Al ben je nog zulke goede vrienden, je zult niet snel in iemands kasten snorren of in diens laatjes wroeten. Na Christianes dood was dat precies wat we moesten doen. Haar huis moest worden ontruimd, en om haar spullen een ander onderdak te kunnen geven, moesten die eerst nauwgezet worden doorgevlooid.
Chris was nogal op haar privacy gesteld, zodat het als een akelige inbreuk voelde om al haar spullen uit hun gewone doen te halen. Bovenal onderstreepte onze arbeid dat Chris er écht niet meer was – anders had ze er vast iets van gezegd, toch, dat we dit zomaar deden?
Zus, broer, ex en ik – soms aangevuld met andere vrienden – scheidden samen de boedel. We zochten juwelen uit: wat had ze van wie gekregen, ter gelegenheid waarvan was die ring, die ketting? Wat was van waarde, wat een frutsel? We sorteerden honderden foto’s. We liepen schoenendozen vol correspondentie na, en maakten stapeltjes voor alle verschillende afzenders. Nadat we voor de tiende keer op een verliefde brief van een aspirant-vriendje stuitten, brak de eerste lach door: ja, Chris was inderdaad geliefd geweest, en hoe!
Naarmate we meer van Christianes bezittingen hadden gesorteerd, raakte het verband uit haar spulletjes kwijt: wat jarenlang bij elkaar was gehouden door Chris zelf, werd los zand.
Zesentwintig dozen vol Duitse boeken verhuisden naar een universiteitsbibliotheek, de Gispenstoeltjes naar haar broer, de oude secretaire naar haar zus. Voor de Chesterfield en de Auping vonden we kopers.
Het huis raakte ontmanteld. Voor het eerst vond ik het niet erg meer om er te komen opruimen: het was niet langer haar huis, maar een verzameling restanten.
We hielden een weekend lang open huis: vrienden en kennissen konden langskomen om iets ter herinnering aan Chris uit te zoeken. Iedereen kon meenemen wat ze wilden: wat overbleef, zou naar een opkoper of het grofvuil gaan.
Terwijl ik met een vriendin wachtte op de eerste gegadigden – niemand durfde vroeg te komen, uit schroom om gretig te lijken – gleed onze blik langs de uitgestalde spullen. ‘Het is net of we winkeltje spelen,’ zeiden we tegen elkaar. ‘En nu maar hopen dat er klanten komen.’
Al met al kwamen er zo’n twintig mensen. De een wilde niets meer dan twee mokken, en hield die ferm in haar hand geklemd terwijl ze een halfuur lang onthutst door het huis dwaalde. De ander wilde helemaal niks, maar stortte zich uiteindelijk op de boeken en nam dolblij twee dozen mee. Een derde zei wel twintig keer hoe verguld hij was met de ring die hij had gekregen.
Het was wrang; het was mooi.
Eergister was ik er voor de laatste keer. Het huis was gestofzuigd, schoon gemaakt en volkomen leeg. Toen ik de deur definitief achter me op slot deed, voelde dat goed.
We hebben tien weken gedaan over het afscheid van Christianes huis. Iemands huis langzaam afpellen is een geruststellende vorm van rouw.
Wat een mooi stuk!Il n’ya pas des tendres adieux. Paul Célan.Groet,FH
Prachtig. Bedankt.
Ach, wat mooi! Ik las je stuk terwijl mijn iTunes aanstond, met daarin honderden en honderden nummers. Toen ik je column uit had en als vanzelf aan mijn dode moedertje moest denken, sijpelde opeens vanuit het niets dat ene nummer uit mijn hele iTunes-biliotheek, dat me altijd aan haar doet denken.
Noem het toeval, maar het maakte me blij. Opeens was mijn moeder weer heel dichtbij. Alsof het zo moest zijn.
Wat een beeldschone beschrijving van een moeilijke opdracht.
Dankjewel voor ‘t meebeleven.
Respect voor je vakmanschap ! Sterkte !
Mooi beschreven! En meteen ook een goed pleidooi voor het geven van tijd en ruimte aan mensen om een woning op te leveren na een overlijden.
Wat fijn, al die lieve reacties!
mooie fase in het rouwen, opruimen en delen, in de tijd die ervoor nodig is <3
Bedankt, Karin – kus
op deze manier heb ik indertijd allerlei debiele spullen van mij opa bij elkaar geraapt. mijn meest geliefde bezit is een foto in een plastic lijstje waarop hij hij omhoog kijkt naar het straatnaambordje van een straat die naar zijn vader genoemd is.
Vandaag kreeg ik een telefoontje van de goudsmid.De ring was klaar.Een van de ringen die ik had geerft van mijn moeder.Heb ik op maat van mijn dochter laten maken.Ze word volgende week 17 jaar.Mijn moeder stierf 27 februari 2013 om 00.50 uur.Dat stond op de overlijdingsacte die vandaag binnen kwam met de post.Ze woonde de laatste 30 jaar bij haar grote liefde in Kiel Duitsland.Opruimen en door je leven wandelen.Het is fijn om dat te delen.Dank je Karin.
Ellen @ 10: Deze week heb ik eindelijk Christianes trouwring bij de juwelier ingeleverd: eerder kon ik het niet over mijn hart krijgen om hem af te staan, ook al was dat tijdelijk. Zaterdag krijg ik hem terug, en dan past-ie om mijn vinger. k kijk ernaar uit.
# Spaink ≡ 25 Apr 2013 ≡ 01:17
, en dan past-ie om mijn vinger. k kijk ernaar uit.
(smailietjuh, mrs. k)
mooi karin, dank je,
je geeft een ander beeld, hoe het ook kan
fijn dat je zaterdag de ring weer hebt
liefs thian
Afpellen is altijd komen tot de kern (The Heart of The Matter).
Maar je behoort wel moed te hebben om die taak tot een goede einde te volbrengen!
Het was weer genieten van je schrijven, Karin!
Ik kan het me moeilijk voostellen dat Renate Dorresteijn een writersblock heeft ervaren!
Schrijven komt toch uit de tenen en door het veel te doen? Of was ze even niet zichzelf?
En wat betreft die potkachel(gas) zo 1 had ik er ook toen ik ooit op kamers woonde! De mijne was toen vuurrood van kleur. Wat heeft dat apparaat mij veel plezier bezorgd. Niet omdat het de klimaat zoals met een cv exact(op maat) is te bepalen. Maar het was er altijd te koud of te warm in die ruimte. Hij was erg sfeervol. Meer leven in de brouwerij dan zo’n saaie cv. Om het echt af te maken heb ik er toen een bijpassende rode waterketel gekocht niets zeggend. Gek maar waar. Dat ding heb ik nog steeds als herinnering ergens thuis staan.
Die goeie ouwe tijd noem ik het maar!