Dat het ditmaal een rare Kerst zou worden, was op voorhand duidelijk. De wereld zou vergaan: liefst twee keer achter elkaar.
Van de algemene vernietiging van de aarde – het einde van de Maya kalender valt op 21 december, en daarna zou alles over zijn – geloofde ik geen hout. De Maya’s waren best een leuk volk (op die mensenoffers voor hun Zonnegod na, dan) en ze konden fantastisch bouwen, maar dat hun particuliere jaartelling effect heeft op het voortbestaan van de wereld, is hoogst onwaarschijnlijk.
Pal voor het door de Maya’s voorspelde einde der tijden was ik trouwens jarig. Juist dit jaar pakte mijn verjaardag numerologisch gezien minstens even interessant uit als die malle Maya-kalender. Op 20-12-2012 werd ik namelijk 55: kon het mooier, kon het symmetrischer? Een goede vriend werd op exact diezelfde dag bovendien 66!
Alles was dubbelop: alles rijmde, alles spiegelde, alles klopte. De kust was veilig, qua kalenders, numerologie en ander bijgeloof.
Ik plande daarom al een jaar van tevoren een grootse verjaardag. Thema: het is altijd later dan je denkt. Na ons geen zondvloed, en indien wel: dans op de vulkaan, weerstreef het noodlot. Ga met geheven hoofd je ondergang tegemoet. Het is altijd beter om leven, liefde en vriendschap te vieren, dan bang te zijn en het einde – dat hoe dan ook komt – te vrezen.
Via een achterdeur diende de ondergang zich echter ten tweede male aan. Ditmaal was het bloedserieus en hoogstpersoonlijk. Mijn hartsvriendin bleek een dodelijke kanker te hebben. Ze zou doodgaan, vermoedelijk voor december: driekwart van de mensen met haar soort kanker bezwijkt binnen zes maanden na de diagnose.
Dan liever de Maya’s!
Dansen op de rand van de vulkaan is moeilijk wanneer je ondergang particulier is. Weten dat iedereen om je heen binnenkort dood neervalt, spreidt het leed immers. Bovenal voorkomt het dat je, als aanstaand individueel stervende, je het hoofd moet breken over je nabestaanden. Houden zij wel stand in de branding van je dood?
Natuurlijk redden we het zonder haar; we kunnen niet anders. Maar niets zal nog hetzelfde zijn zonder haar. We kennen elkaar beter dan elkaars broekzak. Ik kan me geen leven voorstellen zonder haar. Zodoende dacht ik eerder dit jaar dat rond Kerst mijn wereld allang zou zijn vergaan, ongeacht de Maya’s en hun domme, stomme kalenders.
Eind november kocht ik een kerstboom; dan had ze die tenminste binnen. Ze was inmiddels al een paar keer halfdood geweest en ik vreesde dat ze eind december niet zou halen. Haar zusje tuigde de boom glorieus op en sindsdien zijn alle dagen extra verlicht.
De oncoloog schreef dexamethason voor. Dat helpt niks qua kanker maar geeft wel een geweldige energiestoot. Sindsdien lichten haar ogen – die eerder zieldoorsnijdend mat waren – hartveroverend op.
Ze plant nu een Kerstdiner. Ik ga voor ons koken. Heeft iemand een Maya-recept?
De ABCC1- professor wenst mij gelukkig kerstfeest, nu met een gmail- account, nog steeds is onderzoek naar de volledige 3D- structuur van ABCC1 (én ABCG2) financieel nog niet rond en de man zit nu werkloos thuis, zucht, maatschappij vertikt een en ander gewoon.
Wie krijgt bij dit verhaal van Karin nog “gelukkig kerstfeest” over de lippen, of hoort dat wel gezegt? Heb er simpelweg geen antwoord op.
–
Geniet zoveel jullie kunnen van elkaar, maar dat hoeft niet gezegd te worden, dat jullie dat sowieso wel doen weet ik!
Fijne feestdagen, samen met jullie geliefden!
