Gisteravond was ik uitgebreid op tv. Onderwerp: mijn huwelijk met mijn hartsvriendin Christiane, kort nadat zij had gehoord dat ze alvleesklierkanker had en binnenkort zou sterven.
Kort na Christianes overlijden publiceerde ik in Het Parool een lang verhaal over ons curieuze en prachtige huwelijk. Prompt meldden zich allerlei programma’s die me dolgraag wilden interviewen. Een prachtig verhaal, riepen ze in koor, oh zo bijzonder! Kon ik dat in vijf minuten bij hen komen vertellen? Of, eh, in vier minuten zou nog beter zijn!
Weken later belde iemand van het KRO-programma De wandeling. Met hen wilde ik wél in zee. ‘De wandeling’ neemt – als een van de weinige tv-programma’s – de tijd voor een verhaal, en is niet op effect of goedkope emotie uit. We hadden een voorgesprek van drie uur, we wandelden drie uur. (Bij die opnames loopt de cameraman logischerwijs achterstevoren voor je uit. Heel knap, en soms heel eng.)
Van de week kreeg ik ineens vreselijk de zenuwen. Wat ik wilde vertellen, is immers niet alleen mijn verhaal. Het is vooral het gezamenlijke verhaal over Chris en mij, over haar familie, over haar vriendschappen. Hoe je verdriet en verlies kunt delen, hoe je afscheid minder individueel kunt maken, over de troost van rituelen, over hoe je omstandigheden wellicht een béétje naar je hand kunt zetten, en je niet klakkeloos bij de feiten hoeft neer te leggen. Ik hoopte innig dat de uitzending recht zou doen aan die gezamenlijkheid.
Gisteravond was de uitzending. Ik durfde niet in real time te kijken.
Pal na de uitzending belde mijn moeder: ze had het programma ontroerend gevonden. Vriendinnen stuurden enthousiaste sms’jes. Twee uur later, en een paar glazen wijn verder, vatte ik eindelijk moed en klikte op Uitzending Gemist.
Inmiddels heb ik de uitzending tweemaal gezien, en ik ben tevreden. Uit alles blijkt hoeveel iedereen van Chris hield, en hoeveel troost, moed en energie ze putte uit de rituelen die we samen uitvonden om haar vrienden bij haar ziekte te betrekken. Dat het huwelijk oubollig is, maar ook een beproefde juridische vorm, die nu ineens uitkomst bood. Dat het verschil tussen een liefdesrelatie en een langdurige, innige vriendschap misschien niet zo groot is als we geneigd zijn te denken.
Het was heerlijk om Chris weer eventjes in levende lijve te zien. In de uitzending zat namelijk een fragment uit een oude documentaire gemonteerd waarin Chris over onze vriendschap spreekt. Hoe wrang: ze kreeg toen de vraag voorgelegd hoe lang ze dacht dat ik nog te leven had…
Wat ik een beetje miste, was dat ons huwelijk niet alleen om ons ging. Haar vrienden vertellen dat we gingen trouwen, was een geweldige manier om de schok van haar doodsbericht voor hun te verzachten. Voor Chris en mij – nee, voor ons allemaal – was ons huwelijk tevens een publiek eerbetoon aan de vriendschap. Voor Chris was het dé manier om iedereen nog eenmaal in volle glorie om zich heen te verzamelen, om zelf nog eenmaal te schitteren, en te laten zien dat ze heus met de kop in de wind zou sterven. En ook: om haar vrienden te verzekeren dat Chris er niet alleen voor zou staan. Dat ze mij had, en haar familie.
wat me verraste, was de tederheid die uit het verhaal sprak. Of buitenstaanders het ook hebben gemerkt weet ik niet, maar zelf hoorde ik een paar keer de ingehouden tranen en de mateloze trots op Chris in mijn stem doorklinken. Terwijl ik meestal zo mijn best doe om stoer te zijn, en mezelf niet snel laat kennen…
Wat ik prachtig vond: ondanks het loodzware onderwerp is de redactie erin geslaagd om de uitzending lichtvoetig te houden. Dat heeft natuurlijk alles te maken met hun goede voorbereiding, en met de nuchterheid van interviewer Sander de Kramer. Maar het blijft knap. Dank daarvoor, heel veel dank!
Het was mooi, Karin. Ik heb het zitten kijken met mijn vriendin Karen die zelf met een vrouw getrouwd is, en we vonden het mooi, en bijzonder, en ontroerend. Af en toe vond mijn vriendin de vragen wat obligaat, maar dat gaf jou wel de gelegenheid om uit te leggen hoe bijzonder het was, maar ook hoe universeel en herkenbaar.
Beautiful people!
Voor mij als buitenstaander was het juist zo mooi(en dus duidelijk)om te horen dat het Huwelijk jullie állen met elkaar verbond,en dat het iets moois en zachts was voor hen die om je Vrouw heen stonden. En na al die jaren vaak een stoere ‘Mevrouw Spaink’ te hebben gezien op t.v.,zag ik het zachte in Karin dat ik ook vaak dacht te bespeuren. Wat zal dit bijzonder zijn geweest voor allen die je Vrouw kenden-misschien maak je juist hiermee heel wat ‘cirkels rond’.
