving zou reageren als je wel “echt jezelf” zou zijn. En wat de reactie met jou zou doen. En dan bedoel ik nl niet de formele beleefdheden zoals het niet zeggen van wat klappert uw gebit irritant etc.
groetjes Thian
Emma 247, ja je hebt gelijk, ik haat mensen ook niet, in ieder geval geen individuen, sowieso is haat een te groot woord… Vaak wenste ik dat ik een kloon had van mezelf. Niet dat ik mezelf zo’n geweldig persoon vind, maar simpel omdat de kloon en ik elkaar zonder al teveel woorden zouden kunnen verstaan en ook omdat we dan samen leuke dingen konden doen die anderen niet met mij willen doen.
Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.
Allicht zijn er mensen met wie ik zo’n relatie op zou kunnen bouwen, maar het is maar de vraag of
ik ze ooit zal ontmoeten..
“Een oude doos als jij’ (ik citeer slechts :p) heeft waarschijnlijk meer meegemaakt dan ik, het zou dwars zijn om dat te negeren.. Er zijn echter veel (oudere) mensen die zeer lovend spreken over hun kinder- en tienertijd. Inmiddels ben ik oud genoeg om hen tegen te kunnen spreken. Ik hoop dat ik jou nooit tegen zal hoeven te spreken :) Bedankt voor wat je me toewenst! ;)
Thian, heb jij last van dissociaties? Ik kende iemand die daar last van had, wel apart. Heb zelf ook weleens dat ik plotseling op een andere plek wakker word, maar dat is meer dagdromen geloof ik :p
Hmm, als ik een lading medicijnen voor het oprapen vond, dan zou ik ze op dit moment denk ik op een geschikte plek bewaren. Het is altijd fijn om iets achter de hand te hebben, al is het maar om te kunnen denken ‘ik heb altijd nog iets achter de hand’, hehe :) Maar toen ik een paar jaar geleden een tas vol paracetamol had heb ik ze uiteindelijk (na ze een tijdje te hebben bewaard) aan m’n moeder gegeven. Achteraf ben ik daar über blij mee want paracetamol schijn je behoorlijk ziek van te worden :/ Laten we hopen dat jij er achteraf (wellicht nu, wellicht over een paar jaar) ook über blij mee zult zijn ;)
Sorry, ik had je berichtje nog niet gezien dus, vergeet mijn vraag over jouw dissociaties.. Ik vraag me eerlijk gezegd af wie ik wreder moet vinden, de mensen die je zo mishandelden, of zij die hun werk zo über slecht uitvoeren en je simpelweg niet uit willen horen. Daar kan ik me echt pissig om maken! Nog een reden temeer om therapeuten niet te vertrouwen en te stoppen met therapie. Toen ik in die kliniek zat was daar een meisje met een dissociatieve stoornis, zij mocht niet alleen worden gelaten zodat anderen haar konden weerhouden dingen te doen waar ze later spijt van zou krijgen. Wellicht een idee om samen te gaan wonen. Ik merk in ieder geval bij mezelf al dat, wanneer ik een tijdje geen mensen zie of spreek, ik totaal van de wereld ben.. Bij jou zal dat nog een aantal keren erger zijn…
‘Zoiets’ zou ik niet met meerdere mensen willen beginnen, maar met één persoon en het liefst een vooralsnog onbekende. Ik zou alleen van te voren vast willen kunnen stellen of er afspraken te maken zijn met de persoon in kwestie, of hij/zij aardig is en voldoende inlevingsvermogen heeft. Volgens mij zijn de mensen die hier schrijven allemaal geschikte kandidaten, hehehe :D Waarom ongeveer onbekend, omdat je dan op de juiste manier aan elkaar kunt wennen. Er is een meisje met wie ik mijn leven lang al bevriend ben, maar als ik met haar zou samen wonen zou ik haar de tweede dag al niet meer uit kunnen staan, simpelweg omdat we elkaar niet op die manier kennen. Het lijkt me gemakkelijker om samen vanuit niets iets op te bouwen.
Ja, ik begrijp ook totaal niet hoe ik op het conservatorium terecht ben gekomen. Ik vond het altijd geweldig om muziek te maken, maar zodra er iemand meeluisterde klapte ik totaal dicht. Plotseling kon ik geen noot meer lezen, geen toon meer raken, als ik moest zingen kraaide ik als een kip zonder kop en als ik piano speelde maakte ik constant fouten die ik normaal niet maakte. Echt niet grappig… Ook mijn auditie voor het conservatorium leek absoluut nergens op! Mijn huidige pianodocent zat daar echter bij en hij is echt mijn ‘saviour’ :) Dankzij hem lukt het me nu wel om voor publiek te spelen. Inderdaad, door gewoon m’n omgeving te vergeten en te denken aan het verhaal wat ik via muziek aan hen wil vertellen.
Regenwater opvangen, dank voor de tip! Geweldig!!! Ik ben dus ook bang dat het geld gaat kosten, dat terwijl ik toch echt zelfvoorzienend wil gaan leven (dus niet voor geld moeten werken om mezelf te kunnen onderhouden). Maar op zich, als je een aardappel in de grond stopt, dan komen er toch meer? Zo zou je, als je het goed doet, toch altijd aardappelen kunnen planten?
:D ‘wat klappert uw gebit irritant’, hahaha! :D Hmm, ik weet niet goed wie ik zelf ben, ik weet eigenlijk alleen wanneer ik niet mezelf ben. Als ik me bijvoorbeeld heel slecht voel heb ik soms zin om te schreeuwen en keihard te janken – als ik alleen ben zit ik op die momenten slechts als een zombie voor me uit te staren en als er andere mensen bij zijn zet ik een glimlach op en probeer ik zoveel mogelijk met hen mee te doen. Hmm, lastige vraag.. Ik weet eigenlijk niet wat er zou gebeuren… Eigenlijk wel eens goed om mee te experimenteren, thanks :)
@ 266
O,ja vooral in de zomer, in nederland kun je goed van een moestuin leven, en pootaardappelen leveren weer veel aardappelen op soms wel 25 per pootaardappel weet ik nog, is het ook niet zo moeilijk, het is handig rekening te houden met wanneer wat geoogst kan worden, hebt een kelder nodig voor het bewaren etc. vooral voor de winter anders wordt dat een karige bedoening.
Maar de andere kosten????, had een oom en tante die het in zuid frankrijk hebben geprobeert, met moestuin en geiten die ze molken. Heb daar eens gelogeerd toen ze alleen uien en kool in de tuin hadden staan.
Geld hadden ze niet daarom maakte ze geitenkaas die ze verkochten (zochten wanhopig naar werk) hebben het uiteindelijk opgegeven om een gewoon leven te gaan leiden.
Moet zeggen, kranten als wc papier is even avontuurlijk, maar daarna niet echt prettig, ze verbouwde graan om brood te bakken maar konden het niet echt goed malen en hadden geen gist (koste geld) het brood dat ze bakte was ook erg avontuurlijk maar niet te eten. Dan nog schoonmaak middelen en alles waar je zo even niet aan denkt.
Weet je dan zou ik toch bijna gaan denken keur me maar af, hoewel ik er erg op tegen ben, heb ik een klein inkomen wat ieder geval vast is. Denk gewoonweg dat het nodig is. Zonne energie kan je soms terug leveren aan de energie maatschappij en wat geld voor krijgen.
Toch denk ik echt dat het mogelijk is, o,ja mijn eigen ruime ervaringen met onkruid is dat het sneller is als ik zin heb om het weg te halen, maar veel kan je daar ook van eten, dat is weer op te zoeken.
Ik raak weg (dissocieer) als het te moeilijk wordt, bij alles met emotie,s eigenlijk, ben daarom ook moeilijk behandelbaar. Het effect van dissocieren is dat ik ook helemaal niets meer voel, flinke brandblaren van de verwarming op loop zonder het te merkken en voel het achteraf ook niet. Denk dat dat prettig is bij zelfmoord.
Zou het anderen niet aan kunnen doen met mij te leven, verdraag geen druk, zeker geen dwang, ben snel angstig, steeds weer in crisis, leef in een eigen wereldje ver weg van de gewone wereld gewoon in gedachten.
Ze hebben het telkens over tijd kwijt zijn, maar tijd is voor mij een ongrijpbaar iets wat opgedrongen wordt, woon tussen het beton in de stad, hebben net alle bomen gesloopt en kleine nieuwe boompjes neer gezet, had anders tussen de bladeren gezeten. Als je buiten woont leef je veel meer met het ritme van de natuur, gaat vanzelf als je niets meer ziet doe je een lamp aan weet dat het avond is. Hier is het altijd licht, licht vervuiling, toch heeft de stad wel veel moois hoor als je het weet te vinden en vinden de vogeltjes het ook wel hier.
Het weten wanneer je niet jezelf bent is toch al heel wat? wie weet wie je bent en wat je kunt worden. Weet zelf vaak pas na dagen wat er eigenlijk fout ging of aan de hand was, weet ook niet wie ik ben, zelfs heel verwarrend en tegenstrijdig, maar dat vindt ik niet het ergste, dat kan ik voor een groot deel over me heel laten komen, heb absolute duidelijkheid van andere mensen nodig, in afspraken, wat er gaat gebeuren etc als niets vast lijkt te staan afspraken steeds veranderen raak ik volledig van slag.
Heel knap om te hebben geleerd voor andere mensen muziek te maken.
@ 266 Nog dit, ik geloof in de goede bedoelingen van de therapeuten die ik ik tot nu toe ben tegen gekomen. Heb daar zeker vertrouwen in. Maar heb ook de onmacht gezien en gehoord (als ik weg was).
Denk dat het pas te beoordelen is als je de groet lijnen weet vandaar dit:
Kwam in behandeling met ptss met dissociatieve kenmerken.
Er was gooed bedoelt gezegd: daar moet je nu echt alles gaan vertellen hoe moeilijk het ook is. Zag er vreselijk tegen op,ben ik onderweg er naar toe bijna in sterk stromend water beland gedissocieerd, werd er naar toe getrokken. Belande in een gebouw waar ik gedissocieerd de lift knop niet kon vinden. (zat op een paal midden in de hal), daar allerlei gesloten deuren bij trappen tegen kwam. Heel lang zitten wachten etc. etc..
Therapeut had ervoor aan nood telefoontjes gekregen van de huisarts en het crisiscentrum en had niet door gekregen dat ik er was, waardoor ze dacht dat ik niet (aan) gekomen was. Niet de ideale situatie.
Ze kreeg dus geen enkel contact met me, soms zag ik lamellen maar veel zag ik alleen maar wit licht. Ze heeft me de volgende dag mee gesleept naar een arts daar en zei telkens kijkt dat bedoel ik nou, tegen die arts, terwijl ik ondertussen half psychotisch hard op tegen mezelf zat te kletsen.
Met de diagnose die ik inmiddels heb zo ik daar niet naar doorverwezen zijn voor behandeling omdat ze daar gewoonweg niet op ingesteld zijn.
Kan me voorstellen dat ze grote moeite had met wat ze met me aan moest, ze kon me niet laten opnemen, ik gaf antwoord, zei telkens het gaat wel over als ik maar kan slapen, vertelde nl niet wat onderweg was gebeurd. Dus ging ik naar huis. Ze moest beslissingen nemen terwijl ze er geen raad mee wist.
Ze heeft me later vertelt dat ze de eerste 3 keer totaal geen contact kreeg, daarna had ze het gevoel telkens een ander voor zich te hebben, toen ik na de eerste dag screening vertelde dat ze had gezegd dat ik goed was door verwezen moest ze lachen, dat ik dissocieerde was wel zo duidelijk geweest dat kon niemand over het hoofd zien.
Het is een samenloop van omstandigheden, en bij alles wat ze deden, er is in 1,5 jaar 4 x mijn verleden overhoop gehaald, 1 x per ongeluk daarna voor onder zoek en dat bleek zo heftig, ik reageerde ook zo heftig dat voor hun de enige remedie blijk zwijgen en stabiliseren, uit angst voor de schade die ze konden doen, maar daar reageerde ik door het zwijgen wat heel veel onrust veroorzaakte en ik ze heel erg kwalijk nam, maar het niet ronduit kon zeggen,ook heel heftig op en ik was steeds suisidaal maar praatte er meer over, ging steeds meer krassen.
Hier willen ze me ook stabiliseren, heb meteen gezegd hoe averechts het heeft gewerkt, aan verleden werken is uit den boze, ze weten niet of ik dat ooit aan zal kunnen, weet ook niet of ik alles door wil maken, wil wel praten maar dat is wat anders, er is hier niet grofweg mijn mond gesnoert, maar ik durf ook niet meer te praten door alles, ben ook gewoonweg dwars . Als het niet mag dan zal het ook niet en zorg je maar dat je je informatie ergens anders haalt, heb aangegeven dat het de laatste keer was dat ik zo,n onderzoek deed, was mijn voorwaarde, heb het goed gedaan.
Heb het toen alleen moeten redden daarna omdat de therapeut weg ging en de volgende langdurig ziek werd. Ze hebben het ronduit toe gegeven dat het niet goed is gegaan en noodgrepen in gezet. Geprobeert vertrouwen te geven het later goed te doen.
Ik trap er zelf erg tegen aan omdat het zo moeilijk is gegaan, en ik zo verschrikkelijk moe ben van alles, maar heb ook mooie ervaringen op gedaan, die ik koester, lieve mensen tegen gekomen maar kreeg soms die onbedoelt en uit onwetendheid verkeerde info.
En het is zo ver (letterlijk) weg waar ik nu behandelt wordt, het is in mijn ogen zo onbereikbaar. En ik heb zelf zo,n moeite met aangeven wat er aan de hand is, wat ik nodig heb en het dan ook nog aan te nemen.
Maar geloof wel dat ze me wat verder zou kunnen helpen, ze doet ook echt haar best, weet wat meer welke richting het in moet. Heb ronduit gezegd dat ik bang ben dat ze me overschat.
En elk verhaal heeft 2 kanten.
Ik ben ervan overtuigd dat als er een goede combinatie is en duidelijkheid in wat allebei proberen te bereiken dat therapie een heel goed hulpmiddel is om dat ook te bereiken.
(Ik speek voor me zelf) en denk ook dat het heel moeilijk is om een duidelijke hulpvraag neer te leggen zodat het begrepen wordt.
Was bv nav de vorige keer een misverstand, ik wil het bed op recept weg hebben, ze had begrepen dat ik niet meer naar het crisiscentrum wilde. Kon nergens anders terecht, ze heeft echt gebelt, maar bed op recept moest blijven zei ze eerst.
Doordat ik (in paniek) alleen maar bleef herhalen dat dat weg moest, en oo een gegeven moment zei: dat ze dan maar op het moment moeten bepalen wat nodig is begreep ze het. Zei ook dat ze het verkeerd begrepen had, gaat nu daar achteraan. Het kost me zoveel moeite om het duidelijk te krijgen zelf. Hoe kan ik verwachten dat ze me kan helpen als ik het niet eens weet. Ze kan me dan wel helpen dat helder te krijgen als ik het toelaat.
Daarom blijf ik in gesprek, als het niet lukt geef ik ze de kans een oplossing te bedenken, en blijf proberen het op tafel te krijgen.
Ik zelf ben nl de enige reden om uit het leven te stappen, als een therapie niet haalbaaar is of niet lukt kan dat veranderen.
Geef me alleen niet de middelen in huis wantt die controle heb ik gewoonweg niet.
@Thian: je hebt wel gelijk hoor, ik zal niet weten hoe het voelt. Maar door de gesprekken met de vriendin heb ik er wel veel informatie over gekregen en een beter beeld kunnen krijgen (hoop ik). Herkende enorm veel van wat je schreef die nacht in de verhalen die mijn vriendin destijds vertelde.
@Newana: als ik je laatste berichten lees over hoe je tegenover mensen staat, waar je je aan stoort en wat je zou willen of wie je om je heen zou willen, dan klinkt het hechtingsprobleem als oorzaak enorm logisch in mijn oren. Het lijkt ook wel alsof je alle moeite doet om je niet te (hoeven) hechten? Enfin, een mededeling waar je verder niets aan hebt.
Verder merk ik dat ik telkens eenzelfde gedachte krijg. Waarom stoor je je aan de zingeving van anderen? Begrijp het algemener wel, dat de mens zich het intelligentste wezen voelt terwijl ze zo destructief is. Maar de persoonlijke zingeving tja, die is ook persoonlijk. Neem aan dat je het zelf vervelend is als mensen lachen om je droom, alsof dat toch niet haalbaar is. Doe je niet per ongeluk hetzelfde bij anderen? Niet lachen erom maar het niet accepteren dat dat nu eenmaal iemand’s manier van zingeving is?
Wat ik hier doe. Soms vraag ik het mezelf ook wel af ;) Ben vrouw, 37, woon samen en ben absoluut niet suicidaal. Heb lang geleden wel een periode gekend dat ik het leven niets aan vond en soms gebeurd dat nog, maar die gevoelens gaan altijd over en is zeer anders dan suicidaal zijn. Wel heb ik veel mensen gekend die suicidaal waren en bij enkele pogingen ingegrepen (waarvan ik dacht dat ze dat toch zouden willen).
De reden dat ik hier ben gekomen is dat mijn vader begin dit jaar op gruwelijke wijze zelfmoord heeft gepleegd. Hij heeft zijn polsen en zijn hals volledig opengesneden en is vrijwel helemaal leeggebloed. Hij had enorme gezondheidsproblemen. Eigenlijk zat hij met 57 hoogbegaafd opgesloten in een ziek lichaam tussen vier muren te wachten op niets (De specialisten die ik erna heb gesproken dachten niet echt iets voor em betekend te kunnen hebben en wij denken dat hij anders dit jaar ook was overleden). Verder miste hij mijn moeder afschuwelijk, zij was zeven jaar eerder overleden. De politie vergat ons die nacht dat hij werd gevonden op te vangen en hulp werd me geweigerd, tot en met april heb ik zelfs niet geweten wat er precies was gebeurd. Ik was nogal de weg kwijt. Met mijn vader had ik het er vaak over gehad, zelfmoord, dood, methoden die wel of niet goed zijn, leven. Ik heb wel altijd geweten dat hij er op een gegeven moment zelf een einde aan zou maken en achteraf heeft hij zelfs over deze methode verteld. Hij vond het fascinerend en een beste methode. Vooral omdat er op het moment van snijden twintig man tegelijk kan binnenrennen en je toch niet gered zal kunnen worden. Als hij het zou doen, zou het lukken.
Merkte dat ik daar amper over kon praten met mensen en hier kon ik dat wel. Belangrijkste was denk ik dat ik erg graag wilde proberen te achterhalen wat hij gedacht en gevoeld zou hebben de minuten voor de zelfmoord. Op zich zal ik dat toch nooit weten natuurlijk. Maar door hier te vertellen en feedback te krijgen van mensen die zelf suicidaal zijn, serieuze pogingen hebben ondernomen en er open over te durven praten, heb ik er toch heel veel aan gehad. Daarbij merkte ik dat ik tegen mijn vader wel altijd had gezegd dat ik het zou begrijpen en respecteren, maar toen het eenmaal gebeurd was en door de manier waarop, raakte dat helemaal overhoop. Verstandelijk begreep ik het wel, maar gevoelsmatig was ik een wrak.
Inmiddels ben ik er hier niet meer op die manier mee bezig. Maar het lezen van verhalen van anderen raakt toch en kom zo af en toe weer terug om bij te lezen en kan het vaak niet nalaten te reageren. Soms kan ik misschien de andere kant laten zien, van degene die erbij staat en ook vaak maar machteloos toekijkt of degene die achterblijft. En wie weet kan ik heeeel soms iets zinnigs melden.
Moet wel bekennen dat ik het in periodes ook te moeilijk vind om mee te lezen. Dan raak ik er te mistroostig van of ik vind het te confronterend en haak ik eventjes af.
Op momenten dat je diep gezonken bent, moet je nooit vragen stellen waar geen antwoord op is. Zoals: waarom ben ik hier? Waar moet het heen met de wereld? en dat soort dingen. Van de verkeerde vragen word je nog ellendiger.
Verder vind ik het echt ongepast bij dit onderwerp als mensen elkaar gaan adviseren maar te stoppen met therapie enzo. Dan komen we gezellig samen in een neergaande spiraal, geen prettig idee.
@Nerwana. Je bent duidelijk veel jonger dan ik. Ik werd pas gelukkiger na mijn 35e. Die eerste jaren van zelfstandig worden zijn gewoon klote. Ik zou zo veel mogelijk richten op de leuke dingen, en een beetje vertrouwen hebben. Zelfs met allerlei stoornissen e.d. kun je een goed leven voor jezelf opbouwen. Het kost tijd, dat wel.
@Thian, voor jou heb ik echt veel respect. Goed dat je schrijft: ‘daarom blijf ik in gesprek’. Het beste wat je kunt doen, en ook heel moedig. Go girl go!
@ Thian. Vervolg 258 over 254.
Hallo Thian,
Ik had in 258 gezegd dat ik morgen zou terug schrijven – dat had dus gisteren moeten zijn – maar ik was eigenlijk de hele dag door slaperig en kon mezelf er niet toe zetten om wat te gaan schrijven, wat dan toch niet goed gelukt zou zijn. Sorry dat ik dat niet gedaan heb, want ik had het gezegd.
Die slaperigheid komt door de hooikoorts. Ik gebuik er geen medicijnen voor – waar je laatst naar vroeg – ook geen alternatieve, want ik wil dat mijn lichaam het zelf oplost. Van medicijnen ertegen wordt ik trouwens ook slaperig, dus dat schiet niet op.
Het vervelende is dat ik eigenlijk niet van mezelf op aan kan. Dus ook niet tegenover mezelf. Ik maak dan plannen, wanneer ik me goed voel en op het moment dat het moet gebeuren, kan het zijn, dat ik me helemaal niet goed voel en dat er niks van terecht komt. Zo ook deze keer. Nogmaals sorry. Het heeft ook met mijn depressiviteit te maken. Is allemaal erg lastig. Bij lange na niet zo lastig, als wat ik nou weer van jou gelezen heb in 268, maar voor mij lastig genoeg. Alleen harde afspraken kom ik altijd na.
Ik heb erg moeten lachen om je ‘avontuurlijke brood’. Noem dat maar avontuurlijk. Dat was zeker van dat brood waar je een gebit van staal voor nodig hebt. :))
Maar geod, ik ga verder met het vervolg van 258 over 254. Je schreef: ‘Heb het idee dat hulpverleners me overschatten (en hier wat betreft hoe positief jullie naar me kijken, wat ik erg lief vindt, heb mij goede en slechte kanten, worstel heel erg met de zwaarte van mijn leven)’
Het zou kunnen dat hulpverleners je overschatten, in die zin, dat ze je kwetsbaarheid en verwarring ónderschatten en denken dat je meer aan kan dan (op dit moment) in werkelijkheid het geval is. Ik bedoel dat een relatief klein probleem bij jou kan uitgroeien tot een groot obstakel. Zoals dat terug brengen van die medicijnen naar de apotheek. (Ik heb het niet over die zelfmoordstress, die eraan vooraf ging, maar puur het wegbrengen zelf.) Ze zullen dus moeten leren (van jou…) hoe dat bij jou werkt.
Maar ik denk niet dat ze je vermógens overschatten, je potentiëel. (Ik weet dat natuurlijk niet, want ik weet niet hoe jouw behandelaars denken.) Ik denk eerder dat jij wat dat betreft jezelf juist ónderschat. Volgens mij ben jij tot veel meer in staat, dan wat jij nu van jezelf denkt. En ik ben ervan overtuigd dat je dat op den duur zult bereiken. Het kán in ieder geval, denk ik. Want je hébt al zo ongelooflijk veel gepresteerd in je leven. Alleen was dat om in vijandige omstandigheden te óverleven.
Diezelfde kracht kan je nu gebruiken om te léven. Ik weet wel dat je liever niet sterk wilt zijn, zoals je eerder schreef, dat je niet altijd sterk zou hoeven te zijn om je last te dragen. Dat je die last van je schouders wilt neerleggen om de rust te vinden, waar je zo’n behoefte aan hebt. Maar dat is iets anders. Die kracht héb je. Het kan zijn, dat ik jou wat dit betreft overschat, maar ik denk toch stiekem van niet. :) En dan nog iets: Verwar die last niet met je leven. Je hoeft niet je léven neer te leggen om die last kwijt te raken. Soms lijkt dat zo, maar dat is niet zo.
Ik denk dat dat ook geldt ook voor de manier waarop wij over jou denken. (Als ik even zo vrij mag zijn om ook namens de anderen te spreken.) Ook dat is volgens mij geen overschatting. Jij wordt daar waarschijnlijk wat verlegen van, maar ik geloof niet dat wij jou overschatten. Ook wat dit betreft denk ik dat jij jezelf eerder onderschat, dan dat wij jou overschatten. Ik ben er zeker van dat je weinig complimentjes hebt gehad in je leven, zeker in je jeugd. Dan is het goed, dat je ze nu van ons wel krijgt. Wanneer dat kunstmatig gebeurt, dan is dat niet goed, maar ik geloof niet dat iemand hier ook maar één woord teveel gezegd heeft wat dat betreft.
Natuurlijk heb jij ook jouw slechte kanten, maar wat je meteen daarna zegt: ‘worstel heel erg met de zwaarte van mijn leven’, zie ik niet als een slechte kant. Het is niet eens een karaktereigenschap van jou, zoals ik je hier heb leren kennen, maar is een last, die je hebt meegekregen. Het is moeilijk en lastig, dat wel, iets waar je doorheen moet groeien, wat ook gebeurt. Dat gaat enerzijds min of meer vanzelf, is mijn ervaring en anderzijds vermindert die zwaarte al naar gelang je persoonlijke groei verder vorm krijgt en jij meer in je kracht komt. Ik beschouw eigenlijk alleen kwaadaardige eigenschappen als slecht en die heb ik nog niet bij jou gezien. Maar voel je vrij om over je slechte kanten vertellen, hoor, is weer ‘s wat anders :))
Hier laat ik het bij, want het is alweer een heel stuk geworden. Hoe was het overigens dinsdag in ‘t Haagje. Je hebt niks verteld over je gesprek met je behandelaar, voorzover ik weet. Hoeft natuurlijk niet. Zeg anders alleen iets van ‘goed’ of ‘matig’ ofzo.
Later meer bij leven en welzijn. :)
Heel veel liefs,
Janus.
@ Fanny 270
Hallo Fanny,
Even een kleine correctie op 270, als ik zo vrij mag zijn. Ik denk dat Newana vooral hardop in zichzelf schreef, toen ze die laatste opmerking van dat betoogje maakte. Een soort constatering. Niet als algemeen advies, eerder naar zichzelf toe. Wel was hier geloof ik sprake van enigszins ongenuanceerde heftigheid van ‘de jeugd’. (Opa spreekt. :) )
Daarnaast is het beslist niet zo dat therapie zaligmakend is. Het gaat soms ook heel erg fout of ogenschijnlijk goed – gecamoufleerd fout – wat ook niet bepaald goed is, natuurlijk. Om nog maar te zwijgen van de ongewenste relaties, die sommige therapeuten met sommige van hun cliënten aangaan. Ook al is de cliënt daar lyrisch over op dat moment, later pakt dat vaak heel slecht uit. Dus wat dat betreft heeft Newana gelijk: therapeuten kúnnen ook heel veel schade aanrichten.
Met vriendelijke groet,
Janus.
@ 271
Lieve Janus,
Ja, het brood was, letterlijk niet door te komen, ondertussen prezen de makers dat doordat het amper gemalen was alle goede stoffen er nog in zaten en het heel gezond was. Je moet iets om het tegen over jezelf te verantwoorden blijkbaar. Als we dan geld gaven omdat we er logeerden rende ze bijna naar de winkel om eetbaar voedsel te halen.
Geen excuus hoor, over niet meteen reageren, heb zelf ook moeite met afspraken, vooral dingen rond en om huis. De harde afspraken kun je immers bijna niet onderuit dat moet wel. Heb daar alle begrip voor, als ik een poosje niets lees heb ik eerder het idee dat het ws alles je veel moeite kost. Schrijven houdt me een beetje van de ellende af vandaar.
Vindt wat je schriijf ongelovelijk lief, mijn slechte eigenschappen? later mischien. Tijdens een gesprek met een behandelaar het hoofdje van een poppetje (beestje) af proberen te trekken in een zak van mijn trui zodat hij het niet kon zien?
Heb gisteren bewust even Denhaag achterwege gelaten, ze was wel heel aardig, had geen andere mogelijkheden tot crisisopvang, dus het bed op recept bleef. Heb in paniek alleen maar herhaalt, ik wil dat het weg gaat, zo kan ik niet meer bellen en ik doe het niet.
Toen ze er achter was dat ik wel een andere afspraak wilde voor crisisopname, bv zoveel dagen vrij op kunnen laten nemen in het kwartaal, zei ze dat ze me verkeerd begrepen had. Nu gaat ze informeren bij het crisiscentrum wat er mogenlijk is en belt ze me gisteren of vandaag (vandaag dus) omdat ik het tot donderdag te lang vindt duren. Ze heeft wel de mogelijkheid gegeven om naast het wekelijkse contact een belcontact van 10 minuten per week te hebben over wat ik tegen kom en hoe het gaat. Daar mag ik over na denken.
Ook wil ze in de toekomst een signaleringsplan maken als ik er mee instem. Heb ik voor ik weg ging gedaan, maar geeft veel onrust. De tijd was om voor er verder over duidelijkheid gesproken kon worden, laat staan wat op schrijven.
Iets voor mij ongelovelijk moeilijks, had een afspraak met iemand van het CIZ of de BAVO voor een nieuwe CIZ indicatie voor het DAC, zegt ze dat het niet kan omdat ik in de ziektewet zit en in intergratie dingen zou horen, was de enige op het DAC. Zei eerst dat het niet opnieuw aangevraagd kan worden. Was met stomheid geslagen. Heb gezegd dat ik dan niet weet hoe ik het moet redden. Dat ze me op non-actief hebben gezet en ik niet meer mocht werken.
Toen is ze gaan kijken naar mogelijkheden, nu moet ik naar de bedrijfsarts voor een verklaring, heb hem daar gebeld, hij wil dan eerst mijn behandelplan en diagnose, als hij niets weet dan kan hij ook niets zegt hij, vondt het onzin dat hij dat moest geven hij wist niets over mijn ziektebeeld. Heb nog wel weten te zeggen dat ik het prima vindt maar graag wil dat het met de behandelaar rechtstreeks gaat, een beetje buiten mij om, dat ik wel naar hem toe wil ervoor. Nu moet ik maandag bellen voor een afspraak.
Ondertussen kwam degene die me helpt, heb meteen over haar uit gestort, over 14 dagen een niewe afspraak, ik hoefde me er niet druk om te maken, het was iets waar zij zich druk over moesten maken om het voor elkaar te krijgen. Ze zoeken wel een manier om me re te houden tot ze echt opdracht krijgen dat het niet mag. Ze brak het af de aanvraag, zo was het genoeg geweest voor mij zei ze. En de volgende keer is ze er ws bij, dat doet ze normaal niet. Het DAC was het enige dat voor mij vaststond dat het werkte, blijkt dat ook nog weg te kunnen vallen. En de angst wat staat me nou weer en bij het keuren etc te wachten?
Ik raakte daarna bij een activiteit steeds verder over mijn toeren, heb gezegd dat het niet ging en ben midden in naar huis gegaan. Heb er ook niet gegeten. Thuis heel erg over mijn toeren. “savonds weer een beetje rustiger maar lukte niet om slaapmedicatie te nemen. Weer een slechte nacht en dat akelige weekend voor de deur.
Heb zo net wel even een echt kort mailtje gestuurd erover.
Het lijkt wel of het niet goed mag gaan, kost zoveel energie, werd net tussen het schrijven door gebelt door de thuiszorg organisatie of ik nog wel thuiszorg wilde ontvangen, gezegd het is net gestart. Gevraagd naar de nieuwe indicatie hebben ze nog niet, moest maar wel er achter aan bellen zei ze.
Doe nog steeds moeite mijn hoofd boven water te houden, kan in het echt en figuurlijk niet zwemmen dus.. proberen maar.
Sterkte met de hooikoorts en alles, doe het maar rustig aan hoor.
liefs Thian
Ach, ik wilde sowieso wel wat gaan werken, inderdaad voor de dingen die je niet zomaar kunt verbouwen.. Portretten tekenen en schilderen (heb er net nog verf en kwasten voor gekocht!), misschien zou ik een boek ofzo kunnen schrijven, wellicht kan ik nog wat muzieklessen geven… Zolang het maar leuk werk is en werk wat ik puur voor mezelf kan doen (dus niet met een baas die me opdrachten geeft).
Well, ik heb gemerkt dat, hoe meer je over bepaalde dingen nadenkt, hoe vager de antwoorden. Wat is inderdaad tijd, feitelijk is het niet meer dan een menselijk verzinsel maar hey, inmiddels is ons hele bestaan een menselijk verzinsel! Wie ben ik, wat ben ik en waarom ben ik.. Ik kan me nog herinneren dat ik, wanneer ik in de spiegel keek, ik mezelf simpelweg niet herkende. In m’n hoofd heb ik geen uiterlijk (zouden andere dieren weten hoe ze eruit zien?), wie is dat in de spiegel? Daar werd ik echt bang van.. Ook heb ik hier nog tekeningen liggen die ik in beeldende therapieën heb getekend – die gingen over dat ik buiten mezelf stond en op mezelf neerkeek. Als ik dat zou willen zou ik die ervaringen en gevoelens zo weer op kunnen roepen, maar ik kies er liever voor om gewoon niet na te denken. Diegene in de spiegel, dat ben jij en verder moet je niet moeilijk doen! Soms denk ik over mensen en het leven en wind ik me daar heel erg over op – tegenwoordig probeer ik deze gedachten tijdig te onderbreken opdat ik me niet al te beroerd zal voelen.. Nu begrijp ik dat jouw problemen totaal anders zijn dan de mijne, maar vanuit mijn ervaringen zou ik je adviseren om wat minder na te denken, dingen te nemen voor wat ze lijken en af en toe een roze bril op te zetten…
Thian, ik heb dus een jaar in een kliniek doorgebracht en naja, misschien was het niet helemaal de plek voor mij al voelde ik me er wel voor het eerst thuis. Anywho, eerlijk gezegd vind ik het gek dat jij niet naar zoiets wordt doorverwezen. Je hebt daar mensen om je heen die je proberen te begrijpen en te helpen en op z’n minst rekening met je houden, je wordt daar constant geobserveerd en hebt heel veel verschillende soorten therapieën en veel mensen met wie je kunt praten. Bovendien zorgen ze voor een strak dagritme en leer je er voor jezelf zorgen (als uit bed komen enzo :p). Ff serieus, misschien is dat iets wat je zou kunnen aankaarten. Ik ben naar De Viersprong geweest, misschien dat je daar iets over zou kunnen lezen..
Ok, dit is echt niets voor mij… Maar ik las je verhaal Cinner en de tranen stromen over m’n wangen.. Ik begrijp mensen die niet willen leven en die zich beroerd voelen en kampen met allerlei problemen, in fact, ik vind het moeilijk te begrijpen waarom mensen wel willen leven.. Mijn eerste gevoel was daarom blij dat het je vader is gelukt want hij moet zich beroerd hebben gevoeld. Maar wat moet het nu vreselijk zijn voor jou… Knap (?) dat je er toch zo goed uitkomt of althans, lijkt te komen.
Sorry Fanny dat ik niet ouder ben, ik voel je teleurstelling.. Daar bied je mij een rondleiding aan door jouw pas ontdekte wereldje om er dan achter te komen dat ik maar een guppy ben die waarschijnlijk niet eens weet waar ze het over heeft want hey, wat heb je met 21 nou helemaal van de wereld kunnen zien? Wat kan ik zeggen… Laten we hopen dat mijn puberale gedachten met de leeftijd over zullen gaan, oudere generaties hebben er nog steeds vertrouwen in dus waarom ik niet!?
Newana, het is geen teleurstelling hoor van mij, en misschien klink ik ook een beetje als een oude muts, maar ik wil alleen maar zeggen dat ik weet hoe klote en moeilijk het begin 20 kan zijn. Ik zou geen jaar in de tijd terug willen. En toch ben ik blij dat ik alles heb doorgemaakt. Het lijkt bijna onmogelijk om als gevoelig mens door het leven te komen, maar dat is het gelukkig niet. Je krijgt wel mogelijkheden om hele eigen keuzes te maken, gelukkig. Als je maar eigenwijs genoeg durft te zijn. Beschadigingen en stoornissen zijn lastig, maar niet onmogelijk om mee te leven.
Liefs en alle goeds van Fanny.
(ook mij valt het een beetje zwaar om hier te lezen, dus ik denk ik dat ik niet rond blijf hangen, sorry)
@ Thian 273
Oh, oh, Thian,
Wat een gedoe allemaal. Als je niet al gek was, dan zou je het wel worden van al die ellende. (Dit is puur spreekwoordelijk, hoor, ik vind jou helemaal niet gek. Ik vind dat jij heel normaal – voorzover ‘normaal’ bestaat – reageert op al die situaties.)
Neem alleen al dat telefoongesprekje van tien – TIEN – minuten. Oké, het is een kleine verbetering, want eerst had je nul minuten, maar dat is toch hulpverlening op rantsoen! Maar ik vrees dat ze niet anders kunnen. Er zijn zoveel mensen, die hulp nodig hebben. Maar goed, het is een kleine verbetering. (Toch alweer eentje.)
En al dat andere gedoe wat je beschreef, niet te filmen! Het ziet er gelukkig wel naar uit dat je op het DAC mag blijven komen, alleen moet dat weer opnieuw geformaliseerd worden. Ik hoop echt dat dat goed gaat.
Maar wat ik me nou afvraag. Is er niet één maatschappelijk werk(st)er te vinden, die jou bij al deze dingen assisteert? En die het ook kan coördineren? En die jou helpt bij het voororganiseren van al die dingen? Iemand, die samen met jou al die afspraken regelt? Je zult natuurlijk wel zelf naar die arts voor de herkeuring moeten gaan, bijvoorbeeld. Maar al dat georganiseer vooraf.
Nou ja, over dat excuus maken, ik had het gezegd dat ik het zou doen en dan weet ik ook niet in hoeverre je er dan op rekent. Daarom wou ik het toch even zeggen.
En dat poppetje (beestje), dat je probeerde te onthoofden? Tsja, daar zou je een dieptepsychologische beschouwing aan kunnen wijden, maar dat doe ik niet. Maar het zou een leuk aanklopingspunt kunnen zijn voor een therapeutische sessie. Het betekent in ieder geval geen verkapte dierenhaat, want je bent lief voor je katjes.
Thian, ik ga verder niet in op al die perikelen, want daar kan ik niet zo heel veel zinnigs over zeggen. Ik hoop dat het toch goed terecht komt. In ieder geval heeeeeeeeel veel sterkte ermee.
Ik ga nu een tijdje offline – andere dingen te doen – maar ik ben van plan om later op de avond weer te gaan lezen.
Heel veel sterkte en laat het ook maar een beetje van je af glijden. Ik strooi weer sterretjes om je heen, alle kleuren van de regenboog. Ik laat ze rustig zweven.
Liefs,
Janus.
@ 274
Ben het niet met je eens dat hoe meer je nadenkt hoe vager het plan wordt, nee hoe meer je kan kijken wat er wel mogelijk is en er een realistische plan van kan maken, kijken hoe het echt mogelijk is of kan worden. Door er alleen opppervlakig mee bezig te zijn kan het niet dichterbij, en het leidt af moet ik zeggen, geeft moed.
Bij elke drempel kan je oplosssingen zoeken, ik brainstorm in me zelf moet dan af en toe heel erg lachen om de gekke ideen die boven komen.
Wil juist graag dicht bij de natuur leven waar tijd niet belangrijk is. En wie ik ben etc. zal me dan eerlijk gezegd niets kunnen schelen. Zouden mensen vroeger zo druk hebben gemaakt over wie ze zijn?
De grap is dat ik mezelf eigenlijk constant als tiener zie, en heb daar totaal geen moeite mee, de wereld is er alleen niet echt op ingesteld, maar mischien kan ik mijn wereldje aanpassen.
Houdt alsjeblieft je dromen, ze zijn waardevol.
@ 276
Ze zou bellen over een crisisregeling en heeft niet gebelt, ik heb maar gebelt tegen 17.00 uur en ze was niet op locatie en zou ws niet meer bellen en dat klopte.
Was niet thuis gebleven omdat ze het nummer van mijn mobielttje heeft, heb wel de hele dag er rekening mee gehouden.
Ben ook weg geweest, naar de workshop in de Galerie, stilleven van paprika’s gemaakt met aquarelverf. Is wel gelukt.
De Galerie gaat ook weg, blijft tot december nog open als iets anders wat ik niet goed begrepen heb.
@Thian: het hangt er denk ik vanaf waar je over nadenkt en wat je je afvraagt. Nadenken over wat je wilt of hoe je iets wil bereiken zijn vragen waar een antwoord op te vinden is wellicht. Je afvragen waarom tijd bestaat of wat oneindig werkelijk is, zijn vragen waar je welliswaar eeuwig over kan nadenken maar die een mens niet verder brengen.
Met het risico, dat…
Soit.
@ CiNNeR 278
Om antwoorden te kunnen geven op vragen die anders onbeantwoord zouden blijven… iets waar onze diersoort blijkbaar slecht mee om kan gaan… werden lang geleden goden en godsdiensten bedacht.
En daar kun je nog steeds met dit soort vragen terecht.
Je kunt er ook zelf mee ‘spelen’, want niemand kan je met absolute zekerheid aantonen dat wat jij denkt onzin is.
Het brengt je weliswaar niet verder, maar kan je soms wel helpen bij het even loslaten van bezwarender gedachten over ‘dagelijkse problemen’.
Hoe het spreekwoord precies was weet ik niet meer, maar… “de manier om problemen te vergeten, is gaan wandelen op schoenen die een maat te klein zijn”.
Ik zou het niemand letterlijk aanbevelen, maar het geeft aardig weer wat ik bedoel.
Met vriendelijke groet,
Lezer HenK. :-)
Ik zou het juist andersom denken: die vragen waar geen antwoord op is kunnen zo bezwarend zijn dat het beter is om op te kleine schoenen te gaan lopen. Oftewel, je bezig te houden met de dagelijkse beslommeringen. Vragen stellen als: hoe kan ik het voor mezelf ietsje prettiger maken op dit moment.
@ 278 CiNNeR
Hoi CiNNeR
Ik schreef dat over dat nadenken over iets kan helpen het te bereiken omdat ik het idee had dat Newana het idee ergens op het spreekwoordellijke hutje op de hei, je zelf onderhouden met de middelen die je hebt, steeds onbereikbaar zag worden.
Ik denk dat het belangrijk is dit soort idealen te hebben, dat het afleidt en in moeilijke tijden kan helpen door te gaan.
Zelf maak ik me niet druk om die eeuwige vragen waarom alles bestaat etc., wie ik ben zal me ook een zorg zijn. Ben op dit moment meer bezig met hoe krijg ik vandaag boodschappen in huis, want morgen is de boel gesloten. Heb kattespul genoeg, maar lukt me niet om voor mezelf eruit te gaan. Heb dus te veel moeite met de problemen in het nu.
En de tijd geeft in het nu ook veel problemen want het is plotseling kwart voor 4, en ik ben erg ver en telkens is het veel later en de winkels sluiten op een gegeven moment.
Ben het eens met Fanny dat vragen waarheen het moet met de wereld etc.
in de zin van alle ellende me niet zou helpen en kan me er ook niet druk over maken. Vindt wel dat ook ik verantwoordelijk ben voor het milieu en eigenlijk afval zou moeten scheiden en zuinig zijn met energie. Zet dus de bespaarknop van de wasmachine aan als ik er aan denk.
Ik weet ondertussen waarom ik zo van streek was door dat het aan vragen van een CIZ indicatie voor het DAC zo moeilijk gaat, nl dat ik het mischien niet krijg en er niet meer heen kan.
Maar ook de bedrijfsarts, die eisde (aan de telefoon) het krijgen van mijn behandelplan en diagnose, en daar staat mijn hele voor geschiedenis en heel veel persoonlijke dingen in
Heb al eerder geweigert mijn volledige diagnose te laten in zien en wil dat het via de behandelaar loopt omdat ik teveel onder druk be te zetten, en helemaal overstuur raak, te overtuigen ben dat hij wel het recht heeft alles te weten maar dat kan toch niet zo zijn.
Heeft iemand van jullie ervaring met hoe dat met afkeuren en sociale dienst gaat, heb je dan nog recht op privacy??? Praktijk ervaring bedoel ik, niet de regeltjes want die worden blijkbaar overschreden.
Thian, lijkt me heel goed en verstandig om telkens te verwijzen naar jouw behandelaar zodra je je onder druk voelt gezet. Die bedrijfsartsen zijn soms zo brutaal en walsen overal overheen, vooral over mensen die al kwetsbaar zijn op dat moment. Grrr. Ik ben echt blij te horen dat je dat niet zomaar laat gebeuren! Kan ik nog wat van leren!
Godallemachtig, wat je niet allemaal nog extra moet knokken en strijden, het is echt om razend van te worden. Blijf erboven staan hoor! Jij bent hier de held! Zij zijn niet eens in staat hun werk goed en integer te doen.
Desnoods kun je een advies vragen bij het juridisch loket, dan weet je tenminste zeker dat er vanuit jou wordt (mee)gedacht en er geen belangen van anderen meespelen.
Mijn bevinding: dit soort ellende beschouwen als een soort slijpsteen waardoor je krachtiger in het leven kan komen te staan. Soms gebruik ik daarbij alle mogelijk scheldwoorden om mijn acties te steunen. Een springplank, ja, ik reduceer dat soort lui tot een springplank, haha, dan gebruik jij hen om zelf verder te komen. Maar vermoeiend blijft het soms wel…pfff
Hier nog een link naar het juridisch loket: http://www.hetjl.nl/hetjl/
Voor alle duidelijkheid, niet in het echt gaan schelden natuurlijk, maar vooral van binnen. Van buiten beleefd en volhoudend blijven. Als je in je recht staat en je herhaalt je argumenten gewoon rustig, dan kunnen ze niets doen! Ha, en ben jij weer een overwinninkje verder! Veel sterkte en succes.
Lief van je Ans,
Ik kan niet schelden, lukt me niet, werd er om uitgelachen en gepest.
Is soms wel een voordeel.
Raak in paniek bij dit soort dingen en kan alleen nog maar zeggen dat ik het niet kan ze het aan mijn behandelaar moeten vragen, zie niets meer raak dus weg, denk dat mensen dan het gevoel hebben geen contact meer met me te krijgen.
Dat werkte de vorige keer wel toen hoefde ik voorlopig niet terug te komen omdat hij me er zo mee peste.
Vindt het door al die bijkomende dingen zo verschrikkelijk zwaar. Heb het idee dat ik wel veel pech heb er mee.
Ga maandag toch maar even voor ik hem bel de behandelaar bellen, omdat dit zo heftig is en ik niet weet wat voor gegevens hij dan krijgt.
Kijk ook nog even naar mijn rechten maar vindt dat toch moeilijk, waar is de grens van mee werken zodat ik die indicatie krijg en mijn recht op privacy etc.
Het weekend is wel heel erg moeilijk maar probeer het van me af te zetten, zoek afleiding etc., de katjes.
Sjakie was toen ik hem net had eerst zo bang, schoot weg als ik in de buurt kwam, nu blijft hij languit liggen en kan of moet ik over hem heen stappen en kijkt hij goedig toe.
Groetjes Thian
@HenK: Zit wat in denk ik. Zelf niet gelovig mag ik graag een eind weg filosoferen en kan het inderdaad even wat anders zijn dan dagelijkse beslommeringen. Maar moet zeggen dat ik ook de andere kant ken, erg ver nadenken op gebieden waarop ik geen antwoord zal vinden (in dit leven) tot ik er gedperimeerd van raak. Dan ga ik weer Fanny’s kant op, terug naar mijn beslommeringen. Of de wat leukere of luchtigere gedachtes.
@Thian: dat ben ik ook met je eens. Het is maar hoe je het denken opvat eigenlijk. Zo hebben we al een hoop verschillende intepretaties en invalshoeken.
@ Thian 281.
Lieve Thian,
Hoe is je weekend? Lukt het een beetje om erdoor te komen?
Je vroeg aan het eind van 281 of iemand ervaring heeft met herkeuringen bij de sociale dienst. Ik wel. Ik ben vroeger een aantal keren gekeurd ivm arbeids(on)geschiktheid. Dat waren toen artsen, die in opdracht van de SD werkten.
Tegenwoordig is dat anders. Je wordt dan gekeurd door een arts, die verbonden is aan een commercieel(!!!) reïntegratiebureau, althans, waar ik woon. Ik vind dat geen zuivere koffie, want ik vind dat artsen altijd onpartijdig moeten zijn, maar dat is vaak niet zo. In beginsel hebben artsen nog wel een humane instelling, maar ze voelen de hete adem van de belangen van hun baas in hun nek. En in hoeverre bezwijken ze daarvoor. Dus bij keuringsartsen kun je niet zomaar je hart uitstorten, wat bij je huisarts bijvoorbeeld wel kan. Oppassen dus en je eigen belangen beschermen.
Maar waar het bij (her)keuringen vooral om gaat is hoe je situatie nu is. Ze hoeven eigenlijk niet zozeer te weten hóe je problemem zijn ontstaan, maar waar die problemen nú uit bestaan. Het gaat er immers om, om te kijken of je nú arbeids(on)geschikt bent of nú in aanmerking mag/moet komen voor één af andere voorziening.
(Voor ik verder ga even een waarschuwing. Wat ik je hierna adviseer is, zoals IK het zou doen in jouw situatie. En dan vooral gebaseerd op mijn ervaringen met (her)keuringsgesprékken. Maar ondanks dat ik inmiddels veel van je weet via dit forum, kan ik jouw situatie lang niet voor de volle 100% beoordelen. Dus bepaal zelf of je hier wat aan hebt of niet.)
Over het verleden hoeven ze het dus eigenlijk niet te hebben. Doet de arts dat toch, dan kan je volstaan met er in het kort in algemene termen wat over te zeggen. Gaat hij/zij dóórvragen, zeg dan meteen dat je het erg moeilijk vind om erover te praten en het dus liever niet doet. Daarmee geef je ook een duidelijk signaal van hoe ernstig het is/was.
Vertel wel wat over je huidige situatie; zal zeker naar gevraagd worden. Dus over je MPS/DIS problematiek en watvoor praktische problemen dat met zich meebrengt: je angsten, het weg raken in moeilijke situaties, je verwarring, moeilijkheden om dingen voor mekaar te krijgen enzo. Je moeilijkheden bij het omgaan met mensen, je geheugenverlies in sommige situaties. Dat soort dingen.
Praat niet over suïcidaliteit om de bekende redenen. Als ernaar gevraagd wordt zou je bijvoorbeeld wel kunnen vertellen dat je daar ongeveer een jaar geleden wel eens aan dacht, zonder dat je van plan was om het echt te doen, maar dat dat nu niet meer een rol speelt, omdat je nu voor je therapie kiest. (Ik weet dat je eigenlijk niet wilt liegen, maar helaas, soms moet jezelf je camoufleren.) De arts zal het dan wel als een risico noteren, neem ik aan, maar vrijwel zeker geen stappen ondernemen richting gedwongen opname.
Ik denk dat je wél moet vertellen dat je een vaste klant bent van het crisiscentrum en dat bed op recept voor je geregeld wordt voor het geval dat dat nodig mocht blijken. (Dat je daar geen gebruik van wilt maken hoeft je die arts niet te vertellen.) En ook dat gesloten crisisopvang voor je wordt overwogen. Het zou kunnen dat hij/zij daaruit afleidt dat je tóch suïcidaal bent of geacht wordt het te zijn, maar hij/zij weet dan ook dat er voor je gezorgd wordt. En vertel ook maar dat je regelmatig naar het DAC gaat – alleen bij de bedrijfsarts natuurlijk.
Vertel zeker – was je al van plan – dat je in behandeling bent, bij welke instelling en waarvoor. En ook hoe lang de behandeling volgens verwachting gaat duren (heel belangrijk). Vogens mij moet dit voldoende zijn om op afgekeurd te worden of een nieuwe DAC indicatie op te verkrijgen. Maar nogmaals: dit is slechts míjn inschatting, zo zou ík het doen.
Wat je privacy betreft in dit soort gevallen, dat is altijd een lastige zaak. Vertel je te weinig, dan loop je het risico dat je goedgekeurd wordt, vertel je te veel – naar jouw idee – dan heb je het gevoel onnódig te kijk te staan. Blijft een moeilijke afweging, maar als je de feiten van je huidige situatie vertelt, zowel privé, als wat instellingen betreft, dan moet dat naar mijn inschatting voldoende zijn.
Als die arts geen contact wil opnemen met je behandelaar, zeg dan dat jij zelf een verklaring aan haar zult vragen. Of zij of jij die verklaring dan moet opsturen, maakt niet zoveel uit. Dat bellen met je behandelaar van te voren, lijkt mij een goed plan.
Een goede club waar je terecht kunt voor dit soort vragen is De Bijstandsbond in Amsterdam. Je kunt ze hier vinden:
http://www.bijstandsbond.org/
Veel scrollen en zoeken, maar er staat veel op. Hun (telefonisch) spreekuur is dinsdag en donderdag, dus helaas heb je daar voor morgen niks aan. Ze hebben ook een eigen advocaat. Je kunt er ook naartoe gaan, maar dat ligt voor jou natuurlijk lastig.
Nog een praktische vraag. Is er niemand, die met je mee kan gaan naar dit soort gesprekken en keuringen, bijvoorbeeld iemand van het DAC of een maatschappelijk werk(ts)er? Het lijkt me toch erg wenselijk dat er iemand mee gaat of helpt met dat soort telefoongesprekken, vooral vanwege het risico dat jij ‘weg’ raakt en het gesprek niet goed verloopt.
Tot slot iets over Sjakie. Zie je dat hij in zekere zin je leermeester is? Wat hij kan, kan jij ook: Door je angsten heen groeien en je veilig voelen. Maar alleen bij mensen, die je hebt leren vertrouwen natuurlijk, zoals hij jou heeft leren vertrouwen.
Liefs en heel veel sterkte morgen,
Janus.
@ 287
Lieve Janus,
Om eerlijk te zijn het weekend is niet door te komen.
Kwam er ook achter dat mijn behandelaar op maandag niet werkt, opnieuw paniek, moet ik die bedrijfsarts alleen aan gaan.
Heb bij de aanvraag voor woonbegeleiding aan gegeven dat bij dit soort dingen, en bezoek van ziekenhuis, tandarts ect begeleidng MOET komen.
Het maatschappelijk werk gaat niet mee met clienten, en degene in het behandelcentrum is op vakantie.
En het duurt maar en het duurt maar en onder tussen komen er steeds weer dingen die moeten niet uitgesteld kunnen worden.
Op het DAC zei ze zou je niet naar het crisiscentrum gaan, ik heb nee gezegd, eerst proberen met tekenen wordt ik vaak rustiger van. Ze zei het wordt beter als je woonbegeleiding hebt.
Bij het bespreken van crisisopvang vindt ze gesloten opname niet wenselijk voor mij. Dat is van de baan. Ze kon het bed op recept niet weghalen, bel ik is dat het eerste wat wordt gezegdt. Daardoor lukt het me niet om te bellen. Toen ze door ging over mischien in de toekomst niet nodig, heb ik meteen bot weg gezegd daarom heb ik gevraagd om thuiszorg en medicatie. Toen was ze even stil, dat was in mei en nog is het niet geregelt.
De aanvraag was nog niet eens weg, ze moest er een stukje voor schrijven, dat moest ze me eerst voorlezen, en die maatschappelijk werker is op vakantie, hij heeft de rest en doet het op de bus zeg maar.
Sorry hoor, ben niet positief, maar het duurt alle maal zo lang en zit zo tegen.
Bedankt voor je reactie. Heb je stuk over je ervaringen etc met intresse gelezen, ga het later nog eens rustig lezen, blijft nu weinig hangen. Denk alleen dat ik als er direkt naar gevraagd wordt zoals suidaliteit niet kan ontwijken, zit er als een schoolmeisje dat moet doen wat de meester zegt, lukt me gewoon weg niet anders. Behalve als er paniek is, dat is ook niet handig.
Daarom moet er begeleiding komen!
Ik ben bang voor mannen, en voor mensen met in een machtspositie, als het er meerdere zijn helemaal. Ben bang dat als ik teveel zeg het tegen me gebruikt zal worden, en als ze zeggen dat ik bv aan het werk moet, of iets moet doen dat ik niet kan het gewoon moet.
Jaren (20 a 25) terug stonden ze gewoon plotseling voor de deur bij je thuis en kwamen in je huis kijken, moest je al het papierwerk laten zien.
Keken of je een 2 persoonsbed had, en hoeveel tandenbortstels.
Als het ze niet beviel was je de uitkering kwijt.
Had toen 3 of 4 sollicitatie’s per dag om maar van ze af te komen, heb zo hard gewerkt om maar niet afhankelijk te hoeven zijn van een uitkering, naast het werken redde ik bijna niets, alles draaide om het werk en elk fuctionerings gesprek was een ramp was er doodsbang voor.
Nu kom ik er weer in terecht. Mijn instelling was dat nooit meer, liever dood als weer afhankelijk zijn van dat soort instellingen.
Ga het op papier zetten voor behandelaar, ook al wil ze het niet lezen, moet er toch iets mee?
Hoop van harte dat het met jou wat beter is als hier,
dit zal ook wel weer voorbij gaan.
liefs Thian
Lieve Thian,
Laat je nooit neerhalen door dat soort dominante manspersonen hoor! Ik kan me helemaal voorstellen dat je er bang voor bent, die lui doen niets anders dan de hele dag anderen manipuleren!
Wat ik je zou aanraden is alleen even bellen maandag om te zeggen dat je eerst met je behandelaar wilt overleggen (en die niet werkt op maandag) en dat je terugbelt zo gauw je dingen voor jezelf op een rijtje hebt. Zeg erbij dat je binnen een paar dagen terugbelt. Als de boodschap niet overkomt, dan zeg je het nogmaals: “sorry, ik ben niet in orde op dit moment, ik wil graag eerst met mijn behandelaar overleggen, gelijk erna zal ik u terugbellen”. Desnoods herhaal je het 10 keer! Dan kan die bedrijfsartseikel (sorry) niet anders dan zich daarbij neerleggen. En jij laat ermee toch ook je goeie wil zien.
Heel veel sterkte voor jou. Probeer je er niet te veel door uit het veld te laten slaan. Zie het als hun probleem en niet het jouwe. Jij doet je stinkende best tenslotte, en zij zijn alleen maar met hun klote baantje bezig (kunnen ze ook niets aan doen die stakkers ;-))
Heel veel sterkte en goeds en probeer wat te relaxen als het lukt. De wereld vergaat (nog) niet, gelukkig. Lach, als het lukt, in je vuistje! Jij kunt alleen maar winnen in het spel dat zij zo nodig willen spelen!
@ Thian 288 CC Ans 289
Lieve Thian,
Na het lezen van 288 heb ik een lange zware zucht gelaten. Wat een gesodemieter allemaal.
Ik vind het advies dat Ans gaf, om die arts te bellen met de mededeling dat je eerst met je behandelaar wilt – of liever: moet – overleggen, erg goed. En hou dat vol, hoor, zoals Ans zei, je hebt daar recht op! Dat geeft niet alleen uitstel, maar je bent dan ook beter voorbereid voor het volgende gesprek.
