Wat te doen, wat te denken – en nog lastiger: wat te voelen? – nadat je ontdekt dat je broer in Portugal de benen heeft genomen en vermist is, en je kort daarna hoort dat-ie daar zelfmoord heeft gepleegd?
Mijn vader had al een eerdere, jarenlange verdwijning van zijn kind doorstaan, en geeft niet om rituelen. Wat hem betreft hoefden we Martins lichaam dus niet te repatriëren. Aan het bijwonen van een begrafenis in Portugal – temidden van vreemden, allemaal verstrikt in hun eigen leed, waaraan hij part noch deel heeft gehad – had paps al helemaal geen behoefte, zodat wij samen besloten om maar niet te gaan. Liever zelf, onder ons, op onze voorwaarden, stilstaan bij Martins dood.
Dan was er de ex-echtgenote. Zij had Martin tien jaar eerder, na zijn eerste jarenlange vermissing, uit de modder getrokken en hem een solide basis verschaft. Alles wat hij niet kon opbrengen, regelde zij voor hem. Ze krikte hem op, ze stutte hem, ze streek zijn leven glad. Ze zorgde ervoor dat hij nu wel zijn belastingen opgaf (en betaalde) en zijn afspraken over aangenomen werk nakwam. Ze vergaf hem bovenal dat hij rancuneus kon zijn over haar aansporingen en haar steun.
Zij is het beste dat hem ooit is overkomen. Door haar kon hij zich toeleggen op zijn vakmanschap; zo werd hij een uitmuntende klavecimbelrestaurateur. Dat hij het geld dat-ie daarmee verdiende, jarenlang voor haar – en voor hun gezamenlijk huishouden – achterhield, vergaf ze hem.
Toen was er plots die nieuwe liefde. Martin raakte begin dit jaar in de ban van een ander, blies achteloos zijn huwelijk op en vertrok halsoverkop naar Portugal, vol romantische plannen, en vertelde iedereen hoe ‘vreselijk’ zijn vrouw hem al die jaren had behandeld.
De nieuwe liefde werd binnen een paar maanden een nieuwe ex. Ze vroeg namelijk door, en geloofde niet alles wat hij zei. Hij werd vervolgens nurks, bot, soms hardvochtig; af en toe hing zelfs de dreiging van geweld in de lucht. Aan al wie het wilde horen, vertelde Martin hoe ‘vreselijk’ zijn nieuwe liefde hem behandelde.
Intussen was veel mensen – vrienden, en mensen voor wie hij werk deed (of beter: liet liggen) – duidelijk dat mijn broer in crisis verkeerde. Mensen sprongen bij: mijn vader gaf hem op zijn verzoek geld, zakenrelaties boden werk, vrienden zeiden dat hij bij hen kon komen wonen totdat hij weer op de been was.
Martin negeerde al die handreikingen. Hij liep weg bij de ex, en pleegde zelfmoord.
Van al die mensen – de bewonderende vakgenoten, de ex-echtgenote, de ex-geliefde, de oude vrienden, de perplexe kennissen – kreeg ik de afgelopen week stapels mails. Wat daaruit opdoemt, is geen aangenaam beeld.
Ja, mijn broer was een ongeëvenaard vakman. Maar ook: hij loog tegen de klippen op om dat ‘spontane’ en ‘gekwelde’ beeld van zichzelf dat hij zo graag projecteerde – the romantic artist is suffering – hoog te houden. Hij bedroog mensen, verzweeg wat hij deed, ontkende zijn eigen aandeel in elk conflict, herschreef zijn geschiedenis routineus zodat hij er zelf beter vanaf kwam, en maakte juist degenen van wie hij het meest hield, zwart zodra hem dat beter uitkwam. Hij deed kortom alles om zijn eigen twijfelachtige gedrag te rechtvaardigen, en vragen daarover te vermijden.
En iedereen die oprecht van hem hield, zit nu met de gruzels.
[Beeld: Martin, april 2020.]
Wat een triest verhaal. Wat goed dat je goed contact hebt met die exen…. al die beelden bij elkaar van hem maken dat je niet aan jezelf hoeft te twijfelen….. Maar triest blijft het….. Sterkte. Wat een verdriet en wat een leven op deze manier. Zoveel kansen geboden. Maar soms werkt het niet.
Verdrietig, Karin.
Het enige dat ik kan bedenken is: ‘de beste man heeft zichzelf ook niet gemaakt’
Ik wens je sterkte!
Voor jou zal vast veel meer schokkend zijn geweest, nog moeilijker te voorstellen, allemaal achteraf gehoord, vast veel meer dan je artikel natuurlijk. Zo erg, dat hij aan zichzelf heeft ‘verwoest’. Van trouwe echtgenoot eigenlijk tot grote pathologisch leugenaar ( misschien is het wel grote woordenschat, maar uit je verhalen klinkt het zo….kan me ook goed vergissen ) en dan ook in volle romanticus toeren ( vast wel door midlife crisis? )….tot het einde van echt betreurenswaardig…. sprakeloos.
