Al twee maanden was ik zo moe dat ik vrijwel elke dag een middag- of avonddut nodig had en niet langer dan drie minuten op mijn benen kon staan. Het vrat aan me. Had ik nu alwéér iets, na de MS, de hersenbloeding en de borstkanker? Na weer zo’n dag dat ik bijzonder wankel was geweest, belde ik de huisarts voor een algehele check-up. Daarna dook ik voor de zoveelste keer met een boek in bed.
Ik wilde niet opnieuw ziek zijn. In stilte nam ik me voor: als het wéér kanker is, laat ik me ditmaal niet behandelen. Er zijn immers grenzen.
Onderwijl speelde iemand plukbas op een spier diep in mijn middenrif, een paar uur achter elkaar. Die spier had duidelijk de hik: kramp, loslaten; kramp, loslaten. Poek… poek… poek…
Ineens ging me een licht op. Verhip – dat kénde ik. En had ik de laatste weken niet al een paar keer gemerkt dat ik mijn ogen ineens totaal niet kon focussen? En waarom brandden mijn voeten en enkels de laatste tijd zo?
Verdomd. Het was de MS, ik had een nieuwe aanval – de eerste sinds 2001. Toen ik er eenmaal op ging letten, wist ik het zeker. Slappe benen. Spieren die hun spanning niet konden vasthouden en na tien seconden overgingen in gehakkel. Een knie die bij het minste of geringste knikte. Te makkelijk mijn evenwicht verliezen. Een voorvoet die ineens op de grond klapte in plaats van zich netjes af te wikkelen. Idioot veel moeite hebben om overeind te komen. Armen die elk gewicht al teveel vinden, en dan ijverig gaan bibberen.
Het mag raar klinken, maar het besef dat het waarschijnlijk de MS was die me parten speelde, luchtte enorm op. Dit was vertrouwd terrein, godlof niet weer een nieuwe ziekte. En ik verbaasde me erover dat ik de opflakkering van die ziekte, zo lang mijn vechtgenoot, zo moeizaam had herkend.
Ik belde het MS-spreekuur van de VU, mijn oude vertrouwde ziekenhuis. ‘Wel raar dat je na zestien jaar ineens weer een aanval krijgt,’ zei de specialist sceptisch. ‘Ja, dat is waar,’ zei ik, terwijl ik met mijn mobieltje aan mijn oor door het huis ijsbeerde en twee keer bijna omviel. ‘Maar het was indertijd óók raar dat die ziekte zich ineens koest hield, na de eerder aangerichte ravages. Dus ik denk dat ik sowieso geen typische MS-patiënt ben.’
De huisarts deed testen op mijn hart, urine, lever, nieren en bloed, en sloot andere voor de hand liggende oorzaken uit. Op naar de VU, en daar waren ze het met de huisarts eens. Ik mocht een MS-kuur.
Zelden ben ik zo blij geweest dat een oude, half vergeten kennis me lastig viel. Want die MS, die ken ik tenminste. Ik heb niet weer een nieuwe tegenstander. De MS kan ik er waarschijnlijk onder krijgen met een fikse, doch simpele kuur van corticosteroïden. Wel verbaas ik me erover hoeveel tijd het me had gekost om mijn frenemy te herkennen.
De prednison liep mijn aderen in en de vertrouwde smaak van aceton kroop achterlangs mijn tong op. Ik proefde weer hoop.
Hoe naar het onderwerp ook is – vooral als je de kwaal hebt – het artikel erover is een pareltje. Zo raak en navoelbaar. Dan voor het delen. Beterschap.
Kan me de opluchting dat het niet iets nieuws is wel voorstellen. Toch erg naar dat je een aanval hebt. Veel sterkte en herstel gewenst.
*digitale knuffel*
een goed herstel gewenst!
Wat een verhaal en raakvlakken over een haperend, onevenwichtig fysieke belasting. Moest in eerste instantie lachen, tussendoor hummen en nu nog met een glimlach. Wens je beterschap!
Prachtig verwoord.
Heel herkenbaar, zo´n frenemy!