Maar maatschappelijk werk gaat dus niet mee met dit soort bezoeken en helpt ook niet met telefoongesprekken enz. Toen ik dat las, schoot mij te binnen, dat wij in de plaats waar ik woon, een buddysysteem hebben. om mensen, die het moeilijk vinden om zelf ergens naartoe te stappen, daarbij te begeleiden. Ik neem aan dat dat ook in jouw woonplaats bestaat. Het maatschappelijk werk zou dat moeten weten.
Anders zou je eens bij Humanitas moeten informeren. Als zij je niet kunnen helpen, dan weten ze mogelijk iets anders. Vraag eventueel aan haar van het DAC of ze je wil helpen met bellen. Of een student, die in opleiding is voor maatschappelijk werk. Ik roep maar iets, maar er moet toch iemand te vinden zijn, die dat voor en met je wil doen. Of van een kerkgenootschap ofzo. Ik geef toe: dat is behelpen, maar je weet maar nooit. Er zitten een heleboel sociaal voelende mensen bij kerkgenootschappen.
Tot slot: Ja, met mij hier gaat het beter dan bij jou daar. Maar daar is helaas weinig voor nodig, als ik jouw verhalen zo lees. Ik hoop echt dat je binnenkort in wat rustiger vaarwater komt, als je woonbegeleiding krijgt, zoals zij van het DAC zei.
Liefs en heel veel sterkte. Ik denk morgen aan je,
Janus.
Lieve Ans en Janus,
Heb wel heel erg veel te verliezen, omdat het DAC me helpt de dagen en de week door de komen. Zonder dat redt ik het niet. De dag gaat niet voor bij. Zit dan alleen nog maar thuis zonder al te veel afleiding en met veel te veel ellende in mijn hoofd, kom de deur niet meer uit en het wordt dan steeds erger.
Gelukkig heb ik zelf nog geen copy van het behandelplan en kan er in die zin niets van mij verwacht worden. Wel van diagnose.
Ik bel morgen wel, eerst naar behandelcentrum of ze me belt dat ik me zorgen maak over de problemen met de ciz aanvraag voor het DAC (het DAC staat nl in mijn behandelplan weet ik nog) en de bedrijfsarts etc.
De bedriijfsarts vertel ik dan inderdaad maar mijn behandelaar vrij is, zal wel een afspraak krijgen. Heb allang getekend dat hij gegevens op kan vragen, hij vindt ook al dat ik het zelf moet vertellen.
Heb in die tijd letterlijk alles gebeld, ben bij het maatschappelijkwerk hier geweest, sociaalraadsvrouw (gold niet in deze wijk) om begeleiding hier in te krijgen. Niets, uiteindelijk basisberaad maar die liet me de laatste keer (nadat de afspraak helemaal om haar heen was gemaakt) zitten en zijn falliet. Wat er verder was is niet voor mensen met psychische problemen. Buddy stysteem is alleen voor leuke dingen als uitstapjes en er waren 60 wachtende voor me.
Zonder een brief van hem krijg ik gewoonweg geen indicatie voor het DAC. Ben de papieren al aan het nakijken geweest maar heb niet op papier dat ik op non-actief gesteld ben aleen in mijn eigen verslagen.
(heb nl een totaal dagboek van alle contacten met leidingevende bij gehouden, en alle afspraken die ze niet is na gekomen, daar heeft de bedrijfsarts een kopie van, heeft min of meer op aan gedrongen, werd toen begeleid door iemand die ook al vond dat ik zoveel mogenlijk moest zeggen.
Jammer dat het me niet lukt elke keer dat er wat gebeurt jankend (dagelijks) aan de telefoon te hangen met behandelaar, zou de oplossing ws versnellen.
Het probleem is dat naast PIT, beeldende therapie, vertrouwde behandelaar, basisberaad, crisiskaart, DAC dat gaat verhuizen, huishoudelijke thuiszorg, nu ook het DAC en het atelier weg kunnen vallen. Terwijl ik bar weinig vertrouwen heb in wat overblijft, (behandelaar die niet heeft gebelt) en moet zien wanneer en of de aangevraagde hulp of wat toe gezegd is wel komt.
Dit geeft niet veel vertrouwen. Terwijl ik wel met een zootje problemen zit, en er nog meer aan komt. Dat is voor mij een zwart gat.
Zouden dit soort dingen veel voorkomen in de hulpverlening, heb tenslotte ook al excuus gehad van behandelaar hiervoor die benadrukte dat er bij mij wel erg veel mis was gelopen. Zou ik het aantrekken mischien.
Ben vanavond maar een muur gaan schuren, maar een uurtje hoor, ben constand doodmoe, kan beter iets hebben om moe van te zijn. Ben er wel een beetje van opgeknapt, lukte niet om te gaan schilderen, jammer, maar de stap is kleiner nu om dat te gaan doen.
Waardeer jullie schrijven, liefs Thian
@Thian: Niet om je op de kast te jagen hoor, maar kan wel begrijpen dat iedereen om je heen benadrukt dat je moet praten en vertellen. Juist als je hulp nodig hebt, zal je iets moeten loslaten over hoe het nu gaat. Bijvoorbeeld zo’n bedrijfsarts is er in feite ook niet voor jou maar voor het bedrijf, om te beoordelen of je wel of niet kan werken.
Waarom kan je niet vertellen hoe het bijvoorbeeld nu gaat?
@ Thian 291
Lieve Thian,
Even kort, want het is al laat.
Ik besef heel goed wat het DAC voor je betekent en dat het een ramp zou zijn, als dat weg zou vallen. Maar eerlijk gezegd is mijn inschatting dat dat niet zal gebeuren. Het DAC is er gewoon voor mensen met een problematiek, zoals jij die hebt. Het moet alleen periodiek opnieuw geformaliseerd worden en dat geeft onzekerheid. Dat is heel vervelend, maar het is niet anders.
Dat je geen buddyachtige hulp kunt krijgen is erg vervelend en ik raak door mijn tips heen wat dit betreft.
Je schreef dat je het niet op papier hebt dat je op non-actief gesteld bent. Kun je daar alsnog een bevestiging van vragen bij je voormalige werkgever? Dat moet toch kunnen? Of gaat dat om de één of andere reden niet?
Je schreef: ‘Zou ik het aantrekken mischien.’ Alsjeblieft, Thian, zo moet je niet denken, want dan maak je het zwarte gat onnodig nog zwarter. Dat is nou echt doomdenken. De situatie, zoals die is, is al moeilijk genoeg, zonder dat jij het met onlogische gedachten nog erger maakt. Ik begrijp je pessimisme wel, maar ga geen rare dingen denken.
Maar ik denk dat je toch wel wat optimistisch kan zijn. Ook al ken ik de kriteria niet, ik denk dat het toch wel heel raar moet lopen, wil jij niet meer op het DAC mogen komen.
Hier laat ik het voor nu bij, Thian. Ik hoop dat je al slaapt, maar wens je toch welterusten.
Liefs en sterkte morgen,
Janus.
@Thian
Alhoewel er van bedrijfsartsen tegenwoordig meer verwacht wordt dan in de tijd dat ik ermee te maken had, kan ik me niet voorstellen dat hij/zij vraagtekens zal zetten achter de diagnose en het behandelplan van een psychiater.
M’n eigen ervaringen met bedrijfsartsen zijn weliswaar van lang geleden, maar na wat ik van je gelezen heb geloof ik niet dat je je zorgen moet maken over de rol die hij/zij zou kunnen spelen.
“Kun je weer aan het werk ?” Neen.
“Kun je binnen afzienbare tijd weer aan het werk ?” Neen.
“Zou je nu of binnen afzienbare tijd wel ander werk kunnen doen ?” Nogmaals neen.
“Doe je wat mogelijk is om in deze situatie verandering aan te brengen ?” Ja, zie diagnose en behandelplan.
Op eventueel (geïnteresseerde) tussenvragen kun je antwoord geven of je beperken tot “ik heb er moeite mee om daarover te praten en hoop dat u daar begrip voor hebt”.
En natuurlijk kun je je met redenen afmelden voor de afspraak en natuurlijk zou het veel beter zijn wanneer er een vertrouwd iemand je zou begeleiden. Ik ben me bewust dat ik waar het dat laatste betreft een geluksvogel ben geweest met een altijd aanwezige echtgenote.
Maar terugkijkend… de bedrijfsarts had ik ook zonder haar wel aangedurfd (met een behandelend psycholoog en psychiater op de achtergrond).
Voor hem was ik iemand waar hij snel mee klaar was.
En bij jou zal dat volgens mij niet veel anders zijn.
Alhoewel ik weet dat het een zinloze opmerking is, maak ik ‘m toch:
Maak je niet te druk, Thian. Er is een diagnose en een behandelplan, meer kan niemand verwachten.
Rust… rust… RUST!
Ging het maar zo gemakkelijk.
Concentreer je op het spinnen van Sjakie en Little Miss Queenie… en laat gedachten als “het lijkt wel of ik het aan trek…” los, want dat is niet zo.
Ik had bijna geschreven “je bent nu eenmaal een moeilijk geval”, maar ik weet niet of dit soort humor hier en nu op z’n plaats is. Vergeet het maar.
Liefs en sterkte,
Henk.
De keren dat ik bij de bedrijfsarts was, voeld ik me heel erg bedreigd, hij laat het niet bij die vragen, had toch ect informatie nodig over vroeger hoe het gekomen was. Kom niet anders dan antwoorden. Hij vraagt iedere keer meer en als ik dan helemaal weg ben en heel erg van streek raak merkt hij dat hij me te veel plaagt. En hoefde ik niet weer te komen voorlopig.
Durf het gebouw niet eens meer in, het contact persoon dat ik daar had heeft me 2 x gezien de eerste keer me 6 weken proef tijd gegeven, en de week erop op non-actief gezet (ik ben er nu bijna 11 jaar in dienst, heb altijd hard gewerkt) daarna heeft ze geprobeerd me onderdruk wijst te maken dat ik versneld afgekeurd moest worden en bang gemaakt met allerlei papieren. Ik durf daar niemand meer te bellen etc.
Heb net behandelaar geprobeert te bellen, want ze zei dat ik als ze er niet was met een collega zou kunnen praten, vergeet het maar, ik geef het door was alles. En dat er vrijdag een crisis was geweest waar ze mee bezig was geweest.
Vindt dat heel lastig vindt dat ik begrip moet hebben, maar op het DAC wilden ze me opgenomen zien omdat ik zo van streek was en het zo slecht ging, ben daar ook weg gegaan, kon het allemaal niet meer..
Is volgend hun ook crisis, moet eerder aan de bel trekken, hoe kan dat zo nou. En het kost al zoveel moeite om te bellen.
Nou die ellendige bedrijfsarts nog
@ Henk 294
Zeg Henk,
Ik vind dat jij er een prima manier van meelezen op na houdt. :))
En of Thian een moeilijk geval is??? Van oorsprong denk ik niet. (Ik hoop daar later nog eens wat over te schrijven.) Maar zelfs áls ze een moeilijk geval is, dan is ze wel een hééééééél lief moeilijk geval. Ik geloof dat iedereen hier van haar houdt en haar wil helpen, of ze nou schrijven of ‘meelezen’…….
Glimlachende groet, Janus.
Hey jullie twee,
Kan er wel om lachen hoor, dat moeilijk geval zijn,
Als ik houvast heb, weet wat er gebeurt, wat ik kan verwachten, met lieve rustige begrijpende mensen heel lief en behulpzaam.
Maar als ik onder druk kom te staan, mijn houvast is weg, niet aan afspraken gehoudden wordt of hetgeen dat moet gaat boven mijn macht:
Berg je dan maar, trap overal tegen aan (figuuurlijk), het servies gaat zonder het mijn bedoeling is kapot (letterlijk), zeg alleen nog maar dat ik het niet meer kan niet wil, raakt volledig over mijn toeren en is niets meer mee te beginnen, wil alleen nog weg, loop ook weg, praat als een kleuter etc. want schelden en gewoon praten kan ik niet kan, begrijp helemaal niet wat er eigenlijk aan de hand is. Hoe zou ik het kunnen vertellen dan.
Moeilijk geval toch wel he? het toverwoord is begrip, als ze me laten merken dat ze het begrijpen en zorgen dt de last minder wordt ipv zwaarder, me daadwerkelijk helpen, dan ben ik heel makkelijk de goede richting in te leiden, werk ik mee, ben lief en dankbaar.
Als ze dat nou eens begrepen
Ben met uithanden geven van de fynncien ook helemaal niet moeilijk volgens haar, stem overal mee in, weet dat haar bedoeling 100% goed zijn, en ze betrekt me overal bij, dat scheelt.. dan wil ik alles doen wat nodig is of lijkt, het haar makkelijker maken etc.
Vindt het wel superlief hoe jullie schrijven.
liefs Thian.
Janus , geniet mee van je glimlachende groet aan Henk…Ben het helemaal met je eens wat Thian betreft.. weet niet precies hoe ze eruitziet, maar heb haar (woorden) voortdurend op mijn netvlies.
Thian, met mij gaat het redelijk en als mijn lief er is goed heel erg goed soms.. De opname is niet doorgegaan. Er was een wachttijd van 4 weken, dus toen maar met mijn psych besloten omhelemaal niet meer te gaan. Hij had er vertrouwen in dat het me nu wel zou lukken. Ben bezig alles op te schrijven. Heb wat ik tot nu toe heb aan mijn vriend laten lezen. Hij heeft het met zoveel aandacht en begrip gelezen, misschien gaan we het samen redigeren en er een echt boek van maken..
Ik moet er nog heel goed over nadenken of ik dat wil.
Als ik jouw post lees, word ik zelfs boos, wat een onnodig gevecht moet jij leveren met al die behandelaars, problemen van sluiting van het Dac enz.
Is er niet een manier omdat allemaal buiten te sluiten Thian? En alleen maar te zorgen, zorgen te hebben , voor en over jezelf?
Ik ben een paar jaar leerlingenbegeleider geweest en heb een enkele keer samen met een leerling , als een soort buddyjuf, een traject doorlopen, dat lijdde tot een oplossing. Is er niet zo’n iemand te vinden voor jou Thian? Iemand die je van A tot Z begeleidt? Jouw problemen, lijken wel door zoveel anderen versnipperd aangepakt te worden..
Daar raak je zelf behoorlijk je weg in kwijt.
Gisteren was ik na een paar dagen samen weer alleen, dat is weer moeilijk, heb medicatie ingenomen en vanmorgen pas heel laat weer wakker geworden. Verwarrende dromen……, maar ook fijne herinnering aan de dagen samen…. en de wetenschap dat er nog zo veel dagen samen zijn.
Lieve Thian, en alle anderen, heb een gedichtje gevonden die zo helpt in vele duistere momenten…..
Onzichtbaar.
een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
onzichtbaar zijn de dingen
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint…..
Stuur jullie allen al het moois wat je kan verzinnen, en vele glimlachende groetjes,
Elisabeth
Mooi gedicht elisbeth.
Wat fijn dat het zo goed gaat tuussen je vriend en jou, en dat je nu niet opgenomen hoeft te worden. Knap dat je het samen kunt lezen en er mischien zelf een boek van maken!
Dat leerling begeleiden lijkt me echt iets voor je eigenlijk, zoals je hier schrijft, ze hebben vast een goeie aan je gehad.
Bij mij wil de behandelaar in Denhaag de touwtjes in handen hebben, met korte lijntjes zoals ze zelf zei, besteed van alles uit want dat is dan weer niet haar werk. Hier in de regio moet het crisiscentrum dan achter de hand zijn, maar dat werkt zo niet, vondt het de laatste keren echt heel erg akelig daar. Echt uitzitten net de gevangnis, al weet ik niet hoe het daar is, volgens mij hebben ze dan nog een tv op de kamer.
Heb maar een berichtje naar haar van het DAC gedaan want het ging totaal niet, terwijl ik maandag daar muziek kom spelen, haar reactie was dat ze nu wel erg ongerust werd en of ik aub het crisiscentrum wilde bellen. (ze wilde me vrijdag al voor het weekend opgenomen hebben)
Terug geschreven van de mislukte telefoontjes en dat me dat niet lukt. Ze vroeg me morgen te komen dan gaan we samen bellen.
Eigenlijk heeft zij nog de meeste touwtjes is handen, regelt achter de schermen (met toestemming) van wie ik woonbegeleiding krijg door een e-mail te sturen naar iemand die ze kent en die ze denkt dat goed voor me is, kijkt ook naar iemand die me hier kan behandelen, dat weten ze nl niet. Heeft de vorige keer met me op papier gezet waar ik duidelijkheid in wilde (heb ik vertelt, ook dat ze me regelmatig opvangt).
Nou hopen dat ze niet vroeg al hier naar toe bellen, zo ja dan alsjeblieft eerst die behandelaarster. Zou het heel raar zijn gewoon de telefoon niet opnemen. Ze weet dat ik het regelmatig niet hoor, kan niet zien nl wie er belt, weet niet hoe ik dat moet instellen.
Wil het liefste met haar samen bellen dan weet ik zeker dat er wat gebeurt, ze is daar goed in en kan het overnemen als ik het niet voor elkaar krijg.
Lief he dat ze dat voorstelt!
Kreeg om 19.00 uur een telefoontje van de poetsmiep dat ze ipv morgen vrijdag wilde komen, en het is hier een puinzooi van alles overhoop gehaald om schoon te maken maar het lukt gewoonweg niet. Kan ook er helemaal niet tegen als afspraken plosteling verzet worden enzo, en heb vrijdagmiddag een workshop is dan veel te veel. Heb gezegd dat het te kort dag is. Toen probeerde ze het nog een keer want een ander wilde ruilen. Heb nee gezegd.
Heb er nu moeite mee want als die ander niet kan en ze niet werkt dan krijgt ze ook geen geld had ze de vorige keer vertelt toen ik vroeg of ze de keer dat ze niet was gekomen niet moest inhalen (en de 2 x dat ze 20 minuten te laat was, is 1 x goed gegaan)
Bizarre regeling, ligt het aan mij dat ik het raar vindt dat ze voor zoiets ‘savonds belt?
liefs thian
Ik las even vluchtig, iets over moeilijke gevallen. Dat zijn volgens mij de mensen die ons hebben mishandeld in onze jeugd, zijn dat niet de moeilijke gevallen van deze maatschappij? Mensen die anderen geen ruimte gunnen, die nooit eens een complimentje kunnen maken, die zo fucked up zijn dat ze het zelfs nodig hebben om hulpeloze kinderen te misbruiken, dat zijn toch de moeilijke gevallen in onze samenleving!!?? Mensen die anderen kosten wat kost willen onderdrukken en klein houden en alles om zich heen willen beheersen. En die dan ook nog in hun werk graag macht willen uitoefenen en anderen voortdurend manipuleren middels ellendige (en sadistische) spelletjes. Godsamme, dat zijn toch de moeilijke gevallen, niet wij!!!!!!!????
Het ligt niet aan jou Thian, blijf vooral voor jezelf opkomen! Ik vind dat heel erg inspirerend!
Lieve Thian,
Die poetsmiepen weten het gewoon niet beter, zij hebben hun beperkingen, maar het ligt zeker niet aan jou en natuurlijk moeten ze je ‘s avonds niet bellen om zoiets. Het is zeker niet jouw verantwoordelijkheid of ze wel of niet betaalt krijgen. Maar ik begrijp jou wel, ik vind zoiets ook altijd heel moeilijk. Het is zo makkelijk gezegd he , dat je voor jezelf moet opkomen, maar o zo moeilijk om het te doen. Voor je zelf opkomen, dat is juist iets wat we niet kunnen. Ik heb vandaag bijvoorbeeld 4 uur lang in de keuken gestaan om voor mijn kinderen te koken, de twee jongsten zijn op dezelfde dag jarig. Ik doe dat graag , maar had zo’n last van mijn schoonzus die telkens in de keuken kwam, met haar verhalen, haar conclusies van wat goed voor mij is enz. Ze doet dat met veel liefde, maar eigenlijk gaat het voortdurend over haar eigen projecties op mij. En ik maar ja knikken terwijl ik o zo graag alleen wilde zijn en nee knikken.
Die behandelaarster van jou in den Haag, dot haaar werk goed, maar ze moet wat meer voor jou doen, het echt helemaal overnemen die telefoontjes,.Het zou goed zijn als alle contacten via haar gaan. Er is volgens mij een simpele manier om de telefoon zo in te stellen, dat jij weet wie er belt. Ik ben ook niet zo handig met die dingen, maar volgens mij moet je het nummer intoetsen en ergens op een knop opslaan drukken en dan de naam erbij zetten. Misschien kunnen de heren op deze site jou beter advieseren. En Thian, gewoon niet opnemen als je niet wil, daar is niets mis mee hoor, doe ik regelmatig, soms schrik ik enorm van de telefoon, voel me bespied alsof iemand door de telefoon kan zien wat ik doe en waar ik ben, raar he… Of misschien is dat wel iets wat iedereen heeft?
Het is heel goed van je Thian dat je tegen die poetsmiep zegt dat ze vrijdag niet kan komen, is dus al een grote stap” voor jezelf opkomen”
Ben wel trots op je dat je dat durft……
Ans,
Helemaal met je eens, die moeilijke gevallen dat zijn wij niet, wij zijn waarschijnlijk juist gevoelige mensen die heel voorzichtig met elkaar omgaan en anderen geen pijn kunnen doen, juist omdat we zoveel verdriet en pijn hebben mee gemaakt. En hier op deze site kom ik open en eerlijke, gevoelige kanjers tegen zoals jij…. Helemaal geen moeilijke mensen toch…
Liefs Elisabeth
Ans,
Je beschrijft een dader!!!, maar o,mijn god, Ans!, dat was geen “moeilijk geval” maar een psychopaat en pedofiel die kikte op macht en anderen pijn doen, hij voldeed aan bijna alle kenmerken op 2 na.
Ik weet dat hij jaren in therapie is geweest als tiener en daar uit is gekomen met de mededeling dat hij geen gezin zou kunnen hebben omdat hij niet instaat was rekening met anderen te houden en tot empathie. Dat schreeuwde hij me toe toen ik vocht om bij hem weg te gaan na 7 jaar ellende, overtuigd dat het aan mij lag, 22 was ik toen. Eigelijk begon het nog eerder met spelletjes, kaartjes etc. ging sluipend steeds een stukje verder, tot hij mijn moeder voor zich had. Heeft alles gedaan met haar toestemming. Hij had nog meer oudere vrouwen die hem onderhielden en hem mee op vakantie namen.
Een van de eerste dingen die ik leerde in het crisiscentrum, bij herbelevingen zeggen tegen me zelf:
het gebeurd niet nu, het is in het verleden gebeurd.
Ik kon er niets aan doen. Het is een hele nare man, vrouw en een psychopaat die misbruik maakten van de situatie.
Er kan niemant in mij appartement, niemant heeft de sleutel (en dat klopt niet meer en dat vindt ik heel akelig) Ik ben hier veilig, ik ben nu veilig.
Weet je het helpt een beetje, schoot me nu te binnen, ga wel snel iets aan het slot doen, vindt het doodeng dat er mensen zijn die een sleutel hebben, toen onder het mom me te helpen, maar ze bepaalden al snel wat ik moest doen en het lukte me niet om nee te zeggen.
Ik ga het uitprinten en bij mijn bed hangen mischien wel overal in het appartement.
Sorry hoor ik weet je lieve en goede bedoelingen, ik schoot even in de stress, haalt meteen zoveel naar boven, je omschrijving, mijn hemel wat klopt dat.
liefs groetjes Thian
Had 301, van elisabeth nog niet gelezen.
Denk overgens wel dat ik een moeilijk geval ben om te behandelen in elk geval, tot ze de gebruiksaanwijzing een maal hebben gevonden. Mischien ben ik er wel een beetje trots op dat ze niet zomaar de vloer dan met me aanvegen maar ik kan protesteren op welke (soms kinderlijke) manier dan ook.
Een psychiater in het crisiscentrum zei ddat ik het mezelf zo moeilijk maakte.
Dat zal ook gerust wel, denk ik ook.
Maar vindt het niet erg, het moeilijke is dat ik zelf vaak niet weet waar het om gaat, als dat boven water is is er al de helft van de strijd gewonnen.
Ik vindt dat ik het ze niet makkelijk hoef te maken zolang ik vecht voor wat ik denk dat goed is voor mij, ook al doe ik het nog zo onhandig.
Van jullie denk ik het zeker niet hoor, dat jullie moeilijke gevallen zouden zijn zoor de duidelijkheid.
Heb ook veel moeite met de telefoon, zorg dat ik er netjes bij zit, onzin he.
Liefs Thian
@ Thian
Jij kan rustig bij de bedrijfsarts praten over jouw (vele) suïcidegedachten.
Wat CiNNeR 292, ook al zei:
“Bijvoorbeeld zo’n bedrijfsarts is er in feite ook niet voor jou maar voor het bedrijf, om te beoordelen of je wel of niet kan werken”.
De commerciële bedrijfsarts is uitsluitend EN alleen maar ingehuurd om jou (heel snel) aan het werk te krijgen!
De bedrijfsarts hoeft geen enkele actie te ondernemen zolang jij NIET concreet aankondigt suïcide te plegen.
Primum non nocere, zegt de meeste commerciële bedrijfsartsen weinig meer, want ze worden uitsluitend door hun opdrachtgever aangesproken op het (snel) terugdringen van arbeidsverzuim…
@ 262 Newana
Hey Newana,
Jij zei:
“Hun manier van praten, de dingen die ze zeggen, hun gedrag, manier van lopen, omgang met anderen, hoe ze eten en drinken en vooral de geluiden die ze hierbij maken maar zelfs aan hun ademhaling kan ik me irriteren”.
Tja, dat is lastig… Wat moet dat worden op een boerderij…?!
Volgens mij lopen daar slechts kostgangers rond die alleen maar “onbeschofte” geluiden kunnen maken :))
Weer even serieus, jij zei ook:
“Toen ik mezelf een keer niet helemaal onder controle had (meestal laat ik niets of zo min mogelijk van mijn irritaties merken) zei ik een keer ‘adem eens niet zo!’. Uiteraard heb ik hier zelf het meest last van, maar ik zou niet weten wat ik eraan moet doen :/. ”.
Gedrag is altijd aangeleerd/afgekeken…
Misschien is er in jouw omgeving iemand geweest die vrij veel commentaar op jou heeft gehad toe jij jong was of (te) hoge eisen aan jou heeft gesteld?
Je zei ook:
“Ik weet überhaupt niet of ik een voorkeur heb voor jongens of meisjes en als ik aan een toekomst met een ander mens denk zie ik dat altijd als een vriendschapsrelatie. Ik begon dus al te geloven dat ik dan wellicht a-seksueel was, maar daar wil m’n therapeut niets van weten so… Je ne sais pas…”.
Als jouw therapeut daar niets van wil weten is dat “fijn” zijn/haar probleem… Het zou fijn zijn als jouw therapeut aandacht schonk aan dingen die voor jou wel belangrijk zijn.
Iedereen heeft een ander tempo van ontwikkelen, daar is helemaal niets mis mee! Volg gewoon je eigen tempo en als jij bepaalde gevoelens krijgt merk jij dat vanzelf wel.
@ 304
Hallo Tartarus,
Mijn werkgever heeft tegen me gezegd me zodra het kan te gaan ontslaan.
Ik wilde steeds alleen maar aan het werk blijven, daarom hebben ze me op non-actief gezet. En het reintergratie plan gestopt.
Nu zou ik niet meer kunnen werken, gaat gewoon niet meer.
De bedrijfsarts heeft tot nu toe steeds gezegd dat hij me absoluut op geen enkele manier tot werken instaat ziet. Wilde me een papier laten tekenen dat ik het er mee eens was dat ik niet kan werken en niet in mijn oude functie terug zou kunnen. Dat kon ik niet, kon niet meer praten, was iemand bij ben ik achter gaan zitten, anders was ik weg gelopen.
Toen heeft hij het laten zitten en vertelde dat hij het dan wel aan iemand anders ging vragen omdat op papier te zetten, een psychiater.
O daarom vroeg hij telkend naar een psychater toen hij de laatste keer belde.
Is wel raar he, dat ze me niet weer aan het werk proberen te krijgen, willen me alleen zo snel mogenlijk ontslaan, wergever, en de bedrijfsarts zei dat ze dat pas na 2 jaar kunnen doen en niet verkort zoals mijn leidingevende wilde.
Ik krijg wel allerlei post over opgeven voor een musical, over die mexicaanse griep etc. Geen mens daar wil dat ik mee doe met die musical dus ga ik proberen of ze die post weglaten. Volgens degene van het DAC is het zout in een wond wrijven toen ik vroeg of het aan mij lag.
Denk ook dat het geen kwaad kan aan te geven door teveel druk, door dit soort dingen, actief suisidaal wordt. Zolang je maar geen plannen vertel en in contact blijf met een hulpverlener
Ik ben wel bang dat ik door de opvolgende instanties gedwongen wordt tot werk wat ik niet aan kan of me er niet goed bij voel. Denk nl niet dat je
zomaar afgekeurd wordt
Ik heb gehoord dat de bedrijfsarts voor de helft door de werkgever en voor de helft uit verzekeringsgeld door de patient/ client betaald is wordt betaald, en dus voor de helft voor mij werkt, vertrouw het toch niet.
Is wel een onafhankelijk bedrijf zeg maar, maar de vorige werd ontslagen omdat hij teveel mensen ziek thuis liet en het te lang liet duren, toen kregen we afgekeurde medewerkers die vrij radicaal mensen thuis gingen bezoeken maar dat koste te veel ofzo en nu dit bedrijf.
Groetjes Thian
@ CiNNeR 269
Hey CiNNeR,
Een discussie over de mate van “gruwelijkheid” van diverse soorten suïcidemethode zal ik niet beginnen, immers ik denk dat iedereen daar anders over denkt.
Als ik jouw verhaal lees krijg ik het idee dat jouw vader meer dan genoeg van het leven had en er definitief een einde aan wilde maken; dus het was geen “verkapte” hulpvraag, maar een goed uitgedachte en weloverwogen beslissing. Ik kan daar alleen maar veel respect voor opbrengen.
Uit jouw verhaal begrijp ik verder dat hij in een instelling zat en zwaar ziek was?
Misschien is dat wel de verklaring voor de manier waarop hij suïcide heeft gepleegd…
Tja, wat is gruwelijker… de manier van suïcide van jouw vader, of als hij had gewacht op de totale lichamelijke aftakeling…
Op het einde ben je wel totaal afhankelijk van andere mensen die wel “even” gaan bepalen wat nog wel leefbaar is of niet…
Jij zei: “De politie vergat ons die nacht dat hij werd gevonden op te vangen en hulp werd me geweigerd, tot en met april heb ik zelfs niet geweten wat er precies was gebeurd”.
Dit is absoluut geen excuus! Maar regelmatig “vergeet” de politie nabestaande meteen in te lichten…
Wel “erg slordig” is dat jij niet later bent doorverwezen naar slachtofferhulp.
Nabestaande willen vaak de suïcidemethode weten zonder te beseffen wat dit betekent… of dit wel zinvol is…! EN of zij wel in staat zijn om die informatie te kunnen verwerken…
Als de suïcidemanier afschuw kan opwekken, kan ik begrijpen dat men heel voorzichtig is om het hele verhaal te vertellen.
B.v. als iemand voor de trein springt wordt er ook altijd gelogen!
(En terecht!; de meeste mensen kunnen dit absoluut niet aan en willen dit ook niet horen; ook al vragen zij hier wel om).
In jouw geval: Stel; de politie en de Officier van Justitie had “gelogen” en had gezegd dat jouw vader aan een hartaanval vredig in zijn slaap was overleden; waarschijnlijk was het voor jou makkelijker geweest om de dood van jouw vader te verwerken?
Ik denk dat het voor jouw vader een grote troost is geweest dat hij met jou over zijn geplande suïcide goed en open kon praten…
Hoi Thian, sorry als je door mijn reactie in de stress schoot, helemaal niet de bedoeling natuurlijk.
Als ik alleen thuis ben doe ik altijd van binnen de deur op slot zodat niemand er in kan, ook niet met een sleutel.
Ik vind echt dat er te gauw en te vaak gezegd wordt dat wij de moeilijke gevallen zijn, en daar ben ik het gewoon niet mee eens. Wij zijn de meest bescheiden, dat wel, wij zijn degene die de rotzakken niet met gelijke munt terugbetalen omdat we dat gewoon niet kunnen.
Wij zijn niet de moeilijke gevallen, dat zijn degenen die anderen het leven zuur maken!
Wij zijn lief en goed bezig en dapper en moedig, wij verdienen lintjes, vooral jij, ozo!
306 Thian
Hey Thian,
Jij zei:
“Is wel een onafhankelijk bedrijf zeg maar, maar de vorige werd ontslagen omdat hij teveel mensen ziek thuis liet en het te lang liet duren, toen kregen we afgekeurde medewerkers die vrij radicaal mensen thuis gingen bezoeken maar dat koste te veel ofzo en nu dit bedrijf”.
Jij hebt de vraag zelf al beantwoord:
Een bedrijfsarts werkt uitsluitend voor het bedrijf en is alleen aangenomen om de bedrijfsbelangen te behartigen.
Jij zei: “Nu zou ik niet meer kunnen werken, gaat gewoon niet meer”.
Probeer hierin te berusten en er voor te zorgen dat het op termijn beter zal gaan met jezelf; werken kan jij altijd later nog.
Jij zei: “Is wel raar he, dat ze me niet weer aan het werk proberen te krijgen, willen me alleen zo snel mogelijk ontslaan, werkgever, en de bedrijfsarts zei dat ze dat pas na 2 jaar kunnen doen en niet verkort zoals mijn leidinggevende wilde”.
Blijkbaar zien de werkgever en de bedrijfsarts in dat je niet in staat bent om te werken; dat wordt de ontslag/afkeurings-procedure in werking gezet.
Jij zult vanzelf bericht krijgen wat de (administratieve) afhandeling zal worden.
Teken nooit papieren die onder “je neus worden” geduwd; maar vraag (als jij dit kan) of jij de papieren gewoon mee naar huis mag nemen om door te kunnen lezen en daarna getekend terug te kunnen sturen.
Mag je de papieren niet mee naar huis nemen; dan kan je er ALTIJD voor kiezen om gewoon NIET te tekenen!
Je kunt ook jouw handtekening zetten onder: “Voor gezien”. Zet dan op het formulier boven jouw handtekening, de duidelijk geschreven woorden “Voor gezien”.
Teken nooit voor “akkoord” als je het er niet mee eens bent!
Jij zei: “Ik krijg wel allerlei post over opgeven voor een musical, over die Mexicaanse griep etc. Geen mens daar wil dat ik mee doe met die musical dus ga ik proberen of ze die post weglaten. Volgens degene van het DAC is het zout in een wond wrijven toen ik vroeg of het aan mij lag”.
Ik wou dat “degene” bij DAC slim zou nadenken over jouw behandelschema en zich niet OERDOM en onnodig druk zou maken over volstrekt onzinnige dingen.
Mijn idee: Jij staat nu nog gewoon op een mailingslijst. Ik zie hier (voorlopig) geen kwade opzet achter. Een mailtje naar de webbeheerder is meestal voldoende op jou van de lijst te halen.
Jij zei: “Ik ben wel bang dat ik door de opvolgende instanties gedwongen wordt tot werk wat ik niet aan kan of me er niet goed bij voel. Denk nl niet dat je zomaar afgekeurd wordt”.
Zolang jij intensief wordt behandeld door een psycholoog/psychiater zal men je niet aan het werk sturen.
Het is ook een kwestie van zelf stug en consequent aangeven dat jij niet in staat bent om te werken.
Op dit moment twijfelen jouw werkgever en de bedrijfsarts hier immers ook niet aan en vinden zij jou arbeidsongeschikt.
Groetjes
@ Tartarus 309 en Thian (dit is heel belangrijk).
Hallo Tartarus,
Jij schreef aan Thian: ‘Je kunt ook jouw handtekening zetten onder: “Voor gezien”. Zet dan op het formulier boven jouw handtekening, de duidelijk geschreven woorden “Voor gezien”.’
MAAR OOK DAT MOET JE NOOIT DOEN!!! Het kan namelijk zijn, dat al ergens in zo’n verklaring staat dat je tijdens het gesprek mondeling hebt aangegeven dat je accoord bent met je afkeuring. Dat wordt dan afgevinkt. Wanneer je dan ‘Voor gezien’ tekent, dan bevestig je dat je dat gezien hebt. En als je dan geen bezwaar maakt, dan ben je alsnog de klos!!!!! Ik heb hierover eens op de site van de Bijstandbond iets gelezen, maar kan dat helaas niet zo 123 terug vinden. Het is echt oppassen geblazen. Deze wereld zit vol instinkers.
Dat soort geschriften NOOIT meteen ondertekenen en ALTIJD eerst mee naar huis nemen, is mijn advies. En dan er bij voorkeur mee naar een wetswinkel of juridische hulp van FNV, SP-hulpdienst, raadslieden of wat ook. Of meerdere hiervan, want ze weten ook niet alles.
Die verklaringen zijn alleen maar bedoeld om je medeverantwoordelijk – medeplichtig is een beter woord – te maken voor je afkeuring. Het bedrijf kan je dan makkelijker ontslaan en dat kan je geld kosten.
En de (a)sociale dienst kan het je daarna ook nog eens kwalijk nemen dat je met eigen medeweten je eigen finaciële positie hebt aangetast en je daarvoor een strafkorting geven!!! Ik heb daar ervaring mee. NIET DOEN DUS, dat meteen ondertekenen. Eigenlijk helemaal niet.
Bovendien kun je altijd zeggen, dat jijzelf in medisch opzicht niet deskundig genoeg bent om te kunnen beoordelen of je afgekeurd zou moeten worden of niet. Jij kunt alleen de méning hebben dat je niet kunt werken. De arts is er juist om vast te stellen of dat correct is. Als jijzelf zou kunnen beoordelen en vaststellen of je arbeidsongeschikt bent, dan zou je hem – de arts – daar helemaal niet voor nodig hebben!
Overigens denk ik dat jij, Tartarus, de opmerking van Thian’s DAC medewerkster over die overbodige post niet helemaal goed begrepen hebt. Die post mag dan zonder bijbedoelingen opgestuurd zijn, doordat Thian nog op een mailinglist staat, maar dat wil niet zeggen, dat het toch niet heel naar kan zijn voor iemand, die ze eigenlijk zo snel mogelijk kwijt willen. Vandaar ‘zout in een wond wrijven’. Vergelijkbaar met post opsturen aan mensen, die allang overleden zijn – waar men van op de hoogte had behoren te zijn of erger nog: is.
Met waardering voor je bijdragen, groet ik je,
Janus.
@ Janus 310
Hey Janus,
Nee, blij dat je meedenkt!
Over bepaalde dingen denk ik alleen iets anders; Misschien ben jij het er mee eens, misschien ook niet?
Jij zei: “Het kan namelijk zijn, dat al ergens in zo’n verklaring staat dat je tijdens het gesprek mondeling hebt aangegeven dat je akkoord bent met je afkeuring. Dat wordt dan afgevinkt. Wanneer je dan ‘Voor gezien’ tekent, dan bevestig je dat je dat gezien hebt”.
Als Thian dingen leest in het gespreksverslag/verklaring die zij NIET heeft gezegd tijdens dat gesprek, dan moet zij het gespreksverslag/verklaring NOOIT tekenen!
Ik zou Thian wel dringend aanraden om iemand mee te nemen naar een dergelijk gesprek; misschien is zij lid van een vakbond of kan haar therapeut meegaan?
Of zoals jij zei: “En dan er bij voorkeur mee naar een wetswinkel of juridische hulp van FNV, SP-hulpdienst, raadslieden of wat ook. Of meerdere hiervan, want ze weten ook niet alles”.
Je gaat (deels) aan het werk; of je werkt mee aan een re-integratietraject; kan dit niet dan wordt je uiteindelijk ontslagen…
Er wordt (bijna) nooit gevraagd of je akkoord gaat met je afkeuring; Immers:
Door niet aan het werk te gaan en/of niet mee te (kunnen) werken -uiteraard is dit de mening van Thian- aan het re-integratietraject mag jouw werkgever jou gewoon ontslaan na een bepaalde tijd.
Of jij het hier nu mee eens bent of niet; je handtekening, toestemming of akkoordverklaring is zelfs niet eens nodig, als dit wordt aangezegd door 2 bedrijfsfunctionarissen.
Als de werknemer niet “bereikbaar” is, mag de werkgever het arbeidcontract na een bepaalde tijd ook eenzijdig beëindigen.
Thian zei:
“Ik krijg wel allerlei post over opgeven voor een musical, over die Mexicaanse griep etc. Geen mens daar wil dat ik mee doe met die musical dus ga ik proberen of ze die post weglaten. Volgens degene van het DAC is het zout in een wond wrijven toen ik vroeg of het aan mij lag”.
Thian is absoluut NIET gebaat bij een DAC-medewerker die negatief denkt en Thian (al dan niet terecht) extra versterkt en bevestigd in de gedachte dat zij expres wordt gepest…
De zin uitgesproken door de DAC-medewerker: “Volgens degene van het DAC is het zout in een wond wrijven toen ik vroeg of het aan mij lag”. Heeft een nare negatieve, suggestieve connotatie…
Deze “zout-opmerking” heeft zeker een negatieve uitwerking op het denkproces en gevoel van Thian; dat het bedrijf haar toch (misschien) wel wil dwarsbomen en of sarren; niet bevorderlijk voor haar toch al fragiele geestelijke gezondheid.
De vergissing van de mailingslist gewoon luchtig houden en afdoen als een vergissing is veel beter! Aan nog meer negatieve emoties heeft Thian nu helemaal niets!
Wat Thian (tot nu toe) heeft geschreven doet mij niet vermoeden dat iedereen binnen “het bedrijf” kwaadwillend is…
Denk b.v. aan de opmerking van de bedrijfsarts; dat Thian pas na 2 jaar kan worden ontslagen…
Groetjes
P.S.
Ik heb een idee dat Thian bij een (Semi)overheidsinstelling werkzaam was/is?
Aanvulling op 310
Ik heb die tekst van De Bijstandsbond toch nog gevonden. Hij staat hier:
http://www.bijstandsbond.org/juridische%20zaken/bezwaar.htm
Onder het kopje (in rood) ‘wel of niet tekenen’ op die pagina kan je lezen hoe het precies gaat. Er staan twee vergissingen in die tekst, maar dat mag de pret niet drukken.
Er staat ook nog de mogelijkheid om beide vakjes aan te vinken, maar dat zou ik ook niet doen, ook al is dat beter. Ik zou helemaal niet tekenen, die arts moet zelf de verantwoordelijkheid nemen. En ook zijn er de financiële risico’s (zie 310).
Er staat ergens anders nog een tekst: ‘Als dat advies van keuringsartsen niet ter harte wordt genomen, kan dat er volgens Van Hoof toe leiden dat deze patiënten geestelijk lijden, met soms zelfmoord als uiterste consequentie. Van Hoof: “Volgens het Europees verdrag voor de rechten van de mens heeft iedereen recht op een menselijke behandeling.” ‘ (Van Hoof is hun advocaat (J.).)
Wanneer je op hun site zoekt – rechtsboven – naar het woord ‘zelfmoord’, dan vind je die tekst in zijn geheel.
Groet, J.
@ Tartarus 311
Hallo Tartarus,
Ik zie je goede bedoelingen, maar ga toch niet verder in op wat je geschreven hebt. Dit moet – vind ik – geen discussie worden tussen twee heren over (een vraag of opmerking van) iemand anders. Nog afgezien van het feit dat dit wel een heel specifieke discussie is. Als Thian zelf nog vragen heeft, dan zien we dat wel en dan zullen wij haar ongetwijfeld antwoorden. Ik zal met belangstelling je antwoorden lezen.
Laatste opmerking hierover: Kernprobleem hierbij is dat je dat soort ondertekeningen opgedrongen krijgt en er nauwelijks de tijd voor krijgt erover na te denken. Lezen alleen is niet voldoende. Dus: Niet tekenen, maar meenemen. Of: Helemaal niet tekenen. En idd iemand meenemen naar dat soort gesprekken. Zeker iemand als Thian, die daar grote moeite mee heeft.
Overigens las ik 311 pas ná het plaatsen van 312. Tegenwoordig krijg ik geen Javascript error meer, wanneer er inmiddels een voor mij nog niet zichtbare post al op de server staat, die ik dan pas na het plaatsen van mijn post zie. Dat is soms lastig, wanneer er in zo’n post iets staat wat ik bij mijn latere post had willen betrekken. Komt waarschijnlijk door een upgrade van mijn browser.
Vriendelijke groet, Janus.
@ Janus
Dit malafide keuringsinstituut is in Amsterdam:
“Er is in Amsterdam een commercieel keuringsinstituut, die wat dit betreft de klanten willens en wetens op het verkeerde been zet”.
Ik ga er nu nog niet van uit dat Thian ook met dit soort lieden te maken heeft; de opstelling van de bedrijfsarts was dan al heel anders geweest.
Groetjes
Off-topic
@ Janus
Jij zei:
“Kernprobleem hierbij is dat je dat soort ondertekeningen opgedrongen krijgt en er nauwelijks de tijd voor krijgt erover na te denken”.
Even algemeen dan:
Als je niet of nauwelijks mag nadenken en onder druk wordt gezet om (wat dan ook) te tekenen, weet je 100% zeker dat men kwaadwillend en onbeleefd is…
Dan is het altijd tijd om op te stappen en helemaal niets te tekenen.
@ Tartarus 314 en 315
Hallo Tartarus,
De situatie over dat ondertekenen, zoals beschreven in die tekst van De Bijstandbond is hopelijk niet van toepassing op Thian’s situatie, maar geeft aan hoe erg het kan zijn. Je moet helaas voor dat soort situaties beducht zijn, tegenwoordig. Vandaar dat ik dat als waarschuwing genoemd heb.
Vriendelijke groet, Janus.
Hallo tartarus en Janus,
De vorige bedrijfsarts was in loondienst volgens mij, dit is een maatschappij die ze in huren, en dat dus voor de helft door hun en voor de helft va verzekeringsgeld wordt betaald.
Klopt helemaal Janus: de begeleidster bij het DAC rageerde er zo op omdat ik me er erg druk over maakte al die papieren van het werk terwijl ze niet willen dat ik aan personeels dingen mee doe en dat er zoveel gedoe is geweest en dat ik niet meer mocht werken en de manier waarop dat allemaal is gegaan, lukt me niet eens meer om daar naar binnen te gaan. En ik vroeg/ vond dat ik mezelf aanstelde, vond het prettig dat ze me er in ondersteunde en begreep dat het me telkens een beetje onderuit haalt zo’n brief. Heb geen moment het idee gehad dat het iets is dat expres gebeurt, maar een voor mij pijnlijk iets waar niemand over na denkt.
Ben er ondertussen wel uit dat de manier waarop en het constante zeggen dat ik ontslagen zou worden bewust is geweest, ook de vakbond (ging ook niet mee op gesprek) waarschuwde toen dat ze er op uit waren om me zo snel mogenlijk kwijt te raken (tijdens een reorganisatie wegens grote fynanciele problemen) en de snelste manier zou zijn dat ik zelf ontslag had genomen.
Ben er heel erg voor gewaarschuwd om dat niet te doen, ook om het uit te zitten en niet meteen overal te solliciteren voor ander werk. Dat was nl mijn eerste reactie.
De bedrijfsarts heeft dit ondersteund toen ik er naar vroeg, vertelde dat ze me hele verkeerde informatie gaven, dat ze me gewoonweg niet vervroegd konden ontslaan, is daarom accoord gegaan met dat ik geen contact meer wilde met de leidinggevende die dit telkens deed.
(hebben ze ook met andere collega’s gedaan)
Ze waren nl niet telefonische bereikbaar, en omdat het met mij behoorlijk slecht ging, heeft dezelfde begeleidster van het DAC, (een ongelovelijk lieve positieve vrouw, met een heel rechtstreekse maar rustige manier van praten, wat ik en de anderen prettig vind want je weet waar je aan toe bent en wat je aan haar hebt) naar mij behandelaar en naar de bedrijfsarts mailtjes gestuurd..
Ik ben gebeld door mijn behandelaar, ze maakt een brief met de noodzakelijke gegevens die krijg ik donderdag ter inzage en wordt dan verstuurd. Het bed op recept was plotseling niet terug te vinden, maar als er weer over gesproken wordt kan ik haar bellen en gaat ze er achteraan, heeft me geprobeert gerust te stellen.
De bedrijfsarts heeft gebeld, heb gezegd dat ik er erg van in paniek ben geraakt en heb verteld van de begeleidster, hij heeft haar daarna gebeld.
Ze hebben nog e-mail contact gehad, als ik op gesprek moet bij de bedrijfsarts gaat de begeleidster mee. Ze regelen het verder met elkaar, en dan / daardoor komt het wel in orde. Vindt dit ontzettend lief en fijn.
Ben de hele dag zo raar, wordt telkens zwart voor mijn ogen, sta op het punt door te slaan naar de andere kant, druk giebelen een heel klein beetje psychotisch.
Is niet verwonderlijk hoor, heb nachten nauwelijks geslapen en 4 dagen op stroop wafels, vissticks en appelmoes geleefd.
Moet nog even wakker blijven anders slaap ik een paar uur en ben de nacht weer wakker.
Heb op aandringen van dezelfde begeleidster op het DAC gegeten, en een poos gebleven.
Het bedrijf dat mijn inkomen betaald is een zorginstelling, ik werkte in een verpleeghuis op een geslote pg afdeling. Het nieuwe afdelingshoofd had een opleiding in rechten en is in gezet (heeft ze zelf verteld) om alle niet of minder functionerende mensen kwijt te raken, die kregen een kans op een door hun gekozen plek, werkten ze niet mee, of voldeden ze niet waren ze zo weg.
Door dat dissocieren zou ik als ik iets zomaar onderteken er nog onderuit kunnen komen, maar heb gehoord dat de woonbegeleiding mee gaat naar dat soort dingen als ik dat een maal heb, ben veel te makkelijk onder druk te zetten en teken dan dingen of raak heel erg in paniek door alle tegenstrijdigheden in mijn hoofd en kan niet meer praten.
Begleiding kan dan ingrijpen.
Het is denk ik nodig dat begeleiding ingrijpt en zegt eerst op een rustig tijdstip met iemand samen door lezen. Dan eventueel pas tekenen.
Ik wil helemaal niet afgekeurd, maar ik weet ook dat werken niet lukt moet na een uur al een half uur rusten, kan afspraken niet nakomen, soms dagen helemaal niets, geen geluiden etc verdragen. Maar afkeuren kan ik niet aan mee werken dat mag niet, moet geld verdienen en onafhankelijk zijn, als nou maar een ander het constateerd mischien dat het dan kan, dat weet ik niet, kan daardoor hele tegenstrijdige antwoorden geven.
Hoorde van iemand dat woonbegeleiding voor haar gevochten heeft om te zorgen dat ze niet aan werk werd gezet wat ze niet kon. Degene waar ze mij bij willen hebben (die had nog plaats) is erg goed in dat soort dingen, maar dat zijn ze allemaal vertelde de begeleidster.
Kreeg vandaag een brief dat ik vanuit de gemeente 3 uur huishoudelijke hulp krijg en 1 uur organisatie van het huishouden per week, voor 3 jaar.
Dat is wel fijn, staat dat voor een poos vast. En de huishoudelijke hulp bood haar excuus aan, zei dat ze later pas bedacht dat ik moeite kon hebben met zo kort van te voren de boel omgoooien.
Goed he.
Liefs, groetjes Thian
@ 308
Lieve Ans,
Ben het met je eens hoor, het is niet te doen om met gelijke munt terug te betalen , als zou ik het niet kunnen en mischien ook niet willen (te bang dat ik dan het zelfde zou zijn, al weet ik dat het niet zo is)
Heb ook altijd de deur op slot, behalve als er iemand op bezoek is, of een hulpverlener omdat ik die dan insluit.
1 x per ongeluk gedaan uit gewoonte, ze zei dat ze het niet erg vond omdat ze wist hoe ik was.
Heb ook een ketting op de deur niet omdat ik denk dat het iemand echt tegen zou houden maar omdat het geluid zal maken en me waarschuwd dat iemand naar binnen zou komen.
Heb ook van die windgongen in huis achter?/ voor? deur openingen. Maakt toch een herrie als je daar je hoofd aan stoot. Schrikt je rot in het donker.
En sta op de lijst bij een klusorganisatie (gratis op indicatie), om opzet sloten op de deur te zetten. Goed he!
liefs Thian.
@ Thian 317 en 318
Lieve Thian,
Heel even kort, want mijn ogen beginnen al dicht te vallen.
Wat een prachtige berichten! Ik geloof dat ik je nu wel met tien dingen kan feliciteren. Ik zou zeggen: Ga nou maar lekker slapen, want je hebt je rust wel verdiend na alle stress van de laatste dagen.
Welterusten en tot de volgende keer,
Janus.
@Thian: Je zei “Ik wil helemaal niet afgekeurd, maar ik weet ook dat werken niet lukt moet na een uur al een half uur rusten, kan afspraken niet nakomen, soms dagen helemaal niets, geen geluiden etc verdragen. Maar afkeuren kan ik niet aan mee werken dat mag niet, moet geld verdienen en onafhankelijk zijn, als nou maar een ander het constateerd mischien dat het dan kan, dat weet ik niet, kan daardoor hele tegenstrijdige antwoorden geven.”
Tja. Niet rottig bedoeld ‘verdien’ je je geld al niet en ben je al niet onafhankelijk. Dat is nu eenmaal de situatie waar je je in bevind. Heeft niets te maken met wie je bedrijfsarts is of wie je consulteert. Je kán gewoon niet werken, zal dat lange tijd niet kunnen en eerder gaf je veelvuldig aan niet te denken dat je ooit nog een reguliere baan aan zal kunnen of willen. Dus is voor elk bedrijf een logische stap je – al dan niet versneld – af te keuren.
En om nog een flinke knuppel in het hoenderhok te gooien. Je kan een gesprek met de bedrijfsarts niet aan, durft allerlei instanties niet te bellen, er is van alles in werking gezet voor begeleid wonen en je financieën worden door derden gedaan. Waarom maak je je in hemelsnaam nog druk voor het behoud van een baan terwijl je het gebouw nog niet in zou durven?
Mij lijkt het dat men je eigenlijk probeert te helpen door je af te willen keuren. Wordt je afgekeurd voor de WIA heb je immers een vast inkomen, de rust om je te weiden aan jezelf en je behandeling en heb je in feite een zorg minder. Daarnaast lijkt me dat het bedrijf en de bedrijfsarts je niet afgekeurd wil hebben om jou eens lekker te pesten, maar simpelweg omdat ze aan het belang van hun bedrijf en hun clienten moeten denken. Zolang jij in de ziektewet zit, kunnen zij geen ander voor jou in dienst nemen maar hebben wel een personeelslid minder. Je kan het een bedrijf toch niet kwalijk nemen dat dat belang zwaar weegt.
Heb de indruk dat je per ongeluk wat teveel wilt. Enerzijds moet ieereen je met rust laten en naar jou luisteren en begrip tonen, anderzijds moeten ze je tegelijkertijd op papier in het arbeidsproces houden. You can’t have it all denk ik eigenlijk.
@Tartarus: Kan niet voor anderen spreken maar je mag van mij gerust een discussie beginnen over de gruwelijkheid van suicidemethoden. Wellicht is zo’n discussie juist wel goed. Op die manier worden de methodes alleen maar beter doordacht tenslotte. Zoals het gesprek over de methode met een plastic zak over het hoofd om te verstikken. met mijn vader heb ik ook zeer eerlijke discussies gehad over methodes (kom ik late rnog op terug)
Over mijn vader vrees ik dat je niet zo erg bijgelezen bent (logisch na de vele honderden reacties). In elk geval zat hij niet in een instelling maar zat thuis, naar mijn mening ‘opgesloten’ in een ziek lichaam en tussen zijn vier eigen muren. Geestelijk mankeerde hij in feite niets, fysiek daarentegen mankeerde hij meer dan leefbaar was. Hij was zeker wel erg depressief, logisch met zoveel ziektes en beperkingen en geen zicht op verbeteringen. Hij zou wel de dag erna naar het ziekenhuis gaan en ik denk dat hij dat niet meer heeft gewild. Dan had hij de beslissing inderdaad niet zelf meer kunnen nemen wellicht. Maar of die gedachte nog mee gespeeld heeft zullen we nooit weten, het kan ook op zichzelf al genoeg geweest zijn. Hij wilde niet meer.
Ik noem zijn suicide gruwelijk in de zin dat het voor nabestaanden een grote nachtmerrie is. Dat is suicide doorgaans sowieso voor nabestaanden. Maar heb gemerkt dat deze methode en hoe hij het uitgevoerd heeft vrijwel niet voorkomt. Dat maakt het wellicht nog gecompliceerder om erover te praten. Dat merk ik tenminste in mijn omgeving wel.
Dat je respect voor zijn beslissing hebt begrijp ik en daar ben je absoluut niet alleen in. Mijn vader was er niet de man naar op die manier aandacht te vragen. Het is een zeer weloverwogen beslissing geweest, zeer goed voorbereid en zeer rustig uitgevoerd. Wat je van mij leest is dan ook slechts mijn visie. Want ok, ik begrijp het ook en respecteer het ook en zal niet anders kunnen dan het accepteren. Voor hem is het goed zo. Maar daarmee is het voor mij of mijn directe omgeving niet bepaald voorbij. Het zet ook geen rem op mijn emotionele gedachtes.
En ergens maakt het respect wat hij voor de beslissing krijgt het soms moeilijker voor me. Velen hebben aangegeven dat ze het ook een moeidge beslissing vonden. De reden dat de methode weinig voorkomt is omdat deze meestal mislukt of men de durf niet heeft na de polsen ook de keel door te snijden. Zijn manier oogst soms bijna een symbolisch applaus, ‘dat iemand dat kan doen, wat moedig’. De gesprekken verlopen of met enorme schok óf met lichte sensatie. Begrijpelijk wellicht, maar voor mij is het niet iets om met trots en vol sensatie over te praten. Het gaat over de man die samen met mijn partner de belangrijkste was in mijn leven. Waar ik elke dag mee sprak, over dacht en voor voelde. De man die ik nu enorm moet missen en waarvan ik het werkelijk afgrijzelijk vind dat hij uberhaupt tot het punt gekomen is dat hij die methode heeft gekozen, heeft moeten kiezen. Voor mij zitten er ook hele andere aspecten aan vast dan voor degene die het verhaal hoort of van een afstand bekijkt of zelf suicidaal is en het beter van zijn kant kan bekijken dan ik dat zal kunnen. Wilde van alles noemen maar dat gaat even niet, je zal je er wel iets bij voor kunnen stellen.
Dan is het voor mijn vader wel een goede methode geweest waarschijnlijk. Als het lef er is om het zo te doen, zou het een snelle methode zijn die weinig pijnlijk is, waarbij men snel in roes komt en snel overlijd. Een zekere methode ook, want al rent er twintig man tegelijk binnen op het moment van snijden, er is geen ‘redden’ aan. De officier van justitie heeft mij ook overtuigd dat de sfeer een vredige was, dat mijn vader er vredig bij zat en het geheel niet geweldadig of zelfs maar paniekerig overkwam. Ik put daar wel wat troost uit. Maar het maakt de pijn niet veel minder eigenlijk.
