Facebook staat erom bekend dat ze sloom – en bij voorkeur: helemaal niet – reageren op vragen, hulpverzoeken en klachten van hun gebruikers. Zodoende zette ik mezelf op voorhand mentaal schrap toen ik me aan een van de vele akelige klussen zette die gepaard gaan met het weduwschap. Hoe moest ik in hemelsnaam het Facebook-account van mijn recent gestorven echtgenote opheffen?
Zoeken naar het juiste formulier kostte me zeker een kwartier. Dat beloofde al niet veel goeds. Facebook wil liever niet dat iemand een account ongedaan maakt: hun marktwaarde wordt rechtstreeks bepaald door hun ledenaantal. Dat ze het sluiten van een account voor de levenden lastig maken, kan ik me dus wel voorstellen. Maar ja, dood zijn leek me een vrij definitief tegenargument: immers, wat heb je aan een overleden klant?
Enfin. Na driftig zoeken vond ik het betreffende formulier.
Facebook bleek zo’n doodsmelding goed te hebben geregeld. Ik moest een kopie van Christianes overlijdensattest overleggen, plus uitleggen welk recht ik had om die melding te maken. Dus scande ik braaf ook een kopie van onze huwelijksakte in en stuurde die voor de zekerheid bij mijn aanvraag mee.
In gedachten kreunde ik onderwijl, want elk bewijs dat Chris is overleden doet ernstig zeer aan mijn ogen, en vooral aan mijn hart. Maar ook: in gedachten juichte ik. Goed geregeld, Facebook. Fijn dat niet iedereen zomaar kan eisen dat andermens account kan worden gewist, en dat jullie terdege bewijs verlangen voordat zo’n aanvraag überhaupt in behandeling wordt genomen.
Tot mijn verrassing kreeg ik daags erna al antwoord van Facebook. Dat was rap! ‘We betuigen onze deelneming met uw verlies,’ schreven ze, heel begripvol, en vertelden me daarna dat ze het account van mijn echtgenote hadden gewist. Ik was blij. Dat bleek een fluitje van een cent te zijn geweest – weer een akelige klus geklaard!
Het duurde even voor tot me doordrong wat Facebook werkelijk had gezegd. Ze schreven, ogenschijnlijk vriendelijk en meegaand: ‘We are very sorry to hear about your loss. Per your request, we removed the account and all associated content from Facebook. People will not be able to search for it or view any of its information.’
Niksniet was al Christianes informatie verwijderd, zoals ik met overlegging van heel mijn hebben & houden had verzocht. Haar informatie was alleen niet langer via Facebook beschikbaar, meldde Facebook. Lees tussen de regels: ‘…maar die informatie staat nog wel op onze servers.’ Ook de zin dat mensen niet langer toegang hebben tot Christianes informatie, klonk ineens omineus. Uhm, bedrijven dus wel?
Zodat ik moet concluderen dat mijn dode echtgenote doorleeft in the cloud. Ze heeft daar het eeuwig leven verkregen. Helaas is ze niet meer toegankelijk voor vrienden en familie, maar voor het bedrijfsleven heeft ze het eeuwig leven verworven.
Het lijkt verdorie de katholieke kerk wel!
Het ergste is nog dat ze straks gewoon in advertenties kan langskomen, een facebook vriend kreeg laatst een melding dat zijn overleden vrouw Essent leuk vond. Die moest ze bij het leven al niet , dat terzijde, maar het is wel heel zuur dat facebook zo met zijn “klanten” omgaat , respectloos dekt niet de lading van wat ik hiermee bedoel :(
Beste Karin,
natuurlijk nog van harte gecondoleerd.
Toch vind ik je column wat kort door de bocht. Facebook zegt namelijk niet dat ze je content bewaren, of dat ze je liefs informatie met bedrijven zullen delen.
Het zou me niet verbazen overigens. Dat dan weer niet. Maar je weet het niet, en ik zou het prettiger hebben gevonden dat er wat achter de schermen speurwerk was verricht, dan dat er uit een wellicht ongelukkig geformuleerd mailtje een vermeend onrecht naar voren zou komen. Als iemand mij zou vragen of ik iets van mijn harde schijf zou willen wissen, en ik doe dat, en er wordt mij later gevraagd of ik het heb gedaan, antwoord ik over het algemeen ook dat ik aan de vraag heb voldaan, en niet ‘noch ik, noch enige dataretrieval company zal ooit nog aan de gevraagde data kunnen komen’.
Verder is het natuurlijk sowieso al een punt wie ueberhaupt nog data bezit van je vrouw. Ik heb haar niet als vriend gehad in mijn vriendenkring, dus wat ze ueberhaupt gedeeld heeft met vrienden weet ik niet, maar iedereen die haar updates kon zien, heeft de gelegenheid gehad dat te kopieren en voor de eeuwigheid te bewaren.
Nog een ander punt:
Wie haar kende tijdens haar leven, en wie ze er toe had uitgenodigd, kon bij haar zieleroerselen. Nu kan dat niet meer. Ik persoonlijk zou dat jammer vinden. Het virtuele boek van haar bestaan, voor zover gedeeld via Facebook, is nu niet alleen dicht, maar ook nog verbrand. Misschien toegankelijk voor bedrijven, maar dat was ook al zo toen ze nog leefde. Je hebt er nu net zo min zicht op als toen ze nog leefde. Lamenteren daarover is een beetje een gepasseerd station.