Stoer was het niet, wel écht en lief. En ik heb toch wel eruit onthouden dat jullie een hele grote groep vrienden zijn en ook dat de zus en broer van Chris veel hebben bijgedragen. Ja, de emotie heb ik ook wel eens gemerkt, vooral ivm dat liedje. Goeie moed en bedankt voor je inspiratie. Groeten uit Belgie.
“Ik ben niet van de vastigheid” is de zin die bij het duidelijkst is blijven hangen. Nog steeds uitgesproken met een zekere verbazing. Je liet, na je moeder, een tweede persoon echt dichtbij komen. Je moeder, die (voor jou) zo verrassend reageerde op jouw aankondiging van het huwelijk met Chris.
Verrassend… Zoals Chris zo verrassend veel wist… over zoveel dingen mee kon praten, zonder dat het ‘wauwelen’ werd.
Erudiet… rationeel… pragmatisch… humorvol en sterk zijn woorden, die bij me boven komen.
Een (kort) eerbetoon aan Chris… dat is wat deze Wandeling moest worden en werd. Mooi, in alle opzichten.
Met vriendelijke groet,
HenK
Ik sluit me aan bij de vorige reacties. Mooi verhaal door een mooie vertelster. Zonder dit weblog zou ik er nooit naar gekeken hebben want ik ben allergisch voor de meeste “human interest”-shit op TV in het algemeen en die van KRO/NCRV/EO in het bijzonder.
De Stoere Mevrouw Spaink zag ik wel degelijk terug in het programma, want het is dapper om over zoiets persoonlijks zo openlijk te spreken.
De vragen over de huwelijksnacht en dergelijke vond ik op het randje van onbeschoft. Maar ik begrijp dat ze gesteld moesten worden omdat een deel van het domme kijkerspubliek zich dat anders toch blijft afvragen. En Karin bleef er heel charmant bij, dat hielp.
Grappig hoe mensen een andere mening kunnen hebben over hetzelfde: ik vond dat van die huwelijksnacht helemààl niet onbeschoft. Doorgaans hoort dat erbij, en Sander wou het gewoon luchtig houden. En ik kijk wél naar reality. Je komt regelmatig pareltjes tegen. Jammer toch als iemand op voorhand oordeelt over programmas en publiek.
“Wat ik een beetje miste, was dat ons huwelijk niet alleen om ons ging.”
Ik heb de uitzending zondagmorgen bekeken. Kende jullie beiden niet van naam of faam, maar was heel ontroerd door het bijzondere van de situatie. Persoonlijk heb ik niet “gemist” dat het huwelijk niet alleen om jullie ging. Je gaf zelf aan dat ook dit een manier was om jullie vriendschap te bezegelen en die van jullie familie en vrienden met jullie en elkaar.
Dank dat je dit ook met ‘de wereld’ wilde delen. Het doorgeven van welke vorm van liefde dan ook (en dat was wat het was) heeft de wereld nodig om verder te gaan en deze vormen van liefde te (h)erkennen.
wat een prachtige ode aan de vriendschap!!!!
mooier dan DIT kan het niet gaan…..
dank jullie wel hiervoor..
Ik vond het een prachtige wandeling. Het ontroerde mij erg maar ik vond het heel mooi hoe of jullie met het leven en de dood omgingen.
Heel veel sterkte voor de toekomst.
Beste Karin,
Ik vond het een ‘prachtige’ uitzending.
Dank je wel.
Lieve groet, Carine
Dag Karin, ik heb de uitzending net bekeken. Dat was een mooie wandeling met een mooie vrouw die prachtig vertelde over dit bijzondere huwelijk. Al wat je volgens je column wilde overbrengen kwam over, wees gerust. Wat ik ontroerend vond is hoe de kritische pittige stoere Karin zich vol vertrouwen openstelde voor dit programma. Ik wens je toe dat het je goed gaat nu, zo goed mogelijk dan.
Maaike: Dank je wel!
hoi Karin, ik zag je zojuist bij Theodor Holman in Obalive.
als “ouwe roker” (ik ben 71 en heb bijna 60 jaar gerookt) was ik onder de indruk van je pleidooi voor de e-sigaret. Zijn er mensen in Amsterdam die me wegwijs kunnen maken? ik zie bij mijn tabaksboer wel een heleboel spullen, maar ik denk dat de overstap in een groepje die je kunnen informeren wat wél en wat niet misschien kan helpen om de overstap te maken.
dank in ieder geval voor je pleidooi, je heerlijke nuchtere kijk op leven en dood. (heb en passant nog even je uitzending in Profiel bekeken)!
o jee, ik zie nu pas dat mijn reactie helemaal los staat van je column “gewandeld” , was té snel en weet niet goed hoe ik dit moet verplaatsen naar een meer algemene plek waar ik deze vraag kwijt kan. Mijn excuses voor deze pijnlijke fout.