Overwerkt en vol verdriet waarmee ik geen raad wist, schoof ik de depressie in. Ik sloot me steeds verder af. Er kwamen maanden waarin de enige mensen die ik zag, de dames achter de kassa van de supermarkt waren. Zelfs die meed ik liever: pas wanneer de enige leeftocht in huis nog een oud blik artisjokkenharten was, kreeg ik mezelf zover om boodschappen te gaan halen.
Nergens fut in, nergens moed voor.
Wat ik deed? Niks. Eindeloos series kijken op de computer. Een geliefd forum tien keer per dag van voor naar achter uitlezen. Mezelf verdoven. Te laat naar bed gaan, te laat opstaan, en altijd gaan slapen met het vreselijke gevoel dat ik die dag weer niks had gedaan. Het loden gewicht op mijn schouders voelen drukken van al dat achterstallige werk, stiekem doodsbang zijn dat ik het geduld en de liefde van vrienden nu definitief had verspeeld door mijn eindeloze stilte.
Ik proefde ergens diep in me zelfs een koppig verzet tegen het weer moeten opkrabbelen. Wat een gedoe, waarom zou ik nog? Ik heb toch niks meer te bieden, laat staan iets te halen. Ik was op. Kapot. Defect. Voor mij hoefde het allemaal niet meer.
En toch doorleven, hè, al was het dan wankelend op de rand. Maar vooral: elke dag verwachtte ik de mokerslag, dat laatste kleine duwtje dat me over de grens zou doen storten. De post maakte ik al een half jaar niet meer open, mail las ik slechts bij vlagen. Er kwamen boetes en aanmaningen. Pogingen van vrienden om contact te zoeken, ervoer ik als pijnlijke reminders aan mijn onvermogen.
Met gestrekt been schoof ik almaar dieper de ellende in.
Dank God voor de automatische overschrijving en voor wat financiële reserve. Zonder die twee dingen, realiseerde ik me, niet eens zo lang geleden, was de kans groot dat ik inmiddels allang wegens wanbetaling mijn huis zou zijn uitgezet. En dank Allah voor de loyaliteit van opdrachtgevers en vrienden: zonder hen was ik inmiddels weggevaagd.
Inmiddels krabbel ik langzaam op. Mijn schouders zijn lichter, mijn hoofd wordt helderder, ik zoek weer contact, ik schrijf weer wat beter, ik doe wat meer. Een goede vriend komt soms bij me zitten om als lieve stok achter de deur te fungeren: dan kan ik niet weglopen voor die allerlaatste hindernis, de ergste rotklus: het weer op orde brengen van mijn administratie en mijn financiën.
Ik kijk tegenwoordig anders naar de verkopers van de daklozenkrant. We denken zo makkelijk dat hun leven veilig ver is van het onze, dat de afstand tussen hen en ons kilometers groot is. Zulke domme keuzes als zij zouden wij nooit van ons leven maken!
Maar de afgrond is een stuk dichterbij, en wanneer die eenmaal in zicht is, is hij verdomd moeilijk op afstand te houden. Overwerkt zijn, je hartsvriendin die dood gaat, radeloos zijn van verdriet – meer is niet nodig. Al wat mij van de dakloosheid scheidt, is de automatische afschrijving, wat financiële armslag, en de loyaliteit van vrienden.
Je hebt helemaal gelijk wat het onderscheid tussen jou (of mij) en de verkoper van de daklozenkrant is: dat is er eigenlijk niet. Iedereen kan dakloos worden.
Heel veel sterkte gewenst bij het opkrabbelen.
Herkenbaar.
Het gaat over, maar dat wist je al.
Sterkte.
with you
De vaste daklozenkrant bij de supermarkt hier heb ik vandaag een bonus gegeven, als dank voor de lieve berichten die ik in reactie op deze column krijg.
