De paniek in de Republikeinse partij stijgt. Als het aan de stemmers ligt, wordt Donald Trump hun presidentskandidaat, maar vrijwel niemand van de partijtop steunt hem. Er wordt driftig gespeculeerd dat de Republikeinen bij de uiteindelijke vaststelling van hun kandidaat de hele trukendoos zullen opentrekken om een andere voorman te kiezen.
Hoe ernstig die paniek is, drong pas tot me door toen de Republikeinse senator Lindsey Graham afgelopen week te gast was bij The Daily Show. Graham is bepaald rechts, maar heeft altijd pragmatisch samengewerkt met de Democraten. Iets waar veel Republikeinen tegenwoordig mordicus tegen zijn, getuige ook hun botte weigering om Obama – zoals zijn presidentieel recht is – een nieuw lid van de Hoge Raad te laten voordragen, al is Merrick Garland zelfs in Republikeinse ogen een van de beste kandidaten.
‘U heeft recent uw steun voor Ted Cruz uitgesproken,’ zei gastheer Trevor Noah. ‘Is dat niet vreemd? Want eerder heeft u zich buitengewoon kritisch over hem uitgelaten. Wat zijn de merites van Cruz?’ Bijna schaterend antwoordde Graham: ‘Dat hij niet Donald Trump is.’ Hij betitelde Trump als opportunistisch, racistisch en xenofobisch, en beschreef de keuze tussen Trump en Cruz vervolgens als die tussen een vuurwapen en vergif. Trump was in die vergelijking het vuurwapen: een dodelijk schot door het hoofd. Cruz stond voor het vergif. ‘Hopelijk hebben we dan nog voldoende tijd om een tegengif te vinden.’
Met open mond keek ik toe. Nog nooit eerder een politicus zijn eigen partij zo finaal zien afbranden als Graham daar deed. Het was niet de moed der wanhoop die hier sprak, nee, het was de wanhoop zelf. Graham had de moed opgegeven en wierp zichzelf nu in het vuur, met als enige boodschap: zijn partij was aan het imploderen, de Republikeinen hebben zichzelf de komende decennia als partij volkomen onmogelijk gemaakt.
The Daily Show was niet te beroerd om zout in de wonden te wrijven. In een fragment pal voor het gesprek met Graham hadden ze, via hun beproefde recept van citaten naast elkaar zetten, laten zien hoe Trump de absolute culminatie was van alles waar Republikeinse stemmentrekkers – van Michelle Bachmann tot Sarah Palin, van Rick Perry tot John Boehner en Mitch McConnell – al jarenlang op hameren: we hebben een outsider nodig als leider; dit land moet worden gerund als een bedrijf; Amerika moet weer groot worden en anderen angst inboezemen; buitenlanders zijn verdacht; liegen is prima als het in je straatje te pas komt, want fuck the facts; en vooral: honoreer rationele tegenargumenten nooit en te nimmer.
De Republikeinse partij is, kortom, doodongelukkig over het kind dat zijzelf hebben gebaard.
Ook de pers in Amerika krabt zich inmiddels achter de oren. Leuk, dat spektakel dat Trump elke keer genereert, en geweldig hoeveel revenuen dat opbrengt in reclame – maar tegen welke prijs?
Ik snap de afgunst niet helemaal. Ja, Trump beledigt elke redelijkheid, maar dit is slechts het voorspel. Straks zijn er echte presidentsverkiezingen. En als hij dan gekozen wordt, wordt hij omringd door adviseurs.
Als het gebruik dat een politicus nooit doet wat hij het hardste roept, is het misschien maar goed dat hij nu aan vuilbekkerij doet. Dan weten we nu in ieder geval wat er niet zal gaan gebeuren.
“Omringd door adviseurs”
Bij een zwakkeling als Trump heten dat soort mensen ‘poppenspelers’.
Mja, Trump uit zich nou niet bepaald diplomatiek nee. Maar wat is het alternatief? Hillary heeft in het verleden voor elke oorlog gestemd waar ze maar voor kon stemmen, daar verwacht ik eerlijk gezegd nog meer ellende van dan van Trump.
Het alternatief voor een xenofoob, brulboei, machomannetje, sexist, isolationist, leugenaar, simplist en egomaniac? Doe mij dan toch maar Hillary, hoewel ze bepaald niet mijn eerste keus is.
@spaink Dat suggereert dat u wel een eerste keus in gedachten heeft (binnen of buiten de verzamelingen wrakhout waaruit de kandidatenlijsten van beide partijen bestaan)?
Ik volg hierin toch wel Pieter (1).
Een politicus die gekozen wil worden, of dat nu hier of in de VS is, moet met een aantal dingen rekening houden.
Het kiezersvolk bestaat voor een derde deel of een kwart altijd uit ontevreden kiezers. Wie of wat er ook in de regering zit, maakt niet uit. Voorafgaand aan de verkiezingen moet je dan toch ook de gunst van die groep zien te winnen. Daar moet je dus de nodige trucs voor uithalen.
Een andere groep is de domme groep, ook zeer aanzienlijk. Voor hen geldt min of meer hetzelfde, ook om hun gunst te winnen moet je dus als politicus enorm je best doen. Dat de domme en de ontevreden groepen mekaar overlappen mag duidelijk zijn, maar ze zijn zeer zeker niet dezelfde. Veel dommen stemmen traditioneel steeds hetzelfde, bijvoorbeeld, terwijl de ontevredenen dat juist niet doen, die stemmen dan weer de ene kant op en dan weer de andere.
Dat Trump zo’n kabaal maakt, heeft naar mijn idee hiermee te maken. Hij weet heel goed dat hij een show moet opvoeren om de gunst van de kiezers te winnen.
Ook is er een enorme kennisachterstand tussen politici (die tot over hun oren in de stukken en de details zitten) en de kiezers en dat is ook iets waar een kandidaat rekening mee moet houden. Hij moet alles versimpelen, iets waar Samsom wel goed in is.
Is een politicus eenmaal gekozen, dan hoeft hij zich veel minder in de bochten te wringen waarin hij zich voorafgaand aan de verkiezingen moest wringen om de gunst van de kiezer te verwerven. Ik verwacht dat dat ook bij Trump het geval zal zijn, mocht hij gekozen worden.
Niet dat ik daarmee meteen een fan van hem zal worden….
Wat mij in feite het meest verontrust van Trump is zijn zeer eenzijdige achtergrond. Hij weet eigenlijk alleen wat af van ‘real estate’, daar heeft hij zijn geld mee verdiend. Verder lijkt hij van de wereld weinig af te weten.
Overigens, toen ik naar Trump ging zoeken, kwam Ivana boven hem te staan in de zoekresultaten. Gerechtigheid. :))
Janus.