Met stijgend plezier volg ik de opmars van Jesse Klaver, de nieuwe fractievoorzitter van GroenLinks. Warempel: eindelijk iemand die met een frisse analyse komt, iemand wiens standpunten geen verwaterde versies van die van de PvdA of de SP zijn. Eindelijk iemand die zich van harte door andermans werk en ideeën laat voeden. En vooral: iemand die zich welbespraakt verzet tegen de grote dooddoeners van het afgelopen decennium.
Een kleinere overheid is nergens voor nodig, meent Klaver. Zijn gedroomde overheid is echter geen bureaucratische moloch, eerder activistisch van aard. Hij wil een overheid die oppakt wat anderen – in casu het bedrijfsleven – hebben laten liggen. Een overheid die compenseert, corrigeert, uitprobeert en bijstuurt. Heel goed, Klaver: een overheid moet in eerste instantie opkomen voor haar burgers, en daarom soms flink tegenwicht bieden aan wat bedrijven willen. Een overheid die niet fungeert als een verkapte raad van bestuur, met de minister-president als CEO, maar die zichzelf pal voor haar burgers posteert, zou een welkome verandering zijn.
Een overheid moet daarnaast het lef hebben om de markt te veranderen, al was het maar door zelf het voortouw te nemen. Splits de ABN/Amro op in een zakenbank en een nutsbank, investeer in duurzame energiewinning, pak belastingontduiking door bedrijven aan.
Klaver maakt zich zorgen over de toenemende ongelijkheid in Nederland. Hij kwam met een handzame slogan om uiting aan die kommer te geven: Nederland heeft last van ‘private rijkdom en publieke armoede’. Hij laat zich niet afschrikken door standaardverwijten zoals dat hij een potverteerder zou zijn, maar riposteert kalmpjes dat het echte potverteren is wat Nederland met de aardgaswinsten heeft gedaan. ‘Had een deel van dat geld in een spaarfonds gestopt, zoals Noorwegen heeft gedaan.’
Hij geeft grif toe dat hij óók voor een participatiesamenleving is, maar vindt – anders dan Rutte & co – dat zulks niet inhoudt dat je mensen aan elkaars lot moet overlaten. Privatisering klinkt leuk, maar de maatschappelijke kosten ervan zijn simpelweg te hoog. (De voormalige president van Harvard zei ooit: ‘U denkt dat het onderwijs duur is? Onkunde en onwetendheid kosten ons meer.’)
Wat me vooral deugd doet, is dat Klaver dat verontschuldigende, licht geslagene , sterk defensieve dat links al jarenlang kenmerkt, volledig van zich afgeschud lijkt te hebben. Hij is offensief en helder. Hij heeft zijn buik vol van dogma’s en clichés. Hij zoekt samenwerking met anderen en is niet bang voor ongewone coalities.
Drie jaar geleden zei ik mijn lidmaatschap van GroenLinks op: hun gebrek aan ideeën vond ik stuitend, hun analyses plat. Bij verkiezingen stemde ik allen bij gebrek aan beter op ze. Afgelopen weekend dacht ik voor het eerst: ha fijn, daar is GroenLinks weer, eindelijk!
geen woorden maar daden, eerst zien dan geloven; hebben we de afgelopen decennia al vaker gezien; mensen die met het oude breken en nieuwe frisse ideeën hebben en alles anders wilen; zoals die lui in Griekenland. UIteindelijk komt er weinig van terecht. Politiek is nou eenmaal een kwestie van waterbij de wij doen. Ik blijf GL eeuwig wantrouwen.
Je mag positief zijn over Jesse Klaver van de GroenLinks Kamer Fractie, maar tot nu toe heeft hij vooral duikgedrag vertoont, om de slangenkuil in de Kamer te overleven.
De ambitie is er echter wel.
Nu nog leden interactie voorrang geven boven het gebruikelijke volgen van lobbyisten.
De mate waarin Jesse Klaver vanaf nu alle leden, en later alle aanhangers bevraagt via online peilingen en referenda, zal zijn echte succes met doorbraken bepalen.
Die directe democratie, omzeilt de huidige lobbyisten cultuur, een beetje.
