Nadat we Christianes huis na haar overlijden eindelijk leeg hadden – het heeft ons al met al tien weken gekost – ben ik in mijn eigen huis aan de slag gegaan. De exemplaren die ik uit de bibliotheek van Chris had meegenomen, pasten niet meer in mijn boekenkast; mijn eigen boeken pasten er eigenlijk al een paar jaar niet allemaal meer in.
In het afgelopen jaar was er een boel blijven liggen. Overal bevonden zich stapels papier en knipsels, de tuin had een grote beurt nodig, en de tuinstoelen waren helemaal grijs uitgeslagen. Mijn schoenenrek was veranderd in een stofnest, de kledingkast hing bomvol. En waar moest ik al die geërfde fotolijstjes laten? Ik had amper plek op mijn muren.
Voorjaarsopruiming, dus! Telkens blijkt dat ik heel blij word van klussen in het huis. Inmiddels heb ik drie boekenkasten uitgemest, de stapel dozen uitgezocht die godbetere al tien jaar onder de eettafel verstopt stonden, de tuinmeubels opgeknapt, alle videotapes en cassettebandjes weg gemieterd, en stapels papier de deur uitgedaan. Het schoenenrek is verplaatst, en alle schoenen zijn schoongemaakt. Mijn lange leren jas is weer zwart, alle snoeren van computers en toebehoren zijn ontward en weggewerkt. Ik heb een plan voor de kledingkast en voor een fotolijstenmuurtje.
Natuurlijk is die opruiming ook symbolisch: ik maak mijn leven weer van mij. Ik ontdoe mezelf van rommel die in de loop der jaren is blijven hangen, veeg overal het stof weg, poets mijn spullen weer op en zorg dat een flink deel van alle dagelijkse kleine ergernissen verdwijnt. De deur die altijd zo piepte, opent nu zonder morren. Ik kan nu makkelijk bij de woordenboeken en bij de lakens. Mijn bureau is weer leeg,
Een kennis zei het mooi, nadat ik de stapels dingen had weggewerkt die zich op de grond voor mijn boekenkast had verzameld – komen er mensen eten, dan haal je de tafel voor de gelegenheid leeg en leg je een stapeltje dingen ‘even’ op de grond, heus, ’t is maar tijdelijk, en toch komen ze vervolgens nooit meer van hun plaats, omdat die lege tafel zo prettig oogt. De kennis zei: ‘Het huis wordt er stiller van. Die spullen houden eindelijk hun mond, ze roepen je niet de hele tijd toe: alsjeblieft, dóe toch iets met mij!’
Het geeft rust, helderheid en stilte in mijn hoofd. Plus dat ik ineens weer weet waar alles staat, en nu terdege besef dat ik de eerste jaren heus geen nieuwe schoenen, tassen of kleren hoef te kopen: ik kwam al doende allerlei vergeten – soms zelfs nooit gedragen – schatten tegen.
Afgelopen week heb ik Christianes trouwring naar de juwelier gebracht. Hij was mij te groot, zodat ik hem na haar overlijden aan een schoenveter om mijn hals droeg. Omdat ik hem nog niet kon missen, stelde ik de vermaking steeds uit. Nu is hij eindelijk verkleind, en zit hij naast mijn eigen trouwring om mijn vinger.
Alles valt langzaam weer op zijn plaats.
Mooi gezegd. En herkenbaar. Opruimen werkt heilzaam.
mooie (makes a match) ring!
mooi en fijn de ringen
op een of andere manier geeft opruimen mij ook helderherheid
en voldoening,
ik kan me voorstellen dat je er nu ook anders naar keek
na het opruimen van Christiane haar huis
wat vonden de katten van je actie,s?
die van mij zitten er boven op en moeten alles zien…
ze hebben een lekker mandje gekregen naast, op de tekentafel
dat vinden ze heerlijk
moet mijn tuintje opruimen :)
(maar eerst vechten met toenemende pleinvrees)
heel veel sterkte
thian
Lieve_meid @ 3: Michael doet alsof er niks aan de hand is, maar Max heeft elke verandering door en bekijkt uitgebreid wat ik aan het doen ben. Elke lege plank wordt grondig geïnspecteerd!
fijn dat de beestjes bij je zijn
lief he max, Michael ook hoor
katten schijnen regelmatig een rondje te doen in huis
euh hun terretorium of alles nog oke is
queenitje heft daar ook een handje van
en ohwee als er een deur dicht is
Hoi Karin,
Je bent duidelijk op weg je leven weer jouw leven te maken.
De stapeltjes en overvolle boekenkasten zijn zo herkenbaar.
Ruimte scheppen bevrijdt. Het gaf mij een fijn gevoel.
Fijn stuk, dank je : )
groetjes Mar
Wat goed van jou dat je doorgezet hebt. Ik moet het ook doen na een leven met man en kinderen die allemaal de deur uit zijn. Nou ja mijn man is in een verpleeghuis.
Heel langzaam aan gaan de vuilniszakken vol en wordt er geruimd, maar lastig vind ik het wel om je leven weg te gooien.
Jouw stukje geeft mij weer moed om verder te gaan, want het is waar dat daardoor weer rust in het huis komt en in mijn hoofd.
Mooi de ringen zo!
Fijn dat het opruimen zo een goed gevoel geeft. Ben inmiddels zelf ook begonnen met het opruimen van Jordi’s spullen in de kamers boven en de schuur. Wel met hulp en maar een uur of twee per week, maar het vooruitzicht doet mij al plezier. Een opgeruimd huis maakt zeker verschil in hoe je je voelt in het dagelijks leven!
En altijd leuk om dingen tegen te komen die je al lang miste, of vergeten was….
Hoi Karin,
Oooooh, naar zoooo’n opgeruimd huis verlang ik ook. Jouw verhaal geeft mij weer moed.
De ringen zijn prachtig!
Liefs, Anita
Wederom een mooi stukje over doorgaan en rouw. Dank je wel.
Inmiddels heb ik al mijn boekenkasten – tien in getal, allemaal muurhoog – volledig uitgemest. Ze zijn nu een weldaad voor het oog: gevuld, maar niet langer opdringerig.