Voor de vijfde keer in een maand tijd lag ik bij haar op de stoel. Inmiddels had de verhouding tussen ons zich wat gestabiliseerd: de eerste keer had ik mezelf met man en macht moeten bedwingen om haar handen niet bij mijn gezicht weg te slaan, abrupt overeind te komen en te stamelen: ‘Eh, nee sorry, toch maar niet.’ En dan heeeel hard wegrennen.
Want ik haat tandartsen, of beter: hun vak. Ze boezemen me doodsangst in, met al dat scherpe gereedschap waarmee ze in je hoofd porren terwijl jij machteloos en met opengesperde mond ruggelings onder ze ligt.
Maar het moest: er was plotseling een voortand gaan wiebelen. Met hangende pootjes was ik naar de tandarts gegaan. Hij had me kort onderzocht en constateerde dat ik na dik veertig jaar roken een stevig geval van parodontitis had ontwikkeld. Wijkend tandvlees, tandsteen onder het vlees, ontstekingen diep in de pockets, afkalvend kaakbot: de hele mikmak. Roken tast je tandvlees aan. De ellende is dat er in tabak tevens een spulletje zit dat je mond verdooft, zodat je niet doorhebt hoe belazerd het eigenlijk met je gebit is gesteld. Nu ik rookvrij ben (al ruim een jaar, lang leve het dampen!) kwamen de problemen eindelijk aan het licht.
Als ik niks deed, en de tandarts niet in mijn mond toeliet, zou die ene voortand er op afzienbare termijn uit vallen. Hij raakte zijn houvast kwijt. En daarna zouden er meer volgen. De enige remedie: een grondige schoonmaak.
Zodoende lag ik elke week met samengeknepen handen mijn vluchtdrift te beteugelen en verwoed níet aan Marathon Man te denken, terwijl de mondhygiëniste mijn gebit met geweld van tandsteen ontdeed. Dat ze had opgebiecht dat zij zichzelf uitsluitend door een goede vriendin liet behandelen, en zelfs dan voor de zekerheid altijd met één been buiten de stoel lag, nam me voor haar in. Gut, zij was óók bang voor haar eigen vakgenoten? Dat schiep een band. En ja, ze was heel voorzichtig met me.
Maar uiteindelijk maakte haar sympathie geen donder uit. Nog steeds stak ze met injectiespuiten diep in mijn kaak, bij voorkeur op de meest gevoelige plekjes. Nog steeds schraapte, schuurde en sjorde ze met scherpe instrumenten elke week een uur lang in mijn mond. Nog steeds voelde het alsof ze met een Dremel tussen mijn tanden en kiezen in de weer was. Nog steeds bikte ze tandsteen weg en legde al doende soms de zenuwen daaronder bloot, omdat die inmiddels geen andere bescherming over hadden. En nog steeds lag ik daar tijdens het zoutstralen met een raar plastikken ding in mijn mond dat mijn lippen met geweld opensperde en mijn gebit blootlegde, opdat ik zo toegankelijk mogelijk was: ik lag erbij als een opblaaspornopop met een angstaanjagende vagina dentata als mond.
Na elke behandeling was ik zo uitgeput dat ik weinig anders kon dan slapen, liefst met een pijnstiller erbij.
Gisteren was onze laatste sessie. ‘Je tandvlees kleurt al mooi roze,’ zei ze monter bij het afscheid.
heel veel sterkte, ik hoop dat het voorlopig niet meer nodig is
ik voel met je mee! liefs anita
(ik poets zelfs af ne toe de tandjes van de katten met levertandpasta om ellende te voorkomen, sjaakie mist een onder hoektand)
Er zijn momenten dat ik de neiging heb om als amateur-psycholoog te reageren… maar laat ik dat dit keer maar niet doen, Karin.
Ennuh… de angst-tandarts, de kaakchirurg en de gnatholoog waren dit jaar de specialisten die ik het vaakst heb bezocht… en wennen doet het nooit.
Met dank aan de beul en de schooltandarts die mij lang geleden mishandelden…
Mijn eerste tandarts was ook zo’n beul, HenK. En de psychologie erachter snap ik ook wel: verlies aan controle. Maar het blijft eng.
Ik had al ruzie met m’n eerste dentist; toen ik, midden 70-ies in Amersfoort onder de wapenen geroepen werd, en met de MilitairGeneeskundigeDienst geconfronteerd op de vraag: “hoe oud is jouw tandarts?” slechts kon slikken. En beginnen nadenken.
Moeder gebeld. Die schreef mij en m’n broers meteen over. Naar een tandarts.
Eerste vraag van mevrouw was: “zijn die vullingen in dienst gemaakt?”
Mijn tegenvraag: “kunt U dat zien, dan?”
Zegt een broer (die er bij stond): “Ja: die zijn groen!”
Nooit meer gezeik. (en ja, óók parodontologie en kaakchirurgie (beide mét alle beschikbare verdoving) mee mogen maken)
Een ander broer van me wordt standaard verdoofd. Ik nooit.
Waarom? De tandarts (tegenwoordig mevr. dier Junior) wéét waarom.
