Critici beweren vaak dat op sociale media hoofdzakelijk onzin wordt gepost. Publieke conversaties horen een meerwaarde boven het persoonlijke te hebben, vinden ze, en anders hoor je die niet in het openbaar te voeren. Wat een raar criterium. Sinds wanneer stellen we de eis dat onderlinge gesprekken tussen mensen maatschappelijk relevant moeten zijn, zuiver omdat anderen ze ook kunnen volgen? Met dat argument kun je ook zowat alle gesprekken in cafés, op feestjes, in parken en langs sportvelden belachelijk maken.
Sites als Facebook maken de alledaagse conversaties tussen vrienden en kennissen voor anderen zichtbaar. Inderdaad, die gesprekjes zijn niet altijd van hoog niveau. Zulke gesprekken voer je echter niet vanwege het niveau, maar om de onderlinge band te cultiveren: het zijn betrekkingsgesprekken.
Tien jaar geleden was het modieus om af te geven op mobieltjes; mensen zouden ze hoofdzakelijk gebruiken voor onnutte plaatsbepalingen en zinloze aankondigingen: ‘Ik ben nu in de supermarkt’, ‘Ik ben er over vijf minuten’. maar die boutades zijn misplaatst. Wat zulke ogenschijnlijk onbenullige gesprekjes namelijk zeggen is dit: ik denk aan je, ik kom eraan, weet dat ik je niet vergeten ben. Ik ben elders, maar ik ben bij je. Wat zulke telefoongesprekjes au fond doen, is de huiselijke conversatie tussen vrienden, familie of geliefden voortzetten in de buitenwereld. Ineens belandden zulke alledaagse opmerkingen op straat, in het café, in de lift, in de tram.
Ook op Facebook gebeurt dat. De versnipperde conversatie die je eerder uitsluitend thuis voerde – turend in de koelkast: ‘Eh, wat zullen we vanavond eten, schat?’, of wijzend naar de krant: ‘Tsss… heb je dát gelezen?’ – belandt daarmee in de openbaarheid. Buitenstaanders (die thuis natuurlijk precies zulke gesprekken voeren) zijn nu ineens getuige van andermans huiselijke uitwisselingen.
Nu we buitenstaanders horen uitspreken wat we zelf aldoor als intieme, besloten conversatie hadden beschouwd, klinken die woorden onbedoeld triviaal en clichématig, en doen critici ze af als onzin. Maar diezelfde zinnetjes zijn wél die het weefsel van onze intieme banden smeden en versterken. Zulke zinnen verdienen koestering, geen sneer.
Critici kunnen zich beter realiseren dat sociale media zowel persoonlijke als sociale conversaties faciliteren. Want elke analyse waarin die twee op één hoop worden gemieterd, leidt naar een totalitaire opvatting, waarin de waarde van losse opmerkingen worden afgemeten aan hun maatschappelijke merites.
Afgeven op onze persoonlijke levenssfeer is nooit verstandig. Ook niet nu we die meer publiek beleven.
Wie zijn die critici? Die alleen zich zelf willen horen Die alleen elkaar kunnen begrijpen als ze ‘dezelfde’ taal spreken. Die ‘anderen’ willen uitsluiten. Zichzelf ‘belangrijk’ achten omdat ze ‘toevallig’ ‘iets’ te vertellen hebben. Zijn dat de ‘gestudeerden’, zijn dat de de mensen ‘met kennis van zaken’, zijn dat de ‘ingewijden’, zijn dat de potentiele ‘dictators’ bedenk ze zelf maar. O wee O wee. Wie bepaalt dat? Riekt dat naar belangenverstrengeling? Leidt dat tot het wie kent wie circuit. Is dat weer de ‘hullie en zullie’ principe. Is dit op ‘niveau’ praten? Is dit constateren dat het gesprek in ‘niveau is gedaald’? Komen we uiteindelijk op wat de betekenis is van ‘vrijheid van meningsuiting’? Het antwoord moet ik u verschuldigd blijven, want hebben we allemaal niet ‘stuk voor stuk’ een ‘eigen’ mening? Als we elkaar ‘ruimte’ gunnen in wat voor gesprek dan ook dan weet ik zeker dat we elkaar daardoor beter kunnen ‘begrijpen’ en daardoor elkaar accepteren en respecteren. Groetjes.
Ben expres geen gezin begonnen om niet mee te hoeven doen aan die besloten intieme cliché conversaties. En nu moet ik die van anderen lezen… ;-)
Social media is overigens ook een perfect controle-middel voor dominante loverboy achtige types.
