Gezond zijn we hooguit tijdelijk; sommigen zijn het zelfs nooit geweest.
Ooit heb ik geprobeerd uit te rekenen welk percentage van de bevolking met een chronische ziekte of handicap leeft. Al kun je het aantal mensen met diabetes, astma, reuma, aids of vaat- en hartziektes niet simpelweg optellen bij de aantallen mensen die blind, doof, verlamd, spastisch, autistisch, dementerend of manisch-depressief zijn (nogal wat mensen hebben meerdere kwalen): je komt tot schrikbarende cijfers. Zowat de helft van de bevolking heeft serieuze fysieke problemen. En wie nu niks heeft, komt later geheid aan de beurt.
De montere kant van die morbide cijfers is dat we er kennelijk vrij goed in slagen om, mét al onze lichamelijke makke, een redelijk leven op te bouwen, Met soms wat extra moeite slagen de meesten erin gewoon te werken, lief te hebben, te reizen, sporten, reizen en uit te gaan. Aan veel mensen zie je van buitenaf niet eens dat ze iets hebben.
In de publieke sfeer valt ziekte daardoor buiten het zicht. We hebben een blinde vlek voor lek & gebrek. Dat – plus de enorme aandacht die er is voor behandeling, herstel en gezond leven in het algemeen – maakt het soms verrotte lastig om uit te zoeken hoe je dat nu eigenlijk doet: fatsoenlijk verder leven met een serieuze, blijvende ziekte of beperking.
Om die reden ben ik een groot fan van de geschiedenissen die mensen vertellen over hun makke. Ze bieden een persoonlijke inkijk in een parallelle wereld, de wereld waar mensen worstelen met hun lichaam. Zulke ziekteverhalen geven vlees en botten aan medische kennis en aan zakelijke informatie over behandelingen; ze maken van ziektegevallen weer echte levens, met alles erop en eraan (en eraf). Ze leren ons dat gezondheid prettig is, maar niet zaligmakend. Ze leren ons hoe arrogant het gezondheidsideaal eigenlijk is, en hoe onbedoeld onhandig of bot gezonde mensen kunnen zijn.
Inmiddels is er een heel cohort van mensen die nog een stap verder gaan: ze doen verslag van hun naderende dood. Aanvankelijk waren het vooral vrouwen die over hun ziekte en aanstaande dood schreven, ooit prachtig aangevoerd door Renate Rubinstein en Annemarie Grewel. Maar sinds Martin Bril durven steeds meer mannen publiek verslag te doen over hun aanstaande einde.
Ook deze krant heeft sinds kort een columnist die zijn dood van nabij in de ogen moet kijken en daarover schrijft. De stukken van Albert de Lange zijn wondermooi, geestig, spits, soms onverwacht sereen. Er is werkelijk iets dat in een mens verandert zodra hij weet dat het bijna met hem gedaan is: de ophanden zijnde dood geeft je woorden gewicht, je beslissingen kracht, je hoofd helderheid. Zo is het en het gaat niet meer anders worden: dat slaat je een boel onzin en getut uit handen, het beent je leven uit tot de essentie.
De dood blijkt ons de mooiste levenslessen te kunnen baren. Maar het blijft hartverscheurend.
Wat is het weer een prachtig stuk Karin. ook ik ben langer ziek dan dat ik gezond op de wereld ben. En soms denk ik wel eens dat de dood mettertijd voor mij als een verlossing zal komen. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die verdriet om mij zouden hebben, maar aan de andere kant denk ik toch dat dat misschien wel zo is. Dus gaan we door me het beste maken en halen uit het leven, met alle beperkingen, met alle tranen, en zelfs met het verlies van haar of hem die jou het liefste is.
dikke kus en knuffel.
Nance
I draw, therefore I am!
Dank je wel, lieve Karin, voor dit prachtige blog!