Over de politie: ze zijn niet vergeten mij in te lichten, ze zijn gewoon vertrokken. Mijn vader is door mijn oom en tante gevonden op mijn aanwijzing, toen hij ‘s nachts op een afgesproken tijd de telefoon niet opnam. Na vinden heeft ze mij gebeld. ze vertelde alleen dat hij dood was en dat ze dacht dat hij het zelf gedaan had. Ik vroeg nog of ze wel bleef wachten. Een stomme vraag eigenlijk, natuurlijk deed ze dat. We zijn daarna door ene sneeuwstorm stapvoets naar zijn huis gereden. Daar aangekomen was echter iedereen verdwenen. Mijn familie, d epolitie, er hing zelfs geen verzegeling of iets. We kwamen in het huis en ontdekten daar een enorme hoeveelheid bloed en de bebloedde messen op tafel. Zonder enig idee wat nu eigenlijk te doen.
Achteraf is gebleken dat de politie mijn familie meegenomen had voor verhoor en een agent zou achterlaten om mij op te vangen. Omdat werd uitgesloten dat het om een isdaad ging, zijn ze vertrokken en zijn mij vergeten. Vervolgens brak er zoveel hektiek uit dat men ook vergeten is het lichaam vrij te geven of welke informatie dan ook te verstrekken. Om die reden heb ik mijn vader op laten baren, niet wetende dat hij volledig was leeggebloed en zijn gezicht niet herkenbaar meer zou zijn.
Verder heeft niemand slachtofferhulp aangeboden. Niet aan mij, maar dus ook niet aan mijn familie die hem gevonden had. Ze zijn op de gang gezet om op mij te wachten en dat was het. Later zijn ze naar mij teruggebracht en stonden we met zijn allen tegen de ochtend op straat. We hebben zelf alles geregeld, de bebloedde spullen weg laten halen door een neef en maar wat gedaan verder.
Ik heb slachtofferhulp gebeld en een klacht ingedient bij de politie. De conclusie is dat de politie juridisch niets fout heeft gedaan. Het is immers geen misdaad dus hebben zij er niets mee te maken. Slachtofferhulp hoeft in NL niet aangeboden te worden. Er is geen misdaad gepleegd, dus zijn wij geen slachtoffer. Het gesprek in april met d eofficier van justitie was op zijn persoonlijke titel, verder is alles onder het tapijt gegaan en zochten we het maar uit.
Enfin, het was dus niet mogelijk geweest om te zeggen dat mijn vader een natuurlijke dood was gestorven. We hebben naar het bloed gestaard en naar de messen gestaard, naar zijn lichaam gestaard wat ‘mooi’ was opgebaard maar waar ik mijn vade rniet in herkende. Alles zelf geregeld van a tot z. Ik heb honderden euro’s extra betaald voor de speciale manier waarop het lichaam weggehaald moest worden, gespecificeerd op de rekening van de uitvaart. Ik heb buren egsproken die vier politiewagens met loeiende sirenes de straat in hoorde komen en een man of twintig het huis hebben zien binnen gaan. De enige reden dat ik de details wilde, was omdat ik wilde weten of mijn vader het in boosheid, paniek of alle rust had gedaan, of hij voorbereid was en hoe het exact was gebeud. Of hij had gestoken, gesneden en welke plekken.
Maar sowieso had ik geen leugen gewild. Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, de laatste en belangrijkste beslissing van zijn leven. Natuurlijk wil ik dat weten. Maar goed, er was ook niet gelogen, er was gewoon niets aan welke informatie ook.
“Ik denk dat het voor jouw vader een grote troost is geweest dat hij met jou over zijn geplande suïcide goed en open kon praten…”
Ik hoop het. Hij heeft zijn zelfmoord in feite niet aangekondigd toen het zover was, hij heeft ook altijd gezegd dat ik het niet zou weten van te voren. Hij vertrouwd eme niet dat ik hem zou kunnen laten gaan en wellicht terecht, ik kan het niet zeggen. Maar de jaren ervoor hebben we er op alle manieren over gepraat en hopelijk heeft dat hem geholpen. Denk dat het voor mij ook iets geeft. Door de herinnering aan de vele gesprekken, weet ik waarom hij dood wilde, deze methode bewonderde en de beste vond en waarom alles gegaan is zoals het gegaan is. Hij heeft dingen gezegd die ik toen niet begreep maar die terug zijn gekomen op zijn afscheidsbriefje, waardoor ik het nu wel begrijp en meer weet over wanneer hij langzaamaan tot het besluit gekomen is.
Sorry voor d elange tekst, ik overstroom nog behoorlijk als ik erover begin te praten. Het is wel prettig om over te vertellen.
@321 CiNNeR
Terugdenkend aan hoe je er hier op 1 februari over schreef, heb je (logisch) een hele ontwikkeling doorgemaakt. Maar goed, toen was het allemaal ook wel erg kort geleden.
Dat je vader het wel genoeg vond en geen zin meer had in ‘tijdrekken’ door middel van medisch handelen, verbaast me niets.
Na het lezen van de indrukwekkende gedichten die hij in augustus 2003 schreef – http://www.gedichten.nl/schrijver/PideNs – zou je zelfs kunnen stellen dat vijfeneenhalf jaar een hele tijd is.
“Het is wel prettig om over te vertellen.”
Mooi.
Met vriendelijke groet,
HenK
@320 CiNNeR
Puur rationeel heb je gelijk, maar…
“Waarom maak je je in hemelsnaam nog druk voor het behoud van een baan terwijl je het gebouw nog niet in zou durven?”
Opleiding en baan maken onderdeel uit van je identiteit en met het wegvallen daarvan heeft zelfs iemand zonder dissociatieve stoornis al de nodige moeite. Los van financiële consequenties en eventueel verlies van status.
@Thian
Ik ben het helemaal eens met Janus @319.
Er begint langzaam maar zeker duidelijkheid te ontstaan in waar je staat en wat je mag verwachten.
Er lijkt het begrip te zijn waar jij zo’n behoefte aan had en met het CDS (en CIB) van Palier heb je in ieder geval behandelaars die weten waarover ze spreken.
Met vriendelijke groet,
HenK
CiNNeR en Henk,
Fijn Henk,
dat je het een beetje begrijpt,
Ik hen niets tegen de gewone manier (na 2 jaar ontslagen worden)
de laaste tijd toen ik nog werkte heb ik letterlijk rotklussen gekregen,
de dossiers van overleden clienten bleken gewoon in open kasten gestort te liggen, op zolder en in de kelder, op afdelingen.
Eerst kreeg ik een stapeltje. Opschrijven wie, waar opgenomen, geboorte datum en overlijden en archiveren. In de meeste dossiers stond helemaal niets soms niet een naam. Hen al die dossiers waarvan ik de meeste clienten kende door gespit, heb het gedaan in de hoop dat het snel beter met me ging en ik mijn gewone werk weer kon doen, wat me was beloofd. Heb me te pletter gewerkt om het zo snel mogelijk achter de rug te hebben. Maar afgezondert, met dode clienten, leidt niet af, vrolijkt helemaal niet op. kwam er vaak huilend weg, en ze kwamen als ik klaar was steeds met grote nieuwe stapels leek eindeloos.
En in de hulpverlening liep het ook niet, fou t op fout (is toegegeven)Toen ik bijna klaar was, kreeg ik een gesprek dat ze de afdeling waar ik werkte gingen aan pakken om de rotte eieren er uit te halen, dat het zacht gezegd niet leuk zou worden en dat ik dat niet aan zou kunnen, ze
vervroegd (meteen) wilde laten afkeuren.
Toen ik op dat moment niet instorte, maar geintreseerd was in de nieuwe werkwijze (want toe gegeven er was veel mis in de benadering va de clienten wat ik regelmatig had geraporteerd en door gegeven) toe kreeg ik 6 weken proeftijd. (werkte een paar uur per dag)
Belande bij het instappen in de metro bij een vechtpartij, ben heel erg gedissocieerd geraakt, tandarts was een hel, werd aangereden door een auto. Heb uit voor zorg me een paar dagen ziek gemeld, door de proeftijd menend dat dat beter was, omdat ik heel erg onrustig en van mijn stuk stuk was. Ik kreeg telefonisch te horen dat ik het niet aan kon anders was ik komen werken. Dat ik niet meer terug in mijn fucntie zou komen. In het gesprek informeerde ze heel vriendelijk hoe het nu gin met hulpverlening, of ik het thuis redde, of ik hulp kreeg thuis etc heel belangstellend.
Daarna zij ze en nu even zakelijk en gebruikte alles wat ik had gezegd tegen me. Ik mocht niet meer werken, omdat ik thuis hulp had, dat betekende dat ik niet voor mezelf kon zorgen. Na 6 weken mocht ik komen om de administratieve troep van mijn collega’s opruimen, alleen in een kamertje en ze wilde geen interactie meer tussen mij en clienten en mij en collega’s. Ik zou papieren moeten tekenen en thuis gestuurd krijgen omdat ik zo snel mogelijk afgekeurd moest worden. Ben huilend weg gelopen, op de trap me bedacht dat dit mijn werkgever is, terug gegaan mijn excuus aangeboden. Gesprek was over, toen vroeg plotseling heel vriendelijk nog iets als of ik het redde naar huis.
Heb huilend in de bus gezeten.
Dat terwijl ik goed functioneerde tot de leidinggevende ervoor een opleiding deed in counseling en mij wel even zou helpen met emotie’s tonen, dat deed ik niet en daarom liepen mensen makkelijk over me heen. Dufde geen nee te zeggen, heb constand gezegd, dat kan niet dan gaat het niet goed. Ze heeft de heleboel overhoop gehaald, werd overstroomd met herbelevingen, flash-backs, vroeger, niets was meer wat het altijd had geleken, mijn hele leven een leugen. (wist daarvoor bijna niets van mijn verleden, was een groot vraagteken.
Ik heb overleeft door te werken, door constant maar te zorgen dat ik werk kreeg, hij wilde dat ik prostitue, om hem te onderhouden, hij had veel geld nodig, dat kon ik zo verdienen als ik maar mee werkte, er was niets aan ik kon ondertussen boodschappenlijstjes bedenken.
Maar hij en een aanrander (toen ik 11 was) hadden gemaakt dat ik er doodbang voor was. Als ik werk had kon hij me niett dwingen.
Door werken en meer verantwoording te krijgen, ging goed met werken, kreeg werd assisitent hoofd kassiere, verdiende geld, kreeg waardering.
Daardoor is het me gelukt te ontsnappen, hij zag het eerder aan komen als ik, je gaat bij me weg, ik kan je niet levend laten gaan je weet te veel. Door het werken ben ik gaan beseffen dat het niet zo hoorde, en hij me dat niet mocht aan doen.
Daarna ben ik gaan werken om bij mijn ouders weg te kunnen, zolang ik werkte had ik ook regelmaat, een vorm van structuur, niet echt een gezonde want slapen was toen al een ramp, naar bed durven gaan etc.
Zolang ik werkte, had ik afleiding, zie je hoe anderen het doen.
Toen ik op non-actief ben gezet ben ik in een psychose geraakt, heeft hele tijd geduurt voor dat ik weer een beetje herstelde. Had geen enkele regelmaat meer, geen doel, geen afleiding, toen is het pas echt goed mis gegaan. Het DAC vangt dat nu een stukje op.
Heb telkens briefjes op mijn werker en overal neer gelegd want ik vergat telkens dat ik niet mocht werken en was als de dood daar te staan niet wetent dat ik niet mocht werken, weg gestuurd te worden, voor gek versleten.
Als ik ergens een bordje tegen kwam dat er werknemens gezocht werden, wist ik niet meer als ik heb geen werk en moet werk zoeken, niets van dat ik ABer ben, van mijn laatste werkgever, het inkomen dat ik nog krijg. Alleen ik heb geen werk,dus geen geld, ik moet werken
Het zijn stemmingen in mijn hoofd, hoor stemmen, ruzie in mijn hoofd, ik moet werken, mag niet afgekeurd anders heb ik problemen, ergens anders wil het wel afgekeurd worden, de angst voor weer vreemde mensen die toch macht over je hebben, enge brieven krijgen, vaak lijkt alles niet echt, alleen maar gedroomd, soms weet ik niet waar ik ben, hoe oud ik ben, welk jaartal het is, denk vaak in de vorige eeuw.
Heb toen slechte ervaringen gehad , ben gedeeltelijk afgekeurd (geweest?) voor zwaar werk, heb toen een opleiding gedaan, zouden ze betalen, met een hoorzitting met advocaat het geld uit eindelijk gekregen etc.
Weet dat ik niet alles kan hebben, van hulpverleners verwacht ik dat ze begrip tonen, heb gevraagd om hulp om hier mee om te kunnen gaan.
Van de bedrijfsarts vewacht ik dat niet, van het bedrijf ook niet maar wel dat ze zich aan de regels houden, niet dreigen met dingen die niet waar zijn.
Zou willen dat ik gewoon kon werken, het allemaal toch niet echt is, als ik nu verhuis, (heel) ander werk zoek, alles anders, verander, alle trgeers vermijd (gaat automatisch) dan weet ik niets meer van het verleden, gaat alles weg, lijk helemaal geen verleden te hebben, herken mensen ook niet.
Kan het dan een hele poos zo redden vorige keer bijna 10 jaar goed gegaan tot ze begon te klooien.
Er is gezegd dat het steeds minder lang goed gaat, heb toen ook wel vaak stemmen gehoord, en muziek, het gaat niet weg zeggen ze.
Er is een term voor en het schijnt ook een dissociatieve stoornis te zijn,
mensen die plotseling verdwijnen en ergens andes een leven opbouwen zonder iets meer van het verleden te weten, vaak een andere naam.
Heb heel vaak het gevoel weg te moeten, je stapt in de trein en bij het overstappen weet je niet meer waar je vandaan komt waar je heen moet, wie je bent, of je op een andere planeet bent, de omgeving komt totaal vreemd voor. Is me al vaker overkomen. Dan ergens werk zoeken
maar dat is moeilijk want op je papieren staat je naam en je kunt niet zonder papieren. Mischien in het buitenland is het dan makkelijker.
Dissociatieve Fugue ofzo heet het is me later veteld.
@ lief van je janus,
ga alleen nog door slaapmedicatie heen, en wat ik slaap is vol met onrust en nachtmerrie,s. Zal wel goed komen, kan niet verwachten dat het meteen weer beter wordt.
Lees zelf wat ik geschreven heb, zit wel in me, om te doen weg te gaan,
maar er zijn veel mensen bij me betrokken kan ik niet maken.
Houdt mijn voeten even aan de grond en ga zo dadelijk naar het DAC, schilderen maar denk ik, geeft rust.
Liefs Thian.
@ Newana 189 (Jawel, terug in de posts.)
Hallo Newana,
Jij schreef in 189 oa: ‘Eigenlijk hoopte ik daar iemand te ontmoeten met wie ik mezelf kon vergelijken. Maar iedereen had een duidelijke reden; mishandeld, gepest, misbruikt, verkracht, abortus… zo had ook iedereen duidelijk iets om aan te werken, om te verwerken. Ik heb niets…’ En je schreef: ‘Uiteraard is het vreselijk wanneer je wordt mishandeld ofzo maar, soms wenste ik dat ik kon zeggen ‘dit is er gebeurt en daarom voel ik me nu zo’.
Dat deed me denken aan iemand, die ik een keer in een therapiegroep heb meegemaakt. We hadden toen een tamelijk heftige sessie achter de rug met iemand, die in haar jeugd zwaar en ook vaak mishandeld was. Na sessies werd er altijd nagepraat over wat hetgeen er gebeurd was voor elke deelnemer afzonderlijk betekende.
Er was toen een vrouw – en ik zal dat nooit vergeten – die zei: ‘Ja, jij bént tenminste nog aangeraakt door je ouders. Jij wéét tenminste dat je op een bepaalde manier belangrijk voor ze was, ook al was dat op een heel erg negatieve manier. Maar ik ben nooit aangeraakt door mijn ouders. Ja, alleen als kind functioneel, voor wassen en aan- en uitkleden ed. Maar ik ben nooit geknuffeld ofzo, nooit uit liefde aangeraakt. Ik heb het gevoel dat ik helemáál niet belangrijk voor ze was.’
Ik zal dat nooit vergeten – zie haar nog voor me – doordat wat zij zei zoveel leek op mijn eigen jeugd. Ik ben, zoals dat genoemd wordt ‘affectief verwaarloosd’. Niet te verwarren met éffectieve verwaarlozing (wrange grijns), maar het resultaat is hetzelfde.
Mijn vader was in wezen niet in ons – broertje en mij – geïnteresseerd. Dat was niks bijzonders, want hij was in feite in niemand geïnteresseerd, ook niet in zijn vrouw, mijn moeder. Hij was erg egocentrisch. Alleen als mensen in dezelfde dingen geïnteresseerd waren als hij, had hij belangstelling.
Mijn moeder hield wel van ons op haar manier, maar kon dat niet in affectieve zin uiten. Aanrakingen waren meestal alleen functioneel, zelden of nooit – kan me nu niks herinneren – spontaan liefdevol. Dat komt doordat ze nogal geremd was op dat gebied, maar dat doet niets af aan de gevolgen. Daarnaast heeft ze op onaanvaardbare wijze haar zin nogal eens doorgedrukt, wat ook niet bepaald bevorderlijk was voor de verstandhouding.
Wanneer je op inet zoekt naar ‘affectief verwaarloosd’, dan vind je in eerste instantie gevallen – idd – van mishandeling en misbruik. Want ook bij die kinderen is natuurlijk sprake van affectieve verwaarlozing. Dat soort ervaringen – hoe erg ook – hebben het ‘voordeel’ dat de oorzaak van het eruit voortvloeiende trauma makkelijker aanwijsbaar is. Bij affectieve verwaarlozing zónder aanwijsbare concréte oorzaak is dat veel lastiger.
Ik vergelijk dat met schade onder de waterlijn (bij een boot). Die schade is onzichtbaar (in termen dat er geen zichtbare oorzaak is, zoals concrete mishandeling of misbruik.) Maar die schade is er wel degelijk. Er is onder de waterlijn een lek ontstaan. Je vaart, maar je blijft pompen om jezelf drijvende te houden en daar gaat een groot deel van je energie in zitten. En dan krijg je idd het gevoel ‘Life sucks’.
Een op het eerste oog zeer interessante site over affectieve verwaarlozing is deze (ik heb alleen het begin een beetje doorgelezen. Hij gaat over de gedragsgevolgen bij schoolkinderen):
http://www.hechtingsstoornis.com/print.php?type=A&item_id=149
Hierin wordt ook de term ‘bodemloos’ gebruikt en ook ‘reactieve hechtingsstoornis’. Het aantal sites over affectieve verwaarlozing is schier oneindig.
Dat er iets mis gegaan kan zijn – of beter gezegd is – tussen jou en je moeder wat hechting betreft, daar hebben jijzelf en anderen het hier al over gehad. Maar de oorzaak van die hechtingsstoornis is in jouw geval, denk ik, die affectieve verwaarlozing. Het past bij depressiviteit dat een depressieve moeder niet van zichzelf houdt en ook niet van het leven. En vanuit die achtergrond ook niet in staat is geweest om van haar kind, jij in dit geval, te houden en de liefde te geven, die het nodig heeft.
Daarom denk ik dat bij jou ook sprake is van affectieve verwaarlozing. En net als bij mij is er geen opvallende feitelijke oorzaak van het trauma zichtbaar, schade onder de waterlijn dus. Die schade is wel te repareren, zodat je jezelf makkelijker drijvende leert en kunt houden. In die zin dat je je gevoel voor eigenwaarde kunt herstellen en kunt verder gaan met je leven.
Maar zelf op een natuurlijke en spontane manier liefde géven zal waarschijnlijk altijd moeilijk blijven. Ook het ontvángen van liefde is waarschijnlijk moeilijk. Want ook dááraan ben je van huisuit niet gewend. Vermoedelijk ontstaan op momenten dat iemand jou liefde geeft, gevoelens van achterdocht, in de zin van: ‘Hè, dat klopt toch niet?’ Je bent er gewoonweg niet aan gewend.
In die zin heb je, vrees ik, een ontwikkelingsachterstand, want je hebt dat ‘van huis uit’ – van je moeder in dit geval – niet meegekregen. Zowel het leren geven als het leren ontvangen. En dit zijn toch basisvaardigheden, die je van je ouders moet meekrijgen. Op een school worden ze je niet geleerd.
Ikzelf ondervind nog steeds moeilijkheden door het ontbreken van dat soort basisvaardigheden, ook doordat mijn ouders later, nog in mijn kindertijd, zijn gescheiden. Daardoor ontbreekt bij mij het basisvertrouwen in partnerrelaties, iets wat je óók van je ouders zou moeten meekrijgen.
Ik weet best dat het ook goed kan gaan. Ik heb daar natuurlijk wel voorbeelden van gezien en over gelezen. Ook wat Darella heeft verteld over hoe de relatie was tussen haar ouders, is inspirerend. Maar wéten dat het ook goed kan gaan compenseert niet de afwezigheid van natuurlijke en spontane basisvaardigheden.
Ik wil hier niet mee zeggen dat de weg naar levensgeluk is afgesloten. Nee, dat niet. Maar die weg is moeilijker te vinden en moeilijker te gaan. En daar zul je rekening mee moeten houden en aan moeten werken. Bijvoorbeeld met therapie, maar ook in je leven, zoals zich dat voor jou ontwikkelt. Maar dat is een prettiger manier van werken dan steeds te moeten pompen om niet te verzuipen, waarbij de oorzaak van het lek vaag is en je steeds het gevoel hebt dat je voor niks bezig bent.
Dit is natuurlijk niet zo’n leuk verhaal, want ik benoem een (mogelijke) ontwikkelingsachterstand bij jou. Maar veranderen begint nou eenmaal bij het erkennen van de werkelijkheid en de werkelijkheid is lang niet altijd leuk.
Daarbij komt dat ik jouw situatie bij lange na niet volledig ken. Zo heb ik niks kunnen terugvinden in jouw posts over je vader, ook kan ik mij niet herinneren of je ooit wat over hem geschreven hebt. (Hoef je ook niks over te vertellen, als je dat niet wilt.) Maar zijn invloed telt natuurlijk ook mee. Dus alleen jij kan bepalen of dit verhaal voor jou enige waarde heeft.
Ik heb niet het gevoel dat dit verhaal compleet is, maar plaats het toch maar zonder er verder aan te prutsen. Ik hoop toch dat je er wat aan hebt. Zie het maar als een puzzelstukje. En afgezien van de invloed van (jouw) ouders is het nu aan jou. Jij hebt nu de meeste invloed op jouw leven.
Hartelijke groeten,
Janus.
@HenK: ja hij heeft het zeker een lange tijd geprobeerd. De gedichten zijn geschreven/geplaatst vlak voor de eerste operatie die zo hopeloos mis ging en de start was van de stapeling aan gezondheidsproblemen. Pas de avond voor d eoperatie had hij besloten te gaan leven en door te gaan maar het is hem niet gegund geweest. Ik heb nog enkele gedichten die hij niet publiekelijk wilde plaatsen maar voor mij aan duidelijkheid niets te wensen over hebben gelaten, waardoor ik vermoed dat de wens om dood te gaan waarschijnlijk nooit ver weg is geweest. Fijn idee trouwens dat mensen nog steeds zijn gedichten lezen en mooi vinden.
Ik heb zeker een enorme ontwikkeling doorgemaakt. En ben er nog niet mee klaar vermoed ik. Nog steeds bezig met alle zakelijke afhandeling kom ik aan de emotionele kans soms maar weinig toe.
@Henk en Thian: ja ik begrijp wel dat verlies van werk effect heeft op identiteit, status en financiele situatie. Ik heb het zelf ervaren, in 2002 ben ik 80-100% afgekeurd (en nog steeds). Buiten dat de procedure weinig netjes of prettig is verlopen, heb ik er enorme moeite mee gehad afgekeurd te raken. En nog steeds trouwens. Daarnaast was ik dusdanig jong dat ik in een minimale voorziening viel en zestig procent in inkomen daalde.
Aan de andere kant blijf ik van mening dat het nu eenmaal ook niet leuk is en niemand dat voor de lol doorgaat. Het is een noodvoorziening voor een noodgeval. Een vangnet omdat je niet kan werken. Wellicht tijdelijk ook. In plaats van kijken wat je er mee verliest en hoe verschrikkelijk dat is, kan je je ook richten aan de mogelijkheden en positiviteit die een afkeuring met zich meeneemt. Juist als je afgekeurd bent word je niet meer ‘lastig gevallen’ met enge brieven, moeilijke afspraken en zware beslissingen. De voorziening biedt je wat rust om je te richten op je gezondheid en je herstel om later wel weer aan het werk te kunnen. En hoewel het welliswaar een lager inkomen levert, levert het wel een vast inkomen en veel duidelijkheid op. In tegenstelling tot vele andere landen, is er een inkomen verzekerd.
Kan me dan voorstellen dat je liever de normale procedure doorloopt en niet versneld gekeurd wilt worden, dan hoef je dat ook niet te doen. Maar krijg van de discussie de indruk dat iedereen gezamenlijk nu de schouders er onder wil zetten om ondanks wat vooral maar niet afgekeurd te raken. Terwijl je niet kan werken maar ook terwijl de strijd om niet afgekeurd te raken ondanks het feit dat je niet kan werken, alleen maar meer ellende geeft als ik het zo zie. Door de strijd voor wellicht het onmogelijke loop je aan tegen de nare gesprekken, enge brieven en een heel netwerk aan mensen waar je mee zal moeten praten en overleggen. Die strijd geeft je veel angst, onzekerheid, disassociaties en meer en houdt je ondertussen af van waar het werkelijk om gaat: hulp krijgen met je problemen, op zien te krabbelen, een weg naar herstel zoeken en een weg naar de wil om te leven te vinden.
Thian, sorry als je dat weinig begripvol vind. Ik zie gewoon echt de nut of het voordeel niet in om zo te strijden voor iets wat je met geen mogelijkheid kan. Is acepteren dat je nu geen werk zal kunnen vasthouden misschien ook niet de eerste stap om te accepteren dat jou onnoemelijk veel is overkomen, dat je daar de enorme consequenties van meedraagd en bezig bent te proberen daar bovenuit te komen?
Voor iedereen is het weer anders, en er zijn zoveel soorten werk. Ik heb jarenlang als artiest opgetreden, ging heel goed. Nu zit ik op kantoor waar ik zo’n beetje weg teer. Dus dat is niet handig, moet weer iets vinden waar ik beter in thuishoor. Het is goed zoeken, maar voor iedereen is wel een (klein) plekje te vinden, dat weet ik zeker. Die instanties werken jammergenoeg vaak alleen maar tegen, afschuwelijk is dat, die kijken in de computer wat voor jou geschikt is, tssss, nee, dan ga ik liever zelf dingen uitproberen.
Een vriend van mij is net in de Wajong beland, terwijl hij al een stuk ouder is dan jongere. Het is wel een oplossing, want dat ontslaat je van een hoop gedoe en geeft je de ruimte om lekker zelf te experimenteren.
@ CiNNeR,
Ik wou dat het zo simpel was, rationeel,verstandelijk begrijp en zie ik wel, ik heb geprobeert duidelijk te maken dat het in mijn hoofd niet werkt. Daar is het heel tegenstrijdig, kom ik er niet uit dat heeft consequenties. Raak volledig ontregelt en de controle kwijt.
Daar is het chaos, en dat heeft consequenties, het ene moment begrijp ik het, het andere moment zit ik met een beer en nou ja of gooi het servies kapot terwijl ik het wilde afwassen. Ik mag lettelijk niets ondertekenen, moet krassen, wordt het een draaikolk in mijn hoofd kan mijn eigen gedachten niet meer volgen, of kan niet meer praten, ben dagenlang letterlijk gek.
Voel me het ene moment redelijk volwassen het meest een tiener soms 4, en nog allerlei andere dingen . Krijg het niet op een lijn. Een deel van de tijd weet ik niet eens dat ik er ooit heb gewerkt. Andere momente denk ik dat ik moet werken en weet ik alleen nog ergens vaag dat ik ziek ben maarmerk daar niets van, is totaal weg, tot ik met een harde klap daarweer in beland. Je zo het kunnen vergelijken met wisselingen zoals bij manisch-deprssief maar dan in mijn geheugen als soms zonder ik het zelf besef.
Bv. het is heel moeilijk om bv met boodschappen doen het in de hand te houden, moet voor ik naar de kassa ga eerst in het wagentje kijken of ik geen dingen dubbel heb wat wel en niet blijft en terug zetten, constant voor mezelf beargumenteren, dit mag blijven en dat gaat dan terug want.., heb gedachten als: maar de vorige keer.., nu mocht ik…. En ondertussen het butget in de gaten houden en aan alle eisen proberen te voldoen. Zorgen dat ik niet weg raak.
Dat is iets eenvoudigs. Met grote dingen zoals werk is dat veel erger.
Is al niet te bevatten voor mezelf, hoe kan ik een ander het laten begrijpen. Stop er mee het te proberen.
Weet het verder ook niet
Kreeg vandaag meteen een brief van het UWV, kon het niet open maken, ik zou het ergens ver onder wegstoppen, het zou wegraken, dus heb ik het afgegeven, gaan we morgen samen naar kijken.
@Thian: “Dat is iets eenvoudigs. Met grote dingen zoals werk is dat veel erger. Is al niet te bevatten voor mezelf, hoe kan ik een ander het laten begrijpen. Stop er mee het te proberen.”
Ik begrijp je bijdrage niet. Omdat je zelf aangeeft dat kleine projectjes al zwaar voor je zijn en werk helemaal niet haalbaar is. Dat wordt toch juist heel goed begrepen als mensen je naar een uitkering willen begeleiden?
Maar als je wilt zal ik erover ophouden. Ik wil je niet verder in de war maken ofzo.
@324 Thian
De dissociatieve vlucht…
Ik hoop voor jou dat het je niet zal overkomen, want dat zou zeker op dit moment een serieuze stap achteruit betekenen.
Wat ik me trouwens afvraag, ook na “Lees zelf wat ik geschreven heb…” bij 325, is of je alles wel herkent wat Thian geschreven heeft of het teruglezen geen extra onrust geeft.
Fase 1 van de behandeling bij het CDS bestaat niet voor niets uit “stabilisatie/ symptoomreductie”.
Heb je zelf niet het gevoel dat je soms te snel wilt gaan, sneller dan je eigenlijk kan ?
En dan lees ik @330 en denk ik: Deze Thian heeft overzicht, weet wat er aan de hand is en kan er op haar eigen manier mee omgaan. Ondanks alle onzekerheden.
Fase 1 Thian, stabilisatie en symptoomreductie.
Ik blijf het herhalen: Gun je behandelaars en vooral jezelf de tijd.
Geef jezelf een zo goed mogelijke kans om hier doorheen te komen.
De misschien wel moeilijkste en belangrijkste stap heb je al genomen: Je bent aan de behandeling begonnen. Daar kan, daar mag je trots op zijn.
Maar nu is het zaak om vol te (kunnen) houden, om vertrouwen te (kunnen) blijven houden in de behandeling/behandelaars.
Loop niet te hard, Thian.
Gebruik je concentratievermogen/energie voor de voor anderen ‘gewone dagdaaglijkse’ dingen als boodschappen doen.
Ontspan op alle manieren die je kunt bedenken (schilderen, muziek, de katten, wat dan ook) en probeer zoveel mogelijk rust te nemen.
En het verwerken van het verleden… ?
Alles op z’n tijd.
Wanneer je dat voor ogen houdt, wordt het ook weer rustiger in je hoofd.
Sterkte en liefs,
HenK
@ CiNNeR
Ik weet dat werken niet haalbaar is, in mijn hoofd hoor ik stemmen die zeggen dat ik MOET werken. En daar is het ook nog verder verdeelt. Heb verschillende meingen. In mijn hoofd MOED ik werk zoeken hoe ombenullig het werk ook is. In het echt durf ik niet te werken ben bang voor alles en nog wat, weet dat het dan weer verkeerd gaat met mij. Werk is dan een overlevingsmechanisme waar ik me aan vast klamp en zorg er voor dat ik dat vol houdt al is het het enige wat ik nog doe. Dat is niet gezond.
Daarom een constante strijd om niet te gaan solliciteren en van de hele zooi af te zijn, geloof me ik wordt aangenomen, krijg werk als dat persee gewild wordt. Dan ben ik van alle uitkerings instantie’s af (waar ik doodsbang voor ben).
Maar ik doe het niet, probeer de controle te houden.
@ 332
Lieve Henk,
Al wist ik het niet maar ik heb het ws al meerder keren gedaan, de stap is zo klein naar zo,n dissociatieve vlucht, soms is het net het hele verleden niet echt is, of dit niet echt is niet de werkelijkheid, of ik op een andere manier tegelijker tijd in een andere werkelijkheid ben. Vaag he zo voel ik me ook, net of ik nog nooit in Denhaag ben geweest en toch weet dat ik er geweest ben. Mijn handen lijken mijn eigen handen niet.
Doe het niet hoor, er zijn te veel lieve mensen die zich voor me inzetten,
kan het gewoon weg niet maken, probeer dan aan die dingen en mensen te denken. En als ik denk dat ik het niet tegen kan houden bel ik het crisiscentrum. Weet niet wat ze daar dan zeggen ws kom een nachtje slapen als het een aardig iemand is wie weet, liever niet maarja.
Aangeven maar waarom niet.
Geef zelf telkens bij behandelaar aan dat ze te vlug gaat, ziet ze ook in,
past zich denk ik meer bij mij aan. Het verleden verwijd ik zoveel mogelijk alhoewel dat onmogelijk is, de problemen in het nu geven gewoon weg zoveel trammelant. Dan komt het verleden minder, minder herbelevingen en als het in het heden weer even rustig is stikt het van de herbelevingen, dat is vervelend maar ik heb zelf een manier gevonden daarmee om te gaan.
Bevestigen (hardop) tegen me zelf dat het vervelend, naar en alles was, dat het niet had mogen/moeten gebeuren, heel even bij stil staan zodra ik het herken en dan zeggen maar zo gaat het ook niet goed, wat kunnen we nu doen om ons beter te voelen. Er komt meestal wel een antwoordt of een gedachte op. En dat dan gaan doen. Dan wordt het rustiger. Maar als het erg heftig is zit ik eerst een poos te trillen etc.
En ik slaap nog steeds bijna niet, ga door slaapmedicatie heen, en af gelopen nacht lag ik met een ontspannings cd op bed . over 1 toen begonnen de buren volgens mij te vechten, gillend gehuil, geschreeuw en gekrijs, bonken. Gegil: Sla mij niet. Toen ik het nummer van de politie wilde gaan zoeken werd het daar rustiger en stil.
Maar ik nl totaal niet stond te trillen, heb (kruiden) thee gaan zetten, uit de situatie gegaan. Later nog eens geprobeert met de ontspannings cd, maar u ben in een rustige veilige omgeving was nu een lachertje.
Het is een verhaaltje met allerlei symbolische dingen er in die (onbewust)rust geven er in verwerkt, je reist in een luchtbel, land in het lange gras, volgt een pad waarvan de stenen langzaam steeds een andere kleur van de regenboog krijgt, volgt een beekje, komt onder een waterval
(heel rustig en gemoedelijk hoor niet in dit tempo, en gaat daarna de omgekeerde weg weer terug.
Heb gisteren geschildert, op het DAC, het lukte wel een beetje, ben bezig met een groot schilderij, met een rustige maar wel vrolijke achtergrond waarvan daar allerlei helpende handen komen, een stagire heeft foto’s van handen van bezoekers genomen die ik schilder.
Ze hadden een grote lijst en ze vroeg me of ik iets voor het DAC wilde schilderen een poosje terug hoor. Heb het nu weer opgepakt. Ze vinden het allemaal mooi worden en dat ik geld met schilderen zou kunnen verdienen, ben niet zo goed hoor, een leuke amateur mischien.
Maar het is fijn als het lukt.
O, ga snel douchen moet zo naar DEnhaag
.
Waar ik mee zit is dat sommige mensen liever zelfmoord plegen dan dat ze iets proberen te doen aan hun leefstijl. En dat wordt nog normaal gevonden ook. Kijk bijvoorbeeld naar Herman Brood. Waarom heeft die man niet eerst geprobeerd een normaal leven te krijgen zonder verslaving. Maar bij hem zei iedereen dat hoort erbij, dat hoort bij hem. Een destructief leven hoort bij de mens? Vreemd dat zijn familie en vrienden (en vrouw?!) dat gewoon accepteren en laten gebeuren. Is het nu zo moeilijk om een beetje gezond en regelmatig te leven? Als kind deed je dat toch ook.
@ 335
Hoi Fanny,
Ik denk dat er veel mensen dat als kind niet mee hebben gekregen, ik zeker niet, de enige regelmaat die er was was school, zeer tegen mijn ouders wensen in want ze konden zelf geen regemaat houden.
Ik werd ook vaak thuis gehouden omdat ze anders alleen zou zijn.
Verder bepaalden drank en hun stoornissen wat er gebeurde.
Soms vergaten ze ons eten te geven en dat we er waren, kwamen daar ávonds laat achter stuurden ons dan naar bed, mijn broer kon dan nog om eten vragen ik niet.
Heb tot ik daar weg kwam alle idiote dieeten en extremen mee moeten doen met haar, emotionele chantage anders moest ze het alleen doen etc. (bv de ene dag alleen droog bruin brood met water en de andere dag ijs, patat, taart, koek etc., alle soorten dieeten zij gepasseerd)
Heb een eetstoornis, ws mede daaraan over gehouden.
Ik mocht tot ik volwassen was heel weinig (vocht) drinken hooguit een half glas per keer tot ik een jaar of 10 was en ‘savonds niets, als iemand me meer gaf begin ze te gillen en verschoon jij haar vannacht.
Dan noem ik het geweld, mishandeling niet eens.
Er zijn heel veel mensen die dit soort dingen mee maken, zoals Janus schreef is emotionele verwaarlozing, dat vaak niet eens op gemerkt wordt, al hheel erg schadelijk. Als baby’s geen positief lichamelijk contatc hebben met een verzorger groeien ze slecht kunnen er zelfs door dood gaan. Maar heeft veel effect op hoe je zelfbeeld ontwikkeld en hoe je voor je zelf leert zorgen (vaak niet dus) en basisveiligheid, eigenheid, hechten zijn allemaal dingen die problemen opleveren.
Dus ook voor je zelf zorgen.
Okay dat is meer als je zou willen weten vermoedelijk.
Mensen als Herman Brood die rond uit ernstig verslaafd zijn aan drugs en alcohol zijn niet door omgeving te sturen in dit soort dingen, dat is een ziekte die heel erg moeilijk te behandelen is, en ze hebben geld genoeg om aan de middelen te komen. Iemand die geen geld heeft wordt een aantal keer opgepakt voor diefstal etc, en moet verplicht afkicken, meerder malen meestal en dan is het nog maar afwachten!
Ronduit Ja, het is heel erg moeilijk gezond en regelmatig te leven, vooral als je problemen met de tijd hebt en met slapen en de nacht.
Ik doe mijn best, probeer het, maar loop constant achter de feiten aan.
Soms lukt het totaal niet, en zie dan soms helemaal de noodzaak er niet meer van omdat het zo frustrerent is.
groeten Thian
Zijn nieuwe afspraken rond zelfmoord, zelf met heel veel moeite aangekaart, dat ik afspraken had hiervoor en nu het idee heb dat het mag. Ze zei; dat ze niet zal zeggen dat het niet mag.
Hebben er even over gepraat, dat het me heel veel moeite kost om te bellen etc, en over als ik bel in crisis dat ik het dan niet zelf aan kan geven. Over hoe ze me dan het beste kan helpen.
Ze wilde toch de afspraak maken dat als ik denk dat ik zover ben dan ga bellen naar haar of naar het crisiscentrum. Als ze er niet is, vragen om iemand anders te spreken.
Lijkt hier bespreekbaar, heb ook verteld over hoe het is gegaan met de medicijnen. Ben denk ik heel duidelijk en open er in geweest.
Nu afwachten of dit helpt.
@ Fanny 335
Hallo Fanny,
Ik begrijp eigenlijk niet goed, waarom je hier schrijft. Uit 335 blijkt – in mijn ogen – dat je er toch niet zo heel veel van begrijpt, van een doodsverlangen. Maar het kan zijn, dat je hier schrijft, juist om het beter te begrijpen, ik hoop het maar.
Mensen plegen niet liever zelfmoord dan dat ze iets proberen te doen aan hun leefstijl. Dan zou zelfmoord een vorm van luiheid zijn. Lijkt me een vreemde opvatting. Zelfmoord is eerder een vorm van onmacht. Ook wordt dat niet normaal gevonden. Door wie?
Herman Brood? Dat is een ander verhaal. Hij heeft geen zelfmoord gepleegd. Of het moet zijn hele leven lang geweest zijn op een halfbakken manier door het innemen van diverse gifstoffen, zeer onterecht genotsmiddelen genoemd. Uiteindelijk heeft hij zelfeuthanasie gepleegd toen bleek dat hij nog maar een paar maanden te leven had. Oké, dat is ook een vorm van zelfmoord, maar is toch anders, vind ik. Op zijn afscheidsbriefje stond: “maak er nog een groot feest van.” Een goed advies lijkt mij, maar dan wel op een gezonde manier. Van de persoon Brood was ik trouwens in het geheel geen fan.
Natuurlijk wil een doodsverlangen zeggen dat iemand zich niet gelukkig voelt in of met dit leven en dat is bij vrijwel de meesten aanleiding om via andere wegen naar een ander leven te zoeken. Lees maar op dit forum. Maar ‘een normaal leven’? Wie wil er nou een normaal leven??? Herman zeker niet en wijs mij er één aan die dat wel wil.
Ja, mogelijk vanuit een heel pijnlijke situatie. Het kan bijvoorbeeld zijn, dat Thian liever een normaal leven heeft dan het moeilijke dat ze nu heeft. Maar als je zo’n normaal leven eenmaal hebt bereikt dan wordt het al gauw erg saai, vrees ik. En hoeveel mensen hebben niet zo’n normaal leven en voelen zich daar toch doodongelukkig in? Ik zou ze de kost niet willen geven.
Je schreef: ‘Is het nu zo moeilijk om een beetje gezond en regelmatig te leven? Als kind deed je dat toch ook.’ Antwoord op het eerste deel: ‘Ja, dat is moeilijk.’ Antwoord op het tweede deel: ‘Veel kinderen hebben helemaal geen gezond en regelmatig leven gehad, wat deels oorzaak van hun problematiek zou kunnen zijn. (Er zijn ook leuke chaotische (kinder)levens.) En dan nog, zelfs áls je als kind een gezond – lichamelijk dan – en regelmatig leven hebt gehad, zegt dat nog weinig over psychisch-emotionele omstandigheden. En die zijn vaak van veel meer betekenis.’
Ik hoop dat je je hierin wat meer gaat verdiepen, bijvoorbeeld door het lezen hier. Er zijn al meer mensen geweest – op deel I bijvoorbeeld John – die zich moeilijk konden inleven. Lees de antwoorden maar, die hij heeft gekregen, oa van Karin. Het begint bij post 27 op dat eerste deel.
Vriendelijke groet,
Janus.
@Fanny: Was ook een beetje verbaasd van de vraag. Liever dood dan een andere leefstijl, dat zal nooit de reden zijn denk ik. Hoe ben je tot die conclusie gekomen dan?
Herman Brood heeft trouwens precies gedaan wat je aangeeft, geprobeerd van zijn verslavingen af te komen. Waarschijnlijk te laat of in elk geval was zijn lichaam er niet tegen bestand. O.a. zijn lever begaf het finaal en wat ik heb begrepen wilde hij niet langzaam wegteren en is dat een van de redenen geweest voor zijn zelfmoord. Maar hoe dat gegaan is en of zijn vrienden, vrouw of dochter dat zo geaccepteerd hebben, daar weten we niets van denk ik. We zien wat stukjes en beetjes op tv, wat weten we nu van hun gevoelsleven? Op een moment dat er niets anders te doen is dan accepteren, hij heeft nu eenmaal zelfmoord gepleegd.
Buiten dat denk ik wel dat het plegen van zelfmoord en de manier waarop bij een mens kunnen horen. We zijn een massa maar met veel individuele verschillen. Mensen kijken verschillend aan tegen het leven, hoe het te leiden, wat er van te verwachten, welke zingeving er in zit of juist aan ontbreekt.
Voeg me af, ben je dan ook van mening dat elk mens moet doorleven omdat een grote massa dat het juiste vind?
@Thian, wil nog even zeggen dat het natuurlijk niet op jou sloeg mijn bericht! Ik heb veel respect voor jou zoals ik al eerder schreef.
En volgens mij had Herman Brood hele liefhebbende ouders, maar ik kan me vergissen natuurlijk. Daar heeft Cinner natuurlijk gelijk in, wat weten wij precies van anderen.
@Janus, ik begrijp het zelf ook niet goed, misschien omdat ik zelf ongelukkig ben of in elk geval was. Maar ik zal hier nu niet meer posten.
@Fanny: waarom zou je nu niet meer hier posten dan? Kan toch een andere invalshoek geven en aanzetten tot denken. Ik ben zelf ook niet suicidaal maar post hier ook.
@ Fanny 340
Hallo Fanny,
Het was niet mijn bedoeling om je af te schrikken of weg te jagen. Ik sluit mij wat dat betreft aan bij 341 van Darella. Mogelijk dat in mijn eerste zin van 338 wat irritatie doorklonk in reactie op de toon van jouw post, maar toch was deze meer bedoeld om uitleg los te krijgen dan om te zeggen: ‘Wat doe je hier eigenlijk, volgens mij kan je beter weg wezen.’ Dat bedoelde ik dus niet. Ik vraag me af wat jouw link is met het onderwerp van dit forum.
Bovendien is het wat mij betreft prima, wanneer mensen hier posten, die zelf niet suïcidaal zijn. Dat kan andere inzichten opleveren. Darella is daar een goed voorbeeld van, maar zij heeft wel een link met het onderwerp vanwege haar vader. Maar zelfs als jij geen persoonlijke link hebt naar dit onderwerp, dan nog ben je welkom, neem ik aan (kan alleen voor mezelf spreken).
Maar in 355 proefde ik wat irritatie en verontwaardiging, en ondanks dat dit soort gevoelens ook legitiem zijn, is het resultaat bij mensen, die met een doodsverlangen worstelen, eerder dat ze – zich onbegrepen voelend – in hun schulp kruipen, dan dat ze zich voor je open stellen voor gesprek. Heb je al gelezen in deel I vanaf post 27? Niet alles, hoor, dat wordt te veel, maar een gedeelte van wat John zei en de reacties daarop. John is hier uiteindelijk weggegaan, maar zijn begrip is wel toegenomen.
Vriendelijke groet,
Janus.
@ 340 Fanny,
Ik begrijp dat het niet persoonlijk is hoor, al reageerde ik mischien wat direkt en persoonlijk. Dat is het naar jou ook niet.
Had er eigenlijk nog onder willen zetten dat ik zo benieuwd ben naar waardoor je hier op deze site bent beland, heb zelf even eerder posts van je bekeken, ben benieuwd hoe jij je in het hectische leven staan de weet te houden. Waar jij staat wat betreft jezelf wat betreft overleven en zelfmoord. Begreep dat je zelf ook de nodige dingen hebt door gemaakt, en sinds kort zelf het een beetje een manier hebt gevonden om wat prettiger te leven.
Vertel gerust als je wilt.
En laat je alsjeblieft niet afschrikken, door wat (ook mijn) heftige reactie,s.
Waardeer je bijdrage zeker, en vragen mogen gesteld worden.
Groetjes Thian
Janus,
Helemaal goed, zou nooit in een saai leven passen,
ben altijd al anders geweest als anderen, andere denkwereld (en),
andere invulling van vrije tijd.
Moeilijkheden zijn moeilijke en beperkend, juist die beperkingen,
het tegen de muren oplopen van onmacht maakt me suisidaal,
ben creatief genoeg in oplossingen.
Al zou ik graag heel wat minder moeilijkheden hebben, zei altijd had ik maar 1 normale ouder gehad.
En mensen, instellingen, bureaucratie, papierwerk, daar is geen doorkomen aan.
Heb toch een lijst gekregen van verklaringen die ik nodig heb (oa van de bedrijfsarts) voor dat UWV niet te geloven.
En een verklaring van mezelf dat ik niet kan werken.
Heb ik met de begeleidster besproken, we gaan het zo op papier zetten dat ik de mogelijkheid openlaat dat ik in de toekomst wel zou kunnen solliciteren, ik heb gewoon een uitweg nodig om te kunnen “vluchten “in een ander leven, naast de mogelijkheid tot zelfmoord.
Liefs Thian
Lieve Thian, ben je dan nu ook een Wajong aan het aanvragen, of iets anders? Goed dat je het samen met een begeleidster doet, het is toch altijd heel fijn als er mensen meedenken. Denk er maar aan dat als er straks duidelijkheid is (en dat kan even duren hoor, die lui zijn nooit echt vlot, zeg maar heeeeel sloom) dan heb je waarschijnlijk ook meer rust gekregen, en kan je rustig je eigen leven vorm gaan geven helemaal zoals het voor jou het prettigst is. Je weet nooit wat de toekomst brengt, wat je zal blijken aan te kunnen, waar je opeens blij van blijkt te worden, etc. Ik blaas je door de computer alvast een verfrissend windje toe, een vleugje hoop, iets wat lekker ruikt. Daar vul ik ook mijn huis mee. Veel kracht toegewenst, Liefs.
@magnani, zo lang niets gelezen, hopelijk heb je het druk (en fijn) met je kinderen enzo. Ik probeer hier telkens weg te blijven, maar het lukt niet echt. Nou ja, misschien als ik het over een paar weken druk krijg (eigenlijk over 1 week al) lees je niet meer van me. Maar weet dat ik dan nog wel aan je denk, je zal altijd in mijn gedachten blijven denk ik, behalve als ik dement word ;-)
Grappig idee, dat geldt voor iedereen hier, jullie zijn voor mij zo echt, gewoon onderdeel van mijn sociale wereld, ik zou het echt missen om niets meer te lezen en te schrijven. Nou ja, we zien wel. Veel liefs in elk geval!
hoi ans.
lief dat je an me denkt.ik denk ook aan jou.en die anderen.
met mij gaat het niet zo goed.maar dat is niet belangrijk.
belangrijk is,hoe ik er weer uitkom.maar ik vind gewoon geen oplossing.
geen uitweg.
ik probier het echt.ik wil positief denken.ik zeg tegen mezelf,gaa in de tuin zitten.geniet van de zon.de wind.van je kinderen.en dan zit ik daar verdwaal en kijk in het niks.en dan komt mijn dochter tikt me aan en vraagt.mama wat is er. ik zeg hoezo.en ze zegt, je kijkt zo drovig.
mijn dochter is zeven.en dan zeg ik oh,weet je ik heb een beetje hoofdpijn.
soms denk ik ik woord gek.
ik denk maar an een ding alleen.en ik krijg het niet uit mijn hoofd.
Lieve Ans,
Wat een lieve gedachte, een verfrissend windje, vleugje hoop etc.
Stak eerder vaak wierook aan, ga ik weer doen en kaarsjes, vergeet ik steeds maar ik ga het opschrijven, desnoods in een dagprogramma.
Het is een aanvraag voor een WIA uitkering, vindt het erg spannend en moeilijk maar ben erg dankbaar voor de lieve hulp en de manier waarop ze dat doet, haalt de spanning een beetje weg, al ben ik een beetje hieper zouden ze op het DAC zeggen.
Heb mijn grote schilderwerkstuk afgerond, nog vernissen dan is tie klaar, daarna heb ik alleen nog maar melig gedaan, flauwe grappen met iemand gemaakt die daar ook gevoelig voor is, zitten giebelen als twee vervelende schoolkinderen. Maar wel even wat anders.
Ken je dat? dat helemaal de andere kant op doorschieten zonder al te veel controle?? Op de grens tussen huilen en lachen in?
Heb vandaag een goede daad (iemand bezocht) gedaan staat ook op het lijstje van dingen waardoor je je beter kan gaan voelen.
Die lieve oetel van een sjakie de grote staat met zijn voor pootjes in de water bak te drinken, en schud zijn pootjes uit of hij verbaast is dat ze nat zijn, lief he. Het zijn de kleine dingen.
Zie je zoals je schrijft helemaal niet op een kantoor, hoop zo dat je iets vindt dat bij je past. dat je zelf kunt gaan uitproberen.
Je hebt de wereld zoveel te bieden, je bent zo lief en attent en met de rijkdom kunnen halen uit de kleine dingen van het leven.
liefs, knuffel van Thian
@ 345
Lieve Magnani,
Wat erg voor je, ik hoop zo dat er iemand is die je kan helpen,
en het je wat makkelijker kan maken.
Wat knap van je dat je ondanks alles toch probeert er door te komen.
Heel veel sterkte
Denk ook aan jou,
groetjes Thian.
@Thian: mooie tussenoplossing lijkt me. Wel de rust en een vast inkomen van de WIA maar met de optie weer terug aan de slag te gaan als je dat zou willen. Veel sterkte ermee.
Ans @344:
“Grappig idee, dat geldt voor iedereen hier, jullie zijn voor mij zo echt, gewoon onderdeel van mijn sociale wereld, ik zou het echt missen om niets meer te lezen en te schrijven.”
Herkenbaar… heel herkenbaar.
Jullie zijn echte medemensen geworden, met eigenaardigheden en eigen aardigheden, breedsprakig of kort door de bocht, rationeel of (bijna) onbegrijpelijk.
Het is de sfeer, het respect voor elkaar en de aandacht die we krijgen en geven, die dit een bijzondere thread binnen Karin’s weblog maken.
Naar mijn, als altijd, onbescheiden mening.
Met vriendelijke groet,
HenK
Lieve Magnani, ik moet huilen om je bericht. Moet sowieso huilen ook om Thian en Henk en alles en iedereen. Wat kan het leven in zijn ellende toch ook bijzonder zijn, dat we zoveel delen via zo’n stom schermpje.
Vind het zo ellendig voor je, wat moet het eenzaam zijn om je zo te voelen temidden van dierbaren. Waarom schrijf je dat het niet belangrijk is hoe het met jou gaat? Juist als je je zo voelt moet je vooral schrijven! Het is heel erg belangrijk.
Ik kan me nog herinneren dat ik mijn moeder door de telefoon aan mijn oma hoorde zeggen dat ze graag dood wilde. Ik heb toen mijn zusje naar buiten gestuurd, want ik wilde niet dat zij het ook zou horen of merken. Later, toen mijn moeder aan me merkte dat ik het wel gehoord had gingen we samen huilen in de keuken.
Als ik terugdenk dan denk ik dat zij zich waardeloos voelde omdat ze niet vrolijk en sprankelend kon zijn. Nu denk ik: nou en? Wat was er zo erg aan, mag een mens niet een tijd gewoon heel erg ongelukkig zijn?
Het had mij wel geholpen denk ik als mijn moeder had gezegd: lieve kind, ik hou meer van je dan je kunt voorstellen, en hoe ik me nu voel heeft helemaal niets met jou te maken. Het komt door de problemen in mijn jeugd, die nu pas naar boven komen. Misschien omdat ik zo blij ben met jullie komt alle ellende juist op dit moment weer boven. Het is niet anders, een moeder kan niet altijd precies zo zijn zoals ze zou willen.
Kun je misschien iets van je gevoelens vormgeven in tekenen, of schrijven of iets? Je moet je niet schamen, alsjeblieft niet.
Jou stuur ik een lichtpuntje door de computer, een klein sterretje om naar te kijken. Probeer te ontspannen, ook met dat donkere gevoel, het is gewoon even niet anders.
Is het een idee om hulp te vragen in huis? Dat er een extra iemand is voor je kinderen tijdelijk? Dan hoef jij je niet zo bezwaard te voelen. Kinderen accepteren heel veel, van hun hoef je niet altijd alles te kunnen, ze begrijpen het en hebben geduld.
Heel veel sterkte en liefs en acceptatie en rust voor jou, en een sterretje. *
Laatst was bij zomergasten de vrouw die het boek ‘Depressie epidemie’ heeft geschreven. Trudie Dehue of zoiets. Zij zei dat het onnatuurlijk is dat iedereen maar vrolijk en succesvol moet zijn tegenwoordig en dat het een taboe is geworden om je niet energiek en vol levensvreugde te voelen, terwijl dat ook menselijk is.
Ik merk wel vaker dat mensen zich schamen als ze iets hebben, maar probeer dat zelf niet te doen. Het feit dat je mens bent betekent ook dat je recht hebt op allerlei tekortkomingen en negatiefs. We zijn toch geen poppen of robots?!
Aan alle schrijvers en meelezers, die ook schrijven:
http://www.kristeleshuis.nl/2009/02/25/straks-wordt-de-online-coach-nog-overbodig/#more-717
Dit vond ik zojuist bij het struinen op inet.
Groet, Janus.
Nog maar eentje:
http://www.kristeleshuis.nl/2009/02/20/schrijven-aan-je-online-coach-bijvoorbeeld/#more-706
Deze Kristel Eshuis noemt zichzelf online coach. Of ze dat ook is, moet je zelf maar uitmaken. :)
J.
Vervolg 352 en 353
Dat mindmappen, waar ze het over heeft, is ook een prima manier om meer inzicht in jezelf te krijgen. (Een map is het engelse woord voor kaart.) (Alhoewel je mindmappen hetzelfde uitspreekt als mindméppen is er toch wel een verschil….. :D Het eerste is namelijk wél leuk.)
Gebruiksaanwijzing:
Schrijf in het midden van een wit vel papier: ‘Ik’ en daaromheen ‘partner’, ‘werk’, ‘hobby’, ‘inkomen’, ‘de zin van mijn leven’, ‘gezondheid’, ‘levensreis’ enz. Ik noem hier maar een paar dingen. Verbindt die dingen met een lijntje met het in het midden staande ‘Ik’. Verbind vervolgens aan ‘hobby’, ‘inkomen’, ‘partner’ enz. weer de uitbreidingen, die daarbij horen, ook met lijntjes. Bijvoorbeeld watvoor soort werk, waar, hoe lang (parttime of fulltime), salaris, enz. Doe dat ook bij ‘hobby’s enz. Ga net zolang door met alle onderdelen tot je het idee hebt dat jouw plaatje compleet is.
Wanneer je papier te klein wordt, ga dan niet zitten priegelen aan de rand, maar plak er meer vellen omheen, want je weet van te voren niet tot hoever je nog wilt uitbreiden. Denk rijk. Schrijf ook ruim, zodat je er later nog dingen tussen kunt schrijven.
Plak het geheel ergens op een plek in je huis waar je er steeds naar kunt kijken, zodat je je mindmap nog kunt aanvullen, maar ook het kijken ernaar maakt je meer bewust van jouw plaatje. Het is een goede manier om orde aan te brengen in je hoofd. Dwz, wanneer er sprake is van chaos in je hoofd, dan haal je alle losse onderdelen van die chaos naar buiten en maakt ze zichtbaar op dat papier, met dat verschil, dat je er samenhang in aanbrengt. Zo maak je je orde voor jezelf zichtbaar. Zo’n mindmap ziet er overigens wel chaotisch uit, maar dan met orde. Orde in de chaos dus. In je hoofd ontstaat zo ook orde.
Einde gebruiksaanwijzing.