Ik was er een keer bij dat er werd gesmst: waarom zit jij niet achter de computer??
Geen woorden en praktijken die koestering verdienen…
Het is zo gewoon geworden nu. Het went wel, die small talk in het openbaar, en tuurlijk is het ergens goed voor, maar de nadelen zijn er ook.
het is moeilijker te accpeteren als je zelf er buiten staat
een mobieltje hebt voor noodgevallen
maar geen mensen hebt die bellen voor dat soort dingen
dat soort reatie,s niet aan kunt gaan
en dan in het openbaar daar ook nog mee geconfronteert wordt
Karin,
Op zich kan ik mij best vinden in de waarde, die je toekent aan dat soort sociaal/persoonlijke ‘onbenullige’ gesprekjes, maar voor mij is het des te meer reden om verre te blijven van dit soort media. Ze zullen ook wel andere voordelen hebben, maar die heb ik eigenlijk nog nooit gehoord. Alleen in Twitter – vreselijke naam – zie ik een bepaald voordeel. Soms!
En Pietie heeft gelijk: Er zitten ook hele kwalijke kanten aan dit soort media, althans, niet aan die media zelf waarschijnlijk, maar het misbruik dat er door kwaadwillenden van gemaakt kan worden.
En wat Thian zegt – Hoi Thian – vind ik ook heel belangrijk. Mensen, die alleen zijn, zoals ook ikzelf, voelen zich juist door al dit gedoe alleen maar nóg eenzamer. En zeker als je dit soort gesprekjes als een belasting beschouwt, die je niet aan kan, is het nog verveleneder.
Groet, Janus.
Persoonlijke conversaties in het openbaar, ach, zolang ze de voor mij direct relevante zaken maar niet overstemmen. Of in de stiltecoupé plaats hebben. Of elders waar zwijgen sociaal gewenst is. Call me old-fashioned, maar ik voel me nog altijd niet geheel op mijn gemak als een wildvreemde mij in zijn ‘personal bubble’ vangt.
Het ergeren aan mobiele gesprekken. Ligt niet aan wat de mensen zeggen, maar komt dat ik luisteraar, maar alleen de ‘helft’ van het gesprek of eigenlijk het ‘gesprek’ helemaal niet kan volgen. Wat ik niet kan horen ‘vul ik zelf in’. Met andere woorden het gaat ons eigenlijk niets aan. En waarom mensen ‘hard’ spreken door die mobiel ligt niet altijd aan de persoon zelf. Of hij/zij is echt doof of de mobieler heeft last van ‘omgevingsgeluiden’. Het is mens eigen dat ie zich zelf kan horen in gesprek met een andere. Ik ‘erger’ me aan anderen als ze hun ‘hele privéleven’ door de mobiel halen. Maar ‘die anderen’ hebben dat ‘zelfde’ gevoel ook als ik met mijn mobiel bezig bent. Het is geven en nemen. Elkaar de ruimte gunnen. Met elkaar afspreken waar in/en publiek wel of niet mobiel gebeld mag worden. En daar ook aan houden. En ook als mobieler rekening houden dat ‘anderen’ met je mee kunnen ‘luisteren’. Ach je moet maar zo denken er zijn ‘ergere’ dingen om je zorgen over te maken dan het aanhoren van ‘niet voor je oren bestemd’ mobiel gesprek. Doei.
O ja, de tv kunt u uitzetten, en dat helaas niet bij andermans mobiel gesprek.
