Deze week voeren we – na godbetere twee jaar van voorbereidingen, vergaderingen en repetities – eindelijk Het Nationale Canta Ballet uit: een bijzondere samenwerking van Het Nationale Ballet en Canta-rijders. Met vijftig balletdansers en vijftig Canta-rijders gaan we iets heel moois neerzetten.
Er is een corps de ballet en een corps de Canta; in de voorstelling mengen beide groepen zich, maar soms dansen ze ook elk apart. Er is een dubbele pas de deux: eerst dansen twee solisten van Het Nationale Ballet samen (Marissa Lopez en Casey Herd), meteen gevolgd door een pas de deux tussen een balletdanser en een Canta-rijder (Casey Herd en ik, wat mij – oh joy! – tot de prima Canta maakt). Er zijn massale scènes, er zijn intieme scènes. Er zijn ontroerende scènes, er zijn spectaculaire scènes.
En overal ligt gevaar op de loer. Want dansen met autootjes is niet zonder gevaar. Mensen kunnen gerust tegen elkaar aanlopen, maar bij autootjes is dat meteen een botsing. Wanneer je Canta-rijder bent en je danspartner een mens is – een professionele danser met erg dure benen – wordt het werkelijk uitkijken.
Voor iedereen die het moeilijk vindt om zich een voorstelling te maken van een ballet tussen dansers en autootjes, is er deze video. Deze opname (ik heb ‘m met mijn mobieltje gemaakt) is van 17 mei: de eerste keer dat er echt werd gerepeteerd. En toen deden we dit al! Terwijl ik zowat alle bewegingen al kende, en ze zelfs had helpen bedenken, stond ik bekant te juichen toen ik dit zag. Het is net The West Side Story, maar dan met autootjes.
We voeren het ballet uit op 28 juni 2012, in de Gashouder in Amsterdam. De voorstelling wordt maar twee keer uitgevoerd, en daarna nooit meer. Het is dus nu of nooit.
Er zijn nog kaartjes. Die kosten 30 euro. Dat lijkt een klap geld, maar ‘t is een schijntje wanneer je weet hoeveel rompslomp en organisatie er bij dit ballet komt kijken. Je kunt je kaartje digitaal bestellen of telefonisch, via 020 6255 455.
Maartje Nevejan heeft een prachtige documentaire-serie gemaakt (uitgezonden door de NTR) waarin de lange weg naar dit bijzondere ballet is vastgelegd. De vier afleveringen zijn hier terug te zien:
- Deel 1: Warming up (3 juni) – bekijk via Uitzending Gemist
- Deel 2: Onderhoud (10 juni) – bekijk via Uitzending Gemist
- Deel 3: Ontmoeting (17 juni) – bekijk via Uitzending Gemist
- Deel 4: Alles beweegt (24 juni) – bekijk via Uitzending Gemist
Wie een exemplaar van De benenwagen wil kopen, mijn boek over de Canta, kan dat na de voorstelling doen. We bieden voor de gelegenheid een speciale, gebonden editie van het boek aan, en na beide voorstellingen zit ik klaar in mijn Canta om te signeren. (Dammit. Waarom klink ik altijd zo raar als ik reclame voor mezelf moet maken?)
Op 1 juli zendt de NTR een registratie van Het Nationale Canta Ballet uit.
Ik kan het niet waarderen. net zo min als die z.g. Paralympics.
@1 Vreemde vergelijking maakt u daar. Maar een interessante opmerking, tenminste, als u eens durft na te gaan hoe het werkelijk komt dat u het niet weet te waarderen…
Ik lees daar graag meer over (maar misschien ben ik de enige die dat zal waarderen? ;-)
@1 J.A. Heitmann – Ik ken u niet en ken uw eigen capaciteiten niet, maar in het algemeen kan ik zeggen: ik moet het de gemiddelde ‘normale’ automobilist nog zien doen: zo’n beheersing in rijden.
In die zin vind ik dit zeker de naam ‘ballet’ waardig, want ook daar is feitelijk het belangrijkste de lichaamsbeheersing. En dan heb je nog van binnenuit het werkelijke contact, het gevoel van of het goed gaat of niet. Om een dergelijke ritmische, poetische beheersing over een machine te hebben: diep respect. Ik zou het niet kunnen.