Verstandige lobbyisten hebben de moed, hun beste peilings onderwerpen aan de Fractie voor te leggen.
De avonden in zaaltjes zijn natuurlijk een mooie oefening in kleine en eigen kring.
Doorbraken komen pas als vele mensen er bij betrokken zijn, en ook betrokken willen worden.
De opkomst van online peilingen is de echte toets van de doorbraak.
het klinkt goed,
beter als anderen…
hopen dat hij er in debatten er goed uit gaat komen
en de partij het goed gaat doen
Binnenkort ga ik naar een bijeenkomst waar Jesse Klaver optreedt. Ik zal hem vertellen dat ik (net als Karin) enkele jaren geleden mijn langdurige lidmaatschap heb opgezegd. De vraag die heb voor zal leggen is, op welke wijze hij mij kan overtuigen weer lid te worden. Op dit moment geef ik hem veel kans.
@ Frans (4).
De vraag (licht gecorrigeerd): “De vraag die ik hem voor zal leggen is, op welke wijze hij mij kan overtuigen weer lid te worden.” is een obligate, je krijgt dan een reclameverhaal, dan kan je net zo goed de nieuwe folder meenemen. Tenzij JK het anders aanpakt en jou de wedervraag stelt waardoor je indertijd je lidmaatschap hebt opgezegd. Dan blijkt dat de man iets van je wil leren en dat zou een pluspunt zijn.
Hoe dan ook, beter is JK op de voet te volgen en dan je mening vormen.
J.
==Klaver maakt zich zorgen over de toenemende ongelijkheid in Nederland. ==
Daar is hij de enige niet in.
In tegenstelling tot jou verwacht ik niets van welke politicus dan ook. Daarvoor zijn te veel kalveren verdronken. Het geld is op, al lang, en met nu weer de opgestarte deradicaliserings operaties wordt er NOG MEER en WEER geld en aandacht onttrokken aan diegenen die nu al aan de grond zitten.
Zeer ongelijk………
Annac: mijn vertrouwen in de politiek is tot op het minpunt gedaald. Maar niet stemmen is erger, en als je wél stemt, lijkt Klaver me momenteel het beste alternatief.
En Klaver is natuurlijk een prima naam voor iemand van GroenLinks. :)
Mijn vertrouwen is tot zwaar ONDER het minpunt gedaald, Karin. Dat zal het verschil wel zijn.
Heel misschien dat als onze persoonlijke vooruitzichten zich ten goede keren het richting nulpunt kan gaan. Gecombineerd met de huidige super instabiele wereld situatie lijkt die optie echter mijlen ver weg, helaas.
Met een zoon van 31 die, met al 15 jaar ME, zich een rotje strijdt, voelt het, nee, IS het leven als een oorlog gelijk. Marginaal, uitgekotst, semi ondergedoken, de schijn ophoudend, tegen bitterheid vechtend, keiharde cynische grappen makend. Na/bij erkenning van ME, excuses van de overheid voor geleden (imago) schade (Noorwegen deed dat) EN/OF door ons gewonnen rechtszaken ZOU een tij kunnen keren.
De klassenmaatschappij mag dan schijnbaar zijn afgeschaft, de hierarchie van ziekten is daar langzamerhand met het leeg raken van de ruif waar iedereen, n’importe qui, zonodig uit moest kunnen eten, voor in de plaats gekomen. Of in ieder geval sterk verscherpt. Een hierarchie uitgedrukt in al of niet beschikbaar geld, zo pas nog genoemd door een in de grond van de zaak ons goed gezinde Hoogleraar Psychiatrie die door geld gebrek beperkt wordt in ook door haar gewenst degelijker bio-medisch onderzoek.
(Is daar ooit een sociologisch onderzoek naar gedaan, ziekten hierarchie?)
De wetenschap dat het percentage mensen dat ongetwijfeld in vergelijkbaar uitzichtsloze situaties groeiende is, is, beetje cynisch, mijn/onze enige troost.
Sorry, reactie is wat lang geworden, maar ik denk wel dat je het een beetje begrijpt, als ruime “ervaringsdeskundige” in de gezondheids jungle!