Sinds ik het heft in eigen handen heb genomen na jarenlang vechten tegen raadselachtige chronische pijnen en na het moeten beëindigen van m’n eenvrouws-tekenstudiootje in ruil voor ‘n uitkering, heb ik m’n beste pijnstiller ever gevonden: het maken van ‘n gratis kinderverhalen/voorleessite.
http://www.booxalive.nl
Helemaal op m’n eigen tempo.
Je maakt inderdaad je eigen leven.
Niet bij de pakken neerzitten, ook al denk je gek te worden van de pijn.
Jouw blog geeft ons grote steun!!
Lieve groet,
Magda
de HMS is erfelijk en was dus waar ik van kinds af aan last van had
maar ook de dissociatieve stoornis
en nu heb ik gehoord dat ik daar “aan mijn plavond” zit
zo onverwacht en ongesteund, hoef er niet weg maar mag geen intensieve therapie doen, ben zo verdrietig zag het zo anders voor me
en wil zo graag zo veel, maar bij alles lijkt er niets meer te doen
voel me zo alleen, ondanks lieve woonbegeleiders,
weet ik me geen raad met mijn toenkomst met mijn baggage die er altijd blijft
in alle hevigheid….
zou het zo graag anders willen kunnen zien…
liefs thian
*knuffelt Thian*
Thian wat zou je iets minder eenzaam maken? Kan je hier jammer genoeg geen persoonlijk bericht sturen.
Poeh…., wat gek! Ook ik heb me wel eens voorgenomen om het aantal zieke, gebrekkige mensen te vergelijken met het totaal. Nooit aan begonnen, o.a. om dezelfde reden; sommige mensen hebben meerdere kwalen tegelijk, er is geen beginnen aan. Maar nog steeds vraag ik me af wat het percentage zal zijn. 20%? 50%?, nog meer?
Ik prijs mezelf gelukkig, ontzettend gelukkig. Al vanaf mijn jeugd. Zonder de medische stand (die in de jaren 1960 al behoorlijk ver gevorderd was) was ik al snel na mijn geboorte gestorven. Veel ouder dan acht maanden was ik waarschijnlijk niet geworden. Bovendien was ik vier weken te vroeg, dus had ik waarschijnlijk niet eens een dag geleefd als ik in een eerder decennium was geboren.
En moet je nu kijken! Vijf decennia later nog altijd een kerngezonde en robuuste kerel die al vanaf zijn vroege jeugd gewend is aan zware fysieke arbeid en zich daar goed bij voelt. Ik rook (veel te veel) en drink (soms teveel) alcolol. Ik moet daar mee ophouden, ik weet het. Het is niet goed, dom ook. Maar er is geen echte stimulans om te stoppen, want ik heb er werkelijk totaal geen last van. Ben ooit meer dan een jaar van het roken af geweest en voelde fysiek geen enkel verschil. Kon beter ruiken, dat wel, maar vond dat niet altijd een voordeel :-)
Ik weet en besef heel goed hoe makkelijk het mis kan gaan en hoe dat je leven en je toekomstverwachtingen in de war trapt. Ben bezig mijn eigen huis te bouwen. Eén keer met de ladder omvallen (thuis of op mijn werk) en alles valt in duigen. Nee, ik neem geen domme risico’s, alleen berekende risico’s. Maar het blijven risico’s.
Heel vaak vraag ik me af: hoelang duurt mijn geluk? Wanneer wordt zo’n berekend risico me fataal? Wanneer word ik afgerekend op mijn onverantwoordelijke gedrag t.o.v het roken? Wanneer begeven mijn knieën het echt (de enige kwaal waaraan ik de laatste paar jaren begin te lijden)?
Voorlopig heb ik geen zorgen en ik hoop dat dat nog een hele lange tijd zo blijft. Voor wie dat niet gegeven is, die wens ik veel sterkte.
Salút
Vol van genade – geweldig geschreven Karin!