Kippenvel… Wát een schurend, rauw, pijnlijk (en) herkenbaar verhaal…! Het lijntje is zó dun… min of meer toevallige keuzes en kansen uit het verleden maken of breken… You will go up, Karin…! You’re not broken… just bent… met dank aan wie dan ook… ;-)
https://www.kleurjeleven.nl/
Natuurlijk is het makkelijk om laatdunkend te doen over online-zelfhulp, maar het is net zo makkelijk om het gewoon te proberen. Depressies zijn gewoon kut. Angsten ook. Maar er is hulp.
De straatnieuwsverkoper zag mij laatst niet langslopen want hij was geheel in beslag genomen door zijn smartphone. Er zijn daklozen met een leven online, bedoel ik maar.
je hebt de gave van het woord en weet me hier weer te raken. Pijnlijk beklemmend, met een lichtpuntje. Ik wens je veel sterkte bij het laatste stuk.
Dankjewel Karin voor het beschrijven van wat voor velen van ons onbeschrijfbaar is. Waarvoor we de moed en de woorden niet vinden kunnen. Soms achteraf soms in het staartje, als je merkt dat je geen sukkel maar wellicht n doorzetter was gedurende al die tijd van onvermogen en zwarte eenrichtingsgedachten. Dankjewel en veel moed en beterschap gewenst! Met n warme herkenningsknuf van een onbekende.
Wat een prachtige beschrijving van de ellende waar we soms doorheen moeten.
Fijn dat je er nog bent en de verkoper een bonus hebt gegeven :-)
Ja, herkenbaar is het zeker, ik leef al heel lang zo, en nog iemand waar ik zorg voor draag, en dan wordt het andere en ingewikkelde koek, dan heb je niet meer alleen jezelf ermee. Dus trek ik aan bellen en koop ik de loyaliteit van mensen die er verstand van hebben. Het is doodeng. Die dunne denkbeeldige lijn tussen het hebben van een leven en ernaast staan, of het hebben van een dak boven je hoofd of niet.
Je hebt me geraakt met deze tekst . Veel moed ,wijsheid en sterkte.
Het gevoel van geluk, als de postbode je een keer over heeft geslagen. De weerzin als je gebeld wordt, en de opening klinkt: “Allereerst willen wij u condoleren.” Het helemaal niet erg vinden om ‘s nachts wakker te zijn: dan slaapt de buitenwereld tenminste.
Ingrid @ 12: Ja, dat.
Als ik hier even ongevraagd iets mag suggereren?
Wat mij erg geholpen heeft, toen ik die postberg ook niet meer verdroeg, waren twee zaken.
1. Op voorhand incalculeren dat ik boetes zou moeten gaan betalen. Daarvoor een bedrag in mijn hoofd gezet, en dat viel uiteindelijk al met al dus mee.
2. Nieuwe post in ieder geval inzien. Ook al handel je niet meteen af. Daarop bleek dat de inhoud van de brieven meestal geweldig meeviel ten opzichte van waar ik mezelf bang voor had zitten maken.
Veel sterkte met je stapjes en stappen!
Ingrid @ 14: Alles is betaald, en de administratie is bijna weer op orde!
Prachtig geschreven. Heel herkenbaar. Dank je om dit te delen.
Sabine
Dank je voor het verhaal, allemaal zeer herkenbaar, hoop dat je beschrijving meer mensen bewust maakt hoe dichtbij de ‘afgrond’ voor ons allemaal kan zijn. Mooi dat het weer beter gaat en je de kracht in jezelf gevonden hebt, hou vol!
Sterkte Karin, ik hoop dat Christiane je ook nog wat goede duwtjes en knipogen geeft… En het wordt lente. Langzaam maar zeker.
mooi, goed geschreven
De grootste ogenopener qua depressie was voor mij ‘het tegendeel van depressief is niet gelukkig, maar vitaal’. Men is depressief, niet gek, dus al die goede raad kun je zelf ook bedenken — en als je de energie niet hebt om er wat aan te doen ga je je dus alleen maar slechter over jezelf voelen, het bevestigt dat je blijkbaar inderdaad dom/slecht/onwaardig/lui/etc bent.
