Braaf scheid ik mijn afval in papier, glas en plastic. Schillen gooi ik in de tuin, dode batterijen en kapotte lampen gaan naar de daarvoor bestemde bakken, oude elektronica breng ik persoonlijk naar de afvalverwerking aan de rand van de stad. Thuis trek ik een vest aan en heb ik de verwarming een graadje lager, vliegen doe ik niet meer, vlees koop ik weinig, en eten gooi ik zelden weg.
Maar mijn paniek stijgt. Droogte, hittegolven, idiote weerswisselingen zijn tot daar aan toe – tanden op elkaar, beetje doorbijten – maar dat het ijsoppervlak aan de poolkappen sneller afkalft dan voorzien en dat permafrost nu al ontdooit waar die volgens doortimmerde voorspellingen nog zeventig jaar mee zou gaan, maakt dat ik soms naar adem hap.
En dan lees ik een doorwrocht stuk dat beschrijft hoe de gezamenlijke datacenters in Amsterdam nu al meer energie verbruiken dan alle Amsterdamse huishoudens bij elkaar, en raak ik op slag moedeloos. Of ik zie die cruiseschepen bij het Muziekgebouw aan het IJ liggen, sommige groter dan de torenflat van het aanpalende hotel, andere lager, maar wel drie, vier rijen dik aangemeerd langs de kade, en allemaal varend op diesel – en de moed zakt me prompt in de schoenen. Sta ik, net als andere milieubewuste Amsterdammers, grandioos voor paal met mijn tasje plastic bij het inzamelpunt, terwijl op allerlei vlakken waar we als burger totaal geen greep op hebben, de energieslurperij om ons heen de pan uit rijst. Alles wat ikzelf doe, is futiel.
Er is niet langer sprake van klimaatverandering: we kampen nu onmiskenbaar met een klimaatcrisis. Het blad Mother Jones publiceerde begin deze maand een schrikbarend artikel waarin klimaatwetenschappers vertelden hoe zwaar hun eigen vak ze momenteel valt: ‘Zij bevinden zich in de frontlinies en kampen nu al met de angst, woede en zelfs paniek die de rest van ons nog te wachten staat.’ Ik krijg steeds vaker de neiging om cruiseschepen een ondichtbaar lek, vliegtuigen jarenlang stakende verkeersleiders en olieboorders een collectieve hartverzakking toe te wensen.
Maar bovenal wou ik dat politiek leiders eindelijk eens doorpakten en stopten met dat pappen en nathouden. Stop massatoerisme, hef fikse belastingen op kerosine en op alle CO2-uitstoot, maak het repareren van spullen goedkoper en het weggooien ervan stervensduur, bevorder en verbeter collectief vervoer en houd op auto’s te bevoordelen, belast fossiele brandstoffen in plaats van die eindeloos en slinks te subsidiëren, stop met intensieve landbouw en veeteelt. Dat is duur, ja – maar zoals iemand ooit zei: ‘Onderwijs kost een boel geld, maar heb je ooit uitgerekend wat mensen domhouden kost?’
Hoe langer we wachten met radicaal ingrijpen, hoe duurder elke latere tegenmaatregel wordt – en hoe moeilijker het zal zijn om de zaak te keren. En heus, in de tussentijd zal ik met liefde mijn afval scheiden. Maar van de politiek verwacht ik op z’n minst dat ik daarmee niet voor paal sta.
[Foto: Smiley.toerist, Wikimedia (september 2018)]
Allereerst , zeg ik, eindelijk totaal mee eens met je.
Hoe machteloos je moet toekijken, net als vele mensen als ik zeker precies hetzelfde nogal frustratie overal en overal ! , hoe die krankzinnige toestanden doorgaans ze toch
allemaal nalaten, verwaarlozen, onnadenkend aan gevolgen ervan, idiote arrogant voor zijn/haar torenhoge salarissen die voor zichzelf belangrijker zijn dan anderen. De hele onderwijs waarschuwt niks, de hele mensheid vergeten, zelfs politieke leiders lullen teveel, al sinds vice voorzitter van voormalige president Clinton, Al Gore zei het al heel lang als waarschuwing voor klimaatverandering. Iedereen keek toe, luisterde toe en lulde teveel. Geen actie ondernemen, eveneens Al Gore, wat nu???
Dan denk ik, na al de vele tegenvallerij overal op de aardbol die alles verwoest en nog steeds doorgaans aan het pesten is, toch naar harde lessen aan elke mens, ja elke burger van alle landen toe verplicht om de aardbol schoon te maken, en hoe dan ook is.
Ik zou aanraden aan de bestuurders van milieubewuste Nederlanders (!!!), dat ieder burger één uur per dan verplicht om de aarde schoon te houden, niets binnen huishouden, maar buiten: GA FORT met je papierprikker mee, ruim dit op, onderscheid elke stof goed mogelijk. Gooi niets in de water of zee, helemaal niets, anders krijg je torenhoge boete van 500 euro als je het in water gooit of in zee gooit, zelfs bedrijven die afval plastich in de zee afvoeren zonder enige pardon, zwaar boete van 50.000 euro, die gaat naar schone aarde ! En weg met de fabriekanten, die volle CO2 uitstoten! Dat zijn maar voorbeelden van mijn voorstellen aan ieder burger, why not?
Moet je mij kijken: Onderweg vlak vóór Berlijn langs benzinetankstation, met hitte van 35 graden boven mijn hoofd en de lucht was zo stikheet, hapte ik naar adem, echt kon ik geen adem krijgen.
Raakte ik in paniek, verergerde die stikkende lucht. Moest me kalmeren, hulp van Australisch vriendin van me om mij meer lucht te krijgen, vlug in mijn auto met airco aan, die frisse lucht kon ik ademen. Met zwetende baden lag ik alles nat, vrij ongewoon. Het was echt niet gewone lucht
die met 35 graden waar ik wél gewend was in tropisch landen zoals Italië, Kreta, Cyprus, Zuid Spanje, Malta, Zuid Frankrijk etcetc Dat stiklucht krijg je zelfs geen lucht naar binnen, vreemd was dat. Ik dacht aan mijn leeftijd van 55, nee hoor, want ik ben altijd sterk gebouwd, sterk aangelegd
en was ook sportfanate geweest met grote longen ( zwemmer ) en nu dit….denk je maar wat voor stoffen daarboven je binnenkrijgt. Maakt me ook heel goed bewust en pissig over klimaat.
Hoe eerder je alle acties aanpakt, hoe beter de aarde gezonder wordt. Geef me volgend jaar electrisch auto, geef vliegtuigen ook electrisch…why not? Overal heb je wifi, mobile, apparaturen op afstand bedienen, TV op afstand bedienen, dus waarom geen “WIFI-AIRPLANES” ???