In het zijkamertje was het licht gedempt, bijna beschroomd. De kamer was schaars ingericht: tafel, stoelen, een etalagekast. Op tafel stonden flesjes water, glazen en – vrij prominent – een doos tissues.
Na vijf minuten kwam de dienstdoende mevrouw weer binnen. Ze zette een grote koker, bekleed met groenig glanspapier in een bladmotief, op de tafel en keek me onderzoekend aan. Moest ze de tissues alvast naar me toe schuiven?
Vlak voor me stond wat over was van Christiane, mijn hartsvriendin en mijn onverwachte echtgenote. Ik kon alleen maar denken: ‘Dat ze daar in past! Ze is vreselijk afgevallen… Hoeveel zou ze nu wegen?’
Ik toonde mijn papieren, tekende voor ontvangst, kreeg een lichtgroene draagtas waar de koker in paste – de mevrouw bond hem dicht met een lint – en toog naar huis. (Waar ik Chris subiet op de weegschaal zette: 2,5 kilo.)
Thuis zocht ik naar een mooi doosje waar ik iets van haar as in kon overhevelen. Natuurlijk had ik niets dat geschikt was. In Christianes boedel zaten talloze mooie doosjes, maar niks dat stevig sloot, en ik wilde niet dat Chris langzaam in mijn huis zou verstuiven en ik een leeg doosje overhield.
Toen ik vriendin T. die avond verslag deed van mijn perikelen, hief ze prompt een lied aan. T. kan uitstekend zingen, en weet voor bijna elke gelegenheid een passend nummer; ook kan ze goed stemmetjes doen.
‘Ik zou je het liefste in een deusje willen doen. Je bewawen, heel goed bewawen…,’ zong ze dus, in een picobello Donald Jones-vertolking.
‘Eh. Dat werpt een heel nieuw licht op dat ontroerende liefdesliedje,’ mompelde ik.
T. zong onverdroten door. ‘Telkens zal ik eventjes het deksel opendoen, en dan stwijk ik je zo zachtjes langs je hawen…’
‘Dat kan ik beter niet doen,’ onderbrak ik T., ‘want stel dat ik daarvan moet niezen. Dan ben ik mijn laatste restje Chris kwijt!’
Waarna we – weduwen onder elkaar immers – nog een lang en goed gesprek hadden, met meer vrolijkheid dan je zou vermoeden bij zo’n heikel onderwerp.
Wat me het meest bevreemdde aan de as van Chris, was het formulier dat ik twee maanden eerder had moeten ondertekenen, bij het verlenen van de opdracht tot crematie. Daarin stond dat ik de wettelijke eigenaar zou worden van haar resten. Die mededeling viel me aanzienlijk rauwer op mijn dak dan die ingekokerde en met bladmotief omhulde as zelf. De restanten van mijn echtgenote werden mijn wettelijk eigendom? Na haar dood is mijn echtgenote ineens mijn bezit? Chris had daar minstens zo van gegruwd als ik nu deed.
‘Ja,’ zei T. troostend, ‘niet alles aan het wettelijk huwelijk kun je naar eigen hand zetten.’
Een goed doosje heb ik nog niet gevonden. Ter overbrugging heb ik een handjevol Chris overgeschept in een oud potje Italiaanse tuinkruiden. Ik heb het eerst terdege uitgewassen, want ik wil niet dat er restjes oregano of majoraan in Chris verdwaald raken.
(smiley)
‘want stel dat ik daarvan moet niezen. Dan ben ik mijn laatste restje Chris kwijt!’
mooi – lief!
Hihi ik zit hier hard op te lachen.
Ik zie je voor me ;-)
Deze tekst mag ook in een doosje. Prachtige parel.
“Ter overbrugging heb ik een handjevol Chris overgeschept in een oud potje Italiaanse tuinkruiden.”