Het is inderdaad schokkend om te merken dat het veel makkelijker is om te struikelen en in het zwarte gat te duikelen dan je ooit, toen je je nog goed en sterk voelde, voor mogelijk had gehouden.
Ik hoop en gun je dat de laatste loodjes bij het eruitkomen snel en licht zijn.
Dag Karin, Dank voor het delen van dit rauwe deel van je leven, dat er dus gewoon een keer onderdeel van blijkt te zijn. Jaren geleden interviewde ik je voor mijn boek over borstkanker, en de veerkracht die je toen had zit diep in je, en kwam nu weer boven…. Heel veel kracht bij het leven….liefs,
Marlies
Jij schrijft door waar anderen ophouden. Het is tegen de klippen op leven. Maar prachtig beschreven. Ik voel je.
zeer herkenbaar !!!
moedig om het zo te beschrijven.
veel doorzettingsvermogen, dan kom je er uiteindelijk wel uit! al is het in horten en beetjes.
Sterkte. Hou je administratie in ieder geval op orde, en weet dat je niet altijd productief hoeft te zijn. Tijd in de natuur spenderen helpt enorm tegen depressie.
Ook zoiets: met een relatief rustig gevoel het weekend ingaan, want dan zijn de banken tenminste dicht. Alsof je over mij schrijft, Karin.
Als sterke, onafhankelijke vrouw moest ik daar toch uit kunnen komen, als ik maar eventjes mijn schouders eronder zou zetten? Maar zo sterk bleek ik niet en met die onafhankelijkheid viel het uiteindelijk ook tegen. Met wat hulp van een ander heb ik de financiën weer rededelijk op orde. Alleen veel vriendschappen zijn verdwenen, het heeft blijkbaar te lang geduurd…
Wat een immens lieve reacties allemaal…
En waar ik een beetje van schrik, is dat zoveel mensen zich goed in deze tekst herkennen. Er wankelen meer mensen dan we wel willen weten….
‘Maar de afgrond is een stuk dichterbij, en wanneer die eenmaal in zicht is, is hij verdomd moeilijk op afstand te houden.’ I know. Yes I do.
Sterkte met alles.
Herkenbaar! Ik ben op mijn werk al jaren de spreekwoordelijke rots in de branding. Mij krijgen ze niet gek! Tot 2014, toen ik mijzelf niet was. Wanneer gevraagd door leidinggevenden hoe het ging, was het standaard antwoord “Goed”. Op een gegeven moment moest ik echter toegeven dat het helemaal niet goed ging. Toen ik over die drempel stapte en toegaf dat het niet goed ging, kreeg ik als reactie dat men al jaar dacht dat ik mijzelf niet was. De huisarts zei overspannen en nog net geen burnout. Advies: vrij nemen! En dat heb ik dan ook gedaan. In de vrije dagen alleen maar dingen gedaan die ik leuk vond. Even geen extra projekten op mijn werk. Ik ben me nu meer bewust van mijn beperkingen en ik zal eerder aangeven dat ik het even niet trek.
Oei, ik wist niet dat het zo slecht ging. Sterkte en ik hoop dat het gauw weer wat beter met je gaat.
(i googletranslated it, natch!)
been there, done that, was that, am that. too many times.
then i thought –to make it bearable–, well, it’s cause i am one of them persons who truly is but what they do. and if i don’t do, can’t do, won’t do… for whatever reason, self-imposed brainjail too… then i am nothing. and when i am nothing, i am not. that’s the way it works for me.
then, kick me, i say to people, force me to do something, ins-fire me up. or maybe just compliment me a whole lot, haha. and that way i might re-emerge into functionality and go spend the fucking 50 dollar giftcard to the expensive organic veggie store i got for x-mas. i mean, how much cheese-on-a-cracker can a person eat, fuck.
and then i go walk the dog. having to walk the dog saves my ass, i actually have to look at the street.