Taco: ♥️
dank je Karin, lief van je
en dank je r
ik weet het niet
we gaan nog eens samen om de tafel met een woonbegeleider er bij als ze het toestaan,die me kan helpen met mijn vragen en dat is vooral
hoe kan ik hiermee; een manier van leven vinden, dat werd me gezegd
dat voelt ook heel eenzaam
dus wil ik van ze weten hoe ze me daarbij gaan helpen wat ze voor me kunnen doen en wat ik kan verwachten… ook juist van dat leven,
hoe ik tot dingen kan komen die waardoor ik me beter zou voelen
en hoe kan ik leven zonder constand hard te ,moeten werken en toch niet te bereiken wat ik wil bereiken…
het voelt “uitbehandelt”
en dat ben ik met revalidatie ook omdat het averechts werkt het maakt me meer invalide… ipv dat ik meer kan en sterker wordt
dus zit ik behoorlijk vast
Thian, misschien bedoelen ze vooral ‘Weg gaat het nooit meer, je zult er altijd last van blijven houden’? Want dan gaat het inderdaad om de vraag: hoe kun je er zo goed mogelijk mee leven. En dat is iets anders dan opgeven, dan uitbehandeld zijn – het is de vraag naar hoe nu verder.
Hoi Thian,
Ik weet niet zoveel van je situatie. Ik zie wel dat het niet duidelijk niet goed zit en dat je veel vragen hebt. Als buitenstaander kan ik alleen dit bedenken.
Woonbegeleiders zijn er om vragen te beantwoorden, maar antwoorden krijg je natuurlijk alleen maar als je er om vraagt.
Ik zou zeggen: schrijf je vragen gewoon op. Alles wat je kunt bedenken. Doe er gerust een week over. Maak ze zo precies mogelijk. Geef de vragen aan je beste woonbegeleider. Die weet natuurlijk ook niet alles. Hij of zij zal eerst met andere woonbegeleiders en dokters moeten praten om met goede antwoorden te komen. Maar de antwoorden komen er vast en zeker.
Als je alle vragen hebt opgeschreven wordt alles denk ik ook duidelijker voor jezelf.
Met “een manier van leven vinden” bedoelen ze denk ik dat jouw ziekte wel voor problemen zorgt, maar dat er niks anders op zit dan daarmee om te kunnen gaan. Zoiets zeggen ze alleen om jou te helpen. Ook als ze ‘s avonds naar bed gaan denken ze over jou na. Dat ze zoiets zeggen betekent juist dat je je minder eenzaam moet voelen, er zijn mensen in je directe omgeving en heel anonieme mensen via internet zoals ik die je een beetje willen steunen.
ik mag geen therapien meer volgen, behalve beeldend
mag geen trauma verwerken, schema therapie etc…
want ik zit aan mij plavond volgens mijn hoofdbehandelaar
en moet met alles een leven op zien te bouwen, met 30 jaar trauma,s
die ik grotendeels niet heb Mogen vertellen, en verder ook zo weinig mogelijk over mag praten…
daarna ben ik ingestort,
ik mag nog 2 modules doen met mijn spver die stonden al nachtmerrie,s en herbelevingen, net als ik orienteren en triggers zou doen en nooit gedaan heb
weinig vertrouwen daardoor…
en ik dacht dat het daarna over was, dacht echt dat ik niet meer mocht komen
daar heb ik niet echt een beeld van
ze zegt ik mag (nu) aan doelen werken, daarna, na een jaar?????