Persoonlijk:
Als ik zie dat er van mij op internet nog kopieen rondzwerven van door mij geschreven tutorials over een IRC client programma uit 1991, dan is mijn eeuwigheidswaarde denk ik wel verzekerd. Om over mijn bijdragen aan nlnet.misc maar te zwijgen. Of ik (en mijn nabestaanden) daar nu blij mee moeten zijn is een ander verhaal. De meeste van mijn werkgevers hebben er tot nu toe nog geen problemen mee gehad.
Ikzelf gebruik facebook voornamelijk om met vrienden en bekenden in contact te blijven, en deel weinig persoonlijke zaken daar. Maar dat heeft meer te maken met een zekere mate van publieke terughoudendheid die zijn oorsprong heeft in een ruzie met mijn schoonmoeder.
Enfin, voor ik helemaal verzand in meanderende mijmeringen, laat ik het hierbij.
Sterkte met het verwerken van het verlies. Mocht ik daarin nog iets voor je kunnen betekenen, dan weet je me, als altijd, te vinden.
Hoe reageerde Facebook toen je vroeg of je interpretatie van tussen die regels door klopte?
Ronald @ 3: Mijn echtgenote wilde zelf graag dat ik haar account na haar dood zou sluiten, dus vandaar. En Facebook stuurde geen ‘wellicht ongelukkig geformuleerd’ mailtje: het is duidelijk lawyerese, nmiddels heb ik al van meerdere mensen vergelijkbare verhalen gehoord, en blijken mensen ook na hun dood allerlei bedrijven op Facebook te liken. Heel akelig.
Dag Karin
Lang geleden las ik ergens een artikel over dit probleem in een vergelijkbare situatie. Vandaar dat ik een website ken http://suicidemachine.org/ . Als je wil kan je kijken of je via deze website iets meer kan bereiken dan via FB. Verder heb ik persoonlijk geen ervaring met deze website. Sterkte met alles .
@5: Ah, als het een persoonlijke keuze was, dan is dat natuurlijk een iets ander verhaal. Punt blijft wel valide, natuurlijk.
Die verhalen over dode mensen die dingen liken, ken ik ook, al moet ik zeggen dat ik ze de laatste tijd niet echt op de radar heb gehad. Ongeveer een jaar geleden kwam het veel voor; ikzelf heb het (gelukkig) niet bij de hand gehad. Nu besteed ik ook nauwelijks aandacht aan de advertenties, dat scheelt wellicht ook. Conclusie is dan eerder dat Facebook niet zorgvuldig is, maar dat is ook niet echt nieuws. Het bedrijf wordt dan ook geleid door een autistiforme nerd, en die staan nu niet, ironisch genoeg, bekend om hun sociale gedrag.
Wat een ellende. Facebook heeft dat inderdaad zodanig dichtgetimmerd dat ze zelfs de amerikaanse auteursrechten weet te omzeilen. of met voeten treedt.
Hoe is het als je via je account je eigen content verwijdert? Is het dan ook ‘niet meer zichtbaar voor mensen’? Ik dacht begrepen te hebben dat het dan daadwerkelijk verwijderd wordt van hun servers maar misschien vergis ik me. Als ik me daarin niet vergis, zou het goed zijn je inloggegevens aan iemand te geven die in geval van overlijden alles ingelogd kan verwijderen alvorens het account op te heffen.
Hier moet wat mee.
Oh, en mocht je fb willen verlaten, er is een alternatief netwerk, diaspora.com, die heel duidelijk is over auteursrechten en privacy, maar wel inmiddels kan accorderen met je fb-netwerk. Dan krijgen je contacten op fb de link van je updates zonder dat je content van een ander wordt dan van jezelf.
Sanja, The Suicide Machine kan ook niet bij iemands Facebook gegevens….
Waarom zou je in een geval van iemands dood al de 100% van alles wat die persoon geschreven heeft op Facebook willen vernietigen? 99,999% wil juist dat de Facebook van de overleden persoon een eerbetoon word en dus niet gewist word….
Edwin @ 10: Dat is wat Christiane wilde.
@ Barbara Jansma; als je je eigen FB account delete wordt het niet van de servers verwijderd.
Als je op een later moment je account weer wilt activeren is alles nog precies zoals het was.
Wat je op FB plaatst is niet meer van jou (alleen), en kan een heel eigen leven gaan leiden, zelfs na de dood.
Hier heb je niets meer aan op dit moment, maar misschien een tip voor anderen: Zorg ervoor dat je partner of een andere vertrouwenspersoon bij al je accounts op het wilde web kan komen als je morgen omvalt. Bij mij liggen wachtwoorden en instructies voor het cancellen van accounts (op papier) in de kluis. En voor de sleutel van de kluis is natuurlijk ook iets geregeld.
Wie wat handig is met digitale middelen kan dat soort informatie ook versleuteld ergens in the cloud opslaan waar nabestaanden er makkelijk aan kunnen. Het zou mijn voorkeur hebben het zo te doen maar die van mij zijn niet zo technisch bijdehand, daarvoor werkt papier beter.
Olav @ 13: Dat is een goede tip, maar die had het probleem niet opgelost. Het punt is dat facebook account niet verwijdert, maar slechts ontoegankelijk maakt voor vrienden.
De (ook overleden) mens staat gewoonweg op velerlei manier geregistreert, tijdens en na leven.
–
Vraag me ook af of het wel werkt als je eerst alle berichten verwijderd en dan de account opzegt. Moet bekennen dat ik het nog niet heb meegemaakt, dat er een bericht kwam van een account nadat deze was opgeheven. Ik hoop ook voor jou dat dat niet zal gebeuren. Vind dat met papier van bedrijven en de post al verschrikkelijk.
Wil je veel sterkte wensen met al wat je nog zal gaan regelen en organiseren voor Christiane. Liefs, Cin