Je kunt overwegen in het midden van het vel ipv ‘Ik’ je eigen naam te zetten. Ik zou dat niet doen, want het geeft, denk ik, een soort afstandelijkheid. Wanneer je jezelf van een afstandje wilt bekijken – zo van: ‘wat vind ik goed voor mezelf’ – dan kan dat een verruiming betekenen, maar het brengt je minder in contact met jouw wil, dan wanneer je ‘Ik’ in het midden schrijft. Althans, dat denk ik.
Hiermee bezig zijn kan tot verrassende inzichten leiden. Wanneer je bijvoorbeeld je (toekomstige) partner als hobby ziet……. :D
Succes ermee,
Janus.
En Thian, niet te bescheiden, hè, schilderen ook bij ‘inkomen’ zetten.
@ans,en iederen.
weet je, jij bent echt lief.je hebt alleen maar lieve woorden voor iedereen.
ik wens me van harte dat je ooit iemand vind ,die erkennt wat voor een fijn mens jij bent.
ik ben niet zo goed in sentimentale dingen.maar je woorden deden me goed en ik wenst ik kon iets zeggen of doen,om je te laaten voelen wat jij hier an iedereen geeft.ik wenst ik kon je ook zo troosten.
ik hoop dat je niet echt stopt met schrijven hier.
wie troost me dan ;)
je moet het niet zeggen,maar ik vraag me af hoe oud je bent.
ik zou graag nog een beetje meer van je willen weeten.
thian.bedankt.
ook ik denk an je en leef met je me.
en natuurlijk met de rest.ik volg bijna elk woord dat jullie hier schrijven.
heb net niks anderes te doen.
Lieve Magnani, en jij troost mij ook weer zo met jouw woorden!
Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik lief ben, ik heb bijna geen vrienden en ook veel contact met familie verloren, en ik denk dat dat komt omdat ik zo veeleisend en kritisch ben. Niemand houdt het met me uit, want ik ben veel te confronterend. Gek he, zo op afstand lijk ik misschien een heel aardig mens, en diep van binnen ben ik dat misschien ook wel, maar in real life kom ik vaak veroordelend en in mezelf gekeerd over op anderen.
Eigenlijk wens ik mezelf ook toe wat jij me wenst, en het geeft misschien niets als het alleen maar een droom blijft. Er zijn zoveel mensen die in een droom leven, een roze bril opzetten en oogkleppen voor, daar kunnen wij nog wat van opsteken…
Jij troost ook mij Magnani, echt wel! Dank daarvoor, ik laat het op me inwerken (als het me lukt). Een knuffel voor jou! En nog een sterretje*
Lieve Ans,
moet even reageren hoor.
Volgens mij als het leven zo moeilijk is (en is geweest) dan ziet de buiten wereld jou niet, maar alleen het muurtje dat zo nodig is om je te beschermen. Is het ook wel heel moeilijk om je zelf te laten zien en mensen dichterbij te laten komen, hoe kun je weten wat hun bedoelingen zijn.
Wat jammer dat mensen niet de moeite doen om heel voor zichtig om het hoekje van het muurtje te kijken. Want nu zien ze niet hoe mooi, lief
zachtaardig je bent.
En weet je mensen weten niet goed raad als andere mensen zo gewoon zijn, voelen zich ongemakkelijk vooral als ze het zoveel beter getroffen hebben. Weten niet wat dat met mensen doet. Is niet te bevatten.
Voor ons zelf immers al nauwelijks.
Zou je lieve mensen om je heen gunnen, die er wel door heen kijken, en je het vertrouwen kunnen geven dat ze er voor je zijn.
Vertel het me alsjeblieft als ik het verkeerd zie, zo voel het voor mij.
Weet hoe we je hier waarderen, zeker ik, je lieve berichtjes, elkaar steunen in moeilijke tijden, in het delen van ervaringen, het begrijpen.
liefs Thian.
@ 354,
Lieve Janus,
Mooi, de links over het schrijven, geeft me het gevoel van: Zie je wel,
ik moet gewoon schrijven desnoods duizend keer over het zelfde.
Praten maakt het voorlopig erger. Eerst maar eens rust.
Heb in mijn hoofd de een hele verklaring van mezelf dat ik niet kan werken gemaakt, compleet met dat ik het de mogelijkheid tot sollicteren nodig heb om een uitweg uit dit leven te moeten hebben. Ga het op papier zetten maar laat het nog wel aanbegeleiders lezen hoor van te voren, zodat ik niets kan verknoeien. Maar het moet op papier.
Wat je schrijft over een vel papier met ik en alles wat erom heen komt vindt ik wel wat moeilijk te begrijpen, wat er precies omheen komt waardat aan gekoppelt zou zijn, aan moet voldoen. Vindt het wel grappig en leuk, maar ook wel eng, confronterend. Zie nl meteen dingen voor me, kan het niet laten er over te denken.
Heb het idee dat ik er verschillende zou moeten maken omdat de dingen zo niet met elkaar kunnen kloppen, te tegenstrijdig. Niet te vereenigen zijn. Kun je het volgen?
Liefs Thian.
@ 355
Lieve Magnani,
Heb je ook de link over schrijven gelezen, als het je helpt schrijf hier dan ook nu het niet goed gaat al is het maar een woord, als het je maar helpt. Zou willen dat ik wat voor je kon doen.
Liefs Thian
Oh, wat een schatten zijn jullie toch! Kijk nou eens hoe lief jullie zelf zijn! Het is toch niet te geloven dat wij dan zelf helemaal niet tevreden met onszelf zijn. Godsamme, wat zit het toch raar in elkaar. De meest onaardige mensen vinden zichzelf helemaal geweldig en de meest zachtaardige vinden zichzelf niets. Wat is het toch oneerlijk verdeeld! Ik wou dat wij allemaal lieve mensen ontmoeten die zien hoe mooi we zijn, zodat we aangestoken worden en uiteindelijk zelf beseffen hoeveel we waard zijn. By the way, ik ben midden 40… (oud he?) Hoe oud zijn jullie ongeveer?
@ 357
Zie net dat ik een schrijffout in de 3e alinea, heb gezet dat mensen geen raad weten met mensen die gewoon zijn, moet zijn mensen die zo gewond zijn.
Beste schermvrienden,
Maakte ik vanmiddag nog grappen, nu is de vrolijkheid weer geheel over. Een lotgenoot van ons heeft de strijd opgegeven en de dood gekozen. Hij was 44. Ik kende hem van een winkel, waar ik ook vanmiddag was. Ik kwam er overigens niet zo vaak.
Er stond op de deur: ‘Wegens familieomstandigheden morgen gesloten.’ Ik dacht nog dat dat wel om een groot feest zou zijn, een huwelijk ofzo, en dan tot lekker laat en zondag uitslapen. Maar nee, het ging om een begrafenis.
Hij was de eigenaar van die winkel. Een goed lopende zaak, dus hij was succesvol. Ook had hij een lieve vrouw, met wie hij samen die winkel runde, en drie jonge kinderen. En iedereen vond hem een fantastische man en vader. Dan vraag je je toch af waar het ‘m in zit.
Ik schreef gisteren nog: ‘En hoeveel mensen hebben niet zo’n normaal leven en voelen zich daar toch doodongelukkig in? Ik zou ze de kost niet willen geven.’ Was hij er zo één? Had hij ook een lek onder de waterlijn?
En dan vraag ik me toch af wat er gebeurd zou zijn, als hij met ons op dit forum gesproken zou hebben. Hadden wij hem erdoorheen kunnen praten? Of hadden wij – door te luisteren – hem erdoorheen kunnen laten schrijven? Dat is moeilijk te zeggen, maar zeker is dat we hem hadden kunnen steunen.
Ik vraag jullie om even in gedachten bij hem en zijn vrouw en kinderen stil te staan, ook al kennen jullie hem persoonlijk niet. Hij was één van ons.
Met weemoed,
Janus.
Ik ben blij met jullie.
Beste schermvrienden,
Toen ik 361plaatste had ik een aantal posts, die eerder waren geplaatst, nog niet gezien. Mijn post is een beetje een domper op de feestvreugde, maar dit bedoelde ik dus. Had hij die posts nou ook maar gelezen, wie weet…….
Janus.
@ 361
Lieve Janus,
Zoveel mensen, zoveel die er niet over (kunnen) praten,
weet zeker dat het helpt om te weten dat er anderen zijn zoals jezelf, en heb zo ervaren dat dit, deze site met deze lieve mensen, je steunen, dat dat in ieder geval het gevoel geeft niet alleen te staan.
Wat erg voor zo’n gezin, denk aan ze, en ik denk ook aan jou.
komt toch hard aan he. Ben in gedachten ook bij je om je te steunen.
Sterkte en liefs,
Thian
@ Thian 363
Lieve Thian,
Bedankt voor je steun en je lieve woorden. Ik ga nu maar slapen, want mijn ogen vallen al dicht en morgenochtend is de begrafenis, dus ik moet voor mijn doen vroeg op.
Liefs, Janus.
Sterkte Janus
Over dat mindmapping, ik neem aan dat bedoeld wordt dat je om de ‘ik’ heen schrijft wat je wil bereiken op de verschillende ondedelen. Maar hoe ontdek je wat je wil bereiken en ook zodat het haalbaar blijft? (Ik kan bijvoorbeeld wel opschrijven dat ik heel gezond wil worden, maar dat ligt niet in mijn handen en moet ik vooral afwachten, hoe beschrijf je dat?)
@361 Janus
Een succesvolle zakenman, met een lieve vrouw en drie jonge kinderen…
“En iedereen vond hem een fantastische man en vader.”
Wanneer dat beeld, om welke reden dan ook, niet klopte met zijn zelfbeeld (bijvoorbeeld door een depressie), zou dat hem fataal kunnen zijn geworden.
‘Alles gaat goed… maar mijn buitenkant klopt totaal niet met hoe ik mij voel.
Waarom ? Leef ik een leven dat niet mijn leven is…
Kan ik nog andere wegen inslaan ? Wil ik nog andere wegen inslaan ?’
Zelfs voor directe nabestaanden zijn de (echte) redenen vaak niet te achterhalen en de vraag of hij er iets aan had gehad wanneer hij hier had meegelezen/-geschreven is dan ook niet te beantwoorden.
Zonder iemand tekort te willen doen geloof ik niet dat we mensen van dakranden kunnen praten.
Niet iedereen loopt lang rond met gedachten over zelfmoord… niet iedereen is gevoelig voor de verhalen en/of steun van, min-of-meer anonieme, mogelijke lotgenoten… en niet iedereen wil, nadat hij/zij het besluit heeft genomen, de kans lopen op andere gedachten te worden gebracht.
Stilstaan doe ik vooral bij zijn gezin… bij wie hem dierbaar waren…
Zonder ‘duidelijke redenen’ lijkt het me alleen nog maar moeilijker te bevatten en, op termijn, een plaats te geven.
Ik wens hen veel sterkte toe.
Met vriendelijke groet,
Henk.
@janus
heel erg en triest.sterkte.
@ans
40 is niet oud.dat is de beste leeftijd.zegt mijn psychater.
nu moeten we het allen nog zelf geloven.
ik ben 37.
ik denk niet dat mijn depressie met leeftijd te maaken heeft.anders was ik er al lang overheen.
@ 366, Henk.
Denk ook niet dat we mensen uit de dakgoot kunnen praten, dan zuoden we het immers zelf niet zo moeilijk hebben, en je kan alleen iemand steunen als deze dat zef ook wil.
Maar ik denk wel dat heel veel mensen het bestaan hier van niet weten, en juist door de mengelmoes van mensen zoals CiNNer ook nabestaanden.
Je weet nooit of iemand het dan op een andere manier zou doen, om het voor de nabestaanden wat beter te bevatten zou zijn.
Eigenlijk gun ik gewoon de mensen die geen plek hebben om er over te praten, geen kant op kunnen zo’n plek, zo wanhopig zijn zonder dat iemand het weet.
Wat de man betreft, ik vindt het heel erg, maar mischien ben ik ook wel een klein beetje jalours???, hij heeft het gewoon gedaan. Hebben jullie die gedachten ook (wel eens)???
Lijkt me heel moeilijk voor het gezin.
Janus, heel veel sterkte vandaag.
Liefs Thian.
Sterkte Janus. Wat een nieuws weer, het is heel droevig. Soms denk ik wel eens dat een ‘normaal’ leven zo wordt opgedrongen aan iedereen, terwijl de helft helemaal niet verlangt naar huisje, boompje, beestje. Als mensen nu eens wat meer lef kregen om het leven te leiden dat ze het liefste willen en tegen alle zeurpieten (moeders, oma’s, vaders etc.) zeggen: rot toch op met je adviezen over hoe ik het zou moeten doen. Maar het is zo simpel nog niet, dat merk ik zelfs in een onconventioneel gezin als het mijne: er worden nog steeds verwachtingen en hokjes en stickers op je geplakt. Over het werk maar te zwijgen, wat een idioten die daar zitten, hun hele leven bestaat uit clichés die ze ook nog aan jou willen opdringen, verschrikkelijk, bijna niet om uit te houden. Maar ik ga dapper door, want ik heb recht op een eigenaardig bestaan, ik ben mens, dus.
@magnani, leeftijd weet ik ook niet, er zijn veel aspecten die meespelen denk ik, en elke leeftijd heeft zo z’n eigen moeilijkheden. Wel heb ik het gevoel dat ik iets brutaler ben geworden, en niet meer zo bang voor alles en iedereen, eindelijk ook het idee van: maar ik ben er ook nog, ik heb ook bestaansrecht! En ben niemand wat verplicht!
Weet je lieve Magnani. Als mijn moeder toen had besloten (maar dat durfde ze absoluut niet) om te scheiden van mijn vader en lekker in Oostenrijk te gaan wonen tussen de bloemetjes waar ze zo van hield, dan had ik dat als kind gepikt. Ik had het zelfs leuk gevonden en was trots geweest op een moeder die tegen alles en iedereen in het leven koos dat haar eigenlijk niet gegund werd. Maar misschien heb ik het wel helemaal mis, en is het helemaal niet goed voor mensen met depressie om te veel veranderingen te maken, geeft ook weer enorme stress natuurlijk.
Hoe lang ben jij al depressief? Je schreef een keer dat je als kind al een doodswens had? Zijn er ooit wel periodes geweest dat het donkere gevoel opeens even wegtrok en je best tevreden kon zijn?
@ Ans, Magani
Loop tegen de 40, zijn er nu pas achter wat ik mankeer, heb wel geweten dat het niet goed was en dat zoveel mogelijk verstopt.
2 jaar geleden had ik dacht ik alles zo goed ald het kon onder controle,
baan, huisje, hobby’s, me neer gelegd bij het niet zullen hebben van kinderen, geen relatie kunnen hebben etc.
Ze zeggen nu dat ik al die tijd aan het overleven was.
Heb meer het gevoel dat ik nu aan het overleven zijn, vooruitzicht jarenlange therapie daarna hopen ze dat ik nog een poos prettig kan leven. Weet niet wat ze bedoelen met prettig, maar ja.
Gevolg : ik paste mijn hele leven niet in hokjes, mensen konden mij niet plaatsen, ik had er later niet echt moeite mee, wist dat ik niet plaatsbaar was en vond dat wel grappig. Vond die adiezen wel vreselijk, protesteerde heftig. Nu hoef ik niet meer in hokjes te passen en wil het ook niet.
Trek me er zo mogenlijk niets meer van aan: doe wat ik wil, wat volwassen!, overal knuffelbeesten, hangen gekleurde voor theelichtjes, mobielen en gong dingen, speelhoek katjes, heel veel planten, water geven lukt nog niet echt staat op de lijst. De slaapkamer een grote hoek voor de kleintjes, en ben bezig een bos op de muur te schilderen.
Mensen die mijn huis binnen komen kijken verwondert rond, maar vinden het gezellig, en dat is zo. Dat zou ik willen voor mijn leven.
Op een of andere manier wordt het (ook op het DAC) als iets dat bij me hoort gezien. Denk door de muziek en het schilderen komt. (ook op het werk voorheen) Dat ik geen raad weet met mensen, zichtbaar bang ben, af en toe kinderlijk of niet praat. Niet mee wil doen met gangbare dingen, niet met me rug naar een deur wil zitten etc. wordt dan geaccepteert. Zal gerust over gepraat worden hoor.
Anders vinden ze wel wat, nu hebben ze iets om over te praten.
Mischien kan het leven wel bij 40 beginnen, weet ik niet, zeggen het vaak, zelfs dat je dan nog aan kinderen kunt beginnen, vindt dat wat ver gaan. Maar mischien je weet maar nooit.
Ans, wat moeilijk wat je over je werk verteld, werk is zo,n groot deel van het leven, hoop dat je eens (snel) iets kan doen waar je je in thuis voelt,
heb het idee dat dat zo,n verschil kan maken.
Groetjes Thian
Mooi verhaal weer Thian, het is echt goed als je lekker eigenwijs kan zijn met je leven en inrichting van huis enzo.
Mijn grote probleem van de laatste jaren is dat ik een handicap heb gekregen waardoor ik sociaal nog meer last heb dan ik al had. Ik ben bang dat ze achter mijn rug grapjes erover maken op het werk (wat waarschijnlijk ook zo is) Het is heel naar. Ik weet niet of ik ooit werk zal vinden waar ik me goed voel, heb het al een beetje opgegeven vrees ik. Ik ben niet sterk en zeker genoeg om als zelfstandige iets op te bouwen, en voor een baas/met collega’s werken haat ik geloof ik. Nou ja, weet je, ik probeer het maar als bijzaak te zien. Hoofdzaak is dan hoe ik me voel in mijn eigen leuke huisje, en hoe ik feestjes kan vieren met die paar overgebleven vrienden en 1 familielid. En het contact op straat, zomaar spontaan met lieve mensen of kinderen, een kleine uitwisseling. Daar maak ik tegenwoordig maar de hoofdzaak van. En werk en andere vervelende dingen bijzaak.
Wat jammer Thian dat je dan nu eigenlijk pas in de problemen bent gekomen terwijl je het zo ontzettend goed hebt gedaan tot nu toe. Kun je dat overlevingsmechanisme niet opnieuw inzetten? Ik denk dat je gelijk hebt dat je nu veel meer doorzettingsvermogen nodig hebt (met die hulpverlening met hun ‘opbeurende’ berichten maar niet heus) dan toen je vanuit jezelf het goed regelde. Je mag volgens mij best heel trots zijn op je eigen kracht, al doe je het stiekem. Je hebt al die jaren toch goed voor jezelf gezorgd?! Dat neemt niemand van je af!
Ik heb een goed leven zonder kinderen. Dat ben ik mijn vader wel dankbaar dat hij me aanraadde niet zo’n verantwoordelijkheid op me te nemen. Nu ben ik heerlijk vrij, niemand die op me wacht of voor wie ik moet zorgen. Eenzaam maar vrij, nou liever gezegd alleen, want eenzaam is soms een gevoel, geen feit.
Liefs, tot schrijfs
ik had een droomjeugd.tot dat mijn vader ziek werd.daarna is alles een nachtmerrie.
die momenten wanner ik tevreden was en me veillig voelde,waren kort.meestal was dat, wanner ik alleen ergens een book las.
ik wilde altijd al dood.
maar dat komt ook omdat ik zo geleeft heb, hoe andere dat van mij verwachten.
erst mijn moeder en dan mijn man.daroom ben ik an mijn huidige situatie
zeeker medeveranwortlijk.
darom denk ik ook dat thian precies het juiste doet.
ik ben ook niet meer zo schuchtern lief en bang hoe ik vroeger was.
ik was nooit graag tussen veel mensen.en daroom heb ik er ook zelf voor gekoozen, om nu niet meer als noodig met mensen om te gaan.maar of dat een vooruitgang is weet ik niet.
Lieve Magnani, hoe oud was je toen je vader ziek werd? Oh, een nachtmerrie, om dat van je jeugd te moeten zeggen is wel heel triest en zonde. Maar, jij kunt er niets aan doen, jij hebt geen schuld! Als kind heb je recht op geluk, dat is jou ontnomen door de omstandigheden. En waarschijnlijk kan niemand er wat aan doen, jouw moeder ook niet, die deed waarschijnlijk ook haar best. Het zijn van die omstandigheden die gewoon gebeuren in het leven.
Of het een vooruitgang is dat je nu weinig mensen ziet? Misschien is het tijdelijk, en heb je later weer andere behoeften. Zelf heb ik ook niet zo veel behoefte aan mensen, in elk geval niet aan intieme relaties en mensen die aan me hangen, dat wil ik gewoon even niet. Maar ik laat alles open, je weet nooit hoe het ook weer kan veranderen. Jij bepaalt wat jou goed doet, toch?
Vandaag dacht ik na over hoofdzaken en bijzaken, en hoe dat bij mij zo anders is dan bij andere mensen. Laatst had ik een hoogtepunt dat me heel lang bijblijft: in een rustige straat op een morgen hoorde ik wat gezellig geroezemoes. Ik keek verrast op, en toen bleek het een opa in een elektrische rolstoel, met een kleinzoon achterop staand, druk pratend en lachend samen. Dat beeld, en die opa die mij gedag zegt met glinsterende ogen, dat vergeet ik nooit van mijn leven. Dat zijn mijn hoogtepunten. Daar kan ik echt (nog) van janken, zo mooi vind ik dat.
Gek? Waarschijnlijk ben ik knettergek, nou en. Toch blij dat ik leef, en dat ik dat soort dingen zie en waardeer in het leven.
Maar bij mij heeft het veel tijd gekost voordat ik durfde mijn eigen keuzes te maken en hele andere waarden te hanteren dan wat gebruikelijk is.
De laatste tijd ben ik wel erg boos vanbinnen, ik scheld en vloek, maar vind dat ook lekker, het geeft me kracht. Hopelijk gaat dat wel weer over, want echt gezellig is het niet natuurlijk…
@ ans
ik was 10 als mijn vader ziek werd.en naar een jaar is hij dan overleden.
maar andere moeten daar ook me leven.het is niet anders.net als jij zegt.
je kan daar niets an doen.
je zegt het zeker niet,maar ik zou toch graag willen weten welk handicap je hebt.maar ik begrijp wel ,als je het niet wilt zeggen.
hoi Magnani, ik was ook rond die leeftijd dat mijn moeder ziek werd. Het hakt er gewoon vreselijk in, niemand kan er wat aan doen, maar het tekent je leven wel natuurlijk. Ach, en die handicap, nee ik praat er liever niet over omdat ik niet weet wie er allemaal meeleest. Maar het heeft mijn leven op z’n kop gezet. Niet alleen met werk, maar ook sociaal, en nu ging dat allemaal al niet zo heel erg goed. Nou ja, niets aan te doen. Ik ben wisselend heel erg boos maar dan ook wel weer mild af en toe en voel ik me goed. Misschien zijn het gewoon stofjes, endorfines ofzo die bepalen hoe gelukkig je je voelt.
Ik maak me er nog het meest zorgen over dat ik zo weinig vrienden heb, en dat die paar die ik heb zo weinig tijd willen vrijmaken, en soms lang niets laten horen. Ik weet niet wat ik verkeerd doe, maar het lijkt alsof ik steeds meer mensen afstoot, ook familie. Het is niet goed om je te isoleren weet ik, maar ik kan het niet stoppen lijkt wel.
Het zal wel goed zijn voor me weer een echt doel in mijn leven te hebben, iets belangrijks om te doen en me op te richten, ga ik binnenkort proberen. Daar ontmoet ik ook weer nieuwe mensen. Zucht, maar weer met schone lei proberen te beginnen. Bah, ik klink als een enorme looser, haat mezelf soms, maar ja, jullie gelukkig niet! :-)
Ik wou dat ik iets opbeurender kon zijn, hoewel, hoezo eigenlijk, haha, lekker zwartgallig mag ook best eens. Toch kan ik me wel voorstellen Magnani dat je het niet prettig vind om te schrijven als je je zo rot voelt, je wilt je eigenlijk niet zo voelen dus is het ook niet echt leuk om je dan te uiten. Maar ja, soms is het gewoon niet anders. Het slaat dan ook nergens op als je het over koetjes en kalfjes gaat hebben, toch?
Liefs in elk geval, en een rustige nacht voor iedereen gewenst met zoveel mogelijk slaap. En morgen is er zomaar weer een dag met nieuwe kansen, je weet maar nooit wie er opbelt of aanbelt… (en meestal doe ik niet open maar laat ik dat nu dan wel een keertje doen)
Magnani, mooi dat je gelukkig was als je een boek las. Ik wil ook meer gaan lezen, dat zijn mooie nieuwe werelden waar je in kunt verdwijnen. En je bent nooit uitgelezen, de hele bieb staat nog vol!
Dat je altijd al dood wilde, tjonge, dat is heel droevig zeg, dat arme kind dat je was. Wel goed dat je nu doorziet dat het komt omdat je geleefd werd en niet zelf kon kiezen enzo. Nu ben je moeder en word je natuurlijk ook geleefd een beetje? Maar heb je het gevoel dat je nu wel iets meer zelf kunt bepalen hoe je wilt leven? (bedenk, en dat schreef ik al he, kinderen zijn heel flexibel, die zullen veel van jou accepteren!)
ik denk ook dat deprssie te maken heeft met een verkerde balance in je hersen.of met hormonen.
von mij mag je zwartgallig zijn en vloeken maag je ook.als het je maar helpt.
mij lukt het niet meer goed een boek te lesen.kan me slecht konzentreren.
het laatste boek wat ik heb gelezen,is vingerflug van sarah waters.
ik wens je ook een rustige nacht.en iederen die nog wakker is.
@ kan ook niet meer lezen, vroeger heel veel gedaan, kost me nu veel moeite daarna weer in deze wereld te komen, voel me heel slecht daarna en soms al tijdens het lezen maar kan niet stoppen voor het boek uit is.
Net als tv kijken, heb ik vanavond gedaan maar werkt nu averechts, moet het dan maar weer goed zien te krijgen.
Mijn eigen kleine wereldje is het best, weinig prikkels en triggers van buiten af.
Heb me altijd voor gehouden dat ik vrienden had, is bar weinig van over sinds ik eerlijk ben over hoe het gaat en voor me zelf kies.
De vriendin die ik al zolang heb, heeft het ook druk en zegt dat als ik bel, laat zelf weinig horen, als we contact hebben pakken we het wel weer meteen op. Denk dat het haar te veel energie kost.
Vrienden die meteen mijn hele administratie over namen, mijn leven bepaalden, toen ik uiteindelijk zei dat ik dat niet kon waren ze beledigd wilden me toch helpen, mijn schuld hoor, kon geen nee tegen ze zeggen.
Vrienden die vonden dat het maar eens beter moest gaan en dat zou best als ik hun adviezen maar op zou volgen, kreeg gebeden op gestuurd. Moest nu maar eens aanpakken en de hulpverlening opzeggen, hard werken was de oplossing.
Als ik lief en aardig luister, op het goede moment medeleven met hen toon, hun hele levensverhaal aanhoor, ja dan gaat het prima heb ik veel vrienden. Gezellig en vrolijk pootjes geven. Maar dat heb ik teveel moeten doen.
Als ik mijn verhaal vertel, schrikken ze, gaan er van door dat is teveel. Dan houden ze me op afstand want ze willen het niet weten.
In niet erg hoor, weet het immidels, ben er aan gewend.
Heb mijn eigen wereldjes.
En nu doe ik het dus niet meer doen alsof het goed gaat, het gaat niet goed punt, of ze zeggen dat ik er goed uit zie of niet. Luister niet meer naar gezellige familie verhaaltjes en klets mee, zeg ronduit dat ik familie dingen vreselijk vindt en het niet zo ken.
Ik weet dat ik mensen ermee afschrik maar dat is dan maar zo.
Vindt het nl wel moeilijk, maar alles liever dan het tonen.
Ook een rustige nacht gewenst.
Janus, hoe gaat het, was het erg zwaar?
Sterkte, liefs Thian
Ans dat met een schone lei beginnen, daar moet ik toch over denken,
Mischien is het helemaal niet goed hoor, maar ik heb gezegd dat kan ik niet meer niet meer opnieuw beginnen, geen schone lei gedoe.
Wat gebeurt is, is er nu eenmaal, vormt je, je sterke en minder sterke kanten, je gevoel voor humor (zonder overleef je niet), wie je bent, je kwetsbaarheid. Het is er nu eenmaal en hoort bij je. Maakt je mischien wel zo’n mooi persoon. Het ontkennen is zo vermoeiend en voelt niet goed. (ondanks mijn pogingen om te vluchten)
Doelen vanuit jezelf waarin je tot je recht komt, dat is een moeilijk
opgave maar wel een om naar te streven denk ik.
Absoluut geen loozer maar net als Magnani iemand die vecht voor zich zelf en het blijft proberen.
Liefs Thian
@368 Thian
“Wat de man betreft, ik vindt het heel erg, maar mischien ben ik ook wel een klein beetje jalours???, hij heeft het gewoon gedaan. Hebben jullie die gedachten ook (wel eens)???”
Als antwoord op deze vragen:
http://www.youtube.com/watch?v=e_mb1ePU1gk
Dan zou ik jaloers moeten zijn op… niets… op totale leegte. Rust is er dan ook niet, want dat bestaat alleen bij de gratie van onrust. Nee, ik ben niet jaloers op het leven wat iemand niet meer heeft. Ben wel eens jaloers op de energie en vreugde die ik om me heen zie, maar je weet nooit hoe hij/zij thuis is, of morgen, of na een scheiding. Alles is een momentopname.
Ik denk dat ik zelf misschien (soms) wel iemand ben om jaloers op te zijn (en dan hier een smiley met dikke knipoog) omdat ik heb geleerd om van bijzaken hoofdzaken te maken. Dat is pas rijkdom. Wat ik ook heb geleerd is dat ik niet te veel moet focussen op dingen die moeilijk voor me zijn (dit zeg ik nu nadrukkelijk nog even tegen mezelf!!) maar dat ik de aandacht moet richten op dingen die wel goed gaan, en van daaruit verder bouwen. Ook weet ik dat als je iets voor de eerste keer doet dan het dan eng en vermoeiend is, de tweede keer is al iets minder eng en tot slot durf je het gewoon.
Een vriend zei dat ik waarschijnlijk hooggevoelig ben en dat ik maar bij zo’n groepje moet gaan. Nou, never nooit niet dus. Die lui zitten zich samen te richten op hun hooggevoeligheid, geen goed plan, want dat maakt het alleen maar erger. Liever niet op je zwakte focussen, maar op je kracht en talenten. (en dat schrijf ik nog even heel nadrukkelijk aan mezelf dit!)
Schone lei kan niet, ben ik met Thian eens, maar een frisse blik kan soms wel. Ik ga het vandaag weer even proberen, al is het maar met iets heel kleins. Want het nadeel van opschrijven hoe je je voelt is die focus op wat allemaal niet goed gaat, dat helpt ook niet echt uiteindelijk.
Veel liefs voor iedereen, en denk vooral aan alles wat jou bijzonder maakt! Als niemand het ziet moet ik het zelf maar benadrukken en koesteren, toch?
@ 381
Mooi henk, heb er 2 keer naar geluisterd, en nog wat andere muziek.
gave reactie.
Liefs Thian.
@ 382
Ik ben jalours op het niet meer hoeven, dat alles weg is, het over is.
Ben zo verschrikkelijk moe vaak, kost zoveel energie, zoveel herbelevingen, troep van vroeger, dingen van het nu, heel weinig slapen
Maar ik ben het eens dat daarop focussen niet helpt, alleen is het wel deze fijn dingen ergens kwijt te kunnen en dan kijken okay hoe gaan we het vandaag aanpakken: het is heel erg (en had niet mogen gebeuren), maar zo voel ik me rot en dat is niet prettig, zijn er nog dingen die gezegd moeten worden bij moet stil gestaan? zijn er ideen om wat beter te gaan voelen? en dan komt er wel iets naar boven, hoor reactie,s, zie dingen voor me, soms te veel en kan niet bepalen wat, wordt heen en weer getrokken en kom tot niets. Maar het helpt wel.
Schrijven helpt me het te zien, te begrijpen, voel me vaak er beter door, weet pas dan wat de oorzaak is, en kan daar op inspelen, vaak probeer ik wel met “kleine”dingetjes af te sluiten
Fijn dat je zelf iemand bent die de positieve dingen ziet, die je juist wel kunt en daarvan uit verder kunt. Gun het je echt dat het lukt met die frisse blik.
Heb wel iets gehoord en gelezen over hooggevoeligheid, een kennis was er erg mee bezig, weet dat er boekjes zijn met hoe je ermee om kan gaan, tips voor het dagelijks leven en hoe het komt, maar dat is gissen het is volgens mij niet eens een officieel erkent iets. Heb ook dat soort dingen te horen gekregen, ben heel voorzichtig er in, als ik er iets in zie bekijk ik het eerst in de bieb wat het is, groepjes vertrouw ik helemaal niet, vroeg vaak aan een behandelaar of ze er iets van wist.
Naar tips kijk ik wel, kan geen kwaad, kan zelf kijken of het onzin is of mischien toch iets waardevols.
Zo haal ik zelf overal wat weg en dat komt dan in mijn boekje (een moment van stilte, heb ik het genoemd) een boekje vol met dingetjes die werken. Dat ik als ik het moeilijk heb kan pakken. Moet het alleen nog even onthouden zodat het een automatisme is, en op tiijd voor het zover is dat ik het alleen nog maar zou willen verscheuren.
Staan ook visualisatie,s in, dingen die hulpverleners me hebben gezegd,
mooie bijpassende rustgevende plaatjes, positive dingen om aan te denken, wil er ook mooie momenten om te onthouden in zetten, gedichten.
Duurt lang want alles wordt er niet zomaar in geplakt maar “gescrapt”
op mooie stukjes papier, met plaatjes, doedels, stempels, kraaltjes etc.
Daar aan denken helpt me dan weer.
groetjes Thian.
voor magnani, even een groetje tussendoor, hoe gaat het? hoe kom jij zo’n zondag door? Of is het nog vakantie en dus elke dag eigenlijk een beetje hetzelfde.
Het lijkt me zo moelijk om je zo te voelen terwijl je kinderen je aandacht vragen, zo enorm eenzaam ook. Ik stuur je door de computer (zo handig, kan gewoon allemaal met die moderne computers tegenwoordig) een mooi steentje om in je zak te houden. Iets wat jou eraan herinnert dat je ongelofelijk goed en moedig bent. Een wit schitterend steenje wat je doet glimlachen elke keer als je het ziet.
Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen schrijven: ik ben zo moe. Mijn moeder was ook zo moe, zag overal tegenop, vooral tegen nog een opname. Ik wou dat ze gewoon was gaan slapen en dat ze had gezegd: ik kan even niet meer. Jullie moeten mijn taken overnemen, ik wil rust voor ik weet nog niet hoe lang. Als zij de ruimte had genomen voor zichzelf, dan was ik nog trotser op haar geweest. Maar trots ben ik sowieso, want mensen die zo hard moet knokken dagelijks zijn een stuk moediger dan anderen. Die verdienen lintjes en sterretjes en mooie steentje, en lekker ruikende zeepjes en alles, alles wat ze op een dag maar een beetje doet glimlachen verdienen ze.
Lieve vrienden,
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de steun, die jullie me hier gegeven hebben. Dat heeft me echt goed gedaan. Aan de andere kant voel ik me er ook wat ongemakkelijk bij. Begrijp me niet verkeerd, met jullie heeft dat niks te maken. Dat komt vooral, doordat ik mij heel goed realiseer, dat niet ik, maar vooral zijn vrouw, kinderen en familie degenen zijn, die het hardst steun nodig hebben.
Natuurlijk ben ikzelf ook aangeslagen, vooral doordat het om zelfdoding ging. Zit ik hier al maanden met mensen te praten over zelfdoding en de worsteling met het leven en dan word ik er ineens in de niet-anonieme buitenwereld mee geconfronteerd. Dat is toch even heel wat anders. En ik zal hier de komende maanden nog meermalen aan terug denken. En zeker, wanneer ik hun winkel in ga of erlangs loop. Het is niet in mijn kouwe kleren gaan zitten. Maar ondanks dat ik aangeslagen ben, gaat míjn leven gewoon weer verder. Dat van zijn vrouw en kinderen niet.
Weet je, het is eigenlijk zo’n vreemde situatie. Ik ken hem en zijn vrouw al heel lang, ruim 15 jaar, dat wel, maar alleen van de winkel. Verder helemaal niet persoonlijk. Maar toch ontstaat door zo’n lange periode een soort vertrouwdheid en ook respect. Eerst hadden ze een kleine winkel met weinig personeel en die werd uitgebreid en later nog eens en nu hebben ze veel personeel.
Aan de ene kant is het dus een oppervlakkig contact, maar door die vertrouwdheid ook weer niet. En als ik eergisteren of gisteren niet naar hun winkel was gegaan – wat net zo goed had gekund – dan had het nog wel maanden kunnen duren, voordat ik het in de gaten had gehad. (Hij bediende zelf allang de klanten niet meer, maar was af en toe nog wel zichtbaar op de achtergrond.)
Kort nadat ik het nieuws gehoord had, vroeg ik mij af hoe ik mij nu moest voelen. Een idiote vraag natuurlijk, want je kan moeilijk zeggen: dit of dat is gebeurd, dus moet ik mij nu zus of zo voelen. Zo werkt dat niet. Maar het drong gewoon niet meteen door, dat kwam pas later.
Eerst dacht ik niet naar de begrafenis te gaan en zeker als het een ‘gewoon’ overlijden zou zijn geweest – wat heet gewoon op je 44e – dan zou ik waarschijnlijk niet gegaan zijn. (Alhoewel: theoretische opmerking.) Maar nu ben ik wel gegaan, want ik geloofde dat elk gezicht dat er te zien zou zijn, steun zou betekenen voor zijn vrouw, kinderen en familie in deze extra moeilijke situatie.
En zo dachten er gelukkig heel veel mensen over. Iemand van de catering, met wie ik kort sprak, zei dat er ongeveer 700 mensen waren. Het was een mooie ceremonie. Ik heb er weliswaar niks van gezien, doordat de aula veel te klein was en verreweg de meeste mensen buiten stonden – ik ook – en alleen het geluid te horen was.
Er werd openlijk gesproken over zijn zelfdoding. Eerst door zijn broer en daarna door zijn vrouw, wat ik een ongelofelijke prestatie vond, vooral emotioneel gezien. Zij vertelde dat de kinderen samen de lijkkist hadden beschilderd. Dat gebeurde grotendeels, terwijl zijn lichaam er al in lag. Zij vertelde dat de kinderen daarbij gewoon met elkaar aan het praten waren met hun heldere kinderstemmen en overlegden over het schilderen. Een bijzonder tafereel, om dat zo voor je geest te zien. En heel mooi ook.
Later, door een toevallige samenloop van omstanders, kwam ik aan de rand van het graf te staan en kon ik de kist goed zien, voordat hij naar beneden werd gelaten. Hij was heel kleurrijk met echte kindertaferelen beschilderd. En alle aanwezig kinderen werden bij het graf geroepen om hun bloemen erin te gooien. En toen was het nog lang niet afgelopen, want we hebben met z’n allen op hem getoost en het condoleren duurde ook nog eens ruim twee uur.
Ik heb daarbij nog even met zijn vrouw gesproken en gezegd: had ik het maar geweten, dan had ik als lotgenoot met hem kunnen praten. Maar zij zei dat hij op het laatst helemaal niet meer aanspreekbaar was wat dit betreft. Zelfs door haar niet. En dat terwijl zij over en weer erg veel van elkaar hielden. (Had ze ook nog over verteld tijdens de ceremonie.) En ja, dan rest alleen nog maar het aanvaarden.
Ik ben gisteravond nog naar een film gegaan. Dat had ik afgesproken. Het was een komedie en ik dacht: ach, laat ik maar gaan, dat doorbreekt mijn stmming hopelijk wat. Maar ondanks dat ik er af en toe erg om moest lachen, ging hij enigszins in een waas aan me voorbij.
Nou mensen, het is nu zondag en ik ga weer verder. Ik hoop later vandaag nog wat over het mindmappen te schrijven. Nogmaals bedankt voor de steun.
Hartelijke groet,
Janus.
hooi ans.
ik ben an het internetten.dat is het enige wat me afleid en ik ben een beetje verbaasd dat het al zo laat is.en heb nu een slecht geweten.
daroom ga ik nu iets doen.of gaa zo doen als of ik iets doe.
ik heb naamelijk heeeeeeelemaal geen zin.
bedankt voor het steentje.
lieve groeten terug.
@ CiNNeR 321
Hey CiNNeR,
Het verbaasde mij een beetje waarom jouw vader voor “zijn” specifieke methode heeft gekozen, omdat er ook minder pijnlijke suïcidemethoden te bedenken zijn.
Jij zei:
“Over mijn vader vrees ik dat je niet zo erg bijgelezen bent (logisch na de vele honderden reacties). In elk geval zat hij niet in een instelling maar zat thuis, naar mijn mening ‘opgesloten’ in een ziek lichaam en tussen zijn vier eigen muren”.
Ik heb wat tekst doorgenomen, maar kon niet vinden waar stond dat jouw vader thuis woonden…
Ik ging er min of meer vanuit dat hij niet (meer) thuis woonden, omdat hij bewust een suïcidemethode heeft gekozen die ook met direct medisch ingrijpen niet meer te stoppen is.
Als je voor een dergelijke methode kiest ben je blijkbaar bevreesd dat mensen je, op een of andere manier gaan “tegenhouden” ?
Leve Janus,
Wat bizonder, en ondanks alle ellende een mooie manier om de kinderen er zo bij te betrekken, samen mischien verwerken.
Had niet gedacht dat dat mogelijk is.
Het speelde dus al heel lang he, raar is het dat mensen zo dichtbij, althans mensen in je omgeving, die je tegen komt, mee staat te praten er ook mee bezig zijn, zonder het van elkaar te weten.
Kan iedereen zijn, terwijl het soms bijna voelt alsof het op je voorhoofd geschreven staat, en het volledig onzichtbaar is.
Vindt het klinken of zo’n gezin er toch zo meelevend over kan praten, hoe verschrikkelijk moeilijk het geweest moet zijn voor ze en het nu is.
Wat goed dat er zoveel mensen waren en dat je bent gegaan.
heel veel sterkte,
liefs Thian.
Vind het ook heel knap, en mooi dat een begrafenis zo kan zijn. Moedig van je Janus dat je er was. Maar hoe is het toch mogelijk zo’n man. Wat was er gebeurd, wat gaat er in zo iemand om. Zoveel vragen, maar daar zal iedereen wel mee achterblijven. Is het schaamte, het gevoel te falen, niet anderen ermee op willen zadelen, niet willen ‘zeuren’, anderen niet willen ontmoedigen of ontregelen… (?) dat zouden voor mij misschien redenen zijn om niets te zeggen en in stilte te lijden…
Lieve Thian,
Toen ik jouw 388 las, toen realiseerde ik me pas dat mijn verhaal over die begrafenis idd voor jou bijzonder moet zijn geweest om te lezen. Want er werd daar zeker heel anders met kinderen omgegaan, dan jij gewend bent geweest in jouw jeugd.
Maar ook anders dan hoe het in het algemeen vroeger ging. Toen werden kinderen er meestal buiten gehouden. Met de beste bedoelingen overigens, want men wilde de kinderen het verdriet zo veel mogelijk besparen, maar daardoor werd ook het rouwproces van de kinderen in de kiem gesmoord.
Daarom doen vele ouders het tegenwoordig anders en betrekken de kinderen meteen bij het hele rouw- en begrafenisritueel. Maar wel op een manier, die bij hun leeftijd past. Ik denk dat hun jongste – een jongen – zeven jaar is. Er werd aan het eind van de ceremonie ook nog gezegd dat we de kinderen gewoon na afloop moesten laten spelen. Ze hoefden dus niet keurig opgeprikt op een stoel te gaan zitten. En gespeeld hebben ze, want ze hebben ook nog een dooie boom uit het bos gesloopt. :)
En ja, hoe vaak zul je het weten van mensen, die je kent, wanneer ze met dit soort problemen rond lopen. Meestal niet. Dat is een vorm van zelfbescherming, denk ik, die in dit soort situaties averechts werkt. Het is moeilijk om dat te doorbreken, zowel van binnenuit als van buitenaf.
En ze kunnen er zeker in het gezin goed met elkaar over praten, dat was wel duidelijk. Daardoor wordt het draaglijker, maar moeilijk zal het blijven.
Liefs,
Janus.
@ Thian 358
Lieve Thian,
Even over 358 wat die verklaring betreft, die je moet schrijven.
Je moet hem natuurlijk schrijven op een manier die voor jou goed aanvoelt, maar jij denkt geloof ik – stond ook al iets over in één van je eerdere posts – dat je niet meer mag solliciteren, wanneer je bent afgekeurd. Maar dat is niet waar.
Elke uitkeringsinstantie, of dat nou UWV is of SD, ziet je liever gaan dan komen of blijven. Je kunt altijd ergens solliciteren, als je dat wilt. Alleen zal een toekomsige werkgever – als die in jou als werknemer geïnteresseerd is – je natuurlijk opnieuw willen keuren om te kijken of jij voor de baan, die je wilt, arbeidsgeschikt bent. Maar meestal zullen ze je meteen al niet aannemen, wetend dat je afgekeurd bent. Dus de kans dat je werk krijgt wordt minder, wanneer je afgekeurd bent, maar je mag wel degelijk solliciteren, als je dat wilt.
Het is dus in mijn ogen niet nódig om dat verhaal over het behoud van de mogelijkheid tot solliciteren erin te schrijven, maar het is toch wel goed om te doen, denk ik, want je geeft een positieve arbeidsmentaliteit aan en dat is altijd goed. Maar overleg ook maar met je DAC begeleidster, kijken wat die ervan vindt. Je moet niet het risico lopen dat ze je sneller aan het werk willen zetten, dan wat jijzelf wilt of aan kan.
Bovendien raad ik je sterk af om al op korte termijn werk te gaan zoeken, want ik denk – net als Darella, Henk en wie nog meer – dat je de tijd en de rust, die een afkeuring je brengt hard nodig zult hebben om aan jezelf toe te komen. En dan is het onhandig als je ineens werk zou krijgen. Je afkeuring komt dan meteen te vervallen en stel dat het mis gaat bij zo’n nieuwe baan – en die kans lijkt groot op dit moment – dan begint het hele circus van herkeuren, afkeuren, uitkering regelen enz. opnieuw. Daar komt bij dat je een tweede keer waarschijnlijk moeilijker afgekeurd wordt, wanneer je tussentijds goedgekeurd bent geweest. Dus dat is een pad vol ellende en dat moet je maar links laten liggen.
Plus dat je het risico loopt dat een foute werkgever ziet dat hij wel makkelijk over je heen kan walsen en je om die reden aanneemt en vervolgens misbruik van je maakt om je rotklussen en onbetaald overwerk te laten doen enz, wat tegenwoordig toch al steeds meer voor komt. ‘t Kan zijn dat ik spoken zie, maar ik denk dat je heel voorzichtig met jezelf moet zijn.
Ook parttime werken kan allerlei gelazer geven ivm je arbeids(on)geschiktheid en uitkering. Ik denk dat je over een jaar of twee, drie kan overzien of je dan al sterk genoeg bent om een parttime baan te zoeken, die te combineren is met je therapie. (Als je die dan nog nodig hebt, maar de verwachting is van wel.) Of je dan ook al moet gaan werken, is weer een ander verhaal. Plaats jezelf nou maar ‘s een keer op nummer één, ook al is dat moeilijk voor je.
Liefs en sterkte ermee, Janus.
@ Ans 389.
Hallo Ans,
Wat grappig dat je mij moedig noemde, zo had ik het niet gezien. Maar ik begrijp wel wat je ermee bedoelt (denk ik). Want als je naar een begrafenis gaat, moet je eigenlijk ook altijd je eigen sterfelijkheid onder ogen zien en dat is, vooral als je met het leven worstelt, niet bepaald makkelijk.
En dan de vragen, die je stelt. Ik geloof dat zelfs zijn vrouw daarmee blijft zitten. Maar de dingen, die je zegt: ‘Is het schaamte, het gevoel te falen, niet anderen ermee op willen zadelen, niet willen ‘zeuren’, anderen niet willen ontmoedigen of ontregelen… (?)’, daar zit veel in, volgens mij.
Iedereen vond hem een fantasische kerel. Helaas is het vaak zo dat mensen, die fantastisch gevonden worden zelf vaak niet zo goed voor zichzelf zorgen. In die zin dat ze té goed voor anderen zorgen – en daardoor fantastisch gevonden worden – maar er niet of in ieder geval te weinig voor zorgen dat ze zelf ook aan hun trekken komen. En als je dan ook nog eens niet goed weet hoe je dat proces moet doorbreken, dan kan dat tot depressie leiden. En als zo’n proces dan lang duurt……., te lang…….
Oh, voordat ik het vergeet. Jij zei dat je het druk gaat krijgen binnenkort en dat je daardoor minder of helemaal niet meer hier gaat schrijven. Maar ik hoop dat je wel blijft lezen, want ik heb nog een paar dingen voor je, die ik op de rol heb staan maar nog moet uitwerken.
Vriendelijke groet,
Janus.
@ 390
Lieve Janus,
Ja ken dit totaal niet, vindt het goed om te weten hoe het ook kan.
Toen mijn opa plotseling ziek werd, werden wij daarbuiten gelate, hij stierf in de ambulamce aan een hartaanval.
Ik was 8, heb gezien dat hij wegging, geen uitleg gehad, ze kwamen terug met chinees eten, fou yong hai, heb jaren gedacht dat we hem opgegeten hadden, we (mijn broer en ik) werden 2 weken bij de hele enge pleegouders van mijn vader onder gebracht. (waarvan ze zelf zeggen dat ze hem mishandelt hadden) ook erna geen uitleg.
Echt jaren lang gegriezeld van bloederig uit ziend chinees eten tot ik in de 20 was en besefte waarom.
Kan er wel om lachen hoor, was een raar kind ws.
Wat knap dat ze het zo met de kinderen hebben weten te doen, mooi, en ja juist met kinderen in die leeftijd, die zo onbevangen vragen kunnen stellen zal het ook wel moeilijk zijn.
Het is moeilijk te door breken he, dat zwijgen,merk dat ik bij mijn behandelaar er zelf over moet beginnen, anders wordt het niet aangekaart. Ook na he al eerder aangekaart te hebben.
Hoe dichter ik bij zelfmoord kon hoe moeilijker het wordt om het aan te geven. Hoe meer het mijn geheim is. (schrijven is anders dat kan ik dan wel) Dat zal wel algemeen zo zijn?
En dat maakt het gevaarlijk en dat het systeem niet werkt.
Maar hoe dat te veranderen.
Liefs Thian.
@ Magnani 367.
Hallo Magnani,
Zodra ik hoorde dat zij drie kinderen hebben en zijn vrouw dus alleen met die drie kinderen achter zou blijven, moest ik aan jou denken. Er zijn natuurlijk ook grote verschillen, want haar huwelijk is heel anders geweest dan het jouwe, als ik jou goed begrepen heb. En dat maakt het voor haar waarschijnlijk relatief makkelijker om door te gaan.
Toch hoop ik dat je uit mijn verhaal over die mensen wat inspiratie kan putten om door te gaan. Voor mij is dat in ieder geval wel zo. Een verhaal van tegenslag, maar ook van liefde.
Sterkte, Janus.
OPROEP
Eigenlijk zou ik iedereen die ooit een poging heeft gedaan willen oproepen om zijn/haar verhaal op te schrijven. Hoe kwam het zover? Heb je erover gepraat, hoe heb je de kracht gevonden erna om toch door te gaan, etc.etc. Er zijn zoveel mensen die eraan denken, een poging deden, toch weer moed vonden om door te gaan, maar je hoort ze nooit! Dus: graag, heel graag meer persoonlijke ervaringen die anderen weer zouden kunnen helpen.
@ Thian 358 en Darella 365. Over Mindmappen.
Hallo T en D (dat rijmt lekker),
Om meer duidelijkheid te krijgen kun je het beste even hier kijken:
http://images.google.nl/images?hl=nl&q=mindmap&btnG=Afbeeldingen+zoeken&gbv=2&aq=0&oq=mindma
Je ziet daar een eeste pagina van ongeveer 250.000 afbeeldingen van mindmaps. (Kan je even vooruit.) Het is in dit geval wel belangrijk om op de plaatjes te klikken en de afbeelding op ware grootte te bekijken en zelfs nog te vergroten, want in ‘t klein zijn de meesten wel erg priegelig.
Je ziet verschillende mogelijkheden. Ik zou niet zo’n voorgebakken model kiezen, dat je daarna in moet vullen, zoals dat ding met die rechthoekige vakjes, want dan beperk je je meteen al en dat is nou juist NIET de bedoeling. Het gaat erom om als het ware uit je te laten stromen wat je in je hoofd hebt. Laat je creativiteit, of beter nog: je grilligheid de vrije loop.
Neem maar meteen een groot vel of plak vier A-4tjes aan mekaar. Laat steeds ruimte om de dingen heen, die je opschrijft, zodat je later details kan invullen.
D, jij vroeg: ‘Maar hoe ontdek je wat je wil bereiken’. Wel dat ontdek je doordat het naar buiten stroomt. Laat je fantasie en je ideeën de vrije loop. Je vroeg ook: ‘en ook zodat het haalbaar blijft?’ Dat is van later zorg, zou ik zeggen. Ga naderhand maar in je portemonnee kijken. Als je namelijk meteen al gaat zitten beknibbelen of iets wel of niet haalbaar is, dan blokkeer je het creatieve proces en dan werkt het niet. Ga eerst maar aanvullen, aanvullen en aanvullen. Niet te veel denken. En als het dan af is – helemaal af zal het wel nooit zijn – dan kan je altijd nog gaan kijken waar je prioriteit aan geeft en wat haalbaar is. Bovendien zijn de grote lijnen letterlijk zichtbaar.
En wat je gezondheid betreft, je zal het ongetwijfeld ergens hebben geschreven, hier of op je eigen site, maar of ik heb dat niet gezien of ik ben het vergeten (schaamrood op de kaken), maar hoe dan ook: Je bent in ieder geval gedeeltelijk gezond en dat gedeelte daar kan je meer vorm aan geven of het versterken, bevorderen of wat dan ook. Het zou best kunnen dat je op heel onverwachte ideeën komt.
Dit is een soort afpelsysteem. Je gooit eerst idee nr. 1 eruit. Dan komt ruimte voor iets anders. Dat gooi je er ook uit (op dat papier natuurlijk) en voor je het weet kun je de stroom niet meer bijhouden. Het is een soort brainstormen, maar dan in je eentje en door alles wat maar in je hoofd opkomt op te schrijven raak je leeg en krijg je het plaatje compleet.
Dit systeem is afgeleid van de manier waarop onze rechter hersenhelft werkt. Links denken we in rijtjes, maar rechts in met elkaar verbonden clusters. Zoals internet ook werkt: alles is aan mekaar gelinkt. Daarom ben ik tegen dat gedoe met die hokjes, want dat is de linker hersenhelft manier en het gaat juist om je rechter hersenhelft manier, want daar zit je creativiteit.
En T, je kunt er idd meerder maken. Bijvoorbeeld eentje met ‘Ik’ – had ik al genoemd – maar ook met ‘huis’, ‘werk’, ‘gezondheid’, ‘hobby’ enz. in het midden. Die komen ook rondom ‘Ik’ te staan, maar die kun je op een nieuw vel uitwerken op dezelfde manier. En er zullen ook wel dingen uit komen, die tegenstrijdig blijken te zijn. Je kunt nou eenmaal niet én op een boerderijtje op het land wonen én vlakbij de bioscoop (om iets te noemen.) Maar ook die afwegingen moet je naderhand maken. Niet tijdens het mindmappen.
En ja, T, het is ook wel een beetje eng en confronterend, maar het geeft veel meer inzicht in wat je nou eigenlijk zelf wilt. Dit is een prima manier om je eigen droom verder uit te werken. Ik denk dat als jij er eenmaal mee bezigt bent, dat je het dan bereleuk gaat vinden.
Als je nog meer wilt weten, dan zou ik zeggen zoek maar naar ‘mindmap’ of ‘mindmappen’ of ‘mindmap maken’, dan vind je nog veel meer info. In de Wikipedia staat er een vrij uitgebreid artikel over. Bedrijven gebruiken deze techniek al jaren om ideeën en plannen uit te werken. Alleen doen ze het dan vaak met een groep. (Samen één mindmap maken.)
Ik wens jullie succes ermee.
Hartelijke groeten,
J :)
@Tartarius: Ik reageer even tussen je tekst door, anders vergeet ik waar ik op aan het reageren ben.
“Het verbaasde mij een beetje waarom jouw vader voor “zijn” specifieke methode heeft gekozen, omdat er ook minder pijnlijke suïcidemethoden te bedenken zijn.”
Nou, daarom legde ik de nadruk zo op het feit dat het voor de nabestaanden een gruwelijke methode is. Het schijnt gek genoeg voor de suicidaal namelijk een weinig pijnlijke methode te zijn. Artsen en de officier van justitie hebben me uitgelegd dat indien de messen loeischerp zijn, het snijden bijna niet gevoeld wordt. Warmte zou het daarbij goed doen, deels om het snijden minder te voelen en deels om sneller in roes te raken (de verwarming stond ook enorm hoog). Omdat het bloedverlies in de combinatie polsen in de lengte doorsnijden en de keel doorsnijden zo veel en snel is, komt de roes ook razendsnel en treedt vervolgens de dood erg snel in. Het zou slechts hooguit dertig sceonden duren voor de roes optreedt die erg fijn zou zijn, de dood treedt dan na een minuut al in.
Het grootste nadeel van de methode is tevens de reden waarom het vaak mislukt, het moet beheerst om juist te snijden (niet te oppevlakkig maar ook niet te diep bijvoorbeeld om niet de luchtpijp door te snijden. Dat laatste heb ik niet durven vragen moet ik bekennen, word al erg nerveus van het opschrijven) en vooral moet iemand de moed hebben het snel te doen en door te zetten. De officier van justitie vertelde dat er wel meer van die pogingen gedaan worden maar de meeste mensen stoppen na een pols en durven niet meer verder of wachten te lang waardoor ze al het bewustzijn verliezen maar niet overlijden. Overigens is het in historie zoals bijvoorbeeld het oude Griekenland en onder de oude Egyptenaren wel een beproefde methode die veelvuldig voorkwam, het was toen een teken van moed en een meer eervolle dood dan bijvoorbeeld gif wat toen ook veel gebruikt werd. Hedentendage komt het weinig voor, simpel omdat een mens het van a tot z moet kunnen en durven. Heb er op internet ook zo’n beetje niets over kunnen vinden en van de vele nabestaanden fora die ik heb bezocht, heb ik een nabestaande van iets dergelijks leren kennen, al waren de omstandigheden erg anders en minder beheerst. De officier van justitie, de betrokken agenten, de uitvaartonderener, het ziekenhuis en slachtofferhulp die ik gesproken hebn, deden bijna allemaal hun werk al zeer lang maar waren nooit in aanraking geweest met deze methode op de manier waarop mijn vader het gedaan heeft. Dat maakt het voor mij zo lastig om specifiek daarover te praten en waarschijnlijk is dat de reden dat alles om zijn dood heen zo gruwelijk is fout gegaan. Iedereen was in shock en heeft precies verkeerd gereageerd. (Wat ik dan wel erg kwalijk neem is dat ik dat dan ook als excuus hodnerd keer te horen kreeg met vraag om begrip voor hen, waar er geen enkel begrip voor mij of mijn familie was. Als je als professional al zo ondersteboven raakt, kan je nagaan hoe dat is als het een hecht familielid betreft).