geen idee , ik mag knutselen bij de AB dat vinden ze zinvol
nu heb ik mezelf een week rust gegeven want ik doe niets als huilen ik begin wat rustiger te worden, maar kan er nog niet zonder huilen over schrijven…
ze hebben me gezegd dat ik beter kon worden en dat traumaverwerken er in zat en nog veel meer, nu niet meer
eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe verder… vind ik dat vreselijk moeilijk
en zie ik dat absoluut niet zitten en schrijf ik op het nieuwe doodswensforum sindsdien
arjan dank je wel, ik ben 30 jaar zwaar mishandelt en heb 5 psychische diagnoses
en 4 lichamelijke, allebei beperkend en erg pijnlijk en loopt het niet
dat ze me niet verder psychische therapie laten doen is om me te beschermen
zeggen ze; maar hoe ik er mee moet leven dat kunnen ze me niet vertellen…
een woonbegeleider gaat mee om met mij de spver en de hoofdbehandelaar te praten met een lijst van vragen erbij waar ik antwoord op wil
ik heb een dissociatieve stoornis NAO en onthou soms niet/dissocieer/ ben er niet bij
Een doodwensforum? Daar beur je niet van op lijkt me!
Begin gewoon met je vragen zorgvuldig op te schrijven. Een vraag kan ook zijn: “waarom mag ik alleen beeldend. Ik wil juist traumaverwerking volgen”.
Het is heel belangrijk om eerst te bedenken wat er precies niet goed gaat dan oplossingen te zoeken op een doodwensforum. Op zo’n forum vind je natuurlijk maar één oplossing, eentje die je eigenlijk niet wil!
Dus nogmaals: schrijf al je vragen op en geef die aan de woonbegeleider. En voor jezelf: schrijf alles op, maar dan ook echt alles in een dagboek. Over een jaar kun je het teruglezen, en dan denk je wat raar dat ik toen zo in de knoop zat over dit en dat.
Ik weet zeker dat je toen je 10 jaar was ook een groot probleem had, waar je met niemand over kon praten, en waar onmogelijk een oplossing voor was te vinden. Je boek was kwijt, de kat was dood, zoiets. Dat probleem is ook opgelost.
toen ik 10/11 was werd ik aangerand en was er geen oplossing en niemand die me hielp en werd ik door mijn familie zwaar mishandelt ze dachten dat ik achterlijk was en veel meer, ik ben al suicidal vanaf ik weet niet hoe jong en ik dacht daar geholpen te worden, en toen heb ik geprobeert het aan de kant te zetten, maar ze gaan me niet helpen..
die lijst maak ik met de woonbegeleiding samen!
en ik geef ze een kans
een dissociatieve stoornis ontsaat door ernstige mishandeling zonder opvang, voor het 5de levensjaar, ik heb nooit opvang gehad en het is een wonder dat ik het overleefd heb
Thian: En je bent zo ver gekomen, verder dan je ooit had gedacht. Laat je nu niet kisten, alsjeblieft. Ik weet bijna zeker dat ze bedoelden: ‘Lieve meid, je komt er nooit meer helemaal vanaf, we kunnen beter gaan kijken hoe je fatsoenlijk verder kan’ en niet: ‘Sorry mevrouw, maar we doen nu niks meer voor u, zoek het zelf maar uit.’
En mochten ze dat laatste wel bedoelen: mail me, en ik schrijf er een woedend stuk over in de krant. Met je permissie, uiteraard.
Lieve Thian,
Wat ontzettend naar te lezen dat je (weer) in zo’n fase verkeert. Ik was net zo blij te lezen (hier op de zelfmoordforumdraad een tijdje geleden) dat het zo ontzettend veel beter met je ging dan een aantal jaren geleden, kort voordat je met je therapie begon.
Maar ik moet wel zeggen dat ik wel vaker van je gelezen heb dat je enorm pessimistisch was door een bepaalde ontwikkeling en dat het dan later toch weer meeviel. Ik hoop dat dat nu ook het geval zal zijn. Maar als sommige therapievormen komen te vervallen, ja, dan is dat wel heel teleurstellend.
Maar ik mag dan aannemen dat ze je met dat ‘ermee leren leven’ dan gaan helpen. Ze kunnen – en mógen – je naar mijn idee niet zomaar het bos in sturen. Dan zou het zeer zeker gerechtvaardigd zijn als Karin daar een boos stuk in de krant over schrijft.