Mooooiiiiiiii…thks……zo is het soms ( zó pijnlijk , zó soms, zó kan t zomaar zijn..)…i know……keep on trucking….en ifff…. ist weer mooier mooier mooist….Als je dit niet kent of kende?….It can happen… Als je t wél kent of kende?…Pink de traan….Als je erin zit…keep on trucking! …….xxxx
De afgrond heb ik op een paar cm gemist, zo herkenbaar wat je schrijft. Ik had dan geen financiële buffer, maar ik heb een nieuwe kans gekregen in de vorm van WSNP. Voor mezelf en voor mijn 2 kinderen.
3 jaar op een minimum leven terwijl ik een goed inkomen heb.
De afgrond is mij bespaard gebleven maar kijk maar eens om je heen, hoeveel mensen staan te balanceren op het puntje!
Door mijn ervaringen help ik nu andere mensen om hun administratie op orde te houden/krijgen. Erg dankbaar vrijwilligerswerk!
het komt goed, ooit maar het is een lange weg te gaan. Sterkte
In de politiek was je altijd al een sterke vrouw met een pittige stijl. Knap dat je zo helder over de diepe/zwarte kant van het leven schrijft. We denken zo makkelijk, mij overkomt het niet.
Herkenning; de rekbare blijvende steun en liefs van vrienden steeds weer. Overwerkt zijn of opgebrand zijn duurt heel lang, misschien wordt het wel nooit meer zoals daarvoor. Juist voor die periodes had ik blikjes asperge en vis in de voorraad. En ik dwong mezelf naar buiten te gaan grote sjaal om zonnebril op totdat ik t bos had bereikt om daar te ademen en ergens dat broodnodige plukje verwondering op te hoesten om de wereld weer als mega-wild te ervaren. De verdovende zoem uit de oren weg te blazen.
herkenbaar… niet op alle vlakken, maar op vele.
hier is de brievenbus twee jaar niet geleegd geweest uit angst voor confrontatie (behalve het halfjaarlijkse alles in een doos kieperen en die doos vervolgens na een half jaar bij het oud papier zetten omdat het ‘toch geen zin meer heeft’). op een avond thuisgekomen en de deurwaarder had het hele appartement leeggemaakt en er lag een brief met de mededeling dat ik mijn spullen zelf kon terugkopen op de openbare verkoop 1 maand later.
op dat moment dan toch maar de hulp van vrienden en familie ingeroepen, die allen ongelooflijk steunend waren, waardoor ik mezelf spijtig genoeg nog wat minderwaardiger ging vinden. al die tijd had ik een vaste job, en kwam ik regelmatig onder vrienden, die geen idee hadden van wat er speelde…
intussen stilaan weer op de rails, maar ik ondervind wel regelmatig hoe aanlokkelijk het soms nog kan lijken om de dingen maar op z’n beloop te laten.
ergens blijf ik me afvragen of dat wel allemaal zo moeilijk zijn moet
Ouch… Dat raakt. Sterkte Karin en zeker ook degenen zonder ‘podium’.
Lang leve de medicatie, ik wil nooit meer zonder!
Godsamme wat een verhalen…
Wat is dit herkenbaar!
Je hebt zoveel liefde nodig, maar om hoe je op dat moment bent, stoot je ze juist af, en het blijft een visieuze cirkel. Het leven kan soms echt moeilijk zijn.
@ Karin 26,
Allereerst: Zeer herkenbaar, ook voor mij.
Dan: Q: “En waar ik een beetje van schrik, is dat zoveel mensen zich goed in deze tekst herkennen. Er wankelen meer mensen dan we wel willen weten….”
De meesten die het overkomt willen het eerst voor zichzelf niet weten en als ze dan zover zijn dat ze het voor zichzelf willen erkennen, dan willen ze het nog steeds niet aan anderen laten weten. Dit is misschien wel de grootste groep die (liever) niet uit de (donkere) kast komt.