Een, voor mij, hele nieuwe variant van lepeltje-lepeltje…
Rare gedachte… Dit dilemma komt vast heel vaak voor :-/
Kon je niet van tevoren kiezen in wat voor urn je haar as meekreeg? Bij de crematies van mensen die ik meegemaakt heb is de as steeds verstrooid maar bij het dierencrematorium hier kun je zelfs op maat gemaakte urnen bestellen waar je je trouwe viervoeter in meekrijgt.
As van je echtgenote. Opeens je bezit. Trouw tot na de dood,
mooi, lief en ook indringend.
Ontnuchterend verhaal, wat zo dierbaar is verdwijnt in een potje of een doosje. En dan de semi empathie , met de tissues. Toch moest ik ook wel lachen om je verhaal, want hebben wij niet allen dezelfde gedachten, stel dat ik nies op het verkeerde moment.
Christiane heeft al de grootste plek in je hart, daar zal ze altijd blijven, waar haar as ook is.
Jaap @ 4: Ja, dat idee bekroop mij ook…
Johan @ 5: De as gaat naar de zus van Chris, en zij laat een speciale urn maken. Ik heb een paar schpjes Chris achtergehouden voor mezelf, en dat wil ik in een mooi doosje doen.
When my mother died, we collected what was left behind one morning. Clothes, toiletries, small whims such as postcards and… candy. She did love candy, although she would never admit it…
My sister put everything neatly in one box which I never even saw her carrying into the place.
I looked around and saw the clock, the one which was a constant discussion piece, as the hands where somehow screwed, and you could never tell the time by it at all. Not right away, at least.
I snatched it from the wall and never even asked.
It’s in my bedroom now. And, indeed, it’s still impossible, for anyone not acquainted with its funky quirks, to tell the time by it.
I like it, though.
Somehow, it makes sense.
Other than that… thank you, again, for a beautiful piece.
And, once more, I’m very sorry.
I really am.
X
En dan telkens even kijken
Telkens even kijken
Telkens even kijken
En een zoen :)
— en NIET niezen!!! —
@Lucia, such a beautiful story…
Tupperware ;) kwaliteit blijft…….
xx
Flesje Amaretto met degelijke kurk ;)
Ellen @12: Heel degleijk, maar net iets te prozaïsch :)
Henk2 @13: Chris vond Amaretto nogal vies, dus dat doe ik ‘r niet aan!
Notitie: Duidelijk aangeven waar ik tezijnertijd geheel wens te worden uitgestrooid!
As verwerkt in een tatoeage, as geperst tot diamant, as in glas, as in schilderij, as in sieraad… enzovoorts, enzovoorts… ‘t is ‘leuke handel’.
Vrijheid, blijheid, maar dat gun ik ook mijn as…
Hilarisch verhaal. Vooral dit:
(Waar ik Chris subiet op de weegschaal zette: 2,5 kilo.)
Precies zo werken mijn hersenen dus ook. Je wil het tenslotte toch weten!
Sentimenteel worden kan later altijd nog. Niet iedereen kan dat altijd goed begrijpen. Die vinden je maar een raar mens als je zulke dingen doet. Ik neem aan dat Karin die reactie ook wel eens heeft gehad.
Alleen in het bezit van wat tot as is vergaan. Christianes gedachten, emoties, levenservaring en herinneringen zitten daar niet bij. Die zitten in jou en vele anderen om niet meer te vergeten.
dat vind ik mooi Cinner
wat bizar dat er nog zoveel om gaat
daar denk je van te voren toch helemaal niet aan
bij het verliezen van een geliefd persoon
mooi potje karin
hield ze daar wel van?
italiaanse tuinkruiden
ik zou het niet verkassen.
Het is toch een mooi ‘portable mausoleum’ met een pakkende tekst:
Country Home (Herbs)
For the Pure a Simple Living.
De eerste ingeving is altijd het beste!(Dacht ik? Maar…)
Een ander onderkomen voor je Lief is ook goed. Het gaat om jouw gevoel Karin! En dat is wat telt!