Thian, ik hoop dat je je er ook dit keer weer doorheen weet te vechten, ik ken je als een taaie rakker. :)
Heel veel sterkte ermee,
Groetjes, Janus.
@ Arjan (15),
Q: “Een doodwensforum? Daar beur je niet van op lijkt me!” en Q: “Op zo’n forum vind je natuurlijk maar één oplossing, eentje die je eigenlijk niet wil!”
Arjan, het is bepaald een misvatting dat een doodwensforum je niet zou opbeuren en dat het maar één oplossing zou bieden.
Suïcidaal zijn wil niks anders zeggen dan dat iemand zijn/haar leven in die fase als ondraaglijk ervaart en de mensen die op zo’n forum schrijven kunnen mekaar heel goed bijstaan in die situatie, zowel met meeleven als met praktische dingen. Ik ben ervan overtuigd dat er juist meer mensen door in leven blijven, als je dat zo letterlijk kan zeggen, dan dat je daar alleen maaar die ene oplossing vindt die je eigenlijk niet wilt (om het in jouw woorden te zeggen). Sterker nog: men schrijft daar juist, omdat men die oplossing niet wil! Uiteindelijk pleegt maar een heel klein percentage daadwerkelik zeflmoord. Diegenen die dat niet doen, kunnen steun vinden bij mekaar.
Voorwaarde is wel dat zo’n forum over zelfmoord een open mind moet hebben en niet een op voorhand veroordelende – “het is zondig” – en daarbij een instelling van “joh, we gaan je redden”, wat je nogal eens bij Christelijke forums ziet. Gelukkig heeft dat forum Doodswens waar Thian het over heeft zo’n open mind en het is ook heel goed opgezet en wordt ook goed beheerd.
En je adviezen aan Thian zijn buitengewoon goed bedoeld, maar je kent haar niet – oudgedienden hier wel – en je weet niet dat ze allang zo bezig is zoals jij aangeeft. En haar problemen vroeger waren totaal niet van een orde van een zoekgeraakt boek of een overleden kat, alhoewel zoiets voor een kind ook zeer ingrijpend kan zijn ook al leer je dat later te relativeren.
Vriendelijke groet, Janus.
@19.&20.Janus: niks aan toe te voegen! & @18.Spaink: ik help ‘t je hopen maar maak me intussen wel (hopelijk onterecht & onnodig) strontgiftig.
Vrijheid blijheid… maar zoals ik je (Thian) al persoonlijk schreef… ik heb ‘even’ meer dan genoeg aan mezelf en ben (tijdelijk) niet als klaagmuur beschikbaar.
lieve karin wat ongelovelijk lief van je
nog maar even niet, even aan kijken
het gesprek met de woonbegeleiding er bij mag niet
dat vind ik discriminatie, heb ik ook gezegd,
een ander mag wel familie mee nemen, dat kan ik niet
ze nam het me kwalijk dat ik haar niet meer vertrouwde na die jaren
maar het is haar hoofd, die haar leiding geeft
het was een heel zwaar gesprek, en ik heb heel erg gehuild
er komt na veel praten toch een gesprek met de hoofdbehandelaar
en mijn spver, en die gaat met me vragen hoe het nu verder moet met oa
mijn diagnoses, waar ik erg veel last van heb, dat vroeg zij zich ook af,
over 14 dagen, eerder kon niet
en met de rest, met hoe mijn toekomst er uit komt te zien
en hoe dat ook voor mij te doen gaat worden
het hele gesprek beleek er niet voor bedoelt daarom ben ik niet voorbereid
het gaat over hoe loopt je behandeling en hoe klikt het met de behandelaars
daar hebben we het niet over gehad…
Henk heel veel sterkte
en je hoeft dit stukje niet te lezen!
met heel veel schrijven en laten lezen
is het nu gelukt dat ze naar me luisteren
ipv me de les te lezen hoe ze het zien
en waarom het niet kan..