@ 28 Jan Jaap,
Q: …..”alleen maar dingen gedaan die ik leuk vond.”
En dat is precies waar het om gaat. Er ‘moet’ in feite veel te veel dat niet leuk is in dit leven, dingen die je worden opgedrongen. (Ik bedoel niet de persoonlijke tragedies die onvermijdelijk zijn.)
Ik maak trouwens wel mijn post open, je weet maar nooit of er een mes in zit dat na enige tijd in je rug terecht kan komen.
Dan nog even over het verschil tussen de (vroegere) Daklozenkrant en het (huidige) Straatnieuws. Die Daklozenkrant werd gemaakt door echte daklozen, het was een sociaal project, ik meen zelfs gesubsidiëerd. Het Straatnieuws schijnt een commerciëel project te zijn, louter om geld te verdienen. Het gaat meestal om Oostblokkers die dat ding verkopen.
Janus.
Dag Karin,
Wat verdrietig om te lezen dat het zo slecht met je ging. Depressies zijn een ware mindfuck.
Misschien heb je iets aan een beslissing die ik ooit nam en die me erg vooruit heeft geholpen, namelijk om van goed eten de absolute topprioriteit nummer 1 te maken (en ja, dat is vierdubbelop). Het werkt voor mij zeer kalmerend om met aandacht – ik moet wel, anders snijd ik me in de vingers – een goede maaltijd te bereiden, het eten verwarmt me en verdrijft iets van het lege gevoel dat zo kenmerkend voor depressies is, en dan is er nog het cognitieve-dissonantie-aspect, de onverenigbaarheid van goed voor jezelf zorgen en je waardeloos voelen; een van beide zal moeten wijken, al is het maar een stukje. Tenslotte is er nog de signaalfunctie: lukt goed eten echt niet, dan is het wellicht tijd om iemand te bellen (familie, vrienden, pizzalijn). Wat mij betreft gaat liefde echt door de maag, en zeker eigenliefde.
Over op het randje staan en kleine aanleidingen die grote gevolgen hebben kan ik meepraten, en mijn huidige Z!-verkoper zeker. Maar ik zit in een warme sociale huurwoning in Amsterdam Oost en hij slijt kranten in de kou. Ze verdienen een standbeeld voor de continue herinnering aan hoe het ook kan lopen, en voor het genoegen dat het geven van een paar euro beide partijen schenkt.
Vandaag zag ik vanaf de Nieuwe Amstelbrug een meeuw keer op keer duikvluchten uitvoeren op een jonge zwaan, die geen ander verweer had dan elke keer de lange nek te buigen tot ze de bescherming van de brug bereikt had. Er is veel te zien voor wie om zich heen kijkt.
Zorg goed voor jezelf!
Met vriendelijke groet,
Tom
Tom @ 41: wt mij enorm hielp, waren twee dingen:
– Niet steeds stilstaan bij wat ik allemaal niet had gedaan en wat er nog moest gebeuren, maar onthouden wat ik wél had gedaan. Niks geen to-do lijstjes, leve de done lijstjes! Ik stuur al maandenlang elke avond een done-lijstje naar de goede vriend uit het stkje.
– Wanneer je depressief bent, ontwikkel je ook depressief gedrag, zoals eindeloos een forum doorlezen of maar weer een nieuwe serie downloaden (en die van voor naar achter bekijken). Mijn buurvrouw zei ‘s: ‘Pillen helpen niet, als je niet zelf dat depressieve gedrag doorbreekt.’ Dat heb ik erg in mijn oren geknoopt: want inderdaad, soms voelde ik mezelf wel weer wat beter, maar sleurde mijn eigen gedrag e weer de diepte in. De ene dag lukte dat gedrag veranderen trouwens beter dan de andere. En ik denk dat jouw aandacht voor eten toebereiden ook zo werkt…?