Vind het erg voor jullie allemaal, als familieleden.
Heel veel sterkte en goed onthouden: Aan zelfmoord is niemands schuld !!!!! ( opvoeden of er wat dan ook gebeurde in elke situatie )
Judith @ 3: Een flink deel van de verhalen kende ik wel, maar allemaal utsluitend in relatie tot mij – en in mijn eentje ben ik niet er se een goede bron. Nu hoorde ik ze ook van andere mensen, in casu zijn exen, die Martin goed kenden.
Dank voor het hartverscheurende stuk. Ga alsjeblieft door met wat je motto zegt. Continue to be. Ik krijg hier en daar wel een reactie in de trant van “zoiets schrijf je toch niet over je broer”. Ik ben het daar niet mee eens. “Van de doden niets dan goeds” is een ellendige dooddoener die niemand recht doet. Sterkte, Pieter
Karin @ 4:
Oké, begrijp ik.
Vast pijnlijk vooral nabestaanden, jou ook heel veel sterkte ondanks alles dat geschiedenis van hem sowieso best tegenviel, best jammer !
Tussen haakjes = ( ik vraag me af of je nu boos bent of uit machteloos of…. bent om over hem te schrijven voor publiciteit. Of je doel om elkaars te begrijpen naar welke ervaringen van nabestaanden wilt doen? Niet dat ik weet hoor. )
P.s. Hij was toch naar Zuiderzon vertrokken, grappig die Noorderzon.
Noorderzon , Mooie verwoording!
met alle respect maar jouw gepamperde broer doet me aan mijn vader denken die zichzelf ook naar de wielewaal dronk. Terwijl iedereen hem probeerde te helpen.
Ik en sommige anderen zijn zonder enige hulp van de drank af geraakt en hebben helemaal niemand om op terug te vallen. Ook geen contact met de familie. Ik kan niet zoveel begrip voor je broer en jou opbrengen. Hoeveel energie en tijd ik destijds al niet in mijn vader gestopt heb. Nu is hij kasjewijlen en sta ik er zelf alleen voor. Je broer heeft zo te lezen genoeg kansen gehad om een nieuw leven op te pikken. Maar ja, bohemiens he, willen altijd gek doen, tot het fout gaat.
Mensen die meer dan een keer liegen gaan er bij mij definitief uit. Begrijp mensen die dit langere tijd accepteren niet.
@7.
Begrijp je kant ook wel, eerlijk is eerlijk, daar hou ik wel van.
Over mijn vader sprak ik bijna nooit over.
Nu dus wel, met “brok in mijn keel”…
Mijn echte vader was er ook één van, die zijn onverwerkte verdriet
steeds verder ging drinken. Hij heeft ook zoveel talenten, zo talentvolle genie
en toch alles vergooid voor de dranken. Zijn laatste jaar had zijn benen geamputeerd wegens suikerziekte en zijn conditie kon hij niet meer aan.
Dan gingen alles naar zijn longontsteking bergafwaarts tot de dood, al was hij met 3e vrouw getrouwd. Zijn 3e vrouw heb ik zelf nooit gezien. Had al eerder contact zelf verbroken met mijn eigen vader, ondanks mooie herinneringen met mijn jeugdleven met hem. Had er toen al vrij zwaar moeilijk mee, in mijn puberteit. Dan was mijn moeder ook er nooit voor mij, omdat ik ongewenste kind was. Nooit warme liefde, maar toch heel andere manier van haar eigen liefde aan mij: financieel zorg en mijn vrijheid laten gaan. ( weinig norm en waarden ). Het was in jaren 70, dat ze gescheiden waren in 1977. Mijn ouders waren zo onverbeterlijk en egoïstisch, want ik moest als ‘boodschappen meisje’ voor hen doorgeven, zovan welletjes en niettes. Dan maalde mijn hoofd nogal doorgaans tot ik niet meer wist. Want ze wezen elkaars leugenaars aan en
daar kreeg ik zo mee. Vier maagzweertjes uit mijn maag per scopie afgeknipt op mijn 15e jarige leeftijd.
Het leven van die gezin was allang beschadigd, dat wist ik al vrij vroeg ( rond 7 jaar : mijn moeder zelfmoordpoging in mijn aanwezigheid! en dan op mijn 14e ook weer aangedrongen zelfmoordpoging deed als de scheiding niet gelukt was, had ze aan mij verteld. ) dat was ik al als zogenaamde een ge-Parent-seerde kind, die altijd naar hun problemen luisterde en zelf ook geen raad meer wist. Helemaal pfffffff. Daar stond ik allang alleen voor. Mijn jongere broertje mocht er niets weten over moeders toestanden en zelfmoordpogingen. Ze beschermt hem en verheerlijkt hem nog steeds hoor. Daar wil ik ook niets meer weten.
Ondanks die ellendigheid kon ik godzijdank goed leren op school, zo leergiering
en zo van alles kon ik het ook.