we gaan nu met mijn papieren
de 18de praten over mogelijkheden
niet met een woonbegeleidster er bij
dat zag ze als de vertrouwensband op zeggen
ik ben iets rustiger maar vreselijk moe
en heb meer medicijnen antidepressieva en
de angstremmer is verhoogt
Oh, godzijgeloofdengeprezen. Wat een opluchting, Thian!
dank je wel Karin heel lief van je
ik ben nog heel bang
maar wel rustiger voel me ieder geval nu gehoort
heb het heel moeilijk gehad
en nog ben zo ongelovelijk bang wat die trauma,s kunnen doen
in de toekomst, als ze niet behandelt worden
Thian,
Ik heb natuurlijk makkelijk praten, maar je hoeft niet bang te zijn voor wat je trauma’s kunnen doen in de toekomst, als ze niet behandelt worden. Trauma’s zijn natuurlijk heel erg vervelend, dat hoef ik je niet uit te leggen, maar ze worden na verloop van tijd altijd minder heftig. Tijd heelt wel degelijk wonden, ook trauma’s. Alleen is dat een langzaam proces en ook dat is vervelend.
Maar bedenk dat het nooit meer zo erg zal worden als het vroeger geweest is en bedenk ook dat je het vroeger óók doorstaan hebt en dat je nu dus ook sterk genoeg bent om de echo’s van dat ‘vroeger’ te doorstaan. Trauma’s zijn in feite niets anders dan echo’s uit het verleden. Leuk is het allemaal niet, maar de omstandigheden waarin die trauma’s zijn ontstaan, zijn voorbij. Het is belangrijk om dat te beseffen.
Natuurlijk is het veel beter om trauma’s met therapie te verwerken, maar als dat er niet in zit, dan wil dat niet meteen zeggen dat je toekomst dan ook naar de ratsmodee is.
Heel veel sterkte, Janus.
ik heb teveel dementerende mensen met trauma,s gezien
en nee dan gaat het niet weg maar kom je weer terug in je jeugd!
en dan krijg je geen ondersteuning geen begeleiding
er zijn artikelene en studie,s dat je met trauma,s meer kans hebt op dementie
ook met zorg wordt er geen rekening mee gehouden is mijn ervaring al..
dat zijn oa een deel van mijn angsten en ik heb steeds meer hulp nodig
met die ellendige pols duim spalk kan ik maar bar weinig en heb er eigenlijk 2 nodig, die moet je dan om de dag dragen omdat je bar weinig kunt
ik doe hem af typen kan ik er niet eens mee
afgezien van dat het nu al heel moeilijk is met alle herbelevingen
ik heb een naaimachine gekocht en die triggert zo dat ik er niets mee kan nog
en daar hulp bij nodig heb van de therapie…
en nee trauma,s zijn niet alleen echo,s van het verleden
het geeft een besef van dingen die ik niet heb geweten
ik krijg een geheugen terug en daarbij een besef
en dat besef doet veel meer pijn als wat dan ook!
het is niet de fysieke pijn!
Beste Thian,
Wat ik in 27 schreef, geldt meer in het algemeen. Wat jij schrijft in 28 is heel logisch, maar geldt idd meer bij het ouder worden. Het onder de duim houden van trauma’s kost veel geestkracht en naarmate je ouder wordt neemt die geestkracht af. En dan kan je weer meer last krijgen van trauma’s. Daarom kan ik me voorstellen dat je bang bent voor de toekomst, maar weet je al of het zo zal gaan? Heb jij bijvoorbeeld al last van beginnende dementieverschijnselen?
En dat trauma’s dementie kunnen bevorderen, dat lijkt me ook logisch, ze zijn immers een enorme aanslag op het functioneren van je hersenen. Dus in jouw situatie zou dat een rol kunnen gaan spelen.
En in 29 schreef je: “ik krijg een geheugen terug en daarbij een besef en dat besef doet veel meer pijn als wat dan ook!” Maar is die pijn dan ook groter dan hij vroeger was, toen je die dingen daadwerkelijk meemaakte?