De mobieler is ook niet ‘altijd’ bewust dat zijn omgeving ‘meeluistert’. Automatisme en onwetenheid sluipt er soms in. Is het soms niet al te ‘pijnlijk’ wat je door de mobiel kwijt wil en dat dus anderen meeluisteren helemaal niet gewenst is. Dan is het soms ‘handig’ door je mobiel te zeggen ik bel je later terug. Maar tja vaak is het ‘leed’ al geschied. Pas na de conversatie wordt de beller/gebelde pas bewust dat ‘anderen’ meegeluisterd hebben en taait ‘geneerd’ af. Maar wat te doen tegen die bellende exhibitionisten; jullie moeten vooral mij horen hoe belangrijk ik wel niet ben? En de ‘lonely riders’ onder ons is mijn kwaliteit van leven echt veel ‘minder’ geworden door de komst van die mobiel? Of houd ik mijzelf niet voor de gek? Of heb ik mezelf niet gek laten maken om ‘vooral’ ook zo’n mobiel te gebruiken voor een ‘beter sociale leven’ ? Wat ik kan zeggen wacht vooral niet op anderen ? Leef lekker zelf endoe wat je echt leuk vind en dan vanuit JEZELF? En wat anderen ook daarvan mogen denken en vinden ; het zijn altijd ‘anderen’. Kom op, het Leven is zo Mooi op geleefd te worden, maar dat moet ik Zelf maken. Het hoeft niet altijd ‘groots’ te zijn. Geniet ook van de ‘kleine’ dingetjes om je heen. Stapje voor stapje genieten en dan opeens besef ik dat de ‘Bron dat Leven’ heet onuitputtelijk is en ik elke dag dankbaar ‘de cadeautjes’ in ontvangst mag nemen. En een keer een ‘off day’ hebben so what, wij zijn toch allemaal maar mensen met onze goede en niet te vergeten ‘slechte’ eigenschappen. Leef en laat je niet leven. Hoe ‘moeilijk’ dat ook lijkt. Succes.
Eens met de algemene strekking. Prachtig begrip trouwens: betrekkingsgesprek. Men doet maar naar hartelust op Facebook want dat hoef ik niet te lezen. Maar ik sluit mij aan bij degenen die in de bus liever niet op volle geluidssterkte in de betrekking betrokken worden.
http://www.youtube.com/watch?v=mYjuUoEivbE&feature=youtu.be
Ik meen vandaag in het NOS Journaal te hebben gezien dat er in Nederland ‘n meisje is vermoord door ‘n jeugdbende naar aanleiding van de hetze op Facebook.
Ik denk dat er toch wat beter naar de inhoud en de consequenties daarvan op Facebook door ieder in de eigen verantwoordelijkheid gekeken moet worden,
en dan druk ik me nog zachtjes uit.
‘\°_°/’
Het moet eerst nog wat erger worden, en meer slachtoffers vallen.
Herstel: niet in NOS Journaal, maar daarna in Een Vandaag.
Vroeg me nog af Karin, ben je lenteverliefd misschien? ;-)
(niets mis mee overigens)
Ik vind het een geniale tegenstrijdigheid van de mens anno 2012: we zijn zo individueel geworden dat iedereen voor zichzelf bezig is met bellen, twitteren, smsen, zappen, internetten, gamen etc. en dat we de medemens ondertussen niet eens meer zien staan naast ons. Tegelijk berichten we dan op afstand héle persoonlijke en intieme dingen. Is het compensatie?
ik heb stiekum wel eens de neiging om mee te gaan praten
als het over duidelijk is bv tegen over je ergens
dat si wel grappig als je ook iets zegt
zijn ze verbluft, of reageren soms leuk, of draaien om kan ook
op een of andere mnanier ga je harder praten als je door een mobieltje praat
dus dat klinkt wel door
sommige zijn leuk
maar ruzie,s zijn vreselijk om aan te horen
Vind veel openbare communicatie helemaal niet zo slecht. Iedereen is veelal nogal individueel “onderweg” in beroep en privésituatie en dan is openbare communicatie een heel aardige manier om veel van de ander te leren en te ervaren.
–
Deze analyse bevat een vreemde paradox.
Critici beweren vaak dat op sociale media hoofdzakelijk onzin wordt gepost.
en
Afgeven op onze persoonlijke levenssfeer is nooit verstandig.
Deze criticaster neemt critici onder de loep en doet vervolgens hetzelfde. Geeft niet :)
Het staat critici ook anoniem, vrij om onzin uit te kramen.
Vandaag of morgen blijkt dat het mogelijk is om in persoonlijk contact woorden uit te wisselen, met of zonder betekenis, je krijgt er mimiek en andere lichaamstaal bij. We zullen weer ontdekken dat communicatie volkomen en onafwendbaar kan zijn. Heel verwarrend en met heel veel verschillende niveaus. Een glimlach of frons zal ons gerust stellen of op slag verliefd maken. Al onze platte gadgets, iphones, tablets en andere marginale communicatiemiddelen zullen plots in de hoek gemikt worden. Gewoon persoonlijk contact zonder abonnement of opzegtermein.
En nu cappuccino en daarna snel verder in de tuin!
Het komt mij zo on-Spainks voor, dit stuk… kan er niets aan doen.
Bij nader nadenken kan ik eigenlijk niet uit over die algemeen geaccepteerde moderne burgerlijkheid.