Recepten heb ik niet voor je, helaas, maar als je iets van mais neemt, dan zit je altijd goed. De Maya-cultuur draaide net zoals zoveel andere Zuid-Amerikaanse culturen (nog steeds doen) om mais en ook pompoen. Met die wetenschap kom je al een heel eind….
Liefs, Esther
Dappere, tegen de klippen op doordansende Spainkie, wat ben je toch om veel van te houden!
Kip in chocolade is in elk geval Zuid-Amerikaans en erg feestelijk :) Zal ik recept voor je opsnorren?
Feliz Navidad, Karin……
Misschien kun je een nagerecht met honing doen (met de vriendelijke groeten van Maya de bij)
DANS! op die vulkaan en “throw in” (=voeg toe) je eigen kloppend mensenhart.
Paddo’s – voor ‘n vega-soepje
Puree van Piepers (écht Maya) 50% EchteBoter en flink andijvie erdoor
Makreel – 5 minuutjes in Médoc met mosterd
Peyote – thee als after-dinner
kNusje
Karin,
Na het lezen van je verhaal rest mij weinig anders dan jullie tóch een prettige Kerst te wensen. Ik hoop dat jullie erin slagen om er een mooi Kerstdiner van te maken, een memorabel Kerstdiner, waar jullie nog lang aan kunnen terug denken. Met weemoed, dat dan wel, maar ook dát kan iets goeds zijn.
En die Mayakalender? Die betekent iets anders, maar ach, dat laat ik nu maar rusten.
Janus.
‘t Wordt paella. Dat zoeken naar een Maya-recept was een dichterlijke vrijheid :)
allleen heel veel liefs
en goeds zolang het maar kan samen
dat de dagen zo mooi mogenlijk mogen zijn
wat jullie allemaal doorstaan
vindt jullie zo moedig en dapper!
wat de maya,s betreft behalve die zonneoffers van vroegere tijden dan
heb ik van ze genoten, ze gingen feestend door, niet onder de indruk
van hoe het einde van hun kalender werd ingevuld, gewoon een nieuwe
periode, nieuw jaar, niets aan de hand ze hadden toch niets fout gedaan…
en ik heb medelijden gehad met de burgemeester
van dat kleine dorpje van 200 bewoners in frankrijk waar de mensen
ufo, s verwachte en gered zouden worden
liefs thian
kSit bijna te janken, maar dat is zelfprojectie vanwege een aan kanker overleden vader (en omdat je verhaal weer heel goed geschreven is).
Veel Plezier! En die kerst halen jullie toch al wel. Het nieuwe jaar lonkt! Veel plezier zowiso!
Hartveroverend oplichtende ogen en een door haar gepland kerstdiner.
Goed opslaan bij je verzameling mooie herinneringen, Karin. De verzameling, die maakt dat je meer aankunt dan je denkt.
Ik wens jullie het mooist mogelijke afscheid toe, zodat ook dat op termijn een plaats kan krijgen in eerdergenoemde verzameling.
En uiteraard sterkte op de moelijke momenten…
Met vriendelijke groet,
Henk.
Karin,
Ik heb gemengde gevoelens bij dit stukje.
Enerzijds is het knap geschreven. Je begint algemeen met de vermeende ondergang van de wereld en glijdt dan moeiteloos over naar het pijnlijk particuliere.
‘Ik kan me geen leven voorstellen zonder haar’ is een sleutelzin. Waarom schrijf je dit? Waarom laat je ons niet zien wat jouw vriendin voor jou betekent? Waarom schrijf je niet:’ ik kocht een kerstboom, de grootste die ze in voorraad hadden, we tuigden die samen op tot zij niet meer kon van vermoeidheid. Daarna heb ik de zolen van haar voeten gemasseerd. We dronken samen kamillethee.’
Ik bedoel maar: ik had graag wat meer details gelezen van jullie relatie en wat minder over die stomme Maya’s en hun idiote voorspelling. Misschien ga ik nu te ver… misschien wil je dit privé houden. Maar waarom schrijf je dan over zoiets intiem?