Het kan best zijn dat bij een hevige traumatische gebeurtenis de pijn in eerste instantie (door je geest) geblokkeerd wordt, omdat er anders helemaal niet mee te leven is. Maar op een gegeven moment voel je het dan toch. (En dit is in feite een teken dat je sterker bent geworden, en dat je het dan aankan, anders zou je geest het niet toelaten. Het is in feite een verbetering van je situatie, gek genoeg.) Maar na verloop van jaren zou die pijn toch minder moeten worden. Dat hij dan bij ouder worden en zeker bij dementie dan weer kan opspelen, ja dat kan. Vooral bij dementie kunnen herinneringen weer als werkelijkheid worden ervaren.
Het typen zou dus op een gegeven moment helemaal niet meer kunnen, neem ik aan. In dat geval zou je ‘s op zoek moeten naar een computerprogramma waarbij je door tegen de computer te praten tekst kan maken. (En die tekst moet je dan kopiëren naar een mail bijvoorbeeld.
Omdat jij, zonder de mogelijkheid te kunnen typen of het maken van spraaktekst, ws nogal in sociaal opzicht geïsoleerd kan raken, zou het mogelijk kunnen zijn dat je de kosten voor zo’n programma (gedeeltelijk) vergoed kan krijgen. Daar zou je het ‘s met je woonbegeleiders over kunnen hebben.
En ik zou zeggen: leg eens een krans bloemen om die naarmachine heen, zo maak je hem echt van jou. De kans is dan groot dat die ‘vloek’ – wat dat is het eigenlijk – verdwijnt. :)
Nogmaals heel veel sterkte, Janus.
ja dat doet meer pijn als toen, toen leefde in in het moment
en in het overleven, nu zie ik wat ze me aan hebben gedaan
en hoe veel erger dat eigenlijk is en je dat een kind niet aan MAG DOEN
dat het heel erg strafbaar was, en ze me daar weg hadden moeten halen
op alle plaatsen, hoeveel mensen me hebben laten zitten….
het besef dat als je als kind aan je ouders vraagt of ze van je houden
en ze je zeggen van niet, toen liep weg niet wetend wat te doen
nu komt past de emotie die erbij hoort, toen voelde ik niet!
wist niet wat te voelen, het was te verwarrend, een moeder die met je gedwongen vriend gaat die je niet wilt en jou zegt hem los te laten omdat zij hem nu wil, toen vluchte ik naar de buren en werd terug gebracht ik wist niet wat ik voelde, nu weet ik wat ik voel, afgrijzen
maar we gaan erg oftopic en dat is niet mijn bedoeling
dinsdag het gesprek, ik heb wat meer vertrouwen
dat ze me ook daarbij kunnen helpen………., het ieder geval weten
Beste Thian,
Wat je schrijft over je leven, vind ik nog steeds aangrijpend. En dat het (wat) offtopic wordt, dat komt wel vaker voor bij jou, maar dat vind ik heel begrijpelijk. De naweeën van de dingen die je hebt meegemaakt vragen zó dwingend om aandacht dat je er wel over moet schrijven en dan steekt het steeds de kop op in je stukjes.
Natuurlijk heb je gelijk dat je de dingen die jij hebt meegemaakt een kind nooit mag aandoen. Maar zoals je je verleden nu ervaart, ervaar je het van de ‘afstand’ in tijd die er nu is en ook vanuit je gezichtspunt als volwassene. Daardoor realiseer je je nu pas ten volle, vooral ook emotioneel, hoe erg alles is geweest. Op ‘t moment zelf heb je stomweg geen tijd om je emoties ten volle te ervaren, dat komt pas later. Nu, doordat er een zekere mate van ruimte is ontstaan, ervaar je die emoties wél ten volle. Maar realiseer je aub dat die ruimte er nu wel is en dat dat een hele verbetering is ten opzichte van vroeger.
