Dat nieuwe geneesmiddelen vaak extreem duur zijn, kun je nog goedpraten onder verwijzing naar de hoge kosten van ontwikkeling en onderzoek. Maar ook de prijs van oude, beproefde medicijnen gaat geregeld dramatisch omhoog: ze kosten dan bijvoorbeeld ineens 36 keer zoveel.
De Volkskrant publiceerde laatst een droef stemmende inventarisatie van de trucs en tactieken die de farmaceutische industrie gebruikt om prijsstijgingen door te voeren. Het actieve ingrediënt wordt iets veranderd, een bedrijf bedenkt een andere toepassing voor een allang ingeburgerd medicijn, er wordt een andere wijze van toediening verzonnen: en hopla, het patent mag worden vernieuwd en de maker heeft voor de tweede keer twintig jaar het monopolie op een pil of poeder. Het effect: meer geneesmiddelen worden gaandeweg onbetaalbaar, en de industrie legt een steeds groter beslag op de budgetten in de gezondheidszorg.
En ’t is bepaald niet zo dat de farmaceutische industrie op een houtje moet bijten. De winst in die sector is een stabiele 21 procent, en ze geven er minder uit aan onderzoek en ontwikkeling dan aan marketing.
Gelukkig wordt er tegenwoordig meer nagedacht over remedies tegen zulke monopolies. Er zijn inventieve oplossingen bedacht: zo bleek van Amfexa alleen de 5mg-variant gepatenteerd te zijn, zodat apothekers zelf rustig tabletjes van 2,5mg kunnen bereiden en artsen ineens liever 2x 2,5mg voorschrijven dan 1x 5mg.
Gisteren kwam het Commons Network met een uitgebreid plan hoe je ontwikkeling, onderzoek, data en patenten rond geneesmiddelen anders zou kunnen inrichten. Ze bepleiten dat overheden en wetgeving meer ruimte vrijmaken voor het publiek belang, onder meer door inperking van patenten, en met gerichte subsidies, in ruil voor een publiek deel in de winst. Vooral willen ze dat onderzoeksgegevens breder gedeeld kunnen worden.
Ze zullen Ben Goldacre geheid aan hun zijde vinden. Deze Britse psychiater en wetenschapsjournalist maakt zich al jarenlang druk over het gemak waarmee farmaceutische bedrijven alle onderzoeksresultaten die ze niet bevallen kunnen verdoezelen, en alleen publiceren wat in hun straatje te pas komt. Vaak is de onderzoeksopzet geheel toegesneden op het verkrijgen van het gewenste resultaat, of worden onderzoeken herhaald totdat eruit komt wat eruit moest komen. Goldacre is een groot voorstander van het verplicht publiceren van alle ‘missing data’, omdat je alleen een compleet beeld van een medicijn kunt krijgen als ook het falen van een onderzoek bekendheid krijgt. Bovendien kunnen andere onderzoekers weer van zo’n miskleun leren.
En het zou ontzettend helpen wanneer apothekers weer zelf pillen leren draaien, in plaats van hoofdzakelijk doosjes over de toonbank te schuiven. Een apotheker mag veel gepatenteerde middelen immers zelf bereiden, maar alleen voor zijn eigen patiënten. Misschien moet apotheker zijn weer een vak worden.
Uw artikel ‘Medicijn tegen farmaceuten’ is mij uit het hart gegrepen.
Ben benieuwd wat de Raad van State doet in de zaak van Teva. (Ik gebruik overigens al sinds jaren geen ms medicijnen meer)
Ik ben een fan van U.
Vriendelijke groet, Mieke deV-O
Opmerkelijk dat veel bekende fabrikanten/industrieën er zelf troepen van maakten, zonder enige verantwoordelijkheid te kennen geven voor de gevolgen en of er winst mee wist te brengen, ja. Het is verrekt misplaatste daadkracht bij financiële winst misbruik. Hoe de politiek dat uit voorzorgmaatregelen zaken doet, heb ik er geen enkele verstand van, hoe ze dat echt wel doet of juist niet zoals wel vaker voorkomt; Overheid doet niets!!! Hij wilt de centen ook zien, VVD-circuit is zo machtig als wat. Wat moet je dan daaraan doen?
Bij mijn geval , 2 jaar geleden, was ik behoorlijk depressief geweest, aldus episodes neerslachtig/ recidiverende depressie ( bij mijn geval: In slechte werkomgeving,slapeloosheid, boosheid, verdriet, spaansbenauwd, verstikte huwelijksleven én mijn hele geschiedenis die de helft helemaal gewoon kut was geweest, etcetc) had ik natuurlijk 3x verschillende soorten antidepressiva geslikt, maar dat werkt averechts. Dus het werkte helemaal niets bij mijn geval. Die laatste merk van 3e soort werkte het wel beetje, maar had er gewoon last van die soort zenuwbesturing die mijn hele lijf en geest bepaalde. Die is duurdere merk, opmerkelijk wel. Maar ik hield het na slikken van dit kutpillen meteen op, omdat het niet lekker in mijn vel zat. dus het kostte me inderdaad veel te veel geld, die telkens op je rekening stond die je juist niet wilde. Die pillen merkte je al meteen dat er toen 30 stuks per doos, ineens 15 stuks per doos maal 2. ja herkenbaar. Het is niet aan Apotheker gelegen, maar die dozen krijg je de winst mee voor die kutfabrikanten, hoor.