Parodontologische ingrepen zijn géén pretje. Zelfs tamelijk kut. Ik blijf er tamelijk onbewogen onder (misschien wel omdat ik bij de schooltandarts indertijd een roodharige wegens diens “weerspannigheid” uitgekafferd heb zien worden (hij kreeg, met de toevoging “rotte rooie” letterlijk klappen) en, als tienjarige, een mind-set of -click heb gemaakt of gevonden).
Ik kan me dus alleen wat bij “Is It Safe?” (dank voor die – enigzins voor de hand liggende – ‘marathon man’-allusie) iets voorstellen.
En bijna niemand in dat vakgebied heeft het boek gelezen of de film gezien. (is mijn tamelijk beperkte ervaring) dus er is nog wat missionariswerk te doen.
The downside of illiterate dentists… .. .
Inmiddels heb ik -na een paar dagen een dikke wang te hebben gehad- een bloeduitstorting onderop mijn kaak en een soort van ontsteking in de tweede kies rechtsboven. Ik bel maandag de tandarts maar…
Spaink ≡ 05 okt 2014 ≡ 02:21″Ik bel maandag de tandarts maar…”
beter gisteren
sterkte
Sterkte vandaag, K.
En maandag niet denken “het gaat wel weer”!
wat ellendig karin
heel veel sterkte
zal aan je denken!
hou was het bij de tandarts,
kon je terecht
en kunnen ze er wat aan doen?
heel veel sterkte
thian
Laat het nou vanmorgen ineens bijna over zijn… Het klinkt als de oudste doktersgrap ooit, maar de pijn is nu vrijwel weg.
Wat schreef ik nou (eer)gisteren!?! ;-)
Mijn echtgenote, zonder klachten vandaag naar de tandarts… wortelkanaalbehandeling. Niet leuk, maar mogelijk wel de redding van een kies.
Ja, precies wat HenK zegt; verdulleme!
Zo heb ik ooit een verstandskies inclusief kroon van Hfl.850 kwijtgespeeld; omdat ‘t ‘s anderendaags “over” was en – twee maanden later – geëvolueerd tot duimdik abces (groene smurrie) waar de kaakchirurg aan te pas mocht komen.
Kappen met die kutsmoezen!
Instortingsgevaar voor belendende panden/tanden.
Denk erom: ik heb nét voor 1,25 bij de kringloop ZGAN matteklopper van eminente qualiteit aangeschaft. Ja, dit is ‘n goedkoop dreigement.
Over twee weken moet ik sowieso voor de eerste controle terugkomen.
Niet leren lezen, Spaink? Helpt vloeken mijnerzijds? Of moet ik zien dat er naast de matteklopper nog plaats voor ‘n zweepje onder de snelbinder is?
Léér lezen!
had ik ook met heel erge weken duren de kiespijn
ik sta voor het huis van de tandarts
WEG PIJN
er blijven staan is geen optie, dus ben ik toen met de moed der wanhoop naar binnen gegaan en de rest bespaar ik je
ik hoop voor je dat het echt weg is maar geloven
maar zou ondertussen toch spoelen met iets ontstekings remmend/ ontsmettends… gewoon bij de apotheek
dat het een beetje onder controle houd want vrijwel weg ….
daar zou ik niet op vertrouwen!
Ik zou de bonnetjes bewaren. Als je ooit dood gaat en nog wat moet afrekenen wegens slecht gedrag, kun je misschien ontheffing krijgen.
ik wil niet afrekenen, hou niet van een hemel en hel,
ik geloof dat je alles in je leven wel terug krijgt, al herken je het zelf niet,
zelfs 3 x mischien wel :) het goede en het kwade
niet in ziektes maar bv in eenzaamheid en in leren en dingen uit moeten leggen aan anderen, waarom je dochter geen contact met je wil bv
en als je groet of helpt dat je vriendelijkheid terug krijgt
hoe gaat met je tanden en kiezen Karin?
hoe was het bij de tandarts, je had toch een afspraak?
is het een beetje gegaan en ben je bij gekomen van alles?
liefs anita
Thian, maandag ga ik voor de eerste controle. Alles voelt heel rustig, ik heb minder last van mijn mond dan ooit, en ik poets braaf twee maal daags twee minuten onder en twee minuten boven. Ik denk dat ze trots op me zal zijn :)
wat goed, ik ben trots op je, gaaf
en wat fijn dat je geen last hebt!
ze zullen zeker trots op je zijn
sterkte en succes maandag!
De mondhygiëniste was ‘Heel erg tevreden.’ Volgende controle over drie maanden.
wat fijn, gelukkig!
heft het nu geen pijn gedaan?
nu rust 3 maanden en poetsen
lukt mij niet altijd, staan is moeilijk s,avonds
en met de trippelstoel loopt alles langs je gezicht…
de dieetiste is bij mij tevreden ik val steeds een beetje af
zoals ze het willen
en ik mag “los” fietsen met de 3wielfiets zonder begeleiding jippie echt blij
mocht niet meer fietsen was een gevaar op de weg… niet meer
veel sterkte met de storm
liefs thian
@21.Spaink: Soms krijg ik ongelijk en mæke bleyde tegelijk.
@22.thian: Morgen dus binnen bij beessies Liz&Jacob? En wanneer ‘t onweer weer overwaait weer lekker fietsweer?
bij watte…..
ziet er helaas niet uit als fiets weer en ik moet naar de apotheek..