( al had ik ook zelf 2 keer zelfmoordpoging gedaan, omdat ik het leven niet meer aankon. ). Daarom kijk ik ook naar alle kanten toe, welke situatie de gezinnen of families of broer of zus of buren.
@9,
lijkt me een knap eenzaam bestaan als je zoveel voor de kiezen hebt gehad.
Na alle reacties te hebben gelezen, wil ik graag benadrukken dat het echt niet gaat over wie nu ‘gelijk’ had, of wiens perspectief er ‘meer’ toe deed. Dat was ook tussen Martin en mij al te vaak de inzet van de (oppervlakkige) kant van de ruzie, terwijl het daar au fond echt niet over ging.
Het probleem was eerder dat Martin zijn geschiedenis permanent herschreef, nooit een conflict aanging maar dat anderen niettemin jarenlang nadroeg, en dat-ie je tegelijkertijd nooit de kans gaf om jezelf tegen zijn verwijten te verdedigen. En zodra je hem daarop wees, werd-ie woest – soms op het gewelddadige af.
Ik snap inmiddels dat hij daar niet veel aan kon doen. Maar wat ik hem wel kwalijk neem: hij heeft zo lang, zo vaak, en zo stelselmatig alle handreikingen genegeeerd van de mensen die hem lief hadden. Erger: die pogingen nam hij mij, en anderen, zelfs kwalijk. zodat het het daardoor alleen maar moeilijker werd om nog iets voor hem te kunnen betekenen.
@ 11. Karin, Het is echt heel erg en dramatisch gebeurtenissen in jullie levensloop, dat het toch zoiets kon ontstaan, maar de kern is ergens anders, niet alleen van je zelf, misschien ouders of families, maar ze zijn absoluut niet de schuldigen aan zelfmoord die hij ervoor had gekozen. Het is verrekt klote met die afloop, na vele verdrietige nalaten aan anderen toch blijven doen. Van verdrietig tot boosheid, dan mogelijk iets conflict ( gebeurt wel vaker bij andere gezinnen of vrienden ).
Het ligt gewoon aan hem, want hij is volwassen en goed om te weten wat de goed en kwaad ertussen ligt. De keuze ligt allang voor de handen dat hij toch liever niet wilt zien….
Moet je vooral niet vergeten dat heel veel mannen altijd moeite mee hebben met conflict aangaan, altijd verwijtbaar en of weglopen. Heel typisch. Daar lijden heel veel vrouwen ( mannen ook ) eronder.
Als je maar weet waar de kern precies vandaan kwam hoe hij zich tot mens was geworden, zijn hele omgeving, of zijn ziekte of ondergewaardeerd voelen of kan ook van alles zijn.
Natuurlijk is mijn geschiedenis niets meer ergs dan anderen, ieder huisje heeft zijn kruisje. ( grappig is dat mijn Opa altijd zei in het streektaal: Du’r is Mule op zeun du ergste! = Daar is de molen zeker het ergste ! = vanwaar die wieken is een soort kruis ha ha dus )
Het is wel jammer dat je broer niet op zijn tijd naar andere kijkje kon nemen: Positief, gewaardeerd voelen, liefdevol aangaan, eerlijk voor elkaar, tja.
@ 10. Ja zeker, heb in mijn puberteit erg moeilijk gehad, vlak en vlak na de scheiding, kostte me 2 jaar absoluut in hoogste eenzaamheid bereikt. Gelukkig niet voor levenslang.
Verd… We maken van de wereld onze eigen hel.
Sterkte.
Karin Martin suffered fr. a psychological illness ‘ suicide obsession’. He was a good person, a great friend, a sincere music lover, a very good exponent of Indian clasical music on tanpura, for that a great knowledge is requireded. I am very sorry that he was unable to be treated for this illness, I did try & suceeeded 20 years ago. He was living near the buddhist center of Namkhai Norbu, we had performed together in Naples. I rarely saw him & did not know you believed him missing. If we had kept contact through the years, you & I, after you first wrote to me, in the initial crisis, perhaps I cld. have helped in some way. I am sorryfor your suffering & his, I think he somehow arranged for the ‘obsession’ to come into play. he continued to write to me to the end, I continued to suggest, as many others might have, ways to redeem his situation. I offer sincere sympathy to you & your family & to all of us who turned to him for delicate questions of instrument repair, he was a GENIUS in this regard. To Ellen, whose e mail I do not have, I offer my deepest sympathy . I think there were problems of intimacy int he relation which Martin cld. no longer handle, I think the other woman was a seductress, who sensing his weak point, thus attracted tohim. Please have sympathy for all involved as I have sympathy for you today. It’s a tragedy for the music world & for all those close to him. Louise
Sorry i let the same message on another post from your bolg.
So:
Hello, i was in touch with Martin before about his work. And especially about indian instruments.
Is there a possibility to reach someone who kept his intruments and documents about.
Thanks.
Clément