Wat mensen altijd doen, volgens mij, is houvast zoeken in de chaos. Hun wereld wordt dan al gauw verkleind tot het eigen gezinnetje of degene met wie uitgewisseld wordt wat er gegeten gaat worden. Hoe klein is dat, in deze geglobaliseerde wereld. Hoeveel heeft die ‘te koesteren persoonlijke levenssfeer’ werkelijk te maken met liefde voor de mensheid. Getuigd het niet eerder van angst, bekrompenheid en egocentrisme? Of te wel, zijn die betrekkingsgesprekken niet juist bij uitstek maatschappelijk relevant, door de keuze die ze aantonen?
Mijn kritiek gaat dus nog veel verder. De verschijnselen worden ook en vooral in de moderne media overduidelijk, maar de bron en oorzaak ergert mij het meest.
Verstandig? Neen, de mens zal nimmer veranderen, en kruipt bij kritiek waarschijnlijk alleen maar dichter op hun knuffelberen.
ps @15 niet de persoonlijke levenssfeer van de critici wordt aangevallen, maar juist hun beroepsmatige uitingen, toch?
@16
Enerzijds Speelt communicatie zich nu af op veelzijdige of armoedige communicatiemiddelen. (zoals je hedendaagse communicatiemiddelen kunt zien) Anderzijds zijn de boodschappen daar inhoudelijk niet veel anders dan toen communicatie intermenselijk plaats vond. Erg veel verandert er dus niet, hooguit in de vorm en snelheid.
@16
Neen, de mens zal nimmer veranderen, en kruipt bij kritiek waarschijnlijk alleen maar dichter op hun knuffelberen.
Je neemt nu een voorschot op de toekomst die je niet kent en nooit zult kennen. Je trekt je persoonlijke gedachten door naar een onbekende toekomst en bezoedelt die. Die negatieve verwachtingen zullen voor jou wellicht bewaarheid worden, alleen al door ze hier uit te spreken. Das jammer.
@15 Opzegtermijn…..brrrr een editfunctie voor de berichten zou een hoop schelen…en die zijn er in WP.
@17 je schrijft eerst: ‘erg veel verandert er dus niet’ en vervolgens bekritiseer je mijn verwachting dat de mens niet zal veranderen.
Eerder deed je in 15 een uitlating die erg positief was over de ouderwetse intermenselijke communicatie waarbij de onnodige mobieltjes in hoek gemikt werden.
En wat een naïeve ‘oude / newage’ gedachten overigens dat je met het uitspreken van iets de toekomst zou kunnen beïnvloeden. Brrr, hekserij?
Je kunt enkel ideeën hebben over de toekomst Pietie.
Je schrijft:
” Wat mensen altijd doen,”….. impliceert een star wereldbeeld alsof mensen niet kunnen veranderen. en;
“de mens zal nimmer veranderen’ hoe durf je dit te zeggen.bbrrr wat een wereldbeeld.
En passant druk je me in een hokje.
“En wat een naïeve ‘oude / newage’ gedachten overigens dat je met het uitspreken van iets de toekomst zou kunnen beïnvloeden. Brrr, hekserij?”
In mijn stukje over “ouderwetse intermenselijke communicatie ” bedoelde ik te zeggen dat het erop lijkt dat moderne communicatiemiddelen een zegen zijn, ook zoals ze worden aangeprezen. Dat valt te bezien. De mens beschikt over geweldige zintuigen die nauwelijks te overtreffen zijn en eigenlijk geen hulpmiddelen nodig hebben. Het lijkt erop dat we dat vergeten zijn.
Even weer een cappuccino maken en wat frisse lucht halen op…..het terras.
@19: “Je kunt enkel ideeën hebben over de toekomst Pietie”
Oh, ik dacht dat de toekomst naar je hand te zetten was, met een positieve gedachte?
Maar om even in topic te blijven… Misschien zouden we kunnen zeggen dat huiselijk gezwets altijd zal blijven bestaan in welke vorm dan ook, omdat de mens nu eenmaal houvast nodig heeft.
Gelukkig zijn er ook andere manieren om orde in de chaos te scheppen. We zijn vrij om elke keus te maken, elke (roze) bril op te zetten die ons bevalt.