Sterkte… op 29 juni. ‘t Zal vreemd zijn, de eerste dag na de Canta-balletten…
Bedankt voor je opname van de repetitie, we verheugden ons, na de prachtige documentaire-serie, al op de registratie van 1 juli…
“Zal het schakelen soepel verlopen… wordt er op tijd geremd… gaan er nog meer voorruiten sneuvelen… komt Strakimsky tot haar recht… ?”
De opmerking van J.A. Heitmann zet me wel aan het denken…
Waarom kan ik, met ballet niet als favoriete kunstvorm, dit waarderen?
Omdat ik Karin Spaink een beetje ken en door wat zij schreef ook een beetje een Canta-fan ben geworden? Nee, dat is het niet.
Omdat het aparte combinatie is, Canta’s en dansers? Nee, ook niet.
Het is ‘het verhaal’, dat m’n aandacht vasthoudt. De bijna onvoorwaardelijke liefde van mens voor beweging… tot uitdrukking gebracht door (bijna) uitersten.
Panta Rhei, een uitspraak van de enige echte Heraclitus :-), alles is in beweging.
En, los hiervan, ik waardeer ook de Paralympics, omdat het sportmensen laat zien die het uiterste uit hun mogelijkheden halen. Met alle emoties, die daarbij horen.
Helaas wordt er, ook in de aanloop, in de media te weinig aandacht besteed aan het ‘dichterbij brengen’ van de atleten, want ik weet absoluut zeker dat dat de algemene waardering sterk zou vergroten.
Het zijn mensen met een handicap… maar dat zijn de atleten die in de finale(s) Usain Bolt voor zich uit zien snellen ook… die missen ook iets wat hij heeft… :-)
Karin, ‘k weet niet of het hierbij gepast is, maar voor komende donderdag… break a leg!
@4 Nog mooier te lezen waarom het wél interessant is, en maakt wellicht ook meteen de weerzin duidelijk. Een passie voor beweging, tot uitdrukking gebracht door uitersten.
Hardstikke goed. Ik kan jammer genoeg die dag niet, ik moet al ergens anders zijn; anders ging ‘k na afloop bij m’n broer in Amsterdam slapen. Ik wens je alle succes, het is een hardstikke mooi geweldig leuk en goed initiatief, belevenis, performance, levens-uiting, sprong vanuit het aardse in het hemelse. Neem alles goed op, laat er veel camera’s meedraaien, en verzamel daarna alles heel secuur, om er gewoon, heel vaak, heel goed en heel leuk naar te kijken en het allemaal weer mee te maken. Ik sta altijd volledig achter dit soort evenementen.
Veel SUCCES!!!!!!!
‘\*_*/’
Krijg jij eens bij hoge uitzondering,
de sterretjes van Plezier.
Wat heb ik ademloos en ontroerd gekeken naar de 4 aflevering van
de Canta danst ;verheug me op de laatste aflevering
Karin geweldig om zoiets van de grond te krijgen !!
Trijntje, zondag was de laatste aflevering al…. Nu volgt de balletregistratie nog. En ja, wat was het mooi he?
Mijn niet-waarderen baseert zich op ervaringen als Open het Dorp (Mies Bouwman) en Dennendal (Telegraaf) waar op choquerende wijze de aandacht gevestigd is geworden op lichamelijk en geestelijk zieke mensen.
Hebben we al niet al jaren gehoord hoe patiënten in Roomskatholieke instellingen werden weggestopt en van de wereld verdwenen? Het is hier in Nederland in 50 jaar ongelofelijk humanistisch geworden de minder valide mens zijn plaats te gunnen in de maatschappij maar dan nog acht ik een zich op de voorgrond stellen niet zo goed.
Evenmin (theoretisch) een buitensporige aandacht voor elite-universiteiten of -instituten waar de intelligenten zich profileren en glanzen van geluk maar dit is een ander uiterste. We weten dat die er zijn en bij gelegenheid in de aandacht komen.
Dan speelt het gewone leven dus de dagelijkse rol in de publiciteit.
