Geschreeuw buiten op straat, het leek een uit de hand gelopen feestje. Het lawaai veranderde in gegil, iemand riep ‘Hou op, hou op!’ Ik keek uit het raam en zag iemand wild zwaaiend op een auto springen die vijftien meter van mijn huis stond geparkeerd. ‘Vandalen,’ dacht ik, ‘shit, straks slopen ze mijn Canta nog!’ Ik greep mijn telefoon, stok en huissleutels, en belde heel idioot 911 terwijl ik naar buiten liep.
Het was al gebeurd. Vlak voor de auto in kwestie lag een kluwen mensen; twee omstanders lagen bovenop een man en hielden hem in bedwang. Iets verderop lag een vrouw, ineengerold, haar handen tegen haar buik, bloed overal op haar gezicht, haar kleding en haar blote benen. ‘Gooi dat mes weg,’ brulde iemand. Iets van het formaat broodmes zeilde met een keurige boog door de lucht en plonsde in de gracht. Een buurvrouw die wél had geweten dat het alarmnummer 112 was, belde over haar toeren met de politie.
‘Handdoeken!!’ riep iemand, en ‘Water!’ een ander. Iemand duwde lappen stof op de wonden van de vrouw, streelde haar hoofd en schouders, bleef zachtjes tegen haar praten. Een vreemde verstilling daalde over de chaos neer. Niemand kon meer doen dan er al was gedaan. Toen: het verlossende geluid van politiesirenes. Een paar agenten sloegen de aanvaller in de boeien. Twee minuten later was de ambulance er; de vrouw was nog bij bewustzijn, zij het ver weg.
Zonder Peter was ze vrijwel zeker dood geweest.
Peter was op de fiets op weg naar vrienden. Hij had de vrouw een huis zien uitrennen en hoorde haar schreeuwen. Hij fietste haar voorbij, maar besloot bij ingeving om te kijken. Pas toen besefte hij dat de vrouw onder het bloed zat en achterna werd gezeten door een man met een mes. Peter reed ogenblikkelijk terug en schreeuwde keihard ‘Hou op, hou op!’ Hij zag de vrouw om een auto rennen, terwijl haar aanvaller een shortcut via het dak daarvan nam en op de vrouw sprong. Peter gooide zijn fiets terzijde en stortte zich op de aanvaller, die toen al met zijn broodmes in haar keel aan het zagen was.
Op dat moment kwam de rest van de wereld godlof in beweging: een tweede omstander voegde zich bij Peter en hielp hem de man in bedwang te krijgen. Een derde omstander wurmde het mes uit de handen van de aanvaller. Een vierde haalde de vrouw onder de klont mensenlichamen vandaan. Een vijfde bood haar eerste hulp. Een zesde omstander belde 112, een zevende kwam met handdoeken, een achtste met water.
Zonder Peter was niemand in beweging gekomen: iemand helpen die een ander aan ’t redden is, is nu eenmaal een stuk makkelijker – en veiliger – dan in je eentje aan een instant reddingsactie beginnen. De politie bevestigde later dat de vrouw het zonder hem waarschijnlijk met haar leven had moeten bekopen.
Zaterdagmiddag, om vijf voor drie, was Peter nog gewoon een man van midden veertig, op de fiets op weg naar vrienden. Om drie uur was hij een held.
Peter is mijn Amsterdammer van het Jaar.
En dit eerbetoon is een held waardig :)
Zeer zeker een held! Erg dapper van hem en geweldig dat hij zo haar leven heeft kunnen redden…
Inderdaad is het zo dat als er eenmaal één iemand helpt, anderen volgen. Maar die eerste, die ontbreekt vaak in dit soort situaties. Of anders gezegd, het ontbreekt mensen aan moed. Vaak bang om ook slachtoffer te worden, denk ik, wat niet eens zo gek is.
Of door de shock of schrik niet bij machte zijn om te kunnen handelen, kan ook. Vaak kunnen mensen wel opdrachten uitvoeren die gegeven worden door iemand bij dit soort situaties, dat wel.