Kan mij de critici schelen. Een vriendin laat weten koekjes gebakken te hebben opdat wij ons zelf uit nodigen op de koffie, ik vertel wanneer ik met de hond naar buiten ga voor de vrienden die zin hebben in een wandeling, we houden zo van elkaar bij hoe het zo’n beetje gaat in de tijd dat we elkaar niet fysiek kunnen zien. En natuurlijk de nodige grapjes en leuke filmpjes maar ook het slechte humeur of een herkenbaar probleempje van niets. Zou al die mensen niet bij kunnen houden als ik er doorlopend op visite moest maar krijg nu toch mee hoe groot de hond al geworden is en het eerste stapje van de baby.
Gewoon leuk. Voor de mensen die het ook leuk vinden. Niets mis mee.
(21 Dat bedoel ik. Waarom zouden mensen verandering brengen in iets dat bevalt? Gaat zelfs de meest kritische critici niet lukken.
Iedereen heeft natuurlijk het recht om een leven te kiezen waar hij/zij zich het prettigst bij voelt. Dat anderen in de wereld bij bosjes sterven aan iets ernstigs (moord, honger), daar hoeft niemand zich iets van aan te trekken.
Het is misschien wel erg jammer dat de mens maar zo’n klein clubje om zich heen verzamelt om de genegenheid op te projecteren. Maar het is niet anders. Een mens kan niet meer aan dan een groep van ca. 30 vertrouwelingen. Heeft alles met overleven in de oertijd te maken, schijnt.
Het wordt natuurlijk anders als hier plotseling een fikse oorlog uitbreekt of een andere ramp. Ben wel nieuwsgierig…
Pietie @22
Openbare media geven als vanzelf toch een zekere mate van normaliteit weer. Inherent is daarbij veelal toch de waardebepaling dat moorden van mensen “not done” is, al geeft die weergegeven normaliteit ogenschijnlijk niet gelijk het stoppen van moorden op gewone burgers als resultaat. Maar een indirecte steun is het voor mensen in het nauw wel te weten dat er zoiets als vrijheid bestaat. Daarom juist komen zij in opstand.
–
Hoe communiceer je? Dat is toch heel simpel. Ik reken af bij de kassa. De kassier zegt tegen llatste in onze rij. U kunt naar de volgende kassa, want zometeen komt mijn collega. Hij drukt op een belletje de zoemer is overal te horen. Hij kijkt wat bedrukt, en drukt maar nog eens op het knopje. Volgens mij is die al naar huis zeg ik met een ‘gekke’ bek. Kan niet zegt ie.
In middels heb ik met pin mijn boodschappen afgerekend. Bonnetje mijnheer! Doe maar zei ik tegen hem en aavullend zeg ik: ‘voor als ik thuis niets te doen mag hebben!’
Ik heb de lachers om mijn hand. En blij nemen we afscheid van elkaar. Zo kan het ook weg met al die chagerijnigen en zwartkijkers. Leve de lol. Dit soort ‘taferelen’ in real life vind ik nu leuker dan ‘geouwehoer’ door mijn mobiel. Wat is nou niet leuker dan mensen te ontmoeten van vlees en bloed. Vooral mij niet geloven zelf ervaren. Hoe ‘volwassen’ je ook maar bent, blijf altijd de’kind’ in jezelf koesteren. Doei.
Zo zie je maar weer Karin. Zo ‘off topic’ zijn ‘real people’ dus bezig dat ze ‘anderen’ beginnen te ergeren om niet ‘on topic’ te zijn. Wie bepaalt wat onzin is? Onzin heeft zin? Zin is onzin? Zin is onzin? Onzin is onzin? Zin is zin? Ik reageerde ‘niet on topic’ op jouw artikel maar ‘on topic’op bloggers die ‘on topic’ reageerden. Dus indirect reageerde ik ‘on topic’. Maar ja jij hebt laatste woord als een ”deus ex machina’: ‘mijn gezwets’ is off topic. Maar altijd reageer ik van uit mijzelf. Nooit om wie dan ook af te vallen. Ik dacht iets ‘positief’ bij te dragen en om juist mensen ‘bij elkaar’ te brengen. Ach ik ben het gewend dat mensen me links laten liggen. Ze zeggen je hoort alleen jezelf. Zie mij niet als ‘concurrent’, ‘broodschrijver’, ‘betweter’, ‘scheidsrechter’, ‘autoriteit’. Dan ben ik geen van allen en wil ook dat niet zijn. Het zijn naar mijn mening ‘spontane reacties’. Ik denk nooit na wat ik schrijf. Ik doe maar wat en zie wel wat er gebeurt. Actie is reactie. Het komt zomaar in mij op en dat wil ‘gewoon kwijt’. Ik kan ook niet anders. En als ze me niet begrijpen even… goede vrienden. Want zelfs ‘taal’ heeft haar ‘gebreken’ om bij een andere ‘goed’ over te komen. Tja,.. Ook dit is ‘off topic’. Weg ermee. Doei.