“Ik heb wat tekst doorgenomen, maar kon niet vinden waar stond dat jouw vader thuis woonden…”
Weet eigenlijk ook niet meer of ik dat uitdrukkelijk heb verteld, maar in deel 1 van dit topic heb ik veel verteld. Onder andere dat hij de maandag erop naar het ziekenhuis zou gaan maar dat vermoedelijk al niet wilde omdat hier niet meer uit zou komen misschien. Enfin, geeft niet dat je dat niet wist natuurlijk. Maar bij deze, mijn vader was pas 56, mentaal prima bij (erg hoog IQ zelfs) en woonde alleen sinds mijn moeder was overleden. Hij had twee uur in de week thuiszorg voor schoonmaken, verder deed hij alles zelf. Alleen kon hij door zijn ziekte de deur amper uit en bouwde zo ook geen leven op, hij zat enorm veel alleen thuis. Hij mocht/kon enorm veel niet eten, had veel pijnaanvallen en diarree waardoor hij de deur niet goed uit kon en hield weinig mensen over met zoveel ziektes en weinig kunnen. Het maakt het ook vreemd voor veel mensen en zelfs voor mij wel, al wist ik prima wat hij mankeerde en hoe het ging. Met kerst heb ik hem nog geknuffeld en ik zie hem nog in de auto stappen om naar huis te rijden. Met de assistentes en specialisten maakte hij ook veel grapjes (hij was weinig klagerig, kwam altijd wel beter over dan hete cht ging omdat het zo weinig zin had om te klagen, daar werd het toch niet beter van) en een deel was totaal vebrijsterd dat hij zelfmoord had gepleegd, ze hadden nekele dagen daarvoor nog zo leuk staan praten. Het is ook de moeilijkheid bij dat soort ziektes. Uiterlijk zag je op zijn enorme ondergewicht na niet al te veel, maar ik wist dat hij 1 janari de hele dag boven een emmer gehangen heeft, proberend zijn sonde binnen te houden terwijl de sondevoeding eruit kwam en dat hij daarna kwaad de sonde eruit gerukt heeft. Sorry, lang verhaal, ik stroom nog wel over.
“Ik ging er min of meer vanuit dat hij niet (meer) thuis woonden, omdat hij bewust een suïcidemethode heeft gekozen die ook met direct medisch ingrijpen niet meer te stoppen is.”
Hij is van mij nooit zeker geweest of ik hem wel kon laten gaan en van mijn familie was hij heel zeker dat ze hem niet zouden laten gaan, als ze hem zouden vinden. Toen mijn moeder net overleden was, wilde hij ook dood. Maar hij had met mijn moeder besproken om er samen uit te stappen als zij zou overlijden en mijn moeder had gezegd dat hij dat niet kon doen, omdat ik er nog was. Ondanks haar ziekte verleed ze toch heel plotseling eigenlijk, vrijdag maakten mijn vader en ik nog plannen wat we zouden doen, zaterdag werden we gebeld en werd ons verteld dat ze dood ging, na passieve euthanasie is ze zondagochtend overleden. Ze was pas 47 maar ze waren toch al dertig jaar getrouwd en samen een eigenlijk. Hij heeft zich toen aan zijn belofte gehouden en zich een tijd aan mij vastgehouden maar probeerde ondertussen zioch doord te drinken en te overlijden aan verwaarlozing. Toen heb ik hem ‘op tijd’ gevonden en kon ik niet weggaan om hem dood te laten gaan. Hij heeft het me maar korte tijd kwalijk genomen, daarna besloot hij toch het leven te proberen. Maar hij heeft altijd onthouden dat ik hem niet had laten gaan en vertrouwde er ondnaks mijn woorden niet op dat ik het zou kunnen. En ik kan ook niet zeggen of ik het gekund had. Wel heb ik toendertijd de insuline van mijn moeder achtergelaten, omdat hij had aangegeven dat hi wist hoe daarmee zelfmoord te plegen en ik het achter wilde laten voor het geval hij het niet zou redden. Ik wilde hem ook niet bewust in de weg staan zeg maar en het leek me beter als hij het zou doen (want dan hou je iemand gewoon niet tegen denk ik), dat hij het met insuline kon doen en niet onder de trein zou hoeven springen. Uiteindelijk heeft hij het zelf weg gegooid maar mijn familie kwam e rlater achter en die hebben mij dat erg kwalijk genomen. Ook dat heeft hij goed onthouden. Zijn moeder had hem al zeker niet kunnen laten gaan trouwens.
“Als je voor een dergelijke methode kiest ben je blijkbaar bevreesd dat mensen je, op een of andere manier gaan “tegenhouden” ?”
Die vrees had hij dus wel. Niet alleen de vrees dat mensen hem tegen zouden willen houden, maar ook dat ze het niet aan zouden kunnen om hem te laten gaan. Het is ook nogal wat om te vragen en dat wilde hij niemand aandoen. tegen mij heeft hij altijd gezegd dat als hij het zou doen, ik het niet van te voren zou weten. Misschien het feit dat het erg slecht met hem ging maar hij niet meer over zelfmoord praatte, had een teken kunnen zijn. Hij wist verder ook dat ik zou bellen die avond en ik had eerder familie ingeschakeld om hem te bezoeken als e riets grondig mis was, dat zou ik nu weer doen (en heb ik ook gedaan).
Maar het klinkt misschien gek, de methode ‘hoorde’ ook bij mijn vader. Hij had altijd een enorme fascinatie voor messen, liefst griezelige en eng scherpe messen. Een of twee jaar ervoor belde hij op om me over de methode te vertellen. Als iemand zelfmoord wilde plegen leek dat hem ideaal. Omdat het snel en weinig pijnlijk is, omdat je het geheel zelf kan doen zonder een vreemdeermee ‘lastig’ te vallen zoals bij een trein of een flatgebouw en omdat niemand je op tijd kan vinden om te ‘redden’. Mij leek het een afschuwelijke methode maar hij wist me ergens wel te overtuigen dat het afschuwelijker likt dan het is. We waren het er wel over eens dat een groot nadeel er aan kleeft, iemand zal je vinden en dat is afgrijzelijk. Maar hij vond dan weer wel dat je altijd gevonden moet worden en het altijd afgrijzelijk is, waar ik meer gradatie van ‘erg’ lijk te hebben (of dat nou realistisch is of niet). Ik heb wel uitgeroepen dat hij me dát toch niet aan ging doen maar achteraf geloof ik dat hi er een beetje om heen heeft zitten breien met zijn antwoord. Toen was zijn eigen zelfmoord ook niet aan de orde. Ik ben er daarna nooit meer over begonnen, al mijn haren gingen er van rechtop staan.
Denk dat hij het toch gedaan heeft omdat het voor hem nu eenmaal de beste methode leek én het feit dat hij geen medicijnen kon slikken, hij hield tenslotte zijn voedsel al niet binnen (Overigens was het Karin Spaink die me dat liet inzien, ik had er niet eens meer bij stilgestaan dat medicijnen geen opie waren).
Wat dat aangaat begrijp ik het verstandelijk prima en kan ik toch niet echt kwaad op hem worden. Hoe verschrikkelijk moet een mens zich voelen dat hij met een gerust hart, beheerst en vredig zijn eigen keel kan doorsnijden? Emtotioneel vind ik het ontzetend moeilijk om het een plek te geven. Kan er verschrikkelijke nachtmerries van hebben, ben nu erg nerveus ook als ik het opschrijf (hoewel ik het duidelijk ook graag kwijt wil), ben zelf erg bang geworden voor mijn messenblok en alles hier in huis is zo bot als ik weet niet hoe. Kan ook erg de drang krijgen te willen voelen hoe het voelt, een ader open snijden. Sinds ik dat een keer bijna per ongeluk heb gedaan, heb ik al zijn messen verstopt. Want ik wil niet dood, ook niet per ongeluk.
@Janus: Dankjewel voor je uitleg over mindmapping. Ga het eens uitproberen denk ik, geloof dat het wel kan helpen nieuwe richtingen te zien of mogelijkheden te krijgen.
@ 395
Vindt het de kracht van deze site dat je suisidaal mag zijn,
in de hulpverlening en door de mensen om je heen worden allemaal goed bedoelde redenen vertelt waarom het niet goed is, etc.
Veel mensen vertellen al heel lang suisidaal te zijn, hoe zou je dan kunnen weten en je kunnen redden als het niet zo is.
Denk dat het een functie heeft.
Mischien wel om te kunnen overleven.
Uiteindelijk ben je het zelf die het leven aan moet gaan.
Nl. ben ik voor elkaar steunen,
Het te positief voorstellen maakt mij dwars en maakt het erger, weet niet of ik daar alleen in sta?
Dat hoor je inderdaad vaak, dat het fijn is om het idee van zelfmoord achter de hand te hebben. Voor mij is dat ook best een geruststellend idee, maar ook het idee van Henk: dood ga je toch, dat is je zekerheid.
Toch wil best graag weten hoe het mensen vergaan is die daadwerkelijk een (mislukte) poging ondernamen. Dat zijn er zo ontzettend veel, daar kun je jaarlijks een voetbalstadion mee vullen! Waarom lezen we nooit iets van die mensen. Schamen ze zich? Willen ze het zelf het liefst vergeten? Leven die ook nog steeds met een wens of plan om er een eind aan te maken, of heeft iets ingrijpends hun hele leven veranderd?
Hoe dom of oppervlakkig ook, de meeste mensen doen dat: het leven positiever voorstellen dan het is. Ik probeer wel eens diezelfde roze bril op te zetten. Laatst hoorde ik ook van iemand dat lachen heel belangrijk is, zelfs alleen die spiertjes in je gezicht vertrekken alsof je lacht schijnt al belangrijke stofjes vrij te maken. Nou ja, morgen eens proberen de hele dag te neplachen…
veel liefst en hopelijk goede nacht
Een paar mensen hebben me verteld hoe ze wakker zijn geworden uit zelfmoord pogingen, een ervan is nu al 6 maanden opgenomen, kwam haar vorige week tegen op het DAC, elke keer als ze opkrabbelt, gaat het daarna weer helemaal mis. Bewonder hoe ze probeert door te gaan. Zie hoe moeilijk het is, hoe ze onder de medicijnen zit.
Een ander heeft een zeker tien ws meer pogingen gedaan, en wakker geworden in het ziekenhuis, kan ‘smorgens suisidaal zijn en ‘smiddags in een totaal andere stemming, wil dan helemaal niet meer dood, heb haar met anderen al een aantal keer in het crisiscentrum afgelevert, eerlijk gezegd ik doe het niet meer, kom daarna zelf in crisis, kan het eenvoudig niet aan. Dat vertel ik dan ook. Houdt haar op een afstandje omdat ze me meesleept in meerdere dingen.
Een aantal mensen weten ook dat ik heel erg suisidaal kan zijn, is niet meer als eerlijk. Heb met een hen een keer over methodes gesproken, is erg aanstekelijk en kan erg grappig zijn als je er over gaat brainstormen.
Wel allebei gezegd dat we het op dat moment niet zouden doen.
Ben gestoord toen ik voor het eerst als onwetende 15 jarige heel serieus er een eind aan wilde maken. Degene waar ik mee moest samenwonen kwam plotseling terug naar huis omdat hij een studieboek was vergeten.
Terwijl ik begonnen was (5) doosjes paracetamol op aan het eten was.
Door de woorden: Denk maar niet dat ik voor je zorg als je ziek wordt ben ik vreselijk gaan huilen en durfde niet meer. Weet nu wat voor schade ik had kunnen oplopen zonder dood te gaan.
Heb daarna meegemaakt hoe een buurmeisje na een poging door anbeschofte ambulance broeders werd opgehaald, ik kwam net uit de lift.
Ze zeiden ronduit tegen mij: ze wou niet dood hoor, dan gebruik je geen paracetamol en alcohol daar wordt je hooguit blind van.
Toen pas wist ik dat van die schade.
Heb een nacht aan de rand van water, in een park door gebracht met medicijnen en alcohol, meerdere nachten, ben een paar keer door onverwachte wandelaars aan gesproken. De belofte dat ik voor ik het deed zou bellen heeft me toen nog tegen gehouden omdat ik niet durfde te bellen en bang was om ergens opgesloten te worden als ik te vroeg gevonden werd.
Ben voor de metro weg getrokken, dachten dat ik niet uit keek maar kon niet stoppen, nu staan er spoorbomen.
Mischien dat ik ooit kan zeggen dat het goed is dat ik er nog ben,
ik weet het niet en kan het me nu niet voorstellen.
Ja er zijn erg genoeg duizenden mensen die aan zelfmoord denken, en het doen, en ik zou graag wat lezen van mensen die ook zo in het leven staan, en er niet over praten. Het is erg dat er zo weinig begrip voor is, het is een teken dat er toch veel aan de hand is want anders zou het niet zo vaak voorkomen.
Sorry voor mijn niet zo positieve bijdrage.
Begrijp de roze bril wel hoor, probeer het soms ook, soms lukt het ook even,
het is zo moeilijk terug in deze wereld en de realiteit te komen.
Heb daarom mischien veel roze en groen in huis?
Dat (nep) lachen schijnt niet de hele dag te hoeven hoor, wil het effect hebben, gelezen dat een kwartiertje als genoeg is een paar keer op een dag, (is makkelijker te doen) het kan toch geen kwaad dus waarom niet proberen, ben benieuwd hoe dat gaat en of het werkt.
Mischien dat je het wilt laten weten?
Liefs Thian
Zeg Ans (400), stukje lachtherapie:
In 359 schreef je dat je midden 40 bent, met daaraan toegevoegd: ‘oud, hè?
Maarrrrehhh, midden 40, dat is toch 20?
Voor het geval er mensen zijn, die dit oerflauw vinden: DAT IS HET OOK!!
Jánussssss. :))
Vervolg op 402.
Even serieus, Ans en Thian,
Er bestaat zoiets als Lachtherapie. Ik geloofde nooit dat dat werkte, tot ik het een keer gedaan had. Het was fantastisch, het werkt echt. Het is alleen een beetje duur naar verhouding.
Daarom ben ik moppenboekjes gaan kopen (op rommelmarkten). Het lezen van die moppen werkt niet altijd direct, wanneer ik depri ben. Ik lees ze dan en het doet me niks. Maar als ik later min of meer per ongeluk aan zo’n mop terug denk, dan moet ik toch ineens grinniken of lachen.
Ik kijk ook expres naar komedies. Dat werkt het beste, wanneer ik voel dat ik al in de stemming ben. Die stemming wordt dan nog vrolijker. Maar het zal ook wel werken, wanneer ik depri ben, alleen dan weer via dat na-effect. Nooit geprobeerd; vind het een beetje zonde van de film.
Ik denk dat dat giebelen, waar jij, Thian, het over hebt gehad, een soort natuurlijke impuls is van je geest om die stofjes vrij te maken op momenten, dat je het nodig hebt. Ik heb ook wel van die giebelbuien en realiseer me dan wel dat er verdriet onder zit. Maar na het giebelen voel ik me toch beter.
En als je jezelf aan het lachen wilt maken, dan kan je ook naar Youtube gaan. Daar zijn heel veel filmpjes over lachen. Ook over lachende babies. Mijn geluidskaart doet het op dit moment niet, maar zelfs van er alleen maar naar kijken ging ik lachen.
Veel plezier, Janus.
@ Darella 398
Graag gedaan. Ik bedacht later nog dat dat mindmappen een prima manier is om tot leven te komen. Want daar werk je op dat moment aan, aan je leven.
Vriendelijke groet, Janus.
Lief van jullie. Ook juist goed wat je schreef Thian, er is zoveel ellende die niet te overzien is, zoveel leed waar geen begrip voor is.
Het schijnt dat net doen alsof je lacht, dus gewoon geforceerd, ook al helpt omdat de spiertjes in je gezicht iets van een stofje oproepen. Zelfs dat kost me moeite, of ben ik in elk geval niet gewend. Van binnen ben ik zo boos, zo boos op alles en iedereen. Maar beter dat dan helemaal niets voelen lijkt me.
Veel liefs en goeds voor allemaal, ik laat die mop van Janus even bezinken (om dan vanmiddag opeens spontaan in schaterlach uit te barsten) en lachende baby’s op youtube? dat moet ik zien!
Aanvulling op 403
Ik denk dat wanneer je naar die lachende babies gaat kijken vlak voordat je gaat slapen, dat je dan een stuk beter slaapt. En wanneer je nadat je bent wakker geworden naar ze kijkt, dan begint je dag meteen positief. Ik denk echt dat als je dat bijvoorbeeld een paar maanden doet, dat je dan een ander leven hebt.
Dadada, oebiewoebie woebiiiiiiii,
Janus.
Ans (405),
Wanneer ik boos ben of sjacherijnig, dan ga ik naar actiefilms kijken. Grote stoere mannen, die met bruut geweld al het onrecht in de wereld aan gort meppen. En nog gelijk hebben ook en ermee weg komen……….
Maar niet voor het slapen gaan. Ik heb gemerkt dat dat een negatief effect heeft op mijn nachtrust en ook op mijn humeur bij het opstaan.
Bij vrijwel al die films gaat het eigenlijk over de strijd tussen goed en kwaad, waarbij het goede altijd overwint. In die zin zijn het moderne sprookjes. Ze versterken je vertrouwen in het goede en dat is waardevol. In hoeverre dat realistisch is, mag ieder voor zichzelf uit maken.
Groet, Janus.
Hoi Janus, mooi beeld van die grote stoere mannen. Bestonden ze in het echt ook maar op grote schaal… zucht.
Wat ik telkens verkeerd doe is dat ik de dingen die ik zeg en doe niet in overeenstemming zijn met wat ik eigenlijk wil bereiken. Het is een soort zelf-sabotage. Ik ben nog blij eigenlijk dat ik niet al die boosheid op mezelf richt en dat ik nog kan schelden en vloeken en tieren op anderen (van binnen), want dat is nog altijd beter. Thian schreef een keer dat ze dat niet kon, boos zijn op anderen. Maar ik hoop dat ze het toch een keer gaat proberen, want het is heerlijk, en zo terecht ook!
Liefs, nou probeer ik weer een paar daagjes weg te blijven. (maar denk aan jullie always!)
Kijk blijkbaar ook niet boos, er komen vaak (vreemden) mensen op me af om allerlei dingen te vragen die ik zou moeten weten maar niet weet (de weg) ben dan bag dat ik ze de verkeerde kant op heb gestuurd en rijdt een blokje rond om te kijken of het wel klopt.
Ook komen er zo maar mensen bij me zitten en vertellen meteen hun hele levensverhaal terwijl ik dan zelf al in de knoei zit.
Zouden ze denk ik niet doen als ik boos keek.
Kan hele tijd bezig zijn met kinderdingen en dan is alle ellende weg, bestaat gewoonweg niet, voel ik me ook zo. Dat helpt.
En het giebelen alleen of samen om de meest flauwe dingen ook.
Hoor regelmatig kindergeluiden in mijn hoofd daarom maar geen baby’s, met maar niet stimileren.
Heb een cd over een helende reis naar een waterval, duurt een beetje lang, is wel heel mooi vertelt, en een boekje met kortere visualisatie’s die ik voor het slapen gaan op zet, of mooie rustige muziek.
Soms helpt het soms irriteert het en dan gaat het uit.
Wat wel doorgaat is knuffelen met de katjes (oke katten) in bed, want ze krijgen dan snoepjes, en halen de heleboel over hoop om ze te zoeken, gaan boven op me staan, en proberen het doosje open te maken met hun pootjes, zo lief.
Er zouden ook cd’s zijn met die lachtherapie, zou wat kunnen zijn.
Werkt mischien ook in de file tegen het korte lontje, maar niet tijdens het rijden denk ik.
Liefs Thian.
@ Thian 401
Lieve Thian,
Het is waarschijnlijk ook erg pijnlijk, als je iemand niet meer kan helpen, terwijl je ziet hoe iemand eraan toe is. Maar uit zelfbescherming moet je soms wel, zeker als het gevaar bestaat dat ze je meesleept.
Je schreef: ‘Mischien dat ik ooit kan zeggen dat het goed is dat ik er nog ben, ik weet het niet en kan het me nu niet voorstellen.’
Nou, ik kan nu al zeggen dat het goed is dat je er bent. Als ik alleen al kijk naar wat je hier doet. Maar ik kan begrijpen dat jij je dat nog niet kan voorstellen, als toekomstbeeld. Daarom dit:
Ik heb een keer bij een lezing een vrouw gezien, die vertelde dat ze slachtoffer was van ernstig misbruik in haar jeugd. Toen ik haar zag was zij een jaar of zestig, schat ik, vrij klein en fragiel en lief met een zachte stem. Zij vertelde dat ze daar uiteindelijk doorheen is gekomen. Met veel pijn en moeite en therapieën. En zij had toen schilderijen in die zaal tentoon gesteld. Hele mooie, ijle voorstellingen. Dus het kan wel, maar ik zal niet zeggen dat het makkelijk is.
En dan die wonderbaarlijke reddingen. Zelfs die vent heeft je eigenlijk van de dood gered. Daarom zei hij het niet, maar toch. Je had al een keer eerder geschreven dat er dan mensen ‘toevallig’ aanbelden enzo. En nu dat metroverhaal en die ‘toevallige’ wandelaars. En die vent kwam ook terug, omdat hij een studieboek vergeten was. Ook ‘toevallig’. Ik leid daaruit af dat het kennelijk niet de bedoeling is dat je (nu al) sterft. Maar ik vond het hartverscheurend om te lezen dat je toen zo moest huilen.
Aan het eind schreef je: ‘Dat (nep) lachen schijnt niet de hele dag te hoeven hoor’. Nou, gelukkig maar, want daar zou ik nou echt sjacherijnig van worden. :))
Over 409. Ik denk toch dat je die lachende babies ‘s heeeeeeel eventjes zou moeten bekijken. Ik geloof nooit dat dat iets vervelends bij jou zou stimuleren. Ik heb juist die babies genoemd, omdat die zo onschuldig zijn. Er is ook een lachende vierling. Een vierling! En die moeder lacht ook!! Met een vierling!!! :)) Er zijn ook ‘leuke’ filmpjes, die eigenlijk helemaal niet leuk zijn, dus die moet je niet hebben. En er zijn ook filmpjes met lachtherapie. Kan je gratis thuis meedoen. Als dat niet leuk is. :)
Liefs,
Janus.
Lieve Janus,
Het is heel moeillijk om te zeggen dat je iemand niet kan helpen omdat je zelf niet stabiel bent en mee gesleept wordt. Ook omdat ze me opzocht, nu soms nog, heb haar vorige week weer gezegd dat ik bang was dat het voor haar erger werd en dat ik het zelf net weer een beetje op pakte na het heel moeilijk te hebben gehad.
Nu dringt het door en praat ze niet over me heen, gaat ook over op een ander onderwerp.
Voel me wel schuldig maar het kan niet anders en als hulpverleners haar niet kunnen helpen hoe zou ik me dan kunnen verbeelden iets te kunnen doen. Ze kan echt alle hulp krijgen als ze maar zou willen, meer kunnen aanvaarden denk ik. Vandaag hoorde ik dat ze openlijk op het DAC had gesproken over er een eind aan maken op die zelfde dag.
Ja raar he, wat je redingen noemt terwijl die mensen het ws helemaal niet weten en ook niet hoeven te weten, dat mensen na middernacht in het park voorbij lopen en terug komen, je plotseling aan spreken: gaat het wel goed met je, en kan je niet beter naar huis gaan.
Weet zelf niet goed wat ik ervan moet denken hoor.
Heb het weer moeilijk, zal ook wel even zo blijven, zoek wel zoveel mogelijk afleiding. Moet as donderdag naar de bedrijfsarts voor CIZ aanvraag en aanvraag WIA gelukkig is de begeleidster van het DAC zo lief om mee te gaan.
Moet naar de locatie die ik tot nu toe vermeden heb, waar allemaal bekenden zijn, die zich verplicht voelen vragen te stellen waar ze geen antwoord op willen, alle maal herinneringen die ik wil vergeten, kwijt wil, maar het kan niet anders, het is nu eenmaal op korte termijn nodig.
Maar weet me geen raad.
Mijn behandelaar gaat volgende week op vakantie, ik mocht na denken over vervanging, dat vindt ik eng weer een wild vreemd iemand, maar het is met wat er nu speelt toch mischien goed om wel te doen?
Dacht me te herinneren dat je schreef dat je nu niet meer zo voor nu met suidaliteit bezig was meer voor later voor als het slechter met je zou gaan.Hoe is dat bij jou gegaan als ik vragen mag, ging het beter met je, minder depressief?? Je hoeft niet te antwoorden hoor.
Ga later nog eventjes naar (je) de baby’s kijken
Dacht ook dat de hele dag proberen te neplachen ook een grondige manier kan zijn om je humeur te verzieken (vandaar).
Ik ga morgenochtend proberen naar het DAC te gaan, dan hebben ze ontspanningsoefeningen, eens kijken hoe dat gaat, kan geen kwaad.
409 Hee Thian, volgens mij ben jij gewoon echt veel te lief! Dan is het ook altijd extra lastig om je staande te houden. Het zou beter zijn als we een soort bitch waren, of in elk geval de mogelijkheid ontwikkelen om als een bitch te gedragen (zoals iedereen?!). Is wel eens lekker hoor: vriendelijk nep-glimlachen en ondertussen denken: K*t wijf! of L*lhannes. Haha. Toen ik laatst heel boos als een duiveltje in de spiegel keek moest ik lachen, dat kan ik dus best! Nu nog van mezelf een bitch mogen zijn, duurt nog even…
Nou, en dit blog is ook verslavend, over verslaving gesproken…
397 CiNNeR
Hey CiNNeR,
Jij zei:
“Het schijnt gek genoeg voor de suïcidaal namelijk een weinig pijnlijke methode te zijn”.
Ja, b.v. de meeste mensen die (diep) worden neergestoken hebben de eerste minuten weinig of geen pijn; ligt eraan hoeveel zenuwcellen je o.a. activeert in de huid.
Jij zei:
“Het grootste nadeel van de methode (keel doorsnijden) is tevens de reden waarom het vaak mislukt, het moet beheerst om juist te snijden (niet te oppervlakkig maar ook niet te diep bijvoorbeeld om niet de luchtpijp door te snijden. Dat laatste heb ik niet durven vragen moet ik bekennen”.
Iemand met Internet-verbinding of een medisch handboek zoekt de halsslagader op en met een simpele “boxcutter” zet je daar overdwars een paar centimeter breed sneetje doorheen; de huid is daar niet dik en de halsslagader ligt daar aan het huidoppervlak.
De bloeddruk daar is groot en je verliest meestal onmiddellijk alle lichaamscontrole omdat de bloeddruk naar je hersenen (deels) wegvalt; de dood treedt snel en pijnloos in.
(De kapers van 9-11 gebruikte deze methode om een voorbeeld te stellen, controle te houden en omdat dit de aller-snelste en aller-simpelste manier is om iemand bijna onmiddellijk te doden).
Ook alle arrestatieteams maken “dankbaar gebruik” van de zwakte van de halsslagaders… Zie b.v. deze link:
http://www.arrestatieteam.nl/forum/viewtopic.php?p=63505&sid=2e45f2d42483b6bbdd0cfe4c049e2b0e
Je keel doorsnijden is zelfs contraproductief en onnodig. Als jouw vader zich verdiept heeft in de menselijke anatomie; heeft hij 1 of beiden van deze halsslagaders doorgesneden.
Jij zei:
“De officier van justitie vertelde dat er wel meer van die pogingen gedaan worden maar de meeste mensen stoppen na een pols en durven niet meer verder of wachten te lang waardoor ze al het bewustzijn verliezen maar niet overlijden”.
Ja, wat hebben die mensen toch met hun polsen…?! Vergeleken bij het kleine sneetje bij het doorsnijden van een halsslagader in is dat (bijna) onbegrijpelijk.
Jij zei:
“Een deel was totaal verbijsterd dat hij zelfmoord had gepleegd, ze hadden enkele dagen daarvoor nog zo leuk staan praten”.
Een flink deel van de suïcideplegers is de dagen voor hun geplande suïcide vaak “vrolijk”; soms omdat ze de omgeving niet willen alarmeren en soms ook omdat ze weten dat hun lijden snel over zal zijn.
Jij zei:
“Hoe verschrikkelijk moet een mens zich voelen dat hij met een gerust hart, beheerst en vredig zijn eigen keel kan doorsnijden?”.
Vaak komt de dood als een grote opluchting… daarvoor willen sommige mensen ver gaan.
@ 412
Hallo Ans
Volgens degene die het eerst van de PIT kwam ben ik heel erg gevoelig, kwetsbaar, ze bedoelde het goed hoor, was niet beledigend, vind het toch niet zo leuk, en heel erg onzeker, op het DAC zeggen ze ook dat wel dat ik lief ben.
Ik vindt anderen vaak wel erg lief, jullie hier en mensen die me helpen, mensen die hard praten of erg druk zijn vindt ik erg eng.
Weet niet of ik echt een beetje een bitch kan zijn, als ik vindtdat ik hard tegen iemand ben vinden anderen dat ik gewoon heb gezegd wat ik denk.
Weet ook niet of ik dat zou willen kunnen, past mischien niet bij me, alhoewel het wel handig is om te zorgen dat ik me staande kan houden.
@413
Kan je wel vertellen hoe dat bij mij zit met polsen doorsnijden, krassen, snijden voel ik niet of nauwelijks, hooguit voelt het warm.
Het is fascinerend om te kijken terwijl en voelen dat het bloed naar beneden loopt, moe meer hoe fascinerender. Het kost me soms moeite om het niet te doen, eenvoudig het is zichtbaar.
Ik bel soms het crisiscentrum omdat ik niet kan stoppen, steeds nieuwe krassen maak om het te zien bloeden. Dan heb je steeds meer de neiging steeds dieper te snijden.
En eenvoudig weg, het is de klassieke zelfmoord poging in films en boeken. De meeste mensen doen zoiets in wanhoop en gaan er van uit dat wat ze op tv zien klopt. Veel mensen denken zelf niet na.
Simpel voorbeeld, met 1 april heeft een (vroegere) collega een bordje op de liftdeur van het verpleeghuis gehangen, hand geschreven, dat de lift kapot was. De hele dag heeft geen mens de lift gebruikt allerlei onhandige omwegen, ze heeft het na 8 uur werken zelf verteld.
Blijkbaar ook niemand die even informeerd of de monteur gebeld is en klagen dat iedereen deed over de kapotte lift. Er iseen jr later een bordje opgehangen dat iedereen een gratis pparaplu bij de receptie op kon halen en de directie was erbij betrokken omdat allerlei mensen om een plu kwamen en kwaad werden toen ze er geen kregen, niemand dacht aan 1 april, gaf een hoop trammelant.
Eerlijk gezegd zou ik ook niet nadenken om zoiets op het internet op te gaan zoeken, in boeken dat wel, bedenk ook die zoek opdrachten niet zo, denk te moeilijk ws
Liefs Thian
Thain, weet je dat het snijden ook stofjes vrijmaakt (net als lachen). Het kan dus heel goed ook een soort verslaving zijn, door de endorfinen (heet dat geloof ik)
Soms kan ik me wel voorstellen dat men afraad om op zelfmoordsites te lezen en te schrijven, of veel met mensen op te trekken die deze gevoelens hebben. Het kan toch bijna niet anders dan dat het je beïnvloed?
Lieve allemaal, ik ga eens een boek proberen te lezen en vroeg naar bed…
Goeie 1 april mop trouwens, kunnen we nog een hoop leuke verzinnen, mag het ook op andere data? Goed voor de lachspieren.
Cinner, net terug uit DAC (opname suicidaal). Heb daar iemand ontmoet die zich ook de keel had doorgesneden en de polsen. Alleen heeft ze de polsen in de breeddte doorgesneden. Zij zei me dat ze totaal niets voelde tijdens het …. met de keel. Net of je gekrabt wordt door de kat.
Verdere gevolgtrekkingen laat ik aan jou maar ik denk dat je vader vredig en zonder pijn is heengegaan. (PS wou dat ik zo sterk als hem was).
@ 416
Hoi Luc,
Miste je reactie’s al, wat erg, opname en dat het zo slecht gaat.
Mag ik vragen waar DAC bij jou voor staat, bij mij nl. voor Dag Activiteiten Centrum. Begrijp uit de opname dat het iets anders is.
Begrijp dat je het heel erg moeilijk hebt, denk aan je.
Heel veel sterkte.
liefs Thian
BAVO Crisiscentrum Rotterdam. Ben beetje in de war :).
@ 418
Op de ‘s gravendijkwal???? tussen de sexclubs in?????
Zouden elkaar daar gewoon tegen kunnen komen zonder het van elkaar te weten. Ben daar 5 x opgenomen geweest.
Raar idee
@ Thian 411
Even kort, want ik heb alweer kleine oogjes.
Heb jij 391 van mij gelezen? Ik denk het wel, maar je hebt er niks over gezegd. (Ikzelf zie soms een post over het hoofd, nadat ik zelf een post geplaatst heb.)
Over die vervanger van je behandelaar. Je vroeg: ‘….maar het is met wat er nu speelt toch mischien goed om wel te doen?’ Dat denk ik ook. De behandeling zelf zal die vervanger niet voortzetten, vermoed ik, maar je hebt dan wel een aanspreekbare persoon met wie je dingen kunt bespreken en bij wie je terecht kunt ‘voor het geval dat’, dus ook voor opbellen (neem ik aan; moet je even nagaan). En dan is het idd wel goed om te doen, denk ik. Het is natuurlijk lastig en ja, eng, dat het weer iemand anders is, maar dat is nou eenmaal zo. Beter wat dan niks, lijkt mij. En het is maar tijdelijk.
Lijkt me een goed plan, die ontspanningsoefeningen bij het DAC. Ik ben wel nieuwsgierig hoe ze dat doen.
Later meer, Janus.
@Luc (416): Oef, je hebt geen idee hoe fijn ik dit vind om te lezen over het snijden (al staat dat wat vreemd om te zeggen maar je begrijpt het wel). En wat lief dat je aan me hebt gedacht terwijl je midden in een opname zit. Rot om te horen dat je opgenomen bent. Hopelijk vindt je er wel de hulp die je zoekt.
het is moeilijk om er iets op te zeggen eigenlijk. Je geeft al aan dat je eigenlijk liever de moed had om wel suicide te plegen. Waar ik toch blijf hopen dat je de wil om te leven terug zal vinden, al kan ik je niet eens goed uitleggen waarom.
@Tartarus: Probeer je een beetje te realiseren dat mijn vader het al gedaan heeft dus dat sommige theorie niet op hem van toepassing zal zijn. Wellicht had het anders gekund maar hij heeft zijn polsen in de lengte doorgesneden (langs de ader, dan zal het niet meer vanzelf dichtgaan wat bij een klein sneetje wel gebeurd en mensen dan ook vaak eigenhandig overleven) en heeft zijn keel van links naar rechts geheel doorgesneden.
Moet ook bekennen dat ik het erg moeilijk vind te lezen over hoe mijn vader het wellicht anders of ‘beter’ had kunnen doen. Hoe hij het heeft gedaan is in elk geval effectief geweest en daar ben ik nog echt niet overheen. Dus ik laat die diepere discussie toch even liggen.
Lieve Janus,
heb 391 inderdaad volledig gemist op een of andere manier.
Weet je het gekke is dat ik het ene moment gaat het heel slecht maar andere mmomenten is of dat allemaal nooit gebeurd is, moet uitkijken niet naar het werk te gaan heb dat er in moeten rammen in mijn hersens.
Andere momenten is het of ik daar nooit gewerkt heb, ik werkeloos ben en achter elk baantje aan moet dat ik maar zou kunnen krijgen.
Dat gevoel is echt heel sterk, moet het echt doen!!!, en er tegen vechten om niet als bv bij de alberthein een bord staat vakkenvullers gezocht er op af te stappen en te solliciteren.
Als ik dat doe loop ik ook grote kans om aan genomen te worden, ben dan plotseling rustig en dat is het enige wat bestaat.
Die drang werk te gaan zoeken is constant ergens op de achter grond, of ik mezelf moet straffen als ik het niet doe.
Als jij het begrijpt vindt ik dat een hele kunst.
Maar daardoor kan ik gewoon weg geen handtekening onder zoiets zetten, dat gaat zo daar tegen in, ik ben bang voor de reactie (in mijn hoofd) van mezelf. Terwijl ik het vooral op papier ook rationeel kan bekijken en dat verwacht iedereen van me.
De begeleidster die mee gaat weet wel dat ik er moeite mee heb, en dat het voor mij een vluchtweg is die nodig is, wil kijken omdat er in mee te nemen, wat op papier komt. heb het zelf uitgebreider op papier gezet.
Zou het haar graag willen laten lezen maar durf dat niet ook nog eens aan haar te vragen, ze doet zoveel voor me.
Kan niets voor haar terug doen, heb wel het schilderij af en ga het vernissen en ze vinden het erg mooi en zijn er blij mee. Ze is zo lief, ik wilde gisteravond gaan vernissen, maar ze wilde liever dat ik bij de anderen bleef, zei later dat ze het fijn vond dat ik zo goed had mee gedaan in de groep.
Was een dart wedstrijd, had het nog nooit gedaan, heb mijn ronde verbluffend genoeg gewonnen. Iemand zij daar moet je ze gooien en ze gingen in die vakjes en toen had ik gewonnen. Heb veel uitleg gehad en later punten staan tellen, begreep aan het eind van de avond hoe het in elkaar zat. Heb nu toch een spierpijn. Volgende week moet ik nog een keer. Doordat ik het voor de eerste keer goed deed durfde een ander ook mee te doen, heb uitleg voor haar gevraagd, ze was er helemaal trots op, doet me wel vaker een beetje na, op een goede manier hoor, moet gewoon even kijken hoe dingen gaan, ze is heel lief.
Dat bedoel ik ook bij dat mindmappen met het tegenstrijdige. Het dingen willen en tegelijk niet mogen en dat er veel regelrecht tegen over elkaar staat, dat duidelijk te krijgen kan ik niet aan, kan denk ik teveel boven water komen. Alhoewel ik dat soort dingen tegelijk ook wel leuk vindt en bijna niet kan laten. Wat moet je bv met de kleintjes daarin.
Ik heb gehoord dat als je in de ziekte wet zit, een WIA uitkering etc. hebt en ze zeggen dat je niet kan werken en je gaat werken dat je dan je ziektekosten verzekering kwijt kan raken.
Heb al een heel vel met alles wat ik donderdag, bij behandelaar etc moet bespreken en wat ik allemaal moet doen, heb de vakantie vervanging er op gezet, ja het is goed een aanspeekpunt te hebben, ga dat er meteen nog even bij zetten.
Hoop dat je een beetje geslapen hebt, gezien de kleine oogjes.
Liefs Thian
Luc! Ik vind het veel moediger dat je er nog bent! En dat je weer schrijft en opkrabbelt. Zelfmoord durven plegen zou je net zo goed zwak kunnen noemen als sterk. Mijn moeder was heel erg moedig met haar daad, maar ze was sterker geweest, in mijn ogen, als ze het leven ondanks haar depressie was aangegaan.
Je schreef ooit: Jij bent Ans verdomme! Weet je nog? Nou, jij bent voor mij de held LUC verdomme. En dat zal je altijd blijven. Ik denk aan je.
@ CiNNeR 421
Hey CiNNeR
Jij zei: “Probeer je een beetje te realiseren dat mijn vader het al gedaan heeft dus dat sommige theorie niet op hem van toepassing zal zijn. Wellicht had het anders gekund maar hij heeft zijn polsen in de lengte doorgesneden (langs de ader, dan zal het niet meer vanzelf dichtgaan wat bij een klein sneetje wel gebeurd en mensen dan ook vaak eigenhandig overleven) en heeft zijn keel van links naar rechts geheel doorgesneden”.
Ik realiseer mij dat zeker…
Mijn poging om iets te verzachten heeft averechts gewerkt en pijnlijke onduidelijkheden veroorzaakt… Mijn excuses daarvoor.
(Vandaar dat ik zo tegen censuur ben; je kan je niet meer goed uitspreken; daarentegen vermijdt je dan wel gruwelijke en vaak schokkende details; zie ook vorige forum).
In jouw eerdere posts kon ik niets vinden van dat jouw vader zijn keel GEHEEL had doorgesneden.
Ik probeerde juist iets “te verzachten” niet iets te bagatelliseren of een “betere” suïcidemethode te bedenken.
De gedachte aan jouw vader met “een klein sneetje” in zijn hals is heel, heel misschien iets beter te verdragen dan het “grovere werk”…
Ik heb nooit gezegd dat een kleine snee, dwars dan wel in de lengte richting in je pols(en) een manier zou zijn om suïcide te plegen.
Ik had het uitsluitend over 1 of beide halsslagaders; daar is een kleine snee overdwars wel “voldoende” omdat de bloeddruk daar hoog is en het bloed direct naar je hersenen loopt.
@ Thian 422
Lieve Thian,
Mijn oogjes zijn weer wat groter. :)
Die ontspanningsoefeningen komen/kwamen nu mooi van pas met je spierpijn. :) Maar ik sta perplex! Ze wezen die vakjes aan en jij gooide de pijltjes erin! Sjonge, alsof het niks is. Ik heb dat ook wel eens geprobeerd, maar ik bakte er niks van. Je bent een natuurtalent.
Wat jouw aandrang betreft om toch te gaan werken.
Je hebt uitgelegd, waardoor dat vroeger zo belangrijk voor je was. Maar dat was vroeger. Er is nu géén kerel meer, die je de prostitutie in wil hebben om voor hem geld te gaan verdienen, waaraan je moet ontsnappen. Dat is voorbij. Zelfs het UWV of de SD zal je niet dwingen om als prostituée te gaan werken, ondanks dat dat tegenwoordig een legaal beroep is. Zó erg is het niet met die clubs.
Dan rest het ‘arbeidethos’. In de samenleving tel je eigenlijk niet mee, als je geen betaalde baan hebt. Van die opvatting gaat heel veel druk uit. Je bent eigenlijk meteen een loser, wanneer je geen betaald werk doet. Ook al doe je vrijwilligerswerk dat duizend keer meer waard is, dan nog telt dat eigenlijk niet mee. Er wordt dan gezegd: nou, je doet tenminste ‘iets’.
Het is erg lastig om jezelf geen loser te (gaan) vinden – en daar dus ook niet depressief van te worden – wanneer je geen betaalde baan hebt. Er zijn zelfs mensen – mannen meest – die zelfmoord plegen, wanneer de kans op het krijgen van betaald werk wel erg klein is geworden. Zo erg kan dat worden.
Ik heb heel lang met dit probleem geworsteld en nog speelt dat wel een rol, want maatschappelijke erkenning is natuurlijk heel erg prettig. Maar wat heb je aan maatschappelijke erkenning in een situatie waarin het gros van de maatschappij uit zwijnen bestaat, die geen waardering hebben voor jouw paarlen? Moet je je dan gaan aanpassen (verlagen eigenlijk)? Ik vind van niet.
Blijf altijd bewust van je eigen waarde en ga vandaaruit wat doen. Dat heb ik ook moeten leren. Jezelf opofferen aan een baan leidt ook op een bepaalde manier tot de dood, maar dan geestelijk. Daar ben ik ook de mist mee in gegaan. Ik vind bijvoorbeeld het maken van zo’n mooi schilderij voor het DAC veel waardevoller (voor jou en het DAC) dan vakken vullen bij Albert Heijn. Dat kan iedereen doen. Laat dat maar aan scholieren over.
Maar nu wat meer praktisch. Het is volgens mij niet zo dat je je ziektekosten verzekering kwijt raakt, wanneer je nu zou gaan werken. Wel raak je je ziektewetuitkering kwijt en ook is de kans groot dat de keuringsarts aan je vraagt wat je nog bij hem/haar komt doen, je werkt immers? En dan wordt je goedgekeurd. En weg is de WIA.
Je moet dan wel blijven werken, met de kans dat dat toch later weer fout loopt, vanwege je psychische problemen. En als je bent wezen vakken vullen – oproepcontractje en minimumloon denk ik – dan leidt dat al snel tot bijstand. Dat is niet alleen weinig, maar je wordt dan ook nog eens zwaar onder druk gezet om opnieuw te gaan werken. (Sollicitatiettrainingen om de dag enz.) En als dat steeds maar niet lukt. Ellende alom. Zelfs als je afgekeurd bent heb je tegenwoordig in de bijstand gelazer. (Dat is mijn situatie.)
Ik denk, hoe vreemd dat ook mag klinken, dat het op dit moment goed is dat je wordt afgekeurd. Dat is moeilijk, want de kans bestaat dat je jezelf als afgedáán gaat beschouwen. Maar wel het beste, denk ik, omdat je dan de tijd hebt om aan jezelf toe te komen. En dat is mooi. Zou je therapie met een baan kunnen combineren? Lijkt me heel erg lastig.
En zoals jij jouw drang naar werk beschrijft, dat kan ik wel begrijpen. Dat is al bij zoveel mensen zo. Dan ‘heb je wat te doen’ en de samenleving geeft je schouderklopjes enz. Daar komt in jouw geval bij dat het een enorme afleiding geeft van je innerlijke spanningen. Ik denk dat heel veel workaholics om die reden werken. Ik las ‘toevallig’ laatst dat dat juist bij mannen, die als kind misbruik (o.a. door hun moeder) hadden meegemaakt, dit verschijnsel van extra hard werken voor kwam*. Dus zo gek is dat niet, dat jij dat ook zo voelt.
En laat wat jijzelf op papier hebt gezet maar wel lezen aan je begeleidster. Vraag het maar aan haar. Zal ze best wel doen, is mijn inschatting. Bovendien heb jij het anders voor Jan Jul :) opgeschreven en loop je het risico dat de dingen, die jijzelf hebt opgeschreven niet in de uiteindelijke verklaring komen te staan. En als je iets voor haar terug wilt doen, dan weet je vast wel nog wat te verzinnen.
Liefs, veel sterkte en succes ermee,
Janus
* Er stond: ‘De meesten konden met hun ervaringen geen kant op, schaamden zich, voelden zich schuldig, medeplichtig, verdrongen het, werkten extra hard of…..’ Het is hier te vinden (maar er zitten voor jou vrijwel zeker triggers in, dus…):
http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article694486.ece/Misbruikte_jongens_blijken_vaak_affectief_verwaarloosd
(Ik vond dit toen ik naar ‘affectieve verwaarlozing zocht ivm die post voor Newana.)
@ Thian 422
Over het missen van posts.
Bij mij is het nu zo dat, wanneer ik een post plaats, deze tegenwoordig áltijd geplaatst wordt, dus ook wanneer er al andere nieuwe posts geplaatst zijn, die bij mij nog niet zichtbaar zijn. Die Javascript error krijg ik dus niet meer. Die nieuwe posts zie ik dan pas nádat ik mijn eigen post geplaatst heb. Mijn post wordt geplaatst en is tegelijk met de andere nieuwe zichtbaar.
Wanneer ik denk dat mijn post de laatste nieuwe is en daarboven alleen maar oude staan, die ik al gezien heb, dan mis ik die andere nieuwe. Ik denk dat dat bij jou ook gebeurd is, want tussen mijn 391 en 392 – heb je waarschijnlijk ook niet gezien – en jouw 393 zaten maar een paar minuten verschil (maar dat maakt niet uit, want er kunnen ook wel uren tussen zitten.)
Ik kijk tegenwoordig, na het plaatsen van een post van mij, altijd even terug in de lijst of er nog andere staan, die ik nog niet gezien heb. Dat is soms een beetje lastig, want het kan zijn, dat iemand anders al iets heeft gezegd, waardoor een deel van mijn post achterhaald wordt, maar dat is niet zo erg.
Ik vernieuw de pagina ook wel, voordat ik mijn eigen post plaats om te zien of er inmiddels nieuwe posts geplaatst zijn, zodat ik kan zien of er al iets anders is gezegd over datgene waar ik het ook over wil hebben.
Groetjes, Janus.
@Tartarus: ow sorry, ik had het inderdaad verkeerd opgevat wat dat aangaat. Zoals je het nu uitlegt zaten er goede bedoelingen achter. Ik lig ook een beetje overhoop op het moment moet ik zeggen.
Dank je wel Cinner. En Ans. Heel lief van jou die opmerking. En Thian, ja best mogelijk dat we elkaar daar eens tegenkomen. Heb gepraat en ga boor en toor afspraken krijgen. Daarnaast een depressiegroep en god weet niet wat allemaal nog meer.
Als je me ooit ziet, ik ben klein, kaal hoofd (1 mm haar) en praat met een accent. Merk dat ik verval in het Limburgs praten tijdens stress. Lachen. De helft zit van euhum ahum eeeeuh eh wadde? Ken jij Chiel en Angelique?
@ 425
Lieve Janus,
Ben ook tegerlijk heel erg bang, niet afgekeurd te worden en in de bijstand gedwongen te worden de eerste de beste baan te moeten nemen, kan bv niet in grote menigte, wordt ik gek, ben bang dat het dan helemaal mis gaat.
Ben in de bijstand niet beter af.
Als je werkt heb je dat gedonder niet.
Als je afgekeurd, zoals je schrijft, bent staat alles toch op papier, hoe kunnen ze je het dan nog moeilijk maken?? (hoe durven ze het te wagen!)
Heb de link bekeken, schandalig dat er nu pas aandacht voor komt, is al zo lang bekent. En dat zo weinig % mensen kindermishandeling door geven. (Ze wisten het bij mij ook allemaal hoor, maar werd gezegd: daar kunnen ze niets aan doen of het is nou eenmaal zo, mensen zijn zo bang om hun nek uit te steken, heb zelf 2 x aangifte gedaan voor kinderen en problemen gehad maar je hoort het gewoon te melden).
Heb het gemerkt, lees nog even terug nu maar vergeet het ook wel.
Zo chaotisch, ben vandaag mijn rugtas helemaal kwijt geweest, bij iemand laten staan (met portemonnee, papieren, knuffel, alles er in)
Ze gad me geprobeert te bellen maar mijn mobieltje zat er ook in dat hoorde ze, heeft ze geprobeerd iemand anders te bellen. Kwam er zelf achter, had haar telefoonnummer niet, stond in mobieltje. Dus voor de derde keer in paniek want ik wist het niet zeker, op de fiets naar haar toe. Gelukkig met tas naar huis.
Alles voor morgen heb ik op papier staan, leef ik dan op, staan alle tijden en wat ik moet doen en vragen, werkt wel hoor, verzamel dagenlang van te voren alles wat me te binnen schiet op een bloknoot.
Liefs, groetjes Thian.
Lieve Luc,
Heb ook bellen op recept, had bed op recept maar dat zijn ze kwijt en daar ben ik blij om want dat vindt ik moeilijk, bellen als het niet goed gaat om te vragen of ze plaats hebben.
Wat goed dat je bent gaan praten, hulp heb gezocht en het ook krijgt. Het klinkt of je serieus genomen wordt. Laat het maar over je heen komen hoor.
Is raar he.
Ze zijn er erg aardig, ben heel slecht in namen, durf wat ik weet ook niet op te schrijven, zij wel bekende namen voor me, ik heb gesprekken gehad met iemand die gespecialiseerd was in dissociatieve klachten en mishandelde vrouwen, hij zag het ook meteen als ik er niet helemaal bij was, dat was fijn.
Ben eigenlijk steeds op de 3de en 4de etage opgenomen geweest, jij nu ook???? 2 x 1 nacht op de 1e en 2e etage, ging een keer heel erg slecht, wilde me eigenlijk gesloten oplaten nemen en een keer dat er boven geen plek was.
Moet als ik bel ook naar de 4e vragen omdat de meeste hulpverleners me daar wel kennen. Mensen die je echt hebben mee gemaakt kunnen wat gerichter vragen dat vindt ik prettig.
Met die regelingen wordt het wel makkelijker om hulp in te schakelen, omdat je er bekend bent en ze je dossier erbij pakken. Gaat sneller.
Ik schrijf het meestal hier wel als ik opgenomen ben ga dan even naar huis voor de katjes.
Ben niet zo lang, vrij gezet, heb meestal redelijk kort haar als ik naar de kapper ben geweest, en gebruik hier een nickname, een soort mengelmoes van mijn voornaam met aanpassingen.
Spreek geen limburgs, heb vertaling nodig, kan wel een beetje behoorlijk gronings en drents.
Als ik denk je te zien vraag ik wel of je Karin mischien kent, goed idee???
Liefs Thian.
@ Thian 429
Lieve Thian,
Weer even kort (mijn oogjes…..).
Ik laat maar even rusten wat je hebt geschreven op één ding na. Je schreef: ‘Ben in de bijstand niet beter af.’ En: ‘Als je werkt heb je dat gedonder niet.’
Tsja, dat is toch een beetje het idealiseren van een werksituatie. Jij hebt ook – net als ik overigens – hele slechte ervaringen op (je) werk opgedaan. Het is – of kán dat zijn – overal wat.
Maar goed, laat dat voor nu maar even rusten. Zo te zien ben je goed voorbereid. Ik wens je morgen – straks eigenlijk – heel veel succes bij het bereiken van je doelen. En hou je tas in de gaten, hè. :) We horen wel van je hoe het is gegaan.
Liefs en sterkte en nogmaals succes,
Janus.
@Thian: “Als je afgekeurd, zoals je schrijft, bent staat alles toch op papier, hoe kunnen ze je het dan nog moeilijk maken?? (hoe durven ze het te wagen!)”
Dat is geen kwestie van moeilijk maken. Als je bent afgekeurd voor de WIA en je wil te snel aan het werk, kunnen ze jou en potentiele werkgevers in bescherming nemen en afraden om al te gaan werken. dat is om problemen te voorkomen, niet om het je moeilijk te maken. Vaak kan er dan wel een voortraject ingezet worden om langzaam naar werk terug te gaan. Zou me daa niet te druk om maken, je zal nog veel uitleg krijgen bij de arboarts en eventueel arbeidsdeskundige.
Janus doelde waarschijnlijk op afgekeurd in de bijstand zitten. Omdat dat geen ‘echte’ afkeuring is en de bijstand erop gericht is om altijd weer aan het werk te gaan. Maar ik denk eerlijk gezegd dat je daar niet tegen aan zal lopen. Het is ook nog niet aan de orde. Eerst het UWV en daar ben je op voorbereid, afwachten wat daar uit komt. Veel succes!
Ik zat op 2. 3 en 4 zijn wat men zei de sociale afdelingen. Neen, laat niet te veel los ook al zijn de mensen hier op dit forum erg lief.
En dat van Karin, alleen doen als je het kan en aandurft. Zou wel leuk zijn. Aan de andere kant best eng.
Veel liefs, Luc.
(PS, Luc is mijn echte voornaam)
Het was heel erg moeilijk vandaag, de taxi die niet op tijd kwam om naar behandelaar in Denhaag te gaan, toen nog iemand ging ophalen, me niet (in denhaag) kwam ophalen terwijl ik naar de bedrijfsarts (in Rotterdam) moest, elk kwartier gebeld, komt met 10 minuten, toen konden ze de taxi niet bereiken wisten niet wanneer hij zo komen, kwam bijna 1,5 uur te laat.
Gezorgd dat hij me bij het DAC afzette in plaats van thuis, had gelukkig alles voor de bedrijfs arts bij me, begeleidster onderweg gebeld dat ik veel te laat was. (had ruim tijd gerekend maar dit was een grove fout van hun gaven ze toe.
Volgens begeleidster op het DAC zag ik er ondertussen als een uitgewrongen theedoek uit, en wilde me telkens water laten drinken.
Waren net op tijd bij de bedrijfsarts.
Ben tijdens de uitleg telkens weg geraakt, hij had het door, probeerden me erbij te halen, zei dat hij niet dacht dat ik het mee kreeg, had hij gelijk in, heb er echt heel erg lang gezeten volgens begeleidster, bijna 2 uur.
Ook nog iets raars dat ik mijnwerkgever had moeten informeren dat ik papieren van het UWV had gekregen, ik wist van niets. Papieren miste van alles.
Zij en de bedrijfsarts waren erg aardig hoor, maar hij vroeg heel veel en voor de aanvraag van de WIA was het nodig alles te laten kopieren, krijg ik anders heel veel meer problemen, hij zei ook nog dat hij ook kon neerzetten dat ik niet mee werkte, maar dat liet ze niet toe gelukkig.
Heb uiteindelijk moeten instemmen en afgeven, heb het idee dat mijn hele verleden “op straat ligt”. Vindt het vreselijk.
Heb gezegd dat er dingen instaan die niet uitgesproken mogen worden,
daar zou hij een notitie van maken. Ook alle toewijzigingen en indicatie’s zijn gekopieerd. Hele werk verleden en medische verleden moet erbij, hij zei telkens dat hij geen info over me had en geen dossier van me had. Dat dat nodig is voor het UWV en om alles goed te laten verlopen en niet zoals de vorige keer.
Mijn begeleidster hielp me echt hoor, was heel erg lief en zei dat ik het niet meer alleen hoef te doen.
Ben daarna weer op het DAC afgezet, daar ging het slecht, ze heeft me in een stille ruimte even allee laten bijkomen, maar dat lukt niet erg. Ben maar wel mee gaan eten.
Heb net uit een kast papieren de papieren van het ziekenhuis en de vorige keer dat ik (gedeeltelijk af)gekeurd was gevonden, gelukkig anders moeten we het op gaan vragen. Gaan dit morgen door nemen. Krijg binnenkort weer een afspraak voor de rest van de vragenlijsten etc.
Het is dat ik zoveel hulp krijg, anders .., kan het nu niet maken.
Man o man Thian. Moet ook altijd tegenzitten precies. De papieren hebben ze inderdaad nodig en het soort instanties waar je nu mee te maken krijgt staat nu eenmaal bekend als omslachtig en heel traag. Maar toch.
Iets in je verhaal geeft me het gevoel dat men weer eens met de botte bijl bezig was. En dat zint me helemaal niet.
Met die arts heb je nog geluk gehad ondanks zijn kleine dreigement van niet mee willen werken. Heb hele gruwelverhalen gehoord.
Je moet maar zo denken, er doorheen en klaar. Daarna ben je er vanaf. En alle papieren zijn nu eens echt klaar. Toch?
Ik duim voor je maatje. Gewoon slechte dag vandaag. Morgen weer beter. Voor jou gaat dan weer het zonnetje op.
Met liefde denk ik aan jou, Luc.
Lief jullie reactie’s en succes wensen.
Luc,
Wat ontzettend lief van.
terwijl je het zelf zo moeilijk hebt.
Duim ook voor jou hoor,
Knuffel van Thian
@ Thian 434
Lieve Thian,
Wat een gelazer allemaal. Dat taxibedrijf daar kan je dus niet op vertrouwen. Dat heeft je al twee keer binnen korte tijd in de steek gelaten. En dan kunnen ze wel toegeven dat ze fout zaten, maar wat heb je daaraan. Dat zullen ze een volgende keer, als het weer fout gaat, ook wel weer zeggen.
Maar wat goed van je om alles mee te nemen wat je die dag nodig had, anders was het alsnog fout gegaan. En dat je het idee hebt dat je hele verleden “op straat ligt” dat kan ik goed begrijpen. Je wordt gedwongen om aan een wildvreemde hele persoonlijke dingen te vertellen. Helaas is het niet anders (in deze samenleving), maar het is wel heel erg frustrerend, pijnlijk eigenlijk. Maar je hebt niks om je voor te schamen, Thian. Jij niet, anderen wel.