Dag Karin,
Done-lijstjes (kijken naar wat wél is gelukt) is beslist een goed idee. Zelf heb ik per dag misschien 3 dingen in mijn agenda staan; als ik er aan het einde van de dag 2 gedaan heb – of in ieder geval serieus geprobeerd heb, noem ik het een prima dag. En jij kan gerust naar een verder verleden kijken: je hebt je nek uitgestoken met dat scientology-gedoe, een zelfmoordforum onderhouden, boeken en zinnige columns geschreven, terwijl je ruimschoots je deel hebt gekregen wat moeilijke omstandigheden en verdrietige gebeurtenissen betreft. Een track-record om trots op en tevreden mee te zijn!
Je slecht voelen gaat inderdaad samen met slechte beslissingen en slecht functioneren, en vaak is niet eens duidelijk wat wat veroorzaakt, laat staan hoe je eruit komt (het ´heb ik nu een schop onder m’n kont nodig, of moet ik dit even accepteren?´). Misschien zie je kans om de televisieseries deels te vervangen door lezen? Zelf werd ik toch wat chagrijnig van uren voor de buis hangen, reden om in m’n nieuwe woning geen toestel toe te laten. Lezen biedt ook ontsnapping, wat mij betreft op een veel prettiger manier. (http://www.gutenberg.org ken je waarschijnlijk wel – voor alle klassiekers die je nog moet lezen ;-)
Overigens gaat het met mij de laatste tijd erg goed. Ik hoop van harte dat je binnekort hetzelfde kunt zeggen.
Het ga je goed (en welterusten!)
Met vriendelijke groet,
Tom
Tom @ 43: Ik lees de laatste tijd inderdaad vaker, al is het dan via de Kindle.
En de algehele lijn is stijgend… Ik heb vanavond mijn administratie van 2012 en 2013 afgerond, en die gaat morgen naar de boekhouder. Ik voel me zoooooveel lichter, nu! Al die oeindeloos pgetaste stapels zijn weggewerkt.
Hé, ik had je laatste vraag gemist. Het antwoord is: Ja!
Ik herinner me dat aan de beslissing om goed te gaan eten de gedachte ´en toch ben ik de moeite waard´ vooraf ging, out of nowhere op een nogal diep dieptepunt.
@44 Gefeliciteerd! Dan ben je praktisch bij, toch?
Ik heb je gemist hier in de buurt. Ik zag al heel lang je rode autootje niet meer. Wist ik veel…. Ik woon vlakbij je. Als ik iets voor je kan doen, als ik iets voor je kan zijn….
ik voel me dankbaar, want al het geluk en de rijkdom in mijn leven is niet vanzelfsprekend. Dank voor wie je bent.
Ik wil toch ook even zeggen dat ik je verhaal ineens ook heel erg herkende van jaren geleden. Heel verdrietig maar ook heel prachtig geschreven. Zo knap en betekenisvol voor veel mensen.Grote bewondering voor uw moed, talent en wijsheid. Ik hoop dat je dat ook ziet. Wees lief voor jezelf. Alle goeds, Menno.
@Karin, wat herken ik mezelf in jouw verhaal!
Ik zit er helaas nog middenin, of je bent in ieder geval verder dan ik.
Bij mij noemen ze het burnout, maar het verschil met een depressie is niet heel groot te noemen.
Op het moment dat ik toegaf dat het echt, echt, echt niet meer ging, was het alsof de stop er uitgetrokken werd. Leeg. zó enorm leeg. En net als jij niets anders kunnen doen dan eindeloos in een cirkeltje blijven hangen van series kijken, online de kranten afstruinen en dan weer van voren af aan beginnen. En tussendoor vooral heel veel “ik moet eigenlijk nog”, “als dit klaar is dan ga ik..” en dan vervolgens verlammen en terugzakken in die apathie van ‘niets’ doen.