Zie ik spoken?
Ben weer te voorbarig met woorden dan verontschuldig ik mij alvast bij deze.
@Pietie: “Iedereen heeft natuurlijk het recht om een leven te kiezen waar hij/zij zich het prettigst bij voelt. Dat anderen in de wereld bij bosjes sterven aan iets ernstigs (moord, honger), daar hoeft niemand zich iets van aan te trekken.”
Buiten dat via sociale media de wereld juist ook wat meer naar binnen kan komen dan zonder sociale media (het uitwisselen van nieuws en documentaires is in mijn timeline niet van de lucht), denk je werkelijk dat het zou helpen als jij of ik de gehele dag treurig bedenken hoeveel leed er wel niet in de wereld is?
Veel mensen lijken het idee te hebben dat sociale media mensen weerhoudt van wat wordt gezien als een ‘echt’ sociaal leven en ‘werkelijke’ interesse in elkaar. Ongetwijfeld zal dat her en der gebeuren. Spreek ik voor mezelf, heeft het mij juist wat sociaal leven en contact meer gegeven. Chronisch ziek en niet zo mobiel, geeft sociale media me de kans contacten te onderhouden en iets mee te krijgen van andermans leven, die ik zonder sociale media niet zou hebben. Voor mij is het dan juist leuk dat niet elk contact de gehele dag bezig is met moord, doodslag en andere ellende in de wereld maar vertelt over de hond, de baby en de nieuwe haarkleur. Het vormt de wandelgangen die ik in mijn leven anders gewoonweg zou moeten missen.
En eerlijk, er zijn er maar weinig die de gehele dag bezig zijn met sociale media. Het is meer als het praatje bij de koffie tussen de bedrijven door.
@24, 25 Wijzij, ik vond je stukje mooi. Je schrijft over hoe de mens achter de mens dreigt te verdwijnen in het dagelijkse, mede vanwege al die twetterende mobieltjes. Ik hou van mensen die anderen nog echt zien, en die iets leuks zeggen op onverwachte momenten.
In de stad is het vaak kil. Wie weet doet een verhuizing naar een dorp wonderen.
Gister zag ik ontroerd aan hoe een klein meisje van amper twee haar eerste lentestapjes zette. Natuurlijk viel ze ongenadig op haar snuffert na een enthousiaste maar wankele sprint. Haar vader zat zes meter verderop met een dikke buik en verveeld gezicht naar het tafereel te kijken. Geen blikken of blozen, geen beweging. De moeder stond naast hem, glimlachend met haar mobieltje te communiceren. Het duurde heel wat huil- en schreeuwminuten voordat ze in actie kwamen. En dan heb je het over dierbare ouders met eigen kind!
Nee, erg hoopvol voor de mensheid ben ik niet. (en nee Cinner (26), helpen doet dat helaas ook al niet. ps wat is een timeline?)
Dat is het hem juist Pietie. De ‘rust’ vind je nooit ‘buiten’ jezelf. Ruimte creer je in jezelf. Ik woon in een ‘grote stad’ en wil helemaal niet naar een dorp, daar is het me te ‘stil.
Gewoon lekker jezelf zijn doet al wonderen. En wat anderen ook zeggen het zijn altijd anderen. Groetjes.
taalkundig moet het natuurlijk ‘het’ kind zijn. Dat heb ik eigenlijk’nooit’ begrepen onzijdig klinkt onmenselijk. Je bent een ‘ding’. Kinderen zijn toch ook ‘mensen’? Of tellen ze nog niet mee in onze ‘volwassen’wereld. Dat moeten die ‘taalkundigen’ maar per direct veranderen. Of loop ik mijn ‘tijd’ vooruit? Groetjes.
En wat op tijd ‘vooruit’lopen betreft. Even niet vergeten: de klok 1 uur vooruit. Want het ‘weer’ is weer ‘zomer’tijd (in de lente?)! Doei.
@31
*Twittert terug*: Ik verlang wel eens naar een aardbol waar ze niet gaan klooien aan mijn biologische klok ;-)
zie mijn reactie op addrem.blogspot.com
groetjes,
Corna
@33
zie mijn reactie op 1april.nogadremmer.com :-))