Ik kan goed begrijpen dat de moed je na een dag als deze in de schoenen zinkt. Aan de andere kant heeft je begeleidster gezegd dat je het niet meer alleen hoeft te doen. En dat is heel mooi. Ik denk ook dat die keuringsarts, ondanks of juist dankzij dat het allemaal zo moeizaam verliep, in de gaten heeft hoe het er nu voorstaat met jou. Het is nog niet gedaan, maar er zit wel schot in.
Maar het moet toch mogelijk zijn om dat soort enerverende afspraken op twee verschillende dagen te doen? Zelfs zonder dat gelazer met dat taxibedrijf, kan ik me voorstellen dat die tweede afspraak met de keuringsarts lastig was na dat gesprek in Den Haag. Dat is gewoon teveel van het goede, lijkt mij. Ik doe dat al jaren niet meer. Eén afspraak per dag vind ik meer dan voldoende. Zeker als het van die belangrijke zijn.
Ga maar lekker bijkomen van de emoties. Veel liefs,
Janus.
Lieve Thian en Janus,
Ben er even weer……
Heb zoveel mogelijk gelezen wat jullie en de anderen schreven. Maar jullie vormen wel de spil van dit boek. Ja het is een ontroerend boek al deze post. De werkelijkheid , nog indringender , dan welk boek ook.
Veel wanhoop, maar vooral hoop en liefde. Zo tegenstrijdig, want wat ik lees is vooral geloof in het leven, zo puur.. Afstand willen nemen van het leven, juist omdat men het pure zuivere, bijzondere leven verlangt.
Geen flat karakters, maar groei enorm….
Ik blijf lezen, want ik wil jullie weten…….
Mijzelf aan jullie spiegelen…….. Bijzondere mensen….
Herken veel van jouw “ellende “Thian, bij die bedrijfarts enz. Heb dat twee jaar geleden ook meegemaakt. Moest gedwongen de Wia aanvragen terwijl ik dat niet wilde, zoals je zegt heel je doopceel op straat en niet alleen daar, ook bij de leerplicht ambtenaar, waar ik met mijn zoon naar toe moest omdat hij maanden heeft gespijbeld, tijdens mijn verblijf in het centrum voor psychisch herstel. Een nachtmerrie erbij….
Met mij, hoe gaat het nu met mij….. Intens verliefd, vol hoop, angst, geluk, zweet, en tranen….. In 2006 schreef ik dit gedicht
Als dood nog alleen een woord is
Synoniem met verlangen
Geen consequenties
Meer voor, wie mij “liefhebben”
Dan is mijn keuze gemaakt
Immers er is weinig leven
Meer in dit lichaam zonder gevoel
Zo stralend naar buiten
verminkt van binnen, betekenisloos
eindeloze duisternis
een kwestie van tijd
wanneer ook de buitenglans verbleekt
en ik slechts loodzware massa
het hart verstomd, de glimlach bevroren
in het eindeloze val
9 maart 2006
Nu begin ik te hopen, te voelen, weer te leven, laat dit gedicht achter mij, maar blijf zoeken…. net zoals jullie allemaal.
Liefs Elisabeth
Hallo allemaal,
Er bestaat dus zoiets als een gevoeligheidsgen. Wel ‘zeldzaam’, zoals er staat, maar hoe zeldzaam kon ik niet zo 1 2 3 vinden. Hier staat het hele artikel:
http://www.nu.nl/wetenschap/2064897/sociale-afwijzing-doet-fysiek-pijn-.html
Groet, Janus.
Nog maar een link, nu over antidepressiva:
http://www.nu.nl/wetenschap/2059769/antidepressiva-verdubbelen-risico-op-zelfmoord-bij-jongeren-.html
J.
@ 437
Lieve Janus,
Afspraken in Denhaag plannen ze het liefst achter elkaar aan zodat ik maar 1 x per week heen en weer hoef te reizen omdat dat ook belastend is.
Afspraak bedrijfsarts kwam plotseling, ivm papieren van het UWV, ben dan ook afhankelijk van wanneer, en mijn begeleidster kunnen en het meost zo snel mogelijk omdat er heel veel verklaringen en vanalles moet komen en het moet in de eerste week van september daar binnen zijn, bovendien was de bedrijfsarts op vakantie en gaat mijn begeleidster (DAC) op vakantie. Vondt dat ik maar niet moeilijk moest doen, zonder de papieren kan ook de woonbegleiding niet aangevraagd en dat wordt nu ondertussen toch wel hoog tijd.
Heb met die psychiatrische thuiszorg toen heel veel problemen gehad omdat ik geen 2 afspraken op een dag wilde, dan kwam ze gewoon niet.
Is gisteravond heel slecht gegaan , crissiscentrum gebeld, hij wilde maar dat ik dingen ging doen en ik kon gewoonweg niet meer. Werkte heel erg averechts. Deed vanmorgen niets als huilen wilde alles afzeggen, ben toen behandelaandelaar maar gaan bellen, ze vroeg of het nodig was dat ik naar het crsisicentrum zou gaan, gezegd het niet te weten en dat ik er liever niet heen wilde.
Dat ik een afspraak met begeleidster had, ze wilde een veiligheidsafspraak maken. Dat ik haar belde om 12 uur, mee in gestemd.
Heb ronduit gezegd dat ik na het gesprek met het crisiscentrum alleen nog maar dacht ik wil dood. Vandaar.
12.00 uur was ik iets rustiger, zat bij begeleider, heeft met me geprobeert uit te zoeken wat ik kon doen om te voorkomen dat het verder fout gaat en bij telefoon gesprekken. Gezegd dat douchen thee drinken etc dan allang niet meer werkt, dat het me dan ook niets meer uitmaakt. Op de vraag wat ik thuis kon gaan doen, heb ik gezegd: kraaltjes sorteren en bomen op de muur schilderen, He wat! zei ze.
Is ze blijkbaar niet gewend. Ze was wel heel aardig.
Wilde weer een veiligheids afspraak maken, Gevraagd wat als ik het niet doe, ja wat da zei ze, dat was een goede vraag.
Heb gezegd dat ik dan wel het crisiscentrum bel en zeg dat ik dat met haar heb afgesproken, van haar moet zei ik eerst.
Vond niet dat ik vlak voor haar vakantie het nog moeilijker kon maken.
Mijn begeleidster van het DAC heeft haar nog gebelt, en het met haar doorgesproken. Dat is wel fijn.
En woensdag mag ik naar het maatschappelijk werk voor hulp bij een klacht indienen voor dat vervoer, het is 3 van de 9 keer goed gegaan en een aantal keer dat er gewoonweg geen vervoer kwam als ik er niet achteraan bleef bellen, bleek dan achteraf niet ingepland te staan etc.
Hoop dat dat helpt. Zeur niet over een kwartiertje, wat ze volgens eigen zeggen als speling hebben.
Vindt dat alles vertellen toch wel heel vervelend, komen ook dingen boven water die ik zelf niet meer wist, die papieren zijn ook wel heel erg confronterend en nog uit de periode toen ik nog in de relatie zat. Heb toen blijkbaar een week in het ziekenhuis gelegen.
En chronische dingen die ik blijkbaar mankeer, risico’s die ik loop.
Ook dingen die ze toen niet konden verklaren, buikpijn etc die nu heel duidelijk te verklaren zijn en in de diagnose passen.
Barst van de herbelevingen door alles.
Vindt het wel heel fijn dat ze telkens zeggen dat ik het niet alleen meer hoef te doen, ze met me mee gaat, en later de woonbegeleiding. Het niet meer zo wordt als vroeger. Dat maakt het te wat meer te doen.
Hoe gaat het met de hooikoorts en verder???
Liefs Thian.
Ps. Na het lezen van de link: Ik rageer dus als een tiener op de meeste antidepressieva, veel impulsiever, veel meer zelfmoord toestanden, was instaat van het balkon 2 hoog te springen wat ik gewoon nooit zo doen, breek dan hooguit wat. Gek he.
Hoi Luc,
Wil wel graag even weten hoe het met je gaat, redt je het een beetje,
komt de hulpverlening verder op gang?.
Ja hoor als ik een Luc tegen kom kan ik wel voorzichtig informeren, lijkt me ook wel leuk en wel eng.
Heel veel sterkte, liefs Thian.
Lieve Elisabeth,
goed van je te horen.
Het is wel een idee, het als boek te zien, zou wel willen dat de mensen die beslissingen over de zorg nemen het zouden lezen.
Hoe het leven is met de beperkingen, het suisidaal zijn en de hulpverlening.
Heb het idee dat er nu in het wilde weg wat bedacht wordt soms, zoals de nieuwe regelingen voor het DAC waardoor mensen die er nu stabiel door zijn het soms niet meer kunnen bezoeken in de toekomst.
Wat erg van de aanvraag van de WIA en de leerambtenaar, en dat na een opname. Het is gewoon heel moeilijk he, anders kan het niet?
Wat fijn dat je nog verliefd bent en dat je zo positief schrijf, het zo goed gaat.
Wil graag weten hoe het verder loopt met je hoor.
Liefs Thian
@ Elisabeth 438
Hallo Elisabeth,
Leuk om weer iets van je te lezen. En bedankt voor je mooie woorden aan Thian en mij gericht. Dat deed me goed. Vooral doordat ik een beetje in een low-down periode zit (gaat wel weer over).
En deze zin, die je schreef: ‘Afstand willen nemen van het leven, juist omdat men het pure zuivere, bijzondere leven verlangt.’ is eigenlijk de spijker op z’n kop, met dat verschil dat ik het voor mezelf iets anders zie. ‘Afstand willen nemen van het leven’ betekent in mijn geval afstand willen nemen van dit leven, het leven in deze eh, ‘samen’leving.
Een samenleving waarin menselijk leed, of dat nou lichamelijk of psychisch is, tot handelswaar is verworden en ‘zorg’ een product. Waarin je moet betalen voor hulp. En waarin je door ‘mensen’ moet worden gekeurd. Niet omdat dat in de eerste plaats in ‘t belang is van jouw gezondheid, maar omdat dat in de eerste plaats te maken heeft met het feit dat ze toch vooral geen cent te veel aan je willen uitgeven.
Oké, daar zit een kern van redelijkheid in, maar steeds maar weer dat beknibbelen, beknibbelen, beknibbelen, ‘t is om gek van te worden. En daarbij ben je aan de heidenen overgeleverd, want alleen als je de mazzel hebt dat een keuringsarts echt menselijk is, dan gaat het goed – binnen de grenzen, die hij heeft – maar als het zo’n afknijper is, dan……..
En dan geef ik slechts één voorbeeld, want ik wil jouw humeur niet te veel negatief beïnvloeden in een tijd waarin je eindelijk ook weer eens wat geluk proeft. Ik feliciteer je daarmee en hoop dat het nog lang zo mag doorgaan.
Je weet – heb ik wel eens gezegd, geloof ik – dat ik niet zo’n gedichtenmens ben, maar ik vond je gedicht erg treffend. (Ga je die ook publiceren in je boek, als je dat doorzet?) Eén zin sprak me erg aan en dat is deze: ‘wanneer ook de buitenglans verbleekt’. Want inderdaad, wat gebeurt er dan….
Ik wens je nog veel geluk toe,
Janus.
@ Thian en Luc,
Zeg, niet om het één of ander, maar mochten jullie mekaar een keer (heel voorzichtig!) tegen het lijf lopen, dan krijgen wij het hier toch wel in geuren en kleuren te horen, hè? (Big smile)
Janus.
Thian, ik wil ook reageren op 441, maar dat zal wel morgen pas worden, voordat ik dat af heb. (Heb morgen ook nog het eea te doen.)
Hallo Allemaal,
Ik zit nu al een paar uur te lezen hier, en ben nog niet verder gekomen dan de eerste tientallen reacties op pagina 1 (die van 2008)
Ik ben zelf ook op het punt gekomen dat het genoeg is geweest, na jaren vechten, iets opkrabbelen, en daarna weer wat verder terugglijden, en dat al vanaf mijn 15e, nu 34 jaar lang. Alles wat ik opbouw raak ik weer kwijt, nu en in het verleden. Afgelopen zondag, na een dag bij vrienden van mij, war ik een fijne dag heb beleefd, maar ook weer eens pijnlijk werd geconfronteerd met wat ik allemaal mis, heb ik besloten dat het genoeg is geweest, ik wil niet meer (na 34 jaar vechten en een mislukt leven). Vandaar dat ik ben gaan googelen en hier terecht kwam. Mijn gevoelens zijn de afgelopen jaren afgestompt, ik weet niet meer wat ik voel, wat waar is en wat niet. Ik weet niet eens wat ik voel voor mijn dochter, en nu ze me van het ene op het andere moment laat zitten en geen contact meer wil (ze woont bij mijn ex) kom ik er ook niet uit of ik teleurgesteld ben of juist enorm woedend om de harteloosheid van iemand waar ik alles voor over had. Ik weet niet wat ik voel of zou moeten voelen, zover is het nu.
Ik heb echter wel gemerkt dat ik nog steeds gevoelens heb, al komt het er nog zo moeilijk uit, want na het lezen van jullie verhalen, en terwijl ik dit tik, heb ik voor het eerst in jaren de tarnen in mijn ogen, van mijn en jullie verdriet.
Het is al laat, en ik heb niet meer de energie om nu nog mijn verhaal te vertellen, en ervaringen uit te wisselen. Als ik tijd van leven heb komt dat nog wel. Maar ik ben diep geraakt door jullie verhalen, en het onbegrip dat jullie vaak tegenkomen, net als het begrip wat jullie ook krijgen. Ik heb precies hetzelfde.
Iedereen veel sterkte en misschien tot later.
@ Auke 446
Hallo Auke,
Van de ene nachtbraker aan de andere. Ik ben ook al heel moe, maar doordat ik eerder op de avond al een paar uur geslapen heb ben ik nu nog wakker.
Ik wil je op dit moment alleen maar laten weten, dat iemand hier je al gezien (gelezen) heeft. Ikzelf ben hier ook begonnen als lezer, net als jij en weet dat het een heleboel is. Het is goed om al die verhalen te lezen, maar ik wil je toch op een periode wijzen, die hier kort geleden heeft plaatsgevonden en waaruit je goed kunt opmaken hoe het hier kan gaan.
Ga dan lezen op dit deel II vanaf post 226, die avond, nacht en opvolgende dag. Korte inleiding: Thian kampt, soms heel erg en dan weer wat minder, met suïcidaliteit. Om te voorkomen dat ze in een impuls toch tot zelfdoding over gaat heeft ze allerlei voorzogsmaatregelen genomen, waaronder het niet in huis hebben van een grote hoeveelheid medicijnen. En toe gebeurder er dit.
Ik denk wel dat je reacties zult krijgen, want zo te lezen ben je hier aan het goede adres. Leuke naam trouwens, Auke.
Vriendelijke groet,
Janus.
Hey Auke…ja je VOELT. Want zelfs “het gevoel” dat je “niet meer voelt” is een gevoel. Zeer herkenbaar. Bij mij is dit dan een mix van gevoelens van pijn, diep gemis, erge ontgoocheling,verdriet…en ja zelfs ‘kortstondig geluk'(en de daaropvolgende gebruikelijke val). Dan krijg ik het gevoel dat ik niet meer voel. Raar, weet niet of je me begrijpt. Hoop erg dat je nog tijd van leven hebt en je gevoelens hier kwijt kunt.
Heb de laatste tijd hier erg mooie dingen gelezen, bv de teksten van Ans rond ‘mensen’ (vrienden) (ZOOOO herkenbaar) en van Thian rond tegenstellingen. Wou soms zoveel schrijven….lukt niet….zit nogal serieus diep. Blijf wel lezen. Voel mee met iedereen. En als ik me dan zo superslecht voel, dan denk ik aan woorden van Ans: het geeft niet het geeft niet dat je je zo slecht voelt. Dat biedt wat troost. Lieve Ans, wens je veel succes met je nieuwe uitdagingen vanaf september….hoop dat je veel lieve mensen leert kennen, zielsverwanten…(laat de deur nu maar even op een kier voor hen).en dat je volledig jezelf kunt zijn. Hoop dat je soms nog eens schrijft, want alles wat je schrijft is ZO (soms pijnlijk, soms heerlijk) herkenbaar voor mij. Heb een uiterst grote bewondering voor je moed en doorzettingsvermogen!!! Zie je graag, zelfs met je ‘innerlijke woede’ en af en toe ‘neplachen’. Goh….ja….
@ Auke 446
“Ik weet niet wat ik voel of zou moeten voelen, zover is het nu.”
Dat klinkt al weer anders dan het is genoeg geweest.
Een ex, een dochter die niets meer met je te maken wil hebben, 34 jaar vechten en een mislukt leven… maar ook vrienden met wie je afgelopen zondag een fijne dag heb beleefd.
“misschien tot later”
Dat hoop ik wel, want ik ben geïnteresseerd in je verhaal en ben er zeker van dan je hier niet alleen een luisterend oor maar ook reacties zult krijgen waar je wellicht iets aan hebt.
De eerste tientallen reacties op pagina 1…
Achter wat ik toen schreef sta ik nog steeds, maar dat zal je niet verbazen.
Jij ook sterkte toegewenst!
Met vriendelijke groet,
Henk.
@ Janus 385
Het blijft hangen, dus ik kom er toch nog maar even op terug…
“Ik heb daarbij nog even met zijn vrouw gesproken en gezegd: had ik het maar geweten, dan had ik als lotgenoot met hem kunnen praten. ”
Het woord lotgenoot bevalt me allerminst.
Niet ten opzichte van de vrouw van de winkelier… en niet ten opzichte van mij.
We zitten niet in hetzelfde schuitje, varen hooguit op dezelfde zee.
Invoelend vermogen, compassie, is mooi, maar laten we niet pretenderen elkaar te ‘kennen’.
Erkennen is mooi, herkennen gaat meestal te ver en is vaak heel irritant.
Niets vervelender dan “dat heb ik ook…” en daarna een verhaal dat kant noch wal raakt.
Als je lotgenoot van de winkelier was geweest, had je hier niet meer geschreven.
Dit wilde ik toch nog even kwijt…
Met vriendelijke groet,
Henk.
Lieve Emma,
Wil even schrijven dat ik aan je denk, en het erg naar voor je vindt dat het zo’n moeilijke tijd voor je is.
Heel veel sterkte, liefs Thian
@ 446
Hallo Auke,
Het is veel om te lezen he, neem je tijd maar hoor en schrijf ondertussen, het is zoals Elisabeth zo mooi schreef: een heel boek geworden.
wat ik me afvraag is hoe oud je dochter is, en of ze mischien beinvloed kan worden waardoor ze je niet wil zien. (heb dit bij een vriendin zien gebeuren) vandaar, Lijkt me hoe dan ook heel erg moeilijk voor je.
Heb ook telkens het gevoel en letterlijk alles kwijt te raken, en het niet meer kunnen opbrengen van het oppakken laatstaan opnieuw iets waar ik helemaal tegen aan trap.
Heb wel gemerkt dat er als alles weg lijkt te vallen er toch telkens iets nieuws komt, hulp (uit onverwachte hoek), kleine dingetjes, iets, iemand, wat dan ook, iets wat waardoor het weer even de moeite waard lijkt, waardoor ik het weer even red.
Blijf maar schrijven hoor, het is wel een beetje verslavend, zoals Ans al eerder schreef, kan het niet laten. Hoop dat het jou een klein beetje kan helpen.
groetjes Thian
@ 425
Lieve Janus,
Wilde toch nog even reageren op wat je schreef toen.
Ben blij dat de prostitutie niet zover gelegaliseerd is.
en die club daar nog niet aan doet, je weet maar nooit.
Arbeidsethos: Lijkt me moeilijk alles is op werken gericht, eerste woorden bij kennis maken (behalve bij ouderen en in sommmige culturen, hoe heten je ouders en wat doen ze), is al snel wat doe je vooor de kost.
Hoe reageer jij daarop?, heb je erg veel last van? lijkt me heel moeilijk
Gebruikte het zelf als het weer was besproken.
Terwijl ik zelf ook werkeloos ben geweest merk ik nu hoe moeilijk het kan zijn.
Nu als ik iets maak, een schilderwerk, poppekleertjes, kaarten, pompoenvogels, etc wordt meteen de opmerking gemaakt dat kun je verkopen, kun je je werk van maken. En ze willen het ook nog kopen.
(mag gelukkig op het DAC niet handelen)
Moet niet denken aan de stress bovendien zou je btw moeten afdragen, is niet haalbaar.
Denk ook dat vrijwilligerswerk onder gewaardeert wordt, terwijl het steeds meer het regulierewerk bv in de zorg, moet vervangen, en er steeds meer mee instant gehouden wordt, wat zonder vrijwilligers zou komen te vervallen.
Liefs en groetjes Thian
ps natuurlijk krijgen jullie het in kleuren en geuren te lezen als luc en ik elkaar werkelijk zouden ontmoeten in het cissiscentrum.
@Auke 446. Mislukt is een leven pas als er niet geleefd wordt, denk ik. En zo te horen heb jij dat wel gedaan. Opbouwen en kwijtraken, is dat niet precies waar het leven over gaat?
Je schrijft dat je na een gezellige dag met vrienden beseft wat je allemaal mist. Maar wat heb jij allemaal wat zij niet hebben?
Als ik je dochter was zou ik misschien wat afstand willen, om wat er allemaal gebeurd is enzo. Maar vergeten zal ze je nooit. Laat haar maar even. Misschien kun je een brief schrijven aan haar zonder het op te sturen waarin je je diepste gevoelens laat blijken. Jouw liefde voor haar neemt niemand je af, het is helemaal van jou en jij mag ervan genieten dat je dat in je hebt. Het komt later vast goed, als ze volwassen wordt en beseft wie jij bent. Het enige wat wij kunnen doen is een goed voorbeeld geven denk ik: ongenadig goed zijn voor jezelf, wat je ook weer aantrekkelijker maakt voor vrienden en familie. Is nog een hele klus overigens, daar niet van.
@Henk 450. Dat ‘lotgenoten’ in het bericht van Janus stuitte mij ook een beetje tegen de borst weet ik nog. Toch hebben we wel iets gemeenschappelijks hier dacht ik zo.
Ik denk vaak aan jouw woorden die je ergens schreef: we zijn hier maar even, de mensheid zal waarschijnlijk niet erg lang op deze aardbol rondlopen. Dat vind ik ook een troostende gedachte. Vaak kijk ik naar de lucht en denk ik: laat ik er nog even van genieten, nu we er toch zijn.
@Emma 448. Jouw bericht gaf me kippevel en tranen. Volgens mij ben jij nog veel moediger! Voor mij is het niet zo moeilijk. Ik heb best een goed leven gehad en nu alles tegenzit kan ik genieten van hele kleine dingetjes, ik heb niet veel nodig om me een beetje gelukkig te voelen. Ik was laatst begonnen aan een lijstje van bijzaken waar ik hoofdzaken van heb gemaakt in het leven. Laat ik het hier ook opschrijven. En als ik straks hier misschien wegblijf (als het me lukt) dan zal ik in elk geval altijd aan jullie blijven denken! Ik stuur je in gedachten alle liefs en goeds die ik kan verzamelen. Mooi mens dat je bent!
Lieve Magnani, ik denk ook altijd aan jou en aan hoe ongelofelijk zwaar het voor je moet zijn. Ik hoop van harte dat je geen hekel aan jezelf hebt maar dat je een beetje kunt accepteren hoe het op dit moment is. En dat je de hulp en steun kunt regelen die je goed kan gebruiken. Want virtuele knuffels zijn leuk natuurlijk maar doen niet echt iets praktisch gezien.
ps: het lijstje met bijzaken waar ik hoofdzaken van heb gemaakt in het leven volgt nog, daar schaaf ik nog wat aan.
En Thian, ik vergeet jou nooit hoor, zo moedig en mooi als jij bent. Ik zie je voor me met je katjes om je heen en al je lintjes (opgespeld op een mooi jasje, hoewel het daar nu veel te warm voor is). Veel liefs, en een knuffel.
ben een beetje sentimenteel, maar ja, ben mens dus.
Ook hier terechtgekomen na diverse sites over zelfmoord gelezen te hebben. En veel raakt me, diep, erg diep.
Ik herken veel, en ik wil ook niet verder meer. Ik ben op, leeg helemaal leeg. 5 jaar geleden een vrouw leren kennen, alle2 gaan scheiden en gaan samenwonen. Met ups en downs, vaak kort uit elkaar maar we trokken altijd weer naar elkaar toe, zo sterk, zo onvoorstelbaar sterk. 3 x verhuisd voor haar, laatste keer naar bijna het uiterste puntje in Zeeland waar haar kids en kleinkids wonen, en ik kom ujit het midden van het land dus een flink stuk, bijna 200 km. Maar alles had ik ervoor over, en zij ook. En toch ging het mis daar doordat ik vanbinnen zoveel angst had opgebouwd dat ze weer weg zou gaan en ik soms spontaan woede uitbarstingen had, de angst kreeg soms een uitlaatklep. Naar de psychiater en psycholoog om die angst weg te krijgen, maar het was te laat, ze kon er niet meer tegen. Toen ik eens thuiskwam was ze weg. We hebben toch contact gehouden en ze heeft me met alles geholpen, eten, huishouden, verhuizing terug etc. Nu ben ik hier en niemand die kan begrijpen wat ik voel. Zij zit zo diep, zonder haar lukt me niet. De pijn word erger en erger. Iedere dag huilend wakker worden en huilend de dag door komen. Het lukt me niet meer. Zij maakte dat ik voelde dat ik leefde, en samen hadden we altijd veel lol. Nu is dat weg en de dag, de avonden en de weekenden zonder haar doorkomen? Alleen maar denken aan haar, tegen haar praten in gedachten. Ik ga steeds harder malen en malen. Wij hadden iets speciaals, zo heftig, zo mooi. We weten alle2 dat we nooit meer zoiets meemaken met een ander, dat zullen voelen.
Veel pills opgespaard die ik van de psych heb gehad al die tijd. Dit speelt nu al 4-5 maanden. En ik hoop en bid dat God me kracht en lef geeft om ze allemaal te slikken.
Ze weet hoe ik eraan toe ben nu en ze probeert me op te peppen via msn enzo maar ze merkt dat dat bijna niet meer lukt. Ze waarschuwt me vaak om geen pillen te pakken.
Maar weer bij elkaar? weer die spanningen door die angst in me? Nee dat wil ze niet.
Ik zit maar wat te malen alleen, nergens geen zin meer in. Meubels opgeslagen hier, chaletje gekocht om toch maar te kunnen wonen.
Terug waar ik vandaan kom maar mijn hart ligt in Zeeland, bij haar.
Zo leeg, zo zinloos alles. Op, voorbij, mijn leven is geleefd. Het begon met haar en het zal eindigen nu ze weg is.
Zij en ik kunnen alle2 niet begrijpen waar dat gevoel vandaan komt bij me, steeds meer van haar gaan houden. Ik zei weleens tegen haar; het kan niet gezond zijn zoveel van iemand te houden. Ik weet nu dat dat waar is.
Afstand nemen, nee dat zal me echt nooit lukken. Er was iets speciaals tussen ons en dat is niet meer. Zij heeft het er erg moeilijk mee maar kan er redelijk goed mee omgaan. Ik niet, eten en drinken gaat redelijk en toch val ik flink en snel af, het verdriet vreet me gewoon op.
Zelfvertrouwen, zelfrespect, vreugde int leven. Door haar had ik dat, nu kruip ik weg en verschuil ik me voor iedereen. Niemand praat graag met iemand die altijd down is en tranen in zijn ogen heeft.
Gaan slapen en bidden om niet meer wakker te worden, iedere avond doe ik dat.
Het moment zal komen dat het echt genoeg is voor me, zonder haar is mijn leven geleefd.
@ 455
Lieve lieve ans,
Wat ben jij dapper, ik kijk uit naar je lijstje.
(gaat niet zo goed nu, mischien kan ik er ook wat uit halen)
Heb genoten van de lieve en soms direkte , en spontane reactie’s en
zal je niet vergeten, soms lees ik even een stukje terug.
mischien toch wel een boek?
Blijf jij maar sentimenteel hoor,
liefs en knuffels Thian.
Hoi Bert,
Moest eerst even op Ans reageren hoor ze is zo’n schat.
Wat klink jij verdrietig, en heb je veel mee gemaakt de laatste tijd,
vindt het echt heel erg voor je.
Weet je psycholoog hoe het echt met je gaat? zou zo graag voor je willen dat je je begrepen zou voelen.
Schrijf maar hier hoor, we weten allemaal hier hoe moeilijk het leven is, ook ik zelf.
Het lijkt een beetje of ik de andere kant van zo’n relatie heb mee gemaakt, agressie komt vaak uit angts voor he. Maar er speelde veel meer en hefigere dingen mee hoor, maar hij was ook bang dat ik weg ging. Heb me er letterlijk en met levensgevaar uit moeten vechten.
Je maakt dat ik naar de andere kant ga kijken.
Wees voorzichtig met medicijnen, in de zin dat ze niet altijd doen wat jij wilt, je er afhankelijk, lichamelijk en of geestelijk beperkt uit wakker kan worden, hen zelf ook de neiging om er oa met medicijnen er een eind aan wil maken dus begrijp dat wel hoor.
Zelf red ik het door naar de kleine dingen te kijken, beetje bij beetje, dag voor dag. Het blijft heel moeilijk.
Ik heb het zolang alleen gedaan, maar er zijn zoveel mensen die me proberen te steunen en te helpen dat en daar ben ik heel erg dankbaar voor, daardoor vecht ik door zolang het nog gaat.
Heb nu een afspraak dat ik iemand maandag weer zie, mag mailen als het niet gaat, denk dan maandag moet haalbaar zijn. Zo gaat het door.
Hoop dat je blijft schrijven en ik je niet afgeschrikt heb hiermee.
Heel veel sterkte, groetjes Thian.
Misschien hebben sommigen hier er iets aan. Er is een nieuw boek verschenen van Alice Miller: “Vrij van leugens”. Over de oorzaken en gevolgen van kindermishandeling.
@Thian 458
Dank je voor je medeleven, maar het gaat van kwaad tot erger met me. En nee de psycholoog weet niet hoe het nu met me gaat, ik had er 2 in Middelburg maar ik ben nu dus verhuisd naar het midden van het land. Ik moet nog hier naar de dr. toe en een verwijzing halen. Maar eerlijk gezegd praat ik liever niet meer over mijn allerdiepste ik, met wie dan ook. Tegen haar kon ik dat, zij heeft me open gemaakt, alles durfde ik te vertellen, wat ik voelde, wat me bewoog, mijn diepste wezen legde ik bloot tegen haar. Misschien heeft ze me wel te open en te gevoelig gemaakt.
En idd ik heb erg veel meegemaakt de laatste 3 jaar samenwonen met haar. Ze was regelmatig weg, dan weer heimwee naar haar kids en kleinkids, dan weer omdat ze dacht dat ik nog mijn ex terugwilde. Dan weer omdat mijn angst de kop opstak.
Maar steeds kwam ze terug, soms de dag erop al, soms na een paar dagen en soms na een paar weken. Maar ze kwam altijd terug, zo onvoorstelbaar sterk tussen ons. We misten elkaar al als we ieder aan een andere kant van de tuin stonden.
En nee ik ben nooit lichamelijk verkeerd bezig geweest tegen haar. Zoiets doe je gewoon niet. Maar woorden kunnen pijn doen, vaak meer dan lichamelijk. En soms flapte ik er maar wat uit waarvan ik later dacht; stommeling hoe kom je daar nu bij om dat te zeggen??
Maar angst doet rare dingen met iemand. En in mijn geval gaf het natuurlijk ook een voedingsbodem voor de kweek van wantrouwen jegens haar terwijl dat eigenlijk nergens voor nodig was.
Ik durfde niet meer weg, bang om thuis te komen en ze er niet meer zou zijn. Zij durfde ook niet meer weg want ze wist goed wat ik voelde. Alle2 een gevangene van mijn angst.
Het ging zelfs zover dat als ik ze binnen nergens zag ik in totale paniek het huis afzocht naar haar met knikkende knieen. En dan was ze gewoon buiten met de was ofzo bezig. Thuiskomen van mijn werk was een gruwel, met angst en beven en knikkende knieen uit de auto stappen en als 1e naar de kapstok kijken; hangen al haar jassen er nog? En vaak was dat dus idd niet zo, totale ontreddering bij mij. Dit heb ik haar pas verteld en ze schrok ervan; zo kun je toch niet oud worden met mij zei ze. Dat wil je niet en dat kun je niet. Straks als je hier weg bent kun je je angst achter laten.
De laatste 2 dagen van de verhuizing hebben we veel gepraat en gehuild samen, waarom moet zoiets moois en heftigs zo eindigen? wij weten en snappen het gewoon niet. Feit is gewoon dat ze niet meer met mijn emoties en angst kon omgaan. Toen de verhuizers er waren moesten we samen steeds het balkon ofzo opvluchten, staat zo raar anders, zoveel verdriet en tranen tegenover vreemden.
Vanmiddag zijn mijn 2 zoons ff langs geweest, ik barstte steeds in tranen en snikken uit; ik wil zo niet verder brulde ik uit. Ze hebben geprobeerd mij te troosten maar dat lukt niemand. Na 3 kwartier zijn ze maar gegaan. Ze proberen me overal mee naartoe te praten maar ik heb er geen zin meer in. Met haar naast me leefde ik. the love of my life, ja dat was ze. Wat wij samen hadden maken anderen niet mee in hun hele leven, zo heftig en onstuimig, zo mooi en toch soms zo rot. Al die slechte momenten tezamen zijn slechts een fractie van onze tijd samen, maar o zo allesbepalend. Mooie momenten worden vaak vergeten, de slechte blijven vaak voor in de herinnering liggen, ook al ben je nog zo gek op elkaar. waarom is dat nou toch?
Nu zonder haar is alles gedoofd, weg liefste,weg zon, weg engel,weg allessie,weg plezier, weg leven.
Niemand die me echt begrijpt, niemand waar ik alles kwijt kan, niemand om samen ff mee uit te huilen. Ik zou zo graag nu willen uithuilen en troostende en begrijpende armen om me heen voelen, ik zit weer te janken nu.
@ Thian, 411 en 441
Lieve Thian,
Ik heb vandaag maar eens m’n gemak ervan genomen. Lekker in de zon gelopen enzo. Toen ik vanavond rond achten hier ging kijken, zag ik een enorme hoeveelheid posts. Ongelofelijk. Maar ik ga toch eerst even terug in de tijd, want jij hebt al een paar keer gevraagd hoe het met me gaat, oa met mijn hooikoorts en suïcidaliteit op dit moment. (Grappig om deze twee totaal verschillende dingen nu naast mekaar te zien staan.)
Mijn hooikoorts wordt geleidelijk minder, maar ik heb nog wel last van mijn ogen. Slijmerig enzo en ook mijn traanklieren zijn nogal eens van slag. De ene keer heb ik erg vochtige ogen en de andere keer weer te droge. Ik heb soms last om naar het scherm te kijken, moeilijk focussen. Die hooikoorts is over zo’n twee weken wel weer over, maar die traanklieren? Dat is afwachten, want ik geloof dat ik dat ook al eerder had. (Teveel inspanning?)
Verder zit ik weer in een driedubbele dip, doordat mijn bioritmen weer alledrie in de min staan. (Had ik een tijdje geleden ook, weet je nog?) Alleen duurt het nu wat langer. Niks om me zorgen over te maken – eigenlijk is het een natuurlijke rustperiode – en gaat weer voorbij. Maar ik ben wel heel erg traag op dit moment – trager dan meestal al het geval is – en dwaal ook meer af dan anders. Voel me ook wel wat depri, maar ook dat hoort erbij. Het is meer een gevoel van bezonken zijn. (Niet te verwarren met beschónken zijn, want dat is heeeeeeeeeeeel wat anders.)
Hoe het nu met mijn suïcidaliteit staat, laat ik toch even rusten, want dat wil ik erg zorgvuldig beschrijven. Ik ben al in ‘t klad bezig, maar dat vergt meer tijd dan ik aanvankelijk dacht. (Zie mijn hierboven beschreven traagheid.) Bovendien komt er meer bij kijken, dan ik aanvankelijk dacht. Ik ben wel driftig aan het meelezen hier, maar laat beantwoordingen even rusten tot ik die volgende post af heb.
Liefs, sterkte en groetjes,
Janus.
Bert, je bent niet alleen… Ik weet maar al te goed wat je voelt.
Thian, lieve Thian. Denk laatste tijd vaak aan jou. Waarom dat alles met je is gebeurt. En wat je meemaakt nu. En je strijd. Waarvan ik stiekum hoop dat je hem zal winnen. Want ik hoop je eens echt te ontmoeten in het centrum. Om te luisteren.
Niet aanraken, dat weet ik, Dat maakt je bang. En brengt herinneringen.
Gewoon. Mischien met elkaar kunnen lachen. Of dieren kijken.
Ik weet dat ik niet mag zeggen ga nooit weg, want dat is niet aan mij, ons. Maar toch.
Ben ik egoist om iemand waar ik veel om geef, ook al is het via internet, bij me te willen houden? Weet niet. Hoop het niet.
Met mij. Up en down. Hulpverlening is depressiegroep die start october bij PsyQ. Tot dan gesprekken van 15 minuten. 1 x per week. Hoe gaat het met je? Dat geneuzel. Of ik beter wordt? Weet niet. Zit veel te diep nu. Ik hoop het.
Ik hoop dat ik sterk genoeg wordt om de uiteindelijke keuze te maken. Een keuze die al jaren door mij is uitgesteld.
Soms leef ik even, flakker weer op. Daarna weer in het zwarte. Eigen schuld. Ik gebruik geen medicijnen omdat ik heftig hierop reageer. Mijn lichaam is niet aan pillen gewend.
Genoeg over mij. Thian blijf sterk. Laat je niet kisten. En al klinkt dit zo cliche, ze komen uit het diepst van mijn hart. Dag maatje.
Luc.
Nog een url om te lezen als je/jullie willen. Ik probeer(de) hier naar te leven. http://www.fleurdelis.com/desiderata.htm.
Bert. Als ik je zo hoor, als ik dit nog eens lees. Bel aub het crisiscentrum in Rotterdam man. Zij kunnen je wel een arm bieden. Echt waar.
En de psych daar. Die haalde in 2 uur alles uit me wat ik in jaren nooit kon uitleggen tegen anderen. Naam weet ik niet maar het is een indonees.
Telefoonnummer centrum is 010 4763944. In Rotterdam.
Hoe je er moet komen. Pak voor mijn part een taxi maar ga naar daar toe. Die gevoelens van jou ken ik. En dat krijg je niet opgelost met alleen maar met dit forum.
Thian, post 462. Heb een zin verkeerd geschreven. Stiekum is buiten de context. Natuurlijk wil ik/willen wij dat je hem wint. Stiekum hoort bij het eens willen ontmoeten. Sorry lezers voor de fout in deze.
@ Ans 454
Ik schrijf niet dat we niets gemeenschappelijks hebben.
“We zitten niet in hetzelfde schuitje, varen hooguit op dezelfde zee.”
We laten zien wat we willen/kunnen laten zien, reageren (of niet) op wat we lezen… vullen in wat we niet weten en maken van elkaar mensen die we denken te kennen.
Gemeenschappelijk zou kunnen zijn dat we in zwaar weer zitten, maar over de kwaliteit van de schuitjes en het zeemanschap weten we volgens mij te weinig om over lotgenoten te spreken.
Maar goed, misschien ben ik overgevoelig op dit punt. Ben in mijn leven iets te vaak mensen tegengekomen, die hun reactie begonnen met “dat heb ik ook…”.
Depressie… “ik ben ook wel eens somber…”
Migraine… “ik heb ook wel eens hoofdpijn…”
Suïcidaal… “ik zie het ook wel eens niet meer zitten…”
Enzovoorts.
Het lijkt soms wel of het een wedstrijd is en daar denk ik aan bij het woord ‘lotgenoten’.
Ennuh… ik wens iedereen een behouden vaart.
Met vriendelijke groet,
Henk.
PS
Een schuitje dat het niet redde…
http://www.youtube.com/watch?v=QgTRjwITfY4
Hadden ‘wij’ iets voor Hilde kunnen betekenen ?
Heeft het zin om deze vraag te stellen ?
Het duurt (blijkbaar) ‘iets’ langer dan twee maanden om haar los te laten… soms lukt dat nooit meer, maar weet je het een plaats te geven achter een deur waarvan jij de sleutel hebt.
Lief maatje,
Het gaat hier ook even niet best, bij de benen en armen open gekrast vannacht, crisiscentrum gebelt, lukte me niet om te zeggen wat er was, dus ja wat kun je verwachten. Kon niet zeggen dat ik dood wilde.
Als ik mensen goed ken, weet wat ik aan ze heb dan kunnen ze me soms aanraken, bij de bedrijfsarts, raakte de begeleidster me aan om me te troosten, en haar mag ik erg graag, vertrouw ik mischien wel een beetje, maar dat kon ik niet hebben op dat moment (vond het juist wel erg lief van haar), ze observeert me en lijkt precies te weten waar ik ben.
Ze vindt me zo makkelijk in de omgang, om me te helpen, terwijl anderen geen raad met me weten. Daarom is het fijn dat zij de overdracht doet naar de woonbegeleiding. Mocht daarna ook nog naar haar komen zei ze.
Lief he.
Hoop zo dat je wat aan die groep gaat hebben, weet niet wat het inhoudt hoor, maar alles wat je helpt is goed toch…
Geef het een kans hoor, het duurt zo lang he, het andere kan altijd nog, strijd je nog even met me door??? weet dat het moeillijk is hoor.
Merdicijnen werken bij mij vaak averechts, toch ben ik blij dat er nu wat is dat een heel klein beetje ondersteunt, anders zou ik nu helemaal gek worden van alles dat op me af komt.
Ben stiekum (niet voor geschreven) begonnen met een kwart tablet, toen een halve een paar dagen en daarna pas de voor geschreven hele.
Om te zorgen dat het niet zo heftig als eerder zou kunnen worden, heb wel ervaren dat de werking eerst heel heftig is maar als je aan de medicijnen went veel minder heftig, meer een beschermend laagje dat de moeilijke dingen net wat meer op afstand houdt.
(als ik die dingen niet vergeet in te nemen) Het allemaal net wat meer te overzien en iets meer haalbaar lijkt.
(gebruik voor het slapen gaan antidepressieva en en een slaaptablet waar ik al weken doorheen ga, maar kan wel blijven liggen en rusten.
Over dag gebruik ik een antipsychotica dat vermindert de prikkels die je op je af krijgt wat, houdt de grootste pieken tegen.
Behalve als het allemaal zo heftig is, maar dan zou het zonder ws nog veel heftiger zijn.
Ben het helemaal eens met je tekst naar Bert, daar zou hij de hulp krijgen die hij nodig heeft als hij dat wil. En in alle grote plaatsen is een crisiscentrum heb ik gehoord.
Liefs en een knuffel, Thian
@ 460
Hoi Bert,
Je klinkt heel erg verdrietig, ik denk ga juist wel achter die verwijzing aan, mischien kunnen ze je helpen met die angst.
Je weet maar nooit en mischien is het te proberen.
Juist omdat je daardoor mischien toch de relatie met je vriendin kunt redden als je er wel over praat.
Ze kunnen echt wel veel hoor.
Ze willen zelf mij proberen te behandelen in een specialistischcentrum, terwijl ze niet weten of ik echt behandelbaar ben en het volgens hun heel erg lang gaat duren (gem. 6 a 7 jaar en daar redden ze het bij mij ws niet mee) Twijfel er zelf ook heel erg over hoor.
Mischien zou het wel goed zijn om bij een nieuwe therapeut te beginnen, schone lei, het kan zijn dat je iemand treft waarbij het klikt.
Weet je en zelfmoord kan altijd, elke dag, ieder moment nog.
Dat blijft, maar een kans op hulp, je weet het niet, dat kan je aanpakken en mee stoppen als het niet gaat, je weg er in zoeken.
Daarom ga ik nog evendoor, vecht ik door, omdat er mensen zijn die wel echt willen helpen, alhoewel ik het heel vaak ook niet meer zie.
Alsjeblieft zou zo graag willen dat je het advies van Luc op volgt, je kunt ook zo,n informatie nummer (nummercentrale hoe heet het?) bellen en vragen naar een telefoon nummer in je eigen woonplaats, of bellen naar Rotterdam en daar verder vragen.
Daar proberen ze je echt wel te helpen, kunnen door verwijzen etc.
Heel veel sterkte Thian.
Lieve Janus,
heb het gelezen,
Doe maar rustig aan hoor,jij,
het komt allemaal wel, zoals het gaat, geniet maar van het zonnetje,
hoop dat je weer wat opknapt. (van alles)
Heb bewondering voor hoe je bij je zelf herkent wat er gebeurt,
en kan weet wat je kan doen, hoe je voor ogen houdt dat het tijdelijk is.
Is een voorbeeld voor me.
liefs, groetjes.
Thian
Bert, deze is niet voor jou, want ik denk dat jij in de situatie waarin jij je bevindt, weinig ruimte hebt voor humor.
Stukje lachtherapie.
Zeg Luc (464),
Leuk hoor, dat corrigeren. Maar bedoel je nu dat je Thian een keer stiekum wilt ontmoeten of bedoel je dat je stiekum hóópt om haar een keer te ontmoeten.
Dat eerste kan ik natuurlijk niet goedkeuren en dat tweede lukt van geen kanten, aangezien je er hier over schrijft.
Dit alles met een zeer brede grijns ingeklopt,
Janus.
Meligheid kent geen tijd. :D
Luc, dit is een plagerijtje, hè. Ik twijfelde of ik het kon plaatsen, maar ik vond het toch echt te leuk. (Ja, mensen, ik ben er zoëen, die lacht om zijn eigen grappen.) ‘t Kan zijn, dat je er helemaal niet voor in de stemming bent – wat voor humor van belang is – maar toen herinnerde ik mij dat je jazzmuzikant bent (geweest)…… :)
Lieve Thian, lieve Thian,
Net nadat ik mijn lolbroekerij aan Luc had gepost, zag ik jouw 467. Ik kreeg tranen in mijn ogen.
Ik ga je nou toch echt vasthouden ook al vind je dat eng. (Zou ik in werkelijkheid nooit zomaar doen, hoor.) En ik ga je net zo lang vasthouden tot je niet meer bang bent en dan ga ik je wiegen, ik ga je wiegen, ik ga je wiegen. En dan ga ik heel zacht mijn handen op je wonden leggen, heel zacht. Net zo lang tot jouw verdriet eruit is en je een beetje rust vind.
En heel erg bedankt voor 469. Het klopt idd wat Ans over jou zei. (Ik geloof dat zij het was, maar kan ook iemand anders zijn geweest.) Dat je ondanks alle problemen bij jezelf nog steeds oog hebt voor anderen. Ook voor Bert nu weer. Je bent echt een heel bijzonder mens, Thian. Dat heeft niemand je ooit kunnen afnemen. Geen terroristische ouders en geen terroristische kerel. Ik ben zo trots op jou. Je noemt mij een voorbeeld voor jou. Maar wat dacht je van jezelf voor mij. En voor de anderen hier.
En of jij te behandelen bent? Natuurlijk, liefje. Wanneer mensen niet met jou kunnen omgaan, dan ligt dat toch echt aan hen. Dat zie je maar aan die begeleidster. Zij kan het toch ook?
Liefs, Janus.
Oei Janus, dat is heel goed bedoeld natuurlijk, maar als je het aan mij zou schrijven zou ik helemaal eng worden :;-(()) of zoiets. Als je affectief verwaarloosd bent (of veel erger zoals bij Thian) dan heb je wellicht niet erg veel behoefte aan iemand die je wiegt enzo, en eerder nare associaties daarbij. Maar waar bemoei ik me eigenlijk mee, je schrijft het gelukkig niet aan mij (als je dat maar uit je hoofd laat :;(()) waaa) Maar lief natuurlijk, uitzonderlijk lief om zoveel goeds te willen/wensen voor iemand die je alleen via een schermpje kent.
465 Henk, ik begrijp wel wat je bedoelt. Er zijn mensen die het niet eens kunnen verdragen als je over jezelf vertelt, laat staan als je het moeilijk hebt. Ik vraag me wel eens af waarom dat is. Zelfs mijn vrienden (die paar die ik nog denk te hebben) zijn weleens zo, gewoon geen enkele ruimte hebben ze dan en beginnen meteen over zichzelf. En om ze mijn ellende door de strot te duwen, dat doe je dan ook niet zo gauw, waarom zou je trouwens.
Maar een wedstrijd kent toch geen lotgenoten, dan zijn het concurrenten. Sommigen zien het hele leven als een spel of een wedstrijd. Ik heb de laatste tijd geleerd om dat op mijn werk ook zo te doen, gewoon mee gaan in dat competitieve gedrag hoe naar ik het ook vind. Het is overleven. Geeft me ook wel weer wat kracht merk ik, alleen al door die kwaadheid die het teweegbrengt. Ik heb laatst gelezen dat het feit of je geaccepteerd wordt door de groep ook ligt aan in hoeverre je het gedrag van anderen kunt imiteren. Precies waar ik meestal geen zin in heb. Wat er dan gebeurt is dat zij denken: die wil er niet bijhoren. En ik denk: juist ja, klopt helemaal. Dilemma, want ik wil toch blijven hier, ik heb net zoveel recht om hier te zijn, met alle gekte, gevoeligheid, en alle wonden en beschadigingen. Ik heb er niet om gevraagd, maar nu ik er toch ben heb ik recht om te leven op mijn manier.
@ Luc en Thian,
het gaat niet, kom net mijn bed uit, dagen zijn anders te lang voor me. Hoe korter hoe minder pijn en verdriet. Ik zie overal tegenop, ik heb geen doel meer in dit leven.
genoeg te doen hier maar het interesseert me allemaal niet meer al brand de hele zooi hier af.
@ Luc; dat crisisteam in rotterdam? ik weet het niet, ik weet het echt niet.
@Thian; mijn relatie redden? Nee dat is uitgesloten. Vaak geprobeerd maar steeds verziekte mijn angst het. Dat wil ze niet meer. In totaal ddenk ik een keer of 6 opnieuw geprobeerd en na een maand of 3 was het dan weer zover, weer die opgebouwde angst en spanning in me die eruit kwam soms. Kleine dingetjes die ze deed of zei die ik vanbinnen opblies terwijl dat niet hoefde. Mijn angst maakte me soms zo wantrouwend en opvliegerig, en dat snapte ikzelf ook niet. Want ze was toch weer teruggekomen. En als je niet echt van iemand houd dan had ze dat niet gedaan.
Zij heeft me veranderd, open, gevoelig, spontaan, leuk gekleed, veel reizen etc. etc. Nu kruip ik weg, en zo vroeg mogelijk naar bed en zo laat mogelijk eruit. Dagen zijn een marteling voor me. Continue tranen, nu weer. Het zal me niet lukken hierover heen te komen.
ondanks al mijn verdriet viel me hier in het begin iemand op; Tristesse. Ik weet niet waarom, tis gewoon zo. Weet iemand hoe het nu met haar is?
straks komt er weer visite, mijn ex-vrouw en haar vriend. We hebben altijd goed contact gehouden, zonder bijbedoelingen. Altijd erg open omgegaan met alles, het was nu eenmaal niet anders. Het overkwam me die andere vrouw en ertegen vechten ging niet. Het was te sterk voor me.
maar ik zie erg op tegen visite, ik ben geen leuk gezelschap meer. Ik ben heel erg bang de weinige contacten die ik nog heb af te schrikken door mijn verdriet.
btw. mijn ex-vriendin was dus ook mij verloofde, trouwplannen waren er ook al, trouwpak ook al gekocht enzo. Trouwen op Aruba, alles in stijl, dat wilde ze zo graag, en ik ook. We waren bijna 2 jaar verloofd.
Hallo Bert,
Ik heb je posts gelezen en wil je attenderen op de levensles van Thian. Die vind ik één van de meest waardevolle stukjes gereedschap, die ik hier ben tegen gekomen. Uiterst kort, simpel en efficiënt. Staat beschreven in 334.
Zij stelt zichzelf de volgende vraag ingeval ze in crisis is: ‘Wat kan ik nu doen om me beter te voelen.’ (Ik heb hem taalkundig iets gewijzigd, zoals ik hem ben gaan gebruiken.) Toen ik hem voor de eerste keer gebruikte, werkte het meteen.
Die teksten over het verleden, die zij eraan vooraf laat gaan, moet je denk ik wel wijzigen naar jouw situatie. Ik laat dat zelfs weg, omdat dat voor mij niet zo een rol speelt. Voor mij werkt die zin ook op zichzelf staand. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Succes en heel veel sterkte,
Janus.
PS, ik zou ‘Rotterdam’ toch maar bellen in jouw situatie. Al is het alleen maar ter info. Er zijn ook SOS telefonische hulpdiensten. Is ook een mogelijkheid. Dan kan je in ieder geval met iemand praten erover.
Lieve janus,
Kon je humor naar Luc wel waarderen hoor, ben benieuwd naar zijn reactie. Als hij er nog uit komt wat hij, jij, hij bedoelt.
Ans heeft gelijk kan me geen enkele voorstelling bij wiegen voorstellen, werd alleen functioneel, of voor straf aan geraakt en daarna zwaar mishandelt terwijl ik wel graag het gewoon wilde maken.
Hij heeft me in gestampt dat aanraken, vies, klef, en onhygienische is, en deed me altijd pijn gewoon voor de lol, deed hij ook bij de katten, trok snorharen uit als ze opschoot zaten, zei dat het geen pijn deed.
Zou ergens wel heel graag willen dat ik er gewoon op kon reageren, maar dan moet ik eerst degene leren kennen, vertrouwen.
Maar juist dat het via het schermpje is maakt het mogelijk te schrijven,
te leren, besef tuurlijk dat je hier elkaar maar beperkt leert kennen, het is voor mij toch zo waardevol.
Vindt je bedoeling en woorden zo oneindig lief, zat daardoor te huilen.
(beter als krassen toch)
zou wel graag een stevige schommel willen (zijn nou eenmaal alleen op kinderen berekent), schommelen tot in de wolken, ergens waar niemand me kan zien of horen.
Kan geen kraaltjes meer zien, zit nu songteksten over te tikken en uit te printen. Het eerste moet eerst want bij mijn laptop heb ik geen printer, en op de (heel erg oude) computer geen internet. Zo blijf ik bezig, afleiding weet je wel.
Er belde net iemand of ik zin had om mee te gaan naar een rommelmarkt wel lief, maar zit nog in pyama, gisteren en vandaag nog niet gedouched of aangekleed, geen boodschappen gedaan dus, dus kon het niet, durf ook niet goed, moet lange mouwen aan, is veel te zichtbaar, bloed af en toe nog. Is fynancieel wel goed.
Een vraag die ik me ergens van je herinner, andere methodes helpen niet want het moet bloeden op een of andere manier, gaat niet om pijn, meer dat alles kapot moet, is onmacht, heb ook bijna de ruiten in gegooit, was bang dat dat op zou vallen, geprobeert op andere dingen te richten.
Of ze me kunnen behandelen hangt van een groot deel af of ik ze toe laat,
de bedrijfsarts heb ik zelf amper mee gekregen, dat zag hij, heeft aan mijn begeleidster gezegd dat hij niet dacht dat ik het hoorde, (alleen toen hij maar zat te wauwelen en ik het gevoel kreeg dat hij iets van me wilde heb ik gezegd: wat wilt u van me, toen zei hij volgens mijn begeleidster, zo! jij bent er!. Dat weet ik dus weer niet, ze zei dat het heel erg nodig is dat er iemand bij is)
Maar zolang ik zo ver weg ben als er iets gezegd wordt, kan niemand iets met me beginnen, het hangt er helemaal vanaf of ik instaat ben een therapeutische relatie (vies woord) aan te gaan, en iemand, behandelaar te vertrouwen.
Mijn begeleidster, vindt ik erg aardig, vertrouw ik met fynancien, omdat ze alles overlegt en zo duidelijk wil dat het voor mij goed gaat. Maar haar laat ik ook zo moeilijk toe.
Ik weet niet of ik dat alleen al kan, vandaar dat het niet duidelijk is of ik te behandelen ben.
Heb wel ronduit uit gesproken dat over ruim 2 weken (haar vakantie) het voor mij weer nieuw is en ik weer een drempel over moet, weer moeilijk.
Dat ze dat in elk geval weet.
Ga me toch maar eens douchen en aankleden, en wat eten, kijken welke medicijnen ik gemist heb. De wereld draait toch door he, ook al zet ik hier alles stil.
Liefs en een knuffel via het schermpje van Thian.
Hallo Ans,
Over 472. Ik zal het je nog sterker vertellen. Ik moet er zélf ook niet aan denken. Om de kouwe rillingen van te krijgen. (Ik bedoel dan dat iemand dat bij mij zou doen.) Maar ik heb dat zo opgeschreven, omdat dat mijn gevoel van dat moment weergaf.
Maar als je affectief verwaarloosd bent dan heb je er júist behoefte aan dat iemand je wiegt. Dwz, je innerlijk kind heeft daar behoefte aan. Alleen ben je er tegelijkertijd erg huiverig voor, zeg maar gerust allergisch (in mijn geval).
Lees nog maar eens wat Thian in 467 schreef over dat moment dat haar begeleidster haar aanraakte. Ze zei: ‘…maar dat kon ik niet hebben op dat moment (vond het juist wel erg lief van haar)’ Dat is een soort spagaat, waar je in zit, die erg belemmerend kan werken in contact met anderen. Ik heb daar ook last van.
Bemoei je er maar mee hoor. Dat kan alleen maar verruimend werken. En bedankt voor je compliment.
Vriendelijke groet,
Janus.
Aan Thian 476
[heeft me in gestampt dat aanraken, vies, klef, en onhygienische is]
als ik dat lees dan ril ik. Elkaar aanraken, omhelzen, knuffelen. Er zijn voor de ander, elkaar troosten, verdriet en vreugde delen. Dat alles maakt elkaar aanraken zo speciaal.
En dat mis ik nu en daardoor gaat het niet meer met me.
Laat je aanraken, strelen en knuffelen en geloof me, je zult je beter voelen, beter dan je ooit had gedacht. Zie het niet als een barriere maar als een horde, stap eroverheen en geniet en deel je gevoelens en voel elkaars warmte en genegenheid. Deel, probeer te delen, no matter what.
Mij lukt dat niet meer, zij heeft iets waardoor ik het bij haar wel kon. Zij was de missing link in me.
Bert, sorry, the missing link? Het is jouw gevoel. Okee, zij haalt iets in je boven, maar je bent het nog altijd zelf die het in zich heeft. Gooi niet alles op de ander. Verliefdheid is als een drug of een oergevoel, het haalt dingen in je boven waarvan je niet dacht dat je ze had.
Die liefde die je voelt voor haar is van jou! Gebruik het om zelf verder te komen, zet het om in iets waar je zelf ook nog iets aan hebt, wees slim en creatief. Je vergeet gewoon helemaal dat jij het bent die al die mooie gevoelens in zich heeft. Toch? Je bent dus veel rijker dan je denkt, volgens mij.
Heb je de laatste tijd wel eens gedacht aan massages, naar de sauna, warme douches etc.? Geen vervanging, natuurlijk, maar doet altijd goed.
