…en ineens ontdek je hardhandig dat het weinig uitmaakt dat het hier gelukkig geen oorlog is. Oorlogen en geweld hebben de akelige eigenschap zich te verspreiden, maar zelfs wanneer de fysieke afstand ertoe nog immens groot is, blijken ze je direct te kunnen raken. Al was het alleen maar omdat je toevallig – je wíst misschien niet eens dat je het deed – op tien kilometer hoogte over een gebied vloog waar het wel oorlog is.
Boem.
Honderden mensen dood, die stuk voor stuk op geen enkele manier partij waren in het conflict. Honderden mensen die er totaal buiten stonden, vermoord als pionnen in andermans schaakspel.
Wat hun dood zo mogelijk nog tragischer maakt, is dat er onder de slachtoffers veel mensen waren die het tot hun levenswerk hadden gemaakt om anderen te redden. De aidsbestrijding heeft een gevoelige klap gekregen. De dood van een keur aan aidsonderzoekers zal doorrimpelen in de levens van andere mensen in weer heel andere landen: mensen die hiv oplopen en aids krijgen, voor wie geen medicijnen of vaccins voorhanden zijn.
Vroeger brachten alleen de media een oorlog die elders werd gevoerd naar onze huiskamers. Tegenwoordig brengt de nieuw verworven mobiliteit van het menselijk ras ons, onbedoeld, niet alleen dichter bij elkaar, maar ook dichter bij elkaars problemen en oorlog. We vallen er soms pardoes middenin.
Gaandeweg ga ik voelen dat er niet meer zoiets bestaat als ‘andermans ellende. Een oorlog, waar ter wereld ook gevoerd, raakt tegenwoordig voor je het weet elk land, elk mens. Ook wie denkt veilig in eigen land te zijn en zich thuis koestert in zijn relatieve welvaart, komt uiteindelijk in aanraking met de gevolgen van elderse ellende. Want oorlog, honger en angst doen mensen massaal op de vlucht slaan.
Wat Poetin doet in Rusland en omstreken, is geen ver-van-mijn-bedshow. Wat Israël momenteel in Gaza doet evenmin. De armzalige omstandigheden in grote delen van Noord-Afrika raken ons, en als we onze ogen ervoor blijven sluiten, betalen we uiteindelijk alsnog een prijs: in de vorm van vluchtelingen en asielzoekers waar we geen raad mee weten, anders dan ze te behandelen als gevangenen en halve criminelen.
De wereld is één, grenzen tellen steeds minder. Nederlandse journalisten worden door een Egyptisch regime veroordeeld tot jarenlange gevangenisstraf, Nederlandse reizigers worden door de volgelingen van een Russische dictator uit de lucht geschoten. Epidemieën zoals SARS reizen per vliegtuig rap de wereld over. Hoe de voedselproductie in land X is geregeld, beïnvloedt de gezondheid in tal van andere landen. Kapitaal trekt zich al helemaal van geen afstand iets meer aan, en reist razendsnel naar die landen waar de regels het soepelst, de investering het laagst en het rendement het hoogst zijn.
Laten we in hemelsnaam niet meer zo benauwd zijn, niet alleen denken om ons eigen bedoeninkje: of wij het wel goed hebben. Want wat elders gebeurt, gaat nooit aan ons voorbij.
Wat goed beschreven, je verwoordt heel erg de gevoelens die ik ook had. Dank daarvoor.
tot troost
http://www.nrc.nl/ik/2014/07/23/beste-vriend/
er is hoop
niet veel, misschien zelfs te weinig; maar toch hoop ik op ‘n hoop hoop
goed stuk Karin, pakken, maak me ook zorgen
ik heb het gevoel dat we met alles zo dicht op de rand zitten
met een derde wereld oorlog, het lijkt wel of mensen als poetin
er op uit zijn
mark rutte is heel voorzichtig om maar niets uit te lokken
het is bezopen adt adt nodig is
en in de gaza en Israel zoveel doden zoveel gewonden
zoveel onschuldigen
en er wordt zoveel gepraat, neimand weet waarom gevochten wordt
omland, nu weer in Nederland gisteren demonstraties waar afschwlijke leuzen geroepen werden…
als iedereen nou anderen zouden behandelen zoals ze zelf behandelt zouden willen worden….. wat zou het dan beter zijn, en dat stukje grond, laat het
ik probeer maar iets te doen wat ik kan
spullen voor de dierenbescherming verzamelen, meer kan ik niet
liefs thian
Helemaal mee eens!
Idem:
https://decorrespondent.nl/1491/De-ongemakkelijke-nationalisering-van-een-catastrofe/82665238656-75680ce4
Peter @ 4: Dank voor de link, wat een mooi stuk!
Alleen kan ik er niet goed tegen wanneer mensen dit een ‘ramp’ noemen. Een ramp is een ongeluk, iets dat buiten ieders bedoeling ligt, iets noodlottigs. Een liegtuig neerhalen is geen ramp. Het is een daad, een misdaad: het is een aanslag.
@ 4.Peter Huesken ≡ 27 jul 2014 ≡ 00:09
ook dank
@Kaatje: het woord wordt niet door mij of jou, maar
“Alleen kan ik er niet goed tegen wanneer mensen dit een ‘ramp’ noemen. Een ramp is een ongeluk, iets dat buiten ieders bedoeling ligt, iets noodlottigs. Een liegtuig neerhalen is geen ramp. Het is een daad, een misdaad: het is een aanslag.”
door de slachtoffers -in dit geval enkel de nabestaanden- gedefinieerd.
En zeker NIET door de behoorde. Dan verschijnt er een “liegtuig” om onduidelijke redenen. En daartegen verzet ik mij. Dagdagelijks (jaja-germanisme) sterven er méér mensen van de honger. Dat is, naar mijn onbescheiden mening, vele malen erger. Dat, namelijk, duurt. Wat is dat? Aanslag of noodlottig?
“ramp – zalig”
Ja, sardonisch.
Iets dat buiten ieders bedoeling ligt of toch, per ongeluk, een misgelopen daad?
Dat was toch nooit (Fehlanzeige) de bedoeling?
Trek een blik Koningen, Maxima’s en Marken Rutte op een vliegveld vol militairen open en je hebt heel Nederland gedompeld in rouw en en route I-phone filmend en applaudiserend als betreft het de wereldkampioen voetjebal.
Héél Nederland? Nee! (dixit Albert Uderzo & René Goscinny).
Ja. Ik maak mijn eign afweging: ik breng ‘t afval van de buurman weg als ik toch net langsloop en neem mijn hoed af (daarvoor héb je die; tenslotte) wanneer ik ‘n bekende tegenkom op straat.
Maar ik ga niet – zelfs niet als ik dat zoude kunnen – op commando rouwen.
Ook niet om iets noodlottigs.
Hou me tegoed: er is een “Бук”-systeem gebruikt, de formule I in technologie en dus is het “per ongeluk”-verhaal tamelijk onwaarschijnlijk.
en nu wordt er op hoog niveau al een sort oorlog gevoerd met sanctie,s op sanctie,s waar de bevolking van veel landen mee getroffen word
en wat is de volgende stap… poetin lijkt mij heel gevaarlijk