[Foto: Agnes Jaspers]
Terwijl ik buiten wachtte, zag ik alleen maar blijheid. Iedereen die met zijn autootje de Gashouder in- of uitreed, had een grote glimlach. Ook het publiek werd erg vrolijk van ons Cantaballet, Bezoekers werden zelfs ontroerd: tientallen mensen vertelden me na afloop hoe geraakt ze waren geweest, ja zelfs tranen in hun ogen hadden gekregen. [Bekijk het hele ballet via Uitzending Gemist.]
Het ballet zat vol met verbintenissen. Choreograaf Ernst Meisner had de gouden ingeving om alle Cantarijders die ingewikkelder patronen zouden rijden, een danser als vaste passagier te geven. Zij hielpen waar nodig, gaven aanwijzingen, en zorgden desgewenst voor hun bestuurder. Zodoende werd er ook ín de autootjes samengewerkt, wat je in de voorstelling voelde. (Er was zelfs een danser die op de balletvloer doodkalm het stuur overnam van een Cantarijder die plotseling door zenuwen werd overweldigd.)
Meisners tweede gouden greep was een dubbel duet. Eerst voerden Casey Herd en Marisa Lopez – twee sterren van Het Nationale Ballet – een pas-de-deux uit. Nadat Marisa was weggerend, kreeg Casey een nieuwe partner: geen prima ballerina, maar een prima Canta. We dansten soms vergelijkbare figuren, mijn autootje zwierde en zwaaide, Casey stopte mij, ik achtervolgde hem. Het was het pièce de resistance van het ballet: de Canta danste hier echt. En ons duet oogde verrassend teder. [Bekijk een Youtube filmpje van dit dubbele duet.]
Voor Casey was het lastig om de controle uit handen te geven. Hij moest zich letterlijk aan mijn autootje overgeven, zich erdoor laten voortslepen en vertrouwen op mijn stuurkunst en manoeuvres. Voor iemand die met dusdanig gemak ballerina’s optilt en omhoog gooit dat zijn bijnaam ‘the truck’ is, bepaald een ongewone ervaring…
Het Cantaballet was een ode aan samenwerking, een ode aan verbintenissen, een lofzang op anders kijken. Ook voor de Cantarijders zelf pakte dat zo uit: niemand voelde zich nog gehandicapt, iedereen voelde zich op de eerste plaats danser. Iedereen had het gevoel dat er nu eindelijk anders naar ze kon worden gekeken.
Dat sterkende effect werkte door naar Cantarijders die niet aan het ballet meededen. Diverse mensen mailden dat ze, door de tv-serie voorafgaand aan de uitvoering, eindelijk moed hadden gevat om grotere afstanden af te leggen. ‘Als jullie ermee kunnen balletten, moet ik er toch mee naar de andere kant van de stad kunnen?’ En hupsakee: dat deden ze dan, voor het eerst!
Het Cantaballet was vooral een ode aan de kunst. Alles kan, wanneer je verbeelding wordt gestimuleerd. Dan kun je zelfs gehandicaptenautootjes laten dansen.
“iedereen voelde zich op de eerste plaats danser.” – Precies het antwoord aan wie dit met ‘open-Het-Dorp’ of de Paralympics vergeleek. Dansen is dansen: op voeten of op wielen; maakt niet uit.
Alsof je aan zo’n Canta zien kunt of de chauffeur/danser wat mankeert; laat staan (sic!) wat of iemand beperkt of hindert.
Indertijd werden de ReMoVos-ansichtkaarten verkocht met het argument: “met de voet of de mond geschilderd”. Ik ken niemand die ooit die bagger heeft durven versturen, anders dan anoniem. Dit ballet daarentegen: kan op wereldtournee!
Geweldig, ik was erbij, de eerste voorstelling. Inderdaad: het was emotioneel, Spaink en Danser.
Dank jullie
De Canta danste echt prachtig! Maar wat mij betreft vooral een duet met danser en mooie dame in een Canta ;-)
Mooi verslag van een mooi project.
Gaaf hoe een scene de betekenis van een hele voorstelling kan vertellen, jouw pas de deux, en een paar meer scenes. Toch heb je daar de hele voorstelling bij nodig, om dat te kunnen doen. Vind ik heel bijzonder.
Aangrijpend en ontroerend moment vond ik zelf de herhaalde pose van de danser die met zijn voet het naderbij aan- en “overrijdend” Canta’tje tegenhoudt.
Ik kan me voorstellen dat de dansers daar niet veel van hebben gezegd.
Men houdt zoiets choreografisch uiterst beangstigends voor zichzelf.
Danser is daarmee een risky beroep. Ongeluksrijders zijn nauwelijks aansprakelijk te stellen.
Maar als danser zou ik toch een kloppend hart hebben gehad, en de echte terechte angst, dat een van de misschien niet zo handvaste bestuurders of bestuursters gewoon doorrijdt, van de zenuwen.
Dan is wegspringen in de grootste doodsnood nog de enige boodschap.
Het leven is maar kort.
Juzo, het rollen voor de auto uit vond Casey veel enger. De oplossing: we hebben het hem voorgedaan, terwijl Ernst – de choreograaf – rondrolde en Casey naast me in de Canta zat. Daardoor kon Casey beter inschatten wat het gevaar was
Heel bijzonder, wat mij zo trof is deelname van “iedereen”.
–
Sjaak,
het geheel is altijd meer dan de som der delen. Dat is de Eenheid, het Geheel ervaren en dat is altijd PERFECT.
Danser is daarmee een risky beroep. Ongeluksrijders zijn nauwelijks aansprakelijk te stellen.
Juzo,
niet veel riskanter dan wanneer u in het verkeer begeeft.
Hoe meer ervaring hoe gemakkelijker het u afgaat. Zo’n beroepsdanser heeft heel veel ervaring met ‘beweging’. Hij weet zijn risico’s te controleren zoals een stuntman dat ook kan!
Maar tja een ongeluk kan in een klein hoekje zitten.
Ik had de documentaires gevolgd en was zo benieuwd naar de uitvoering. Die heb ik gisteren via Uitzendinggemist bekeken (fullscreen). Ik vond het zo mooi en ontroerend. Heb menig traan gelaten. Ik heb zelf ms en weet wat het is als je een lichaam hebt dat niet meer doet wat je zou willen.
De minutenlange staande ovatie aan het eind van het Canta Ballet was meer dan verdiend. Jammer dat deze tv-programma’s ondersneeuwden door de aandacht op tv voor EK en Tour. Eigenlijk zouden deze serie docu’s en de uitvoering nog eens een keer op een ander tijdstip (najaar) herhaald moeten worden. Dat verdienen de makers en alle mensen die er aan meegewerkt hebben.
Karin, ik vond de pas-de-deux prachtig!
Dankjewel Janet! De uitzendingen nog eens herhalen zou geen slecht idee zijn…
Karin,genoten heb ik van het teamwork, de bijzondere presentatie en het zo toepaselijke gesproken woord dat ik zovol gaarne nogmaals op DVD zou willen hebben ter motivatie van een gehandicapte.Wij spraken elkaar tevens op de Canta tour dag ! Gaarne een reactie waarvoor dank,Paul RV.