@Thian, doe jij maar lekker rustig aan hoor. Ik denk aan je als straks die goeie begeleider op vakantie is, twee weken is misschien wel te overzien? Laat je niets aanpraten, jij weet wat goed voor je is en waar je het meeste behoefte aan hebt. Sommige mensen zijn beter af zonder intimiteit. Net als ik bijvoorbeeld, het is te indringend en te verwarrend voor me. Liever goeie vrienden maken, is al moeilijk genoeg.
@Janus, mijn ‘innerlijke kind’ heeft absoluut geen behoefte om gewiegd te worden, echt niet. En of het allergie is of niet, gewoon geen behoefte dus. Ik zou gaan slaan als iemand mij wil wiegen.
Ik bepaal of en wanneer ik een schommel aan mijn plafond wil laten installeren (goed idee Thian!). Geen mens die het lukt mij ooit te wiegen, rot op (met alle respect). Mijn ‘innerlijke kind’ (als die nog bestaat, wat me sterk lijkt na zoveel jaar) wil alleen maar vrij zijn, en zelf zijn leven bepalen. Selluf doen!!!
@Ans 479
Verliefdheid?? het ging veel verder tussen ons, weer iemand dus die het niet snapt. Verbondenheid, zeggen wat de ander denkt, elkaar aanvoelen zonder te praten. Geen woorden nodig en toch communiceren. Alleen met haar had ik dat, zij heeft iets omhooggehaald waarvan ik niet wist dat ik het had. Bij een ander?? Steeds weer gaan vergelijken met haar?? Nee liever niet.
En massages en warme douches?? we deden niet anders samen. Dat zou nu teveel losmaken in me, teveel terugdenken.
Soms komt er iemand in je leven die je dus echt compleet maakt. Wie dat gevoel niet kent mag niets zeggen maar moet blijven zoeken naar diegene. En als je hem/haar vind wees er dan zuinig op. Want als diegene weggaat dan……………………………………..
We hebben vaak tegen elkaar gezegd; a love like ours is zeldzaam, en we hebben er alle2 te weinig aan gedaan, te weinig steun, onbegrip soms en angst.
Ieder is de missing link voor een ander want niemand is echt compleet. Aan ieder ontbreekt wat, wat een ander kan toevoegen.
Mij is het ontglipt
@janus, sorry, het was natuurlijk niet om lullig te doen. Maar ik geloof werkelijk dat je niet in algemeenheid kunt spreken over menselijke behoeften. Dat is nu juist waar ik zo’n last van heb: dat mensen het zielig vinden dat ik geen gezin heb bijvoorbeeld. Terwijl je mag het leven toch helemaal zo leven als je wilt? Ook zonder genegenheid is er genoeg moois. Ik geniet van de liefde die ik om me heen zie, daar heb ik ook al wat aan. Niet iedereen hoeft iets zelf te hebben om het toch te genieten.
Ik vind mensen vaak zo hebberig, en als ze het dan hebben is het weer niet goed, dat is toch ook vermoeiend, altijd meer en beter willen maar nooit echt gelukkig. Het is goed zo, mijn leven is goed zoals het komt met alle tekortkomingen. Ik hoef niet alles, een beetje is al prima.
@Bert, ik lees je bericht nu pas. Mooi wat je schrijft over de liefde. Maar ik ben het niet met je eens. Ieder mens is compleet zoals hij/zij is, en iemand kan nooit iets bovenhalen wat niet al in je zit. Toch?
Ik wil het niet bagatelliseren, helemaal niet. Maar je kunt iemand ook altijd van binnen meedragen en koesteren, zelfs als die dood is.
Wat jij voor moois hebt ervaren is helemaal van en voor jou, koester het en niemand pakt het ooit meer van je af.
@Ans
Niemand is compleet, sommigen zoeken hun hele leven naar iets om zichzelf geestelijk te verrijken, en ze vinden het meestal nooit.
Een compleet mens is hij/zij die alle emoties kent en heeft meegemaakt, alle wijsheid in zich heeft en die alles heeft gezien, gehoord en zelf heeft meegemaakt.
Die persoon loopt nergens rond, wel loopt er iemand rond die je dat gevoel kan geven, dat je speciaal bent, alles voor iemand.
Wat in iemand zit komt er vaak niet uit, of niet genoeg. Maar is altijd iemand die alles eruit krijgt bij je. Compleet ben je pas als je dat eruit durft te laten, je gevoelens tonen en je kwetsbaar durft op te stellen naar de ander toe. Zij bracht dat allemaal omhoog bij me, vroeger was ik een oester, altijd gesloten en nooit emoties tonen. Door haar ben ik veranderd ten goede, haar lukte dat. Maar alleen bij haar kan en durf ik dat. Zonder haar terug bij af. Zij maakte me dus compleet.
Niemand heeft alles in zich, een ander vult je aan, maakt je dus completer.
Voor de hele wereld ben je iemand, voor iemand ben je de hele wereld las ik eens ergens. En ja dat waren wij voor elkaar.
Hoi Bert, opeens besef ik dat ik momenteel juist zo kwaad ben, zo kwaad dat er niemand is die me begrijpt, dat ik alles alleen moet doen, altijd vechten, altijd alles uitleggen, nooit eens iemand bij wie ik kan ontspannen omdat het veilig is om totaal open en mezelf te zijn.
Wat jij beschrijft is dat geen muze?! Sommige mensen vinden dat in iemand zonder dat er sprake is van een liefdesrelatie.
Het lijkt me niet makkelijk om na zo’n ervaring iemand weer te moeten loslaten. Is er geen manier om het toch voort te laten leven, is er een kunstuiting waar je het in kunt stoppen misschien? Het is een heel mooi iets, het is van jou!
Maar, ik ben nog steeds van mening dat iedereen compleet is zoals die is op elk moment, net als elk dier of elke plant dat is.
Bert, waar ik nog mee zit is waarom idealiseer je een relatie/situatie die niet ideaal was?
Misschien bestaat het gewoon niet dat zo’n droomrelatie ooit echt goed kan gaan en kan blijven gaan. Ik ken niemand, helemaal geen enkel stel in mijn omgeving waar alleen maar harmonie heerst, niemand op wie ik jaloers kan zijn.
Misschien ben jij wel net zo boos als ik, dat het niet haalbaar is zo’n prachtig iets, of alleen maar voor even. Maar nogmaals, jij was de gelukkige, jij hebt het tenminste voor even mogen ervaren, koester het!
Denk ook dat een mens compleet is, kan zijn, denk zelfs dat het aangepraat wordt dat we niet compleet, niet goed genoeg etc. zijn, allemaal oordelen.
Denk dat een relatie pas goed kan verlopen als je je zelf goed kan redden, goed voelt met jezelf, ook alleen kan zijn. Dat alles beter in evenwicht is.
Maar heb zelf geen enkele ervaring in die richting wel het tegenovergestelde, tegelijker tijd onderdrukt worden, verantwoordelijk zijn, en afhankelijk zijn (geworden?) in een relatie, maar ik was nog maar zo jong, had me het allemaal anders voorgesteld. Wilde weglopen en alleen naar Groningen om daar een opleiding te volgen. Lukte niet.
Ik heb me altijd wel compleet gevoeld, wel anders, heb wel het idee dat anderen het me moeilijk maakte, als ik maar rustig mijn weg kon vinden, met rust gelaten, zonder afhankelijk te zijn, zonder druk en dwang redde ik me het best. Voelde me alleen in huis het best. Heb niemand toegelaten omdat ik dat niet kan, niet omdat ik het niet wilde.
Heb wel altijd graag kinderen gewild, mischien zelfs wel een gezin al weet ik niet hoe. Heb bewust de keuze gemaakt om het niet te doen, vindt ik nu een goede keuze, ik had niet goed voor kinderen kunnen zorgen. Janus heeft het wel goed uitgedrukt met die spagaat.
Vindt het knap van je Ans hoe je vecht voor je eigen leven, eigen mening, wat een onbegrip he. Durf geen schommel op te hangen aan het plavond, appartement, ben bang dat mijn boven buren naar beneden komen.
Kan me voorstellen dat het een groot gemis is hoor Bert, weet nl niet hoe groot werkelijk.
Ik bedoelde dat er na een behandeling van je angst er mischien nieuwe mogelijkheden zijn. Maar begrijp best dat je daar niet aan wilt denken, er niet aan toe bent.
Liefs Thian
@Thian, even voor de lachspieren, ik schoot in de lach bij die bovenburen die naar beneden komen, haha, nee daar moet je toch niet aan denken! Heb je het net lekker voor elkaar in je eentje in je huis, met je katjes en een schommel, komen die bovenburen erbij, jakkes! Haha. Ik heb geen bovenburen, dus misschien ga ik het toch proberen die schommel aan het plafond.
Bert, je schrijft: terug bij af zonder haar. Maar dat kan natuurlijk nooit! Je bent een ander mens juist omdat je haar hebt leren kennen. Dat het een enorm kruispunt is in je leven kan ik me voorstellen, en dat je geen weg meer ziet ook, maar dat wil niet zeggen dat die er niet is. Je schrijft: zij was mijn wereld, maar het was ook een angstige wereld, dat is toch ook niet fijn? Het leven is een enorme zoektocht volgens mij, er is geen ideale situatie, of in elk geval nooit zonder het tegenovergestelde erbij. Het komt in hetzelfde pakketje.
Ik lijk wel ‘compleet’ zo wijs als ik hier schrijf, haha, zou je niet zeggen als je mijn leven zag, zo’n zooitje. :-)
Alle goeds Bert, ik hoop niet dat ik je de mond gesnoerd heb, want het is juist fijn als je blijft schrijven. Doen hoor. Ik ben weg, tenminste dat probeer ik al maanden… Liefs in elk geval!
Bert, eerlijk gezegd benauwt het me zoals je over je geliefde schrijft. Ze was alles voor je, ze deed alles met je, alleen zij maakte je open en los en frank en vrij. Je legt daarmee alles wat ook ergens in jou zit en erop wachte eruit gehaald te worden – Ans zei dat ook al, ik vond dat heel scherp en lief – uitsluitend op haar schouders. Dat is een enorme druk voor een ander. Je hebt je hele leven, je hele geluk totaal aan haar uitbesteed en haar daarvoor verantwoordelijk gemaakt. En ondertussen raakte je (terwijl ze nota bene fier aan je zijde bleef staan) zelfs al helemaal in paniek als ze even niet zichtbaar was, je werd snibbig en lichtgeraakt uit angst. Ze kreeg alles over zich heen: je liefde, je afhankelijkheid, je onzekerheid, je angst, en uiteindelijk, zo vrees ik, ook je bezitterigheid. Want zij moest je verlossen. Je hebt alles, maar dan ook alles, bij haar gelegd. Je werd niet groter van je liefde voor haar, maar juist kleiner. Zo is de liefde niet bedoeld.
Ik heb ooit een grote liefde gehad die me heel maakte, die alles waar ik last van had lichter maakte. We waren een wonder samen. Het duurde niet, het duurde te kort. Maar toen het brak dacht ik wel: dit is wat ik van hem heb geleerd, laat me dat vieren, laat me dat hoog houden. Nimand neemt me dat meer af, zelfs hij niet.
Nog jarenlang heb ik alles en iedereen aan hem afgemeten, en iedereen zakte natuurlijk voor dat stiekeme examen. Niemand kon het gat vullen dat hij had achtergelaten. Ik ben depressief geweest, ik ben murw geweest, ik ben eindeloos alleen geweest. Maar het hielp zo enorm om te bedenken dat wat ik van hem had geleerd nu ook van mij was. Dat ik altijd een stuk van hem in mij zou meedragen, en dat-ie daardoor nooit echt kwijt was.
Maar bij jou is het verdriet zo groot dat je alles buiten jezelf lijkt te plaatsen en alles op haar schouders legt. Zij is alles en jij bent niks zeg je steeds maar, als een soort subtext. Was ik haar, dan zou ik me daar erg beklemd door voelen…. En de kans is erg groot dat je jezelf ermee onrecht doet. Want zoals Ans zei: wat je niet in huis hebt kan een ander niet uit je halen.
Nou vooruit, ook mijn geheim: Ik heb een muze, iemand waar ik jaren lang vreselijk verliefd op was. Hij haalde mijn talent en ambitie boven en de energie om er iets mee te doen. Dat het niet wederzijds was maakte ook alle ellendige gevoelens van onzekerheid en waardeloosheid in me los. Ik heb alles gebruikt, zowel die euforie als het vergrootglas op mijn lage eigenwaarde. Probeerde altijd rustig te kijken wat er allemaal bovenkwam, nou ja rustig, dat ging alleen als hij niet in de buurt was. Nu, na al die jaren heb ik weer een beetje een balans gevonden en wil ik weer wat gaan ondernemen. Mijn muze reist met me mee, want al die gevoelens die hij in me bovenbracht zijn van mij en daar wil ik van blijven genieten.
Maar laat hij niet in mijn buurt komen, niet bellen, niet schrijven, want anders word ik weer gek. Voor mij is dus de enige remedie: grote afstand houden, maar wel koesteren.
Lieve opkrabbelaars, ik ben trots op ons. Uit alle berichten spreekt zoveel meer passie voor het leven dan dat ik bijvoorbeeld ken van collega’s achter het bureau. Hier wordt geleefd, en dat is ruig maar geweldig.
We weten wel dat we leven he, niets is vanzelfsprekend.
Dag Thian, Gaat even niet goed, dus niet schrijven. Komt wel weer. Thx Janus was we leuk mopje. Kan dat wel waarderen.
Heel veel sterkte Luc, denk aan je.
Liefs Thian
@ Ans 490
[Hij haalde mijn talent en ambitie boven en de energie om er iets mee te doen.]
Dat gevoel had ik dus ook, alle energie die er maar bestaat kwam in me omhoog, niets was teveel. Herenhuis opknappen?? 3 maandjes was ik klaar, ik kon tot diep in de nacht doorgaan. En nu?? Ik ben net weer wakker, jammer genoeg weer wakker geworden. Al het goede haalde ze onhoog in me, dat is weg nu. Geen puf meer, waarvoor ook?
@Spaink 489
Het 1e stuk wat je schrijft, zo is het idd gegaan. Mijn angst vrat mij en onze relatie op. Maar wat wil je dan? Ze was al vaker weggegaan. Steeds weer terug. Angst bouwde op en op. Hulp kwam te laat voor ons.
2 maanden geleden ging ze weg, alweer. In het begin wilde ze geen contact maar ze wist dat ik dat niet zou trekken alleen in een wildvreemde stad ver weg van hier, daar in Zeeland. Dus kwam ze weer om me te helpen en te steunen. Ze deed het huishouden, ze kookte (wat ik trouwens ook erg goed kan), ze deed de was en hielp me met inpakken en meubels uit elkaar halen. Ze liet me niet helemaal vallen.
en uiteraard praten, veel praten. En huilen samen, en weten dat het nu echt over was.
Ik zag alles te rooskleurig in toen, ff chaletje kopen, verhuizen, en ik zou er wel weer bovenopkomen.
Maar de dag van afscheid kwam dichter en dichter. De verdoving van het begin raakte uitgewerkt, het was nu toch echt zover. Niet meer iedere dag toch elkaar zien, haar kunnen horen.
Sinds die dag, vorige week woensdag, gaat het slechter en slechter met me. Zo ging het die andere keren ook, verdoofd in het begin, daarna de pijn die erger en erger word.
Ja ik heb idd veel in me maar er is altijd iemand speciaals die dat er allemaal uitkrijgt en voor wie je het eruit wilt laten komen.
Attent, zorgzaam, lief, gevoelig, open, eerlijk. Superlatieven had ze genoeg voor me, een metrosexueel was ik zei ze eens. Ik zei hè?? en ging eens ff snel kijken wat dat was, en ik was gevleid toen ik las wat dat inhield. Toen ze weer eens weg was zei ik haar dat; iedereen zoekt dat in de ander dus waarom nu weer deze stap? Je angst Bertje, ik kan niet met je angst en je nukken daardoor omgaan.
We hebben nog msn contact dagelijks met elkaar, soms erg lang. Ze probeert me moed in te praten want ze weet hoe ik me nu voel. Maar ze merkt ook dat het haar bijna niet meer lukt, ze wil soms afhaken. Ze wil niet horen wat er nu precies door mijn kop schiet. Dat kan ze niet aan, schuldgevoelens?? wie zal het zeggen, ik weet iig dat ze nog wel van me houd maar bij elkaar weer?? nee uitgesloten. Te vaak misgegaan, tevaak heb ik haar teleur gesteld met mijn angstige gedrag.
@Magnani, hoe gaat het met jou ondertussen? Hoe voel je je? Is het gelukt om misschien wat steun en hulp te krijgen voor thuis?
@Luc, even een groetje aan de held! Je schreef dat je zo’n goeie psych had in het crisiscentrum. Wat zei hij/vroeg hij waardoor je je gesterkt voelde?
@Janus, ik moet toch zeggen dat je wel iets raakte met je bericht 471, terwijl het niet eens aan mij gericht was. Lag gister in bed toen opeens mijn moeder in gedachten verscheen. Ze aaide me over het hoofd, en borstelde mijn haar zoals ze dat heel heel vroeger wel eens had gedaan. En jawel, ze wiegde me! Dus misschien heb je gelijk, waar ik nu niet aan moet denken is wellicht toch een diepste wens.
Maar hoe reëel is die wens eigenlijk, en is het niet iets waar iedereen naar verlangt: terug naar die koestering die je moeder ooit voor je had. En als je moeder (of vader) dat niet had, dan toch dat eeuwige verlangen ernaar.
Ik denk dat we misschien moeten beginnen onszelf precies dat te geven waar we zo’n behoefte aan hebben. Heel onwennig, maar mooi streven.
@Bert, waar woonde je eerst? Is het wel een goed idee om in je eentje daar in Zeeland te gaan zitten? Is er misschien een andere plek waar je je lekkerder zou voelen, waar meer gelijkgestemden te ontmoeten zijn? Afstand van die vrouw hoeft toch niet letterlijk te zijn, het is gewoon een kwestie van het contact even verbreken totdat je je weer wat sterker voelt. Hoe meer contact je nu onderhoudt met haar hoe pijnlijker en moeilijker het is volgens mij. Even geen contact is makkelijker om voor jezelf weer iets op te bouwen. Jullie houden toch wel van elkaar, dus die zekerheid heb je. Een tip: alcohol en slecht eten (en niet bewegen) zijn nu de grootste boosdoeners, gun jezelf juist het beste en gezondste, als het even lukt. Veel sterkte.
@Ans496
Ik kom uit het midden van het land, naar Zeeland verhuisd voor haar. Groot herenhuis gehad daar. Toen onze breuk een feit was hielp ze me dus overal mee. Nu woon ik weer waar ik vandaan kom, midden van het land, 170 km van haar af. En die afstand tussen ons nekt me. Ja ze houd nog van me schreef ze me pas nog, maar ze weet het allemaal niet meer. Het word haar teveel, het groeit haar boven het hoofd, ze heeft ook prof. hulp nodig. Ze werkt in de gezondheidszorg dus fouten maken door wat in haar speelt is niet uitgesloten. Daar is ze erg bang voor nu.
Maar dat ze me nog een kans wil geven?? Ze weet het niet, ze heeft lang tijd nodig om er met zichzelf uit te komen. Maar de afstand werkt in mijn nadeel, ik kan me niet bewijzen. En direct contact wil ze niet, dan zou ze helemaal instorten, en ik ook. Ze wil afstand, maar wat ze verder wilt?? Ze weet het niet, ze is op geestelijk. Ik kan alleen maar hopen maar ik ben bang dat het ijdele hoop zal zijn.
Sorry Ans, heel lief van je maar ben geen held. Dan zat ik hier niet meer.
De psych kwam er uiteindelijk achter. Wat mij al jaren in een circel deed draaien en confonteerde me met oplossingen. Ik was toen van ja ja ja. Maar daarna stopt het behandelen en moet men 6 weken wachten op vervolg. Ergo, ikke dus weer in oude omgeving en down. Komt wel goed. Lief van je Ans. Maar je bent ook een lieve vrouw. En eentje met moed.
Dank je wel maatje. Hoop dat het beter met jou gaat. Denk veel aan je Thian.
Bert, afstand hoeft niet te betekenen dat je weet niet hoever van haar af woont. Kan ook een straat verder zijn. En je kent daar wat mensen. Is beter voor je. In plaats van waar je nu zit je op te vreten. En geef haar de tijd. Probeer die verrekte angstgevoelens weg te krijgen. Praat met een goeie psych EN laat je helpen in plaats van alleen maar te malen. En zeg niet Luc jij begrijpt het niet. Ik versta je veel beter dan je denkt en voel met je mee want weet wat je doormaakt. (1 van de redenen van mijn huidige situatie)
Luc
En Bert, dat MSN. Dat maakt meer kapot dan goed want is geen sociaal communicatiemiddel.
@ Thian 476
Lieve Thian,
Ik ben zo blij dat wat ik zei over dat vasthouden en wiegen, dat dat goed bij jou is overgekomen. Ik was er wel een beetje bang voor om dat op te schrijven. Toen ik las, dat je daardoor had zitten huilen, toen hield ik het ook niet meer droog. Vooral dat je schreef: ‘ beter als krassen toch’. Dat vond ik zo mooi. Had ik toch een beetje bereikt wat ik wilde. Huilen is idd beter dan krassen. Als ik kon, zou ik je voor altijd laten ophouden met krassen. Maar het liefst door je te laten lachen.
In ‘t echt zou ik het niet gedurfd hebben, maar via het schermpje. Apart hé, dat schermpje. Daarom dacht ik dat het zo wel zou kunnen (aanraken op afstand). En gelukkig bleek dat waar te zijn. Dat schermpje haalt bij mij dingen naar boven – of ben jij het – die ik andens niet zomaar zou zeggen.
Wat je nou weer beschreef over hoe het vroeger bij jou thuis ging. Vreselijk. Er zijn een heleboel oorzaken, waardoor jouw gevoel van veiligheid is aangetast en het ontbreken van wiegen is ook zo’n oorzaak. Wiegen geeft een baby een basisgevoel van veiligheid. Daarom is het dragen van een baby in zo’n draagdoek ofzo veel beter dan een kinderwagen.
Is zo’n hangstoel niks voor jou? Zo’n ding hang je aan het plafond op. Daar kun je lekker in rondbungelen. Ik dacht eerst aan een schommelstoel, maar daar kunnen de pootjes van de katjes onder komen en dan is het (mi)AUW! Dus dat is niks. Je hebt allerlei hangstoelen. Ook 2ehands. Hij moet wel door een vakkundige klusser opgehangen worden. De buren zullen wel niet zo gauw naar beneden komen, maar als hij niet goed bevestigd zit, dan kom jij wél naar beneden.
Zeg Thian, ik moet deze week een aantal zakelijke dingen regelen, dus daardoor heb ik wat minder tijd om te schrijven. Op z’n hoogst wat kleine stukjes. In ieder geval aan Ans. Maar ik blijf wel lezen en als er iets dringends voorbij komt, dan schrijf ik wel.
Veel liefs en sterkte met alles,
Janus.
@ Luc 500
msn is in ons geval een uitstekend communicatiemiddel, wij begrijpen en voelen elkaar perfect aan op msn. Vaak zetten we tegelijk hetzelfde neer, of we sturen op hetzelfde moment elkaar dezelfde wink toe.
en het is dagelijks vaak erg lang, soms 4-5 uur in totaal. loslaten kan zij ook niet, misschien wil ze wel niet. Ze probeert het wel maar toch wil ze er zo nog zijn voor me. We steunen elkaar en praten wat over koetjes en kalfjes, familie aangelegenheden etc.
tis gewoon verrekte moeilijk voor ons alle2. Helemaal loslaten gaat niet, nog niet………
@ Luc 592.
Hallo Luc,
Ik ben blij dat mijn grapje goed is gevallen. Ik zat toch een beetje in een klein piepzakje. Depressiviteit en grapjes zijn niet altijd een goede combinatie.
En ja, er is moed voor nodig om het te doen. Maar er is ook moed voor nodig om door te gaan.
Vriendelijke groet, Janus.
Lieve Luc,
Het gaat wel weer een beetje, ergste herbelevingen zijn weg, ben weer een beetje aan het opkrabbelen. Mijn huisje op orde aan het brengen.
Denk ook aan jou.
Lastig he, ik heb toen overbruggings gesprekken gehad in het crisiscentrum met een gespecialiseerde maatschappelijkwerkster, ze was erg lief, als het niet gaat bellen hoor,je kunt er altijd naar vragen.
Hardstikke goed dat er boven tafel is waardoor je in een cirkel ronddwaalt.
Lieve Janus, en Ans
Dat schermpje he, dat geeft veel veiligheid, schrijf ook vanalles wat ik nooit zou zeggen, geeft me het idee dat we toch met een paar mensen hier dezelfde basis problemen hebben, basisveiligheid, vertrouwen etc.
de kenmerken van emotionele verwaarlozing. Werkt het daarom soms?
Dat wist ik niet van dat wiegen, hebben ze zeker niet gedaan, waren al tegen op babypraat, wat mensen blijkbaar automatisch doen (ik kan het niet, voel me belachelijk) ,ze zei dan leert een kind nooit goed praten. Heb veel geleerd over haar denkwijze toen mij oom kinderen kreeg en ze daar veel comentaar op gaf, waren incompetente en overbezorgde ouders, die de kinderen bedierven en verwende. Zijn in werkelijkheid liefdevolle ouders. Heeft me geholpen hoor dit te beseffen, om het te kunnen plaatsen en een eigen inzicht te kunnen krijgen.
Ik wist het eerst niet maar als het moeilijk of heftig is schijn ik zelf schommelende bewegingen te maken, een hulpverleenster vroeg heel voorzichtig of ik het vroeger ook deed, wist niet waar ze het over had, nu weet ik dat dat wel zo was. Deed ik ws ook bij de bedrijfsarts toen ze me aanraakte. Merk het zelf niet zit in een eigen wereldje.
Wil wel graag een schommelstoel.
Moest wel lachen hoor om die pootjes, denk eerder dat het de staartjes zijn. Dan moeten ze maar op schoot komen zitten, is het niet miAUW. Heb ook een hangstoel in een standaard of zo gezien bij iemand maar zie er maar eens aan te komen, kijk wel regelmatig bij de kringloop. Krijg in december nog 1 x extrageld, dan is dat een van me eerste doelen. Kan een schommel niet vervangen, maar ja, ben al tevreden met iets.
Kreeg van de bedrijfsarts een cctje van een e-mail met een verklaring voor de WIA die hij de maatschappelijkwerker en mijn begeleidster heeft gestuurt met daarin dat ik voor 100% niet instaat ben tot enige werkzaamheden, en 3 kantjes met daarin dat hij eerder denkt dat dit jaren gaat duren als maanden. Vindt het eng, alsof ik met een nepbriefje spijbel, de boel belazer, er is altijd wel iets dat ik kan doen toch..
Maar schrijft ook dat hij denkt dat dit voldoende is om de verlenging voor het DAC aan te vragen. Dat is iets dat ik graag wil, anders ben ik er geweest, zonder enig doel voor de dagen door te komen.
Ben me ook maar weer op de (mandoline) accoorden aan het gooien, en mijn hand aan het verrekken, het is moeilijk maar merk resultaat en de anderen ook.
Succes en sterkte met alles wat je moet regelen,
met de hooikoorts en alles
ik schrijf gewoon in het wilde weg hoor,
kan het toch niet laten, neem het me wel eens voor.
Liefs groetjes Thian
498 Luc, ik heb mezelf een tijd lang wijsgemaakt dat mijn moeder in feite te goed was voor deze wereld, en dat ze als een soort jezus of andere held er heel moedig zelf een eind aan had gemaakt. Nu denk ik daar anders over. Ze was wel goed, en ook moedig, maar ook heel kwetsbaar zonder daar voor uit te willen komen. En ze was geestelijk ziek. Opgenomen moeten worden was voor haar ondragelijk, een vreselijke nederlaag, en het is ook afschuwelijk natuurlijk. Maar weet je wat ik heel sterk had gevonden? Als ze had durven zien en toegeven dat ze ziek was, en als ze hulp had gezocht en ze ‘de nederlaag’ had geaccepteerd en zelfs omarmd. Ik had liever een moeder gehad die heel moedig kon zeggen: ik ben ziek, en er slecht aan toe, ik kan het leven niet aan, alles doet pijn en ik wil het liefste dood op dit moment dus zoek ik hulp. Is dat niet heel sterk als je dat kunt zeggen?
Wat ik van Thian en Magnani zo goed vind is dat ze zich niet door de eerste de beste hulpverlener laten inpalmen. Je hebt recht op goeie hulp, denk niet te snel dat je een zeur bent of hopeloos. En blijf zeggen en schrijven over hoe het gaat. Schaam je niet, schaam je nooit ergens voor. Sta er gewoon voor, het is zoals het is, kom er trots voor uit dat je last hebt van depressie of een andere ziekte. Het klinkt idioot misschien, maar doe het gewoon, wees trots! Je bent een mens, dus kun je ziek en ellendig worden, iedereen kan het overkomen.
(en dit zeg ik natuurlijk ook allemaal tegen mezelf!!).
@ Ans 479, 481 en 469
Oh Ans toch,
Mooier kan het niet, vind je ook niet. Ik had 479 en 481 eerder al willen beantwoorden, maar je moeder heeft het al gedaan op een manier, die ik in geen duizend jaar had kunnen doen. Het heeft me echt ontroerd toen ik het las.
Maar hoe reëel die wens is om dat terug te willlen? Ik denk niet reëel, want wat geweest is komt niet meer terug en ook wat niet geweest is – maar wel had moeten zijn – komt ook nooit meer.
Na een liefdevolle opvoeding heb je – idealiter gesproken – geen behoefte meer aan iets wat niet geweest is, maar wel had moeten zijn, om de simpele reden dat alles er was. Maar bij een beschadiging of breuk tussen het kind en de ouders, ontstaat een onbevedigde behoefte, die altijd onbvredigd zal blijven. Dat is in feite de basis van een trauma.
Wanneer je als volwassene die onbevredigde kinderlijke behoefte alsnog probeert te bevredigen, maar nu bij andere volwassenen, dan leidt dat natuurlijk tot vreemde en door de ander meestal onbegrepen situaties. De pogingen om die onbevredigde kinderlijke behoefte alsnog te bevredigen, kan je als een neurose beschouwen. Bij Bert zou zoiets ook aan de hand kunnen zijn (zeg ik met grote voorzichtigheid).
Het bovenstaande moet je echt zien als mijn theorie hierover. Er zijn natuurlijk nog veel meer visies en theorieën. Maar ik ben jarenlang behoorlijk analytisch bezig geweest om mezelf te leren begrijpen en dit soort dingen zijn eruit gerold.
Even terug naar je posts aan mij. Om te beginnen vond ik niet dat je lullig deed naar mij toe. Het was óf recht uit je hart óf recht uit je angst geschreven, die 479. Ik vroeg me al af of je er écht geen behoefte aan had of dat je zó bang was dat je mij zo ver mogelijk van je af wilde jagen.
Je moeder heeft je antwoord gegeven. En eigenlijk is 479 nu wel komisch om te lezen, vind je ook niet? Overigens heeft dat visioen of die droom over je moeder een helende werking gehad, althans dat neem ik aan. In ieder geval verhelderend.
En in 481 schreef je: ‘Maar ik geloof werkelijk dat je niet in algemeenheid kunt spreken over menselijke behoeften.’ Ehh, wat denk je van zuurstof? Eten? Ennehh….. je behoefte DOEN? :)) Genegenheid is er volgens mij ook zo één. En waardering. We zijn sociale wezens, hoe lastig dat ook is (te accepteren). Zonder genegenheid en waardering is het leven hard om vol te houden. Daarom zoeken we daar eigenlijk altijd naar. Maar ook dát kan neurotische vormen aannemen.
En je zou ertoe over kunnen gaan om concessies te doen (ten koste van jezelf). Zónder de bevrediging van die sociale basisbehoeften is het leven een stuk zwaarder, maar als je consessies doet óók. (Eigen ervaring.) Een dilemma. Maar ik zou zeggen: stug doorgaan, dan krijg je op den duur toch wel die genegenheid en waardering. Tenzij je een echte asshole bent natuurlijk, maar zelfs dan krijg je waardering (van andere assholes), dus of dat aan te raden is….
Je schreef ook: ‘Terwijl je mag het leven toch helemaal zo leven als je wilt?’. Van mij wel, maar vele mensen hebben liever dat je hun slaafje bent. (Ook meestal doordat ze bang zijn het alleen niet te kunnen.) En: ‘Selluf doen!!!’ Natuurlijk!!! En ook graag Selluf nadenken. Maar zo eigenwijs ben je gelukig al. :)
Wat een verhaal zeg, maar ik hoop dat je er wat aan hebt.
Vriendelijke groet,
Janus.
@Bert, sorry, ik heb de neiging het woord ‘alle2’ dat je zo vaak gebruikt uit het schermpje te knippen en in een bak warm water met soda te leggen. Om los te weken. ;-)
Wat doe je naast die 4 uur per dag msn-en met haar, ook iets voor jezelf?
Het zal buikpijn geven (op z’n minst!) in het begin, ook voor haar. Maar jij hebt recht op een paar leuke activiteiten voor jezelf elke dag. Want alleen dan kun je weer wat opbouwen toch?
Ooit zei een relatie-therapeut (een goeie!) tegen me: een gecompliceerde relatie kun je veel moeilijker loslaten dan als het een goede/ rustige relatie is geweest. In het laatste geval is afscheid nemen veel makkelijker. Maar als er problemen waren dan blijf je langer verstrikt in elkaar omdat de grenzen zoek zijn.
Kun je niet proberen een goede therapeut te vinden die jou wat inzichten geeft in hoe die dingen werken? Dat kan echt heel verhelderend zijn.
Niet lang geleden zei iemand tegen me: je moet zorgen dat je je eigen beste vriend wordt. Nou, ook ik heb nog een lange weg te gaan. Toch raar dat dat niet automatisch gaat, maar zo is het nu eenmaal soms.
506 Dank voor je bericht Janus, je bent zo integer bezig hier naar iedereen, dat is echt lief.
Heerlijk he dat ik eigenwijs ben en blijf, dat heeft me door de jaren heen ook gered denk ik.
Want, ik ben het weer niet helemaal met je eens. Als die basisbehoeften niet bevredigd zijn, en dus ook nooit worden, wat heeft het dan voor zin er naar te blijven zoeken en te verlangen. Het leven vergt creativiteit en slimheid. Als het niet rechtsom kan ga je linksom toch?
Als niemand mij ooit nog gaat wiegen (en nee, misschien als ik in een sentimentele bui ben kan ik het nog wel even verdragen, maar daarna ga ik toch echt slaan nog steeds :-)) waarom zou ik daar dan op richten? Er is gelukkig meer in het leven dan basisbehoeften. Een mens is vindingrijk, kinderen al helemaal. Misschien heb ik mijn eigenwijze weg al lang gevonden…
(ga er toch eens over nadenken… een hangmat en een schommel aan het plafond :-) bedankt!
@Ans 507
hihi losweken alle2, das een goede. En ja wij moeten idd losgeweekt worden van elkaar, maar of dat ons ook echt lukt?? De tijd zal het leren.
En wat die therapeut zei over die gecompliceerde relatie, daar zit idd een kern van waarheid in. Je vraag je in zo’n geval naderhand steeds af; wat als dit? wat als dat? Waarom zus? waarom zo?
in een rustige en stabiele relatie die toch niet gaat hoef je je naderhand idd niet zoveel af te vragen want alles was eigenlijk goed. Alleen misschien uitgekeken op elkaar, of een ander ontmoet etc.
onze relatie was idd erg gecompliceerd maar spetterde daarom niet minder, nee eerder heftiger en feller, diep zo diep.
En nee buiten de msn doe ik idd niet erg veel, ik heb er nog geen zin in. Ik kijk uit naar het contact met ze. Weten dat ze aan de andere kant er is voor me, dat beurt me op. Tis misschien niet alles maar het houd me tenminste van veel rare gedachten af. Hoop doet leven, ik heb heel erg weinig hoop maar dat beetje dat ik nog heb houd me nu op de been. Al 3 dagen niet meer gegeten nu, nergens zin in. Koffie, sinas, wat peukkies. Nah ja de ultieme weight watchers zullen we maar denken haha. En ja ik kan zelfs nog lollig doen soms. Eten komt wel weer goed en zo raak ik mijn buikje en mijn zwembandjes tenminste kwijt.
hee Bert, fijn dat mijn bericht goed viel, en dat ik zelfs een hihi mocht lezen! Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, dat is wel cruciaal op dit soort momenten. Extra moeilijk, maar ook een kick als het toch lukt. Ik eet dan altijd iets wat ik zo lekker vind dat ik het niet kan weerstaan, en wat dan ook nog gezond is: fruit, sushi en avocado’s. Gelukkig ben je niet aan de alcohol? Want dat gaat er bij mij ook altijd wel in op momenten dat het slimmer is dat niet te doen… Jullie mannen moeten volgens mij vooral ook gaan sporten, dat maakt ook een hoop los hoor ik vaak. (naast buikjes en zwembandjes ;-)
Heel veel goeds voor jou.
@ Thian 504
Lieve Thian,
Om te beginnen even dit: ‘Abieboebiewoebie. Dadadadoedie. Wadiewadieboeba. Piefpafpoefiepaffie – dit is voorbereiding op de meeste televisiuitzendingen – Brrrdulliedeknoeladada. Zo, dan heb je er toch wat van meegekregen.
Over die schommelende bewegingen. Dat doe ik thuis heel veel. (Niet bij mensen.) Ik moet mezelf er echt toe brengen om het niet te doen.
Een schommelstoel? Wat dacht je van deze, is nog roze ook:
http://www.speurders.nl/overzicht/woninginrichting/stoelen-en-fauteuils/schommelstoel-41671153.html
En hij is nog in Rotterdam te koop ook! Of die nog te koop is weet ik niet. De advertentie staat er al heel lang. Alleen voor Thian, hè mensen. Alleen als zij hem niet wil….
Het voordeel is dat hij op een vast onderstel staat – daarom zocht ik hem ook – en dus niet door de kamer ‘wandelt’, je vloer niet beschadigt en geen lawaai maakt voor de benedenburen. (Hoop ik; anders rubberen dopjes eronder.) Maar de pootjes van de katten kunnen tussen boven- en onderstel komen.
Je kunt dan wel zeggen dat ze dan maar op schoot moeten komen zitten, maar wat als jij een beetje weg raakt en toch aan het schommelen bent en zij tegen de stoel omhoog gaan staan met hun pootjes op het onderstel? Brrrrr. Je moet die zijkanten dan afschermen met stevig karton ofzo. Er is nog een mooiere, die hángt in een onderstel, maar die kon ik nergens vinden. Die heeft geen risico op (mi)AUW.
Heel kort over je afkeuring. Dit is helemaal goed op dit moment in de situatie waain je nu zit. Zo denk ik er tenminste over. Zeker als ook het DAC wordt veilig gesteld. Natuurlijk heeft het ook hele nare kanten, maar het is nu niet anders. Ik hoop daar later – ook over dat arbeidethos – op terug te komen.
Gelukkig dat je je op de accóórden hebt gegooid en niet op de mandoline zelf. (Meligheid kent geen tijd.) En je schreef: ‘ik schrijf gewoon in het wilde weg hoor’, Nou, ik ook wel eens. :)
Liefs, Janus.
Ans, bedankt voor je mooie compliment in 508. Maar nu zeg ik verder even niks meer en ga pauzeren. (Moet nog eten…..)
Janus.
491 Mooi uitgedrukt Thian, niets is vanzelfsprekend. Die dankbaarheid die ik soms voel bij een heel onbenullig iets, komt daar vandaan denk ik.
Voor de lachspieren een voorbeeld: laatst kocht ik een nieuw rolletje diepvrieszakjes, en thuis riep ik blij uit: wat heerlijk, wat handig wat een fijn nieuw rolletje plastic zakjes! En als ik daarna dan om mezelf in de lach kan schieten in de spiegel, is mijn dag helemaal goed.
Het doet me denken aan het kindertehuis waar ik vroeger wel eens een vriendinnetje opzocht. Als ze daar sinterklaas gingen vieren werd het speelgoed dat er al lag voor algemeen gebruik in feestpapier gepakt om uit te delen, en iedereen blij. Ik denk nog vaak aan die kinderen en de sfeer daar. Over affectieve verwaarlozing gesproken. Tjonge, daar lopen er heel veel van rond als volwassenen. Hopelijk worden meer en meer verhalen opgeschreven zodat we er iets van kunnen opsteken hoe anderen het doen.
Ik schrijf te veel, zeker een beetje manisch, kan niet goed zijn. Zal proberen even te laten rusten. Veel liefs allemaal.
@ ergens, wie weet waar,
Hoi bert,
Als je niet eet, val je af, so wat, maar door dat je geen voedingstoffen die je nodig heb binnen krijgt en te snel af valt voel je alleen maar slechter, gaat steeds meer achteruit, visuele cirkel. Nl weet je dit zelf maar kan het toch niet laten. Lees de potst van janus maar die schrijft over vitamines ergens en spiegels
wat als het nou te veel wordt voor je (moet ik ex zeggen) vriendin en zij stort in, omdat ze het niet aan kan, en zeg zelf, veel tijd kwijt is aan het
MSNen, jou te redden, en ze daarnaast wie weet wel een leven probeert te hebben. Wat dan? je klinkt heel bezorgt naar haar vandaar.
(dat redding zoeken en vastklampen schijnt ook typisch iets te zijn van emotioneel verwaarloosde kinderen, ben bang dat ik zelf de neiging heb, en houdt dat daarom stevig op afstand)
Weet je ik ben ergens best wel trots, en zou er zelf moeite mee hebben het aan haar te laten merken als ze het niet aankan. Als het zo heel slecht is wil ik zolang mogelijk mensen zo min mogelijk belasten.
Het kan soms niet anders, en ja hier schrijf ik wel maar dat is anders.
Ben bang dat mensen zich verantwoordelijk voor me voelen en zich rot voelen als ik er niet meer ben (door zelfdoding) terwijl ze hun best voor me hebben gedaan.
Als ik bv bel verplicht ik mezelf ook minstens 2 positieve dingen te zeggen en te vragen en te luisteren naar hoe het met de andere gaat,
mag even me verhaal doen en daarna verder. Om te voorkomen dat ik anderen te veel belast. Weet niet hoe degene aan de andere kant dat ziet hoor. Mischien vindt die het wel belachelijk. Het is mijn maffe manier.
Weet dat het allemaal mooi op het schermpje staat en je overladen wordt met goede raad, gooi het schermpje daarom maar niet het raam uit hoor.
Ik wens je moed en sterkte
Thian
Lieve maffe janus,
Mag wel he, na je berichtje.
je weet de stemming er wel in te brengen.
Wat ben je snel, heb gekeken naar de schommelstoel uit 18 nog wat!!, moet eerst overleggen hoe ik er fynacieel voor sta, zal wel duur zijn.
Vindt het via internet bestellen wel erg eng, nog nooit gedaan, winkel is makkelijker, maar ‘k denk na.
liefs thian
@Ans 510,
ik heb idd weer wat meer lol ja, ze heeft haar hart uitgestort tegen me en ja ze houd nog van me. Dat wil niet zeggen dat het ooit nog goed komt maar ik weet nu tenminste dat ze nog van me houd. Verder kan ik alleen maar hopen en bidden. In slechte tijden wend men zich tot het geloof niet dan? Misschien krijg ik ooit nog een kans, misschien niet, only time will tell.
En ja helaas alcohol, maar niet om mijn gedachten te verdringen. Maar om te kunnen slapen. Geen bier alhoewel ik verzot ben op Palm. Maar wodka ice breezertjes, 4-5 doen wonderen om in te slapen. Is beter als tot 4 uur wakker liggen en maar liggen malen en malen. Want daardvan draai ik dus echt helemaal door. De breezertjes zijn ff een noodzakelijk kwaad.
@Thian 514
ikke bezorgd om haar?? hoe kom je daar nu bij??? haha je moest eens weten hoe erg dat is bij me. Ze heeft nu weer erge buikpijn ivm portugees eten, te gepeperd, en dan weet ik al niet meer waar ik het moet zoeken. Ik ben weleens van hier op en neer gereden toen ze eens flink de griep had en ff bij een vriendin inwoonde toen het weer eens minder ging tussen ons, ff 350 km op en neer, haar in de auto gezet en haar bij mij thuis verzorgd. Ze is gewoon heilig voor me, sorry maar zo is het gewoon.
En ja ze heeft het erg moeilijk, haar werk, mij overeind houden en haarzelf. Maar vergis je niet, ze is zo sterk, 1000- pootje noemde ik haar ook altijd. Alleen ben ik bang dat ze het geestelijk eens niet meer kan trekken en dat de hulp die ze wilt voor zichzelf dan te laat komt. Tot die tijd steunen wel elkaar zo goed mogelijk en hopen we er maar het beste van.
En ik vind veel lekker, ik ben een echte lekkerbek een echte bougondier, liefst zovaak mogelijk uit eten en zoveel mogelijk uitproberen want iedere keuken heeft zijn zaligheden. Maar nu ff niet, het lukt me gewoon niet om iets door mijn keel te krijgen. Dat komt wel weer. En nogmaals, ik ben een uitstekende chef! ik heb vaak moeten aanhoren; begin je eigen restaurant of eettentje. Maar nu voor mezelf??? nee teveeel moeite, te weinig zin
@Thian 514
[(dat redding zoeken en vastklampen schijnt ook typisch iets te zijn van emotioneel verwaarloosde kinderen]
Daar heb je idd een heel erg groot punt. Vroeger bij ons thuis was of mijn vader altijd werken en ma had nooit geen tijd. En verdomd toch houd ik van ze, ik mis mijn pa iedere dag nog. Hij is al 10 jaar dood nu. Ma leeft nog en is 78, en die word wel 100 denk ik zo, een echte ouwe taaie hihi.
Weleens naar zijn graf geweest met mijn ex-verloofde om er bloemen neer te leggen en dan schoot ik altijd vol. Zij weet hoezeer ik hem mis. We werkten vaak samen en zonder woorden begrepen we elkaar toch altijd. Rustig aan jongen, rustig aan. Zelfs op zijn sterfbed zei hij dat nog tegen me. Hij heeft gelijk, doe rustig aan in je leven, maak je niet te druk en alles komt goed.
Maar het zit nu eenmaal in een mens om zich soms te druk te maken.
Lieve Ans,
Je kon toch niet anders als je moeder zo zien, dat komt toch door alles wat je heb mee gemaakt, was ook een manier om te overleven, denk dat het wel gezond is om daar nu tegen aan te trappen maar ook te weten dat ze ziek was en de tijd mischien anders.
Ben het volledig met je eens dat je beter er voor uit kan komen dat je ziek bent, en hulp nodig hebt, vindt het zelf een plicht van ouders om te zorgen voor hulp voor hun kinderen als ze zelf (geestelijk) ziek zijn. Dat wordt nu allemaal vanzelfsprekender, dat is ieder geval bereikt.
Vindt ook heel eigenwijs dat ik er open voor uit moet komen, en zeg niet dat het niet goed gaat als het niet zo is, overlaat ook niet met ellende, kom meteen met iets positiefs daarna maar ga niet net doen of er niets is voor de gemoedsrust van een ander.
Denk dat de enige manier om goede hulp te krijgen is te zeggen wat er niet goed gaat, alleen is het niet makkkelijk, vooral als je ddan weer een ander krijgt die eerst wil zien dat je het echt niet kunt.
Moet er ook eigelijk niet aan denken om alles wat gemist is in te moeten halen, wil dat niet zoeken al is het onbewust. Wil daar ook tegen aan trappen, net als jij met dat wiegen. Bijzonder je droom van je moeder, eng en mooi.
ken dat die dankbaarheid, voor kleine dingen, een bloeiend klavertje, wil dat het liefst ook tekenen dan, ook voor de mensen die ooit iets liefs voor mijn gevoel iets voor me hebben gedaan gedaan, wat ze zelf gewoon of hun werk vinden. Dat is fijn dat zou ik niet kwijt willen.
Een hangmat is ook een goed idee, ze hebben dat ook in stoelvorm, zie nog steeds de boven buren als ongenode gasten neer storten. maar als je die niet hebt zo ik een hele schommelbank instaleren. Beetje boorwerk draai ik mijn hand niet voor om, heb al heel wat gaten in het plavond geboord, en heb een hele stevige boormachine die overleeft wat ik hem allemaal laat doen.
blijf maar lekker eigenwijs hoor, en creatief.
liefs en een knuffel.
Hoi Bert,
Dat eten begrijp ik wel hoor, lukte het weekend niet om boodschappen te doen, en de kasten zijn heel erg leeg. Daarom eet ik door de week op het DAC, omdat het gewoonweg niet lukt regelmatig en gezond eten klaar te maken.
Klinkt mooi en lief zoals je over je vader schrijft, ken dat niet.
Maar kan heel goed komen doordat er geen tijd voor je was.
wie weet helpt dat om een manier te vinden met je angst om te gaan.
Fijn dat ze nog van je houdt, het je heeft laten weten.
En ja ik heb haar verteld dat ik mijn gevoelens uit via een zelf hulpgroep op internet. Ik heb haar niet verteld van het fijne van deze site. Als ze dat zou weten dan zou ze helemaal instorten en het contact meteen verbreken, dat zou ze niet aankunnen. Ze is erg gevoelig, net als ik.
Als ik mezelf iets zou aandoen dan zou ze de rest van haar leven schuldgevoel houden, wat als?
Dat wil ik haar niet aandoen, ik wil ook niet dat ze dit allemaal leest, het zou teveel zijn voor haar.
Maar zonder haar wil ik gewoon niet verder. Nu weet ik dat er hoop is al is het minimaal. Maar dat kleine beetje hoop geeft me ff de kracht en zin om door te gaan met leven, hier schrijven, alles eruit te gooien. Maar ik houd deze site verborgen voor haar.
Het 1e lange stuk van Spaink 489, die lange eerste 13 regels, die heb ik haar toegemaild, en ja dat is precies hoe het zat tussen ons, met mij. De spijker werd precies op zijn kop geslagen, beter kan niet. Zij was het er 100% mee eens en ik ook. En ik wilde zo niet zijn maar angst doet rare dingen met eens mens.
@ 472 Ans
Bij vrienden moet het geen kwestie zijn van ‘ellende door de strot duwen’, maar van aanvoelen dat de ander ergens mee zit en daar ruimte voor geven. Het is triest dat er onder vrienden steeds minder vrienden lijken te zitten…
Dat krijg je wanneer je iedere vage kennis ‘vriend’ noemt en bij directe contacten niet verder komt dan oppervlakkigheden. Dat past ook bij wat je schrijft over imitatiegedrag.
Het moet leuk blijven…
Een voordeel van het uit de boot vallen is dat de (paar) vrienden die je overhoudt vaak de echte vrienden zijn, waarbij dan weer wel onmiddellijk het gevaar opduikt dat je ze te vaak gaat confronteren met je ellende, waardoor ook die vriendschappen onder druk kunnen komen te staan.
Zelf probeer ik hierbij de regel “behandel anderen zoals je zelf behandeld zou willen worden” aan te houden.
Op zich mooi om te zien dat dat hier ook meestal lijkt te worden gedaan.
Met je laatste regel ben ik het bijzonder eens:
“Ik heb er niet om gevraagd, maar nu ik er toch ben heb ik recht om te leven op mijn manier.”
Rekening houdend met… maar dat spreekt vanzelf. :-)
De kans dat het je lukt om hier weg te blijven lijkt me overigens klein… en ik vind dat ‘we’ daar wel gelukkig mee mogen zijn.
Je leven mag dan wel een zooitje zijn (zoals je zelf schrijft @ 488), maar je verwoordt vaak wat ik zou schrijven als ik zou schrijven… dus zult wel wijs zijn. ;-)
Sterkte aan allen !
Met vriendelijke groet,
Henk (lezer).
@Henk, hartverwarmend bericht van een e-vriend (heel wat minder oppervlakkig dan sommige rl!) Ik lees graag van je dat je lezer blijft :-))
@Thian, weet je wat ook leuk is? Zo’n grote fysio bal, joepie, we maken er gewoon een speeltuin van!
@Bert, kun je dan niet in elk geval een banaantje eten, gaat er toch altijd wel in? En als je dan toch naar de supermarkt gaat voor dat banaantje, koop dan ook wat havermout ofzo, heb je alleen water bij nodig om pap te maken, is lekker warm, en als je daar dan een appeltje doorheen mengt heb je een koningsmaaltje. Koop het wat verder weg, heb je gelijk wat beweging… (mijn moederinstinct wellicht dit mailtje, let maar niet op mij, ik wist niet dat ik het in me had :-)
Verwaarlozing kan ook tot een doodswens leiden, hoewel het meestal andersom gedacht wordt. Als je niet eet en niet beweegt dan voel je je al heel snel steeds ellendiger. Voordat je het weet (binnen twee weken?!) kun je het dan niet meer omdraaien. Er zijn genoeg voorbeelden, bijv. de link van Henk naar die Hilde. Het begon met liefdesverdriet, en dan kan het heel snel gaan.
@Magnani, ik denk telkens aan je, vooral als er gesproken wordt over moeders en kinderen. Niemand weet hoe moeilijk jij het hebt. Please schrijf erover, schaam je niet.
Henk, nog over die vrienden. Ik heb laatst ook bedacht dat de vrienden die ik uitgekozen heb ook niet helemaal normale mensen zijn natuurlijk (voor zover normale mensen bestaan!), het zijn net als ik toch vaak types die beschadigd zijn op een of andere manier. Dan wordt het nog lastiger om goeie vriendschappen te onderhouden. Nou ja, toch maar proberen, en telkens open staan voor nieuwe contacten. Make new friends but keep the old, the one is silver but the other gold. Gaat trouwens niet helemaal op. Van sommige oude vrienden ben ik blij dat het contact verbroken is, sommige mensen kunnen ook echt een slecht effect op je hebben.
Lieve Ans
Heb ook gemerk, dat de mensen waarmee ik bevriend raakte als ik ze beter leerde kennen ook een zootje ellende achter zich hadden, verwaarlozing, mishandeling.
(alleen bleek mijn eigen verhaal dan toch iets waar ze van terug schrokken, afhaakte, na ik iets vertelde, terwijl ze wel aan mij hun hele ellende vertelden, en begrip verwachte, ik besefte toen niet dat dat wel heel zwaar was)
Zou er onbewust iets van herkenning zijn? waardoor je, we deze mensen uitkiezen, is het veilig ofzo, of bekend, bang voor het onbekende.
had een collega die haar hele leven in de watten was gelegd, bij elke miniscule tegenslag, was ze depressief zei ze dan (hooguit 2 weken, na 3 gesprekken bij een psych was ze genezen. Is ook heel erg frustrerend.
Niet om als vriendin om uit te kiezen.
Er lijken vaak ook mensen mij uit gekozen te hebben, en kan moeilijk zeggen jou wil ik niet, is nu ook iemand die me opzoekt, dingen samen wil doen. Maar heel veel geld net aan een ander uitgaf en nu boos is omdat degene het allemaal wel aannam maar niet komt als ze belt dat het niet goed met haar gaat, en het telkens af laat weten. Ze zat er vreselijk om te huilen op het DAC, vertelde het alleen tegen mij, schold op haar,en degene was achter haar aan het darten!!!! Iemand van de leiding gehaald, maar toen vertelde ze dat niet maar een ander verhaal, anders zou ze moeten horen dat ze gewaarschuwd was denk ik.
De leiding zei wel tegen haar, kijk ze zitten bijna met je mee te huilen.
Volgens mij is een goede manier om nieuwe kennissen op te doen een cursus volgen (bv in een buurthuis voor de prijs) op hobby gebied, mensen met de zelfde intresses enzo.
Vindt een speeltuin leuk, heb steeds de neiging zo’n kinder opblaas badje neer te zetten, met eendjes.
Lieve Henk:
Ik was erg onder de indruk van die link, vond dat lied, porselein, heel mooi, heb het overgetypt, aantal keer geluisterd, weet nog niet hoe ik muziek op mijn mp3 speler moet zetten, maar als ik het weet doe ik het.
Ben op zoek naar mooie liedteksten, maak een map ermee, voor moeilijke tijden, wil die muziek ook op mp3 speler hebben om tegelijk af te kunnen luisteren.
Allebei liefs en groetjes
Thian
Ik vraag me af, echt af. Zoveel mensen hier met pijn en verdriet, zovaak teleurgesteld door anderen, door hulpverleners etc.
Ieder hier weet vrijwel exact hoeveel pijn de ander heeft uit eigen ervaring.
En ieder heeft zijn eigen oplossingen soms. En die worden hier ook aangebracht. Maar er gaat niets boven contact, echt contact. Echt horen en voelen, meevoelen, troosten en bovenal elkaar echt begrijpen.
Misschien is het een hersenspinsel van me maar een meeting voor hen die dit echt willen. Samen kunnen we alles aan, zeker met onze rugzakjes.
Wij hebben zoveel meegemaakt en gedeeld hier, alles eruit gooien zou no problemo zijn want je weet; ze begrijpen me.
We hoeven ons niet te schamen tegenover elkaar, we hebben allemaal genoeg meegemaakt.
Misschien wel, misschien niet, waar? etc. etc.
Ben wel heel erg benieuwd naar de reacties hierop.
Hee Bert, dat kunnen we denk ik als groot compliment opvatten?
Ik zou het ook wel eens leuk vinden iedereen in het echt te zien, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat het realistisch is. Die anonimiteit is ook juist zo lekker, die vrijheid, vrijblijvendheid, geen enkele verplichting of gevoelens van verantwoordelijkheid. Nou ja, beetje van dat alles misschien, maar niet te vergelijken met als je in real life contact hebt. Dat geeft weer zo veel nieuw gedoe erbij, en wie wil nu nog iets erbij hebben, bij zijn eigen strijd.
Maar het is heel lief en vleiend dat je blijkbaar een goed gevoel krijgt bij dit blog, Karin zal trots op ons zijn ;-) en op zichzelf ook vooral hoop ik!
Ik ga volgende week beginnen met een studie, en kijk er enorm naar uit. Het geeft weer nieuwe strijd, maar ook uitdaging. Weer even een beetje kind zijn, leerling zijn, dat vind ik heerlijk, lol maken en praten met anderen ook al zijn ze veel en veel jonger. Ben heel erg benieuwd of en hoe het bevalt. Ik ga me in elk geval niet laten (weg)pesten, dat weet ik wel. Ik ga respect afdwingen voor wie ik ben, met tekortkoming en handicap en leeftijd, en als iemand lullig doet ga ik die figuurlijk alle hoeken laten zien. Nu durf ik wel, zo veel ouder en wijzer en sterker dan ooit (hoop ik).
@Thian, hihi, dat opblaasbadje met eendjes, dat is zo onwijs lief, ik ga dat geloof ik ook doen. En als het bezoek (als ik die ooit krijg) dan vraagt: wat is daaaat?? Dan zeg ik: euhm, ja het was zo warm, en mijn e-vrienden hadden dit aangeraden als onderdeel van wiegtherapie, euhm, nou ja laat maar, euhm… trouwens ga gerust zitten, waar zit je het lekkerst, schommelstoel, hangmat? Euhm, glaasje ranja? :-))
Hai Ans en alle andere hier,
vergeet maar wat ik schreef hierboven. ik wil niet meer, ik kan niet meer. Daarstraks ff weg geweest, ff bij ons thuis, bij mijn ex-vrouw en haar vriend en mijn ex zwager geweest. 3 x moeten wegvluchten, ik stortte steeds in, tranen en niet meer kunnen praten. Ik ben op geestelijk en lichamelijk, het is genoeg geweest
Bert, wat erg om te lezen. Konden zij je niet een beetje tot steun zijn?