Gewoon toelaten dat het even niet wil, lukt niet, want je moet, moet, moet. En je moet vooral heel veel van jezelf.
Tevreden zijn met dat die kerstboom nu toch eindelijk op zolder staat, maar ook jezelf voor je kop kunnen slaan waarom je dát nou niet ‘gewoon’ even een maandje eerder had kunnen doen….
Die afgrond waar je over schrijft komt bij mij vooral dichtbij als ik me er op focus: net zoals je die kuil in de weg het beste kunt vermijden door er juist níet naar te kijken.
Een balans zien te vinden tussen rust en afleiding, met de angst dat het doorslaat naar apathie, naar luiheid…
En zelfs dit typen en eindeloos overlezen en me afvragen wat een ander moet met mijn gedachtenkronkels.
Gewoon neerzetten en eindigen met bemoedigende woorden van Stephen Fry:
In the same way that one has to accept the weather, so one has to accept how one feels about life sometimes. “Today’s a crap day,” is a perfectly realistic approach. It’s all about finding a kind of mental umbrella. “Hey-ho, it’s raining inside: it isn’t my fault and there’s nothing I can do about it, but sit it out. But the sun may well come out tomorrow and when it does, I shall take full advantage.”
bron: http://www.lettersofnote.com/2009/10/it-will-be-sunny-one-day.html
Veertig jaar geleden zat ik in eenzelfde situatie. Toen was dat eigenlijk niet te dragen. Nu besef ik er veel van te hebben geleerd.
Voor mij niet herkenbaar… gelukkig. Maar mag ik even wat zeggen? Jij hebt de mensheid in al die jaren zoveel gegeven, zoveel inspiratie, zoveel zaken aan de kaak gesteld. Zoveel mensen gediend door jouw geluid te laten horen, zoveel genuanceerde betogen gehouden. Zoveel afgerekend met gezwets. Zoveel mensen laten weten dat ze in bepaalde zaken niet alleen staan (ook nu weer)…. dat je het recht hebt om de komende jaren Helemaal Niets Te Doen en dan nog heb je een positief saldo….. ten opzichte van vele anderen. Ik mag niet oordelen, en mensen die niet kunnen schrijven of het allemaal niet zo mooi op een rij kunnen zetten als jij zijn er ook, maar ik bedoel te zeggen…. Dank voor alles wat je al gegeven hebt.
lieve Karin
je hebt ook zoveel mee gemaakt
heb je hulp erbij nu
en lukt het langzaam aan
ik hoop het zo
ik gun het je zo
heel veel liefs
knuffels thian
Lynn @ 49: Ja, dat verzet tegen alles wat je moet, speelt een grote rol: het is ronduit heerlijk om je daar even helemaal niks van aan te trekken, juist omdat je lange tijd teveel hebt gemoeten. Ik denk dat daar ook mijn koppige verzet tegen er weer uit klimmen vandaan kwam.
Maar toch: op zeker moment moet je écht dingen. Werken. Geld verdienen. Rekeningen betalen. Je situatie onder ogen zien.
Wat mij enorm hielp was die ene vriend, die nooit -echt helemaal nooit– oordeelde, en die alleen maar vroeg ‘Wat heb je nodig?’ Met hem kwam ik op het idee van de done-lijstjes. En als ik een paar dagen niks done had, was-ie nooit teleurgesteld. Hij zei alleen maar: ‘Weet je misschien waardoor dat komt? Kan ik iets doen?’ En toen werd hulp vragen gaandeweg makkelijker…
Enneh, mooi citaat van Stephen Fry (die zelf goed vertrouwd is met depressies). Soms moet je het maar over je heen laten komen. Als het weer. Of als een stevige griep. Maar als het anderhalf jaar duurt, moet er toch wel iets gebeuren…
Sylvia @ 51: Wat een vreselijk lieve reactie. Dank je wel voor het hart dat je onder mijn riem steekt.