Een ziekte moet je dragen, niet uitdragen of het moet bij gelegenheid ter sprake komen.
En dan herinner ik me een filmpje van het Vuilharmonisch Orkest door alcoholische zwervers. Dan weten we dat er zwervers bestaan! Voor ‘n enkele keer best leuk.
JA Heitmann: ‘De Canta danst!’ vergelijken met ‘Open het dorp’ is van een stuitend simplisme.
@9 Heitmann, dank voor de uitleg. Ik begrijp dat u liefst geen buitensporigheden wilt zien? Geen uitzonderingen, maar liever het normale, volgens de standaard. Maar waarom, dat begrijp ik nog niet helemaal.
Zou me kunnen voorstellen dat mensen die zelf veel ellende hebben meegemaakt, oorlog, honger, armoede, dat die graag een zo normaal mogelijk leven om zich heen willen zien, zonder extremiteiten.
Maar aan de andere kant zou je als mens dan juist ook meer begrip kunnen opbrengen. Mensen die zwervers geld geven, zijn soms zelf zwerver geweest bijvoorbeeld. Of mensen die vluchtelingen met trauma’s helpen, zijn soms zelf gevlucht.
Waar u verder totaal aan voorbij gaat, is dat dit een professionele voorstelling wordt met echte kunstenaars (choreograaf, componist, dansers). Zelfs de canta dansers zijn hier niet in beeld als gehandicapten, maar als artiest en met hun autootje als personages.
In de tv documentaire werden ze wel in het gewone leven gevolgd. Daar had ik ook best een paar dansers gevolgd willen zien.
Alles wat afwijkt van ‘het gewone leven’, is juist een krent in de pap voor mij.
Kunst in crisistijden is trouwens over het algemeen toch heel welkom. In de oorlog vond men het heerlijk naar theater te gaan.
Het kan ook zijn dat alles wat afwijkt van de norm, dat dat stress teweeg brengt bij een ‘kijker’. Het confronteert ons met eigen kwetsbaarheid. En dat wil men liever niet zien, niet merken, niet aan denken.
Mooi juist die openheid, zou ik zeggen, het laat me nog meer voelen dat ik leef. En dat de ander leeft.
Waarom zouden alleen validen gewaardeerd worden op hun prestaties en invaliden niet? Als intentie goed mag aanzien des persoons niet uitmaken. De invaliden zijn toch niet ‘gedwongen’ om mee te doen. Die mensen doen toch vrijwillig mee. En vinden het zelf prachtig om daaraan mee te doen. Laat ze ook kunnen genietenvan wat het leven hen te bieden hebben. Als je meekan doen is dat toch ook een gevoel van onafhankelijk en vrijheid. Ik noem het maar het Cantagevoel mogen ervaren. Is niet zielig doen, lekker je eigen ding doen, zoals het verhaal van Babs in ‘De Benenwagen’. Een avontuur meemaken en dat aan iedereen kunnen vertellen. Nou dat heb ik even zelf gedaan en met zoveel passie en plezier dat ze gewoon zich zelf kan zijn en door die Canta voor har de deur weer opent naar de vrijheid en contact maakt wat oh zo belangrijk is met haar buiten(wereld). Ik voel me onder de mensen is toch een fijn gevoel! Natuurlijk verdient Karin alle credits door haar tomeloze inzet en passie om die Canta op de kaart te zetten. Nou Karin het project is voor jou geslaagd en ik denk dat velen dat kunnen beamen(ik zeker). Nog ff de balletuivoering als het slagroom op de taart. Niemand kan het je het meer afpakken. En ook bedankt iedereen die dit project mogelijk heeft doen maken; meisjes en jongens jullie zijn onmisbaar! Vooral Karin blijft genieten al loopt het project ten einde.
Gisteren schreef ik, geinspireerd door het Project, mijn eigen lofzang: aan de Canta, aan Karin, en aan wat de Canta mij persoonlijk heeft gebracht.
Of het trots om die Canta is, of pure onbescheidenheid: ik spam hier graag even de link naar het stukje: http://puckspodium.com/pivot/entry.php?id=4107