Vlucht niet, schaam je niet, het is gewoon helemaal menselijk wat jij doormaakt. Zorg alsjeblieft zo goed mogelijk voor jezelf… Veel sterkte. Probeer toch eens zo’n crisiscentrum te bellen, waarom niet, je weet nooit.
het is genoeg, de pijn word te erg. Afscheidsbrieven heb ik allang klaar. Ik wil rust, teveel verdriet, alleen maar erger, te diep ze zit veel te diep. Ik wil niet meer, kan niet meer, rust rust rust rust.
Lieve Bert,
Ik leef met je mee het is heftig he, zou je iemand kunnen bellen, het vertellen en vragen of ze met je mee gaan naar het crisiscentrum, opvang, zorgen voor je dat je hulp krijgt, hulp waarvan je niet bang hoeft te zijn dat het belastend is voor degene, maar van mensen die ervoor betaald worden.
Er gaat mischien veel mis in de hulpverlening, heus ik weet het, maar ik heb ook zoveel goede ervaringen en zulke lieve mensen tegen gekomen en dat altijd een beetje in mijn hart meedraag
Ben zo bang dat je nu in de ellende een overhaast besluit neemt, daar ben ik voor mezelf ook vaak bang voor, daarom de voorzorgs regelingen.
Lijkt me zoveel beter om een definitief besluit kalm te nemen, met goede voorzorgsmaatregelen en zodat je niet beschadigd wakker kan worden met nog meer elllende.
Begrijp dat het lijkt of er geen einde aan de ellende komt, het duurt oneindiglang en ondragelijk voor je gevoel, en dat je niets meer aan kunt, dat is een crisis maar het zijn een soort golven het wordt vanzelf weer iets rustiger.
Mij helpen medicijnen de ergste pieken weg te halen, het iets dragelijker te maken, mischien kunnen ze jou op een of andere manier helpen.
Wens je zoveel sterkte, denk aan je,
Thian
Hallo Bert,
Ik sluit me aan bij Thian en Ans.
Je kunt hier terecht voor een menselijk gesprek:
‘SOS Telefonische HulpDienst Utrecht (030) 294 33 44. Altijd bereikbaar. 24 uur per dag: tijd voor een gesprek van mens tot mens.’
Er is ook een site: http://www.sensoor.nl/brabant/ met nog meer nummers.
Mijn advies (uit eigen ervaring): Neem geen overhaaste beslissingen vanuit dit soort emoties. Aanvaard die emoties zoals ze zijn, maar doe er niks mee. Produceer ook geen gedachten vanuit die emotie, want dat soort gedachten zijn meestal verre van reëel. Althans, zo denk ik erover. Henk heeft het eens over een vorm van minder toerekeningsvatbaarheid gehad ivm depressiviteit en zo is het maar net.
Ook jij maakt ups en downs mee, dat is ook hier te lezen. Je kwam hier erg down, toen ging het op – tot en met hi hi aan toe – en nu is het weer down. Het zij zo.
Je idee over bij mekaar komen heb ik ook wel eens aan gedacht. Op zich kan het heel leuk en goed gaan, maar er kleven voordelen en nadelen aan en dan is er nog de praktische kant.
Sterkte met vooral deze komende nacht. Ikzelf slaap ook heel veel, want de slaap reguleert erg veel en dat heb ik ook nog steeds nodig.
Een groet,
Janus.
Heb weer een dubbele hoeveelheid medicijnen gehad van de apotheek, dit maal nog veel meer, vooor 2 weken ipv 1 week terwijl medicijnen een heel hoop triggeren.
Lukt me nu op dit moment wel om er af te blijven, (rustig maar, is bij mij het weekend al genoeg crisis geweest) maar er moet niet teveel gebeuren.
Wie kan ik nou weer eens inschakelen om te zorgen dat dit niet meer gebeurt en dat het ingenomen wordt.
DIT HOORT NIET TE KUNNEN, het is al moeilijk genoeg zo!
Janus, je gelooft het nooit, ik ben derde geworden met darten, ze vonden me een onverwacht goede beginner, puur toeval hoor al weet ik nu wel hoe het theoretische zou moeten.
Ans helemaal geweldig het badje, heb eendjes, eendjes helpen hoor, een eendje met een duikbril en een met een koptelefoon, en visjes voor een bad, alleen nog geen badje.
Zie je helemaal voor me met de hangmat, schommelstoel, wel ranja met een rietje he, in allelei kleurtjes.
Om eerlijk te zijn heb ik het in een ander huis wel eens geprobeerd met een badje in de badkamer, lang, lang geleden, ging prima, maar kreeg het niet leeg, geprobeert om te kiepen, ging als een waterval langs de trap naar beneden, liep dwars door de muren, liep dagen lang te soppen op de vloerbedekking van de trap. Was wel erg komisch.
De poetsmiep heeft echt haar best gedaan en we hebben veel opgeruimd, zit er nu heel netjes bij voor mijn doen, ze vond het prettig omdat ze zoveel eer van haar werk had, ahum, was echt nodig.
Ga proberen heel de nacht aan eendjes denken, met een beer in mijn armen. En morgen iemand bellen, weet bij “jeweetwel” niet wie, maar iemand.
groetjes Thian.
Bert hier nog een nummer. Bel gewoon eens om je verhaal te vertellen, dat geeft ook rust en ruimte in je hoofd: 0900 0767
en een site http://www.ex6.nl/index.php?p=hulptelefoon
We denken aan je, natuurlijk.
Thian, oh wat zijn die lui bij de apotheek enzo dom. Ik verbaas me elke keer hoe onverschillig er omgesprongen wordt met de kwetsbare mens. Laat je niet kisten. Goed dat je zelf kiest voor met beer in bed, en dromen van eendjes. Slaap zacht, voor allen hoop ik. Veel liefs en sterkte.
Ken je trouwens die kat die piano speelt? Dan smelt je echt: http://headlines.nos.nl/forum.php/list_messages/16952
Ans, wat schattig dat poesje katertje?
Raar he dat het telkens mis blijft gaan met die medicijnen, moet morgen maar echts iets gebeuren, en weer inleveren!!, nee hoor laat me niet kisten.
Hoop zo dat je maar een heleboel plezier gaat krijgen op die studie, even op een goede manier terug in de schoolbanken met ook alle leuke dingen die er bij horen. Knap hoor dat je dat doet.
liefs Thian
Thian, kun je de volgende keer als je medicijnen krijgt ze niet meteen inpecteren, en dan het teveel direct teruggeven?
Bert: bel alsjeblieft iemand en doe vooral niks overhaast. In een zo tragische stemming een zelfmoordpoging doen, pakt meestal slecht uit – voor zelfmoord heb je, hoe raar het ook klinkt, een helder hoofd nodig, koele vastberadenheid en een sterk gemoed. Maar bovenal: je _wilt_ zo graag praten, dat sijpelt door in alles wat je zegt. Een stem aan de telefoon, een luisterend oor, iemand die je iets liefs en verstandigs kan vertellen: dat is waar je nu erge behoefte aan lijkt te hebben.
Lieve Thian,
Gefeliciteerd met je bronzen plak bij het darten. Ga je het nou tegen Raymond van Barneveld opnemen? Dat wordt zo langzamerhand wel tijd!! :))
Wat die medicijnen betreft. Mocht je je vannacht toch onzeker gaan voelen daarover, dan kan je ook altijd de politie bellen en vragen of ze de medicijnen willen meenemen en voor jou in bewaring willen houden. Dan kan je ze morgen weer bij hen ophalen en dan naar de apotheek ermee. Ik denk wel dat ze dat doen, als je jouw situatie aan ze uitlegt.
Je kunt ze toch ook door het toilet spoelen? Behalve wat je nodig hebt. Dan gaan ze misshien zeuren dat je ze had moeten inleveren, maar dan moeten ze maar beter hun werk doen!
Maar ga maar lekker slapen met die beer in je armen en de eendjes in je dromen. Goed plan.
Welterusten lieverd,
Janus.
Hai allemaal,
Het gaat weer wat beter me me nu, soms heb ik heel ff een opleving, en dan ben ik weer uren erg down en weet ik vaak niet wat ik allemaal doe.
Daarstraks dus ook, en ik heb idd allang afscheidsbrieven klaar. En ik had in mijn bui daarstraks dus er al 1 naar mijn ex-verloofde gestuurd. Dom, erg dom want ik heb het geweten!! Ze belde me totaal overstuur op, ik wilde eerst niet oppakken maar dan belt ze het halve dorp hier op en is iedereen in rep en roer.
Meer als een uur met haar gepraat aan de tel, en ze snapte er niets van. Zo ben je redelijk opgewekt naar mij toe en dan ineens zo. Maar af en toe opgewekt word vaak gevolgd door urenlang malen en doordraaien. Dat had ik dus, ik zag het gewoon echt niet meer zitten en ik wilde ook echt niet meer.
Ze was iig af en toe erg boos op me, reageer in godsnaam niet zo impulsief en denk na! Hoe denk je dat ik me voel als ik zoiets ineens te lezen krijg. Ik zit 170 km verder en kan niet ff zomaar komen kijken hoe het met je gaat en/of je jezelf niets aangedaan hebt.
Ik heb me verontschuldigd ervoor en beloofd het niet meer te doen, eerst tot 10000000 te tellen ipv totaal overstuur iets te doen zoals dat.
Veel gehuild samen aan de tel. veel emoties die loskwamen.
En dan nog ff dit; ze heeft me beloofd dat we maandag een dag samen gaan eten, drinken en wat praten. Wil niet zeggen dat het ooit weer eens goed komt. Maar elkaar eens horen, zien en aftasten. Is die klik er nog? die vonk? dat heftige? Kijken en voelen wat er nog is, of het uberhaupt nog weleens iets zou kunnen worden.
Veel hoop daarop heb ik niet maar geen hoop is nog erger.
Ik heb iig iets om naar uit te kijken; maandag!!!!!!!
Heb stom genoeg in de apotheek staan kijken, waar hij bij was, of het de goede medicijnen waren, ben helemaal vergeten naar de hoeveelheid te kijken, had het idee dat er wat anders wat, maar wat dat ben ik dan helemaal kwijt. Moet bijna alles wat ik echt moet doen opschrijven anders lukt het niet
Afgezien dat weggooien me niet lukt, dan zit ik volgende week zonder medicijnen, krijg het per week, der dag per tijdstip van innemen verpakt (baxter) omdat het zoveel problemen op levert. Heb het nu voor 14 dagen uitgezet gekregen.
Ze hebben er aantekeningen in de computer over, heb gesprekken gehad, kreeg telkens medicijnen er extra bij die alang gestopt waren, gaven toen toe dat ze dat niet hadden ingevoerd, is net pas opgelost.
In leveren kost me heel veel strijd en moeite. Maar moet gewoonweg, weet het ook anders niet.
Als ik er niet af kan blijven, bel ik het crisiscentrum, kunnen zij me helpen, adviseren, de politie vindt ik eng.
Morgen om 10 uur is het DAC open, kan ik daar terecht. Het is moeilijk dat mijn behandelaar op vakantie is, haar vervangster ken ik niet, durf ik niet te bellen. Schrijven kan ik wel, praten niet.
Ik zorg wel dat ik iemand bel want alleen gaat het niet worden.
Begleidster van het DAC heb ik de vorige keer verteld hoe moeilijk het was ze kent me, mischien weet zij raad of wil ze samen met me bellen.
Wens iedereen een rustige nacht.
Ga terug naar crisicentrum. Red het niet. Gebeld naar sos lijn die ik hier zag. Verteld. Kon me niet helpen, wou dat ik niet praate over er een eind aan maken. Stond aan het water. Weet niet. Springen en voorbij. Wat ben ik in godsnaam aan het doen met dit leven. Ik haat leven ik haat zijn, ik haat mij. God, help me.
@ Ans 522/523
Bedankt voor je blijk van waardering.
Probleem met oude vrienden is vaak dat ze niet kunnen/willen beseffen dat jouw ontwikkeling ‘iets’ anders verlopen is dan die van hen en dat onbegrip (met de beste bedoelingen) vertalen in verhalen en adviezen waar je niets aan hebt. En wee je gebeente als je er niets mee doet…
Vooral van dat laatste word je niet vrolijk…
“Hallo, ik heb een chronische depressie, maar kan nog steeds zelf nadenken hoor…”.
Vrienden, waarbij je voelt dat er iets essentieels veranderd is in de verhoudingen, zijn vrienden die je op een gegeven moment beter kunt missen.
@ Thian 524 en 532/539
Met het risico dat iemand vindt dat ik m’n site te vaak noem… er staan een paar liedteksten op, waar ik zelf wel iets aan gehad heb op mindere momenten… http://home.hetnet.nl/~heraclitus/heraclitus_songteksten.html
Onvoorstelbaar dat het weer is misgegaan met de apotheek, het is echt een schande. Lichtpuntje: Je reageert er beter op dan de vorige keer en gaat vrij soepel over op andere (leukere) onderwerpen.
In 539 zet je je gedachten erover samenhangend en rustig op een rij.
Sterk.
@ Bert 525-527-529-538 (en eerdere)
Zomaar een reactie van iemand die jou niet kent, die alleen gelezen heeft wat je hier hebt geschreven.
Volgens mij doe je er alles aan om je relatie blijvend kapot te maken.
Je maakte er, om welke reden ook ook, iets van wat weinigen, zeg maar niemand, ooit eerder had meegemaakt. Je had de vrouw van je dromen gevonden… en dat moest ze vooral blijven.
Bij alles wat daarvan afweek, ging jij je gedragen als een kind dat z’n zin niet krijgt.
Ze is geweldig, je wilt alles voor haar geven… maar dan moet ze zich wel blijven gedragen zoals jij het in je hoofd hebt.
En als ze dat niet doet… krijgt ze een ‘afscheidsbrief’… daar moet ze wel op reageren…
En dat doet ze dan ook. Met die brief als basis gaan jullie maandag een dag eten, drinken en praten.
Zij gechanteerd, ik kan het niet anders zien, en jij met hoop.
Puur gebaseerd op wat je hier de afgelopen drie dagen hebt geschreven zou ik zeggen: Stel de afspraak uit en geef daarbij aan dat je hoopt dat zij je de tijd geeft om aan jezelf te werken. En denk daarna eens goed na over hoe je dat zou kunnen doen.
Zelf zou ik waarschijnlijk kiezen voor een goede psycholoog, want dat je professionele hulp nodig hebt, is wel duidelijk.
@ Luc 540
Een verstandige beslissing in een periode/situatie dat daar kracht voor nodig is.
Ik hoop dat je geholpen word, door wie of wat dan ook.
Met vriendelijke groet aan allen,
Henk (soms ook ‘schrijver’).
Lieve Thian,
Hoe is je nacht geweest? Ik hoop goed. Je ziet, ik ben al vroeg op voor mijn doen. Ik ben gisteren na mijn laatste post (rond 12 uur) meteen gaan slapen. Het is mooi weer gelukkig, dat scheelt al meteen vind ik altijd. Ik wens je sterkte vandaag met het gedoe met die medicijnen. Dat gaat wel weer lukken, denk ik.
Maar je ziet, je moet toch ook zelf goed opletten wanneer je die medicijnen gaat ophalen. Doen, hoor, de volgende keren. Anderen maken ook fouten, net als wij en dat betekent helaas dat wij hun fouten soms moeten oplossen in ons eigen belang.
Voor de politie hoef je niet bang te zijn, alleen als je heeeeeel erg stout bent geweest….. Nou, dat ben jij niet. Ik dacht ze nog zelf te bellen, zodat ze al op de hoogte waren, voor het geval dat jij ze zou willen bellen. Alles anoniem, hoor. Dat zou ik natuurlijk eerst hier met je besproken hebben. Maar dat hoefde niet, aangezien jij de situatie zelf goed in de hand had.
Over dat waterballet door dat zwembadje moest ik grinniken, maar dacht ook: Oh, Oh. Je kan zo’n badje toch ook leeg scheppen met een emmer ofzo? Oh, vond je die schommelstoel eigenlijk mooi? Ik ben vandaag en komende dagen druk, dus ik hou het kort.
Liefs en succes met het weg brengen van de medicijnen en veel plezier vandaag,
Janus. (Meestal schrijver, altijd lezer :) )
Hallo Luc,
Over 540. Heel jammer zo’n terugval, maar de goede keus gemaakt, denk ik. Even een vraagje voor als je hier weer bij de les bent: welk nummer heb je gebeld van die SOS dienst? Ik vind het vreemd dat ze het niet over je doodsverlangen wilden hebben. Dat wordt wel een moeilijk gesprek zo.
Maar geen domme dingen van springen in het water enzo vanuit een impuls. Dat kan dan nog ‘fout’ gaan; werkt alleen als je een rugzak met zware stenen aan doet, die je onder water geheid niet meer op tijd af kunt krijgen. (Met extra riemen enz vast sjorren.) Maar mij lijkt dat geen prettige methode. Er ontstaat vrijwel zeker paniek en dat is een heel vervelende manier van sterven.
Bovendien is het naast een kade ook meestal ondiep – zo ziet het er niet uit – en dan sta je daar met je zware rugzak op en je voeten in de modder. Zie er dan maar weer uit te komen. Zoals Karin al zei: ‘Voor zelfmoord heb je, hoe raar het ook klinkt, een helder hoofd nodig, koele vastberadenheid en een sterk gemoed.’ En een goede voorbereiding, voeg ik eraan toe, maar dat wist zij ook al.
Heel veel sterkte Luc,
Janus.
Lieve Luc,
Vindt het zo erg voor je, en zo knap dat je hulp blijft vragen, goed van je hoor, en goed dat je naar het crisiscentrum gaat, je bent het waard dat je alle hulp krijgt.
Vindt het erg dat ik het vannacht niet meer gezien heb, en heb kunnen reageren.
Leef heel erg met je mee, heel veel sterkte.
Weet dat je mischien al weg bent en niet meer leest, maar toch
liefs en een knuffel van Thian
Hallo Bert,
Ik dacht waarachtig dat we vandaag een ‘In memoriam’ voor je hadden moeten schrijven. Hoeft gelukkig niet. Ik ben blij dat ze boos op je is geworden, veel mensen durven dat niet in zo’n situatie.
Henk schreef harde woorden, maar er zitten zeker kernen van waarheid in. Dit kan zo op deze manier niet doorgaan. Dat zul je zelf ook wel beseffen. (Ik bedoel niet dat je er dan maar een eind aan moet maken.)
En die afspraak. Dat is nu een cliffhanger, die je een paar dagen in leven houdt, maar wat daarna? Probeer de kracht op te brengen om hem af te zeggen. Je moet haar op deze manier niet dwingen. Ik weet wel dat het uit wanhoop was, maar toch. Als zij het van hááruit wil, oké. Maar ik zou zeggen: Neem eerst de tijd voor jezelf. Je down is nu weer wat up en het zal ook wel weer hi hi worden. En áls jullie voorbestemd zijn voor mekaar, dan hoef je geen haast te hebben.
Veel sterkte, Janus.
@ Bert
Fijn wat te lezen en dat je er nog bent.
Vindt het wel ongelovelijk dat je zo’n brief zomaar gestuurd hebt,
het is niet te bevatten wat je je vriendin daarmee hebt aangedaan.
De enige brief die bij mij op de post gaat is een brief naar de politie, met wat ze kunnen aantreffen, wat ik ga doen en waar ze de onderstaande doos kunnen vinden etc. Met de vraag of zei kunnen zorgen dat als ik dood ben de brieven op verantwoorde wijze bij de mensen komen waar ze voor zijn.
Heb ook brieven klaar liggen maar die zou ik nooit naar de personen zelf sturen, dat ligt allemaal met uitvaart verzekering + beschrijving, hoe ik het wil en kleding, wilsverklaring, adressenlijst, paspoorten van de katjes etc in een duidelijk opvallende doos zichtbaar.
En in de hal staat duidelijk zichtbaar een brief in nood gevallen, bij ongeluk of dood. Daar staat ook een hele omschrijving en gebruiksaanwijzing van de katten in, waar de doos staat en dat ze die moeten pakken, wilsverklaring,ziektebeeld, alles wat nodig kan zijn.
Had het eerts zichtbaar klaar hangen, de doos was een idee van de PIT.
Ik ben bang dat als je dit soort dingen doet, zomaar een brief sturen, je op een gegeven moment iedereen afstoot en als het echt nodig is je niet meer serieus genomen wordt.
Mag hopen dat je je vriendin maandag toch gaat vertellen dat je dit ook zelf serieus neemt en hulp gaat zoeken, vraag desnoods daar haar hup bij zodat ze het gevoel krijgt dat je er echt mee aan de gang gaat.
Volgens mij is dat voor jou maar ook voor haar het beste dat je zou kunnen doen, dat zal voor haar de druk verlichten. En wie weet gebeuren er onverklaarbare dingen en wordt je angst minder??????
LIeve Janus,
En je had het zo druk, nu zo hier in de weer,
het is fijn dat je schrijft hoor,
Moet een beetje lachen om je post.
Zo was het ook bedoelt met dat waterballet, (heb toen nl nooit aan leegscheppen gedacht) als afleiding, probeer de ernst er wat af te halen, het niet erger te maken.
Lief wat je schrijft over de politie!, mensen in huis he, vooral mannen, houdt me voor dat er toch ook vrouwen werken, ze zijn altijd met z’n tweeen dat is bedreigend voor me
Heb eerlijk gezegd nog gewacht tot er bericht van Bert was en erg genoeg het bericht van Luc gemist, terwijl hij zo wat kon gebruiken,
gelukkig dat Henk er was vannacht.
Heb geslapen wel onrustiger als gewoon onrustig maar ja, was verschrikkelijk moe, had in huis op de vloer allemaal dozen en tassen staan. Kastruimte gebrek, verzamelwoede, heb die poetsmiep gevraagd het met me naar beneden te brengen (geen lift 2 hoog) heb dus heel veel met haar samen naar benden in de kelder gebracht, en heel veel weggegooit, dat zijn hier ondergrondse containers (een blok verder) dus ook sjouwen. Maar nu zie je gewoon heel heel erg veel vloer.
Toen ik had vertelt dat ik het makkelijker schoon te houden wilde maken (had al veel uitgezocht, ze vond het al een stuk leger toen ze kwam, werd ze enthousiast. Hebben daardoor heel veel gedaan.
Ga dan helemaal over mijn grenzen heen, maar voelt wel goed omdat mijn huis prettiger leefbaar is. Nog 1 hoek (knutsel/schillderhoek)
Is er meer ruimte voor een schommelstoel, vindt hem wel mooi hoor, roeze is helemaal goed (tegenwoordig met zacht turqois en zacht limegroen) zou hem alleen wit schilderen, is dat erg? Heb het nogal modern in huis.
En nu de medicijnen ja, dat is moeilijk, zie ik heel erg tegen op, ze nemen mij daar niet serieus genoeg, is gewoon een klein foutje, krijg het gevoel dat ze niet begrijpen dat het voor mij zo lastig ligt.
Ach en Raymond, zou ie tegen mij durven?? , grapje, ben heel tevreden zo met mijn medaille als herinnering aan een fijne plek met lieve mensen.
Dat schrijven van dingen die we nooit in het echt zouden schrijven, zodat het in het echt niet op een gegeven moment iets makkelijke maken, ik schrijf bv hier wel eens iets en denk o,jee en krijg een gewoon antwoordt. Merk dat ik in gezeldschap iets meer durf te zeggen, zeggen ze op het DAC ook. Gisteren heel rechtstreeks tegen iemand gezegd die moeilijk deed, kwaad wilde praten, daarvoor kom ik hier niet, ik wil het darten volgen. En ze liet me met rust. (begeleidster zat naast me, was fijn.) Heb jij daar ideen over? Later hoor als je zelf het weer een beetje achter de rug hebt en tot rust gekomen bent, en een beetje uit het dal bent gekrabbelt.
(Wat ik tegen Bert heb geschreven net is een goed voorbeeld.
Vondt je bericht gisteravond en nu heel erg lief.
Veel liefs en sterkte,
groetjes Thian.
Lieve Henk,
Muziek helpt he. Lief de link.
Ga vanavond op mij gemak de teksten op je site bekijken.
Kon het gisteren veel beter handelen, blijf bang voor dingen die ik in mijn slaap kan doen, waar ik niets meer van weet later.
Zorg dat ik een telefoon bij de hand heb, en heb het even laten zijn wat het is, wel wat voorzorgsmiddelen. Was gelukkig zo uitgeput dat ik in bed gebleven ben.
hoop dat jij het allemaal een beetje redt, met kleinkinderen, gezin, katten etc.
Liefs groetjes Thian
Liefs
@Bert: ik heb deels aan de andere kant gestaan, ik was voor een ander de enige reden om door te leven. En dat klinkt echt een stuk mooier dan het in werkelijkheid is. Ik heb er vele tikken, psychische problemen en angsten aan over gehouden merk ik. En dan te bedenken dat diegene die door mij destijds voor het leven koos, later nog alles in het werk heeft gesteld om weer voor zichzelf te gaan leven. Zich realiseerde dat hij niet alleen door mij kon leven en ik niet kon zijn waar hij naar verlangde. Uiteindelijk zelfmoord pleegde om andere redenen dan mijn persoon (en ik me toch schuldig voel dat ik niet alles voor hem kon zijn).
Ben het geheel met HenK eens, je zet je ex in een rot positie waar zij geen enkele uitweg uit heeft. Gaat ze met je om houdt ze je problemen in stand, verbreekt ze het contact weet ze dat je wellicht zelfmoord zal plegen. Welke weg ze ook kiest, er liggen alleen schuldgevoelens op haar pad op die manier.
Je zal je gevoel niet in een dag kunnen veranderen en je voelt je afschuwelijk, dat begrijp ik. Maar ik hoop dat je toch hulp wil zoeken voor jezelf. Omdat jij wil leven of niet wil leven en niet om wat je ex doet of niet doet. Je gaf eerder aan dat je bezorgd bent om haar en alles voor haar wil doen. Doe dan dat, proberen er zelf uit te komen.
Bert, nu begrijp ik inderdaad waarom die moedergevoelens bij me bovenkwamen…
Voor mij werd het leven beter toen ik besefte dat ik het zelf in elkaar moest zetten. Als je dat niet gewend bent is het vreselijk moeilijk, maar eenmaal kleine stapjes de goede kant op en je merkt dat het dan eigenlijk steeds en steeds leuker wordt, het wordt dan namelijk echt jouw leven. Alles mag, alles kan, niemand die mij nog gaat vertellen wat goed voor me is, want dat bepaal ik zelf. Lekker experimenteren, af en toe luisteren naar mensen die een voorbeeld voor je zijn (of naar je internetvrienden ;-) en gaan! Gewoon doen. Jouw ex ziet dan pas de man van wie ze houdt opbloeien en groeien in eigenwaarde. Misschien is een relatie voor jou gewoon niet handig. Is het voor mij ook niet, want ik draai dan gauw door. Maar dat wil niet zeggen dat er geen liefde kan zijn in mijn leven. Er is nog zoveel mogelijk als je de tekortkomingen accepteert.
@Luc, voor mij blijf je een held. Ook als je jezelf helemaal waardeloos vind en haat, want dat zegt me juist dat je een bijzonder mens bent, gevoelig en kritisch en gepassioneerd. Goed dat je weer aan de bel trok! Je bent gewoon een mooi mens, een held dus. Van die andere (egocentrische en arrogante) types zijn er al zo veel.
Henk, ben blij dat je toch een beetje schrijvende lezer bent :-)
Wil nog even zeggen dat jouw opmerking over vrienden (behandel een ander zoals jezelf behandeld wilt worden) weer even heel waardevol was. Ik was eigenlijk boos en teleurgesteld omdat ik zolang niets had gehoord van vrienden, wilde al bijna een boos mailtje sturen. Maar toen opeens bedacht ik: wat is mijn doel nu eigenlijk, toch dat er contact blijft? En wat zou ik nu leuk en aantrekkelijk vinden om zelf te lezen als ik hun was? Dus heb ik een grappig, uitnodigend mailtje gestuurd, en heb nu twee afspraken staan dit weekend!
Wat is het toch moeilijk en hard werken soms. Maar de diepte ingaan, goed nadenken, heel bewust kiezen en uitkienen, het is de moeite waard!
Thian, wat ben ik trots op jou. Ik zie zo’n kleurrijk huis als ik aan jou denk, bijzonder!
Hai allemaal, ik hoop toch echt snel van Luc te horen, hij zit in hetzelfde emotionele schuitje als ik. Dat las ik in een eerder bericht van hem; ik weet maar al te goed wat jij nu voelt.
Die pijn kan te erg worden. Dus als je dit leest Luc; laat wat horen!
En Henk; zij moet gewoon zijn wie ze is en nooit veranderen, zo is ze precies goed. Haar veranderen zou idiotie zijn. Waarom als ze je droomvrouw is zoals ze is? Als ik mezelf was blijven gedragen zoals de 1e anderhalf jaar dan hadden jullie me hier nooit gezien, maar ja die angst hè. Dan hadden we alle2 niet veranderd. Maar ja, de heimwee naar haar kids, kleinkids. Angst van haaruit dat ik weer naar mijn ex terug zou gaan (jaja nog ff pffffffff ). Iedere x dat ze weg was bouwde mijn angst op als ze weer terug was, meer en meer. En ja dat veranderd een mens, en haar ook. Ze liep op eieren soms ze ze weleens want ze wilde zo graag, zo graag dat alles weer zou worden zoals het eens was tussen ons. Ze heeft tussendoor weleens gezegd; zoek hulp. Maar ja je kent dat wel; ik kom er zelf wel uit. Nee dus, ik had veel eerder naar haar moeten luisteren en hulp moeten zoeken.
Maar als zoiets (weggaan) al vaker gebeurd is dan zijn het de kleine dingetjes die je opvallen, was ineens helemaal perfect weg, echt alles aan kant, voorbeeldhuis ineens,overdreven aandacht, veel praten terwijl ze anders rustiger was, etc. etc. Na diverse keren verlaten te zijn gaan die dingetjes je opvallen; hé ze doet alweer zus en zo. En weet je; vrijwel iedere keer voelde ik dat idd goed aan. Maar daar praatte ik dan niet over met haar, ze zou toch ontkennen en ik had er geen woorden voor over. Dat zou alles alleen maar erger maken en versnellen.
En nee zeer zeker geen chantage, elkaar eens spreken zat al in de pipeline, alleen wanneer? Maar het ging gisteren gewoon echt niet meer. En dan doe je soms erg domme dingen zoals brieven of sms sturen of wat dan ook. for godsake……I’m only human
En ieder heeft zijn eigen manier om zijn naasten in te lichten. Ik heb afscheidsbrieven over hoe en/of wat over alles allang klaarliggen. En ja ook erg emotionele zaken erin zodat ieder weet wat ik voor hun voel en dat niemand zich schuldig hoeft te voelen. Het is mijn keuze, mijn pijn.
En maandag is gewoon een gesprek, geen hoop geven op….. Dat heeft ze ook duidelijk aangegeven, geen hoop. Maar ze heeft ook gezegd dat ze nog niet weet wat ze precies wilt, ze zit geestelijk ook heel erg in de knoop.
Het gaat om elkaar zien, horen en aanvoelen. Wat is er nog? Zit het er wel nog? Is er nog iets wat een basis zou kunnen zijn of worden?Alleen door echt met elkaar te praten en de emoties en reacties van de ander te kunnen zien en horen kun je daarachter komen. Msn is leuk maar je ziet alleen maar de lettertjes, niet de emoties erachter, de gezichtsuitdrukkingen, hoe iets echt bedoeld word.
Zal weer heel erg emotioneel worden, zij is ook erg gevoelig net als ik.
En ja, v-morgen psych centrum en de ha gebeld voor hulp, ha faxt verwijzing door en psych neemt dan contact op me. Ik ben ermee bezig, echt wel.
@Bert: “for godsake……I’m only human”
Niemand beweert hier anders maar dat veranderd het gezegde toch niet? Je bent zelf degene die veelvuldig aangeeft niet zonder haar verder te kunnen of te willen. En er is een verschil tussen ooit eens iets afspreken of meteen afspreken omdat zij je afscheidsbrief heeft gekregen en zich kapot is geschrokken.
Het is verder duidelijk zichtbaar dat er veel tegenstellingen spelen. In je laatste reactie geef je binnen een en dezelfde alinea aan dat er geen hoop meer is maar dat jullie gaan kijken wat er nog is om misschien mee verder te kunnen. Houden jullie elkaar misschien in de tang door te zeggen dat er geen hoop is om vervolgens iets geheel anders te doen?
Blij dat je ene verwijzing hebt gevraagd, hoop dat de hulp snel ingezet kan worden en je er iets aan zult hebben.
Verhuizing, opnieuw
Lieve dames en heren, het wordt hier zo druk dat ik een forum aan de website heb gekoppeld, speciaal voor jullie. Een vriendelijk doch dringend verzoek de discussie daar voort te zetten: http://www.spaink.net/zelfmoord-forum/
Op het forum moet je inloggen om er te kunnen posten met de naam die je hier al eerder gebruikte. Ik heb de meeste mensen zojuist een login enwachtwoord opgestuurd; mocht het niet werken, mail me dan gerust.
Sorry Karin, maar dit ff hier nog,
En ja we houden het alle2 idd misschien wel in stand, in de tang elkaar.
En waarom? Ook zij kan geen afstand nemen, ik zit ook te diep bij haar.
Ze wil wel maar ze kan eigenlijk niet.
Moeilijk en idd heel erg gecompliceerd, maar misschien komen we er wel uit.
En misschien ook niet, only time will tell
Nu verder op het forum
Bert: niksniet ‘sorry’ en ‘nog effe dit’. Je maakt me bijna boos met je opmerking.
Ik ben uren bezig eweest met dit forum, ik doe moeite om deze maandenlange discussie mooi te laten verlopen, zelfs terwijl de rest van de discussies daar ernstig onder lijden. Ik heb een nieuwe plek voor jullie discussie gecreëerd, ook voor jou, en hoop daarmee de mensen die heel andere pagina’s en heel andere reacties willen lezen, weer wat ruimte te geven. En als ik je dan vriendelijk vraag naar een andere pagina te verhuizen, zeg je bot: ‘nee sorry nog even niet’. Ik vind dat bepaald onaardig.
Het nieuwe forum werkt, al moet er nog flink aan de lay-out worden gesleuteld. Ik verzoek iedereen dringend te verhuizen naar het zelfmoordforum op mijn site.
Deze draad gaat dicht. Mocht iemand er onverhoopt toch nog posten, dan zal ik die reactie verhuizen of wissen. Veel plezier & succes op het forum!
In januari hou ik ermee op. Na 40 jaar en de nodige mislukkingen is het nu mooi geweest. Dit is geen schreeuw om aandacht maar ik heb de komende maanden nodig om alle financien e.d. netjes af te handelen voor de nabestaanden. Ik wil ze niet meer ellende achterlaten dan nodig is.
Ik heb besloten om, als alles in januari is afgehandeld, mezelf op te sluiten in een luchtdichte kamer en een petroleum kachel of een barbeque aan te steken. Ook heb ik gelezen dat een gasbrander een optie is.
Door één of twee nachten slaap over te slaan, ben ik na het aansteken van de kachel of BBQ zo in slaap.
Volgens mij is het dan een een kwestie van in slaap vallen en nooit meer wakker worden. De lasten vallen nu al van mijn schouders, alleen al door het nemen van de beslissing.
Wie weet of mijn theorie van in slaap vallen en nooit meer wakker worden klopt bij deze methode, of zit ik er helemaal naast?
Joop, al je over dit onderwerp wilt praten nodig ik je uit langs te komen op het forum dat ik daarvoor heb ingericht, nadat deze draad overbevolkt raakte: http://www.spaink.net/zelfmoord-forum/
Je kunt er naar believen lezen. Wil je er ook posten, dan kun je mij even een mailtje sturen. Dan maak ik een account voor je aan.
Mijn man is al bijna 28 jaar machinist op de trein.
Dus vul maar in hoe vaak hij zgn. “springers” heeft gehad!
Ik veroordeel mensen die deze weg kiezen om een einde te maken aan hun leven. Hoe vaak zijn er kinderen en volwassene getuigen van zulke zelfdodingen? Veel…heel veel!! Mijn man vergeet nooit dat er een springer was toen hij een drukke overweg passeerde…. wachtende kinderen voorop of naast papa of mama op de fiets!! Dit is erg! Ik heb een stabiele man…maar kan niet in zijn hoofd kijken…..wel erover praten met hem….maar bijna dagelijks ( zeker deze tijd van het jaar ) blijft de dreiging/oplettendheid als machinist! Zo dat ben ik kwijt!
@ Thea
U zei: “Ik veroordeel mensen die deze weg kiezen om een einde te maken aan hun leven”.
Simpel een kortzichtige reactie…
O.a. dankzij de overheid die alle medicijnen van de markt haalt waarmee je MENSWAARDIG suïcide kunt plegen blijft voor veel mensen niets anders over dan de trein…
Ook ik denk al jaren aan zelfmoord!het leven ben ik meer dan zat!zit nu ook nog
eens in de financiele problemen!als het zo doorgaat ga ik binnenkort zwemmen
de zee in om nooit meer terug te keren!
(bijna) alle mensen van wie ik hou zijn overleden!,,vrienden,, die geen vrienden
blijken te zijn als je in nood zit! een baan waar ik van BAAL!
maar ja je hebt werk zeggen ze dan!
twee keer ontslagen(buiten mijn schuld) in een paar jaar.
kortom LIFE SUCKS BIG TIME!
Het zou het zoveel dragelijker maken: het idee veilig en zacht te kunnen weggaan als het echt niet meer gaat. En dan heb ik het niet over sterven maar over leven…! Zoiets als de morfinepomp, waarbij blijkt dat mensen minder gebruiken als ze de pijn zelf kunnen regelen.
nr 884 ik heb slechts 1 stukje van u gelezen en verder niets.ik ga een maand eerder en die is nu aangebroken.zoek mij maar op want heb wel nieuws.
Helaas ga ik nu bekennen dat ik er heel dicht bij sta op dit moment. Ik kan het leven gewoon niet aan. Ik realiseer me nu al dat IK IK gebruik, maar er is even geen ruimte om aan andere te denken.
Mijn leven was/is een grote hel tot nu toe al bijna 40 jaar lang. Ik word achtervolgt door me verleden op alle mogelijke psychische manieren. Zo is het vrijwel onmogelijk op dit moment om te leven of uberhaubt nog sociale dingen te ondernemen. Angst regeerd.
Sommige zullen nu denken en roepen zoek dan hulp. Ik zoek al 8 jaar hulp.
Soms gaat het dan 1 of 2 maanden goed. Het probleem is het terugkerende patroon. Woorden van een psychiater doen weinig. Het dringt niet door. De handvaten die geboden worden lijken niet te helpen.
Ik ben gewoon ziek in mijn hoofd, het is niet te operen, woorden helpen niet en het is sterker dan ik zelf. Die intense pijn van binnen. Dat verdriet en de onmacht. Ik kan er niet meer mee omgaan.
Ik laat vast mensen achter die verdrietig zullen zijn, maar wat hebben die mensen aan mij als ik zo ongelukkig ben en er niets mee kan.
De helft van me leven zit er op. Alles wat ik geprobeerd heb op te bouwen wordt door anderen direct kapot gemaakt en afgenomen. Blijkbaar ben ik het niet waard dat iemand zich om mij bekommerd, al vraag ik me af of ik te helpen ben. Confronterend ?
Geloof : helaas heeft me zo teleur gesteld en is mede een van de redenen van mijn huidige toestand.
Rationeel : Ik wil niet dood, ik wil dat de ellende ophoud.
Omstanders : wil ik geen pijn doen.
Maar ik dan ?
WAT MOET IK?
niemand ervaardt die pijn die ik continue voel, niemand ervaart die eenzaamheid waar ik in rondloop, niemand snap de 2 strijd die continue er is.
Ik kan geen leuke dingen doen in mijn leven, gewoon omdat het me niet lukt, ik ben bang voor andere mensen geworden door alles wat me is aangedaan.
En mijn eigen aandeel dan ? Ik was naief onnozel en ik wist ook wel wat er komen ging ergens onbewust. Ik heb het meeste direct of indirect over mezelf afgeroepen.
ALLEEN HET LUKT ME NIET HET ANDERS TE DOEN.
In deze kut wereld wordt je gestraft als je te lief en te betrokken bent bij anderen. Je wordt uitgepoept en op straat gegooit zodra je niet helemaal past in het ideaal plaatje wat de ander heeft van hoe je moet zijn. Ze misbruiken je gewoon zowel geestelijk materieel als sexueel
en dat jarenlang
Ja ik was erbij , allemaal ondergaan. Mes op me keel, voor n hardrijdende auto de weg opgeduwt. Nee ik wilde niet dood, andere wilde mij dood. Gillend wordt ik er nog wakker van. en dat is nog maar n heel klein puntje van de ijsberg. als 10 jarig jongetje vanalles in je anus krijgen door iets oudere leeftijds genoten. van jongs af tot nu toe overal flink gepest en getreiterd te worden.
Alles keer op keer kwijt raken door toedoen van anderen, je baan huis enz.
Ja ik heb er ook aandeel in, ik ben niet instaat er mee om te gaan en tegein te gaan, maar onderga alles zwijgend en lijdzaam
‘
en nu ben ik zover, ik durf niet naar feestjes, durf niet uit te gaan, durf geen sociale dingen te ondernemen, en ben bang voor alle mensen.
Ben ik boos ? nee Neem ik iemand iets kwalijk ? al lang niet meer
verdoofd sleep ik me van dag naar dag. Het leven is tijd uitzitten.
Tis niet kwestie van of, maar van wanneer ik doordraai en zelfmoord pleeg, En de hulpverlening dan ? Die weten niet wat ze met me aanmoeten. En familie en gezin ? gezin heb ik niet en zal ik nooit krijgen. Familie kijkt lijdzaam toe ten einde raad.
Moet ik verder knokken, iedereen nog 40 jaar pijn doen en dan pas doodgaan ? Of moet ik humaan zijn en kort en hevig verdriet veroorzaken, maar daarmee wel zowel me zelf als mensen om me heen een lijdensweg besparen ?
Ik weet het niet. Ik wil niet dood. Ik wil liefde en geborgenheid kunnen voelen. Wil niet meer eenzaam zijn. Wil niet meer die pijn en verdriet voelen. Is dit dan n manier ? Jazeker.
Kom maar op veroordeel me maar, je weet niets van de last die ik ervaar. Ergens houd mijn incasserings vermogen op, dan wordt ik of gek, of sla door en doe het.
mja wat moet ik nog toevoegen ….
Schuilnaam, ik wil je graag uitnodigen op het zelfmoordforum van Karin.
Hopelijk vind je daar een beetje steun en (h)erkenning. Weet uit ervaring hoe moeilijk het leven kan zijn en wens je veel kracht toe in deze periode !
Graag wil ik deelnemen aan het zelfmoord forum, zodat ik ook een stukje kan schrijven.
Hartelijk dank,
Ellen
Ellen, inmiddels heb ik een account voor je aangemaakt op mijn forum.
Zou er voor alle mensen met een jeugd die ze beschadigd heeft, met angsten etc niet een soort warme gezinshuizen gemaakt kunnen worden. Je hoeft geen dikke vrienden met iedereen te worden zoals in een benauwende idealistische commune waar je het met elkaar eens moet zijn maar een “soft place to fall”. Vergelijkbaar met een klooster waar je een simpele kamer kunt huren om een studie te doen of op retraite kunt gaan. Op vaste tijden samen eten, beschermd maar flink werken. Een vaste dagindeling. Regelmatig gezellige momenten. Zoals je je collega’s niet aardig hoeft te vinden of geen ingewikkelde gesprekken hoeft te voeren maar wel automatisch even samen koffie kunt drinken en even over koetjes en kalfjes kunt praten. Veiligheid en geborgenheid. Totaal verbod op zelfmoord omdat dat voor de anderen veel te zwaar is. Wel medicatie als het nodig is. En vooral heel veel steun en begrip.
@ Mariska 895
Wat voor straf zou je aan zo’n verbod willen verbinden dan? De doodstraf? Ik kan geen straf bedenken die niet verbleekt in vergelijking met wat voor straf whatever the reason dat iemand zelfmoord pleegt moet zijn.
Als je het mij vraagt is zelfmoord *in het algemeen* afkeuren omwille van ‘de anderen’ al even egoïstisch als zelfmoord *in het algemeen* goedkeuren omwille van de zelfmoordenaar.
Soms is de dood opzoeken de enige uitweg. Vaak niet, maar soms wel. Het lijden van potentiële zelfmoordenaars en potentiële nabestaanden is niet altijd hetzelfde, en met een algeheel goed- of afkeuren zou je een verzameling mensen onaanvaardbaar onrecht aandoen, bovenop de ellende die er gezien de situatie toch al was.
Het begin van je bericht is (een altruïstisch idee, en dat vind ik wel heel mooi) niet de magische oplossing voor iedereen; rust, liefde en/of de kans om problemen los te laten is voor sommige mensen heel goed, maar niet iedereen zal het lukken om daar op te wachten en soms zijn mensen helaas te erg beschadigd en ‘komt het niet meer goed’.
Ik vind zelfmoord enerzijds verschrikkelijk, anderzijds een zegen. Het ligt er maar net aan wat ‘beter’ is in the long run, sterven of niet sterven.
ik ben marleen juist thuis van het ziekenhuis dinsdagavond slaappillen ingenomen was het eenzaamheid beu myn vriendje zit al drei weken in de gevangenis en kan het gewoon niet meer aan heb het er heel moeilyk meeweet gewoon niet hoe ik er mee moet omgaan het is zo verdomt moeilyk myn vreinden mogen my nu geen moment meer alleen laten normaal moest ik naar een gesloten instelling om uit te rusten maar mis myn beestjes te veel en myn vriendje
Marleen, rot voor je en herkenbaar. Als je van je af wilt schrijven of meer contact wilt met gelijkgestemden, dan wil ik je uitnodigen op het forum van Karin (zie mail 882). Take care, E
marleen: wat Elmo zegt. Als je je hart verder wilt luchten, ik heb inmiddels een forum voor mensen die nadenken over zelfmoord, zie http://www.spaink.net/zelfmoord-forum/ . Enneh, sterkte…
Karin, ik wil je bedanken voor je website. Je column over je eigen zelfmoordpoging is mij uit het hart gegrepen. Ik kon me je naam vaag herinneren, maar het artikel in Wikipedia heeft mijn geheugen weer helemaal opgefrist.
Dat ik op deze dag op deze site terecht kom betekent inderdaad dat het niet goed met me gaat.
Kennelijk is 40 jaar last van, soms zelfs suicidale, depressies en bijbehorende verwoestingen (alles van waarde is weerloos…) in eigen leven en levens van dierbaren geen ondraaglijk lijden…
Ik zou graag willen deelnemen aan het forum.
Bart, in de post boven die van jou, staat de link waarmee je jezelf aan kunt melden voor het forum. Het is een heel goed forum, al zeg ik het zelf.
Dag lieve allemaal.
Laat ik hiermee beginnen; Ik geloof niet in toeval :-) Ik wilde eigenlijk op mijn google zoekbalkje ‘pijnloos epileren’ intikken, toen er als eerste kwam te staan ” pijnloos zelfmoord plegen”.
Eerst kwam ik op een topic van het ‘Fok-‘forum en daarna hier.
Ik ben ongeveer een half uurtje bezig geweest met deze pagina te lezen, tenminste een flink stuk, alles dat duurt nog wel wat langer gezien de vele reacties :-)
Ik was geintrigeerd. Waarom? Mijn moeder heeft toen ik twaalf jaar oud was besloten dat het voor haar genoeg was geweest. Ze heeft een enorme psychische last moeten dragen voor vele lange jaren. Zelfs haar artsen en psychiaters wisten op den duur niets meer om haar te kunnen helpen. Eind december 1995 zette zij er definitief een punt achter. Dit was niet haar eerste poging; toen ik 7 jaar oud was, deed ze ook reeds een poging en ik begin nu te beseffen dat dat misschien haar ‘desperate call for help’ is geweest. :-) Ik was erbij toen ze pilletjes innam en me opdroeg mijn tante te bellen die een paar dorpen verderop woonde. Die was met 20 minuten ter plaatse, belde de huisarts, met als gevolg dat mijn moeders maag leeg werd gepompt en na haar herstel in een psychiatrisch ziekenhuis belandde voor hulp. Na het lezen van diverse reacties kom ik tot het gevoel dat die keer voor haar een schreeuw om hulp moet zijn geweest. De tweede keer, een aantal jaren later met weer genoeg ellende voor haar die ze voor de kiezen had gehad, lukte het haar wel. Ze liet een lieve brief voor mij achter die ik nu nog steeds koester en afentoe lees. Ik ben nooit boos geweest op mijn moeder. Zelfs toen ik klein was heb ik gevoeld hoe wanhopig ongelukkig mijn moeder was. Ze hield veel van mij, dat heb ik altijd geweten en de rust die ze nu heeft gun ik haar, hoe verdrietig ik het ook vind om haar te moeten missen. Alles heeft een reden denk ik, ookal zien we soms nu de zin niet in. Later in mijn leven heb ik ook een paar momenten gekend dat ik het leven niet meer zag zitten. Ik had toen net een computertje en ging ook op zoek naar -pijnloze- manieren om een eind te maken aan het leven. Ik kwam toen uit op scheerlingthee maar heb nooit daadwerkelijk ergens gelezen of het nu pijnloos was of niet. Zelfs nu nog voel ik me soms depressief en wanneer ik een heel slecht moment heb, smeek ik mijn ouders om me in mijn slaap te komen halen. Na een flinke huilbui en een nacht slaap gaat het dan vaak weer wat beter. :-) Ik weet inmiddels dat dat bij mij hoort. Inmiddels heb ik een heel lieve vriend en een schat van een kat die voor mij de balans ver naar de positieve kant door laten slaan. Ook ik had met name hele diepe dalen op het moment dat ik alleen was. Daarmee bedoelende; geen relatie had en dus geen ‘speciaal iemand’ in mijn leven had.
Ik kan er een beetje slecht tegen wanneer mensen die ‘zich ook wel eens rot voelen’ en vinden dat iedereen maar gewoon ‘normaal’ moet doen, zeggen dat mensen die zelfmoord (willen) plegen egoistisch zijn. Tenzij je zelf op zo’n punt hebt gestaan of over een immens groot vermogen tot empathie beschikt, kun je niet weten hoe onvoorstelbaar ongelukkig een mens zich kan voelen. Dat is bijna onbeschrijflijk. Ik wil toch ook graag even kwijt dat ik veel respect heb voor een viertal mensen hier boven mij in de reacties waarvan drie denken of dachten aan zelfmoord, en een persoon die zijn goede vriend hier koste wat kost van wilde weerhouden en woest kon worden op mensen die in zijn ogen egoistisch waren en aan zelfmoord dachten. Zij gingen hier op een interessante en respectvolle manier een discussie over aan en gaven aan beide kanten goede argumenten. Kon dat maar overal op fora!
Ik ben nu een poging aan het doen om mijn levensverhaal in de vorm van een boek te gieten omdat ik het fijn en leuk vind om te schrijven en het voor mij therapeutisch werkt om er op deze manier mee bezig te zijn. Mijn moeders zelfmoord is namelijk niet het enige wat ik mee heb gemaakt in mijn leven. Ik heb daarom bovenin bij website een linkje neergezet naar mijn boek-hyve. Hier post ik zo nu en dan over de vooruitgang. Als er iemand is die een hyvepagina heeft en de vooruitgang ook wil volgen bent u van harte welkom om uzelf daar toe te voegen. Ik vond het in ieder geval heel interessant om hier op deze pagina terecht te zijn gekomen en wil iedereen het allerbeste wensen. Wat dat voor eenieder dan ook mag betekenen!
Tsja makkelijk. een depressie, maar waardoor… Ik zat er al 2 jaar in.. Totdat het een tijdje terug nog even erger is gemaakt door wat ‘wezens’ Zo noemik ze maar.
Ik ben in mijn eer aangetast, door dingen die ik deed toen ik labiel was. zelf ben ik 90% vergeten wat ik toen deed. Ik droomde welleens, ik dacht dat ik mezelf niet was. totdat ik ook wat sporen vond dat het ook werkelijk waar bleek te zijn. Ik schaamde me, want ik wist het niet eens meer. Beetje dr. Jeckyll en mr. Hyde verhaal is het.
Nu denk ik te weten wie mij zo hebben waargenomen, waaronder mijn ouders. Er is nog steeds een drang naar de vraag.. WAT DEED ik dan. Ik schaam me nu zo vreselijk, omdat ik denk dat iedereen wel iets van me weet wat ik zelf allang kwijt of vergeten ben. Door die onzekerheid is mijn toekomst uitzichtloos.
Ja ik kan mezelf binnen 20 minuten van kant maken met een goedje, waardoor je vrolijk in slaap valt en daarna in coma, stoppen met ademen, zonder iets te voelen. Dat weet verder niemand, maar ik weet dat ik het zou kunnen. Ik gun het alleen de HUFTERS niet. Degenen die mij dingen wijs hebben proberen te maken.. Alleen toch steeds die onzekerheid…
Heb al tegen mijn ouders verteld dat ze er na een paar jaar wel overheen zijn als ik eventueel vertrokken ben. Die denken gelukkig dat ik er toch niet toe in staat ben.
Ik heb geen serieuse plannen, maar ik ben de laatste maanden best diep in mijn eer aangetast, zodat het steeds vaker in mij opkomt. ‘wat heb ik gedaan’ “wat ben ik nou waard” ”wat is er gebeurd?’ “Waren het geen enge dromen of hallicunaties” “was het echt, was het niet echt”
rmn: Als je wilt praten…? Op deze site staat ook een uitgebreid forum voor mensen die over zelfmoord piekeren, ermee te maken hebben gehad of er anderzins mee in hun maag zitten. Je kunt je aanmelden door een mailtje naar mij te sturen.
Er gewoon lezen kan ook: http://www.spaink.net/zelfmoord-forum/
Hallo,
ik ben vandaag hier terecht gekomen, omdat ik gisteren vanuit de trein heb gezien dat iemand voor een andere trein was gesprongen…gruwelijk…ik zag een afgerukte arm liggen. Dat beeld blijft me voor de ogen spoken.
Zelf heb ik in het verleden heel veel en heel vaak doodswensen gehad. Maar gelukkig nooit uitgevoerd (ik woonde toen op de 9e verdieping).
De gedachte die me er altijd van weerhouden heeft was: “dat kan ik mijn ouders niet aandoen.” En het gevoel dat ik het niet echt zelf was, die dood wilde. Gelukkig heb ik geen last meer van depressies, omdat ik nu medicijnen heb die goed voor mij werken.
Maar ik weet wel wat een diepe depressie en ondraaglijk lijden inhouden. Dus ik kan veel van de reacties die ik hier lees goed begrijpen. Ik zou willen pleiten voor inderdaad een humane manier van sterven voor mensen die ondraaglijk lijden (geestelijk en/of lichamelijk), maar niet nadat er alternatieven zijn geprobeerd.
Ik wens iedereen hier een humane manier van leven en sterven.
Hallo ik ben Cem Bakkali. Ik wil zelfmoord plegen want mijn xbox is kapot gegaan. Ik heb geen geld voor een nieuwe, waardoor ik mezelf wil ophangen. Ik weet niet of ik dit nou wel moet doen, want ik zal mijn beste vriend Sabrie Bakkali erg missen :(
Hallo Cem,
deze draad is dicht,
er is een nieuw forum
voor mensen die denken aan zelfmoord,
daar schrijf ik ook
dit is de link
http://www.spaink.net/forum/
en is er mischien een manier om te sparen voor een nieuw xbox?
ik denk eerder dat je beste vriend Sabrie,
jou erg zal missen.
praat er eens met hem over,
en het kan altijd nog,
heel veel sterkte,
en welkom op het forum
liefs thian
alert(“test”)
sffsafads: Je kunt hier een reacie schrijven, maar als je wilt kun je ook het forum lezen dat voor deze draad in de plaats is gekomen. Er was namelijk zoveel discussie, en zo lang, dat ik enige tijd geleden besloten heb een forum aan mijn website te koppelen waar mensen over zelfmoord kunnen praten: http://www.spaink.net/forum/
Wil je daar niet alleen lezen maar ook posten, dan kun je een account aanvragen door mij te mailen: karin@spaink.net .
Ik weet niet goed wat ik moet schrijven als ik jullie berichten lees, woorden schieten tekort. Ik ben er stil van. Begin dit jaar heeft de vriendin van mijn broer zelfmoord gepleegd door van een gebouw te springen. Zij had een paar jaar daarvoor ook een poging gedaan, maar die was mislukt. De klap voor mijn broer, mijn ouders en mij was en is enorm. Mijn broer kende voor een deel het verleden van haar, onze ouders en ik niet. Het heeft veel impact op ons gezinsleven (gehad).
Ik vond en vind het soms nog moeilijk om er mee om te gaan, omdat ik mijn schoonzusje heel goed begrijp, waarom ze het heeft gedaan. Verhalen van mensen op dit forum die met de gedachte tot zelfdoding rondlopen en/of een poging hebben gedaan raken mij. Ik herken veel vanuit sommige periode in mijn leven. Ik ben nooit een seconde boos geweest op mijn schoonzusje, alhoewel ik begrijp dat andere mensen wel een boosheid of andere emotie voelen. Voor mij geldt, gevoel is niet iets wat goed of fout is, het is zoals het is en ik probeer ieders gevoel te respecteren: het mag er zijn. Gevoelens van de persoon die niet meer verder wil leven en gevoelens van mensen die achterblijven. Ik probeer zelfdoding vanuit meerdere kanten te bekijken. Ik heb geleerd nog zachter naar gevoelens te kijken die achter zelfdoding schuilgaan. Ik wens iedereen veel kracht, lieve mensen, my heart goes out to you!
Veracht je jezelf soms? Omdat je relaties uit de weg gaat of je degene van wie je houdt van je weg duwt (?). Omdat je dit bewust doet of misschien juíst onbewust? Bindingsangst raakt vele mensen en vooral jezelf. Taak aan jou om bindingsangst aan te pakken en het leven te creeeren waar je naar verlangt. Neem een kijkje op http://www.bindingsangst.net voor meer informatie.
he Bart, ga je reclame eens ergens anders maken joh.
Voor degenen die het ontgaan is; er is na sluiting van Karin haar forum een nieuw forum in het leven geroepen voor iedereen die wil praten over zelfmoord/ euthanasie. We (het beheer) hebben het vermoeden dat we niet zo makkelijk te vinden zijn op google, vandaar hier nog een keer de link: http://zelfmoordeuthan.forum2go.nl
Groet, Cookie, Landy en Morgana
Spaink, je kletst uit je nek tot je een ons weegt. Had dàn zelfmoord gepleegd, (dan had ook die arme kat van je niet letterlijk weg hoeven rotten, en was bij een ander mens tijdig uit zijn lijden was verlost!). Geen idee dat jij zó vol met crap zat en dat mensen je zielige verhalen lezen, terwijl je m.i. een kille aandachts-vragende zeur bent, die het BESTE wil bij zieke/stervende MENSEN, maar een kat medische zorg ONTNEEMT en zelfs geen waardig einde gunde. Vrijheid van meningsuiting is bij jou alleen wat JIJ goedkeurt, pff wat een lachertje die onzinverhalen van jou, je bent een hypocriet.