Mijn vrouw vond dit stukje heel ontroerend. Ik niet genoeg.
Met vriendelijke groeten,
Geert
haar zusje tuigde de boom op,
ze plant een kerstdiner
wat wil je meer weten
is het stuk wat ze wel schrijft niet genoeg??
en alles er om heen niet hartbrekend en verwarmt tegelijk
in 1
ieder die zich kan voorstellen hoe dat moet zijn
leest de rest wel tussen de regels door
Thian @12
Karin brengt goed de onbenulligheid van het Maya- gebeuren onder woorden in verhouding tot het echte persoonlijke drama en dat van haar partner. Het niet nader benoemen van verdere persoonlijke dingen is toch eigenlijk al een vorm van rouwen.
Ik vind het echt buitengewoon knap van Karin dit zo neer te schrijven zoals het er staat en vooral ook dat zij dit nu (mee)deelt op dit blog. Er is best veel geschreven over de dood die al gebeurt is, maar niet over de dood die aanstaande is.
–
Dag Geert
Publiekelijk details vertellen over het persoonlijk leven van anderen doe ik zelden.
Dank je voor je antwoord, Karin. Ik respecteer jouw keuze, hoor. Het is maar dat ik zo een nieuwsgierig aagje ben… ik bleef een beetje op mijn honger zitten…
De kalender van de Mayas is echt eeuwen , mogelijk 1000den jaren oud, en totaal gebaseerd op de stand van de sterren.
Best nog wel knap dat ze het jaar 2000 konden voorspellen als een mogenlijk “soort van ondergang” van de mensheid , met het zeer binnenkort naderende peak oil en peak uranium. de twee grondstoffen waar onze hele Westerse huidige beschaving is op gefundeerd, en als die verdwijnt en we weer naar het jaar 1400 worden geworpen,De donkere eeuwen dus, Is dat best wel een ondergang te noemen dus, best nog wel slim van die Mayas… Ze zitten er maar een paar deceniaatjes naast…
Peak oil, resulteert in een grote variatie in andere peaks , bijvoorbeeld peak book, omdat je als de olievooraden op zijn, ook niet meer boeken van verspreiden onder de arbeiders,,, dat word te duur, dus onmogelijk… Dus uiteindelijk ook “peak knowledge” ..Om maar een klein voorbeeldje te noemen,,
De enigste die wint in zo een situatie is de natuur, want onkruid vergaat niet en de hele planeet zal over 1000 jaar weer begroeid zijn met weiden en bossen en wilde rozen.,..
Jeetje Geert de Busschere, dit is niet een ‘verhaaltje’ om jouw behoeften te bevredigen, om jou ergens van te (moeten) overtuigen; dit is wat iemand over haar leven deelt. Jouw commentaar doet me denken aan dat van een leraar die een opstel beoordeelt: ‘Once more… with feeling!’ Dat mag natuurlijk, maar komt op mij best horkerig over, dan weet je dat.
@Julia: juist ja, once more with feeling… het zal wel aan mij liggen. Net als ramptoeristen staan aan te schuiven om een glimps van het slachtoffer op te vangen, sta ik hier in de rij te popelen om zo veel mogelijk details van de vriendin van Karin te lezen. En ik blijf wat op m’n honger zitten. Dit is net het punt: schrijf je erover als je discreet wilt blijven? Wil je echt discreet blijven schrijf dan helemaal niet over je vriendin. Maar beslis je toch te schrijven, deel dan zo veel mogelijk (is het geen therapie voor de schrijver, dan is de lezer toch bevredigd). Ok, ik geef het toe: ik ben een zwart/wit persoon, het is ofwel alles ofwel niets bij mij….
Verdikke, ik heb het nog erger gemaakt, zeker? Misschien heeft het te maken met mijn geslacht? Vrouwen zijn subtieler in dit soort zaken, mannen dansen met boerenlaarzen op kleine eieren met fragiele schaaltjes.