Wat een kanjer, deze Peter!
Ja, super, deze Peter. En iemand aanvallen die gewapend is, dat is extra riskant.
Ik denk trouwens ook dat veel mensen er niet toe komen om in te grijpen doordat we denken dat dit soort dingen alleen in Verweggistan voor komen. En dan is het ineens realiteit en zie dan maar op tijd wakker te worden.
Ik woon niet in Amsterdam, anders had ik ook op hem gestemd.
J.
Eind jaren ’70. Weinig mobiele telefoontjes te bekennen, nog.
Voor ‘t eerst op bezoek bij en van ‘t station afgehaald door J. en L. en tegen een rotsituatie aangelopen. Zonder denken commandeer ik L. op de tassen te letten en J. “ga bellen!” (die dan ‘n café binnen stormt) en intussen instrueert L. met haar schelle stem omstanders.
Per ongeluk, allemaal.
Nikste helden; J. of L. of ik: voor ‘tzelfde geld hadden we het hoofd afgewend en de oplosing aan anderen overgelaten.
Niettemin: APPLAUS voor Peter!
Jullie dus ook helden JPaul. Helden zijn nooit mensen die het erom doen.
Ik herinner mij van jaaaaaaaaaren geleden een Nederlandse film over het verzet. Ik hoef jou, op jouw leeftijd, niet te vertellen over welk verzet ik het heb. Het ging, geloof ik, over de bevrijding van gevangenen uit een gevangenis (hoe toepasselijk :) ). O ja – lang gezocht – het was “De Overval”, toen een topfilm. Uit 1962 (ben ik dan al zo oud? :) )
Stoere mannen daar in die film, echte helden, en die bevrijding slaagde. En aan het eind lieten ze foto’s zien van de mensen die het in werkelijkheid gedaan hadden: mannen, een enkele vrouw ook, geloof ik, erg gewoontjes allemaal, bijna fantasieloos. Type slager, postbode, bakker enz. En ja, dat is dus de werkelijkheid. Die acteurs in die film werden op slag ongeloofwaardig, hoe goed ze ook gespeeld haddeen. Ik bedoel maar.
En dan is er ook nog een uitspraak over helden: Helden zijn geen mensen die niet bang zijn, maar het zijn mensen die hun angst hebben overwonnen. En idd, vaak zonder nadenken.
Janus.
Mooi verteld, Karin. Inderdaad heel erg waar dat de eerste helper het verschil maakt en veel in beweging kan zetten.
ps. Ja hoor, JPaul, jij bent ook een held…
ach ik heb ooit iemand voor de tram weg gesleurd en kort daarna iemand uit een wak gehaald. Daarna ging voor mij het leven verder.
Ik ben blij dat er nog helden bestaan vandaag de dag lopen de mensen alles te filmen en doen echt helemaal niets. Ik had die dag tot 15.00 uur gewerkt en de politie auto’s bleven maar komen dus ik dacht ga nu toch even kijken. Wat ik er aantrof was niet normaal één bloedmassa. Ik wist niet wie deze vrouw was maar inmiddels weet ik dat wel. Lieve schat ik hoop dat het beter met je gaat want ik heb daarna niets meer gehoord en hoop je snel weer bij Appie te zien. Heel veel sterkte met alles.
Lieve groetjes van Anita
Anita @ 9: Kennelijk ben je een buurtgenoot?
Het slachtoffer was er slecht aan toe. Ze heeft vijf dagen op de intensive care gelegen, en kon toen gelukkig naar medium care worden verhuisd. Ik hoop oprecht dat ze er zonder al te veel kleerscheuren vanaf komt, maar de impact van dit alles zal zonder twijfel immens zijn. Hoe pak je je leven in hemelsnaam weer op wanneer je eigen partner heeft geprobeerd je te vermoorden?
Nog een held:
http://www.msn.com/nl-nl/nieuws/nationaal/frans-overmeestert-overvaller-ik-pakte-zijn-mes-af/ar-BBlo8F8?ocid=mailsignoutmd