(((Karin)))
heel veel sterkte
en moed deze tijd
ik hoop dat het zo snel mogenlijk weer stil staat
en je zo goed mogelijk op knapt
heel veel goeds knuffel anita
Ondanks je mooie tekst spijt ‘t me dit te lezen.Mijn frenemy is zó eigen voor me dat ik soms ‘n zucht van verlichting kan slaken(hoe gek ook)dat híj ‘t is..en niet iets nieuws..Herkenbaar,al weet ik niet hoe je je voelt.Ik wens je een goede kuur toe,veel rust,en goede boeken;) Groet, Rich*
Beterschap!
@7.Thian “ik hoop dat het zo snel mogenlijk weer stil staat”
Ik zie “stilstaan” en LaSpaink niet zo gauw in één begrip gevat (gevangen).
Verder onderschrijf ik al wat je zegt.
@Kaatje: pfwoei! – ‘k Schaam (hoewel; ik woon in Limland: de spreekwoordelijke rimboe) me enigszins dat ik frenemy pas voor ‘t eerst hoor, danwel lees. ‘n Prachtig, afgezien van de context, woord.
“Dit was vertrouwd terrein, godlof niet weer een nieuwe ziekte.” Godlof niet weer nog wat nieuws of, NU: nog nieuwer! Kan de aloude, dwarse (waèrse, in mijn dialect) strategie, recalcitrantie desnoods, van stal gehaald. (zelf mennen)
Overigens is, “oude bekende”, er wel iets (” Er zijn immers grenzen.”) op tegen om gewoon oud te worden?
kNusje
Och, nee zeg; je bent nog niet 0udt. Eynt van’t jaar pas… . .
Ik vin t mooi. Gracias.
Mooi verwoord door een sterke onafhankelijke geest Goed doorgaan Nederland kan nog niet zonder jou !
Oh, gelukkig. Het is niks ernstigs, het is maar MS. Sterkte met de Pred.
Ik ben een tijdje terug verbannen van het MSWeb forum wegens brutaal, dus ik heb al even geen contact met mede-patienten. Daardoor moest ik opeens aan je denken.
MS is grillig en onvoorspelbaar. Er zijn geen 2 mensen met hetzelfde beloop en je weet ook nooit wat je morgen krijgt.
Sterkte met die rotzooi uit dat infuus.
Zwaar voor je om dit alles op je bordje te krijgen. Maar je gaat je weer beter voelen. Sterkte en liefs.
Het is een oude bekende. Het lijkt wel of je de duivel tegenkomt. En dan ga je een confrontatie met hem aan en bedenk je op het juiste moment waar heb ik ‘m eerder ontmoet. En dan de ontlading en opluchting en je zegt tegen hem: voortaan eerst kloppen en niet zomaar met de deur in huisvallen.
En Carl Jung zegt hierover: als een innerlijke toestand niet bewust gemaakt wordt verschijnt die aan de buitenkant als lot.
De hoofdwerker noemt dat lot tegenwoordig toeval.
En dan is elke zieke niet schuldig maar wel slachtoffer van zijn ziekte.
En dan heeft de patiënt een verkaring voor zijn ziek zijn, hij zegt dan: dat heb ik altijd al geweten.
Karin het is goed te horen dat het weer met gezondheid de goede kant opgaat. Zet door.
Groet.
lieve/ beste Karin
ik las je bericht ..zoveel aandacht en energie gestopt in het bewoorden van wat je wil omschrijven…dat is je gelukt.,je hebt die gave .in het Thais heet dat een ” pon sawan”,wat een talent is ,een geschenk uit de hemel, .ik meen je te begrijpen en aan te voelen…maar weet dat nu niet te verwoorden naar een talented person as you are …maar ik versta je wel….
sinds een jaar of twee maak ik van allerlei rare zaken mee …ondefinieerbaar wordt ik ermee
opgescheept…wat ik er uiteindelijk van krijg dat weet ik nog niet ..maar wat de mogelijke oorzaak is ..is dat ik een gevoelige ben die laagfrequente, en infrasone trillingen en wifi trillingen en dat soort nieuwe mallotigheden te verwerken krijg, die ik niet kan verwerken en die mij nu parten gaan spelen in allerlei ondefinieerbare symptomen die zo voel ik dat aan mij conform gaan verzieken….ik vraag je dan ook Karin om die kritische aandachtige geest van je eens te richten op wat straling van draadloze communicatie aanricht met het mentale en fysiek van de mens …
met vriendelijke groet Rudolf