Thian @ 52: Ja, er zit nu godlof flinkschot in. Anders had ik dit stukje geloof ik ook nooit durven schrijven…
En jij ook veel liefs. Je hebt dit proces zelf al meermalen doorstaan, en het lukt je steeds weer om boven water te komen. *dikke zoen*
Dit is herkenbaarder dan de ‘echte’ depressieve verhalen. Hier zitten we op de rand. We leven nog, maar hoeven niet echt. Wanneer is het afgelopen? Mag het een keer? Ik kom er niet uit, want er is niet echt een upper.
Dank je Karin en sterkte. als je me je adres mailt dan stuur ik je een flesje vloeibare magnesium op. dat helpt. #cadeautje
Judith @ 57: Ik slik dagelijks calcium- en magnesiumpillen, en hoe lief je aanbod ook is: heus, mijn probleem zit ‘m niet in mineralentekorten. Mijn probleem is dat de mensen waar ik ten diepste van houd -en die als mijn ruggengraat en levensader fungeren- dood gaan. Werkelijk, daar helpen pillen niet tegen.
(Ik wou soms wel dat het anders was.)
Beste Karin,
Wat helpt? (her)kenning en weten dat je niet de enige bent. Of is dat slechts koren op de molen van “wat een ellendige wereld?”.
Ik kies voor het eerste. Ik herinner me dat ik-toen ik op mijn diepst zat (over meer lag) ik mezelf wel eens tot naar buitengaan dwong. Reeel weet ik wel dat -zeker in Amsterdam- in het park een verscheidenheid aan mensen rondloopt…………IK zag ALLEEN MAAR ZWERVERS. En wist toen heel zeker “zo word ik ook”. Anyways mijn inkomen was sterk gedaald en ik het overzicht en grip volledig kwijt. Uiteindelijk ging ik naar de voedselbank. Ik verwachte (……zegt wat over mijn verwachtingen van de wereld; gooisch traumatje) een enorme uitbrander ofzo. Maar ik kreeg een bakje koffie. En werd geholpen. Er werd geluisterd. En zelfs een omhelzing “komt goed”. Nog nooit heb ik zo gehuild. Jouw vrienden zijn top Karin. En jij ook want je laat het toe. En erkent dat het soms echt alleen niet gaat. Dat is ook dapper. Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen “in the midst of my despair I found humanity”. Ik ben er nog niet want inderdaad; overblijfselen van depressief gedrag zijn ingesleten. En kan ik al zeggen “ik had de periode nooit willen missen”? Nee. Maar ik voel me wel veiliger onder de mensheid dan ever. (hoewel sommige “vrienden” mij diep teleur hebben gesteld; juist diegenen die al hun sores met me konden delen). Laat je maar steunen en heb geduld. Het is nu jouw beurt. Groetjes Anouk
lief van je
ik kom er steeds beter uit
maandag het balangrijke gesprek dat steeds uitgesteld is
maar ik heb vertrouwen op een of andere manier
neem je ook vitamine D? als je niet buiten komt
en wat zijn katten heerlijk dan he’
weer een aanlopertje
en je eigen max
mijn queenie komt boven op me liggen :)
heel veel liefs, zoen terug
….mooi eerlijk verslag over depressie….herkenbaar….heb het idee dat Karin hartjes van vrienden heeft…die beschrijving van die ene vriend die alleen maar vroeg of hij iets kon doen…vond ik zo ontroerend…Karin zelf is een heel bijzonder iemand hoop je gauw weer te zien horen ergens in de publiciteit…of anders ga ik wat van je lezen……dag mooie sterke vrouw…
een stille bewonderaar van je kracht en wie je bent.
What can I say? In the same situation myself. Inspirational to read that I am not alone. And I hope you keep writing, Im trying to do the same.
well written. Yay to Friends!! It is amazing what one may feel/notice if we are not blaming others for such an experience. All of a sudden the layers peel of you may even notice what is driving you up or down.