Daarom ben ik het niet met je eens dat de pijn nu erger is, ook al ervaar je dat wel zo. Ik weet absoluut zeker dat als je vandaag zou moeten kiezen om óf al die dingen van vroeger nóg een keer mee te moeten maken óf voor je leven van nu te kiezen, dat je dan voor je huidige situatie zou kiezen. Zelfs mét alle herbelevingen en triggers is je leven van nu heel veel beter dan je jeugd ooit geweest is.
Dat dit zo is, lost weinig op van je problemen van nu, maar het is wel belangrijk (naar mijn idee) om je dit te realiseren. Ikzelf heb een keer een moment gehad in mijn volwassen leven dat ik mij voelde zoals ik me vroeger als kind heb gevoeld en dat was een stuk slechter dan ik mij op dat moment van die terugblik voelde, ook al voelde ik me nog steeds heel beroerd. Het besef dat wat vroeger was, nu voorbij is, is al heel veel winst. Het is en blijft moeilijk om door je verleden heen te leven en vaak lukt dat niet, maar ja, ook dat is vallen en opstaan.
Ik wens je er heel veel sterkte mee en veel succes dinsdag bij dat gesprek,
Janus.
(nog steeds ietwat off-topic)
@32.Janus: Jouw derde alinea (omtrent keuze tussen pijn van toen en de pijn van ‘t herbeleven) is, alle goede bedoelingen ten spijt, tamelijk kort door de bocht en vergt behalve ‘goed verstaan’ ook veel méér uitleg, tijd en moeite, -die er net als in de wereld van alledag niet is (toch weer ‘n bitteke on-topic)-, om niet verkeerd begrepen te worden.
‘k Volg je wel en ga met je mee in zoverre dat men in aanmerking moet nemen dat volgens Onze Minister, in navolging van de ZIEKE verzekeraars, besloten heeft dat vanaf heden botbreuken binnen tien dagen genezen en het gips er daar na ook meteen AF moet. Want dat is beter.
Er is, aldus, enig verschil tussen wetenschap (zoals de eerwaarde Pater M., mijn biologieleraar, me bij placht te brengen) en ‘t door M’neer K’pelaan verkondigen van de Twaalf Artikelen des Geloofs
(analoog aan het verschil tussen vrijheid van mening en “loyaliteit” an die Partei onderschrijven, dan wel publiekelijk beleiden (belijden?) in de politiek)
“Want dat is beter.” En dat betekent: wanneer het gips verwijderd wordt dan ben je beter (=genezen)omdat de zorg ophoudt te bestaan.
Change the name of the condition; and, lo&behold: all of a sudden, when you least expect it, the condition changes!
JPaul (33),
Zeer zeker kort door de bocht – over dit onderwerp zijn bibliotheken vol geschreven – maar ik denk dat duidelijk is wat ik bedoel. En tsja, het was toch al offtopic dus heb ik het maar kort gehouden, ook die bocht. :)
J.
ik weet niet of het gesprek door gaat
heb een fiets ongeluk gehad zaterdag
niemand die mee kon naar een dokter
nu lijkt iemand na veel grezeur op zoek naar een begeleider voor de ehbo
gescheurde enkelbanden
en 14 dagen rust
alles wordt verzet….
O Thian, wat een tegenvaller. Ik hoop dan maar dat die 14 dagen rust ook wat rust in je hoofd mogen brengen.
Sterkte, Janus.
Je bent trouwens niet de enige die een fietsongeluk heeft gehad:
http://www.nu.nl/muziek/3930397/bono-valt-van-fiets-en-moet-shows-annuleren.html
Je verkeert in beroemd gezelschap, Thian. :)
J.
ik merk er niets van van dat gezeldschap :(
mijn spver/behandelaar komt volgende week maandag langs
ik vloog net niet over de motorkap van een auto
en viel daardoor met fiets, zaterdag
ik hoor nog wanneer Het gesprek is